Εκτεθειμένος στα φιλοπαναθηναϊκά μου αισθήματα υπέμεινα και τις τέσσερις ώρες της χθεσινοβραδινής παρωδίας. Εθισμένος στις εικόνες γηπεδικής βίας ανέμεινα σιωπηλά την ολοκλήρωση της οπαδικής έκφρασης. Ανοσοποιημένος στη λεηλάτηση της δημόσιας περιουσίας παρακολούθησα στωικά τη καταστροφή όσων την αντικατάσταση θα κληθώ να πληρώσω. Εξαναγκασμένος στη κακογουστιά αφέθηκα σε αυτή τη παγκόσμιας πρωτοτυπίας μικροφωνική διαδραστικότητα μεταξύ χούλιγκαν και εκατομμυριούχων μπασκετμπολιστών. Και ένα λεπτό πριν την οριστική καταδίκη της αξιοπρέπειάς μου ο τελικός του πρωταθλήματος διακόπηκε, για να καταλάβω ξαφνικά πως ό,τι συνέβη, ό,τι συμβαίνει, ό,τι θα συμβεί δεν είναι απλά εκτόνωση μιας ευρύτερης παθογένειας αλλά η πανηδονική εξόδιος τελετουργία μιας κοινωνίας μπρος στη ξεκάθαρη γνώση πως πια το αύριο δεν της ανήκει. Στα λεπτά της παροδικής κατάθλιψης που ακολούθησαν, καταδύθηκα στο ασφαλές καταφύγιο του μικροαστισμού μου απαιτώντας αόριστα απ' τον κανέναν τη λήψη έκτακτων μέτρων. Και όταν επιτέλους συνήλθα κατάλαβα πως στη μία και μόνη μου ζωή, αν η κατάρρευση μπορεί να είναι ηδονική, η αξιοπρέπεια οφείλει να αναδείξει τον πραγματικό απελευθερωτικό χαρακτήρα της.
