δεν ήτανε βλακεία, ήταν εξουσία

Διακοπές. Αυτή η πολύ αναμενόμενη περίοδος, εν μέσω αβάσταχτου θέρους, που αναβάλλει τα σημαντικά για το φθινόπωρο και επιτρέπει στο θυμικό σου να φαντασιώνεται success stories. Ακόμα και για σένα, που διακατέχεσαι από το κύρος αυτού που προεδρεύει στην δημόσια εταιρία που ειδικεύεται στις πωλήσεις των πηγών πλούτου ενός ολόκληρου λαού, οι διακοπές σου είναι πολύτιμες. Συμβαίνει καμιά φορά βέβαια, αν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις σου είναι τόσο κομβικές να χρειαστεί να διακόπτεις τις διακοπές σου για να ανταποκριθείς άμεσα στο συμφέρον του εργοδότη σου (που τυχαίνει να είναι ο ελληνικός λαός). Συμβαίνει  αυτό στις δουλειές υψηλού κύρους. Είσαι γρήγορος όμως. Και αποτελεσματικός. Και αφού εκπλήρωσες το καθήκον επέστρεψες, στις διακοπές φυσικά, με τη ταχύτητα, την αγωνία, την επιθυμία που μαρτυρά τη βαθιά μικροαστική σου φύση. Είχες βέβαια και λίαρ τζετ διαθέσιμο. Και δεν έχασες, ευτυχώς, στιγμή από τον εναπομείναντα διαθέσιμο χρόνο για μερικά μπανάκια ακόμα.  Έτσι είναι οι θέσεις κύρους και οι συνομιλίες με τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης.

Τάξη. Λέξη που περισσεύει μέσα στη κάψα των διακοπών. Ηθική τάξη. Ευτυχώς που οι προϊστάμενοι σου, υπάλληλοι και αυτοί του ελληνικού λαού, έμπλεοι με ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, αποκατέστησαν αυτή τη τάξη που διασάλεψες με τη σχεδόν βλακώδη, απεγνωσμένη και άμεση καταφυγή σου στους μικροαστικούς πόθους σου για τις παραλίες. Και να που τώρα, εξαιτίας της ηθικής σου αταξίας έχασες τη θέση κύρους. Πώς να αισθάνεσαι άραγε που εκτός από τη βλακεία σου αντιλήφθηκες και την αναλωσιμότητά σου; Αυτός είναι ο κόσμος. Αναλώνει άνεργους δεκαεννιάχρονους για 1,40 ευρώ στα λεωφορεία, αναλώνει και executives των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ στα λίαρ τζετ. Ευτυχώς βέβαια που επιβάλλεται αυτού του είδους η ηθική τάξη, αλλιώς θα χρειαζόταν να αντιπαρατεθούμε στο ηθικό ζήτημα του ξεπουλήματος του πλούτου των ελλήνων σε υπόδικους λαθρεμπόρους. Και να χαλάμε τις διακοπές μας σκεπτόμενοι. 

Με διορθώνεις όμως, και οφείλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Δεν ήταν βλακεία αυτό που έκανες.  Δεν ήτανε βλακεία. Ήταν εξουσία. Αυτή άσκησες, λίγο περισσότερο άγαρμπα βέβαια, ίσως λόγω του όμορφα εκδηλωμένου μικροαστισμού σου,  ίσως λόγω και της επίδραση μιας σαμπάνιας κρυστάλ για τα συχαρίκια του ξεπουλήματος. Τη άσκησες ξεχνώντας πόσο γρανάζι είσαι και συ σαν όλους εμάς τους υπολοίπους. Για να διαπιστώσεις πως η εξουσία σου είναι μικρή και πως ο ρόλος σου σε αυτόν τον τομέα της μηχανής ετελείωσε. Ας περάσει ο επόμενος. Είστε τόσο πολύ άλλωστε...