2.3.09

me dicen el clandestino

Όσες μάσκες και να φορεθούν σε αυτή τη πόλη, όσα κοστούμια και αν χρωματίσουν προσωρινά τη καθημερινή της θλίψη, η Πάτρα δε θα πάψει να ψυχορραγει όσο ακόμα στα περιθώριά της άνθρωποι θα υπομένουν την εξαθλίωση, την απομόνωση και το μίσος.

Αναφέρομαι στους εκατοντάδες στοιβαγμένους συνάνθρωπους που δυστυχούν, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν σε πρόχειρους καταυλισμούς στο λιμάνι της Πάτρας με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.


Τους ονομάζουμε λαθρομετανάστες και αυτό μας δίνει το άλλοθι να κλείνουμε τα μάτια. Και όμως, αν είχαμε τη δύναμη να κοιτάξουμε στα δικά τους μάτια, θα βλέπαμε όλα εκείνα που χάνουμε καθημερινά στο κυνήγι του κέρδους και της επιτυχίας: το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το πάθος για ζωή, το όνειρο που είναι ακόμα ζωντανό, τη φθαρτότητα, την ίδια τη τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης.


Η κοινωνία που τους φιλοξενεί, τραγικά συνένοχη στη δυστυχία τους, χτίζει τείχη αντί να τα γκρεμίζει. Τα πρώτα φρούρια της Ευρώπης τα ορθώνουμε εμείς, αθόρυβα στις γειτονιές μας... αφού πρώτα έχουμε εξαντλήσει κάθε πόρο στις δικές τους πατρίδες και τους έχουμε βουτήξει στη φτώχεια, το αίμα, στο φυλετικό και θρησκευτικό φανατισμό. Και τώρα μας χτυπούν τη πόρτα. Μα δεν το κάνουν μόνο για να περάσουν, να βρουν προστασία και φαγητό, αλλά και για να μας ειδοποιήσουν ότι έρχεται η σειρά μας.


Το γύρισμα της πλάτης, ο κοινωνικός αυτοματισμός και η βία μοιάζουν οι φθηνότερες λύσεις σε ένα πρόβλημα που έχει πια μόνο πολιτική απάντηση. Η ευημερία μπορεί να υπάρξει για όλους, αυτός ο κόσμος άλλωστε παράγει πλούτο για όλους. Και αν η πολιτική δε μοιράσει το πλούτο ισότιμα σε όλους, θα το κάνει η πείνα. Αυτο είναι βέβαιο και κανένα κανόνι δε θα μπορέσει να το αποτρέψει.

2 σχόλια:

  1. Εσύ φίλε μου δεν είσαι ένας όποιος Romandante, αλλά "κανονικός" ονειροπαρμένος!

    Είσαι να ξεκινήσουμε και κάνα σχετικό ...club???

    Δυό πράμματα θα σού αφιερώσω. Αν ήδη τα ξέρεις, ας τα διαβάσουν οι επισκέπτες σου.

    Το αγαπημένο μου ποιηματάκι του αγαπημένου μου αυστραλού σκιτσογράφου-ποιητή-φιλόσοφου Michael Leunig:
    LOVE AND FEAR
    There are only two feelings. Love and fear.
    There are only two languages. Love and fear.
    There are only two activities. Love and fear.
    There are only two motives, two procedures,
    two frameworks, two results. Love and fear.
    Love and fear.

    Και τμήμα της "επιστολής" των 7 αρτινών παπάδων προς τους συμπολίτες τους, τα Χριστούγεννα του 2007:
    «««««
    Δεκάδες άτομα από μακρυνές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί κι αναγκεμένοι.
    Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας: Ο άνθρωπος-εργαλείο.

    Δεν μάς ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστεια του, ο πόνος του.
    Φθηνά μεροκάματα.
    Τί θα φάει; Αδιάφορο.
    Πού θα κοιμηθεί; Όπου θέλει.

    Ποιό χριστιανικό έθνος και ποιά ορθόδοξη Ελλάδα; Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλον τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων.

    »»»»»

    Νά 'σαι καλά.

    α-α-ε
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι παραπάνω να προσθέσω μετά και το σχόλιο του Ναπολέοντα;
    Το μυαλό μου δεν μπορεί να επεξεργαστεί πλέον τόση δυστυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis