Ιατρική στην Αγγλία (Sto meterizi toy agona)

Συμμετείχα στις 17/10 σε μια ακόμα διαδήλωση στο Λονδίνο. Αυτή τη φορά στη διαμαρτυρία των ειδικευόμενων γιατρών που αντιστέκονται στις προτάσεις της κυβέρνησης για αναπροσαρμογή των συμβολαίων εργασίας τους.

Σύμφωνα με τις προτάσεις αυτές γίνεται διεύρυνση του λεγόμενου "αποδεκτού ωραρίου εργασίας" από 7πμ-7μμ σε 7πμ-10μμ και από Δευτέρα-Παρασκευή σε Δευτέρα-Σάββατο. Ταυτόχρονα αυξάνεται θεωρητικά ο βασικός μισθός. Με άλλα λόγια, με τα νέα μέτρα που προβλέπεται να ξεκινήσουν τον Αύγουστο του '16, στην ουσία κόβεται σημαντικά το επίδομα εφημερίας, και μειώνεται η συνολική αμοιβή με αύξηση των ωρών εργασίας των γιατρών που ήδη βρίσκονται στα όρια σωματικής και ψυχικής εξάντλησης.

Η πρόταση αυτή έχει προκαλέσει σοκ και για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να προκηρυχτεί απεργία στον ιατρικό κλάδο στη Μ. Βρετανία.

Οι ιατρικοί φορείς στην Αγγλία, όπως το Γενικό Ιατρικό Συμβούλιο και τα Βασιλικά Κολέγια των Ειδικοτήτων, έχουν δημιουργήσει εξαιρετικά αυστηρά πλαίσια κανόνων λειτουργίας και συμπεριφοράς του ιατρικού προσωπικού, που σε μερικές περιπτώσεις αγγίζουν τα όρια της ασφυξίας. Τα δε αγγλικά πανεπιστήμια αποτελούν καλοσυντηρέμενες μηχανές παραγωγής κέρδους, κανονικές επιχειρήσεις που δημιουργούν χαμηλού κόστους τεχνοκράτες μέσα από ένα αποστειρωμένο, άμωμο περιβάλλον, όπου η κοινωνικοπολιτική ζύμωση αποτελεί την εξαίρεση και ακόμα και όταν αυτή συντελείται σπάνια θέτει σε αμφισβήτηση κυρίαρχες εξουσιαστικές δομές, σχέσεις και ιεραρχίες. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στις ιατρικές σχολές. Στο πλαίσιο αυτό, η  διαμαρτυρία των ειδικευόμενων γιατρών αποτελεί ένα μοναδικό, πρωτόγνωρο γεγονός. Οι συζητήσεις, οι δράσεις, οι συμμετοχές σε συνελεύσεις, η κάθοδος στους δρόμους, η κατασκευή πανό, τα συνθήματα, η απευθείας αντιπαράθεση, όλα αυτά μοιάζουν εξωτικά για έναν γιατρό προϊόν του αγγλικού συστήματος εκπαίδευσης.

Η συμμετοχή στη διαδήλωση ήταν πολύ μεγάλη, πάνω από 10.000 γιατροί. Η διαμαρτυρία περιλάμβανε έξυπνα συνθήματα και ευρηματικά πανό, τραγούδια, χαμόγελα και γέλια, περιστασιακό θυμό καθώς και προτροπές από τους διοργανωτές για selfies και διαδικτυακό ανέβασμά τους σε hastag τύπου #notsafenotfair και #saveournhs.

Για κάποιον που τα φοιτητικά και πρώτα του εργασιακά χρόνια οι πορείες γίνονταν υπό συνοδεία και απειλή των ΜΑΤ, τέτοιες διαμαρτυρίες σαν των γιατρών του αγγλικού συστήματος φαίνονται εφηβικές. Ωστόσο σέβομαι τη διαφορά της διαμαρτυρίας ανάμεσα στο εκεί και στο εδώ, συνεπώς αφήνομαι στη θετική πλευρά του συμβάντος, την μαζική και πρωτόγνωρη δηλαδή συμμετοχή, το κατέβασμα στους δρόμους ενός από τους πιο συντηρητικούς και αντιδραστικούς κλάδους της αγγλικής κοινωνίας, και την επερχόμενη απεργιακή απειλή. 

Η κριτική μου θα σταθεί αλλού.

Δύο είναι οι βασικοί άξονες διαμαρτυρίας αυτή τη στιγμή. 

Ο πρώτος αναφέρεται στο ζήτημα ασφάλειας των γιατρών και βεβαίως των ασθενών. Οι πρώτοι θα κληθούν να ανταπεξέλθουν σε εξαντλητικά ωράρια και σε συνθήκες που ήδη δοκιμάζουν τα όρια του συστήματος. Θα είναι κουρασμένοι ψυχικά και σωματικά, με πεσμένο το ηθικό, με διαψευσμένες τις προσδοκίες για την επιλογή καριέρας και οπωσδήποτε κακοπληρωμένοι. Οι δεύτεροι, οι ασθενείς δηλαδή, θα χρειάζεται μες στην αγωνία τους να διαχειριστούν και τον συνδυασμό των παραπάνω, που ακούγεται επικίνδυνος και εν δυνάμει καταστροφικός. Και όλα αυτά σε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας, το περίφημο NHS, στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Ο δεύτερος άξονας συνοψίζεται στο σύνθημα Save Our NHS. Μια αφηρημένη προτροπή, ένα ασαφές και γενικό πρόταγμα που χρησιμοποιείται το ίδιο εύκολα από τον ανθρωπιστή γιατρό ως τον ακροδεξιό του UKIP που θεωρεί ότι η "λαθρομετανάστευση" ρημάζει το σύστημα υγείας. Ένα σύνθημα κενό που αδυνατεί να δώσει ουσιαστική έκφραση απέναντι στη πραγματική απειλή, την ανεξέλεγκτη και σαρωτική πολιτική λιτότητας και περικοπών. 

Ο πρώτος άξονας επιτέλους κινητοποίησε τον ιατρικό κλάδο. Έστω και αν αυτό έγινε ακριβώς όταν και διότι θίχτηκαν τα συντεχνειακά αιτήματα αυτού του κλάδου. Έγινε και και το αποτέλεσμα είναι ότι ο κλάδος ξύπνησε από το λήθαργο του επαγγελματικού καθωσπρεπισμού του. Και έβαλε στο επίκεντρο και το ζήτημα της σωτηρίας του NHS. Που στο μεταξύ και σε όλο το προηγούμενο διάστημα αφήνονταν σε μια σκόπιμη υποχρηματοδότηση, κάθετη πτώση της ποιότητας υπηρεσιών, οριζόντια κατάργηση σημαντικότατων άλλων, έμμεση και κατά περιπτώσεις κραυγαλέα ιδιωτικοποίηση μερικών που αφήνουν σημαντικότατο κέρδος για τον ιδιώτη (πχ καρκίνος, διαβήτης, ψυχική υγεία), και συνεχή δυσφήμιση από τα πρόθυμα αγγλικά ΜΜΕ. Χρειάστηκε το NHS να φτάσει στο παραπέντε ώστε η σωτηρία του να ενταχθεί στην αιτηματολογία του ιατρικού κλάδου που το υπηρετεί. Την ίδια στιγμή ωστόσο, η αντιπαράθεση γίνεται προσωποποιημένη, ενάντια στον υπουργό υγείας Jeremy Hunt. Λογικό, αν αυτή η αντιπαράθεση όμως δεν περιοριζόταν σε μια ρητορική ότι ο υπουργός είναι ψεύτης και συκοφάντης ή ότι ξαφνικά τρελάθηκε και τα έβαλε με τους γιατρούς. Η αντιπαράθεση επίσης γίνεται με ανταλλαγή επιστολών και με αναζήτηση στοιχείων και ερευνών που ανατρέπουν τα δικά του στοιχεία και έρευνες. Με σκοπό να πληγεί η αξιοπιστία του και το προσωπικό, πολιτικό του κύρος. Λογικό, αν το παραπάνω δεν είναι παρά μια ωραιότατη αντιπαράθεση στο πεδίο βολής της ίδιας της κυβέρνησης, στο γήπεδό της, στον χώρο που μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε εργαλείο στην οπλοθήκη της, από το ψέμα ως τη συκοφάντηση των ΜΜΕ. Και μιας και αναφέρομαι στα ΜΜΕ, χαρακτηριστικά, την ίδια στιγμή που η διαδήλωση δονούσε το κέντρο του Λονδίνου, εκατομμύρια κάτοικοι της Βρετανίας δέχονταν στο κινητό τους ειδοποίηση από το application του έγκριτου Guardian για την "έκτακτη είδηση" ότι 38% των ερωτηθέντων μιας κάποιας έρευνας είναι δυσαρεστημένοι από το επίπεδο υπηρεσιών υγείας του NHS το σαββατοκύριακο. Είναι ολοφάνερο ότι η μάχη είναι εξαιρετικά άνιση για να κριθεί στο πεδίο που ορίζει ο υπουργός. Και ότι η άλλη πλευρά θα χρησιμοποιήσει μεθοδικά ό,τι μέσο διαθέτει για να κερδίσει.

Σε όλο το παραπάνω, θεωρώ ότι δεν έχει τεθεί το κατάλληλο πολιτικό πλαίσιο για να δοθεί η μάχη. Μια ουσιαστική ανάδειξη και κριτική της πραγματικής φύσης της πολιτικής που ασκείται στο τομέα της υγείας και πρόνοιας σε αυτή τη χώρα και βέβαια στις ξεκάθαρες προθέσεις της. Στη διαμαρτυρία των γιατρών και των συνδικαλιστικών τους οργάνων δεν αγγίζεται καθόλου η ουσία των αποφάσεων της κυβέρνησης: η λιτότητα δηλαδή, η περικοπή, η μείωση των δαπανών και μεγιστοποίηση του κέρδους, η ιδιωτικοποίηση του αγαθού της υγείας, η υπονόμευση της δημόσιας και δωρεάν φύσης της, η αλλοίωση των σχέσεων εργασίας, η εξόντωση και εξαθλίωση του επιστημονικού-εργατικού δυναμικού στο όνομα του κέρδους. Ένα σύστημα υγείας δηλαδή έρμαιο του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Η κοινή γνώμη, οι ίδιοι οι χρήστες των υπηρεσιών που βρίσκονται υπό κατάρρευση δηλαδή, οι ασθενείς αυτών των γιατρών αφήνονται με την εντύπωση της συντεχνιακής μάχης και της ασάφειας του save our NHS. Αν και κάθε μελέτη πλέον καταδεικνύει τη συσχέτιση λιτότητας και κακής υγείας, περικοπών και πτώσης της ποιότητας των υπηρεσιών, φτωχοποίησης και θνησιμότητας, οι ίδιοι οι γιατροί αδυνατούν στη μάχη τους να κάνουν αυτό που μαθαίνουν να κάνουν καλύτερα από κάθε τι: την ορθή χρήση των δεδομένων των ερευνών τους. Στη προκειμένη περίπτωση την κοινωνικοποίηση του δεδομένου ότι η λιτότητα σκοτώνει.

Δεν αποβλέπω, ούτε ελπίζω βέβαια στη ραγδαία πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των συναδέλφων μου, μέσω μιας ή δύο διαδηλώσεων. Οι κουβέντες άλλωστε είναι ενδεικτικές. Κάθε απόπειρα εισαγωγής της ιδεολογίας στην συζήτηση για το επίμαχο θέμα, της ανάγκης πολιτικού πλαισίου αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Το άνοιγμα και η συμμαχία με τους ασθενείς κρίνεται από τους περισσότερους -μεταφυσικά σχεδόν- ατελέσφορο. Και το ίδιο το ζήτημα της λιτότητας στην 6η πλουσιότερη οικονομία του κόσμου συνεχίζει με μια αποδοχή σχεδόν νομοτελειακή.

