27.9.10

ανερυθρίαστα


Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα για την αρχηγεία του βρετανικού εργατικού κόμματος, ο τελικός νικητής και νέος πρόεδρος Ed Milliband είχε ονομαστεί «Κόκκινος Εντ» από μέσα ενημέρωσης που έβλεπαν τις πολιτικές ιδέες του να εδράζονταν στα αριστερά αυτών του αδερφού του και βασικού αντιπάλου David. Η άποψη αυτή περί "κόκκινου Εντ" ενισχύθηκε όταν έγινε γνωστό ότι κέρδισε την ηγεσία λόγω της υποστήριξης των συνδικαλιστών και των συνδικάτων, σε αντίθεση με τον Ντέιβιντ που είχε μαζί του κυρίως βουλευτές και μέλη του κόμματος. Με σαφή κίνδυνο να χαρακτηριστεί ανδρείκελο των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ο νέος ηγέτης των Εργατικών, κινήθηκε γρήγορα για να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά αποτινάσσοντας σε συνέντευξη στο BBC το απεχθές προσωνύμιο "Κόκκινος" θεωρώντας το "rubbish". "Και βέβαια δεν πρόκειται να μπαντάρουμε προς τα αριστερά" πρόσθεσε (με μια ελεύθερη δική μου μετάφραση). Δήλωσε επίσης ότι τα συνδικάτα δε πρέπει να θεωρούν δεδομένο ότι ο ίδιος θα στηρίξει αυτόματα κάθε απεργιακή κινητοποίηση κατά των σχεδιαζόμενων περικοπών των δημοσίων δαπανών.
Η αριστερά στη χώρα που αποτελώ εργατικό της δυναμικό ξεφορτώνεται ανερυθρίαστα το ιδεολογικό της φορτίο με μια συνειδητότητα που με σοκάρει. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να παραδινόμουν στην μειωμένη ενσυναίσθηση της δικιάς μας αριστεράς για να ατενίσω το μέλλον με λιγότερη θλίψη. 
Η φώτο είναι από το Great Gorilla Race που  συνέβη στο Λονδίνο κατά σύμπτωση το ίδιο σαββατοκύριακο με τις παραπάνω εξελίξεις και τη παραθέτω εν είδη αβίαστου χαρούμενου συνειρμού. Εκατοντάδες άνθρωποι ντυμένοι γορίλες έτρεξαν για τη πλάκα τους και για μερικές φιλανθρωπίες. Εδώ απεικονίζεται ένας γορίλλας Τσε που θα μπορούσε να είναι και Guerilla (=αντάρτης) Che υπό άλλες -πιθανότατα εξωγήινες- συνθήκες. 

14.9.10

και για τ' αριστερόμ και για το δεξίμ


Η προμελετημένη ενέργεια του Πραπεβεζή μοιάζει με χάδι στοργής στον μικροαστικό και ανομολόγητο φαντασιωσικό σαδισμό ενός κομματιού της κοινωνίας που διαβάζει πρώτο θέμα, και ασύνειδος διεγέρτης του συλλογικού υποβολέα όσων υπολοίπων νιώθουν τις πολιτικές υποταγές του πρωθυπουργεύοντα Παπανδρέου σαν τη δαμόκλειο σπάθη που ίπταται πάνω απ' τα κεφάλια τους. Το τόσο ανθρώπινο "γεια στο χέρι του" θα εκπνευστεί από τα χείλη τους αβασάνιστα και απενοχοποιητικά, σαν την ανάσα που ξεφεύγει απ' τα δεσμά μιας σκέψης-ψυχοπλάκωμα. 
Για κάποιους άλλους η ενέργεια Πραπεβεζή δεν είναι παρά η αφορμή για ένα νέο σφίξιμο της γραβάτας. Η ρίψη του παπουτσιού ακούγεται σαν προτροπή αυτοθωράκισης πίσω απ' τον καταδικαστέο λαϊκισμό, τη σιδερένια πολιτική ορθότητα, που υπάρχει για να θυμίζει πως ό,τι δε μπορεί να προβλεφτεί απ' τον προγραμματισμό της προσωπική φρουράς δύναται να απειλήσει αμετάκλητα την ηδονή της δυσκοιλιότητας.
Και οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου θα καθαρίσουν αμήχανα το λαιμό τους παλεύοντας με τη γοητεία της παλινδρόμησης στη προ-Κούντερα φάση τους και την αναγκαιότητα της αυτοσυγκράτησης μπρος στον ανοιχτό προβολέα της κάμερας. Ίσως μέσα τους να αναρωτιούνται ακόμα ποια πράξη είναι περισσότερο πολιτική και αν τελικά έχουν όντως ηττηθεί από την προελαύνουσα ακροδεξιά όπως τελευταία ξεκίνησαν να υποψιάζονται. 
Μένει μέσα μου ένα κομμάτι τελευταίο, το μόνο που στέκει ακόμα έμψυχο μέσα στη σύγχυση και τη κυρίαρχη ελληνοψυχία. Μα και αυτό ζει υπό τον τρόμο, χρειάζεται ακόμα να υπερβεί τη καταστολή,  να αναπνεύσει λίγο από τη περιοδική απασχόληση από 4.500 ένστολους και άλλους μπάτσους.

