28.2.11

ανοιχτή επιστολή στον Κώστα Γαβρά

Κύριε Κώστα Γαβρά

Εσείς , σε αντίθεση με όλους αυτούς τους Έλληνες που έφτασαν ξανά να χρειάζονται να υπερνικούν το φόβο για να επιβιώσουν, εσείς δε έχετε να φοβηθείτε το παραμικρό. 

Εσείς μπορείτε άφοβα να μιλήσετε για την συνειδητή παράδοση της εξουσίας στο ΔΝΤ, την συνειδητή απεμπόληση της εθνικής ανεξαρτησίας, τη συνειδητή αρπαγή της δημόσιας περιουσίας, τη συνειδητή καταδίκη στη φτώχεια των κατοίκων της Ελλάδας. Εσείς μπορείτε ανεμπόδιστα να καταδικάσετε το δημοκρατικό έλλειμμα, την περιφρόνηση της λαϊκής επιθυμίας, τη παράκαμψη του συντάγματος και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας των πολιτών. Εσείς μπορείτε με ασφάλεια να περιγράψετε τη κοινωνική αδικία, την παραδειγματική ατιμωρησία, τη παντοκρατορία του τίποτα. Εσείς μπορείτε χωρίς δισταγμό να υπενθυμίσετε τη ψευτιά, την υποκρισία και την ιδιοτέλεια της ελληνικής κυβέρνησης. Εσείς μπορείτε ελεύθερα να καταγγείλετε την κρατική βία, το ασυγκράτητο αστυνομικό κράτος, την άνευ όρων καταστολή. Εσείς μπορείτε αβίαστα να αναδείξετε την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών, την άρνηση πολιτικής υπόστασης σε χιλιάδες συνανθρώπους σας, τη ρατσιστική αντιμετώπιση των μεταναστών, την απάνθρωπη στάση απέναντι στους πρόσφυγες, τη δολοφονική επιμονή της κυβέρνησης στο θέμα των 300ων. Εσείς μπορείτε αλογόκριτα να καταδείξετε τον καλπασμό των Ελλήνων προς τον φασισμό, την επέλαση του ακροδεξιού μίσους, το συνεχές προσκύνημα στην ελληνορθόδοξη σαπίλα (η οποία - θα θυμάστε- μόλυνε και ένα δικό σας δημιούργημα στο μουσείο της Ακρόπολης).

Φοβάμαι όμως πως κλείσατε τα μάτια εκείνο το Σάββατο στην εκδήλωση προς τιμήν σας. Δε είδατε -αξιοπερίεργο λόγω του αδιανόητου μεγέθους της- την ολοζώντανη προσωποποίηση της σύγχρονης Ελλάδας που στεκόταν δίπλα σας μαζί με ολόκληρη την υποκρισία της, την εξαπάτηση, την πολιτική της παχυδερμία, την ωμή της βία. Κρατούσατε σφαλιστό, όπως ακριβώς τα μάτια σας, και το στόμα σας, ενώ ίσως περισσότερο από ποτέ θα οφείλατε να το ανοίγατε, έστω και για χάρη μιας μικρής μειοψηφίας, που επιμένει να θυμάται για ποιο λόγο υπάρχει ακόμα η ανάγκη να τιμάστε.

Μα κι αν αισθάνεστε ασφαλής στη βολή του ονόματός σας και τη θαλπωρή της ιστορίας σας και της καλλιτεχνικής σας πορείας, δυστυχώς κύριε Γαβρά δε θα ξεφύγετε ούτε και εσείς από τη σκληρή αναγκαιότητα του να κάνετε αυτό στο οποίο έχουν καταδικαστεί και οι υπόλοιποι που νοιάζονται για τη χώρα καταγωγής σας: την υιοθέτηση στρατοπέδου και τη συνειδητή ανάληψη της ευθύνης αυτής της επιλογής. Θυμηθείτε όμως και κρατήστε το εξίσου σφαλιστά μέσα σας. Για σας, η επιλογή και η ευθύνη αυτής θα είναι αναίμακτη, συμβολική. Για τους περισσότερους από μας όμως η επιλογή θα πονέσει, με τον ένα ή με το άλλο τρόπο. Γιατί κύριε Γαβρά στην Ελλάδα τίποτα δε διατηρεί πια το συμβολικό του χαρακτήρα. Ο πόνος ύστερα από τόσο καιρό είναι ξανά αληθινός. Και αν δε το ξέρετε η αληθινή οργή των νέων στη εκδήλωση προς τιμήν σας προφανώς θα σας το έδειξε. Και αν δε μπορέσατε να αφουγκραστείτε την οργή, αποδεχθείτε τουλάχιστο τη τιμή αυτής τη θορυβώδους πρόσκλησής της.

