ανοιχτή επιστολή στον Κώστα Γαβρά

Κύριε Κώστα Γαβρά

Εσείς , σε αντίθεση με όλους αυτούς τους Έλληνες που έφτασαν ξανά να χρειάζονται να υπερνικούν το φόβο για να επιβιώσουν, εσείς δε έχετε να φοβηθείτε το παραμικρό. 

Εσείς μπορείτε άφοβα να μιλήσετε για την συνειδητή παράδοση της εξουσίας στο ΔΝΤ, την συνειδητή απεμπόληση της εθνικής ανεξαρτησίας, τη συνειδητή αρπαγή της δημόσιας περιουσίας, τη συνειδητή καταδίκη στη φτώχεια των κατοίκων της Ελλάδας. Εσείς μπορείτε ανεμπόδιστα να καταδικάσετε το δημοκρατικό έλλειμμα, την περιφρόνηση της λαϊκής επιθυμίας, τη παράκαμψη του συντάγματος και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας των πολιτών. Εσείς μπορείτε με ασφάλεια να περιγράψετε τη κοινωνική αδικία, την παραδειγματική ατιμωρησία, τη παντοκρατορία του τίποτα. Εσείς μπορείτε χωρίς δισταγμό να υπενθυμίσετε τη ψευτιά, την υποκρισία και την ιδιοτέλεια της ελληνικής κυβέρνησης. Εσείς μπορείτε ελεύθερα να καταγγείλετε την κρατική βία, το ασυγκράτητο αστυνομικό κράτος, την άνευ όρων καταστολή. Εσείς μπορείτε αβίαστα να αναδείξετε την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών, την άρνηση πολιτικής υπόστασης σε χιλιάδες συνανθρώπους σας, τη ρατσιστική αντιμετώπιση των μεταναστών, την απάνθρωπη στάση απέναντι στους πρόσφυγες, τη δολοφονική επιμονή της κυβέρνησης στο θέμα των 300ων. Εσείς μπορείτε αλογόκριτα να καταδείξετε τον καλπασμό των Ελλήνων προς τον φασισμό, την επέλαση του ακροδεξιού μίσους, το συνεχές προσκύνημα στην ελληνορθόδοξη σαπίλα (η οποία - θα θυμάστε- μόλυνε και ένα δικό σας δημιούργημα στο μουσείο της Ακρόπολης).

Φοβάμαι όμως πως κλείσατε τα μάτια εκείνο το Σάββατο στην εκδήλωση προς τιμήν σας. Δε είδατε -αξιοπερίεργο λόγω του αδιανόητου μεγέθους της- την ολοζώντανη προσωποποίηση της σύγχρονης Ελλάδας που στεκόταν δίπλα σας μαζί με ολόκληρη την υποκρισία της, την εξαπάτηση, την πολιτική της παχυδερμία, την ωμή της βία. Κρατούσατε σφαλιστό, όπως ακριβώς τα μάτια σας, και το στόμα σας, ενώ ίσως περισσότερο από ποτέ θα οφείλατε να το ανοίγατε, έστω και για χάρη μιας μικρής μειοψηφίας, που επιμένει να θυμάται για ποιο λόγο υπάρχει ακόμα η ανάγκη να τιμάστε.

Μα κι αν αισθάνεστε ασφαλής στη βολή του ονόματός σας και τη θαλπωρή της ιστορίας σας και της καλλιτεχνικής σας πορείας, δυστυχώς κύριε Γαβρά δε θα ξεφύγετε ούτε και εσείς από τη σκληρή αναγκαιότητα του να κάνετε αυτό στο οποίο έχουν καταδικαστεί και οι υπόλοιποι που νοιάζονται για τη χώρα καταγωγής σας: την υιοθέτηση στρατοπέδου και τη συνειδητή ανάληψη της ευθύνης αυτής της επιλογής. Θυμηθείτε όμως και κρατήστε το εξίσου σφαλιστά μέσα σας. Για σας, η επιλογή και η ευθύνη αυτής θα είναι αναίμακτη, συμβολική. Για τους περισσότερους από μας όμως η επιλογή θα πονέσει, με τον ένα ή με το άλλο τρόπο. Γιατί κύριε Γαβρά στην Ελλάδα τίποτα δε διατηρεί πια το συμβολικό του χαρακτήρα. Ο πόνος ύστερα από τόσο καιρό είναι ξανά αληθινός. Και αν δε το ξέρετε η αληθινή οργή των νέων στη εκδήλωση προς τιμήν σας προφανώς θα σας το έδειξε. Και αν δε μπορέσατε να αφουγκραστείτε την οργή, αποδεχθείτε τουλάχιστο τη τιμή αυτής τη θορυβώδους πρόσκλησής της.

ειλικρινώς

Ελ Ρομαντάντε