η μοναξιά του μετανάστη πριν τις εκλογές

Έχω ξαναπεράσει ελληνικές εκλογές στην  μόνιμη πλέον κατοικία μου εκτός Ελλάδας, στο Λονδίνο. Συνήθως τις περνώ με λίγους φίλους σε κάποιο σπίτι, αναζητώντας live streaming από καθεστωτικά ελληνικά κανάλια, πίνοντας τσίπουρο σαχλαμαρίζοντας, σιχτιρίζοντας ενίοτε το ευδαιμονικό χαμόγελο των εξουσιαστών μας στα πάνελ στις παλιές καλές ημέρες της κυριαρχίας τους και πάντοτε ευγνωμονώντας το γεγονός ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται 2 ώρες μπροστά ώστε τουλάχιστο η παρακολούθηση της ροής των αποτελεσμάτων να μην μου στερούσε περισσότερο ύπνο μπρος το δευτεριάτικο ξύπνημα για δουλειά. Δυσκολεύομαι ωστόσο να ανακαλέσω αν ποτέ είχα το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα μου σε αυτές τις εκλογές. 

Η πρώτη εκλογική νίκη του Σύριζα, στις ευρωεκλογές του 2014, με είχε βρει με συντρόφισσες και συντρόφους στις οργανωμένες αίθουσες μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στο κεντρικό Λονδίνο. Πιο πριν, είχαμε ψηφίσει στη πρεσβεία, σε μια ανιαρή, άψυχη διαδικασία που λίγο μόνο ζεστάθηκε χάρη στις μπίρες που ήπιαμε μετά σε μια παραπλήσια pub. Παρά τις προσπάθειές μας για ένα γιορταστικό τόνο στην αίθουσα, υπήρχε θυμάμαι μια απρόσωπη αίσθηση, κενή συναισθηματικά, που δεν είχε καταφέρει να αντλήσει και πολλά από την εκλογική επιτυχία. Εν μέρη γιατί ακόμα και στην Ελλάδα η πρώτη νίκη κόμματος της Αριστεράς σε εκλογές στην σύγχρονη ιστορία δεν προκάλεσε τον αναμενόμενο ενθουσιασμό, αλλά ίσως -για εμάς εκεί- διότι αντιλαμβανόμαστε όλο αυτό και με την επιπρόσθετη αίσθηση της απόστασης. Σαν τώρα θυμάμαι την διανοητικοποίηση αυτής της συναισθηματικής αυτοσυγκράτησης που ασυνείδητα επιχειρήσαμε με την συντρόφισσα Ε. καθώς περπατούσαμε προς το King's Cross λίγες ώρες αργότερα. Κουβεντιάζαμε πολιτικά αλλά στην πραγματικότητα αυτό που κάναμε ήταν να αναρωτιόμαστε πού βρίσκονταν τα συναισθήματά μας. Ήταν εντυπωσιακό πώς η χαρά της νίκης, ο ενθουσιασμός της επικράτησης, η εκκίνηση της ελπίδας είχε ξεχαστεί τόσο εύκολα στα βρεγμένα λιθόστρωτα του Bloomsburry. 

Τίποτα ωστόσο δεν είναι το ίδιο στις εκλογές του Γενάρη του '15. Όσοι δεν είμαστε εκτεθειμένοι στην ολοήμερη ψυχολογική βία των ελληνικών καναλιών και στην ευθεία λεκτική και συναισθηματική τρομοκρατία των ακροδεξιών και των νεοφιλελεύθερων μπορούμε να αφουγκραστούμε την κίνηση, την ελεύθερη ροή προς τα μπρος. Όσοι επιμένουμε στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και αρνούμαστε την περαιτέρω ταπείνωση μπορούμε να καταλάβουμε πως η υποψία που τριγυρνά αδέσμευτη στην Ελλάδα αλλά παραμένει υποψία, ότι δηλαδή κάτι αλλάζει, εδώ απ' έξω δεν είναι στην πραγματικότητα υποψία αλλά μια φωτεινή παρουσία με ξεκάθαρη φωνή. Και ότι όλοι ασχολούνται με αυτή. Με τη δική μας παρουσία, με τη δική μας φωνή. Είναι πια αισθητή για τους λόγους που πρέπει, επιτέλους ακούγεται. Από τους πλέον συντηρητικούς ως τους πιο ριζοσπάστες. Και όσοι δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον ενθουσιασμό που εκπέμπουν οι σύντροφοι απανταχού της Ευρώπης, Άγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί (... και Πορτογάλοι - για να αφεθώ στον εύηχο παροξυσμό), αυτοί, να το ξέρουμε, ελπίζουν ακόμα πιο πολύ, συγκινούνται ακόμα πιο εύκολα, ταυτίζονται με την ιδέα της αλλαγής με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Γιατί αυτό που συμβαίνει είναι μεγαλύτερο από καθέναν από εμάς, μεγαλύτερο από όλους μας μαζί, πιο μεγάλο απ' την Ελλάδα. Είναι η ίδια η κίνηση μέσα στην ιστορία.

Αφήνομαι λοιπόν στις φωνές των φίλων. Και των γνωστών και των αγνώστων. Ελλήνων και ξένων. Στα λόγια τους. Στα συνθήματα, στα συναισθήματα, στις φαντασιώσεις. Και στα λογοπαίγνια. Και στις εικόνες των τοίχων του facebook, στις εξυπνάδες στο timeline του twitter. Αυτά έχω εδώ πέρα.

Ενθουσιασμός και συγκίνηση. Αγωνία και ελπίδα. Και λίγο μοναξιά, για εμένα που -για όποιο λόγο- δεν είμαι εκεί, μέσα σε όλο αυτό. Λυπάμαι πολύ που δεν είμαι εκεί. Το να μην ψηφίσω μου στερεί το δικαίωμα της συνδιαμόρφωσης της ιστορίας. Και, το να μην είμαι εκεί, τώρα, απόψε, αύριο, τη χαρά του να ζήσω την επανεκκίνησή της.