Η ημερομηνιακή λήξη του καλοκαιριού βρίσκει το ιστολόγιό μου να έχει επιδείξει μια απροθυμία να ανανεώνεται τακτικά, σε ένα καλοκαίρι που τα αγαπημένα του θέματα προς ανάπτυξη έτρεχαν με ρυθμούς γρηγορότερους και από την αίσθηση του χρόνου όσο μεγαλώνεις. Ήταν ο δισταγμός, η σιωπή, ο εαυτός μου και οι αυταπάτες του, αυτό το "τίποτα δε περνά απ' το μυαλό μου" όταν ερχόταν η στιγμή να θέλω να πω κάτι. Μια εσωτερική αντίσταση που εμπόδιζε τις άτακτες ή τακτικές μου σκέψεις να οργανωθούν σε λόγο γραπτό.
Το τέλος αυτού του σκοτεινού καλοκαιριού με βρίσκει να νιώθω την απόστασή μου από τη πτωχένουσα χώρα προέλευσης να έχει μεγαλώσει. Πριν αφεθώ στην αποδοχή της απελπισίας που έχω ενδοβάλει, της απώλειας της ελπίδας που κάθε αγαπημένος μου άνθρωπος αφήνει να απελευθερωθεί μέσα από το γέλιο ή το δάκρυ του για να τη χειριστώ όπως νομίζω, επικαλούμαι για την συναισθηματική μου απόσταση την άρση της παντοδυναμίας που πρόσφερε μέχρι τώρα η απόσταση. Η κατάρρευση της αυταπάτης δε μου προκαλεί την εσωστρέφεια, απλά με κάνει να στρέφω αλλού το βλέμμα. Άλλωστε ζώντας και δουλεύοντας στα ξένα καλούμαι και 'γω διαρκώς να τα βάζω με τις δικές μου ανασφάλειες, αβεβαιότητες και διακυμαίνουσες διαθέσεις, καθώς και εκείνες τις "αδικαιολόγητες απελπισίες που όλους μας καταθλίβουν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;