το πρωτάθλημα αρχίζει και η εξέδρα πλημμυρίζει από την ενορμητική ιστορία του υποκειμένου

Με αφορμή την έναρξη του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, θα αποτολμήσω θρασύτατα μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της επιθυμίας του έλληνα οπαδού, ως απόρροια της ψυχοσεξουαλικής του εξέλιξης, να οργανώσει την οπαδική του ύπαρξη ακολουθώντας τα στάδια της λίμπιντο.

Το γήπεδο, ως γνωστόν, αποτελεί το χώρο μιας συμβολικής φαντασιογενετικής διεργασίας που επιτρέπει τη θεωρητικοποίηση. Αυτό βέβαια δύσκολα κάποιος είναι σε θέση να το αντιληφθεί όταν απ' το ημίχρονο κιόλας η ομάδα έχει φάει τρία.

Στο γήπεδο αντιλαμβάνεται κανείς την συνύπαρξη όλων των αμυντικών μηχανισμών του ψυχισμού: από τη συγχυτική-ονειρική ψευδαίσθηση της ευρωπαϊκής κούπας στο τέλος της σεζόν, ως την τελετουργικοποιημένη μετουσίωση μέσα απ' τις "φιέστες" και τις οπαδικές τελετουργίες, όταν αντί για το κύπελλο κερδίζουμε τουλάχιστο τον ιστορικό Παναρκαδικό.
Όλα αυτά στο πλαίσιο μιας ανεπαρκούς οιδιποδειακής οργάνωσης περιοριζόμενης κυρίως στην στοματική εξουσία (γνωστό το σύνθημα "γαμιέται η ο ΠΑΟ και η Λεωφόρος") και στην εκφοβιστική παρουσία μιας γνώριμης πατριαρχικής φιγούρας που κρατά τον έλεγχο (ο οποιοσδήποτε ακατανόμαστος διαιτητής). Εδώ η οπαδική στοματικότητα στοχεύει τη γενετήσια εξουσία του διαιτητή, με το ζήτημα του ευνουχισμού (καμιά φορά και κυριολεκτικού) να προεξέχει.

Για την εδραίωση της συλλογικής φαντασίωσης των οπαδών (για παράδειγμα: ο μεγάλος τελικός) χρειάζεται οπωσδήποτε ο γλωσσικός φαντασιωτισμός (ένας οπαδικός ύμνος ή ένα καινούργιο υβριστικό σύνθημα για το αριστερό εξτρέμ της αντιπάλου), ο οποίος και θα οργανώσει το αμυντικό υλικό (δεν εννοώ βέβαια την αμυντική γραμμή που έχει ήδη εισπράξει τα γκολάκια). Η οργάνωση αυτή είναι ανάλογη προς την αρχή: δυσαρέσκεια/ευχαρίστηση (ειδικά εμείς οι βάζελοι στη δυσαρέσκεια κάναμε μεταπτυχιακά), όχι μόνο αναφορικά με τη προσυνειδιακή δυναμική της αλλά και με το αμυντικό σύνολο του ομαδικού ψυχικού οργάνου (επαναλαμβάνω: δεν αναφέρομαι στην αναγκαιότητα του παναθηναϊκού για καινούργιο στόπερ). Ωστόσο, όλα τα παραπάνω πιστοποιούν μια άλλη αναγκαιότητα: αυτή της μεταφυσικής παρουσίας του θεού (Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ο Σισέ εκπληρώνει την ανάγκη αυτή σε ένα μεγάλο κομμάτι του οπαδικού ψυχισμού) και την οργάνωση θρησκευτικού περιεχομένου που τη πλαισιώνει (γνωστά άλλωστε τα οπαδικά συνθήματα: "ΠΑΟ θρησκεία θύρα 13" και "Θρύλε Θεέ μου Ολυμπιακέ μου).

Αν βέβαια η συγχρονική διάσταση του ελληνικού οπαδικού όντος έρχεται σε αντίθεση με τη διαχρονική αντίληψη της ψυχανάλυσης και την οντολογική θεώρηση αυτού του πρωτοφανούς γηπεδικού πολυθεϊσμού, (Γκέκας, Ογκουνσότο, Καραγκούνης, Μπακαγιόκο και το λοιπό ολύμπιο ποδοσφαιρικό πάνθεο), το παρακάτω βίντεο είναι απόλυτα διαφωτιστικό:

η σκέψη μου άντλησε στοιχεία από το βιβλίο "θεοφαγία" του Ν. Νικολαΐδη, βιβλιοπωλείο της εστίας, 1994