αβασάνιστα;

Θυμάμαι τον μπάτσο που ασκούσε φυσική βία σε ένα μετανάστη, διατάζοντάς τον να χαστουκίζει με δύναμη έναν άλλο. Θυμάμαι τον άλλο μπάτσο να εξευτελίζει δύο γυναίκες ασκώντας πάνω τους σεξιστική και σεξουαλική βία. Ο εκκολαπτόμενος φασισμός και σαδιστική μεταχείριση του αδύναμου κρυβόταν τότε άρον άρον κάτω από την νομιμοποιητική ταμπέλα του "μεμονωμένου επεισοδίου". Εκείνη η "μεμονωμένη" βία εναντίον των μεταναστών σήμερα έχει μετεξελιχθεί στη συλλογική λύση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του τοίχους του Έβρου και των συγκεκαλυμμένων δολοφονιών. Εκείνη η "μεμονωμένη" βία εναντίον των γυναικών σήμερα έχει μετεξελιχθεί στη συλλογική λύση του δημόσιου εξευτελισμού και της στοχοποίησης. 

Αποκτώ πλέον συνείδηση και για το πόσο νόμιμα είναι σήμερα τα βασανιστήρια στην Ελλάδα. Τα έχει νομιμοποιήσει πολιτικά ο υπουργός δημόσιας τάξης και ο προϊστάμενος πρωθυπουργός του με τη παρατεταμένη πολιτική αμφισημία του να αρνούνται την ύπαρξή τους και να συναινούν ταυτόχρονα στη περαιτέρω εφαρμογή της ίδιας στρατηγικής καταστολής. Τα έχει νομιμοποιήσει η βουλή με την κατά πλειοψηφία αποδοχή της κρατικής βίας ως νόμιμης και μόνης μη καταδικαστέας βίας. Τα έχει νομιμοποιήσει η δικαιοσύνη με την παραδειγματική αθώωση των ζαρτινιέρων, την ισόβια φυσική και ψυχική εξόντωση εικοσάχρονων με κατσαρόλες μέσα στις φυλακές και την απελευθερωτικά ατιμώρητη βία αναρίθμητων ένστολων θυτών και των προστατευομένων τους νεοναζί εγκληματιών. 

Τα βασανιστήρια που υπέστησαν συλληφθέντες των μοτοποριών εναντίον του φασισμού (για τα οποία ο υπουργός θα μήνυε τον Guardian που τα διερεύνησε) αλλά και τα πλέον πρόσφατα (μέχρι τα επόμενα) απέναντι στους νεαρούς για τα πολιτικά κίνητρα στη ληστεία μιας τράπεζας, δεν είναι παρά η εφαρμογή αυτού που έχει θεσμικά νομιμοποιηθεί. Είναι η νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουν οι μελλοντικά συλληφθέντες κοινωνικοί αγωνιστές των δρόμων. Η νέα παραδοχή που χρειάζεται να κάνει εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που "το σκέφτεται" να αντιδράσει. 

Έχω αγωνία να δω τη στάση της κοινωνίας απέναντι στη θεσμική νομιμοποίηση και των βασανιστηρίων αλλά δεν έχω πολλούς λόγους να διατηρώ ακόμα ελπίδες. Ήδη, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας έχει βρει καταφύγιο στον φασισμό και κορένει την πείνα του με μίσος και βία. Για αυτούς, ο βασανισμός του έτερου είναι κομμάτι όσων πιστεύουν. Οι υπόλοιποι ίσως ακόμα θεωρούν πως τα κρατικά φυσικά βασανιστήρια δεν τους αφορούν. Έχουν βασανιστεί και οι ίδιοι αρκετά, ίσως να σκέφτονται, από την επιδεινούμενη εξαθλίωση και την οικονομική βία, σημάδι δυστυχώς πως η ανάγκη στοιχειώδους δημοκρατίας είναι πλέον δευτερεύουσας σημασίας. Ο καλλιεργούμενος τρόμος, η εκμαθημένη αβοηθησία και ο ψυχικός εκβιασμός ακόμα τους κρατούν εναγκαλισμένους στη μικροδιαφθορά τους με την εξουσία, νομιμοποιώντας τους δυνάστες τους και ως θύτες. Και είναι μόνοι, σε αυτό, μικροσκοπικοί και απροστάτευτοι, τόσο ώστε το βασανιστήριο του άλλου να είναι η λύτρωση για το ότι δεν έχουν νιώσει ακόμα τη σύνθλιψη της δικής τους πτώσης. Αλλά οι μοίρα το φέρνει, αν δεν είναι αυτοί να είναι τα παιδιά τους.