για έναν απολογισμό του 2012

Τις τελευταίες στιγμές και τούτου του χρόνου, τα δελτία των ειδήσεων συντηρούν την απελπισία με αυτές τις μικρές μα αποτελεσματικές δοσολογίες των πέντε λεπτών, στα τακτικά διαστήματα των τριών-τεσσάρων φορών την ημέρα. Η υπολογιστική σκέψη διακόπτεται όταν στο ενδιάμεσο οι διαφημίσεις υπενθυμίζουν ότι μόνο αν αγοράσεις το προϊόν τους για να το δωρίσεις μπορείς να προσφέρεις στον άλλο την ευτυχία. Και έτσι αυτή την ώρα του απολογισμού συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις να αγοράσεις και μαθαίνεις ότι αυτό σε κάνει ανίκανο του να προσφέρεις την ευτυχία στον άλλο. Αν η αλληλουχία των ειδήσεων απελπίζει, η επιμονή των διαφημίσεων οδηγεί στη παραλυσία. Και σαν δεδομένο που δεν μας απομένει παρά να το αποδεχτούμε, το τέλος της χρονιάς μάς βρίσκει δεμένους στις αλυσίδες μας, πιο φτωχούς, πιο ηττημένους, πιο βυθισμένους στην εκμαθημένη αβοηθησία μας, πιο μόνους από ποτέ. Και όσο αδυνατούμε να πάρουμε τα μάτια μας από τις αλυσίδες τόσο δε βλέπουμε ότι στη πραγματικότητα είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο.

Αν όντως χρειάζεται να κάνουμε ένα απολογισμό για το έτος που τελειώνει, ας ξαναδούμε τις νέες σχέσεις που κληθήκαμε να σχηματίσουμε. Και να της αποσαφηνίσουμε. Και να δούμε αν οι ιεραρχίες που σιγά σιγά απορρίπτουμε στις νέες μας σχέσεις, αν η άνευ όρων αλληλεγγύη σε αυτούς που μπορούν λιγότερο που επιδεικνύουμε σε αυτές και αν η από κοινού μας προσπάθεια σε αυτές τις νέες σχέσεις όχι για το μεγαλύτερο κέρδος αλλά για τη προκοπή, να δούμε λοιπόν αν όλα αυτά μας κάνουν να αισθανόμαστε ωραιότερα, μας κάνουν να θέλουμε να είμαστε καλύτεροι, καλύτεροι όχι για να παίρνουμε περισσότερο αλλά για να δίνουμε περισσότερο, με βάση αυτό που μπορούμε και αυτό που γνωρίζουμε, και με αυτό που νιώθουμε όταν καταλαβαίνουμε πώς είναι να δίνουμε. Και να δούμε ακόμα αν το πώς αντιλαμβανόμαστε το νέο τρόπο να σχετιζόμαστε διευρύνει έστω και λίγο το πώς βιώνουμε το να είμαστε ελεύθεροι, ακόμα και όταν αυτή η ελευθερία αλλοιώνεται από τη μπότα του φασίστα, το γκλομπ του αστυνόμου, το μικρόφωνο του δημοσιογράφου ακόμα και για τις στιγμές που αυτή η ελευθερία δε μπορεί να φανεί.

Αν όντως χρειάζεται να κάνουμε ένα απολογισμό για το έτος που τελειώνει, από το να μετρήσουμε το υπόλοιπο στη τράπεζα, από το να υπολογίσουμε το ποσοστό που μειώθηκε ο μισθός και ο βαθμός που προσαυξήθηκε ο φόρος, πιο σημαντικό ακόμα και από αυτά δεν είναι παρά να λογαριάσουμε ποιοι άνθρωποι εξακολουθούν δίπλα μας, σε ποιους ανθρώπους εμείς μπορούμε ακόμα να στέκουμε δίπλα. Πόσο νιώσαμε και πόσο ακούσαμε, πόσο συμπάσχαμε και πόσο στηρίξαμε.  Και σε αυτό όμως, κάποιοι θα μπόρεσαν περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Και για αυτούς που το μπόρεσαν περισσότερο τι σήμαινε να προσφέρουν τη περίσσεια τους της εμ-πάθειας και της στήριξης; Και αυτοί που το μπόρεσαν λιγότερο τι τους έκανε να σταματήσουν από το να τη ζητήσουν; 

Αν όντως χρειάζεται να κάνουμε ένα απολογισμό για το έτος που τελειώνει, θα πρότεινα να εμπεδώσουμε πως η μεγαλύτερη περιουσία μας είναι η παρουσία μας, ο καλύτερος θησαυρός το να έχουμε τον άλλο. Κανείς σε όλο αυτό δεν αξίζει να είναι μόνος. Κανείς σε όλο αυτό δε χρειάζεται να είναι μόνος. 

Καλή αποκοπή.