«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια».
Η σκηνή χιπ-χοπ του Περάματος. Χιπ-χοπ καλλιτέχνης. Hip hop artist. Και η υπόσταση αποκτά διαφορετικές διαστάσεις. Περισσότερο νόημα. Δημιουργία, καλλιτεχνία, η μουσική, το μήνυμα των στίχων. Killah P. Η μορφή του, με την ωραία κορμοστασιά, την αγέρωχη στάση, το μαντήλι του στο πρόσωπο, το μικρόφωνο στο στόμα, το «σιγά μη φοβηθώ» ουσιαστικό σύνθημα στην νεοναζιστική επέλαση. Γκράφιτι, στένσιλ, αφίσες. Η αναγωγή του πέρα από τον μέσο όρο, σε μια οικεία απόσταση, μέσα απ’ τα ηχεία μας, τα ακουστικά και τις οθόνες. Πόσο πιο απαλή γίνεται και για μας η απώλειά του. Πόσο λιγότερο απρόσφορη η δολοφονία. Και πόσο πιο ανακουφιστική η αποφορά της θλίψης μας, η διοχέτευση της δυσνόητα πολύπλοκής οργής μας.«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια».
Πασχίζω να συναισθανθώ όσο μπορώ τι σημαίνει να χάνεις απ’ το μαχαίρι του νεοναζί τον γιο σου, τον αδερφό σου, τον φίλο σου, τον σύντροφό σου. Αδυνατώ να αγγίξω το συναίσθημα, ο πόνος μου περιορίζεται απλά στην ιδιότητά του ως συνομήλικός μου. Για να με προστατέψει. Ο Παύλος Φύσσας, σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, το πρόσωπο και για το οποίο θα δίνονται πλέον οι μάχες, το όνομα στα χείλη όσων ακόμα παλεύουν για την αξιοπρέπεια τους. Πόσο λιγότερο αβάσταχτος ίσως να είναι έτσι ο θάνατός του για τους αγαπημένους τους, πόσο λιγότερο επώδυνη έτσι η ξαφνική απώλειά του για εκείνους που τον ‘χάσαν, τον πατέρα, τη μάνα, τον αδερφό, το φίλο, τη σύντροφο.
«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια».
Ετών 34. Της γενιάς των εφτακοσίων ευρώ. Της γενιάς των νέων μεταναστών. Των πτυχιούχων. Που μέχρι κάποια στιγμή θα περνούσε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο καλύτερη ζωή από τη γενιά των γονιών της. Η δική μου γενιά. Η δική μου ηλικία. Ετών 34. Σκοτωμένος από το μαχαίρι του νεοναζί, μαχαιρωμένος από τον μπάτσο μέσα μας που δεν σκοτώσαμε, θύμα του χειρότερου εαυτού μας που δεν ποτέ δε καταφέραμε να αποτρέψουμε. Πασχίζω να αποδιώξω την τάση για ταύτιση. Του να ήμουν εγώ αντί αυτός. Και νιώθω όπως ο δεκαπεντάχρονος το Δεκέμβρη του 08, σαν μαθαίνει τα νέα για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια».
Είναι η φράση που χρησιμοποίησε φίλος του Παύλου Φύσσα μιλώντας για εκείνον στην Ελληνοφρένεια. Με συγκλονίζει αυτή η φράση γιατί οριοθετεί με τον πιο απογυμνωτικό της τρόπο τον αντίκτυπο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Γιατί με γειώνει ωμά στις τραγικές μα και συνάμα αληθινές λεπτομέρειες της άδικα χαμένης ζωής του. Πόσο περισσότερο απλά μπορεί κανείς να τοποθετηθεί πολιτικά; Πόσο μπορεί μια φράση να εξηγήσει τη περίσταση, τη ψυχολογία, την ιδεολογία, την ίδια τη ζωή;
«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια».
Και το άψυχο σώμα εκείνου θαμμένο στο φρεσκοσκαμμένο χώμα ενός νεκροταφείου. Και εμείς να ψάχνουμε τρόπους να αποδεχτούμε την απώλεια.
Η δολοφονια Φύσσα ήταν το επιστέγασμα στο πως η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε έναν αέναο χάος κακής μορφής μεταξύ φασιστών και ανθρώπων που διαφωνούν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω οτι αυτό το πράγμα δεν ξεκίνησε τώρα πάντα υποβόσκει αυτό ο μικρός εμφύλιος και δεν ξέρω ειλικρινά εαν το έχουμε πάρει τόσο απλά χαμπάρι σύντροφε, ο Εθνικισμός απο εκεί που ηταν της πλάκας και οι φασίστες τρέχαν πριν κάτι χρόνια στα εξάρχεια απο τις φάπες που τρώγανε τώρα έγιναν η τρίτη δύναμη και δεν ειναι αυτό οι ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ έχουν καταφέρει να περάσουν στον απαίδευτο νεοέλληνα οτι είναι η μόνη αντισυστημικη δράση...η είσοδος τους στην βουλή κατάφερε να φέρει αυτό το αποτέλεσμα