Is this the queue for the foodbank? Πορεία ενάντια στη λιτότητα - Λονδίνο 20 Ιουνίου 2015

Κάθε φορά που πρόκειται να κατεβώ σε διαδήλωση στο Λονδίνο, πριν αναμειχθώ με τους συντρόφους μου και τους υπόλοιπους διαδηλωτές, με πιάνει ένας ακατανόητος αντιδραστικός κυνισμός, ένα ξεδιάντροπο βρετανικό φλέγμα. Το ομολογώ. Έτσι και φέτος, στις 20 Ιουνίου που το People’s Assembly διοργάνωσε τη διαδήλωση ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, ένιωσα παρόμοια λίγο πριν φορέσω τη διαδηλωτική μου εμφάνιση:  «Η ετήσια μου πορεία ενάντια στη λιτότητα» σκέφτηκα δεδομένου ότι είναι η τρίτη φορά που διοργανώνεται μία τέτοια τα τελευταία χρόνια στο Λονδίνο και μάλιστα φέτος λίγες εβδομάδες μετά την συντριπτική εκλογική νίκη των κατεξοχήν δυνάμεων της λιτότητας. «Διαδηλωτικός τουρισμός» φαντάστηκα  λίγο μετά καθώς με είδα να περνώ μπροστά από χαρακτηριστικά αξιοθέατα της πόλης: St Paul’s Cathedral, Trafalgar Square, Big Ben, Westminster Abbey. Και παρομοίασα τον εαυτό μου με τον Κινέζο τουρίστα που θα περπατήσει παράπλευρα και θα φωτογραφίσει πότε το διάσημο κτίριο και πότε τον εκκεντρικό λονδρέζο διαδηλωτή που τυχαία ετούτη τη μέρα θα του κλείσει το δρόμο. Το ξέρω, είναι ακριβώς το σύνδρομο όλων εκείνων των ανθρώπων που διαδηλώνουν στο Σύνταγμα κραυγάζοντας τον Ευρωπαϊσμό τους, μόνο που εδώ στο Λονδίνο το σύνδρομο αυτό εκφράζεται στον αντί-μεγαλομανιακό του αντίποδα. Δηλαδή τον καταθλιπτικό. Ακριβώς επειδή εδώ είναι το κέντρο της Ευρώπης, και το επίκεντρο των δικών τους μικροαστικών φαντασιώσεων. 

Parliament Square

Ευτυχώς η διάψευση και φέτος ήρθε στην ώρα της. Ήρθε τη στιγμή που σε κάποιον σταθμό του μετρό μίλια μακριά από το σημείο συγκέντρωσης είδα τη νεαρή μητέρα με το μπλουζάκι «Save Our NHS» να εξηγεί στα μικρά της παιδιά πόσο ωραία θα είναι εκεί που πηγαίνουν. Ήρθε τη στιγμή που παίρνοντας ένα καφέ στο χέρι συνάντησα μια γιαγιά και ένα παππού με τις πικέτες τους που έλεγαν «Cut the crap, not our benefits» να προεξέχουν από το σακίδιο το περασμένο στη πλάτη.  Η διάψευση ήρθε τη στιγμή που ο καθηλωμένος στο καροτσάκι έβγαλε τη μικροφωνική και τραγούδησε το bella ciao και τη στιγμή που ο παρανοϊκός σχιζοφρενής κραύγασε «fuck the fucking fuckers» όταν συνειδητοποίησε ότι το ελικόπτερο της αστυνομίας πετούσε αποκλειστικά για εκείνον. 

Αυτή είσαι η χαρά του να διαδηλώνεις στο Λονδίνο. Είναι η χαρά του να διαδηλώνεις σε μια ανοιχτή πορεία, χωρίς μπλοκ και χωρίς γκλομπ, με καθέναν να απολαμβάνει τη συμμετοχή, ισότιμα, ίσα, χωρίς να δίνει κανείς δεκάρα για το αν είναι μαύρος ή μουσουλμάνος ή γυναίκα ή αδερφή ή μετανάστης ή άθεος ή ανάπηρος ή σχιζοφρενής ή ό,τι δηλώσει ότι είναι. Είναι η χαρά αυτών των λίγων ωρών όπου η θεσμοθετημένη αγγλική μηδενική ανοχή στην ανισότητα βρίσκει το πραγματικό πολιτικό της μήνυμα, το ουσιαστικό νόημά της. Είναι η χαρά του να βρίσκεσαι για λίγο σε ένα κόσμο που να θέλεις και να αξίζει να ζεις μέσα του. 

ο αστακοκάβουρας David Cameron με τις δαγκάνες του
αρπάζει απ' το λαιμό έναν άτυχο τυχαίο διαδηλωτή

Ειδικά μάλιστα η πορεία ενάντια στη λιτότητα αναδεικνύει σε αυτή τη πόλη μια υπέροχη διαλεκτική. Γιατί ο πλούτος του Λονδίνου είναι ανυπέρβλητος και η λιτότητα στην κοινωνία του ανισοβαρής. Ο πλούτος συσσωρεύεται σε λίγα αυτοκρατορικά τετραγωνικά μίλια στο κέντρο του, σε τέσσερις αιώνες αρχιτεκτονικής, από την αριστοκρατία των παλατιών του 18ου ως τη μεγαλομανία των ουρανοξυστών του 21ου, στη τελευταία λέξη της τεχνολογίας, στις σημαίες μιας πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας και στα λάβαρα των πολυεθνικών που κατακλύζουν τους κεντρικούς της δρόμους. Και από την άλλη η λιτότητα, οι περικοπές, η περιθωριοποίηση, η ανισότητα, η κοινωνική αδικία, η απότομη φτωχοποίηση, η στοχοποίηση της φτώχειας, η ποινικοποίηση της μετανάστευσης, ο εξευτελισμός της εργασίας των zero hour contract, το bedroom tax, τα food banks, η ταπείνωση μιας ολόκληρης τάξης από τους δυνάστες της που κατέχουν όλον αυτόν τον ανυπέρβλητο πλούτο. Διαδηλώνεις ενάντια στη λιτότητα στη πιο flamboyant πόλη της Ευρώπης. 

Ενάντια στη λιτότητα έξω από το Savoy.
Μέσα στο Savoy εντωμεταξύ κάποιος τραπεζίτης θα έτρωγε τη
μπριζόλα του και χαρούμενος θα χάιδευε την κοιλιά του

Ακριβώς λόγω αυτής της διαλεκτικής βρήκα εξαιρετικό το ότι αυτή τη χρονιά οι διοργανωτές αποφάσισαν η πορεία να ξεκινήσει από την Bank of England και να διασχίσει τους στενούς δρόμους του City μέχρι να καταλήξει εκεί που παραδοσιακά τελειώνουν όλες οι μεγάλες λονδρέζικες πορείες, στην Parliament Square μπροστά από το κοινοβούλιο και τον Big Ben. Η πορεία ενάντια στη λιτότητα ξεκίνησε από τον πυρήνα του καπιταλισμού, διέσχισε τον λαβύρινθό του και κατέληξε στο πολιτικό προσωπικό των κατόχων και διαχειριστών του πλούτου που τον κλέβουν από αυτούς που τον παράγουν. 

Οι πιο μετριοπαθείς μετρήσεις έδωσαν μια εκτίμηση για κάτι περισσότερο από 250.000 συμμετέχοντες στην πορεία του 2015. Συγκλονιστικό νούμερο δεδομένου ότι κάθε πρωί, στριμωγμένος σε κάποιο βαγόνι του μετρό αναρωτιέσαι πόσο μόνος μπορεί να είσαι καθώς χάνεσαι σε ένα ακόμα πρωτοσέλιδο από-ιδεολογικοποιημένης απελπισίας. Συγκλονιστικό νούμερο δεδομένου ότι μόλις μερικές εβδομάδες πριν, στις εκλογές, οι δυνάμεις της συντήρησης και της λιτότητας, του φόβου και της αντίδρασης κέρδιζαν μια ξεκάθαρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, υποσχόμενοι μια σκληρή νεοφιλελεύθερη ατζέντα αποκύημα του πιο σκληρού, του πιο τιμωρητικού θατσερικού τους υπερεγώ.  

Στο δρόμο ενάντια στη λιτότητα

απαγορεύεται η στροφή προς τα δεξιά. 
Τι λες τώρα ρε φίλε;

πράσινο φως στο δρόμο ενάντια στη λιτότητα
Μπα σε καλό σου, γελάσαμε και σήμερα

Αντί υστερόγραφου, δύο σχόλια για την «ελληνική συμμετοχή».

Στη πορεία οι «Έλληνες» συμμετείχαν στην ομάδα του εξαιρετικά ενεργού International People’s Assembly  που εκτός των άλλων στήριξαν ο Syriza London, η Ανταρσύα UK, το Anti-Fascist Action for Greece και η συγκλονιστική Greece Solidarity Campaign. Ωστόσο η μαζικότητα του «ελληνικού» μπλοκ ήταν και φέτος απογοητευτική, παρά την ραγδαία αύξηση του εργαζόμενου ελληνικού πληθυσμού της πόλης αλλά και της σχετικής μαζικότητας κυρίως του Σύριζα Λονδίνου. 

Παρόλα αυτά, οι διοργανωτές της πορείας, στην εκδήλωση που έγινε στο τέλος της στο Parliament Square, μεταξύ σημαντικών προσωπικοτήτων του βρετανικού κινήματος που απεύθυναν χαιρετισμό, έκαναν την τιμή να παραχωρήσουν χρόνο ομιλίας και σε μέλος του Syriza London. Η Μαρίνα Πρεντουλή είχε την ευκαιρία να μιλήσει για τα δεινά της ελληνικής λιτότητας μπροστά σε αυτό το τεράστιο πλήθος.  Και να αναδείξει ότι η ελληνική κοινωνία ήταν οι πρώτη που υπέφερε και η πρώτη που αντιστάθηκε. Και ακριβώς αυτή η τιμή απλά μας υπενθυμίζει ότι παρά τη τρομοκρατία των ευρωπαϊκών και των εγχώριων θεσμών και παρά τη ραγδαία υποχώρηση της κυβέρνησης από τις προεκλογικές της γραμμές, η βία της ελληνικής λιτότητας, ο ωμός εκβιασμός στην ελληνική κοινωνία, τα δεινά ενός εξαθλιωμένου λαού κατέχουν ακόμα κεντρικό σημείο στις συνειδήσεις των άλλων κοινωνιών. Και ότι η συνέχιση της αντίστασης στη βαρβαρότητα εξακολουθεί να παραμένει υποχρέωση απέναντι στους εαυτούς μας και σε όσους ακόμα εμπνέονται από αυτή. 

στη κεντρική γιγαντοοθόνη, δίπλα στη σκηνή στην Parliament Square, προβολή φωτογραφίας από την εκδήλωση συμπαράστασης/αλληλεγγύης στο ελληνικό λαό τον περασμένο Φλεβάρη, στον ίδιο χώρο. 

Περισσότερος διαδηλωτικός τουρισμός στο Λονδίνο σε αυτό το ιστολόγιο εδώ, εδώ και εδώ. 

  

πρώτη φορά αριστερά και το νόημα της παρέλασης της 25ης Μαρτίου

25η Μαρτίου 2015. Πρώτη παρέλαση κυβέρνησης Σύριζα (με ολίγη από ΑΝΕΛ). Χωρίς κιγκλιδώματα, με ελεύθερο το χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, εξέδρα επισήμων χωρίς ΜΑΤ, με τάγματα εθνοφυλάκων, ιστορικά λάβαρα, το τμήμα πολεμικών σημαιών του Στρατού, φάλαγγες, πτήσεις ελικοπτέρων. Και για επιδόρπιο, 90μελής μπάντα στρατού, παραδοσιακά τραγούδια, σύλλογοι παραδοσιακών χορών. Έμοιαζε με πραγματικό εθνικό-λαϊκό γλέντι, με κράτος, στρατό και λαό επιτέλους ενωμένο. Με πρώτη φορά αριστερά; 

Παρακάτω προσπαθώ να καταλάβω, τι ακριβώς σημαίνουν όλα τα παραπάνω.

