μάρτυρες στην αποσύνθεση

Το Φαρμακονήσι είχε ξαναγίνει, έγινε και πάλι τώρα, και θα γίνει οπωσδήποτε και στο μέλλον. Οι τραγωδίες γνωρίζουμε όλοι πως έχουν προαναγγελθεί εδώ και καιρό. Τα συμβόλαια θανάτου που φέρουν ολογράφως τις υπογραφές των εκτελεστών τους έχουν σφραγιστεί ήδη. Και οι εκτελέσεις τους, μνημεία της ανισότητας και της θηριώδους αδικίας σε έναν ανηλεή πόλεμο του καπιταλισμού έναντι των πάντων.

Από τη μία πλευρά, μια καραβιά εξαθλιωμένων, ανυπεράσπιστων, αδύναμων προσφύγων, ανθρώπων απολύτως ευάλωτων που χρήζουν άμεσης προστασίας και πρόνοιας. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά και βρέφη. Απέναντί τους η πανίσχυρη μηχανή εξουσίας, από το περίστροφο και τη μπότα του τελευταίου λιμενικού μέχρι την πολιτική ηγεσία ενός κράτους που έχει σφιχταγκαλιάσει το φασισμό. Και πίσω τους η δημοσιογραφία, μνημονιακά και αντιμνημονιακά τσιράκια των εφημερίδων και των δελτίων, υπερασπιζόμενα το καθένα θεσμούς που βρωμάνε περισσότερο και από τα αποσυντιθέμενα επιπλέοντα πτώματα των προσφύγων. Η δικαιοσύνη κλείνει για μια ακόμα φορά τα μάτια. Και οι χριστιανοί, που λίγες μέρες πιο πριν καθάγιαζαν τα νερά με τη ρίψη σταυρών πιστεύοντας ότι έτσι θα καθάγιαζαν και τη βρωμιά του ελληνορθόδοξου σκότους που μας περιβάλει, κοιμούνται ήσυχοι στη γνώση πως τα βρέφη-εισβολείς θα σαπίσουν ωραία ωραία στους πυθμένες του ελληνοπρεπούς Αιγαίου τους. 

Είμαστε σε αυτό το κρίσιμο σημείο όπου -μετά τη συντριβή της αξιοπρέπειάς μας- διακυβεύεται το τελευταίο χαρακτηριστικό που είναι ικανό να μας ξεχωρίζει από τα φυτά και τους τοίχους. Η ανθρώπινη διάστασή μας. Η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε το έτερο, το να είμαστε σε θέση να αντιδρούμε στα συναισθήματα του άλλου, να αναγνωρίζουμε την ανάγκη του και να συντηρούμε ένα επίπεδο συνεννόησης όπου θα εξασφαλίζει να ζούμε συγκροτημένα και με ασφάλεια ο ένας με τον άλλο. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει ως κοινωνία. Στο πλέον πρωτογονικό, στο πλέον βρεφικό.

Όσοι δεν έχουμε υποκύψει στον τρόμο αυτής της υποστροφής, πιάνουμε τους εαυτούς μας να ανέχονται τους εκτελεστές να γελάνε παραταγμένοι στο απόσπασμά τους, με τη καπνισμένες κάννες στραμμένες προς εμάς, εώς ότου έρθει η σειρά μας για την εκπυρσοκρότηση. Και πίσω μας οι νεκροί, οι ΝΕΚΡΟΙ, να μας ορίζουν τη βεβαιότητα πως η εκπυρσοκρότηση δεν θα αργήσει, καταδεικνύοντας με τα άψυχα σώματά τους ότι οι εκτελεστές είναι αδίστακτοι. Ότι διακατέχονται από μια βαθιά, εγγενή ψυχοπάθεια, αυτή τη χειρότερη μορφή ανθρώπινης συναναστροφής που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη απάθεια μπρος τον πόνο, το συναίσθημα του άλλου. Οι ζωές μας έχουν κατακλυστεί, απειλούνται πλέον, από αυτή τη δράκα των μισάνθρωπων, τη συμμορία των ακροδεξιών, την αγέλη των ψυχοπαθών που έχει καταλάβει την εξουσία και που μπρος στην διατήρησή της επιτίθεται μαζικά σε ό,τι διατηρεί ακόμα τον εσωτερικό μας κόσμο ακέραιο.