ειλικρινώς

Ελ Ρομαντάντε

24.2.11

τούτες οι μέρες τόχουνε

Νιώθω μελαγχολικά σήμερα γιατί το τσιτσίρισμα και η τσίκνα φτάνει μέχρι εδώ πάνω, ή τουλάχιστο η ανάμνηση αυτών. Νοσταλγώ τους αγαπημένους φίλους και τη κατανυκτική τσιπουροποσία της βραδιάς μπρος στη παραγεμισμένη πιατέλα. Οι καλύτερες πολιτικές συζητήσεις γίνονται με γεμάτο στομάχι άλλωστε. Και επειδή δε μπορώ να το έχω, λέω απόψε να διασκεδάσω τούτη την απώλεια με ψυχανάλυση. Όχι ότι θα σκεφτώ και πολύ δηλαδή, απλά θα ξαναφέρω στο προσκήνιο μια παλιά σύντομη επετειακή ανάρτηση που αγαπήθηκε σα κολασμένη, με την ελπίδα ότι το κενό και στο φαντασιακό θα επουλωθεί σύντομα:


η Τσικνοπέμπτη ως τελικό στάδιο της ένταξης των αναπαραστάσεων στο δευτερογενές και άλλα απρόοπτα

Σύμφωνα με τον έλληνα ψυχαναλυτή Νίκο Νικολαΐδη, η σημασία του ψημένου φαγητού είναι πολλαπλή. Μεταξύ άλλων, διευκολύνει και προωθεί την απώθηση της ωμοφαγικής επιθυμίας που εμπεριέχεται την ευχαρίστηση του αίματος. Το τσίκνισμα του κρέατος συντελεί στην απομάκρυνση τόσο της ανθρωποφαγικής όσο και της θεοφαγικής φαντασίωσης. Το ψημένο, ως μέσο συντήρησης της τροφής, συμβάλει στην αναστολή των αντιδράσεων χωρίς μεσολάβηση σκέψεως και συντελεί στην εγκατάσταση της πρωκτικότητας και της αποταμίευσης. Από αρχαιοτάτων χρόνων, το τσίκνισμα καθόριζε και τη διάκριση μεταξύ ανθρώπων και θεών και την εγκατάσταση της μετουσίωσης: για τους θεούς η κνίσα, για τους ανθρώπους η σάρκα. Μέσω των θυσιών, του φόνου του ζώου δηλαδή, επιτρέπεται η διοχέτευση της επιθετικότητας με τρόπο συμβολικό .

Σε μια πιο ωμή ανάλυση βέβαια, όταν το παϊδάκι τσιτσιρίζει στη ψησταριά και η μπριζόλα αναστενάζει στη θέα του ουρανίσκου, η ακατάσχετη επιμονή στη ψυχαναλυτική θεώρηση της καύσης των κρεατικών μοιάζει με τη μελαγχολία του χορτοφάγου μπρος στη παλιοπαρέα το βράδυ της αθάνατης Τσικνοπέμπτης.

Πολλές θαυμαστές λεπτομέρειες για την αποστροφή της ωμοφαγίας και την ευχαρίστηση του αίματος ο αναγνώστης μπορεί να βρει -αλλά καλά καμουφλαρισμένες- στις Βάκχες του Ευρυπίδη.


πηγή έμπνευσης και ευχαρίστησης: Νίκος Νικολαΐδης (1994) Θεοφαγία: Πρωτογενής και μεταφορική στοματικότητα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας

16.2.11

κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;


συμμετέχω, όπου και να βρίσκομαι συμμετέχω


ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΑΣ ΦΟΒΗΘΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ
ΑΣ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ


[αν νιώθεις και πράττεις   παρόμοια  -μα και αν ακόμα δε το κάνεις- βάλ' το και συ στο δικό σου ιστολόγιο]

12.2.11

πτώση της κυβέρνησης πριν τη προκήρυξη εκλογών

Έμεινα εντυπωσιασμένος από την πρόσφατη ωμή επίδειξη επιβολής των (τριπλών) κυβερνητών της Ελλάδας. Ο κυνισμός της αποδοχής της έδειξε ξανά ότι οι κυβερνήσεις λειτουργούν πάντα και μόνο ως νομιμοποιητές της επιβολής και όχι ως αρνητές της. Και οπωσδήποτε από το θέατρο σκιών που υποτίθεται ότι ανέλαβε τη πορεία της Ελλάδας, με επικεφαλής τη πολιτική μαριονέτα Παπανδρέου, δεν έχουμε τη παραμικρή προσδοκία πέραν του καλωσορίσματος τούτης της επιβολής. Αρνητές της επιβολής είναι μόνο οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, ο λαός. Συλλογικά, μαζικά, αλληλέγγυα. 
Οι απαίτηση για άρση της αδικίας όμως ή της τροποποίησης του βαθμού δυσκολίας όσων επιβάλλονται είναι τα άσφαιρα πυρά στο όπλο που νομίζουμε πως διαθέτουμε. Η διαπραγμάτευση σε αυτή τη φάση είναι η εναλλακτική επιλογή της επιβολής, το ιδανικότερο σχέδιο βήτα. Το αίτημα δε μπορεί παρά να είναι ένα: παραίτηση της κυβέρνησης μαριονέτας και διαολόστελμα των  σαπρόφυτων που την στηρίζουν, ψήφισαν-δε ψήφισαν το μνημόνιο. Το επιχείρημα της εκλογικής νομιμοποίησής τους, άρα και της δημοκρατικά ηθικής, έχει καταρρεύσει από καιρού. Βρισκόμαστε ήδη μετά το πέρας της διορίας για την υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας. Εργαζόμενοι και λαός επιβιώνουν, δε ζουν, χωρίς υπομονή απέναντι στην αδικία, γυμνοί απέναντι στον συνεχή εξευτελισμό.
Οι ένδο- και εξωκοινοβουλευτικοί φίλοι και συνεργάτες των αρπακτικών οργανώνονται ήδη για την επόμενη μέρα της επιβολής. Η οικουμενική κυβέρνηση συναίνεσης και εθνικής ενότητας μέσω πρόωρων εκλογών καταστρώνεται. Θα είναι το τελευταίο οχυρό βέβαια αλλά θα έχουν το πανίσχυρο όπλο της σωτηρίας της πατρίδας πια και όχι της οικονομίας. Και θα είναι όλοι τους κλεισμένοι μέσα σ' αυτό, οι γνωστοί, οι ίδιοι, με μια έξτρα ενίσχυση από μητσοτάκηδες και ακροδεξιά. Και μπάτσοι τους όπως πάντα οι πατριδοκάπηλοι πατριώτες και οι χριστέμποροι. Οι εργαζόμενοι θα εξαπατηθούν και πάλι, θα πέσουν στη τάφρο αυτού του οχυρού χτίζοντας με τη σακαταμένη τους αξιοπρέπεια τα θεμέλιά του, και μετά θα πνιγούν στα βρωμόνερα που θα τη κατακλύσουν. 
Βρισκόμενοι με το ένα πόδι στον διάολο, οι εργαζόμενοι, οι πολίτες, ο λαός, έχουν μια ύστατη ευκαιρία να μη καταλήξουν εκεί αλλά να στείλουν αντ' αυτών στον αγύριστο όσους χρόνια τους εκμεταλλεύονταν. Πτώση της κυβέρνησης πριν τη προκήρυξη εκλογών. Ολική άρνηση τούτης της επιβολής. Το τρόπο τον ξέρουμε, ο λαός της Αιγύπτου μας τον δίδαξε με το αίμα του.