12.9.10

είναι ο Πραπεβεζής η νέα Αθήνη;

Ενθουσιάζομαι όταν η καθημερινότητα παρεκτρέπεται από γεγονότα με αμφίσημες ερμηνείες. Το παπούτσι που εκ προμελέτης και μετ' αλλεπάλληλων προηγούμενων δοκιμασιών υπό την αγρυπνούσα κάμερα του BBC εκτοξεύτηκε από τον δρ. Πραπεβεζή, μου θυμίζει το προ υπερδεκαετίας διαβόητο χαστούκι της κ. Αθήνη στη Στοά Βιβλίου στη -σε μια σατανική σύμπτωση- μητριά του φερόμενου σήμερα ως στόχου του δρ. Παπρεβεζή. Η κ. Αθήνη είχε χαρακτηρίσει τη πράξη της τότε ως «βγαλμένη από την επαναστατικότητα των Ελλήνων» και η αμφιλεγόμενη παρορμητικότητά της τιμήθηκε με μια θέση στα ψηφοδέλτια της ενδοκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς. Στην προεκλογική της εκστρατεία το σύνθημα ήταν «χαστούκι στο σύστημα». Στη νέα εποχή του Μνημονίου η πρώτη έμπρακτη κίνηση πολιτικού ακτιβισμού πανελλήνιας εμβέλειας έναντι κεντρικού στόχου θα καταγραφεί στη κωμικοτραγική ιστορία του έθνους ως βγαλμένη και αυτή από τα σωθικά της ελληνοπατριωτικής επαναστατικότητας που απ' ότι φαίνεται δε πεθαίνει ποτέ. Και επειδή γνωρίζουμε ότι η πρωτοτυπία ανήκει κατεξοχήν στο χαρακτήρα της ελληνικής ακροδεξιάς, μαζί με την διανοητική εφευρετικότητα, ας καλοδεχτούμε τη νέα επαναστατική μας συνθηματολογία: «παπούτσι στο σύστημα»

7.9.10

ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη





η βιογραφία του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας -ενός ηγέτη που σε ένα πιο δίκαιο κόσμο θα είχε ήδη δικαστεί για τα εγκλήματά του απέναντι στην ανθρωπότητα- κυκλοφόρησε στην αρχή του μήνα και ήδη προκαλεί πάθη, είτε με τη μορφή ανάγνωσης στους σταθμούς κατά την αναμονή των τραίνων, είτε με μαχητικές ρίψεις αυγών και παπουτσιών στις κατά τόπους παρουσιάσεις της, όπως πρόσφατα στο Δουβλίνο. Η άτυπη συμμαχία ακτιβιστών με διάφορες οργανώσεις ενάντια στις οργανωμένες και υψηλά προστατευμένες απόπειρες του Μπλερ να τιμήσει με τη παρουσία και την υπογραφή του διάφορα βιβλιοπωλεία φαίνεται να στέφεται με επιτυχία. (Παρεμπιπτόντως στην συμμαχία αυτή ζήτησε να συμμετέχει και το Βρετανικό Εθνικιστικό Κόμμα το οποίο προφανώς πήρε πόδι). Ήδη η παρουσία του σε εκδήλωση υπογραφής αντιτύπων στο μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο Waterstone's στο κέντρο του Λονδίνου ακυρώθηκε και αυτό έδωσε τη χαρά στους μαχητικούς ακτιβιστές να συνεχίσουν αυτό που πραγματικά καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία: να του χαλάνε τη διάθεση. Ο ίδιος δήλωσε πως η αστυνομία επιτελεί καταπληκτικό έργο στο να καταστέλλει "δυσλειτουργίες" αλλά δε θα ήθελε να την επιβαρύνει ακόμα περισσότερο στη δουλειά της. 
Αύριο, ο Μπλερ διοργανώνει κλειστό "γκαλά" στην Tate Modern, σε μια ιδιότυπη σύναξη μερικών εγκληματιών πολέμου και των φίλων τους σε ένα χώρο σύμβολο μοντέρνας καλλιτεχνικής ελευθερίας και έκφρασης. Τι καλύτερο άλλωστε, εκτός απ' τα καναπεδάκια, να μνημονεύεις τη πετυχημένη καταστροφή του λαού του Ιράκ με τους φίλους σου μπρος σε δημοφιλή αντιπολεμικά αριστουργήματα.


Μια αρκετά εμπνευσμένη δράση στα λονδρέζικα βιβλιοπωλεία πάντως είναι η συστηματική μετακίνηση των αντιτύπων του βιβλίου από τους τομείς των ευπώλητων και των αυτοβιογραφιών στο τμήμα των εγκλημάτων. Γίνεται αθόρυβα, ανώνυμα και απλά. Και η ανάγνωση αυτής τόσο πολύτιμη όσο και των 735 σελίδων μιας αμφιλεγόμενης βιογραφίας.
Αφού η αδικία δε μπορεί να συντριβεί τη στιγμή που συμβαίνει, τουλάχιστο ας μας δοθεί η χαρά της συντριβής μιας αβασάνιστης ματαιοδοξίας.

έκτακτη προσθήκη 8.9.10:
προς μεγάλη χαρά των διαδηλωτών και όσων ακόμα πιστεύουν στον νόημα των λέξεων, το "πάρτι" στη Tate Modern ακυρώθηκε. Μια μικρή ασήμαντη νίκη κάποιων που επιμένουν να επιμένουν...

2.9.10

9-02-10 χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς

με τον αμερικανικό τρόπο αναγραφής της ημερομηνίας, σήμερα είναι 9/02/10. Για το έθνος που περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μπρος την τηλεοπτική οθόνη, αυτή η αλληλουχία αριθμών είναι κάτι περισσότερο από σημαντική. Σηματοδοτεί μια σπουδαία επέτειο, την ημέρα μιας μεγάλης ανάμνησης, τη βαρυσήμαντη "Διεθνή Ημέρα Beverly Hills" (90210 να θυμίσω είναι ο ταχυδρομικός κωδικός του προαστίου του Λ.Α. αριθμός που οι Έλληνες σκόπιμα σνόμπαραν μιας και τι στο διάολο χρειάζεται στη πραγματικότητα ένας Τ.Κ;)


Με αφορμή τούτη την αξέχαστη ημερομηνία/διαδοχή αριθμών/Τ.Κ, αποτολμώ να διαγράψω το προφίλ μιας αξεπέραστης προσωπικότητας, η ηθική ακεραιότητα της οποίας δημιούργησε συνειδήσεις σε μια ολόκληρη γενιά αναστατωμένων τηλεθεατών. Κατά σατανικό τρόπο, της ίδιας γενιάς που καλείται να υποστεί πρώτη τη νέα πραγματικότητα στην Ελλάδα. Της δικής μου. Άραγε τι είδους εφόδια πήρε αυτή η γενιά από τον Μπράντον Γουόλς;

Ο Μπράντον ήταν ένας νεαρός αφοσιωμένος στην εργασία και την παραγωγικότητα, αλλά με ανεξήγητες επιτυχίες στις άλλες του δραστηριότητες και στις φιλικές του σχέσεις. Ήταν υπερβολικά ευσυνείδητος, λεπτολόγος και άκαμπτος σε θέματα ήθους, ηθικής ή αξιών, που ακόμα και αυτό το πολιτισμικό υπόστρωμα της καταγωγής του από τη πιο λαϊκή Μινεσότα δε θα μπορούσε να δικαιολογήσει, καθώς επίσης και ισχυρογνώμων και απρόθυμος στο καταμερισμό καθηκόντων αν δεν βεβαιονόταν πως θα γίνονταν όλα με το δικό του τρόπο. Κατά καιρούς υπήρξε και άριστος χρήστης της προσωπικής του σαγήνης ώστε να προσελκύσει τους άλλους όταν χρειαστεί. Αυτά ήταν μόνο κάποια από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που έβγαζαν το Μπράντον κατευθείαν από τα βιβλία ψυχολογίας. 
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως από μία κλασική ψυχαναλυτική άποψη ο Μπράντον αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το άγχος του ευνουχισμού προτίμησε να επιστρέψει σε μια πιο ασφαλή πρωκτική περίοδο της ψυχοσεξουαλικής του ανάπτυξης. Ενδεχομένως, υποκινούμενος από ένα τιμωρητικό υπερεγώ διάλεξε αμυντικούς μηχανισμούς που θα τον υπεράσπιζαν έναντι  λανθάνοντων επιθυμιών σχετιζόμενων με την ικανοποίηση μέσα από τις ακάθαρτες απολαύσεις αυτής της πρωκτικής φάσης. Πιθανότατα ο Μπράντον, όταν ήταν μικρός θα υπέφερε από τους ανελέητους καυγάδες με την μητέρα του σε ζητήματα εκπαίδευσης στη τουαλέτα. Να θυμίσω ότι η μητέρα του Μπράντον, μια καλλίγραφη μικρογραφία της Μητέρας Μπάρμπαρα Μπους, εξέφραζε το μεγαλύτερο όνειρο του Winnicot που ήταν μια μάνα-κάτι παραπάνω από αρκετά καλή. Οπωσδήποτε, ζητήματα γονεϊκής αποδοχής είναι έντονα παρόντα, τόσο στο Μπράντον όσο και στην αδερφή του, την αξέχαστη Μπρέντα. Αν και οι δυο γονείς φαινομενικά παρουσιάζονταν από τους σεναριογράφους ως φάροι συναισθημάτων, μια πιο προσεκτική ματιά στα αδύνατά τους σημεία θα αποκάλυπτε για τα δυο αδέρφια μία έντονη ανεκπλήρωτη λαχτάρα για εξάρτηση και ένα απόθεμα οργής, απευθυνόμενης προς τους γονείς, επειδή δεν ήταν περισσότερο διαθέσιμοι συναισθηματικά. Χωρίς αμφιβολία η τελειοθηρία του Μπράντον, αλλά και η κατά ένα μέρος προσέγγιση της τελειότητας -που βέβαια εκείνος ήταν ο μόνος που δεν την αντιλαμβανόταν- ίσως να ήταν μόνο μια απελπισμένη προσπάθεια να ανακουφιστεί από το βασανιστικό του υπερεγώ, από τον ασταμάτητα απαιτητικό γονέα που είχε ενδοβάλει και την εκτίμηση του οποίου αιώνια θα αναζητεί μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες. 


Κατασκευασμένος από έναν υπερσυντηρητικό τηλεοπτικό μεγαλοπαραγωγό, εβραϊκής καταγωγής, σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ ενδεχομένως να εμπλέκονταν σε ένα νέο Βιετνάμ στο Ιράκ (1990), ο Μπράντον δε θα μπορούσε εξάλλου παρά να εκπροσωπεί μια νεολαία όπου η πολιτική της ορθότητα όφειλε να ευθυγραμμιστεί με μια αναγκαία προδιάθεση προς τη γνωσιακή ακαμψία, τη συμπάθεια προς την ιεραρχία και μιαν εγγενή απέχθεια προς την αβεβαιότητα, την αλλαγή και προφανώς τον θάνατο. Στο πρόσωπό του επαναπροσδιορίστηκαν στο νεανικό αμερικανικό τηλεοπτικό κοινό ζητήματα ιερά, όπως αυτά της πίστης (ακόμα και αν λίγα γνωρίζουμε για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του), της σημαίας και του μιλιταρισμού. Ο Μπράντον, για όλους του παραπάνω λόγους δε θα μπορούσε παρά να ήταν ρεπουμπλικάνος, μια ιδεολογική πεποίθηση που -αλίμονο!- εξέφρασε ουκ ολίγες φορές σε κρίσιμες φάσεις των σεναριακών εξελίξεων. Στο γοητευτικό του χαμόγελο, στο απαράμιλλο ήθος και στη σαγηνευτική του ευγένεια, τα πρωτόλεια χαρακτηριστικά ενός Τζόρτζ Μπους έβρισκαν πρόσφορο έδαφος σε ένα κοινό που έδειχνε συνεπαρμένο από την ακατανόητη επιμονή της Ντόνα να διατηρήσει άθικτη τη παρθενία της. Για έναν Μπράντον Γουόλς, σαν και αυτόν που γνωρίσαμε, ο αρρωστημένος συντηρητισμός αποτελεί χωρίς αμφιβολία διάγνωση. 

