Το Ελληνικό κράτος μαθαίνω τίμησε τον μετανάστη από το Πακιστάν που στα όρια της αυτοθυσίας προσπάθησε με δυο συμπατριώτες του να σώσει δυο ηλικιωμένους από τις γραμμές του τρένου. Οι συμπατριώτες του θυσιάστηκαν αφήνοντας παρακαταθήκη στην ελληνική κοινωνία που ζέχνει τις μόνες αξίες που το βρώμικο συλλογικό ασυνείδητό της δε μπόρεσε να τους αποστερήσει: την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους. Τότε είχα γράψει για άδολη έκφανση της χριστιανικής ιδεολογίας και στάσης των "λαθραίων", "αλλόθρησκων" και "φυλετικά κατώτερων" μεταναστών που παρέμεναν και μετά θάνατον θλιβερά ανώνυμοι και πάντα βέβαια Πακιστανοί. Ο επιζώντας μετανάστης κρυβόταν μπρος στο φόβο της απέλασης και προφανώς στο τρόμο των νεοναζί που προελαύνουν στους δρόμους των μικροαστικών συνοικιών.
Τώρα το Ελληνικό κράτος τον τιμά. Τι βαθιά, τη χυδαία υποκρισία. Το ελληνικό κράτος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το ελληνικό κράτος της φιλοναζιστικής αστυνομίας, του αυταρχισμού, της βίας, του θεσμοθετημένου ρατσισμού και της απούσας δικαιοσύνης, το ελληνικό κράτος του εξευτελισμού των πολιτών του τιμά αυτόν τον άνθρωπο. Μιλά για τον ανθρωπισμό του, την αυτοθυσία, την αποθέωση της συνύπαρξής του με τον Άλλο. Και σαν επιστέγασμα της βρωμιάς του, της σκατοψυχίας του, του σκοταδιού του, το Ελληνικό κράτος του προσφέρει ένα χρόνο "νόμιμη παραμονή". ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΟΝΗ! Η ύπαρξη του είναι αναγνωρίσιμη για ένα χρόνο, ο τρόμος στη ψυχή του, η βία σε κάθε του βήμα, η φρίκη του εγκλεισμού των συνανθρώπων του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι νόμιμη για ένα χρόνο.
Η φευγαλέα μου σκέψη, αμέσως μετά τη συγκράτηση των εμεσμάτων που μου προκάλεσε η μεγαλοψυχία του κράτους που μου διαθέτει την υπηκοότητα, ήταν ότι αν πραγματικά η ευγνωμοσύνη δεν είχε χάσει το νόημά της [και ο Ξένιος Δίας δεν υπήρξε ποτέ μια επιχείρηση σκούπας ψυχών - των ίδιων ψυχών που αυτοθυσιάστηκαν], τότε ο Μασούντ Αχμέτ που επέζησε θα είχε αποκτήσει ήδη την ελληνική υπηκοότητα. Και οι Γουακάρ Αχμέτ και Χιουμαγιούν Ανβάρ που σκοτώθηκαν θα είχαν αποκτήσει και αυτοί μετά θάνατον την ελληνική υπηκοότητα. Θα ήταν τιμή μου να μοιραζόμουν την ίδια υπηκοότητα με τρεις τέτοιους ανθρώπους. Θα ήταν τιμή μου να αναζητούσα το νόημα του να αυτοαποκαλούμαι Έλληνας δια μέσω αυτών των ανθρώπων έστω και τεχνητά.
Μα, πόσο ακόμα θα κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Τι με κάνει να φαντασιώνομαι για λογαριασμό του; Ποιος θα ήθελε να μοιράζεται το ίδιο τίτλο με όσους τον έχουν μετατρέψει σε χυδαίο αυτονόητο δικαίωμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;