me dicen el clandestino

Όσες μάσκες και να φορεθούν σε αυτή τη πόλη, όσα κοστούμια και αν χρωματίσουν προσωρινά τη καθημερινή της θλίψη, η Πάτρα δε θα πάψει να ψυχορραγει όσο ακόμα στα περιθώριά της άνθρωποι θα υπομένουν την εξαθλίωση, την απομόνωση και το μίσος.

Αναφέρομαι στους εκατοντάδες στοιβαγμένους συνάνθρωπους που δυστυχούν, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν σε πρόχειρους καταυλισμούς στο λιμάνι της Πάτρας με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.


Τους ονομάζουμε λαθρομετανάστες και αυτό μας δίνει το άλλοθι να κλείνουμε τα μάτια. Και όμως, αν είχαμε τη δύναμη να κοιτάξουμε στα δικά τους μάτια, θα βλέπαμε όλα εκείνα που χάνουμε καθημερινά στο κυνήγι του κέρδους και της επιτυχίας: το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το πάθος για ζωή, το όνειρο που είναι ακόμα ζωντανό, τη φθαρτότητα, την ίδια τη τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης.


Η κοινωνία που τους φιλοξενεί, τραγικά συνένοχη στη δυστυχία τους, χτίζει τείχη αντί να τα γκρεμίζει. Τα πρώτα φρούρια της Ευρώπης τα ορθώνουμε εμείς, αθόρυβα στις γειτονιές μας... αφού πρώτα έχουμε εξαντλήσει κάθε πόρο στις δικές τους πατρίδες και τους έχουμε βουτήξει στη φτώχεια, το αίμα, στο φυλετικό και θρησκευτικό φανατισμό. Και τώρα μας χτυπούν τη πόρτα. Μα δεν το κάνουν μόνο για να περάσουν, να βρουν προστασία και φαγητό, αλλά και για να μας ειδοποιήσουν ότι έρχεται η σειρά μας.


Το γύρισμα της πλάτης, ο κοινωνικός αυτοματισμός και η βία μοιάζουν οι φθηνότερες λύσεις σε ένα πρόβλημα που έχει πια μόνο πολιτική απάντηση. Η ευημερία μπορεί να υπάρξει για όλους, αυτός ο κόσμος άλλωστε παράγει πλούτο για όλους. Και αν η πολιτική δε μοιράσει το πλούτο ισότιμα σε όλους, θα το κάνει η πείνα. Αυτο είναι βέβαιο και κανένα κανόνι δε θα μπορέσει να το αποτρέψει.