Για να κατανοηθεί το ουσιώδες στη συγκεκριμένη παρέλαση, ίσως είναι χρήσιμο να ανατρέξουμε σε γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος και να τα ξαναδούμε, εντάσσοντάς τα στο ευρύ πλαίσιο μιας χρόνιας πλέον κρίσης με ενδιάμεσα επεισόδια. Το καλοκαίρι του 2011, η περικύκλωση της βουλής στις 28 του Ιουνίου από εκατοντάδες χιλιάδες "αγανακτισμένων" είχε σηματοδοτήσει την επίσημη κήρυξη πολέμου από πλευράς της τότε κυβέρνησης του μνημονίου απέναντι στη κοινωνία με μια άνευ προηγουμένου και συνεχή φυσική βία και αστυνομική καταστολή που οδήγησε προοδευτικά στην εξασθένιση της αντίστασης. Η κοινωνία απάντησε αποφασιστικά στην πρώτη περίσταση που η μαζική συγκέντρωσή της μπορούσε να ήταν νομιμοποιημένη, στην παρέλαση. Συγκεκριμένα, την 28η Οκτωβρίου 2011 η στρατιωτική παρέλαση της Θεσσαλονίκης διακόπτεται μετά την εισβολή χιλιάδων διαδηλωτών στον χώρο διεξαγωγής της (Enet.gr 28/10/11). Το αποκορύφωμα αυτής της εισβολής ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος της Ελληνικής δημοκρατίας να αποδοκιμασθεί και να αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη θέση του και να φυγαδευτεί στην ασφάλεια. Μετά από αυτό, κάθε "νόμιμη" συγκέντρωση της κοινωνίας ήταν ασφυκτικά περικυκλωμένη από δυνάμεις καταστολής. Οι παρελάσεις από στρατιωτικές έγιναν στρατιωτικοποιημένες. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας προστατευόταν από τα ΜΑΤ και το πολιτικό προσωπικό περιβαλλόταν για την ασφάλειά του από τα εγκατεστημένα κάγκελα. Οι πολίτες αποτρέπονταν από το να πλησιάσουν, οι συγκεντρώσεις τους αποθαρρύνονταν και σύντομα οι ίδιοι γύρισαν την πλάτη τους σε αυτό που κάποτε τους ζέσταινε τη σούπα της κατασκευασμένης εθνικής ομοψυχίας. 

Θεωρώ πως τα γεγονότα εκείνης της παρέλασης είναι ορόσημο για την ανάγνωση της Κρίσης και της Εποχής του Μνημονίου. 

Η πολιορκία του κοινοβουλίου τον Ιούνιο του '11, του θεσμού εκείνου δηλαδή που απεικονίζει την εκπροσώπηση της βούλησης της κοινωνίας και κατά συνέπεια την ίδια της την κυριαρχία, έδειξε την πρόθεση της κοινωνίας να άρει μια τέτοια εκπροσώπηση που οδηγούσε σε απώλεια αυτής της κυριαρχίας.

Από την άλλη, ο πρόεδρος της δημοκρατίας έχει μόνο μία χρησιμότητα: να λειτουργεί ως το σύμβολο της εθνικής κυριαρχίας. Όχι της ομοψυχίας, όχι της ελληνορθοδοξίας, όχι μιας κάποιας "ρωμιοσύνης". Της κυριαρχίας. Της έμπρακτης δυνατότητας και του δικαιώματος μιας κοινωνίας στο να ασκεί εξουσία και να καθορίζει ως αποφασίζει την πορεία της χωρίς παρεμβάσεις από εξωτερικές πηγές ή εξωγενείς "θεσμούς". Στην παρέλαση του Οκτώβρη του '11, η φυγάδευσή του έκανε ξεκάθαρο ότι ο συγκεκριμένος πρόεδρος είχε πάψει να λειτουργεί ως τέτοιο σύμβολο. Εκείνη την ημέρα, ό,τι θα μπορούσε να προσωποποιήσει την εθνική κυριαρχία είχε εκπέσει. Η κοινωνία, αποκρινόμενη ασυνείδητα ίσως στα πολιτικά της αισθητήρια, έσπαγε οριστικά τους δεσμούς της με αυτό. 

Ακολούθησαν τέσσερα συγκλονιστικά χρόνια, με αλλεπάλληλες κυβερνήσεις-μαριονέτες που στο όνομα του σκληρότερου φιλελευθερισμού κατεδάφισαν συστηματικά μια ούτως ή άλλως προβληματική κοινωνία, με το πολιτικό της προσωπικό να λειτουργεί ως κατώτερος υπάλληλος υπερεθνικών οργανισμών και τραπεζών. Αυτά τα χρόνια, κάθε αίσθηση κυριαρχίας (εθνικής, λαϊκής, κρατικής, όπως θέλει ας το πει κανείς) ταπεινώθηκε, εξευτελίστηκε και τελικά εξαλείφθηκε. 

Ώσπου έφτασε η συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ. Ο Σύριζα βασίστηκε προεκλογικά στην ελπίδα που ερχόταν και μετεκλογικά αποπειράθηκε στα λόγια να καταδείξει την αποφασιστικότητά του να αποκαταστήσει την χαμένη κυριαρχία, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης: Απεμπόλησε την τρόικα, εξευτελίζοντας αρχικά τους εκπροσώπους της, και επιδόθηκε σε μια διαπραγμάτευση αμφίβολων αποτελεσμάτων όπως φαίνεται μέχρι τώρα, αναφορικά με το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης. Οι ΑΝΕΛ από την άλλη, απορροφημένοι σε έναν γελοίο εθνικιστικό παλιμπαιδισμό, αναζητούν το νόημα της επανάκτησης της κυριαρχίας σε φιέστες στο Αιγαίο, υπερπτήσεις σε βραχονησίδες και εκρηκτικές αυτοκαταστροφικές φαντασιώσεις τύπου "Κούγκι". 

Σε αυτές τις προσπάθειες, η κοινωνία αρχικά ανταποκρίθηκε με συγκεντρώσεις συμπαράστασης στις διαπραγματεύσεις, μπροστά από τη βουλή, στις αρχές του Φλεβάρη του '15. Η κυβέρνηση επικρότησε με απομάκρυνση των δυνάμεων καταστολής, ξήλωμα των κιγκλιδωμάτων και διατήρηση ανοιχτών των σταθμών του μετρό, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή. Η κοινωνία, ζαλισμένη ακόμα από τον ενθουσιασμό της "επιστροφής της ελπίδας" θεώρησε πως ανακτά την χαμένη κυριαρχία της. Η κυβέρνηση συμμετείχε σε αυτή τη φαντασίωση της κοινωνίας με το αναπαραστήσει το βασικό χαρακτηριστικό μιας "εθνικής κυριαρχίας", την ενότητα δηλαδή μεταξύ κράτους και λαού. Ο Ιούνιος του '11 στον φαντασιακό του αντίποδα. Και όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, η διαδικασία αυτή τουλάχιστο μέχρι τώρα λειτουργεί αποτελεσματικά. 

Αυτό είναι το πλαίσιο και της παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Και η ουσία της. Η κατασκευή, η φαντασιακή επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Σε πρώτο πλάνο βέβαια αναδείχθηκε η ομοψυχία, η αδελφοσύνη, ο ελληνισμός, όλη η αθάνατη εθνική μπουρδολογία δηλαδή, από τους πατριώτες συγκυβερνώντες. Με κλαρίνα και χορευτικά τσαρούχια, με ελικόπτερα και τάγματα εθνοφυλάκων. Αλλά το πραγματικό νόημα αυτής της παρέλασης ήταν η απεγνωσμένη επαν-αίσθηση της εθνικής κυριαρχίας. Χωρίς κάγκελα. Χωρίς στρατιωτικοποίηση. Χωρίς βία. Χωρίς διαπόμπευση και αποδοκιμασία. Χωρίς φυγαδεύσεις. Το φάντασμα της παρέλασης της 28ης του '11 και ο ισχυρός της συμβολισμός να εξορκιστούν, να γίνουν παρελθόν. Με αυτή την παρέλαση, η πεμπτουσία της κυριαρχίας φαντάζει πια παρούσα: κράτος και λαός "μαζί", στην ανάμνηση μιας νέας παλιγγενεσίας, στην τίμηση μιας άλλης εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. 

Και μπρος στην αναγκαιότητα της επανάκτησης της, κάθε παλαιότερες συριζαϊκές εξαγγελίες για τη καταγωγή και το μέλλον των παρελάσεων μένουν αναγκαστικά στον πάγο. 

Το πόσο "αίσθηση εθνικής κυριαρχίας" ωστόσο κατάφερε δεν έχουμε παρά να το δούμε τις επόμενες εβδομάδες. Προς το παρόν αφηνόμαστε στο να ακούμε εθνικιστές να προκαλούν παρελαύνοντας και δυσεύρετα στη ανθρωπιστική κρίση εκατομμύρια να σπαταλώνται στις φτηνιάρικες εθνικο-λαϊκές παρωδίες των ακροδεξιών της συγκυβέρνησης. Και δεν φαίνεται κάποια κυριαρχία σε αυτό...


Η εικόνα ανήκει στον jodi graphics

Λίγη στάχτη πολύ Burberry: σκέψεις από τη διαδήλωση στο Λονδίνο

Το κεντρικό κατάστημα Burberry στην αρχοντική Regent Street. Τα Mc Donald's, τα Starbucks, τα πολυκαταστήματα πολυεθνικών και τραπεζών που περάσαμε ήταν πολυάριθμα. Και όλα παρέμειναν απολύτως άθικτα, να λάμπουνε στον λονδρέζικο ήλιο

Το Σάββατο 21 Ιουνίου συμμετείχα στη διαδήλωση που διοργάνωσε το People's Assembly ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της αγγλικής συγκυβέρνησης. Για λεπτομέρειες της διαδήλωσης αυτής είχα γράψει εδώ. Δεν ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχω πάει στο Λονδίνο αλλά σύμφωνα με τους διοργανωτές μπόρεσε να μαζέψει σχεδόν 50,000 ανθρώπους. Ο καιρός εξάλλου ήταν εξαιρετικά βοηθητικός. Οι 25 βαθμοί θερμοκρασίας και η σχεδόν αδιάλειπτη ηλιοφάνεια έκανε τη πορεία στο φιλικό προς τον πεζό Λονδίνο ακόμα πιο όμορφη. Μικρές σκέψεις κατά τη διάρκεια της πορείας τις αποτυπώνω στις λεζάντες των εικόνων. Σε αυτήν την ανάρτηση θα προσπαθήσω να αναπτύξω αυτές που προέκυψαν λίγο μετά, στην ανάρρωση απ' την ηλίαση. 

Η μεγάλη απούσα της διαδήλωσης, για μια ακόμα φορά, η αγγλική αριστερά και η εργατική τάξη. Λογικό. Εδώ και χρόνια η αγγλική αριστερά στέκει μικροσκοπική, κομματιασμένη και ανυπόληπτη. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, με μεγεθυντικό φακό ψάχναμε κάποιον εκπρόσωπό της. Και η εργατική τάξη, η κατ' εξοχήν δεξαμενή της αριστεράς των Εργατικών παραμένει ισοπεδωμένη από τις προηγούμενες δεκαετίες. Όσοι από τους εκπροσώπους της δεν έχουν υποβιβασθεί στους λούμπεν προλετάριους των μεγάλων council estates με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, εγκληματικότητας, αλκοολισμού και χρήσης/εμπορίας ναρκωτικών, βρίσκονται πια να παρακμάζουν αποποιούμενοι την τάξη τους, ονειρευόμενοι την κοινωνική ανέλιξη διαμέσω των κάθε λογής X factor. 

Μεγάλοι απόντες επίσης και οι μειονότητες. Ειδικά οι φτωχικές κοινότητες των μεταναστών στα προάστια του Λονδίνου που εκτός της ανυπέρβλητης φτώχειας έχουν πλέον να χειριστούν την προκατάληψη και τον ρατσισμό που μεθοδευμένα και διαβρωτικά καλλιεργείται από θεσμοθετημένες και μη δυνάμεις της αγγλικής πολιτικής σκηνής, του UKIP και των ανοιχτά φασιστικών οργανώσεων. Και επίσης απούσες, οι περισσότερο ενσωματωμένες και πολυπληθείς κοινότητες των Asians και των Black Carribeans. 

Έλειπαν ουσιαστικά τα στρώματα εκείνα της κοινωνίας που σε πρωταρχικό στάδιο θίγονται άμεσα από τις πολιτικές λιτότητας. Από την οριζόντια κατάργηση ή μείωση των επιδομάτων και την απευθείας κατηγορία εναντίον τους ότι είναι υπερβολικά τεμπέληδες για να βρουν δουλειές (που όμως δεν υπάρχουν). Από τα εξευτελιστικά zero hours συμβόλαια για τις κακοπληρωμένες δουλειές. Από τα εκρηκτικών διαστάσεων πρόβλημα της έλλειψης στέγης στο Λονδίνο ή των απλησίαστων ενοικίων σε όσους μπορούν να νοικιάσουν. Από την αναξιοπρέπεια των food banks που πληθαίνουν γοργά σε κάθε δήμο της πόλης. Από τη βία, τις συμμορίες, τα μαχαιρώματα, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά. 