9.2.11

Κερατέα αγάπη μου;


Οι οδομαχίες στη Κερατέα αφήνουν στους τηλεθεατές της μια απόκοσμη αύρα, σαν αυτή των νέων πως ο κύριος της διπλανής σου πόρτας πεθαίνει πρόωρα από καρκίνο. Είναι γιατί ολοένα καταλαβαίνουν πως στους δρόμους εκείνης της πόλης διαμορφώνεται κάθε μέρα το δίπολο, τον πόλο του οποίου καθένας μας σε λίγο θα κληθεί να υπερασπίσει. Όλοι τους, όλοι μας και καθένας ξεχωριστά. Ακόμα και οι γονείς μας που ακόμα λούζονται τρομαγμένοι το φως της τηλεόρασης ελπίζοντας. 
Το όπλο του άλλου πόλου είναι ήδη προτεταμένο και από καιρό γεμάτο. Και το στιγμιότυπο δεν αφήνει πια αμφιβολίες σε κανένα: Δε χρειαζόμαστε κανέναν καινούργιο κορκονέα για να τελειώνουμε με τη σαπίλα. Η δικαιοσύνη δεν υπάρχει πουθενά, είναι μάταιο συνεπώς να ψάχνουμε και την ειρήνη. 

7.2.11

η πλατεία Ταχρίρ ως αντίδοτο στον φόβο


Οι Γαλάτες φοβόντουσαν μόνο μη πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε πολύ περισσότερα πράγματα να φοβηθούμε. Τα χειραγωγούμενα από την εξουσία μέσα ενημέρωσης κατευθύνουν το φόβο ανάλογα με τα συμφέροντα των πατρόνων τους. Αν δε έχεις πεθάνει απ' τη γρίπη θα χάσεις σύντομα τη δουλειά σου, αν δε σε έχουν κατακτήσει οι Τούρκοι όπου να' ναι θα χρεοκοπήσεις, αν δε βούτηξες στη πολιτική αστάθεια σου μένει να σε φάνε ζωντανό οι λιμασμένοι Αφγανοί. Η τρομοκρατία της πολιτικής, οικονομικής, εργασιακής, εθνικής απώλειας λειτουργεί ως το οπλοστάσιο της εξουσίας να επελαύνει προς όφελος των συμφερόντων της. Η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι πρέπει να παραμένουν παράλυτοι απ' το φόβο, κάθε στιγμή, παραδομένοι στο δίλημμα ποιας απώλειας θα εκλιπαρούν να μην έχουν, πόσα να χάσουν για να μη χαθούν, πόσο "θα φτωχύνουν για να μη πτωχεύσουν". 

Η απάντηση στον φόβο είναι τριπλή:

1. Η συναίσθηση και αποδοχή της ύπαρξής του, όχι μόνο του δικού μας αλλά και εκείνον της ίδιας της εξουσίας. Ο δικός μας φόβος είναι φυσιολογικός. Μπορούμε να τον νιώσουμε, να τον αναλύσουμε, να τον κάνουμε δικό μας, να τον ανατομήσουμε και να τον υπερβούμε. Αλλά οφείλουμε με την ίδια πυγμή και να κατανοήσουμε: Οι εχθροί των εργαζομένων δεν είναι γαλάτες. Διαθέτουν ακόμα τη πανοπλία των σωμάτων καταστολής, τη ευχέρεια της νομοθέτησης και της νομική προστασίας, τη θρασύτητα του να επιβάλλεσαι με μια παράλογη νομοτέλεια. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι σε θέση να καλύψει τον δικό τους φόβο όταν αυτός εμφανίζεται. Το δικό τους φόβο τον κάνουν να φαίνεται αφύσικος αλλά είναι μόνο υπαρκτός. Και σε αντίθεση με των εργαζομένων, ο δικός τους είναι το ένα και μόνο ευάλωτο σημείο τους.

