23.5.10

έξω από το ΝΑΤΟ μέσα στο μαντζάτο

Το Μαντζάτο έχει περάσει στη σφαίρα του θρύλου ίσως επειδή δεν αποτέλεσε ποτέ συγκρίσιμο μέγεθος στη βραδινή ζωή της πόλης των Ιωαννίνων. Υπήρχε στην οδό Πυρσινέλα, μόνο μα ποτέ μοναχικό, ανοιχτό στους ανοιχτόμυαλους, ανοιχτήρι για τους πιο κλειστούς. Ήταν το μέρος που το διάλεγαν χωρίς να διαλέγει, το μέρος που συνέβαινε κάτι ακόμα και όταν δε συνέβαινε τίποτα, ήταν μυθιστόρημα, ήταν τραγούδι, ήταν σύνθημα σε πορεία (το "έξω από το ΝΑΤΟ μέσα στο μαντζάτο" έχει ξεπεράσει τα όρια του αστικού θρύλου, πλέον), ήταν απλά το Μαντζάτο. Στα δωμάτιά του διασταυρώθηκαν ματιές, ανταλλάχτηκαν φιλιά, μέθυσαν μυαλά, ίδρωσαν σώματα. Το Μαντζάτο είχε τη φωνή μιας ολόκληρης εποχής. Διαμόρφωνε με τον τρόπο του μια αστική κουλτούρα σε μια πόλη που ακόμα ψαχνόταν. Με τη μουσική του, τη διαρρύθμισή του, την αύρα του, μα πάνω απ’ όλα τους θαμώνες του που παρενέβαιναν στη λειτουργία του όποτε χρειαζόταν, προσθέτοντας τις δικές τους ιδιομορφίες σε μια πρωτόγνωρη διαδραστική επικοινωνία. Όσο για τα περιβόητα πάρτυ! Goran Bregovic, Los Fabulosos Cadillacs, Beatles, Pogues, Charms, Λαζόπουλος, Αρβανιτάκη, Γιάννη μου το μαντήλι σου, μήλο μου κόκκινο, Βασιλική, το κοκοράκι… τα πάρτυ στο Μαντζάτο ξεπερνούσαν ακόμα και αυτόν τον μύθο του!       
Το Μαντζάτο εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει ούτε ως κτίριο. Κατεδαφίστηκε μόλις μπήκε η νέα χιλιετία. Στη πραγματικότητα όμως, είχε κατεδαφιστεί πιο πριν. Από τους ίδιους του τους θαμώνες. Κυριολεκτικά! Στις 22 Μάη του ’99, σαν χθες 11 χρόνια πριν, το Ματζάτο αποχαιρετούσε τα 90ς με ένα πάρτυ που είχε κρατήσει σχεδόν 12 ώρες. Μαζί αποχαιρετούσαμε και εμείς αυτό. Ήταν η δική του τελευταία βραδιά. Εκείνο το βράδυ, δούλεψαν όλοι όσοι είχαν δουλέψει ποτέ εκεί, έπαιξαν όλοι όσοι είχαν παίξει ποτέ εκεί και πήγαν όλοι όσοι είχαν περάσει από εκεί έστω και μία φορά! Το ύστατο προσκύνημα! Το τελευταίο κομμάτι που ακούστηκε στο Μαντζάτο ήταν το «Με αεροπλάνα και βαπόρια». Και μετά και τη τελευταία του νότα, παρασυρμένος από μια αμήχανη σιγή που πρόδιδε απότομα το οριστικό τέλος μιας ολόκληρης εποχής, ο κόσμος άρχισε να ξηλώνει τα πάντα! Καθρέπτες, μπαρ, επιγραφές, σκαμπό, τραπέζια, περβάζια, σκαλιά, τα πάντα! Ο καθένας έπαιρνε και από κάτι! Ήταν γλυκόπικρο. Ακόμα και τώρα, σχεδόν μια δεκαετία μετά, δεν ξέρω αν ήθελα να είχε τελειώσει έτσι. 

Να και ένα αυθόρμητο Ματζάτο top 10(+) που θυμίζει (σε μένα τουλάχιστο) μια ολόκληρη, ξεχωριστή εποχή:  
  1. the Cure "forest"
  2. Joy Division "love will tear us apart"
  3. the Smiths "big mouth strikes again"
  4. στέρεο Νόβα "μικρό αγόρι"
  5. Τρύπες "Ταξιδιάρα Ψυχή"
  6. Stone Roses "I wanna be adored"
  7. Blur "Girls and Boys"
  8. pixies "where is my mind"
  9. Goran Bregovic "Kalasnjikov"
  10. Les Negresses Vertes "zombie la mouche"
  11. Los Fabulosos Cadillacs "el matador"
  12. Mano Negra "mala vida"
Ειδικά για τα τελευταίο, δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως η πόλη των Ιωαννίνων γνώρισε τον Manu και ο Manu τη πόλη μέσα στο Μαντζάτο!