1.9.10

αυτό δεν είναι μία πίπα (η επεξήγηση) (ΙΙ)


 Η εικόνα αυτή είναι ο γνωστός πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ "La trahison des images" δηλαδή "η προδοσία των εικόνων". Σε αυτήν βλέπουμε τη φράση "ceci n'est pas une pipe" που έγραψε ο ίδιος ο Μαγκρίτ στον πίνακά του. "Αυτό δεν είναι μια πίπα", δηλαδή. Τότε τι είναι; Μην είναι η αντίληψή μας που αποφάσισε να μας κοροϊδέψει; ή μήπως οι ίδιες οι εμπειρίες μας κατάντησαν αρκετά προβληματικές για να μπορέσουμε να απαντήσουμε με ασφάλεια; και ναι και όχι θα απαντούσε ο Μαγκρίτ.
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια πίπα, είναι η απεικονιστική αναπαράσταση μιας πίπας και για την ακρίβεια η ανάρτηση ενός ψηφιακού αντίγραφου μιας απεικονιστικής αναπαράστασης μιας πίπας γιατί η αυθεντική απεικονιστική αναπαράσταση της συγκεκριμένης πίπας βρίσκεται σε ένα μουσείο του Λος Άντζελες.
Υπάρχει κατά τον Μαγκρίτ μια βασική διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται. Και αυτή τη διαφορά θέλησε να καταδείξει με την απεικονιστική αναπαράσταση της πίπας. Και σα να μην φτάνει αυτό, είναι ακόμα πιο σημαντικό το ότι η κατανόησή της διαφοράς αυτής δεν έχει να κάνει μόνο με την αισθητηριακή αντίληψη αλλά και με τον ορισμό της δεδομένης έννοιας (της πίπας δηλαδή), ο οποίος αντλεί τη προέλευσή του από την ίδια την κοινωνία. Αυτή είναι όσο πιο απλοϊκά γίνεται η ερμηνεία του πίνακα.
Η ερμηνεία της ανάρτησης τώρα (γιατί ως γνωστό, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση μιας ανάρτησης και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται): Με αφορμή την εφαρμογή του νέου αντικαπνιστικού νόμου, κάθε φορά που ένας σερβιτόρος ή το αφεντικό διαμαρτυρηθεί, υπενθυμίστε του αυτή τη διαφορά ανάμεσα στην απεικονιστική αναπαράσταση της έννοιας στην οποία απευθύνεται η απαγόρευση και στη πραγματικότητα στην οποία αυτή αναφέρεται και που μόλις την ανάψατε και ανυπομονείτε να ρουφήξετε. Η ώρα που θα κάνει το αφεντικό να ξύσει το κεφάλι του αναζητώντας το καλά κρυμμένο στην υλικότητα του αντικειμένου που του προβάλλετε κοινωνικό πλαίσιο θα είναι αρκετή για μερικές διασκεδαστικές ρουφηξιές ή για να προλάβετε να απομακρυνθείτε πριν διεγείρετε για τα καλά τα απολίτιστα πρωτογονικά του ένστικτα.

μια επανάληψη ανάρτησης από τον περασμένο Ιούλιο εμπνευσμένη από τις υψηλές προσδοκίες μιας κυβέρνησης πολιτικών νάνων, ίδιου ύψους περίπου με τον προηγούμενο θίασο, μόνο που ετούτοι εδώ ξέρουν επίσης πώς να επιλέγουν και το κατάλληλο timing.

αυτό δεν είναι μία πίπα (ΙΙ)

οι πιο παλιοί σε αυτό το ιστολόγιο θα μπουν αμέσως στο κόλπο. Οι παρατηρητικοί θα λύσουν την απορία τους άμεσα. Οι υπόλοιποι θα χρειαστεί να περιμένουν λίγες ακόμα ώρες. Η επιμονή ενός αστείου κράτους να μας κάνει ξανά να ξεκαρδιζόμαστε μετατρέποντας μια ακόμα μέρα σε υπό όρους χρονιάρα γίνεται σχεδόν συγκινητική. Για μια ακόμα φορά όμως θα καταλήξουμε στο ότι...

 αυτό δεν είναι μία πίπα


οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis