why, why Ουρουγουάη;

Παρά την σφοδρή μου αγάπη για την Αργεντινή, αισθάνομαι την ύπαρξη ενός ανεξερεύνητου δεσμού και με τη μικρή αδελφή της, την Ουρουγουάη. Όταν 5 χρόνια πριν, αποφάσισα να τον διερευνήσω, απέκτησα αυτή την αλησμόνητη εμπειρία: 

Βγαίνοντας από τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων του Μοντεβιδέο, συνεπαρμένοι από την εξωτική διαδρομή από την Colonia και την εκπλήρωση του ονείρου της διάσχισης του Rio de la Plata, οι 2 compañeros μου και 'γω αποφασίζουμε να νοικιάσουμε το ταξί που η διαίσθηση ενός μήνα συνεχών επιτυχιών στην επιλογή αξέχαστων μέσων μεταφοράς στην Αργεντινή θα επιβεβαίωνε την αληθοφάνεια της περιηγητικής παραδοχής ότι η καλή τύχη είναι το αποτέλεσμα της ανταπόκρισης στην πρόκληση. Ο οδηγός του, ο Señor Martin, μας υποδέχεται με την έκφραση εκείνου που η καχυποψία του απέναντι στο ξένο υποκύπτει στην αβρότητα που της επιβάλλει το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο. Είχε λευκό μουστάκι, πρεσβυοπικά γυαλλιά και η κοιλιά του ακουμπούσε επικίνδυνα στη περιφέρεια του τιμονιού που κρατούσε. Τα ετοιμόρροπα πλαστικά της καμπίνας του αυτοκινήτου δονούνταν στους ρυθμούς μιας ξέφρενης cumbia και η μισή ντουζίνα από σι-ντί που κρέμονταν με κόκκινες κορδέλες στα δεξιά του παρ-μπριζ καθρέφτιζαν στη μεταλλική τους αδιαφάνεια τον ενθουσιασμό μας που όλα τα κλισέ του σινεμά για τον λατιναμερικάνο ταξιτζή υπήρχαν στ' αλήθεια. Εκείνος μας κοιτούσε κλεφτά και τα μάτια του πρόδιδαν την επερχόμενη ανατριχίλα.

Για τη χώρα του την Ουρουγουάη εκείνη η μέρα ήταν σημαντική: η εθνική ομάδα θα έδινε το δεύτερο αγώνα της απέναντι στην Αυστραλία για τη πρόκριση στο μουντιάλ της Γερμανίας. Όποιος θα κέρδιζε θα προκρινόταν. Η πόλη ήταν στολισμένη με σημαίες και ο γενικός ενθουσιασμός των ουρουγουανών του Μοντεβιδέο διακοπτόταν μόνο από το ρούφηγμα μιας ακόμα γουλιάς του αγαπημένου τους mate. Ρουφούσα και γω τις εικόνες αναρωτώμενος αν ο μυστικός μου δεσμός με τη πόλη τους θα αποκάλυπτε επιτέλους λίγο από το πάθος που φανταζόμουν.

Ο compañero Ορ. από το μπροστινό κάθισμα ύψωσε τότε τη φωνή του, ανταποκρινόμενος σε μια ακαθόριστη διαπίστωση για τη πόλη και τη μπάλα, επιχειρώντας η σκέψη του να διαπεράσει ικανοποιητικά το γυάλινο χώρισμα που τον χώριζε από εμένα. Μα πριν προλάβω να αποκριθώ, αντίκρισα τον Señor Martin να ρίχνει πάνω μας το βλέμμα της τελικής του επιβεβαίωσης. Και συνεχίζοντας την οδήγηση στη συνηθισμένη ιλιγγιώδη ταχύτητα με αυθάδεια αναφώνησε:

"μαλάκα, μαλάκα, μαλάκα"

Οι compañeros κοιταχτήκαμε γιατί γνωρίζαμε πως αυτό δε προβλεπόταν. Μα ο διαρροϊκός ενθουσιασμός του οδηγού ήταν ακράτητος ώστε ο ίδιος να συνέχιζε απροκάλυπτα να μας χαρακτηρίζει με την οικεία τρισύλλαβη ιδιότητα. Χαλάλι του όμως γιατί το ίδιο έγινε σύντομα και ο δικός μας. Η διαίσθηση της επιλογής του ταξί μάς επιβεβαίωνε τη κρυφή της ρώμη. 

Τον ρώτησα τότε ποιος ήταν και πώς γνωρίζει αυτή τη λέξη. Απάντησε πως την έμαθε στη Θεσσαλονίκη. Ο compañero Ορ. τον ρώτησε πότε πήγε στη Θεσσαλονίκη και γιατί. Απάντησε πως ήταν ποδοσφαιριστής και έπαιξε στον Άρη. Μας ρώτησε αν είμαστε Άρης. Του απαντήσαμε Παναθηναϊκός για να μας ενημερώσει τότε πως στην Ελλάδα τον είχε φέρει ο Παναθηναϊκός μα ποτέ δε στέριωσε σ' αυτόν και τον δάνεισαν στον Άρη. Ο compañero Θ. τον ρώτησε αν όλα εκείνα ήταν αλήθεια και αν ναι, σε ποια εποχή αναφερόταν. Απάντησε πως και βέβαια ήταν αλήθεια και πως μιλούσε για τις αρχές του 70. Του ζητήσαμε τότε να μας πει περισσότερα από τις αναμνήσεις του στην Ελλάδα και εκείνος μας ρώτησε με συγκίνηση αν γνωρίζαμε τον Γιάννη Μαντζουράκη. Του απαντήσαμε έκπληκτοι πως ναι και εκείνος δακρυσμένος μας αφηγήθηκε πόσο φίλος ήταν μαζί του. Στο τέλος μας παρακάλεσε, μόλις γυρίζαμε στην Ελλάδα να προσπαθήσουμε να τον βρούμε για να του δώσουμε τους θερμούς του χαιρετισμούς και το τηλέφωνό του, που τρεμάμενα είχε γράψει στο τέλος της κούρσας σε ένα κομμάτι χαρτί. Πήραμε το χαρτί και του σφίξαμε το χέρι. Με κόπο καταφέραμε και του δώσαμε την αμοιβή του που στο όνομα της εμπειρίας του απ' την Ελλάδα επίμονα αρνιόταν. 

Την επιθυμία του παρόλα αυτά δεν την ικανοποιήσαμε ποτέ. Ίσως γιατί δε θέλαμε να παραδεχτούμε πως αυτή η ιστορία θα μπορούσε να ξεφύγει από τη σφαίρα του μύθου της. Δε ξέρω ποιος μας έδωσε αυτό το δικαίωμα.

Και η Ουρουγουάη, επίσης, δε κατάφερε να νικήσει ποτέ την Αυστραλία. 

ΥΓ. Αν ο Γ. Μαντζουράκης διαβάσει ποτέ το παραπάνω, να ξέρει πως είναι απολύτως αλήθεια. Το πλήρες όνομα και το τηλέφωνο του Señor Martin βρίσκεται ακόμα από τότε στο ταξιδιωτικό μου σημειωματάριο.