30.6.10

επί των ορέων απορριμάτων


Η αγαπημένη καλοκαιριάτικη μπόρα του γιαννιώτικου μεσημεριού 
παρασέρνει με τα ρυάκια της τη παραγεμισμένη σακούλα 
Ρέει ακίνδυνα μεταξύ των αυτοκινήτων
Κάθε αγανάκτηση οφείλει να διακόπτεται στο χαριτωμένο της πέρασμα στο δρόμο προς τη λίμνη.

από τη ποιητική συλλογή "επί των ορέων απορριμμάτων"
 εκδόσεις Στάχτη και Burberry, 2010

Η ολιγοήμερη επιστροφή στη πόλη της καταγωγής μου χαρακτηρίστηκε και πάλι από τον θαυμασμό για τον εξαίρετο τρόπο που οι κάτοικοί της και οι δημιουργοί πολιτικών αντιλαμβάνονται την έννοια του δημόσιου χώρου. Αυτή τη φορά ο δημόσιος χώρος τελούσε υπό την αποφασιστική κατάληψη χιλιάδων τόνων απορριμάτων, το πλήθος των οποίων πολλαπλασιαζόταν με την επιμονή του βιβλικού πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων. 
Παρατηρώντας τους δίμετρους σωρούς από σκουπίδια γινόταν αβάσταχτα προφανές πως για ένα 75% των σκουπιδιών η χωματερή δεν είναι ο τελικός προορισμός. Μια μικρή μονάδα ανακύκλωσης που να λειτουργεί με τα στοιχειώδη θα αρκούσε να κατεδαφίσει το άλλοθι των περί ταφής προβλημάτων και να απορροφήσει το μεγαλύτερο όγκο αυτών που με μια συνειδητή μαζικότητα και ασύνειδη ανευθυνότητα αφήνετε, ω Γιαννιώτες, να συσσωρευτούν στην είσοδο των σπιτιών σας και στις προσόψεις των καταστημάτων σας.
Μια παρόμοια διαπίστωση θα μπορούσε να μετατρέψει τις συζητήσεις για το κλείσιμο της ανεξέλεγκτης χωματερής σε μια υπερτιμημένη σχολική σαχλαμάρα και τη πολύχρονη διαμάχη για τον τόπο της υγειονομικής ταφής -μιας τεχνολογίας ήδη ξεπερασμένης- σε γραφική αναπόληση απ' τον τεχνολογικά ξεχασμένο ήδη εικοστό αιώνα. Μα η τοπική κοινωνία ακόμα διχάζεται, ακόμα συγκρούεται, ακόμα παλεύει, και το κάνει πάντοτε με το καλύτερο τρόπο για τη συλλογική της αξιοπρέπεια  να αλέθεται στα απορριμματοφόρα του δήμου. 
Σε μια πόλη χωρίς καταχνιά, η πολιτική αβουλία θα είχε συμπαρασύρει στον πυθμένα της όσους ακόμα ψάχνουν κρυψώνα κάτω από τη σκιά της, ενώ τα όρη των σκουπιδιών θα κατολίσθαιναν διαμαρτυρόμενα για την ανικανότητα συγκρότησης του σχέδιου βήτα. Και δεν φταίει το ύψος τους που κρύβει το φως, απλώς ξεχαστήκατε λίγο περισσότερο στο σκοτάδι που ηδονίζει. 

16.6.10

απ' την χαρά μας λύπη μας έμεινε και αναμνήσεις ένα σωρό


14 Ιουνίου 1987, ώρα 11.43

"είμαστε πολύ υπερήφανοι διότι νικήσαμε και αυτό αποδεικνύει ότι μπορούμε πάντοτε να κάνουμε να είμαστε πρώτοι υπό τη προϋπόθεση ότι θα έχουμε ομόνοια και συνεργασία αυτό αποδείχτηκε και με αυτόν τον έξοχο τρόπο με τον οποίο δούλεψαν τα ελληνόπουλα"

