Η οπτική των ταξιτζήδων θα μπορούσε να είναι και ένας μεγεθυντικός φακός στις αλήθειες των δρομολογίων μέσα στη ζωή, μιας και οι ίδιοι με ένα μοναχικό τρόπο συνδιαλέγονται με κάθε κοινωνικό στρώμα, σε κάθε γωνιά της πόλης, μέρες και νύχτες. Θα μπορούσαν οι ταξιτζήδες να είναι μόνιμοι αντιήρωες της ζωής, όταν οι ίδιοι δεν γίνονται οι ήρωες του δικού τους μικροαστικού μικρόκοσμου. Γι' αυτό η οπτική τους έχει χρησιμοποιηθεί τόσο συχνά (και επιτυχημένα) σε αυτή τη σπουδαία αναπαράσταση της ζωής, τον κινηματογράφο.
Οι ταξιτζήδες εκείνοι που θα εμπλουτίσουν τις χειρότερες πλευρές του μικροαστισμού τους με τη βρωμιά του ελληνικού φασισμού, εμπνευσμένοι από την επιθετικότητα της "αντισυστημικής" τοποθέτησης των χρυσαυγιτών και βεβαίως την καλπάζουσα φασιστική επέλαση, μέσα από το σωματείο ταξιτζήδων της χρυσής αυγής ενδεχομένως να θεωρήσουν τους εαυτούς τους κάτι σαν κινηματογραφικούς αντιήρωες. Η εξαχρείωση της καθημερινότητας ίσως να επισημοποιηθεί ως η μεγαλύτερη εμμονή τους. Και η αϋπνία του νυχτερινού δρομολογίου να τους μετατρέψει σε υπερευαίσθητους δέκτες της μαύρης πραγματικότητας η οποία μέσα από το διαταραγμένο χρυσαυγίτικο ψυχισμό τους να πάρει μια αρρωστημένη διάσταση.
Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής όμως δε μπορεί να είναι ο διαταραγμένος Ντε Νίρο του Σκορσέζε. Ο Ντε Νίρο, παρανοϊκός και τραυματισμένος ψυχικά εξεγείρεται μόνος και χτυπά με τη άγρια βιαιότητα χωρίς να επιτυγχάνει και τελικά καταπέφτει. Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής αντίθετα είναι αυτό που προκύπτει όταν ο φασισμός έχει ήδη ποτίσει τη ζωή, τη καθημερινότητα, όταν έχει φωλιάσει στις μικροαστικές καταβολές του. Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής είναι αυτός που οδηγεί το "Ταξί" του Κάρλος Σάουρα.
Τη δεκαετία του '60, ο Κάρλος Σάουρα ήταν ένας από εκείνους τους ισπανούς σκηνοθέτες που κατάφερνε τη ζοφερή πραγματικότητα του φρανκικού φασισμού να τη απεικονίζει μέσα από τους διαθλαστικούς φακούς της αλληγορίας και της μεταφοράς, σκηνοθετώντας αριστουργήματα. Το '96, δε χρειαζόταν να καταφύγει στον υπαινιγμό, είχε τη δυνατότητα να παρουσιάζει ωμά τις ανησυχίες του για τα φρανκικά κατάλοιπα και τους νεοφασίστες απογόνους του. Έτσι έφτιαξε μια ταινία που διεισδύει χωρίς ωραιοποίηση ή υπερβολικές δραματουργίες στη ζωή μιας μικρής ομάδας ταξιτζήδων της Μαδρίτης δείχνοντας την φασιστική, εγκληματική τους δράση. Οι χαρακτήρες της ταινίας έχουν ήδη μετατρέψει το μικροαστισμό τους σε φασισμό. Το πως έφτασαν ως αυτόν δεν έχει σημασία. Και τον εκφράζουν ψύχραιμα και αποφασισμένα, μέσω αποτρόπαιων εγκλημάτων απέναντι σε άτομα του περιθωρίου, σε άτομα χωρίς φωνή και μέσα υπεράσπισης των εαυτών τους, δείχνοντας πως δεν είναι κάποια έμφυτη ψυχοπάθεια που μπορεί να σε κάνει απάνθρωπο τέρας, φτάνει μόνος του ο ασπασμός της χυδαιότητας της ναζιστικής ιδεολογίας.
Ολόκληρη η ταινία του Κάρλος Σάουρα, με ελληνικούς υπότιτλους, εδώ.
Μια προηγούμενη ανάρτησή μου εμπνευσμένη πάλι από μια ταινία του Σάουρα, εδώ.
Μου έλεγε ο πατέρας μου ότι στη δικτατορία πολλοί ασφαλίτες ήταν ταξιτζήδες. Οι αριστεροί το ήξεραν θετικά και συγκεκριμένα. Το καταλάβαινες όμως και από τις σχεδόν ανακριτικού τύπου ερωτήσεις που σου έκαναν στη διαδρομή δήθεν προς χάριν της κουβεντούλας. Μάζευαν σκόρπιες πληροφορίες από ‘δω κι από ‘κει. Ήταν το μάτι της Ασφάλειας στους δρόμους. Αυτό το σημερινό, λοιπόν, δεν είναι καινούριο κόλπο. Είναι σημαντικό γι’ αυτούς να έχουν τους ανθρώπους τους στη γύρα σε ταραγμένες εποχές και ένα συνδικάτο είναι η καλύτερη πρόφαση για να το πετύχουν χωρίς να κραυγάζουν οι προθέσεις τους, τουλάχιστον στην αντίληψη των αδαών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιλογή του συγκεκριμένου κλάδου για τη δημιουργία σωματείου σίγουρα προκαλεί πολλές σκέψεις. Όντως δε θα είχε νόημα να κάνουν χρυσαυγίτικο σωματείο οι λαχειοπώλες. Η δική μου σκέψη, μέσα από το συνειρμό της ταινίας του Σάουρα είναι για ένα απροσδιόριστο ακόμα λόγο πιο σκοτεινή, τους χρυσαυγίτες τους έχω για ικανούς δολοφόνους, εκτελεστές συμβολαίων, πιο πολύ από ένα οργανωμένο δίκτυο ρουφιάνων.
ΑπάντησηΔιαγραφή