ο φόβος στα μάτια του, υπάρχει

ο φόβος στα μάτια τους, υπάρχει

2. Σύγκρουση, ως μέσο συμφιλίωσης με το δικό μας φόβο και ως τρόπος να ορθώσουμε τον δικό τους μπρος στα μάτια τους.



3. Αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη που ανεξάρτητα από το χρώμα, το φύλο, την ηλικία, τη φυλή αναπτύσσεται ανάμεσα στους εργαζόμενους με την άμεση και άνευ όρων αλληλοβοήθεια και συμπαράσταση. Η αλληλεγγύη που βγαίνει μέσα από τα καθημερινά πράγματα, που είναι μόνο μια ανθρώπινη ανάγκη, τόσο επιτακτική για τη κοινωνία όσο η στέγη και η τροφή για το σώμα, τόσο απαραίτητη για την έξοδο από τη σκλαβιά και τη μιζέρια. Αλληλεγγύη για τους εργαζόμενους να αποτινάξουν τη υποταγή στην αρπακτικότητα του κεφαλαίου, αλληλεγγύη για τον μετανάστη, τον ξένο, τον αποδέκτη του μίσους και της πολλαπλής εκμετάλλευσης, για τον πολίτη που στέκει υπόδουλος στο σύμπλεγμα της κρατικής τρομοκρατίας και του ελληνορθόδοξου σκότους και τη μεσαία-αστική τάξη που οδηγείται μετά βεβαιότητας στον φασισμό.

Η εξέγερση των Αιγυπτίων και η πολυήμερη κατάληψη της πλατείας Ταχίρ στο κέντρο του Καΐρου, με τη δυναμική, την επιμονή, την ευθεία σύγκρουση και την αλληλεγγύη που κοχλάζει στην έκτασή της, μοιάζει με αυτό που αντιλαμβάνομαι ως ρήξη με τον φόβο στην αληθινή ζωή. Είναι τόσο δύσκολο μα τόσο απίστευτα κατορθωτό. 


ΥΓ. Το "Στάχτη και Burberry" συμμετέχει στη δράση ενάντια στο φόβο με την επωνυμία «Φόβος : ο δούρειος ίππος της εξουσίας» στην οποία συμμετέχουν και δεκάδες άλλα ιστολόγια.