Πέρα από αυτά, οι Λονδρέζοι έχουν και πολλά ακόμα να διαδηλώνουν εναντίον, απότοκα ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση συντηρητικών και φιλελεύθερων δημοκρατικών. Η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει φτάσει στα επίπεδα των βικτοριανών χρόνων. Ποτέ ξανά στην ιστορία αυτής της καπιταλιστικής χώρας οι πλούσιοι δεν ήταν τόσο πλούσιοι και ποτέ ξανά η ταξική πάλη δεν ήταν τόσο συντριπτική υπέρ των ελίτ. Η παιδεία παραμένει ακραία ταξική, και το NHS, το δημόσιο σύστημα υγείας, το σημαντικότερο σύστημα υγείας του κόσμου και το σπουδαιότερο κατόρθωμα αυτού του λαού, καθ οδόν προς την σκόπιμη υποτίμηση, τη συκοφάντηση με τελικό σκοπό την ιδιωτικοποίηση. 

Οι Έλληνες που συμμετείχαμε σε αυτή τη διαδήλωση, μέσα από τα μπλοκ του Ευρωπαϊκού νότου, είτε διότι δουλεύουμε εδώ και πληρώνουμε φόρους, είτε διότι σπουδάζουμε και κάνουμε χρήση των υπηρεσιών αυτής της χώρας, έχουμε ακριβώς τους ίδιους λόγους να εναντιωνόμαστε. Ζούμε στη χώρα που κατασκεύασε και τελειοποίησε τον καπιταλισμό και εφαρμόζει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές προς όφελος των ολίγων εις βάρος των πολλών. Και προερχόμαστε από τη χώρα που οι πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού αρχίζουν να δείχνουν τα πραγματικά τους αποτελέσματα: Φτωχοποίηση, εξαθλίωση, βία, φασισμός. Έχουμε την εμπειρία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν δουλεύει. Θέλουμε, στο βαθμό που μπορούμε, να τη μεταδώσουμε. Και επειδή η φωνή μας δεν μπορεί παρά να ακούγεται ελάχιστα, ενώνουμε τη φωνή μας με το κομμάτι της αγγλικής κοινωνίας που φωνάζει. Είμαστε άλλωστε ένα με αυτό.

Και μερικές φωτογραφίες:

Η κόκκινη σημαία του κόμματος (ένα είναι το κόμμα)  υψωμένη στη διασταύρωση Oξford Street & Regent Street, στο απόλυτο σημείο μηδέν του καπιταλιστικού μοντέλου κατανάλωσης. Άβατο ακόμα και στις πιο κρυφές φαντασιώσεις του μεγαλύτερου κομμουνιστή. 

Το σήμα κατατεθέν του καπιταλιστικού/καταναλωτικού Λονδίνου. Picadilly circus. Σε έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο, οι γιγαντοοθόνες θα έδειχναν χαρούμενες φάτσες διαδηλωτών, σαν τα μάτριξ του μουντιάλ που στοχεύουν σε ανέμελα τρισευτυχισμένους φιλάθλους εθνικών σωβράκων και φανέλων. 

Πανό των Ευρωπαίων ενάντια στη λιτότητα. Αντιπροσωπεία Ελλήνων, Ισπανών, Πορτογάλων και άλλων Ευρωπαίων συναντήθηκε μετά το τέλος της πορείας για την εξερευνηθεί το πεδίο μελλοντικών συνεργασιών. Μιλάμε για πολύ μούσι!

Τα αυθόρμητα πανό και συνθήματα αφθονούν γενικά στις αγγλικές διαδηλώσεις. Αγαπημένο μου παρόλα αυτά ήταν το σύνθημα σε ένα μπλουζάκι που έγραφε "Don't be such a banker!". Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το φωτογραφήσω. 

Λίγος διαδηλωτικός τουρισμός με το μπλοκ του Συριζα. 

Ιταλοί σύντροφοι, με σημαίες που ξέμειναν από τις ευρωεκλογές. Ήταν οι μόνοι από τους Ευρωπαίους που φώναξαν συνθήματα. Στη γλώσσα τους. 

Το αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό μπλοκ ήταν αρκετά πολυπληθές. Με τον Καρατζαφέρη της Αγγλίας να θριαμβεύει στις προηγούμενες εκλογές, αναιρέθηκε η ισχυρή πεποίθηση των λονδρέζων ότι δεν έχουν καμιά ανοχή στις διακρίσεις. Μία και απόλυτη η διάκριση: ενάντια στους φτωχούς, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος. σεξουαλικής προτίμησης και θρησκείας. 

Μπροστά στη φρίκη που περνάνε οι λιγότερο προνομιούχοι λαοί της Αφρικής και της Ασίας (Ιράκ, Αίγυπτος, Σουδάν και άλλες χώρες συντετριμμένες από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό), σκέφτομαι πόσο προνομιούχοι είναι οι συγκεκριμένοι Σουδανοί που μπορούν και εκφράζονται ελεύθερα χωρίς την άμεση απειλή της μαστίγωσης και του θανάτου. Να τα λέμε και αυτά χωρίς να αποποιούμαστε το δικαίωμα της περαιτέρω κριτικής προφανώς. 

Το ίδιο και για τους Άραβες. Δεν μπορώ να ξέρω όμως τι είδους ελευθερία επιθυμούν. Στους ήσυχους δρόμους των πολυτελών συνοικιών του Δυτικού Λονδίνου, πάμπλουτοι άραβες κάγκουρες, γόνοι πετρελαιάδων μαρσάρουν τις λαμποργκίνι τους ενοχλώντας τις πατροπαράδοτες κυριούλες της ανώτερης τάξης. Τα πρόστιμα από τους τζαμαϊκανούς δημοτικούς αστυφύλακες του δήμου του Chelsea πέφτουν βροχή, αλλά τι πειράζει, οι αραβικές επενδύσεις έχουν εκτινάξει το λονδρέζικο real estate οπότε σιγά μην κλάψουν σιγά μην φοβηθούν. 

λίγο ακόμα διαδηλωτικός τουρισμός. 

και άλλο λίγο διαδηλωτικός τουρισμός

περισσότερος διαδηλωτικός τουρισμός εδώ (http://stahtikaiburberry.blogspot.co.uk/2011/03/cut-crap-london-march2011-march.html). 

Στο Parliament Square απέναντι από τη βουλή των Κοινοτήτων έγινε το free festival, με ομιλίες των διοργανωτών, εκπροσώπων των συμμετεχόντων, πολιτικών, δημοσιογράφων, κωμικών και μίνι συναυλίες καλλιτεχνών. Αποκορύφωμα ο λόγος του Russell Brand, δημοφιλούς κωμικού στην Αγγλία, ο οποίος κάλεσε για ειρηνική επανάσταση. Παραδόξως ο Brand ήταν και ο μοναδικός λόγος που η διαδήλωση αυτή τράβηξε τη προσοχή των mainstream media την ίδια μέρα. Την επομένη τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν λίγο περισσότερο λόγω κυρίως της γενικής κατακραυγής, ειδικά απέναντι στο BBC το οποίο αφιέρωσε μόνο 25 δευτερόλεπτα εικόνα και καμιά δεκαριά φράσεις στην ιστοσελίδα του στο facebook, παρά το γεγονός ότι η πορεία ξεκίνησε ακριβώς κάτω από τα κεντρικά του γραφεία. 

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το λεωφορείο και γιατί έγραφε G8 και Glastonbury στο μπροστινό του μέρος. 

Οι Ποσαδιστές του Λονδίνου!
Αγάπη μόνο ρε μουνιά και πυρηνικός πόλεμος.
Και εξωγήινοι
Και ενδείξεις ύπαρξης σοσιαλισμού σε άλλους πλανήτες. 

Και για το τέλος η φώτο που θα έκανε τον Άδωνη Γεωργιάδη να βγει από τα ρούχα του. Σύριζα, κομμουνιστές και Βενεζουέλα μαζί, ενάντια στη λιτότητα των νεοφιλελευθέρων, στο καπιταλιστικό Λονδίνο, μπρος στη βουλή των κοινοτήτων. Αλίμονο!

Διαδήλωση στο Λονδίνο - no more Austerity 21 June

Οι πορείες στο Λονδίνο είναι μια πραγματική απόλαυση. Δεν είναι συχνές, 2 ή 3 μεγάλες τον χρόνο γίνονται συνήθως, αλλά είναι οργανωμένες εξαιρετικά και σχεδιασμένες από μήνες, με το πατροπαράδοτο βρετανικό check list να αποθεώνεται συμπεριλαμβάνοντας και τη παραμικρή λεπτομέρεια, προβλέποντας και σχεδιάζοντας λύση για κάθε ασήμαντη ή σημαντική εκτροπή. Για τον λόγο αυτό είναι απόλυτα ασφαλείς, και όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε βρετανική κοινωνική δραστηριότητα ενθαρρύνεται η συμμετοχή οικογενειών με τα μωρά και τα παιδιά τους, ηλικιωμένων, ατόμων με κινητικά προβλήματα και γενικά όλων των ευάλωτων ομάδων. Η αστυνομία φοράει το γνωστό λονδρέζικο προσωπείο, που σημαίνει χαμόγελο, ευγένεια και υποστήριξη, αλλά προφανώς η intelligence θα κινείται εντός του πλήθους για τις απαραίτητες πληροφορίες και εννοείται ότι οι ειδικές δυνάμεις θα είναι κάπου κρυμμένες περιμένοντας το μαύρο μπλοκ. Άλλωστε θα έχεις ήδη κινηματογραφηθεί από την CCTV μερικές χιλιάδες φορές με το που θα βγεις από το σπίτι σου για να φτάσεις στην αρχική μάζωξη και άλλες τόσες κατά τη πορεία. Και επίσης, δε φαντάζομαι να σε ενοχλούν τα ελικόπτερα που θα πετάνε από πάνω σου, ε;

Οπωσδήποτε, το να διαδηλώνεις στο Λονδίνο έχει και τα έξτρα, παράπλευρα καλά του. Με πέντε αιώνες αρχιτεκτονικής να ξεδιπλώνονται στους δρόμους του, ο διαδηλωτικός τουρισμός ακμάζει και απορώ πώς το καπιταλιστικό δαιμόνιο των Λονδρέζων δεν έχει σκεφτεί αυτόν ως μία ακόμα κερδοφόρα μπίζνα. Θα θυμάστε οι παλιοί σε αυτό το blog, την εξαίρετη περιήγηση στο αυτοκρατορικό Λονδίνο κατά την διαδήλωση του Μαρτίου του 11. Αν όχι, θυμηθείτε την εδώ. 

Μια τέτοια διαδήλωση πρόκειται να γίνει και αυτό το Σάββατο 21 Ιουνίου. Αντικείμενό της θα είναι οι πολιτικές λιτότητας που η κυβέρνηση Κάμερον εφαρμόζει οι οποίες πλήττουν ως αναμενόταν τα κατώτερα στρώματα, την διαλυμένη εργατική τάξη της χώρας, και οι οποίες θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη βιωσιμότητα των όρων της εργασίας, της παιδείας, του περιβάλλοντος αλλά και σημαντικών θεσμών της αγγλικής κοινωνίας όπως το εθνικό σύστημα υγείας, το NHS, το πραγματικά μεγάλο κατόρθωμα αυτού του λαού.

Η διαδήλωση διοργανώνεται από το People’s Assembly (ένα παν-βρετανικό πολιτικό φόρουμ που σχηματίστηκε το 2013 ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές λιτότητας, περικοπών στην υγεία και κοινωνική πρόνοια) και αναμένεται να είναι μαζική. Οι διοργανωτές της άλλωστε δουλεύουν γι΄αυτή από τον περασμένο Νοέμβριο! Σύμφωνα με πληροφορίες των διοργανωτών θα υπάρχουν συνολικά 19 μεγάλα θεματικά μπλοκ αποτελούμενα από οργανώσεις σε διάφορα πεδία διαμαρτυρίας. Από εργασιακά και συνδικαλιστικά σωματεία, σωματεία για το NHS, την παιδεία, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις, μέχρι ομάδες καλλιτεχνών κτλ. Το τελευταίο μπλοκ, το 19, έχει γενική θεματολογία "Boats, floats, blades & wheels". 

