παρασυρμένος από μια προφανή προτροπή, στάθηκα σήμερα ξανά μπρος στα μάρμαρα που φιλοξενούνται στο βρετανικό μουσείο και αθέλητα έγινα λαθρακούστης των σιωπηλών διαμαρτυριών των ελλήνων που τα ακουμπούσαν με τα δάκτυλά τους, παρασυρμένοι αυτοί από ένα ιδιότυπο κράμα θυμού και συγκίνησης. Και συλλογίστικα εκ νέου την ηθική νομιμότητα της παραμονής τους μακριά από τον φυσικό τους τόπο.
Μα αναζητώντας το αντεπιχείρημα, περνούσαν απ' το μυαλό μου μόνο γεμάτες οι κλούβες της αστυνομίας και οι μαζικές σκούπες ανθρώπων στις ξαναζωντανεμένες πλατείες∙ το ετήσιο δασικό μας ολοκαύτωμα και τα τροχαία το πάσχα∙ οι ανοιχτοί σκουπιδότοποι και οι αβίωτες πόλεις που αγαπούμε να μισούμε∙ η νεοπλουτίστικη κρεπάλη των μικροαστών και η μικροαστική κουτοπονηριά των νεόπλουτων∙ η χριστιανορθόδοξη μαυρίλα και η οξεία νεοσυντηρητική προγονοπληξία∙ η πολιτική παχυδερμία και η πάντα κραταιά κρατική και παρακρατική βία∙ η μυωπική απόδοση της δικαιοσύνης και ο σωφρονισμός των φυλακών∙ η βουβή φωνή της διανόησης και η θεοποίηση της ασημαντότητας και των ντοπαρισμένων ολυμπιονικών∙ το μόνιμα κλειστό πανεπιστήμιο και οι διώξεις ανοιχτόμυαλων εκπαιδευτικών∙ η ψυχορραγία του νεανικού πάθους και η απόρριψη της ορμής του∙ η καθημερινή τιμωρία των ΑμΕΑ, των ψυχικά ασθενών, των εξαρτημένων∙ ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα, ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα, ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα...
Μα αναζητώντας το αντεπιχείρημα, περνούσαν απ' το μυαλό μου μόνο γεμάτες οι κλούβες της αστυνομίας και οι μαζικές σκούπες ανθρώπων στις ξαναζωντανεμένες πλατείες∙ το ετήσιο δασικό μας ολοκαύτωμα και τα τροχαία το πάσχα∙ οι ανοιχτοί σκουπιδότοποι και οι αβίωτες πόλεις που αγαπούμε να μισούμε∙ η νεοπλουτίστικη κρεπάλη των μικροαστών και η μικροαστική κουτοπονηριά των νεόπλουτων∙ η χριστιανορθόδοξη μαυρίλα και η οξεία νεοσυντηρητική προγονοπληξία∙ η πολιτική παχυδερμία και η πάντα κραταιά κρατική και παρακρατική βία∙ η μυωπική απόδοση της δικαιοσύνης και ο σωφρονισμός των φυλακών∙ η βουβή φωνή της διανόησης και η θεοποίηση της ασημαντότητας και των ντοπαρισμένων ολυμπιονικών∙ το μόνιμα κλειστό πανεπιστήμιο και οι διώξεις ανοιχτόμυαλων εκπαιδευτικών∙ η ψυχορραγία του νεανικού πάθους και η απόρριψη της ορμής του∙ η καθημερινή τιμωρία των ΑμΕΑ, των ψυχικά ασθενών, των εξαρτημένων∙ ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα, ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα, ο Άγιος Παντελεήμωνας και η Νέα Μανωλάδα...
Και τότε πείστηκα πως ένα κτίριο από μόνο του δεν αρκεί να νομιμοποιήσει ηθικά την επιστροφή.
Μα καθώς προχωρούσα προς την έξοδο, ήρθε στο μυαλό μου ο Χαίντερλιν: "δύσκολα εγκαταλείπει το τόπο του ό,τι εδρεύει κοντά στη προέλευσή του" είχε κάποτε γράψει.
Στάθηκα για λίγο ακίνητος και αποφάσισα ξαφνικά ότι δε ήξερα αν ήθελα να φύγω ή όχι...