5.2.11

ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά

Παραθέτω το άρθρο ολόκληρο. Προέρχεται από μια διαδικτυακή φυλλάδα, για την αισθητική και τον κιτρινισμό της οποίας ο δημιουργός της είναι ξακουστός από την τηλεόραση αλλά διατηρεί σταθερά το προνόμιο να διαβάζεται από χιλιάδες. 
Ο δάσκαλος γερμανικών ήταν "επικίνδυνος σχιζοφρενής"
Ο 26χρονος Λιούις Αλεξάντερ Μοχίνι απο τη Βόρεια Ιρλανδία, τον περασμένο Νοέμβριο απέδρασε απο ένα ψυχιατρείο όπου ήταν έγκλειστος με τη διάγνωση "επικίνδυνος σχιζοφρενής" ενώ στο παρελθόν είχε μαχαιρώσει στο λαιμό έναν συνάδελφό του. Από τη Β. Ιρλανδία βρέθηκε στη Γαλλία οπου δίδασκε γερμανικά σε γαλλικό δευτεροβάθμιο σχολείο, στο Ντιν-λε-Μπεν. Πάνω στο μήνα όμως αρχισε να φανερώνεται η κατάσταση της υγείας του αν και κανείς απο τους μαθητές δεν διαμαρτυρήθηκε. Ο 26χρονος καθηγητής φέρεται να είχε την ψευδαίσθηση ότι ανήκε στην βρετανική υπηρεσία αντικατασκοπίας MI5 κι ορισμένες φορές φορούσε γάντια για να μην αφήνει αποτυπώματα. Η παράξενη συμπεριφορά του προβλημάτισε την διεύθυνση του σχολείου που ήλθε σε επαφή με την αστυνομία και εκείνη με τη σειρά της με τις βορειοϊρλανδικές αρχές. Σύμφωνα με όσα δήλωσαν οι υπεύθυνοι του σχολείου στα ΜΜΕ ο 26χρονος διέθετε όλα τα τυπικά προσόντα και "ήταν πολύ καλός" όταν έδωσε την προφορική συνέντευξή του ενω ακόμα και "το ποινικό μητρώο" του νέου καθηγητή, αν και καθυστέρησε, "ήταν ανεπίληπτο". Ο Μοχίνι εγκλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική στη νοτιοανατολική Γαλλία.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο (ή τον μεταφραστή του) είναι περίεργο που ένας σχιζοφρενής έχει τα τυπικά προσόντα για δάσκαλος ή έχει υπάρξει "πολύ καλός" σε μια συνέντευξη. Είναι πρωτοφανές το ποινικό του μητρώο να παραμένει καθαρό. Και οπωσδήποτε ή παραδειγματική τιμωρία για το θράσος του να ανταποκρίνεται στο παραλήρημα είναι η ποινή του εγκλεισμού του. Όσο για τη βαρύγδουπη διάγνωση "επικίνδυνος σχιζοφρενής" θα προέρχεται μάλλον από κάποιο ειδικό σύστημα ταξινόμησης ψυχικών ασθενειών δημιούργημα ενδελεχούς έρευνας τους συγγραφέα του άρθρου μιας και στα σε γενικές γραμμές ανεπαρκή σύγχρονα συστήματα, οι επιθετικοί προσδιορισμοί αποφεύγουν να αποδώσουν τη κοινωνική διάσταση της ψυχιατρικής εμπειρίας. 
Χρησιμοποιώντας τις πιο επιτυχημένες τεχνικές του αμόρφωτου ο αρθρογράφος κατορθώνει την αναπαραγωγή των πιο καταφανών στερεότυπων για τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια. Με το άρθρο του συντηρεί και επιτείνει το στίγμα και τις διακρίσεις απέναντί τους (όπως βέβαια συνειδητά κάνει η συγκεκριμένη ιστοσελίδα και με άλλες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες). Ο αρθρογράφος, με υπόγειο αλλά σαφή τρόπο, συνδράμει στην ακόμα καλά θεμελιωμένη κοινωνική πεποίθηση περί επικινδυνότητας της σχιζοφρένειας, αλλά αυτό που κυρίως κάνει στη πραγματικότητα είναι να απομονώνει τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια, να τους εξαιρεί από το δικαίωμα των καθημερινών δραστηριοτήτων, να τους σταματά από τη διεκδίκηση και διατήρηση θέσεων εργασίας, να τους αποτρέπει από την αναζήτηση βοήθειας όποτε κριθεί αναγκαίο, να επιτείνει τον αρνητικό αντίκτυπο στη σωματική τους υγεία, να εμποδίζει τη παροχή βοήθειας, να βλάπτει την ανάρρωση και οπωσδήποτε να συναινεί στην αναγκαιότητα της ποινής για τη εμπειρία που οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν.
Τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, από όλες τις ομάδες εκείνων που αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα υγείας, έχουν  τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν εργασία, να βρίσκονται σε μια σταθερή, μακροχρόνια σχέση, να ζουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης και να είναι κοινωνικά ενταγμένοι στην κοινωνία.
Το άρθρο αυτό καταδεικνύει πόσο πολύ ακόμα τα προβλήματα ψυχικής υγείας εξακολουθούν να περιβάλλονται από άγνοια, φόβο και προκατάληψη, παρά το γεγονός ότι περίπου ένας στους τέσσερις ενήλικες θα έχει μια τέτοια εμπειρία σε κάποια φάση της ζωής του και ότι τουλάχιστο ένας στους εκατό θα ζήσει ένα ψυχωτικό επεισόδιο.

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis