η αυτοοργάνωση μας έπεσε απ' τα χέρια

Συμπιεσμένη ανάμεσα στην εκ των άνωθεν ολομέτωπη και συντριπτική επίθεση στα κεκτημένα και την αξιοπρέπειά της και στην εκ της βάσης διάχυση του νεοφασισμού από τη προελαύνουσα νεοναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής, η κοινωνία αυτή δε μπορεί να σταθεί από μόνη της. Δε μπορεί να ανταπεξέλθει στις συνθήκες που επέτρεψε να τις επιβληθούν. Στερείται της δύναμης, στερείται της αντοχής και πλέον έχει αποποιηθεί και την επιθυμία.

Η τραγωδία της κοινωνίας είναι πως εκείνοι που υποτίθεται θα μεριμνούσαν για τη προστασία της αυτή τη στιγμή είναι εκείνοι που με την ανοχή της ίδιας την έφεραν ως εδώ. Μόνο που εκείνοι πλέον είναι ευθείς και ειλικρινείς. Και πιο άγριοι και πιο αδίστακτοι. Και απελευθερωμένα δείχνουν χωρίς να νοιάζονται το αληθινό τους πρόσωπο και δρουν κάνοντας χρήση της πλήρους ισχύος του οπλοστασίου τους.

Η κοινωνία είναι μόνη της, απροστάτευτη και αστήρικτη, προδομένη και ξεγραμμένη από τους θεσμικούς της προστάτες, λεηλατημένη από το κομμάτι της που ξεκάθαρα τώρα καταδείχνει τις διαχωριστικές του γραμμές, και βαθιά πληγωμένη από τους μαχαιροβγάλτες χρυσαυγίτες που ξεβράστηκαν απ' το παχύ της έντερο. Το μόνο της στήριγμα φαντάζει πλέον το ένστικτο της επιβίωσης που με τους παραπάνω όρους δε μπορεί παρά να πάρει μόνο μία μορφή. Της αυτοοργάνωσης. Της αναπροσαρμογής των κοινωνικών σχέσεων με ένα νέο τρόπο και σε μια καινούργια μορφή που δε θα περιλαμβάνει τις συνήθεις δομές εξουσίας. 

Μα, για κακή τύχη όσων θεωρούν πως μια τέτοια αναπροσαρμογή θα μπορούσε να περιλαμβάνει ανθρωπιστικά, οικουμενικά χαρακτηριστικά στοιχειώδους διαφωτισμού, ελευθερίας, ισότητας, αμοιβαιότητας, αλληλεγγύης, κοινοκτημοσύνης, στη πραγματικότητα η αυτοοργάνωση που επιχειρείται από ένα ενεργό κομμάτι της κοινωνίας γίνεται προς τη κατεύθυνση του μίσους, των διακρίσεων, του αίματος και του θανάτου. Του νεοφασισμού. Η ειρωνεία είναι πως προς το παρόν οι νεκροζώντανοι θεσμοί της κατεστραμμένης χώρας στηρίζουν αυτού του είδους την αυτοοργάνωση. Είτε ευθέως μέσω των κρατικών αλλά ομογάλακτων δυνάμεων καταστολής (φαντάζομαι το 50% των ΜΑΤ που ψήφισαν τη νεοναζιστική συμμορία θα συμφωνήσουν με αυτό) και των δημοσιογράφων μαριονετών, είτε εμμέσως μέσα από την απροκάλυπτη αποχή της δικαιοσύνης και της αγρών αγοράζουσης ελληνικής βουλής. Προφανώς αυτός είναι ο δικός τους ύστατος δρόμος προς την επιβίωση. Με την ευλογία βεβαίως βεβαίως της ελληνορθόδοξης εκκλησίας και τη γαλαντόμο μακρά χείρα της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης που και οι δυο ξέρουν ότι με τη γενίκευση του νεοφασισμού θα (επαν)εδραιώσουν τα δικά τους συμφέροντα.