Σαν να γίνεται τώρα. Ήμουν στους πρώτους μήνες της εγκατάστασής μου στο Λονδίνο. Η έκτη Δεκέμβρη του 08 ήταν η αφορμή που ζητούσε να αφεθεί στην αποτυχία της η διαρκής μου προσπάθεια να απαγκιστρωθεί η σκέψη από τα δεδομένα της πατρίδας που συνειδητά άφηνα πίσω. Η φωνή της στο τηλέφωνο ήταν διαφορετική απ' τη συνηθισμένη. Είχε κάτι από την απόγνωση του τετελεσμένου και μαζί την αγωνία για το επικείμενο παρανάλωμα. Τι συνέβη; τη ρώτησα. Μου εξήγησε. Νομίζω ότι πρέπει να κατέβεις στο κέντρο, της αποκρίθηκα, ίσως στη πιο ανθρώπινη των αντιδράσεων που θα μπορούσα να θυμηθώ από εκείνη τη περίοδο. Έχω ήδη κανονίσει, μου απάντησε, επιβεβαιώνοντας πως η ζωή επανέρχεται ασύνειδα μα δυναμικά μετά τη συντριπτική επιβολή ενός κορκονέα απέναντί της. Τέσσερα χρόνια μετά, διαβάζω παντού κείμενα με παρόμοιες αναμνήσεις από τις πρώτες στιγμές της διάδοσης της τραγικής είδησης. Σαν η ανασυγκρότηση της μνήμης να είναι η μόνη στήριξη στη δίνη της απελπισίας, σαν η θύμηση να αποτελεί το μόνο στέρεο έδαφος που μας έχει απομείνει. Μου είναι πλέον σαφές. Το πιο ανησυχητικό σε μια ημερομηνία είναι όταν αυτή γίνεται επέτειος.
Ο Δεκέμβρης σε αυτό το μπλογκ εδώ
Ο Δεκέμβρης σε αυτό το μπλογκ εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;