Στάθηκα για λίγο ακίνητος και αποφάσισα ξαφνικά ότι δε ήξερα αν ήθελα να φύγω ή όχι...
Πρώτα πρώτα να πω ότι το κείμενο είναι υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερον να πω ότι τα μαρμαρα δε θα τα πάρουμε ποτε πίσω για τον απλούστατο λόγο ότι αν αρχίσουν τας επιστροφας θα τους μείνει άδειο το μεγαλύτερο και διασημότερο μουσείο τους και όσο απλοϊκή και αν είναι αυτή σαν αιτια διαιώνισης του θέματος, είναι αρκετή.
Τρίτον και εξ ίσου ουσιαστικό, ευτυχώς η πατρότητα των μαρμάρων είναι γνωστη και δε χρειάζεται να περάσουμε DNA test πολιτισμικής αρτιότητας και αισθητικής εξέλιξης. Γιατί ως λαός θα κοβόμασταν μαζικά και πανηγυρικά Γιατί ναι μεν τα μαρμαρα ανήκουν στην Ελλάδα γιατί εκεί γεννήθηκαν και η θέση τους είναι κοντά στο μνημείο που κοσμούσαν. Αλλα τα δικαιώματα των Ελλήνων επ'αυτών είναι αλλου παπα ευαγγέλιο.
Η ηθική της αρχαιολογίας προστάζει τα ευρήματα να μένουν στους χώρους που βρέθηκαν, να παραμένουν στα χερια των κοινοτήτων μέσα στις οποιες δημιουργήθηκαν και πάλιωσαν. Αυτό βεβαια δε σημαίνει ότι ανήκουν και σε αυτές τις κοινότητες. Μετά από κάποιους αιώνες δεν είσαι ιδιοκτητης αλλα κηδεμόνας των πολιτισμικών θησαυρών που βρίσκονται πάνω στη γη σου.
Και εδώ μπαίνει το θέμα που ανοίγεις: είμαστε άξιοι της επιστροφής κομματιών τέτοιου αισθητικού και ηθικού βεληνεκούς? Πολιτισμικά? Με την καμια. Αλλα δεν έχει σημασία. Γιατί τα μαρμαρα μπορεί να μην ανήκουν στους Έλληνες. Οι Έλληνες μπορεί να μην τα αξίζουν καν. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα μαρμαρα ανήκουν στην Ελλάδα.
Και τώρα, αφού εξέθεσα την πλήρη επιχειρηματολογία μου, ας ξαναπώ ότι 'σιγά μη μας τα δώσουν πίσω'.
Τέταρτον και ύστατον, είμαι και πολυλογού.
Γεια σου Lalu και ευχαριστώ για το εξαιρετικό σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λεπτή διάκριση μεταξύ ιδιοκτησίας και κηδεμονίας και ελλήνων και ελλάδας είναι νομιζω ο σκληρός πυρήνας του ζητήματος (όπως λέμε hardcore).
Αυτή τη κοινωνία (ή καλύτερα τον αγγλικό λαό) δεν έχω καταφέρει να τον ψυχολογήσω ακόμα αλλά πιστεύω πως θεωρούν ότι τα μάρμαρα (και όλος αυτός ο απίστευτος πλούτος που έχουν συλλέξει αιώνες τώρα και τον έχουν εναποθέσει σε κάθε δρόμο, κτίριο και γωνιά του Λονδίνου) έχουν πάψει να αποτελούν το σύμβολο του τι σημαίνει πια βρετανία. Όπως επίσης ότι και το αίσθημα συλλογικής ντροπής μπορεί καμιά φορά να γίνει αβάσταχτο. Από εκεί όμως μέχρι την επιστροφή, μεσολαβεί πολύς δρόμος.
Από την άλλη σκέφτομαι τους φουκαριάρηδες έλληνες. Αν ποτέ εκπληρωθεί το όνειρο (όπως εκπληρώθηκε κάποτε και το όραμα της ολυμπιάδας) πόσο ακόμα αντέχουν να καταρρεύσουν όταν θα διαπιστώσουν ότι θα μείνουν ξανά με το τίποτα;
ΥΓ. σε αυτό το υπερκατάστημα η πολυλογία στα σχολια είναι προαπαιτούμενη