Η ελληνική αριστερά του Λονδίνου πρόκειται να δώσει δυναμικά το παρόν, με οργανωμένα μπλοκ από τον Σύριζα Λονδίνου και την Ανταρσύα UK καθώς και από την Αντιφασιστική Δράση για την Ελλάδα (AAfG). Για το ΚΚΕ Λονδίνου δεν έχω πληροφορίες αλλά σε όσες πορείες έχω πάει τα τελευταία χρόνια στη πόλη αυτή, δίνει πάντα το παρόν. Τα ελληνικά μπλοκ είναι ενταγμένα σε ένα ευρύτερο θεματικό μπλοκ που ονομάζεται Peoples of the World Rise Up και είναι το νούμερο 16. Σε αυτό εκτός από τους Έλληνες, συμμετέχουν και αριστερές οργανώσεις της Γαλλίας (Front de Gauche) οι Ισπανοί Podemos, οι Ιταλοί Sinistra Ecologia Liberta καθώς και σωματεία Τούρκων, Κούρδων, Αιγυπτίων, οι PIGS in London και οι Europe Against Austerity. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι του ευρωπαϊκού νότου και να διερευνήσουμε κοινές πρωτοβουλίες. 

Όσοι λοιπόν ζείτε και εργάζεστε στο Λονδίνο βάλτε την καμπαρτίνα σας, πάρτε καλού κακού και μια ομπρέλα και κατεβείτε. Και όσοι θα βρεθείτε τυχαία εδώ αυτό το Σάββατο περιηγηθείτε την Oxford και την Regent Street για άλλους λόγους πέραν από αυτούς της ακατάσχετης κατανάλωσης. 

Η πορεία ξεκινά από τα headquarters του ΒΒC στο oxford circus [διεύθυνση: BBC HQ, Portland Place, London W1 1AA (Tube: Oxford Circus)], ακριβώς στη 13.00. Τα ελληνικά μπλοκ θα βρεθούν εκεί κατά τις 12.30. Η πορεία θα κατευθυνθεί προς το κοινοβούλιο και τελειώσει στις 6 το απόγευμα. Θα έχει προηγηθεί free festival με ομιλίες και δρώμενα από καλλιτέχνες, κωμικούς, τραγουδιστές κτλ. 

Ο χάρτης της πορείας:

Περισσότερες λεπτομέρειες για τους διοργανωτές και το γεγονός εδώ. Το facebook event εδώ. Το hashtag του Syriza London για τη πορεία: #21june_syriza_london.

κόψτε τις μαλακίες, όχι τα επιδόματα

 

To whom it may concern.

Πορεία διοργανώνεται για τις 20 του Οκτώβρη (αύριο) εδώ στο Λονδίνο ενάντια στο μέτρα λιτότητας που η κυβέρνηση Κάμερον όχι μόνο προτείνει αλλά εφαρμόζει με ψυχαναγκαστικούς ρυθμούς. Το κάλεσμα είναι του British Trades Union Congress, της αντίστοιχης ΓΣΕΕ και συμμετέχουν πολλά σωματεία και οργανώσεις. Το βασικό σύνθημα είναι A future that works και πηγή έμπνευσης το παράδειγμα της Ελλάδας και της Ισπανίας. Ειδικά για τους προερχόμενους από τα PIIGS, καλή ώρα, υπάρχει έτοιμο και το μπλοκ.

Από τη μικρή εμπειρία μου στις πορείες σε αυτή τη πόλη, που εκτός από νικηφόρες ενάντια στους φασίστες, είναι μαζικές, εκπληκτικά οργανωμένες και εμμονικές ως προς την αποφυγή επεισοδίων, δε μπορώ παρά να υπογραμμίσω τη συμμετοχή κυρίως του κομματιού της μεσαίας τάξης με ένα καλό επίπεδο μόρφωσης και την ηχηρή απουσία της εργατικής τάξης -που θα σαρώσουν με αγριότητα τα μέτρα που ετοιμάζονται- αλλά και των μεταναστών. Δε θέλω να αναφερθώ στους λόγους που πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό, σε τούτη την ανάρτηση. Αυτή η ανάρτηση είναι για τη στοιχειώδη ενημέρωση της πρώτης παραγράφου και για αυτό που θέλω να πω στις αμέσως επόμενες. 

Περιμένοντας το αστικό που θα με πήγαινε απ' τη δουλειά στο σπίτι σήμερα αποπειράθηκα να διερευνήσω όποια πιθανή βλεμματική επαφή του ετερογενούς πλήθους που είχε στριμωχτεί κάτω από το υπόστεγο της στάσης λόγω της βροχής με τα πολυάριθμα αυτοκόλλητα (εικόνα) που κάλυπταν τις διαφημίσεις της στάσης. Ενδεχομένως οι περισσότεροι να έριξαν μια στιγμιαία ματιά αλλά αμφιβάλω αν υπέθεσαν πόσο τους αφορά ή αν τους περικλείει. 

Το αστικό που παίρνω ξεκινά από μια περιοχή του ΝΑ Λονδίνου γεμάτη μετανάστες 1ης και 2ης γενιάς από την Καραϊβική και την Αφρική, διασχίζει προσωρινά μια νησίδα μεσοαστικής τάξης για να ακολουθήσει στη συνέχεια ένα πέρασμα από περιοχές αμιγούς εργατικής τάξης και να καταλήξει σε μια γοργά υποβαθμιζόμενη περιοχή γεμάτη πάμφθηνα παλιά σπίτια, μπλοκ από εργατικές κατοικίες (τα περίφημα council estates) μαστιζόμενες από ναρκωτικά, πορνεία και ανεργία, συμμορίες και μαχαιρώματα. Προς χαράν των φασιστών του BNP, μιας πιο ήπιας παραλλαγής των χρυσαυγιτών, αυτή η περιοχή του τελικού προορισμού του αστικού κατοικείται κατεξοχήν από πάμφτωχους μετανάστες καθώς και από το εξαθλιωμένο κομμάτι της αγγλικής εργατικής τάξης που ζει κατά διαδοχικές γενιές με επιδόματα έχοντας πλέον ξεπεράσει τα όρια του λούμπεν. 

Μέσα στο λεωφορείο η ανθρωπογεωγραφία δε διέφερε σημαντικά από αυτή των προορισμών και των ενδιάμεσων στάσεων. Οι δικές μου ελληνικές μεσοαστικές καταβολές που συνδύαζαν την ιδιαίτερη για τον αντίστοιχο Άγγλο πρόσμιξη μετανάστευσης, υψηλής μόρφωσης και επαγγελματικής ειδίκευσης μου παρείχαν με ασφάλεια το ρόλο του παρατηρητή αυτού του πλήθους των επιβατών: Στη πλειοψηφία μετανάστες, κυρίως από την Αφρική, απασχολούμενοι σε χειρωνακτικές εργασίες παροχής υπηρεσιών, δυο τρεις λατινοαμερικάνοι και μερικοί λευκοί βρετανοί της εργατικής τάξης που δεν τελείωναν καμιά δουλειά και που σχεδόν όλοι τους σε αυτό το λεωφορείο απέπνεαν μια φοβερή αίσθηση αναξιοπάθειας. Όλοι οι επιβάτες σε ένα βαθμό παίρνουν ή θα χρειαστούν κάποια από τις παροχές που ραγδαία κόβονται και σε αυτή τη χώρα. Η απόστασή τους με την μεγαλοαστική τάξη γιγαντώνεται. Η ποιότητά της ζωής τους περιορίζεται στο chicken wings της μιάμισης λίρας και στη φθήνια του primark όταν δεν σαρώνεται από τον πρόσκαιρο πλουτισμό ενός της δικής τους τάξης χάρη στο X factor. Οι Αφρικανοί μετανάστες όμως λένε και ευχαριστώ που δε μένουν πια στη Σομαλία, το Σουδάν και τη Νιγηρία. Οι λατινοαμερικάνοι κλεισμένοι στις μικρές του κοινότητες βροντοφωνάζουν gracias por la visa και το όνειρο. Και οι λευκοί Βρετανοί τουλάχιστο κάποια στιγμή θα αναβαθμιστούν και αυτοί στο νέο iphone και την οθόνη LD, και όταν θα διοχετεύσουν τον κληρονομούμενο θυμό στους δρόμους αντί για το σπίτι -σαν πέρσι το καλοκαίρι- θα λεηλατήσουν τα καταστήματα φτηνών αθλητικών και τα £1 shops αντί για τις τράπεζες. Όλοι τους εξοικειωμένοι με μια νομοτέλεια που δεν επιτρέπει την αμφισβήτηση από μέρους τους. Αφημένοι στο "έτσι είναι τα πράγματα" μέχρις το λεωφορείο να τους αφήσει στη στάση τους. 

Δε χωρά αμφιβολία το πόσο αφορά η αυριανή πορεία αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το λεωφορείο. Αλλά και το πως γίνεται χωρίς αυτούς.

Παλαιότερες διαδηλώσεις στη πόλη που ενέπνευσε τον Μαρξ, εδώ και εδώ.

μια μικρή νίκη της αντιφασιστικής αριστεράς

που όμως συνέβη στο Λονδίνο, αυτό το σαββατοκύριακο.

Η ιστορία συνοπτικά: 

Η πλέον ρατσιστική-ακροδεξιά οργάνωση της Αγγλίας, η English Defence League (EDL για συντομία), προσπαθούσε εδώ και εβδομάδες να διοργανώσει πορεία ενάντια στη "πολυπολιτισμικότητα" γενικά και απέναντι στους μουσουλμάνους του Ανατολικού Λονδίνου συγκεκριμένα, με κεντρική στόχευση το μεγάλο τζαμί τους. Αυτό σήμανε συναγερμό στις αντιρατσιστικές οργανώσεις και την ευρύτερη αγγλική αριστερά που κλήθηκαν να δράσουν. Μετά από πολυήμερες ζυμώσεις εντός τις αριστεράς και συγκεκριμένες δράσεις η EDL περιορίστηκε τελικά σε μια σύντομη, άνευ ουσίας και αποτελεσματικότητας "στατική" συγκέντρωση σε διαφορετικό χώρο το Σάββατο 3 του Σεπτέμβρη ενώ ο καταδικασμένος αρχηγός τους (όντας παρών μεταμφιεσμένος σε ραββίνο! παραβιάζοντας τους όρους αποφυλάκισης του) οδηγήθηκε στη φυλακή. Η λονδρέζικη αντιφαστιστική αριστερά αντι-διαδήλωσε πανηγυρικά και κατοχύρωσε μια μικρή σημαντική νίκη, σε πρακτικό και συμβολικό επίπεδο. 

Η δράση: 

1.  Μια βασική αρχική πρόταση ήταν να ζητηθεί η απαγόρευση της πορείας της EDL. Για τους Άγγλους συντρόφους κάτι τέτοιο δεν σήμαινε περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης και των ιδεών, μιας και η πορείες της EDL συνοδεύονται πάντα από επιθέσεις λεκτικού μίσους και σωματικής βίας. Η αστυνομία υπήρξε καταρχήν θετική στη πρόταση αυτή δίνοντας σε ένα κομμάτι της αριστεράς τη χαρά της πρωταρχικής νίκης και την ανακούφιση για την αποφυγή επεισοδίων στη βέβαιη αντι-διαδήλωση που θα οργανωνόταν (η αποφυγή των οποίων σε κάθε διαδήλωση τελευταία αποτελεί μια στρεσογόνα εμμονή). Η πρόταση απορρίφθηκε για τρεις λόγους: Αρχικά γιατί η θετική στάση της αστυνομίας δημιουργούσε από μόνη της μια αυταπάτη. Κυρίως γιατί η εκ των προτέρων βεβαιότητα για επεισόδια υποτιμούσε τόσο την αποφασιστικότητα των αντι-διαδηλωτών όσο και τη σοβαρότητα με την οποία θα αντιμετώπιζαν το γεγονός και την ευθύνη της αυτοσυγκράτησης για την αποφυγή περιττών συλλήψεων. Αλλά ουσιαστικά γιατί θα έπεφταν στη τρομερή παγίδα - δεδικασμένο γενικών απαγορεύσεων, καθώς η παράταξη των συντηρητικών άρπαξε την ευκαιρία ζητώντας απ' την αστυνομία να απαγορευτεί κάθε πορεία σε 5 δήμους του Λονδίνου για ένα ολόκληρο μήνα. 

2.  Αποδιοργάνωση του εχθρού: Οι φασίστες είχαν οργανώσει προ-συγκεντρώσεις σε διάφορα σημεία του Α. Λονδίνου από τα οποία θα ξεκινούσαν οι πυρήνες τους μέχρι να ενωθούν στη κεντρική πορεία. Αυτά ήταν ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Liverpool Street, καθώς και διάφορα μπαρ και παμπ δίπλα σε άλλους σταθμούς τοπικά. Οι σύντροφοι, συστηματικά και μεθοδευμένα, κατάφεραν και τους απέκλεισαν απ' τους σταθμούς οργανώνοντας και συμμαχώντας με το σωματείο εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς. Στη συνέχεια επικοινώνησαν με κάθε παμπ και μπαρ ενημερώνοντας και στέλνοντας φυλλάδια και προκηρύξεις. Το αποτέλεσμα ήταν η EDL να μη γίνει δεκτή πουθενά και να απευθυνθεί τελικά σε ένα μεγάλο σούπερ-μάρκετ ζητώντας το πάρκινγκ του για τη προσυγκέντρωση. Το σούπερ-μάρκετ βρίσκεται απέναντι από τη πολυσύχναστη αγορά του Whitechapel οπότε μια προσυγκέντρωση εκεί θεωρήθηκε επισφαλής και η άδεια απορρίφθηκε απ' την αστυνομία. Τελικά βρέθηκε μια παμπ στη Liverpool Street αφού πρώτα οι φασίστες υποχρεώθηκαν να οπισθοχωρήσουν ζητώντας να κάνουν μια απλή "στατική" συγκέντρωση σε μέρος εντελώς διαφορετικό από τον αρχικό τους στόχο. 

3.   Δημιουργία ισχυρής συμμαχίας με τη κοινωνία: Ακτιβιστές πέρασαν σαββατοκύριακα σε τοπικές αγορές, κεντρικούς δρόμους και σταθμούς, μοιράζοντας χιλιάδες φυλλάδια, οργανώνοντας τοπικές συγκεντρώσεις και συσκέψεις, και δουλεύοντας σκληρά για να εδραιώσουν την υποστήριξη των τοπικών κοινοτήτων σε αυτό το είδος της απάντησης στους φασίστες. Σε μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που φιλοξένησε πάνω από χίλια άτομα στο τζαμί στο ανατολικό Λονδίνο, μόλις μία εβδομάδα μετά το τραγικό αιματοκύλισμα στη Νορβηγία από τον ομοϊδεάτη της EDL Breivik  εκλήθησαν και μίλησαν και Νορβηγοί σοσιαλιστές και συνδικαλιστές καλώντας τους East Enders να μην επιτρέψoυν φασίστες και ρατσιστές να πορευτούν στην περιοχή τους. Το εγχείρημα αυτό ήταν και εκείνο που κέρδισε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, και που κατέρριψε τη σκέψη για την αναστολή της αντι-διαδήλωσης και τη άφεση της όλης υπόθεσης αποκλειστικά στην αστυνομία.

Τα συμπεράσματα:

1.  Η αντιπαράθεση με την ακροδεξιά είναι αντιπαράθεση πολιτική. Δεν είναι ούτε αντεπίθεση, ούτε αντεκδίκηση για να αφεθεί σε μικρές επιφορτισμένες ομάδες. Και οπωσδήποτε δεν είναι ζήτημα τάξης και νόμου ώστε το κράτος και τα όργανά του να αναλαμβάνουν αποκλειστικά τη δράση απέναντί της. 

2. Η εναπόθεση της αντιπαράθεσης με την ακροδεξιά στο οργανωμένο κράτος και τα όργανά του, όσο φιλικά και να φαίνονται αυτά σε ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων και δημόσιας ασφάλειας, δε παύει να ενισχύει την ύπαρξη του διαχρονικού δούρειου ίππου στα έντερα του οποίου χάνονται επ' αόριστο τα αιτήματα για μια πιο δίκαιη κοινωνία

3.  Για να επέλθει νίκη, έστω και σε επίπεδο μάχης και όχι πολέμου, σε επίπεδο δομής δράσης χρειάζεται υπομονή, επιμονή, μεθοδικότητα, συστηματικότητα, εν τω βάθει οργάνωση, χρήσης της εμπειρίας από τα λάθη του παρελθόντος. Το group στο facebook που θα τους στείλει όλους στο δρόμο είναι μόνο το τελευταίο κομμάτι της μακράς αλυσίδας και όχι αυτό που τα ξεκινάει. 

4.   Για να επέλθει νίκη, έστω και σε επίπεδο μάχης και όχι πολέμου, σε επίπεδο περιεχομένου δράσης, οι Άγγλοι σύντροφοι έμαθαν ότι απαιτείται συμπαγές ιδεολογικό υπόστρωμα και διαρκής προετοιμασία του, ισχυρές συμμαχίες, γνώση του εχθρού και συστηματική αποδιοργάνωσή του. 

(...παρένθεση...)

Σχόλιο:

Η ανάρτηση αυτή δε γράφτηκε ούτε δεικτικά, ούτε συμπερασματικά για τη δράση της ελληνικής αριστεράς (το σχόλιο για facebook το έβαλα γιατί όλη η παραπάνω δράση διαφημίστηκε έντονα και σε αυτό). Οι ιδέες αυτοαναφοράς αποτελούσαν πάντοτε κομμάτι παθολογίας, κυρίως παράνοιας. Και εμείς δε χρειαζόμαστε παράνοια αλλά καθαρό, διαυγές, νέο μυαλό. 

Η παρένθεση άνοιξε σκόπιμα για να χωρέσει τα σχόλιο καθενός από εμάς όταν αναπόφευκτα αποπειραθούμε να αναπλαισιώσουμε τα ανωτέρα συμπεράσματα στα δεδομένα της ελληνικής αριστεράς και ακροδεξιάς, ελληνικού κράτους και δυνάμεων καταστολής. 

Ωραίες λεπτομέρειες, εδώ, εδώ, εδώ και αλλού. 

Pics by Geoff Dexter

αναμνήσεις από τη διαδήλωση στη Γένοβα το 2001 (μέρος 4)

Επιστρέφοντας ενθουσιασμένοι στον καταυλισμό, τρεις συνδιαδηλωτές και εγώ είχαμε την φαεινή ιδέα να τον εγκαταλείψουμε για να πιούμε κάπου μια μπύρα. Πήραμε λοιπόν ένα κεντρικό δρόμο και ανεβήκαμε σε ένα ύψωμα με πανοραμική θέα τη Γένοβα. Καλά ήταν αλλά όχι τη στιγμή που στην υπόλοιπη πόλη εξελισσόταν ένα πανδαιμόνιο βίας και αστυνομικής καταστολής. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε κάποιο μπαρ και τελικά αρκεστήκαμε σε μια καντίνα και μερικά τενεκεδάκια. Δίπλα μας τα ασθενοφόρα επιτάχυναν σαν σίφουνες και οι σειρήνες τους ήταν τόσο δυνατές όσο και οι σειρήνες των περιπολικών. Όσο μας επιτρεπόταν από το βόμβο των ελικοπτέρων μπορούσαμε να ακούσουμε κάποια φίνα ιταλικά τραγουδάκια από το περίφημο radio Monte Carlo που σαν σε σουρεαλιστικό πανηγύρι ακουγόταν από τα ξεχαρβαλωμένα ηχεία της καντίνας που σχεδόν παράλογα παρέμενε ανοιχτή. Ώσπου σε ένα ντικρεσέντο της μουσικής καταλάβαμε πως η όλη υπόθεση «μπύρα στη λεηλατημένη Γένοβα» ήταν μόνο ιταλική φαρσοκωμωδία και αποφασίσαμε την επιστροφή στον καταυλισμό. 

Στον καταυλισμό η ατμόσφαιρα δεν ήταν ίδια με την απογευματινή του υποτιθέμενου θριάμβου και ένα τενεκεδάκι μπύρας προφανώς δεν την έκανε καλύτερη. Στο κομμάτι της ελληνικής πλευράς που εγώ είχα στρατοπεδεύσει κυριαρχούσε με μια λέξη ο φόβος. Το σκοτάδι είχε ήδη κιόλας πέσει και ο φόβος μεγάλωνε. Το ελικόπτερο πετούσε ολοένα και πιο χαμηλά και ο ισχυρός προβολέας του στόχευε έναν-έναν καθέναν από μας. Η συνοχή των διαδηλωτών που ήταν τόσο έκδηλη ολόκληρη την ημέρα έδειχνε χαλαρωμένη και ο καθένας διέδιδε τη κάθε πληροφορία με τον δικό του υποκειμενικό τρόπο. Έτσι το εδικό βάρος σε οτιδήποτε λεγόταν γιγαντωνόταν και ο μοναδικός τρόπος να παραμείνεις ψύχραιμος ήταν να μην ακούς κανέναν. Το πλήθος και η κοινή γλώσσα εξασφάλισαν με επιτυχία το αδύνατο στη προηγούμενη πρόταση. Μία ήταν η βασική φημολογία που διαδιδόταν αστραπιαία στο πάρκινγκ-καταυλισμό μας ανεξαρτήτου γλώσσας: ότι επίκειται ανήλεη επίθεση μπάτσων, μαζικό ξυλοκόπημα και συλλήψεις μέσα στο δικό μας καταυλισμό. Και το σούσουρο και η αγωνία έκαναν τη φημολογία βεβαιότητα. Η συνεχής διάβαση περιπολικών και λεωφορείων των καραμπινιέρων στη λεωφόρο μπρος από το πάρκινγκ εξέτεινε τη φημολογία, ο κινητήρας του ελικοπτέρου από πάνω μας τη παραμόρφωνε και οι σειρήνες των ασθενοφόρων την εκτόξευαν στη τροχιά της διεστραμμένης φαντασίας. Τα χαρτιά υγείας των κατασκηνωτών λιγόστευαν επικίνδυνα και οι ουρές στις χημικές τουαλέτες μεγάλωναν αναλόγως του φόβου. Σε μια γωνιά του καταυλισμού όπου είχαν κατασκηνώσει οι αναρχικές ομάδες καλλιεργήθηκε η ιδέα του αντί να μπουν αυτοί να βγούμε εμείς. Της αντεπίθεσης ως η καλύτερη άμυνα. Η ιδέα φαινόταν αποθαρρυντική αναλογιζόμενος κανείς τον συσχετισμό δυνάμεων και από μένα εντελώς απορριπτέα. Κανείς δεν έδωσε σημασία στη γνώμη μου βέβαια που διατυπώθηκε όσο περίμενα υπομονετικά στην ουρά της τουαλέτας. Ευτυχώς και μερικοί ακόμα συμμεριζόταν την ίδια γνώμη και μόλις ξεμπέρδεψαν απ’ την ουρά τη διατυμπάνισαν επίμονα. Και όπως φαίνεται η λογικοφάνειά της αποδείχθηκε με περιεχόμενο. Γερμανοί αναρχικοί του ίδιου καταυλισμού που αποφάσισαν να βγουν δεν ξαναγύρισαν εκείνη τη νύχτα. 

Όπως συμβαίνει σε καταστάσεις κρίσης, το πλήθος σύντομα άρχισε να αναζητεί κάποιον με ηγετικές ικανότητες. Εγώ περιορίστηκα σε μια νεαρή γιατρό η οποία οργάνωνε στη πραγματικότητα το ψυχισμό μας (μιας και δεν υπήρχε τίποτα άλλο να οργανώσει) με αποφασιστικότητα. Τα συναισθήματά μου για εκείνη είχαν γίνει σχεδόν μητρικής ανάγκης. Μα και αυτή περίμενε την ηγετική πρωτοβουλία από αλλού. Στον καταυλισμό υπήρχε και μια κυρία που ήταν πρώην Ευρωβουλευτής του Συνασπισμού. Μοιραία πολλοί στράφηκαν πάνω της για πρωτοβουλίες. Αναρωτιέμαι αν ήταν μια ακόμα παραμορφωμένη διάδοση αλλά ελέχθη (και αν διαβάζει έτσι for all time sake θα ήθελα να το επιβεβαίωνε) ότι η συγκεκριμένη μίλησε τηλεφωνικά με το προξενείο στο Μιλάνο και το προξενείο με τον έλληνα υπουργό εξωτερικών και από τον τελευταίο επήλθε η διαβεβαίωση ότι όσο η ελληνική αποστολή παρέμενε εντός του καταυλισμού δε διέτρεχε το παραμικρό κίνδυνο. Πολλοί κάγχασαν με το παραπάνω σχέδιο και αναδρομικά κοιτώντας το θα ήθελα πολύ να βρισκόμουν ανάμεσα σε αυτούς δεδομένου ότι ο τότε υπουργός εξωτερικών ήταν η αυτού μεγαλειότης Γεωργάκης Ανδρέα Παπανδρέου. Το αίσθημα της ασφάλειας στο μάξιμουμ δηλαδή. 

Έχοντας απολέσει και τη τελευταία ελπίδα περπάτησα προς τη πλευρά της θάλασσας. Μεγάλοι βράχοι σχημάτιζαν ένα κυματοθραύστη ο οποίος κάτω από το φως του προβολέα του ελικοπτέρου δάμαζε δυναμικά τα κύματα, ώστε υπό το καθεστώς του φόβου να μπορούσε να εμπνεύσει μια γερή διάρροια αν είχες καταναλώσει νωρίτερα κινέζικο. Καν αν ακόμα θα μπορούσε ένα ίχνος ομορφιάς να αναδειχθεί στο συγκεκριμένο τοπίο σε ένα τέτοιο αναβρασμό αδρεναλίνης, η διάδοση ότι ειδικές δυνάμεις μπάτσων θα ξεφυτρώνανε όπου να ΄ταν από τη θάλασσα συνέτεινε ανεπανάληπτα στην γενικευμένη ξενέρα. Μα έπρεπε να ασχοληθώ και με κάτι περισσότερο από αυτό. Ακριβώς απέναντι από το καταυλισμό, σε ένα λόφο, ακούστηκαν πυροβολισμοί. Την ίδια στιγμή δεκάδες περιπολικά και ασθενοφόρα κινήθηκαν προς τα εκεί και πολύ σύντομα κραυγές και ουρλιαχτά ανθρώπων παρασύρθηκαν από τον άνεμο μέχρι τα μέρη μας. Ποτέ στη ζωή μου μέχρι τότε δε είχα αισθανθεί τόση ανακούφιση που δε βρισκόμουν σε ένα μέρος. Δεν ήξερα τι ήταν, δεν ήξερα τι γινόταν αλλά ό,τι ακουγόταν το έκανε αποκρουστικό. Την επόμενη μέρα έμαθα ότι ό,τι ακουγόταν μέχρι σε μας ήταν το αποτέλεσμα της ασύλληπτης βίας που είχε ασκηθεί όταν οι δυνάμεις καταστολείς είχαν μπουκάρει στο σχολείο που εδραζόταν η ομάδα των ανεξάρτητων δημοσιογράφων και του indymedia και είχαν προκαλέσει το διαβόητο μακελειό στο σχολείο Diaz. Και τότε ο παιδικός μου φίλος έβαλε τη δική του κραυγή που ήταν κατανοητή και παρατεταμένη: «Ε όχι», είπε, «ε όχι, δε γίνεται, δε γίνεται, έβγαλαν τα τανκς!». Γυρίσαμε οι γύρω του προς τη πύλη του πάρκινγκ περιμένοντας την εισβολή των τεθωρακισμένων. Είδαμε μερικές αστυνομικές ερπύστριες να περνούν απ’ έξω μαρσάροντας και τρομοκρατώντας. Δε μπούκαραν αλλά έκλεισαν για τα καλά με τον όγκο τους τη έξοδο και διέκοψαν κάθε σκέψη για αντεπίθεση. Ήμασταν περικυκλωμένοι και στο έλεος των δυνάμεων της καταστολής. 

 Ώσπου τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση: δώρισα γενναιόδωρα το τελευταίο χαρτί υγείας στους συντρόφους μου, τους αποχαιρέτισα έναν-έναν δια χειραψίας και χαμόγελου, ξεδίπλωσα το σλίπινγκ μπαγκ, το έστρωσα στο τσιμέντο, χώθηκα μέσα σ’ αυτό και σήκωσα το φερμουάρ μέχρι πάνω. Από κει χαμηλά ο προβολέας του ελικοπτέρου φαινόταν εξαίρετο θέαμα. Οι φωνές του κόσμου απαλό τραγουδάκι. Οι σειρήνες των μπάτσων παιδικά ξεφωνητά και των ασθενοφόρων χαρούμενα κλάματα. Οι ανησυχίες του παιδικού μου φίλου έρχονταν πια από μακριά, από την άλλη άκρη του τούνελ. Έκλεισα τα μάτια και αποφάσισα ότι αν σκάσουν οι ειδικές δυνάμεις από τη πύλη του πάρκινγκ, αν ξεβραστούν οι βατραχάνθρωποι απ’ τον κυματοθραύστη, αν ξεπεταχτούν οι αλεξιπτωτιστές από τα ελικόπτερα, εμένα θα με πιάσουν στον ύπνο, σε ένα ύπνο από εκείνους που κάνεις όταν το φόβο τον έχει ολόκληρο μέσα σου και τον πέπτεις, όταν τα μικρά του κομμάτια που είχαν παραλύσει κάθε σου κύτταρο ολοκλήρωναν τη δράση τους και έμεναν πια ανενεργά, αδιάφορα ανενεργά, σχεδόν αστεία. 

Τα ξανάνοιξα όχι από το προβολέα αλλά από τις ακτίνες του ήλιου. Είχε ξημερώσει. Και το ξημέρωμα εκείνο ήταν μοναδικό. Η αίσθηση του μέλει μόνο να περιγραφτεί από ένα συγγραφέα μα και αυτός πώς θα μπορούσε να εισδύσει στα συναισθήματά μου; Σηκώθηκα, τινάχτηκα από τη σκόνη που σήκωνε το ελικόπτερο που δεν έπαψε στιγμή να πετά από πάνω μας και δίπλωσα το sleeping bag. Από δίπλα μου πέρασε ένας τύπος που μοίραζε μια έκδοση της “L'Unità” της παραδοσιακής εφημερίδας της ιταλικής αριστεράς αφιερωμένη στα γεγονότα της Γένοβας και στη δολοφονία Τζουλιάνι. Πήρα μία. Τη ξεφύλλισα και σκέφτηκα ότι θα ήθελα εκείνη τη στιγμή έναν εσπρέσο και ένα κρουασάν. Κίνησα προς τα λεωφορεία που είχαν ήδη παραταχτεί προς αναχώρηση. Μπήκα σε ένα, κάθισα σε θέση και περίμενα. 

Στο πλοίο του γυρισμού υπήρχε ένας ακατανόητος διάχυτος ενθουσιασμός και μια νικηφόρα αίσθηση. Δε τη συμμεριζόμουν καθόλου. Ήμουν άλλωστε απασχολημένος με το να αποδομώ ακόμα το φόβο, να νιώσω τα τελευταία του απομεινάρια και επιβεβαιώσω τη νέα ουδό του μέσα μου. Η Πρωτοβουλία είχε καταλάβει το κεντρικό σαλόνι και σε ανοιχτή συνέλευση πανηγύριζε. Οι αναρχικοί, ενοχλημένοι από την έλλειψη αλληλεγγύης από πλευράς μας στους μαύρους και ξυλοκοπημένους συντρόφους τους, διέκοπταν επίμονα τους πανηγυρισμούς και επενθύμιζαν αυτό που θεωρούσαν στοιχειώδες καθήκον. Ένιωσα ισχυρή συμπάθεια αλλά δε κατάφερα να πάρω το μέρος τους όταν συζητήθηκε έντονα και με πάθος το θέμα της αντεπίθεσης της προηγούμενης νύχτας που δεν έγινε ποτέ. Ένας της πρωτοβουλίας προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα απευθύνεται σε ένα από τους αναρχικούς χρησιμοποιώντας τη προσφιλή προσφώνηση «σύντροφε». Ο αναρχικός, με ένα αποφασιστικό ύφος το διακόπτει θυμίζοντάς του ότι ποτέ δε φάγανε μαζί και δε δικαιούται να τον αποκαλεί έτσι. Ήταν μια αστεία απάντηση που προκάλεσε τη θυμηδία και ελάφρυνε το κλίμα αλλά και που άλλαξε μέσα μου κάτι για πάντα. Θα καταλάβαινα αρκετά χρόνια μετά την επίδραση αυτής της χιουμοριστικής ατάκας. 

Λίγο πριν την είσοδο στα ελληνικά χωρικά ύδατα, οι σύντροφοι, το ίδιο πανηγυρικά και το ίδιο παθιασμένα δε είχαν αφήσει άρωμα για άρωμα στα duty free του καραβιού. Εντός των εγχώριων υδάτων και λίγο πριν την Ηγουμενίτσα το πλοίο σταμάτησε. Μας ενημέρωσαν πως οι ναυτεργάτες στο λιμάνι έκαναν 3ωρη στάση εργασίας και δε θα μπορούσαμε να δέσουμε. Νέο κύμα πανηγυρισμών εξαπλώθηκε στους συντρόφους. Η διαδήλωση στη Γένοβα έκλεισε με μια ακόμα νίκη του εργατικού κινήματος. 

Τέλος των αναμνήσεων. 

Το πρώτο μέρος αυτών, το δεύτερο και το τρίτο 

Και για μετά το τέλος

αναμνήσεις από τη διαδήλωση στη Γένοβα το 2001 (μέρος 3)

Το επόμενο πρωί δε με ξύπνησαν ούτε οι λαμπρές ακτίνες του γενοβέζικου ήλιου, ούτε η καυτή άσφαλτος του πάρκινγκ πάνω στην οποία κοιμήθηκα, ούτε και η αγωνία για τη μέρα που ξεκινούσε. Με ξύπνησαν οι έλικες του ελικοπτέρου που ράπιζαν τον αέρα στη χαμηλή του πτήση πάνω στον καταυλισμό σε μια απόπειρα πιστοποίησης ότι κάθε μας κίνηση βρισκόταν υπό παρακολούθηση. Μα δε με ένοιαξε αυτή η πρωτόγνωρη εμπειρία πρωινής έγερσης καθώς παρασύρθηκα κατευθείαν από τη ζωντάνια μιας κοινότητας στην οποία αισθανόμουν καλοδεχούμενος. Η ουρά στις χημικές τουαλέτες επιβεβαίωνε με τον τρόπο της την οριστικοποίηση του πρωινού ξυπνήματος και έδινε την ευκαιρία μιας πρώτης επαφής με το χώρο και τους ανθρώπους του. Ο καταυλισμός φαινόταν οργανωμένος και στην αύρα του δε διέκρινα το παραμικρό από την αναταραχή της προηγούμενης νύχτας. Η μισή έκτασή του ήταν κατειλημμένη από τους Γερμανούς διαδηλωτές, στην αντίπερα όχθη ήμαστε οι Έλληνες και διάσπαρτες στις γωνίες διάφορες λοιπές εθνικότητες. Η σκηνή του Μανού είχε κιόλας αποσυναρμολογηθεί κάνοντας το πάρκινγκ να φαίνεται απέραντο. Μεγάλα αντίσκηνα είχαν στηθεί περιμετρικά, με παραμορφωμένα τα σύμβολα των μεγάλων πολυεθνικών και κάτω από αυτά κόσμος προετοιμαζόταν για τη πορεία διορθώνοντας λεπτομέρειες σε πλακάτ, πανώ, σημαίες και μουσικά όργανα. 

Ακολουθώντας το πλήθος που έβγαινε από τις πύλες του καταυλισμού οδηγήθηκα σε μια σειρά από παραλιακά πάρκα όπου νέα αντίσκηνα φιλοξενούσαν φόρουμ και συνελεύσεις. Στάθηκα περισσότερο σε δύο από αυτά: στο πρώτο αναλυόταν η πρόταση «Τόμπιν» για φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών και στο άλλο εξελισσόταν μια συζήτηση για την άρνηση του χρέους των αφρικανικών χωρών. Τις παρακολούθησα και τις δυο υπό τη παραδοχή πως τις πιο πολλές δε θα μπορούσα να τις παρακολουθήσω. Στο μεταξύ ο κόσμος στις παραλιακές λεωφόρους πλήθαινε και οι οργανωμένες ομάδες, με τα χρώματα και τις μουσικές τους, έπαιρναν τη σειρά τους κατά μήκος της πορείας. Κάποιοι Καταλανοί αυτονομιστές συζητούσαν με τους αντίστοιχους της Κορσικής. Από ένα στενό εμφανίστηκε το μπλοκ των κούρδων. Πίσω τους ένα μπλοκ τούρκων κομμουνιστών. Ευτυχής και συμβολική διάταξη. Όπως συνήθως, οι κούρδοι χαμήλωναν τα πρόσωπά τους στη θέα φωτογραφικών και κινηματογραφικών μηχανών, ακόμα δε ξέρω αν ήταν ένα ευγενές πολιτισμικό τους χαρακτηριστικό ή το αποτέλεσμα ενός αγιάτρευτου αισθήματος καταδίωξης. Κρατούσαν μεγάλες φωτογραφίες του Οτσαλάν, και βλέποντάς τους σε μια κατάσταση μόνιμης συναισθηματικής συγκίνησης, παρόλο που το επεξεργαζόμουν διανοητικά δε μπορούσα να απαρνηθώ τα αρνητικά συναισθήματα της σχέσης της εθνικής μου καταγωγής και της κατάδοσης του αρχηγού τους. 

