Πώς τον λεν τον ποταμό;

Η ιδεολογία του free press, η αισθητική του χίπστερ, το εννοιολογικό πρόταγμα του τίποτα αποκτούν επιτέλους  τον δικό τους πολιτικό σχηματισμό. Το ποτάμι. 

Υπήρχε άλλωστε έτοιμη η κοίτη του για να κυλήσουν εντός της τα γάργαρα νερά του. Είναι αυτή η κοίτη που έχει για τοιχώματά της μια γενιά ανθρώπων, που τη ματαιοδοξία των νεόπλουτων πατεράδων τους τη μετεξέλιξαν στη κενοδοξία του εναλλακτισμού της lifo, πετώντας τη συσσωρευμένη γνώση και τεχνογνωσία στους κάλαθους της πλατείας Καρύτση και υποβιβάζοντας την ανάγκη για κοινωνική συμμετοχή σε σαββατιάτικο καθάρισμα παγκακιών από τις κολλημένες τους τσίχλες. Και είναι αυτή η κοίτη που έχει για πυθμένα της την λάσπη μιας άρχουσας τάξης που έχει βγάλει τα μαχαίρια της και ξεπαστρεύει ό,τι την απειλεί, και που το κάνει είτε πολιτικά με τη "δημοσιονομική εξυγίανση" των μνημονίων είτε στο δρόμο με το γκλομπ του μπάτσου και τη μπότα του φασίστα. 

Εκτός όμως από τοιχώματα και πυθμένα, υπάρχει και το ποτάμι. Τι είναι λοιπόν το ποτάμι;

Στην εποχή του μνημονίου και στην εποχή που όλοι φταίνε (μιας και μαζί τα φάγανε), έρχονται κάποιες προσωπικότητες να υψώσουν το χέρι και να καταδείξουν τους ενόχους. Το κάνουν ασφαλείς στη γνώση πως εκείνοι έχουν το πραγματικό δίκιο, που δεν είναι προφανώς το δίκιο της πλέμπας που κολυμπάει στο βούρκο, ούτε βέβαια και το δίκιο των διαχειριστών της μεταπολίτευσης που κατασκεύασαν το βούρκο. Προσωπικότητες με διανοουμενίστικο προφίλ που πιστεύουν πως αυτοδίκαια εκπροσωπούν τους υψηλής μόρφωσης ανθρώπους που σε μια άλλη χώρα θα τη διεκδικούσαν ουσιαστικά αλλά σε αυτήν εδώ έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Προσωπικότητες με αποδεικτικά καλλιέργειας που μετατρέπουν σε αυτονόητο δικαίωμα τις ιδέες μεγαλείου τους και μέσα απ’ τις οποίες αυτό-ανακηρύσσονται στην ιντελιγκέντσια που χρειάζεται ο τόπος για να προχωρήσει. Προσωπικότητες που έχουν καπαρώσει το δικαίωμα του ορθολογισμού και της κοινής λογικής, μην επιτρέποντας σε κανέναν άλλο να το ασκήσει. Που απαγορεύουν στον οποιοδήποτε που δεν ασπάζεται τις ιδέες τους να σκέφτεται με βάση τη λογική. Προσωπικότητες ενός ακραίου κέντρου, να μα τον Πάσχο Μανδραβέλη.