11 σχόλια:

  1. Ωωω...τι μου θύμισες Romandante, σαν χτες ήταν λοιπόν;

    Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι πως το μαντζάτο έπρεπε να το διαλύσουν οι ίδιοι οι θαμώνες του. Το ξημέρωμα που μας βρήκε τότε, μας βρήκε μπροστά στο κενό, ένα κενό ανυπόφορο. Ένας χώρος απογυμνωμένος από κάθε σύγκρουση, δηλαδή από κάθε τι ζωντανό. Το ξημέρωμα εκείνο βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πτώμα, όπως ίσως θα έλεγε και ο Zizek. Τίποτα άλλο δεν μπορούσε να γίνει, όλα είχαν κριθεί και λυθεί, ό,τι θα μπορούσε να είναι το μαντζάτο είχε περατωθεί. Μπροστά σε αυτό επιστρατεύτηκε η πρωταρχικότερη μανία καταστροφής, η αναγκαία εξαχρείωση του Πραγματικού σε αντικειμενικό. Η μανία μας μετέτρεψε το ματζάτο και τα αντικείμενα εντός του, ξανά σε πράγματα. Η κίνηση της καταστροφής μπροστά σε ένα Κάτι απογυμνωμένο ξαφνικά από κάθε εκκρεμότητα, διαμεσολάβηση, κάθε σύγκρουση και άρα κάθε τι συμβολικό ή φαντασιακό, απαιτούσε να διασωθεί το έλλογο στοιχείο. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο με την υιοθέτηση της πρωταρχικής στάσης απέναντι στο αντικείμενο, την καταστροφή του.Καλά του κάναμε!!!

    Το δικό μου τοπ-10:
    1.Need you around, Smoking popes
    2.Mala vida, Mano Negra
    3.Lovesong, Cure
    4.Μέρες αργίας, Διάφανα Κρίνα
    5.Adieu adieu sweet Banhoff, the Nits
    6.Kalasnikoff, Bregovic
    7.Song 2, Blur
    8.όλα από Τρύπες
    9.Burn, burn, burn, Bloodhound Gang
    10.Paint it black, Stones
    11.Όλα από beatles
    12.Όλα από doors, για τους στρατιώτες ρε γαμώτο!

    Long live μαντζάτο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακουγεται σαν μια νυχτα που θα επρεπε να ημουν κ εγω εκει[ως παλιο party animal που τωρα εχει εξημερωθει!!]
    el romandante,αψογη η περιγραφη σου,ηταν σα να το εζησα κ η διαισθηση μου ειναι οτι δεν υπερβαλλεις καθολου!
    Να δηλωσω τη λατρεια μου στους
    stone roses
    joy division
    cure
    stones
    pixies

    Hδη εχω κανει αναρτηση για τα 50 αγαπημενα τραγουδια των 00's,επειδη με πωρωσατε τωρα κ οι δυο,θα επισπευσω κ τα 50 αγαπημενα των 2 προηγουμενων δεκαετιων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. celin: αν και έχουν περάσει 11 χρόνια, οι αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ δύσκολα μπορούν να σβήσουν. Πόσο μάλλον από το ανεπανάληπτο τελείωμά της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οδυσσέα. Η υπαρξιακή προσέγγιση της μαζικής εκδήλωσης καταστροφικότητας (ο όρος δεν είναι τυχαίος)που αποπειράθηκες μου έδωσε ένα εξαιρετικό έναυσμα για μια ανάρτηση το περιεχόμενο της οποίας περιτριγύριζε τη σκέψη μου καιρό τώρα. Σ' ευχαριστώ.