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, με εξαίρεση το ελικόπτερο, η δυνάμεις καταστολής ήταν διακριτικά αφανείς. Μα καθώς η πορεία πύκνωνε, η αντανάκλαση των ηλιακών ακτινών στα κράνη τους πρόδιδε τη παράταξή τους σε παράδρομους, νησίδες, ανισόπεδα, μικρά υψώματα και λοιπές λεπτομέρειες της άστατης αστικής γεωγραφίας της ιταλικής πόλης. Σε κάθε λάμψη κράνους και ασπίδας αντιστοιχούσε και μια κραυγή αποδοκιμασίας ώστε τελικά ο βόμβος ενός πλήθους που ξεκινά να ενθουσιάζεται να δώσει τη θέση του στο αλύχτισμα μιας μάζας που γινόταν εξοργισμένη. Η ψυχραιμία ακόμα κυριαρχούσε αλλά το ήδη δοκιμασμένο ένστικτο επιβίωσης με παρότρυνε να αναπτύξω το βήμα αν ήθελα να ολοκλήρωνα τη μέρα όπως την είχα ξεκινήσει. Αναζητώντας την οικειότητα της ελληνικής γλώσσας βρήκα τα ελληνικά μπλοκ και ενσωματώθηκα κάτω από το πανώ της Πρωτοβουλίας. Μια γλυκιά φοιτήτρια νοσηλευτικής κρατούσε το ένα δοκάρι και εγώ που ουδέποτε υπήρξα τζέντλεμαν δε προσφέρθηκα να τη ξαλαφρώσω από το βάρος, προτιμώντας ένα ανόητο πρόσχημα φτηνής κουβεντούλας. Το προσωρινό σαχλαμάρισμα σταμάτησε μια δημοσιογράφος του Άλφα που διέκοψε απότομα τη πορεία του ελληνικού μπλοκ –γιατί αυτοί εκεί πέρα κάνανε ρεπορτάζ! Στη θέα της σκέφτηκα τη μάνα μου που ίσως να περίμενε να της τηλεφωνούσα για να επιβεβαίωνα τη καλή μου υγεία αλλά η ομαλή μέχρι εκείνη την ώρα πορεία με αποθάρρυνε από το να θυμηθώ ότι σκοπός της τηλεόρασης είναι να τρομοκρατεί τους άμοιρους τηλεθεατές της. Και έτσι την άφησα στο καημό της και την αγωνία – όπως με ενημέρωσε η ίδια κατά την επιστροφή μου. 

Στο μεταξύ το ρεπορτάζ διακόπηκε από μια αναστάτωση που ερχόταν από τα πίσω. Από το ύψωμα που βρισκόμουν διέκρινα καπνούς κάπου προς το τέλος της πορείας και από το σπασμένο τηλέφωνο συνειδητοποίησα ότι η γνωστή τακτική του σπασίματος της πορείας και της μαζικής επίθεσης μπάτσων στην ουρά της είχε μόλις εφαρμοσθεί. Η υπόλοιπη πορεία, ασφαλής στο εναπομείναν μέγεθός της, συνέχισε απρόσκοπτη ίσως επειδή γνώριζε πως ήταν ακόμα νωρίς για να ανησυχήσει για την πλήρη της ακεραιότητα. Το ίδιο και εγώ. Είχα μερικές ώρες ακόμα να περάσω ανέμελα, περπατώντας ανάμεσα σε χιλιάδες, κουβεντιάζοντας με δεκάδες και καταγράφοντας στη μνήμη τις εικόνες μιας πραγματικά ανοιχτής πόλης και τις γραφικότητες που τις ακολουθούσαν. Σε μια απλή παράθεση καταγράφω τα μεγάλα λευκά σεντόνια που κρεμόταν από τα ανοιχτά μπαλκόνια με τα οποία οι κάτοικοι καλωσόριζαν στη πόλη τους τους πολίτες του κόσμου, τους κουβάδες δροσερού νερού με τους οποίους άλλοι κάτοικοι κατέβρεχαν τους διαδηλωτές που διψούσαν για λίγο ακόμα, τις αμέτρητες μπάντες που παιάνιζαν μελωδίες από τραγούδια της επανάστασης μέχρι φελινικά σάουντρακ ασυγκράτητης χαρμολύπης, κλόουν, μασκαράδες, ανθρώπους να χορεύουν και να γελάνε, δέκα διαφορετικούς Πάπες να φωτογραφίζονται, δύο Έλβις Πρέσλευ, δυο-τρεις Μαραντόνα, τον Νίκο Κωνσταντόπουλο τον τότε πρόεδρο του Συνασπισμού και μετέπειτα του Παναθηναϊκού με τη γραβάτα του και τους παρατρεχάμενους να αποχωρίζεται προσωρινά τον ανυπόφορο αστισμό του. Ήταν το «πολύχρωμο, ανομοιογενές» κίνημα ενάντια στη παγκοσμιοποίηση στη μεγαλοπρέπειά του, το «όλοι διαφορετικοί μα όλοι ενωμένοι» σε μια χαρούμενη πράξη. 

Και μέσα στο μέγα πλήθος, στο μέγα χαλασμό, μια παράξενη όαση ξεπρόβαλε από τις νότες και τους αλαλαγμούς. Ένα μικρό μα κραταιό γαλατικό χωριό, με την σφικτή του αλυσίδα, τη πανίσχυρη ομάδα περιφρούρησης. Η πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ άνοιγε το δρόμο ανάμεσα στις μάζες, περιχαρακωμένη στην εντέλεια μέσα στο δίκιο της, αποφασισμένη μες από την περήφανη απόστασή της, περιφρουρημένη και ξεκάθαρη και πέραν κάθε υποψίας, η πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, το ΚΚΕ, σε αλυσίδα και περιφρούρηση, σε αλυσίδα, σε περιφρούρηση, και όλοι μαζί, η πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, να φωνάζει το σύνθημα που όλους μας ενώνει, μας ενώνει, ενώνει: ΚΚΕ το κόμμα σου λαέ! Το κόμμα σου, λαέ, ΚΚΕ. 

Λίγο πριν ο κεντρικός πυρήνας της διαδήλωσης περάσει τη κόκκινη γραμμή, τη διαχωριστική που κατέδειχνε μέχρι που μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς να παίξουμε το κεφάλι μας, που ήταν όντως κόκκινη και τόσο διαχωριστική που σχεδόν δε φαινόταν από το πλήθος των μπάτσων που τη πατούσαν, που καθόριζε τα σύνορα της non man land στο άλλο άκρο της οποίας οι G8 συνομιλούσαν και αποφάσιζαν για το καλό το δικό μας, λίγο πριν λοιπόν περάσει από κει και κληθεί να αποφασίσει αν η σύναξη 500.000 ανθρώπων είναι όντως ικανή να σταματήσει τη σύναξη οκτώ, συνέβη η πραγματική εξαπάτηση, το colpo grosso. Από το τέλος της ουράς, από εκείνο που είχε απομείνει από την εκκαθάριση του μαύρου μπλοκ το πρωί από τις δυνάμεις καταστολής, ένα μακρόσυρτο βουητό που ακουγόταν χαρούμενο διαδιδόταν. Ήταν σαν ηχητικό κύμα που παρέσερνε και παρακολουθώντας το περίμενες τη σειρά σου για να σε παρασύρει. Μα η αναμονή για το κύμα αυτό ήταν περισσότερο ανυπομονησία, μιας και η ενέργειά του εγκατέλειπε όσους περνούσε με μια απρόσμενη ιλαρότητα, με μια ασυγκράτητη έκφραση επιδοκιμασίας. Ήταν σαν να ζητούσες να λουστείς από αυτό το κύμα. Τι είχε συμβεί; Γιατί χαίρονταν έτσι όλοι. Σύντομα το κύμα με έλουσε και μένα. Έμαθα αυτό που είχε συμβεί. Η σύνοδος, η περίφημη σύνοδος των G8 είχε ματαιωθεί. Η μεγάλη διαδήλωση της Γένοβας είχε ματαιώσει τη σύνοδο των G8. Τι ευτυχία, τι χαρά, τι μεγάλο ψέμα, τι μεγάλη απάτη!! Ακόμα και όταν αντιλαμβάνεσαι το αδιανόητο της είδησης προτιμάς να αφεθείς στη χαρούμενη αγκαλιά του πλήθους καθώς μόνο έτσι δε θα αισθανθείς απελπιστικά μόνος στη διάψευσή της. Και περπατώντας, ένα με το πλήθος, ενθουσιασμένος όντας το πλήθος, χρειάστηκε να διανύσω αρκετά ακόμα χιλιόμετρα για να υποψιαστώ τη κομπίνα, μα και να διανύσω και κάμποσα ναυτικά μίλια στην Αδριατική για να την εμπεδώσω. Κανείς δεν ήταν απόλυτα σίγουρος ότι η είδηση αυτή δεν ήταν σπασμένο τηλέφωνο. Και οι περισσότεροι γύρω μου αποφάσισαν προσωρινά να τη δεχτούν ως αληθινή. Γιατί, ούτε twitter υπήρχε τότε ούτε άμεσο ίντερνετ μέσω τηλεφώνου και η περιήγηση κλήσεων κόστιζε ακόμα πολλά. Μα και να υπήρχε η τεχνολογία κανείς δε θα προτιμούσε να διαψεύσει τόσο γρήγορα τη χαρά. Έτσι, το πέρασμα του μεγαλύτερου όγκου των διαδηλωτών μπρος από τη κόκκινη γραμμή έγινε ανώδυνα, ευχάριστα, χαρούμενα. Κοιτάζαμε τους μπάτσους που τη φυλάγανε αφ’ υψηλού, σχεδόν απαξιούσαμε ούτε καν να φανταστούμε να συγκρουστούμε με εκείνους δεδομένου του θριάμβου. Και έτσι έγινε το πέρασμα με τα κεφάλια μας ακέραια και αναίμακτα. Τώρα πια δεν έμενε τίποτα περισσότερο από το να επιστρέφαμε στον καταυλισμό και να οργανώναμε τα επινίκια. Για λίγο με φανταζόμουν στα στενά της Γένοβα, να πίνω και να γλεντάω, αλλά η αποθαρρυντική εικόνα της αρμάδας των μπάτσων που περπατούσε δίπλα μου ευτυχώς με σταμάτησε από την επικίνδυνη φαντασίωση. Γιατί όπως έδειξε η μετέπειτα εμπειρία, το καίριο κτύπημα από τις δυνάμεις καταστολής γίνεται ακριβώς τη στιγμή του ηλιθίου ονειροκοπήματος, τη στιγμή που επιτρέπεις στον εαυτό σου να σκεφτεί ότι οι ένοπλοι και έννομοι υπερασπιστές της άρχουσας τάξης θα μπορούσαν ποτέ να επιτρέψουν τη φαντασίωση. Ήδη κάποιοι αφελείς ονειροπόλοι ξυλοκοπούνταν αγρίως στο τελευταίο κομμάτι της πορείας και αυτό έμελε να ήταν η αρχή ενός ολονύχτιου αγώνα ενάντια στον εφιάλτη. Και όμως η πορεία ήταν τόσο μεγάλη που η βία που εξαπλωνόταν σα ρεύμα στη σπονδυλική της στήλη δε μου είχε γίνει ακόμα αντιληπτή πέρα από τα διάσπαρτα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και τις βανδαλισμένες σιδεριές με τις οποίες οι τράπεζες είχαν στολίσει τις βιτρίνες τους. Κατάκοπος απ’ τα χιλιόμετρα πεζοπορίας αλλά με τη γεύση της επιτυχίας στα χείλη επέστρεψα με τους υπόλοιπους στον καταυλισμό.

συνόδευσε τα παραπάνω με αυτό

το πρώτο μέρος και το δεύτερο μέρος

στην επόμενη ανάρτηση:

πόσο μεγάλη ήταν η νύχτα που ακολούθησε;

είναι τελικά καλή ιδέα η μπύρα εν μέσω δακρυγόνων και δυνάμεων καταστολής;

επέζησα τελικά;