Αυτές οι προσωπικότητες νομίζουν πως έχουν κληθεί από την ιστορία να σώσουν τη χώρα ενώ στη πραγματικότητα καλούνται από τις γνωστές συμμορίες τις διαπλοκής να σώσουν την ασθμαίνουσα ελληνική άρχουσα τάξη. Τραγωδία. Οι 58, στους οποίους αρχικά εντάχθηκαν, αποδείχτηκαν λίγοι και πολύ απασχολημένοι μιας και με το ένα τους χέρι κρατούσαν να μην πέσουν τις κεντροαριστερές προσωπικότητες που αιωρούνταν απελπισμένες στον καιάδα της ιστορίας και με το άλλο προσπαθούσαν να κλείσουν τη μύτη τους για να μην αναπνέουν τη σαπίλα του αποθανόντος πασόκ. Τη λύση στο δράμα τη πρόσφερε ευτυχώς η πολιτική παχυδερμία ενός Βενιζέλου. Το θέμα όμως είναι ότι οι αυτόκλητοι φορείς του ορθολογισμού και του ακραίου κέντρου εξακολουθούν ακάλυπτοι. Και ξέρουμε πως όταν μένουν ακάλυπτοι καταδεικνύουν με σαφήνεια τα βασικά χαρακτηριστικά της ιδεολογίας τους: τη περιφρόνηση του ανθρώπου και τον υποβιβασμό του ως το μέσο για τη κερδοφορία, τη λατρεία της ανισότητας, την αποθέωση του ατομισμού ως το υπέρτατο ιδανικό, και έναν βαθύ, ωμό κυνισμό. 

Αυτές οι προσωπικότητες συνεχίζουν έτσι να δρουν ξέχωρα, παρά τον κοινό παρονομαστή τους. Είναι ρυάκια, που κελαρύζουν ανεξάρτητα αναμένοντας το σύνθημα να ξεβραστούν ενιαία. Ο δήμαρχος της Αθήνας Γ. Καμίνης είναι ένα ωραιότατο τέτοιο λιμνάζον ρυάκι. Παρά το πλούσιο παρελθόν του, δρα αποτραβηγμένος σε μια επιφάνεια και απολαμβάνει τη ρηχότητα αναπλαισιώνοντας το τίποτα με τις ιλλουστρασιόν σελίδες αστικών φυλλάδων και τα σχόλια ακίνδυνων ιστοσελίδων γνώμης, μεγάλης αναγνωσιμότητας. Μέσα από τις σελίδες και τις ιστοσελίδες αυτές έχουν πλέον αναδυθεί απ' τα πηγάδια τους και αναβλύζουν νέα ρυάκια που βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ότι κινούνται εντός διαδικτυακών και φυσικών περιγραμμάτων που ομοιάζουν με αυτά διάφορων Τριανταφύλλων, Μπογδάνων, Τζήμερων, Βαλλιανάτων και λοιπών αυτής της καινούργιας συνομοταξίας σκέψης και πολιτικής.

Και να που εμφανίζεται τώρα ένας Θεοδωράκης που φροντίζει τα παραπάνω ρυάκια να συνενωθούν σε ένα ορμητικό ποτάμι που θα παρασύρει στο διάβα του και τις τελευταίες αμφιβολίες για το μεγαλείο αυτών των προσωπικοτήτων. Και που κατά περιπτώσεις θα ξεπλένει και καμιά χρυσή αυγή ή καμιά δολοφονική δράση παραμεθόριων σωμάτων ασφαλείας, αν χρειαστεί, είτε μέσα από δημοσιογραφικές εκπομπές είτε με την απαξίωση της πολιτικής, στο όνομα πάντα του ορθολογισμού, της κοινής λογικής και -φαντάζομαι- της καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται. 

Το ποτάμι όμως είναι ρηχό. Και ο πάτος του εμφανής. 

Στη πραγματικότητα το ποτάμι και οι ιδέες πίσω από αυτό έχουν τόση αξία για τη κοινωνία όση αξία έχουν και για τα δέντρα τα πλεκτά ενδύματα με τα οποία έντυσαν τους κορμούς τους οι Ατενίστας. Τόση χρησιμότητα όση και ένα sleep-out homelessness γκαλά στη πλατεία Κλαυθμώνος, μία φορά τον χρόνο. Τόση λάμψη όση και των ρεσώ αγανακτισμένων Αθηναίων έξω απ’ την Μαρφίν. Τόσο ενδιαφέρον όσο και μια συνέντευξη του Άρη Σερβετάλη στον Σταύρο Θεοδωράκη. 

Το Ποτάμι δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια φαντασιωσική πολιτική κίνηση για μια ακίνδυνη αντιπολίτευση στο δήμο Κοπεγχάγης.