Χρήστος Σαρτζετάκης 
τ. Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας
......
1. αυτή η σφιχτή λαβή στο ρύγχος του μικροφώνου, η ήπια κάμψη της βεβαρημένης οσφύος μπροστά στην αναζήτηση της έγκυρης δημοσιογραφικής της απο-κάλυψης, ο βαρύς σκελετός των γυαλιών του που παρασυρόταν απ' τον ιδρώτα που κυλούσε στη μυτόνγκα απ' το μακρύ, πεπλατυσμένο του κούτελο, η χαρά να ακουστεί και η δικιά του γνώμη μες στον πανζουρλισμό της εθνικής παλιγγενεσίας και η θλίψη τού να απαγγέλλει τελικά ό,τι θυμόταν από τον ετήσιο του λόγο στη τελευταία παρέλαση... Αυτό το άγνωστο, ακαταλαβίστικο ανθρώπινο σύμβολο μιας προεδρίας αφημένης στη λήθη... 
.
2. το '87 με θυμάμαι να φορώ ταυτόχρονα το μπλουζάκι του ΠΑΟ και το σορτσάκι του θρύλου ενώ   παρακολουθούσα τον Άρη να βαδίζει ασυγκράτητος τον δρόμο προς τη Γάνδη... και άκουγα τον πατέρα που μνημόνευε με ηπιότητα τα πάθη του ΑΕΚτζή καθώς μοιρολογούσε μαζί σιωπηλά τον ΠΑΣ στις τελευταίες ημέρες της δόξας του πριν βυθιστεί για πάντα στον ανίκητο επαρχιωτισμό του... 
.
Συμπέρασμα: Ευτυχώς εκείνες τις σοσιαλιστικές μέρες του '87, οι κρίσιμες εποχές της ψυχοκινητικής μου εξέλιξης ανήκαν ήδη σε ένα ανώδυνο παρελθόν, ώστε να μην ανησυχώ σήμερα υπερβολικά για  τη προφανή παιδική μου εναιώρηση ανάμεσα στα σύμβολα και τις φανέλες. 
.
τη μεγαλειώδη επέτειο μου θύμισε αυτό το ιδιαίτερα φορμαρισμένο ιστολόγιο.
Ναι, στη φωτογραφία είναι και εκείνος...

12.6.10

τότε που χάθηκε η μπάλα


Καθώς το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην Ν. Αφρική κλέβει το φως των προβολέων από το απαρτχάιντ που υφίστανται τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι της Γάζας, διαδοχικοί συνειρμοί καθώς και η σημαδιακή ημερομηνία 16 Ιουνίου με κάνουν να επιστρέφω νοητικά στο 1976 (πριν ακόμα γεννηθώ δηλαδή), σε μια ιστορία εξεγερτική για έναν καταπιεσμένο λαό, απελευθερωτική για αυτούς που τη βίωσαν ή για όσους μέσα τους σήμερα την αναπαριστούν και διδακτική για καθέναν που πιστεύει πως η πάλη για την ελευθερία δεν έχει καν ξεκινήσει. Μια ιστορία που εκτυλίχθηκε σε μια νοτιοαφρικανική παραγκούπολη, το Σοβέτο.
Η ιστορία λέει ότι η εξέγερση της 16η Ιουνίου είχε ξεκινήσει σαν μια απλή διαμαρτυρία μαθητών κατά της εισαγωγής των Αφρικάανς (τη βασική γλώσσα των λευκών της Ν. Αφρικής) ως τη γλώσσα διδασκαλίας στα σχολεία των μαύρων. Το καθεστώς του απαρτχάιντ θεωρούσε τη παιδεία ως το βασικότερο μέσο για την επιβολή και τη συντήρησή του. "Δεν χρειάζεται να διδάξεις μαθηματικά σε έναν μαύρο", λεγόταν χαρακτηριστικά. "Δε πρόκειται ποτέ να τα χρησιμοποιήσει ούτως ή άλλως". Προτιμητέα μαθήματα για τους μαύρους ήταν  αυτά που θα τους έκαναν χρήσιμους για "οικιακές" εργασίες, όπως η μπουγάδα!