    στο μεταξύ, να θυμίσω και ένα άλλο top 10+, από τις πιο "σκοτεινές" ώρες στο μαντζάτο:
    1. can't escape myself, the sounds
    2. fireworks, souxsie & the banshees
    3. temple of love, sisters of mercy
    4. route 66, σε διασκευή από depeche mode
    5. london calling, the clash
    7. entre dos tierras, heroes del silencio
    8. the passenger, iggy pop
    9. manifesto, μωρά στη φωτιά
    10. leave me alone, make believe
    11. get that beat, sharp ties
    12. άπαντα violent femmes
    13. και στα μεγάλα κέφια, Τζίμης Πανούσης, αχ ευρώπη, με ή χωρίς την "Ελληνοπούλα"

    και οπωσδήποτε τα χαιρετίσματα, στον Βαγγέλη με την υπερδεκαετή παρουσία "εγγύησης και εμπιστοσύνης" πίσω από το μπαρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. και βέβαια, για το τέλος σχεδόν κάθε βραδιάς (για ένα διάστημα τουλάχιστο) το αριστουργηματικό βαλς εκ Μπουένος Άυρες, το Rios de Lagrimas των Los Fabulosos Cadillacs που εξασφάλιζε για κάθε μοναχική ψυχή έναν προσωρινό παρτενέρ...
    http://www.youtube.com/watch?v=SKHtnCBVA6s&feature=fvw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @el Romandante αν δεν είχες αναφέρει τις λέξεις "Μαντζάτο" και "Ιωάννινα" θα έπαιρνα όρκο ότι μιλούσες για το Μύθο στα Χανιά! Το Μαντζάτο το γνωρίζω γιατί πάντα οι καλύτεροι φίλοι μου ήταν από αυτή την πόλη, και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί...

    Αν θες ρίξε μια ματιά σε κάτι που είχα γράψει παλιότερα (δεν μου αρέσει να το κάνω αυτό, είναι όμως στο ίδιο πνεύμα-και είχαν και ακριβώς το ίδιο τέλος!):

    http://silentcrossing.wordpress.com/2009/08/18/%ce%b1%cf%80%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%82/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα βράδυ στα Χανιά καλοκαίρι του 1995 πέρασα -ναύτης σε έξοδο- την πόρτα του " Μύθου" αμέσως ένιωσα πολύ όμορφα, σα να ήμουν στο Ματζάτο. Είχε κάτι το Ματζάτο ίσως ήταν η γέφυρα των Ιωαννίνων με το όλον.

      Διαγραφή
  7. silentcrossing διάβασα την ανάρτησή σου και κατανοώ απόλυτα την έκπληξή σου για τη δική μου. Σε τέτοιες ξεχωριστές περιπτώσεις μπαρ, στα οποία εδράζουν μυστικά ή φανερά οι εντονότερες αναμνήσεις και οι περισσότερες "πρώτες φορές", όταν διαβάζεις μια τέτοια περιγραφή δε μπορεί παρά να την αναπαραστήσεις χρησιμοποιώντας τις δικές σου εικόνες που όμως τελικά αποδεικνύονται οικουμενικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ευχαριστώ Δημήτρη για την αναδημοσίευση και τα καλά λόγια. Και εγώ συμφωνώ απόλυτα με το πρόσθετο σχόλιό σου που επέτρεψέ μου να τα ποστάρω και εδώ:

    "Αυτά γράφει στο ΣΤΑΧΤΗ ΚΑΙ BURBERRY ο el Romandante και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα. Ιδιαίτερα για το τελευταίο πάρτι δεν μπορώ παρά να πω πως το Μαντζάτο μας άνηκε, δεν άνηκε στο Θανάση που έγινε έπειτα βουλευτής, ούτε στο Σπύρο και τον Κώστα. Μπορεί αυτοί να τα κονόμησαν, μα το Ματζάτο ως μια βιοπολιτική οντότητα, μας άνηκε και μόνο μέσα από την ανάλωση του, μέσα από την συνολική καταστροφή του μπορούσε να επιστρέψει σε εμάς. Σε εμάς που το κτίσαμε, του δώσαμε και μας έδωσε ζωή. Η τελική ανάλωση του ήταν η πλέον χαρούμενη παραγωγική διαδικασία που έγινε στο Ματζάτο.
    Ήταν ένα επικό τέλος, ήταν ένα τέλος που η ουσία του επέστρεφε στους εραστές του..ναι η σχέση μας με αυτό το μπαρ είχε κάτι το ερωτικό…και αυτό κρατάει ακόμη….ακόμη βλέπω τα αλλοπαρμένα σώματα να χορεύουν ώρα με τον ήχο των σπασμένων γυαλιών και του ξηλώματος των μπαρ..τα αντικείμενα έπαψαν να είναι πράγματα και έγιναν σχέση, επικοινωνία…"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σ'ευχαριστώ για τις γλυκές αναμνήσεις, ακόμη και τώρα (2013). Και που ξέρεις, τελικά μπορεί να μη "μεγαλώσαμε" ποτέ... love you mate.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis