μια ιστορία για τον Hobsbawm

Τον Hobsbawm τον γνώρισα, μεταξύ άλλων, πρώτη φορά ακριβώς πάνω στην ώρα. Στις αρχές της φοιτητικής ζωής, τότε που η προσωπικότητα αναζητούσε τις κατευθυντήριες γραμμές της ώστε να γνωρίζεις τι θα είναι αυτό για το οποίο στο τέλος της ζωής σου δεν θα είσαι σίγουρος αν μετανιώνεις ή όχι που γνώρισες. Τη κρίσιμη στιγμή που κατανοείς ότι θα αποφάσιζες σε ποια τροχιά η ζωή σου θα αποκτούσε το νόημα που θα ξεκινούσες να έψαχνες. Αγαπημένος φίλος μού άφησε στα χέρια έναν ευμεγέθη τόμο πληροφορώντας με ότι εκείνου του είχε πάρει μόλις 3 μέρες να το ολοκληρώσει. Τον ξεφύλλισα και σκέφτηκα ότι κατά πάσα πιθανότητα και εμένα δε θα μου έπαιρνε περισσότερο. Ήταν "η εποχή των άκρων". Το βιβλίο του που ανέλυε την ιστορία του 20στού αιώνα. Ήταν η πρώτη μου συνάντηση μαζί του.

Θυμάμαι σαν τώρα και τη τελευταία φορά που συνάντησα τον Hobsbawm -μέχρι να μάθω σήμερα την είδηση του θανάτου του. 

Βρισκόμουν στο Λιβάδι της Φολέγανδρου, μια μέρα αυτού του καλοκαιριού τόσο καυτή όσο και τα χερούλια της κόλασης. Κάτω από τη σκιά ενός βράχου και με τους αστραγάλους μόνο να απαρνούνται τον καύσωνα έτσι βουτηγμένοι στη θάλασσα που ήταν, απολάμβανα τη χαρά να είχα τοποθετήσει στο kindle μου ανάμεσα στα άλλα και την "εποχή των άκρων". Την άνοιξα και θέλοντας να φρεσκάρω τη μνήμη και τη γνώση μου προσπάθησα να βρω κάποια αναφορά του Hobsbawm στους Έλληνες αντάρτες στην κατοχή και αν ο εμφύλιος είχε κάποιον αντίκτυπο στην εξελικτική πορεία της Ευρώπης. Αναγνωρίζω πως δεν ήταν ακριβώς το θέμα να ασχοληθεί κανείς στους σαράντα υπό σκιά σε μια έρημη παραλία αλλά θα μνημονεύω για πάντα εκείνη την έμπνευση. Γυρνώντας με προσήλωση τις ηλεκτρονικές σελίδες και εξερευνώντας τα αποτελέσματα της αναζήτησης του λήμματος "αντάρτες" ούτε που πρόσεξα πως για λίγη ώρα στο οπτικό μου πεδίο είχαν εισβάλει 10 υγρά, καλοσχηματισμένα δακτυλάκια, κάποια από τα οποία μάλιστα κινούνταν και με μια μερική ανυπομονησία. Δε στάθηκα περισσότερο σε αυτά μιας και σύντομα αφέθηκα στη περιήγηση της προς τα πάνω συνέχειάς τους. Και πολύ καλά έκανα. Γιατί τα καλοσχηματισμένα δάκτυλα των ποδιών που στάθηκαν δίπλα μου αποδείχτηκαν ότι ανήκαν σε μια εξωτική ομορφιά που έστεκε ολόγυμνη από πάνω μου. Ναι, τη κοίταξα πολύ προσεκτικά. Ήταν ολόγυμνη. "Salut" είπε. Ήταν όντως ολόγυμνη. Και ηλιοκαμμένη. Είχε το μαύρισμα που μουσικό του ανάλογο θα ήταν κάτι λίγο πιο σπουδαίο από την ενάτη συμφωνία. Και χωρίς το ίχνος λευκών γραμμών σε ολόκληρο το θείο της κορμί, που μου έδειχνε αναστατώνοντάς με πόσο πολύ απολάμβανε την ελευθερία του σε τέτοιες ερημικές παραλίες. "Τι διαβάζεις;" με ρώτησε με μια ακαταμάχητη γαλλική προφορά. Την κοίταξα, είδα λίγο μετά το βιβλίο και σαν να κατάλαβα το λάθος την κοίταξα ξανά. "Να, για κάτι Έλληνες αντάρτες", αποκρίθηκα χωρίς να μπορέσει να καταλάβει το παραμικρό μιας και σχεδόν παραλλήλισα καθώς εκστόμιζα τις λέξεις. "Partisans" συνέχισα με μια φωνή ρημαγμένη. "De qui?" ρώτησε μετά εκείνη και λυγίζοντας τα γυμνά της γόνατα κάθισε δίπλα μου. Ήταν ακόμα βρεγμένη από τη θάλασσα και όλη της η δροσιά ξεχύθηκε πάνω μου με την αγριότητα του αντάρτη. Μερικές παραπανίσιες σταλίδες έπεσαν απεγνωσμένες στις ηλεκτρονικές σελίδες και τις έκαναν μούσκεμα. Δεν κατάλαβα αν ήταν οι δικές της ή απλά ο ιδρώτας μου δραπέτευσε άγαρμπα. "Hobsbawm" απάντησα. Με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα την εκλεκτή μου συντροφιά να απολαμβάνει ξέγνοιαστη τη δροσιά της θάλασσας κάπου στα πολύ βαθιά και ήταν σαν όνειρο έτσι τόσο μακριά που βρισκόταν. "L'Âge des extrêmes?" συνέχισε κοιτάζοντάς με με την αυτοπεποίθηση εκείνης που γνώριζε πως αν και γυμνή μπροστά σε έναν άντρα εκείνος δε θα μπορούσε να την απομονώσει από τη γύμνια της. "Ναι" αποκρίθηκα υπακούοντας. "Les partisans" είπε τότε σχεδόν ακαταμάχητα. Και σηκώθηκε. Στάθηκα για λίγο και θαύμασα την άγρια, γυμνή ομορφιά της. Εκείνη το κατάλαβε και έμεινε ακίνητη για δυο λεπτά, και σιωπηλή. "Salut" είπε τότε και απομακρύνθηκε πάλι πίσω από τους βράχους... 

«Τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο κόσμος θα είναι καλύτερος, κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι. Εάν ο κόσμος καταφέρει να μην αυτοκαταστραφεί, έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι καλύτερος.».

Eric Hobsbawm  - Η εποχή των άκρων