Η διαμαρτυρία έγινε σε μια εποχή που οι διαδηλώσεις, πόσο μάλλον ένα απελευθερωτικό κίνημα, ήταν απαγορευμένες σε όλη τη χώρα η οποία βρισκόταν στο έλεος του απαρτχάιντ. Η διαμαρτυρία που ήταν αρχικά μόνο μια μικρή πορεία, είχε ξεκινήσει ειρηνικά, αλλά βρέθηκε απρόσμενα αντιμέτωπη με το σκληρότερο πρόσωπο της εξουσίας και γρήγορα οδηγήθηκε στο χάος. Η αστυνομία που ποτέ δεν είχαν αναπτύξει άλλες μεθόδους ελέγχου του πλήθους εκτός από τη χρήση αληθινών σφαιρών, άνοιξε πυρ εναντίον των μικρών μαθητών σκοτώνοντας 20. Το γεγονός εξέθρεψε περισσότερο την οργή που διαδόθηκε τάχιστα ώστε την ίδια μέρα και μέχρι το τέλος της επόμενης σχολεία, τρένα, λεωφορεία, ιδιωτικά οχήματα και οχήματα επιχειρήσεων, διοικητικά κτίρια, αποθήκες κρασιού και μπιραρίες (οι οποίες ήταν μισητές από τη μαύρη νεολαία!), και κάθε δημόσιο κτίριο της πόλης, όλα είχαν γίνει στόχοι των εξεγερμένων. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως διαμαρτυρία κατά μιας εκπαιδευτικής απόφασης είχε μετατραπεί σε μαζική αντίσταση απέναντι στο απαρτχάιντ. Το κράτος στο μεταξύ είχε γιγαντώσει την αστυνομική παρουσία του που με πιστόλια, αυτόματα τουφέκια, καραμπίνες, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα, στόχευε ανθρώπους αδιακρίτως κάνοντας τα θύματα ακόμη περισσότερα από την προηγούμενη μέρα. Ο στρατός ήταν και αυτός σε κατάσταση αναμονής. Με την τρίτη μέρα η αναταραχή είχε εξαπλωθεί στους δήμους γύρω από Σοβέτο και άλλα μέρη της χώρας. Οργανώσεις λευκών αλλά και χιλιάδες εργαζόμενοι που είχαν αρνηθεί να πάνε στη δουλειά τους εκείνη τη μέρα, έδειχναν την αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο πληθυσμό. Όλες οι δυνάμεις που μπορούσαν πραγματικά να αμφισβητήσουν το ρατσιστικό καθεστώς βρισκόταν για 3 μέρες στους δρόμους. Πιστεύεται ότι πάνω από 500 άνθρωποι δολοφονήθηκαν το τριήμερο αυτό αν και το κράτος της Ν. Αφρικής τους περιορίζει μόνο σε 23 μαθητές. 


Το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ έπεσε τελικά 14 χρόνια αργότερα, αλλά τα γεγονότα του Σοβέτο ήταν τεράστιας σημασίας καθώς η αντίσταση σε μια καταπιεσμένη ήπειρο είχε ήδη αποκτήσει πέρα από εθνικοαπελευθερωτι- κά χαρακτηριστικά και αμιγώς κοινωνικά και ταξικά, μέσα από την ενδυνάμωση ενός κοινωνικού κινήματος. 

Η παρακάτω φωτογραφία απεικονίζει το σύμβολο της εξέγερσης στο Σοβέτο και έγινε η αιτία παγκόσμιας κατακραυγής απέναντι στο νοτιοαφρικανικό καθεστώς. Το άψυχο σώμα του 12χρονου Έκτορα Pieterson, που μόλις είχε δολοφονηθεί από σφαίρα αστυνομικού, μεταφέρεται από τον Mbuyisa Makhubo, το πρόσωπο του οποίου συσπάται από τον πόνο. Δίπλα τους, η μεγαλύτερη αδελφή του Έκτορα, Antoinette, φορώντας και αυτή τη σχολική της φόρμα, θρηνεί. 


Ο φωτογράφος Sam Nzima συνειδητοποιώντας ότι είχε συλλάβει μια "ισχυρή" εικόνα, και γνωρίζοντας ότι η αστυνομία θα θελήσει να κατάσχει το φιλμ, το κρύβει στην κάλτσα του για να το προφυλάξει. Μέχρι το απόγευμα η τραγική εικόνα είχε διαβιβαστεί σε όλο τον κόσμο. Εννοείται πως ο ίδιος βρέθηκε κατηγορούμενος από το νοτιοαφρικανικό κράτος και τη δημοσιογραφική εξουσία της εποχής διότι "έδειξε στον κόσμο ένα κακό πρόσωπο της χώρας" και κυνηγήθηκε γι' αυτό επί πολλά χρόνια. 

περισσότερες πληροφορίες εδώ, εδώ και εδώ. Συγκλονιστικά βίντεο εδώ και κυρίως εδώ

7.6.10

δε θα πάρω κύπελλο ποτέ


Εκτεθειμένος στα φιλοπαναθηναϊκά μου αισθήματα υπέμεινα και τις τέσσερις ώρες της χθεσινοβραδινής παρωδίας. Εθισμένος στις εικόνες γηπεδικής βίας ανέμεινα σιωπηλά την ολοκλήρωση της οπαδικής έκφρασης. Ανοσοποιημένος στη λεηλάτηση της δημόσιας περιουσίας παρακολούθησα στωικά τη καταστροφή όσων την αντικατάσταση θα κληθώ να πληρώσω. Εξαναγκασμένος στη κακογουστιά αφέθηκα σε αυτή τη παγκόσμιας πρωτοτυπίας μικροφωνική διαδραστικότητα μεταξύ χούλιγκαν και εκατομμυριούχων μπασκετμπολιστών. Και ένα λεπτό πριν την οριστική καταδίκη της αξιοπρέπειάς μου ο τελικός του πρωταθλήματος διακόπηκε, για να καταλάβω ξαφνικά πως ό,τι συνέβη, ό,τι συμβαίνει, ό,τι θα συμβεί δεν είναι απλά εκτόνωση μιας ευρύτερης παθογένειας αλλά η πανηδονική εξόδιος τελετουργία μιας κοινωνίας μπρος στη ξεκάθαρη γνώση πως πια το αύριο δεν της ανήκει. Στα λεπτά της παροδικής κατάθλιψης που ακολούθησαν, καταδύθηκα στο ασφαλές καταφύγιο του μικροαστισμού μου απαιτώντας αόριστα απ' τον κανέναν τη λήψη έκτακτων μέτρων. Και όταν επιτέλους συνήλθα κατάλαβα πως στη μία και μόνη μου ζωή, αν η κατάρρευση μπορεί να είναι ηδονική, η αξιοπρέπεια οφείλει να αναδείξει τον πραγματικό απελευθερωτικό χαρακτήρα της. 

3.6.10

μέχρι την επόμενη δόση


Η παγκόσμια ανοχή στην ασύλληπτη βία του γενοκτόνου κράτους του Ισραήλ δε μπορεί να στηρίζεται μόνο στην επίδειξη της υπεροπλίας του έναντι των γειτόνων και στο παραδοσιακό πατρονάρισμά του από την μοναδική υπερδύναμη. Πρέπει και να υπάρχει κάτι ακόμα, βαθύτερα χαραγμένο στην οικουμενική συνείδηση που έχει μετατρέψει την ανοχή της βίας σε κυνική αποδοχή. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η συνεχής επαναληψιμότητά της. Η επαναληψιμότητα μοιάζει θαυμάσια στρατηγική για το κράτος αυτό με την οποία ενίει ύπουλα στον υπόλοιπο κόσμο το δηλητήριο της βίας του σε σταδιακές δόσεις μη θανατηφόρες (οι θανατηφόρες φυλάσσονται για τους αποκλεισμένους ή τους ειρηνιστές), για να εξασφαλίζει όμως το ίδιο -και παράδοξα- την απαιτούμενη ανοσία, που εδώ έχει την έννοια της ατιμωρησίας. Η απεγνωσμένη επίκληση της διεθνούς νομιμότητας ή του ηθικού δίκαιου, ο παγκόσμια εκδηλωμένος αποτροπιασμός, η οργισμένη φραστική καταδίκη των συνεχιζόμενων δολοφονιών, η ρεαλιστική σύσταση για αυτοσυγκράτηση και κάθε άλλη ανθρώπινη, κοινωνική, πολιτική αντίδραση στη φρίκη μοιάζουν μόνο εκφράσεις αυτής της διεστραμμένα αμφίδρομης μορφής μιθριδατισμού. Η ανοσία της ανθρωπότητας αποδεικνύεται όπλο για το Ισραήλ αποτελεσματικότερο και απ' τις σφαίρες.

Αναρωτιέμαι τι άλλο επιφυλάσσει αυτό το κράτος για το μέλλον: ρουκέτα σε πρόσκοπο που περνά τη γιαγιούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο;

2.6.10

το κράτος Κορκονέας


Το Ισραήλ καμιά φορά μου φέρνει στο νου τον διαβόητο μπάτσο: Φορώ τη στολή άρα δικαιούμαι του προνομίου της νόμιμης βίας. Κρατώ το πιστόλι γι΄ αυτό και δεν αποκλείω την εκπυρσοκρότηση. Έχω τη δύναμη, αποφασίζω συνεπώς για το δίκαιο. Φυλάσσω το νόμο, γι΄αυτό και φροντίζω τη χρήση του του κατά το δοκούν. Έχω τη φωνή, μπορώ να πω όσα ψέμματα θέλω. Καταδίκασε τώρα τη βία απ' όπου και αν προέρχεται. Για όλα τα άλλα να μιλήσεις με τον δικηγόρο μου.


Η φωτογραφία "δανεισμένη" από αυτό το εξαιρετικό ιστολόγιο. Απεικονίζει μια ηλικιωμένη παλαιστίνια, της οποίας το σπίτι έχει καταληφθεί από ισραηλινούς εποίκους, να διαπληκτίζεται με μια παρέα νεαρών Εβραίων σε μια αραβική γειτονιά της Ιερουσαλήμ

1.6.10

από τη διαδήλωση στο Λονδίνο για το μακελειό στη νηοπομπή προς τη Γάζα (Gaza flotilla massacre London demonstration)

Η διαδήλωση στο Whitehall ακριβώς μπροστά από την οικεία του πρωθυπουργού στη Downing Street 10 ήταν προγραμματισμένη ήδη, αλλά το σοκαριστικό γεγονός της εν ψυχρώ δολοφονίας των ακτιβιστών την έκανε κατεπείγουσα και επιβεβλημένη. Καθ' οδόν, αισθανόμουν το ίδιο μουδιασμένος όπως στη δολοφονία των τριών της Marfin. Ήταν η άδικη απώλεια πάνω απ' όλα μα και το απρόσμενο ενός γεγονότος που αλλάζει απότομα το τρόπο που αντιμετωπίζεις τον κόσμο και την αναγκαιότητα που καθορίζει τις αποφάσεις σου. 



Η συγκέντρωση είχε πάθος και ξεχείλιζε οργή. Δεν ήταν μόνο η καταδίκη του σιωνισμού, της απάνθρωπης στάσης του Ισραήλ, τις πειρατείας και της δολοφονίας, ήταν και η συνεχής και επιτακτική απαίτηση προς τη κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της διακρίνοντας το δίκαιο από το άδικο. Με μια φωνή και μια γροθιά από αυτό το ανομοιογενές μωσαϊκό φυλών που κατοικούν στη πόλη, που όμως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους δεν τίθεται στη φυλή, το χρώμα ή τη θρησκεία αλλά στο αν πολεμούν ή όχι ενάντια στην ανισότητα. Για αυτό και οι Εβραίοι σήμερα φώναζαν δίπλα στους μουσουλμάνους, και οι Έλληνες δίπλα στους Τούρκους, και οι Βρετανοί και αυτοί μαζί αναμειγμένοι μέσα στο πλήθος. 



Η ομάδα των υπερορθόδοξων Εβραίων της παρακάτω φωτογραφίας έκλεψε τη παράσταση στη προσυγκέντρωση. Κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες και πικέτες κατά του σιωνιστικού χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους υπέμειναν σιωπηλά την αχόρταγη καταγραφή αυτού του όμορφου παράδοξου της παρουσίας τους από τα ασταμάτητα φωτογραφικά κλικ επαγγελματιών και μη φωτογράφων. Ένας τους βρισκόταν καθ' όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης βαθιά απορροφημένος στην ανάγνωση προσευχών. 


Δεν έχω την απαιτούμενη εμπειρία για να εκτιμήσω αν η πορεία ήταν πολυπληθής ή όχι. Με ελληνικά δεδομένα, ο όγκος της ήταν παρόμοιος με τον όγκο μεσαίων διαδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα. Για τα δεδομένα του Λονδίνου, δεδομένου πως η ακτιβιστική δράση εδώ έχει συνήθως διαφορετικό περιεχόμενο, δεν έχω (ακόμη) ιδέα αλλά υποθέτω πως θα ήταν από τις μικρές. 
Οφείλω βέβαια να καταγράψω πως πυκνός ήταν ο όγκος των τουριστών, λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, στο Southbank, τη νότια όχθη του Τάμεση. Δε ξέρω αν όφειλαν να γνωρίζουν, αποτελούν άλλωστε μόνο ένα ακαθόριστο, αδόμητο πλήθος που ο τουρισμός τους συγκεντρώνει τυχαία όλους μαζί στον ίδιο τόπο και τους αποστασιοποιεί προσωρινά από την αληθινή ζωή. Μα ακριβώς αυτή τους η αποστασιοποίηση φάνταζε για μένα αβάσταχτη εκείνη τη στιγμή. Διότι και τα πτώματα στο πλοίο Mavi Marmara άνηκαν σε ανθρώπους που και εκείνοι ασκούσαν το δικαίωμα να ονομάζονται πολίτες του κόσμου. Αλλά αυτοί τώρα δε ζουν. 
Ωστόσο, και αν μπορεί να μου συγχωρεθεί ο κυνισμός, η διαδρομή από τον τόπο συγκέντρωσης προς την ισραηλινή πρεσβεία θα έχρηζε για τους τουρίστες ιδιαίτερου ενδιαφέροντος μιας και περνούσε από τον Big Ben και τη βουλή των κοινοτήτων (φώτο), μιας και έφερνε στα αριστερά το αβαείο του Westminster, συναντούσε τη Βικτόρια με τα περίφημα θέατρά της, ανέβαινε προς το κατάφυτο Hyde park corner, διέσχιζε την αυτοκρατορική Kensington Road, περνούσε μπροστά από το αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα του Royal Albert Hall και το πολυτελές Albert Memorial (φώτο) και έφτανε μέχρι τη καρδιά του αριστοκρατικού Kensington, πολύ κοντά στο κοσμοπολίτικο Notting Hill, όπου θα επέτρεπε με ενθουσιασμό στο τέλος ακόμα περισσότερα ψώνια. 



Η πορεία ολοκληρώθηκε στο κτίριο της πρεσβείας του Ισραήλ, το οποίο δεν ήταν αποκλεισμένο από αστυνομικά λεωφορεία, δεν ήταν περικυκλωμένο από χιλιάδες αστυνομικούς και δεν λούστηκε ποτέ από δεκάδες δακρυγόνα. Οι διαδηλωτές κατά ένα περίεργο λόγω δεν ήταν εχθροί! Η μαζική έκφραση αποτροπιασμού για ένα δολοφονικό κράτος και η απαίτηση για στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα για ένα λαό υπό συνεχή γενοκτονία δεν αντιμετωπίστηκε ως εχθρική κίνηση, δεν κρίθηκε απαραίτητο να κατασταλεί με τον πιο ετσιθελικό τρόπο! Λες και ξαφνικά το να διαδηλώνεις εξακολουθεί να παραμένει δικαίωμα! (Προφανώς και δε τρέφω την αυταπάτη πως η καταστολή δε θα ήταν μαζική και άμεση σε περίπτωση θερμόαιμης πρωτοβουλίας, όμως η αυτοσυγκράτηση ήταν σχεδόν προϋπόθεση για τους διοργανωτές προκειμένου να προχωρήσουν. Άλλωστε από τη προηγούμενη διαδήλωση για τη Γάζα, κάποιοι είναι ακόμα στη φυλακή. Με αυτή τη διαδήλωση, η ισραηλινή κυβέρνηση των δολοφόνων δεν έπεσε αλλά κατάλαβε για τα καλά πόσο μισητή είναι, το ίδιο και η νέα βρετανική που τέθηκε με τον πιο άμεσο τρόπο εμπρός των δικών της ευθυνών. Χωρίς επιπολαιότητες από πλευράς διαδηλωτών, χωρίς ανούσιες απώλειες-συλλήψεις, χωρίς τον τρόμο, χωρίς τις μαζικές εξορμήσεις του ιππικού).   


Άφησα για το τέλος μερικές αποκλειστικές φωτογραφίες από τη δράση του black block. Οι γνωστοί άγνωστοι "μαύροι" ήταν και πάλι εκεί, με τα πρόσωπά τους καλυμμένα, κουβαλούσαν ύποπτα σακίδια στη πλάτη, περπατούσαν αμέριμνοι κρατώντας σημαίες και πορτοκαλάδες...

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis