12 πρόσφυγες παρακαλώ, για το σπίτι

Ντριιιιν
- Προσφυγοπωλείο "η Ωραία Ελλάς". Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
- Ναι, γεια σας. Μια παραγγελία θα ήθελα...
- Βεβαίως, σας ακούω
- Σύριους έχετε;
- Έχουμε τους καλύτερους Σύριους κύριε, μόλις βγήκαν από τη θάλασσα, μυρίζουν αρμύρα.
- Α ωραία, γιατί έχω ακούσει πως έχετε το καλύτερο προσφυγικό κρέας
- Όλη η Ευρώπη μιλάει για εμάς κύριε
- Τέλεια. Βάλτε μου, πέντε. Α, όχι, όχι, κάντε τους οχτώ.
- Να τους κάνω δέκα;
- Άντε, να δούμε τι θα τους κάνουμε τόσους πολλούς...
- Να βάλω και μερικούς Αφγανούς να δοκιμάσετε; Μας τους έφεραν πρόσφατα και είναι πολύ καλοί.
- Ναι βάλτε και κάνα δυο Αφγανούς.
- Ωραία, θα βάλω δύο. Πώς τη θέλετε τη παραγγελία;
- Το απ' όλα τι περιέχει;
- Κοιτάξτε, εμείς βάζουμε ρουχισμό, υπένδυση και αν θέλετε και σωσίβια.
- Παιδιά βάζετε ή είναι έξτρα;
- Το σαββατοκύριακο έχουμε προσφορά. Με κάθε δέκα Σύριους, τα παιδιά δώρο.
- Ωραία, τους Σύριους τους θέλω με ρουχισμό και παιδιά αλλά χωρίς σωσίβιο. Τους Αφγανούς σκέτους.
- Έγινε, βίζα να βάλω;
- Όχι ευχαριστώ, η βίζα μου φέρνει καούρες.
- Κρίμα, και βγάζουμε καλές βίζες. Κάτι για ορεκτικό; καμιά σαλάτα;
- Να σας πω, από Υεμένη έχετε τίποτα; Από ότι μαθαίνω έχει και εκεί αρκετό κρέας.
- Μπα, δεν μας έχει έρθει κάτι.
- Έχετε κανέναν Σομαλό πρόχειρο;
- Σομαλό όχι, αλλά (παύση) να βάλω και δυο Ιρακινούς που μόλις φτάσανε;
- ένα λεπτό (κατεβάζει ακουστικό)... Παιδιαααά, θέλει κανείς κάνα Ιρακινό; (επιστρέφει στο ακουστικό), μπα, εντάξει μάστορα, μη γίνει καμιά έκρηξη με τόσο φαΐ.
- Άρα, λοιπόν, δέκα Σύριοι απ' όλα με έξτρα παιδιά και δυο Αφγανοί σκέτοι.
- Σωστά
- Πού στέλνουμε την παραγγελία;
- Καπέλας Σιξτίνας και Αγίου Πέτρου γωνία. Θα δείτε ένα ψηλό κυκλικό κτίριο με κάτι αγάλματα απ' έξω. Αποκλείεται να το χάσετε. Στο κουδούνι γράφει "Φραγκίσκος".
- Ένα λεπτό, Καπέλας Σιξτίνας... συγγνώμη, έχει ξανάρθει εκεί το παιδί;
- Δεν νομίζω, συνήθως εμείς ψωνίζουμε τους πρόσφυγες από Λιβύη.
- Καπέλας Σιξτίνας πού είναι; Αμπελόκηποι από πίσω;
- Όχι, όχι. Βατικάνο, Ρώμη.
- Α με συγχωρείτε κύριε Φραγκίσκο. Τα σύνορα μάς τα έχουνε κλείσει. Το παιδί δε μπορεί να πάει παρά μέχρι Ειδομένη. άντε και λίγο Τουρκία.
- Κανένα πρόβλημα, βάλτε τη παραγγελία και θα περάσω να τη πάρω ο ίδιος με την Αλιτάλια. Έμαθα ότι έχει  ανοίξει και ο καιρός. Ίσως κάτσουμε και πιούμε και κάνα ουζάκι καθώς θα τσιμπάμε πρόσφυγες
- Θαυμάσια, ξέρετε που έχουμε το Προσφυγοπωλείο μας; Λέσβο, στρατόπεδο συγκέντρωσης Μοριά.
- Έχετε και παραρτήματα έτσι δεν είναι;
- Εννοείται. Δόξα τω Θεώ οι δουλειές πάνε καλά φέτο, πάρα τη κρίση
- Να είστε πάντα ευλογημένοι, εύχομαι. Συγγνώμη, πόσο πάει η παραγγελία;
- Ελάτε από εδώ κυρ Φραγκίσκο μου και τα βρίσκουμε. Κάτι θα μπορέσετε να κάνετε και για μας φαντάζομαι.
- Εννοείται.
- Γεια σας κύριε Φραγκίσκο και ευχαριστούμε
- Τα λέμε σύντομα.


Σημείωση: κακόγουστο και κυνικό, το ξέρω. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω άλλο ατομικό τρόπο να αντιπαρέλθω τέτοιον ακραίο σαδισμό. Ζητώ συγγνώμη. 

η υπόθεση βρωμάει απ' τη γουρουνοκεφαλή

Αξίζει κανείς να παρακολουθήσει με προσοχή τα τεκταινόμενα του βίντεο έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης των προσφύγων στην Βέροια. Όσα διαδραματίζονται στον λίγο χρόνο που διαρκεί είναι μια θαυμάσια απεικόνιση του προσφυγικού προβλήματος στην Ελλάδα σήμερα αλλά κυρίως της κυρίαρχης δομής της ελληνικής κοινωνίας.

Συνοπτικά στο βίντεο, ένας βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος ονόματι Ουρσουζίδης λογομαχεί με έναν ιερωμένο, τον "πατέρα" Ευλόγιο περιβαλλόμενος από μερικούς φασίστες και ένα μικρό πλήθος αγανακτισμένου όχλου. Τα αντικείμενο της λογομαχίας είναι τα σχετικά με τα της εγκατάστασης ενός αριθμού προσφύγων στην περιοχή τους, την Ημαθία, και πιο συγκεκριμένα στο απόσπασμα του βίντεο, το ζήτημα της ασφάλειας και της προστασίας, προφανώς όχι αυτών που χρειάζονται στην πραγματικότητα ασφάλεια και προστασία αλλά του πατέρα Ευλόγιου, των φασιστών και του αγανακτισμένου όχλου που τους περιτριγυρίζει.  Στο βίντεο, ο εκπρόσωπος του Χριστού θυμωμένος "επιχειρηματολογεί" για την επικινδυνότητα των νεοφερμένων έγκλειστων στο στρατόπεδο. Γύρω τους οι φασίστες κρατώντας την ελληνική σημαία (;) ουρλιάζουν το άσχετο με την περίσταση χρυσαβγίτικο σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες". Ο όχλος, εν είδη κοινής γνώμης, με το ακατάληπτο μουρμουρητό και τις συγκαταβατικές και οργισμένες εκφράσεις των προσώπων τους, σιγοντάρει τον λόγο του ρασοφόρου και αυτών που υψώνουν ετσιθελικά τη φωνή συμβάλλοντας στην λαϊκή νομιμοποίησή του.

Λίγο πιο πριν (ή πιο μετά, λίγη σημασία έχει το πότε), άγνωστοι, σε μια νεοελληνική εκδοχή της Κου-Κλουξ-Κλαν, πέταξαν προς τους έγκλειστους πρόσφυγες τρεις γουρουνοκεφαλές (φώτο εδώ). Αυτή η κίνηση αποτελεί στοχευμένη και ευθεία προσβολή ενός συγκεκριμένου πολιτισμικού χαρακτηριστικού των συγκεκριμένων μουσουλμάνων προσφύγων. Και προφανώς καταδεικνύει ότι οι άγνωστοι δράστες βλέπουν τους πρόσφυγες όχι ως ανθρώπους στην υπέρτατη ανάγκη τους αλλά αποκλειστικά ως φορείς πολιτισμού κατώτερου από τον δικό του (και του Νότη Σφακιανάκη επίσης) και τίποτα άλλο.

Ο βουλευτής της αριστεράς, μόνος, αμήχανος και σχεδόν άφωνος, φοβούμενος ενδεχομένως το λιντσάρισμα, μεταμορφώνεται σχεδόν αμέσως σε αυτό που στην ουσία είναι: το κράτος, η εξουσία. Μια εξουσία που για να παραμείνει ως έχει χρειάζεται να συμμαχήσει με την διαχρονικά θεσμοθετημένη εκκλησιαστική εξουσία, να συμπορευτεί με την υψωμένη φωνή και την απειλή της βίας,  και να κατευνάσει την αγανακτισμένη οχλαγωγία του συγκεντρωμένου πλήθους.

Έτσι, σχεδόν άμεσα, αποδέχεται αδιαμαρτύρητα την ρασοφόρα ισχύ που σε αντίθεση με τις ευαγγελικές διδαχές, στην Βέροια καταδιώκει αλύπητα τους ευάλωτους και όσους έχουν ανάγκη. Δεν προσπαθεί στο παραμικρό να επιτάξει τον "λόγο του Κυρίου" που ο πατέρας Ευλόγιος υποτίθεται υπηρετεί και να του υπενθυμίσει τα της χριστιανικής αγάπης. Αντίθετα επιτρέπει τη χυδαία πρόφαση της δήθεν προστασίας μιας καλόγριας κάπου στην περιοχή αποδεχόμενος εμμέσως ότι οι ευάλωτοι πρόσφυγες είναι στη πραγματικότητα όχι θύματα βίας αλλά οι φορείς της, ότι είναι εν δυνάμει δολοφόνοι και βιαστές απροστάτευτων γυναικών. Το κράτος εδώ σκύβει το κεφάλι στην υποκρισία, το ψέμα και το μίσος για τον συνάνθρωπο μιας θρησκευτικής εξουσίας κραταιάς και παρούσας.

Επιπλέον, ο βουλευτής της αριστεράς, ως εκπρόσωπος του κράτους και της εξουσίας, ανέχεται τη συνομιλία με φασίστες, επιτρέπει το εκφοβιστικό όρθωμα της φωνής τους και μένει σιωπηλός στην ευθεία και άμεση απειλή δολοφονίας διαμέσω εμπρησμού των απροστάτευτων προσφύγων που εκστομίζεται από έναν από αυτούς. Την ίδια στιγμή το γνωστό χρυσαβγίτικο σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" αφήνει την εντύπωση στους παρευρισκόμενους και σε όσους παρακολουθήσουν το βίντεο ότι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων στην Ημαθία τίθεται ζήτημα εποικισμού και εθνικής κυριαρχίας. Η σιωπή του βουλευτή σε αυτή τη χυδαία συκοφαντία είναι εκκωφαντική. Το κράτος εδώ με λίγα λόγια αποδέχεται την πειθώ της βίας και τη βρώμικη προπαγάνδα όπως εκφράζεται από τη ναζιστική ιδεολογία και συναινεί στην απώλεια της ορθής λογικής.

Βέβαια, ο βουλευτής της αριστεράς και εκπρόσωπος του κράτους δεν ασχολείται καθόλου με τον παρευρισκόμενο αγανακτισμένο όχλο, ο οποίος υπερθεματίζει το μίσος του ιερωμένου και αγκαλιάζει τη ναζιστική ιδεολογία των φασιστών. Αυτό διότι η φωνή του όχλου φαίνεται να γίνεται η φωνή του λαού χωρίς απαραίτητα και να είναι. Απλοϊκοί, ενδεχομένως αμόρφωτοι άνθρωποι, εξαναγκασμένοι στη φτώχεια και την ταπείνωση ψάχνοντας τον ένοχο βρίσκουν και τιμωρούν τον αποδιοπομπαίο τράγο. Εδώ το κράτος απλά μετέχει αυτής της μεταμόρφωσης ενός λαού σε μια μάζα. Με μια βαθύτερη πεποίθηση ίσως ότι σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες η μάζα μπορεί να είναι πιο χρήσιμη για την εξουσία από ότι ένας λαός, τόσο από πλευράς χειραγώγησης όσο και από καταστολής.

Παρενθετικά σημειώνω ότι στο συγκεκριμένο πλαίσιο της οχλαγωγίας, της φασιστικής απειλής βίας και του χριστιανικού μίσους, η ελληνική σημαία που κρατά κάποιος από τους φασίστες -χωρίς να υπάρχει κανείς ιδιαίτερος λόγος (ούτε εμπόλεμη σύρραξη υπήρξε, ούτε στρατιωτικό εγερτήριο, ούτε ποδοσφαιρικός αγώνας)- δίκαια μετατρέπεται θα έλεγε κανείς στο κουρελόπανο που δεν αντιπροσωπεύει τίποτα από τις υποτιθέμενες αξίες του έθνους.

Ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, επιτέλους, ο βουλευτής της Αριστεράς αποκρίνεται. Και η απόκρισή του είναι συμβιβαστική, συγκαβατική, καθησυχαστική. Σχεδόν αγωνιά να ανακουφίσει το πλήθος. Τους εγγυάται λοιπόν ότι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της περιοχής τους θα εγκατασταθούν αποκλειστικά Σύριοι. "Στον λόγο της τιμής μου, σας λέω ότι θα είναι μόνο Σύριοι. Θα έρθουν 200 σήμερα και άλλοι 200 μετά", ήταν τα ακριβή του λόγια. Η ειλικρίνεια και η τιμή συγκλονίζει. Τους λέει με άλλα λόγια πως το κράτος, η εξουσία, διαχωρίζει τους ανθρώπους όχι με βάση τις ανάγκες τους, όχι με κριτήριο την προστασία της ζωής, όχι με στόχο την αξιοπρέπεια, αλλά με βάση την εθνική τους καταγωγή. Οι Σύριοι πρόσφυγες θα σωθούν, οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί, οι Ιρανοί όχι. Αίμα, Τιμή. Μπροστά στη εκφασισμένη μάζα, η απάντηση του βουλευτή της Αριστεράς είναι συντριπτική για καθέναν που ακόμα οραματίζεται ειρήνη, αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη.

Και ενώ όλα αυτά γίνονται με αφορμή τους πρόσφυγες, με απογοήτευση παρατηρώ το φαινόμενο οι πρόσφυγες στην ουσία τους να μην υφίστανται. Δεν υπάρχουν. Η υπόστασή τους έχει αναιρεθεί και δεν αναφέρομαι εδώ στην κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που τους αφαιρεί ουσιαστικά το δικαίωμα ασύλου. Η υπόστασή τους έχει αναιρεθεί από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές αυτού του βίντεο. Το κράτος, την αριστερά, την κοινωνία, τους θεσμούς. Από δικαιούχους ασύλου, προστασίας, θαλπωρής μετατρέπονται σε έγκλειστους, σε απειλή και σε μίασμα.

Εξίσου όμως χωρίς υπόσταση είναι και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που λέει "ως εδώ". Που ευαισθητοποιείται, που οργανώνεται, που παλεύει για τη ζωή και την αξιοπρέπεια κατατρεγμένων συνανθρώπων, ανεξαρτήτου εθνικότητας, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμού. Το κομμάτι της κοινωνίας που κάνει πράξη την υποτιμητική υπόδειξη των ρατσιστών "αν τους θέλετε, να τους πάρετε σπίτια σας". Το κομμάτι της κοινωνίας που στέκεται αλληλέγγυα. Αυτοί δεν υπάρχουν για την κοινωνία που απεικονίζεται στο βίντεο. Για το κράτος, την κυβέρνηση της αριστεράς, την Εκκλησία, και την μάζα των αγανακτισμένων.

Συγκλονιστικά διαφωτιστικό συνεπώς το βίντεο. Δείχνει ακριβώς την κοινωνία που έχουμε συνδιαμορφώσει. Τους θεσμούς της, την ισχύ της μάζας, την επιβολή του φασισμού. Δείχνει ακριβώς την στάση της εξουσίας. Που επικροτεί έμμεσα ή άμεσα την βία και τον παραλογισμό. Που διαστρεβλώνει και συκοφαντεί το δίκαιο και εξαφανίζει όσους αγωνίζονται γι' αυτό.  Και με ένα τραγικό τρόπο, δείχνει και την αφωνία της αριστεράς, την ανημποριά της και την ατολμία μπρος στη δύναμη του μαύρου.

ποιος είναι ο Άδωνις;

Είδα το σποτ του Άδωνι Γεωργιάδη για τη προεδρεία της ΝΔ. Στην κυριολεξία, το δεύτερο μισό του κλιπ κυριαρχείται από την επανάληψη της λέξης "εγώ", ενώ κλείνει με μια χορωδιακή, μαζική συμφωνία ταύτισης του πλήθους που ανακοινώνει: "ο Άδωνις είμαι εγώ". Η εξέλιξη του ναρκισσιστικού προσανατολισμού της προσωπικότητας του δημόσιου Γεωργιάδη είναι εντυπωσιακή. Παλαιότερα η αίσθηση ενός μεγαλειώδους εαυτού προβαλλόταν στην γνωστή γραφική ειδωλοποίηση της αρχαιότητας. Στη συνέχεια, ως υπουργός, η προβολική ταύτισή του με τον Άλλο πήρε τη μορφή συνεχούς επαγρύπνισης ώστε ο Άλλος ως ο δικός του προβεβλημένος εαυτός να έχει το χαρακτήρα διώκτη του. Τώρα, το μεγαλείο του εαυτού κατασπάται σε πολλαπλούς κολακευτικούς χαρακτηρισμούς, με τον Άλλο ως διάμεσο, για να συνοψιστεί στην σχεδόν καταναγκαστική επιβολή του "εγώ". Το σποτ αυτό δεν είναι για τον Γεωργιάδη ένα απλό κομμάτι της προεκλογικής του καμπάνιας. Είναι μια εξιμπισιονιστική τελετουργία για τον ίδιο και ένα μάθημα για όλους τους υπολοίπους του τι σημαίνει κανείς να βλέπει τους άλλους σαν προεκτάσεις του εαυτού του.

Περισσότερη ανάλυση στο ζήτημα Άδωνις Γεωργιάδης σε αυτό το ιστολόγιο, εδώ: Ένας Άδωνις Στο Χάρβαρντ (το ψυχογράφημα μιας επίσκεψης)

Μεταμόρφωση

"Πώς είναι οι κατσαρίδες που βγαίνουν από τους υπονόμους. Έτσι είναι οι λαθρομετανάστες". Τάδε έφη ο εικονιζόμενος κύριος στην εκπομπή "Online", Mega 14 Απριλίου 2015. 

 

Τολμηρή δήλωση, όπως και να το κάνεις, ειδικά όταν γίνεται δημόσια, σε κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας και σε προβεβλημένη εκπομπή υψηλής τηλεθέασης. Υποδηλώνει πως έγινε εν πλήρη γνώση και με ειλημμένη ευθύνη. Προστατευμένη από την εγγενή τάση των Ελλήνων να επικροτούν τη βία απέναντι στους αδύναμους, λουσμένη στη χρυσαβγίτικη φωταύγεια των προβολέων των τηλεοπτικών καναλιών. Φυσιολογικά συνεπώς, η δήλωση αυτή αφέθηκε αναπάντητη, ασχολίαστη, και βεβαίως χωρίς να απαιτηθεί από τον ομιλητή της να λογοδοτήσει περαιτέρω τουλάχιστο δημόσια.

Για όσους μάλιστα κλείνουν ακόμα τα αυτιά στον στον φασιστικό καλπασμό της κοινωνίας, η δήλωση αυτή φαντάζει ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό. Αναρωτιέμαι αν πράγματι είναι έτσι όμως, καθώς μια γρήγορη, πρόχειρη έρευνα με τη βοήθεια της Google χρησιμοποιώντας τα λήμματα "μετανάστες" και "κατσαρίδες" αποδεικνύει ότι ο χαρακτηρισμός έχει και συνέπεια και χρονική συνέχεια στην Ελλάδα του μνημονίου. Κατά καιρούς έχει γίνει χρήση του από αγανακτισμένους πολίτες μέχρι και πρώην υπουργούς. Ενδεικτικά:  

• Μάιος 2011. Μέλος Χρυσής Αβγής, Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Αθηναίων: «Τα πράγματα είναι απλά: όταν στο σπίτι σου μπαίνουν κατσαρίδες, δεν τρέχει όλη η οικογένεια να τις κυνηγάει μία μία. Κάνεις απεντόμωση. Το ίδιο και στο κέντρο της Αθήνας. Πρέπει να διώξουμε όλους τους λαθρομετανάστες»
• 22/11/2012. Το Βήμα on line: «Η πρόεδρος της επιτροπής της Βουλής για τα ανθρώπινα δικαιώματα παρομοίασε πρόσφατα τους μετανάστες με τις κατσαρίδες, μέσα στη γενική αδιαφορία».  
• Μάιος 2013. Hughes Williamson, διευθυντής της οργάνωσης Human Rights Watch υπεύθυνος για την Ευρώπη και την Ασία: «Όταν επισκεφτήκαμε το ελληνικό Κοινοβούλιο τον Νοέμβριο του 2012 και παρουσιάσαμε τα αποτελέσματα έρευνάς μας για την ξενοφοβική βία, ένα μέλος της κυβερνώσας παράταξης χαρακτήρισε τους ξένους που έρχονται στην Ελλάδα ως "κατσαρίδες"»  

Η "κατσαρίδα" συνεπώς δεν είναι μεμονωμένος χαρακτηρισμός. Είναι εγκαθιδρυμένη ταύτιση με τον πρόσφυγα και τον μετανάστη. Κοινοποιημένη απ' τους απλούς φασίστες, νομιμοποιημένη από τους κοινοβουλευτικούς ρατσιστές. Η ύβρις που μεταμορφώνεται σε γενικευμένη συνενοχή. 

Κατσαρίδα! 

Ο Έλληνας μεταμορφώνει τον πρόσφυγα/μετανάστη φαντασιωσικά σε κατσαρίδα. Η διαχρονική ρητορική της ακροδεξιάς και η σημειολογία που χρησιμοποιεί αποστερεί τον μετανάστη και τον πρόσφυγα από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του, την ανθρωπινή του διάσταση. Εδώ, η ψυχολογικοποίηση, μέσω της σχάσης του υποκειμένου (ρατσιστής), της προβολής στο αντικείμενο (μετανάστης) και της μετέπειτα συναισθηματικής αποσύνδεσης υποκειμένου-αντικειμένου, λειτουργεί υποβοηθητικά στην ιδεολογία του ρατσιστή, που είναι ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους και η εκμετάλλευση των δεύτερων από τους πρώτους. 

Μα κατσαρίδα;!

Η κατσαρίδα στο συλλογικό θυμικό είναι ταυτισμένη με τη σιχασιά και την αηδία. Είναι ο φορέας της αρρώστιας, της επιδημίας. Το πλήθος της κατακλύζει τα υπόγεια και τους υπονόμους, ξεγλιστρά και ξεφεύγει με ταχύτητα, σκαρφαλώνει απρόσκλητα τους τοίχους των σπιτιών μας ως μολυσματικό υπόλειμμα του καύσωνα και της υγρασίας. Η θανάτωσή της είναι επιβεβλημένη, με την ισοπέδωση από τη μπότα του πιο τολμηρού ή τη χημική ασφυξία του εντομοκτόνου. 

Ωστόσο, σε ένα πιο εξελιγμένο ίσως φαντασιακό, η κατσαρίδα είναι συνδεδεμένη συνειρμικά και με δύο ακόμα συμβολισμούς: 1) την αιώνια επιβίωση (ας πούμε μετά από τον πυρηνικό πόλεμο) και 2) τη νουβέλα του Φραντς Κάφκα "Η Μεταμόρφωση". 

Η Μεταμόρφωση ξεκινάει με τον ήρωα, τον  πλανόδιο πωλητή Γκρέγκορ Σάμσα, να ξυπνάει ένα πρωί μεταμορφωμένος σε τερατώδες αηδιαστικό έντομο. Σε όλο το υπόλοιπο βιβλίο, ο ήρωας παλεύει με το βάρος που αποτελεί για την οικογένειά του, που τον βλέπει με απέχθεια και αηδία. Αυτό που από τη πρώτη στιγμή συγκλονίζει στη Μεταμόρφωση είναι ότι παρά την ξεκάθαρη και ολοκληρωτική του μετατροπή σε γιγάντιο έντομο - κατσαρίδα, ο Γκρέγκορ Σάμσα εξακολουθεί και συμπεριφέρεται σαν κανονικός άνθρωπος. Ποτέ δεν ταυτίζει τον εαυτό του με κατσαρίδα. Αποκαλεί τη μεταμόρφωσή του ανοησία, τη θεωρεί ως κάτι που απλά τον εμποδίζει από το να συνεχίσει την καθημερινότητά του. Προσπαθεί να αγνοήσει τη μεταμόρφωση και όσο περισσότερο το κάνει τόσο πιο τρομακτικά γίνονται τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Μα παραμένει ήρεμος, ατάραχος, μέχρι την ολοκλήρωση της ιστορίας του, μέχρι τον θάνατό του, μην έχοντας ως τέλους χάσει τα χαρακτηριστικά της κατσαρίδας. Είναι στην απόλυτη άρνηση. Και ο έκπληκτος αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με έναν ήρωα του οποίου η μοίρα είναι φρικτή, που προκαλεί μαζί τρόμο και αηδία. Μα σε αντίθεση με την εσωτερική ανάγκη του αναγνώστη που απαιτεί ο Γκρέγκορ Σάμσα να βιώσει κατάβαθα τη βαριά συναισθηματική, διανοητική και εντέλει υπαρξιακή δίνη της μεταμόρφωσης σε κατσαρίδα, εκείνος ποτέ δε το κάνει.

Ακούγοντας τον εικονιζόμενο κύριο να αναπαράγει συνειδητά και χωρίς αντίσταση μια καλά ριζωμένη πια πεποίθηση, αναρωτιέμαι ποιος είναι πλέον η κατσαρίδα. Ο πρόσφυγας, ο μετανάστης, εκείνος που του στερούν όχι απλώς τα αστικά του δικαιώματα, αλλά ακόμα και εκείνα τα ανθρώπινα, της ζωής, της αυτοδιάθεσης, της ύπαρξης; Ή ο πολίτης, το άτομο της  που καθημερινά ξυπνά τυφλός μπρος στην τερατώδη του μεταμόρφωση και κατ' εξακολούθηση αρνητής της βρωμιάς που αναδύει. Ποιος είναι η κατσαρίδα; Ο πρόσφυγας, που σαν τον Γκρέγκορ Σάμσα βιώνει την καταδίκη της μεταμόρφωσης χωρίς να γνωρίζει το αδίκημα ή την κατηγορία; Ή ο πολίτης που καταδικασμένος στον εαυτό του και θωρακισμένος στην μικροσκοπική του οπτική, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πως από άνθρωπος έχει σταδιακά μετατραπεί σε ναζιστικό κτήνος.

Σαν τον αναγνώστη της μοίρας του Σάμσα, η μεταμόρφωση μου προκαλεί τρόμο και αηδία. Ελπίζω στην κάθαρση της κατάδυσης στην υπαρξιακή δίνη του να κοιμάσαι άνθρωπος και να ξυπνάς κατσαρίδα και να μην το καταλαβαίνεις. Μάταια ίσως. 

Αρνούμαι να υπογράψω το κείμενο αυτό με το όνομά μου. Θέλω η υπογραφή του να διαβάζει "Κατσαρίδα". Όχι στο πλαίσιο μιας θεωρητικής αλληλεγγύης απέναντι στον αδύναμο ή σαν κραυγή αηδίας απέναντι στον ρατσιστή. Μα σαν απόρροια της σύγχυσης στο μυαλό ενός ανθρώπου που ακόμα επιμένει να ασχολείται με την Ελλάδα. Ποια "Κατσαρίδα" υπογράφει εδώ λοιπόν; Ο μετανάστης, που βλέπει την επιστροφή να απομακρύνεται οριστικά ή ο πολίτης, ένας Γκρέγκορ Σάμσα, που ξυπνάει ακόμα ένα πρωί καταδικασμένος στην άρνηση; 

"Κατσαρίδα"

η βία που δεν τελειώνει ποτέ

Ιάκωβος Ανδρεαδάκης: Ένας ήρωας με Σύνδρομο Down που “χαλάει” το success story του τουρισμού

Τέτοιες ειδήσεις δεν με εκπλήσσουν καθόλου πλέον. Αντίθετα επαληθεύουν κάθε φορά και περισσότερο ότι βαθιά μέσα στη φύση μας ως κοινωνία υπάρχει εγγενής η επιθυμία για σκληρή τιμωρία απέναντι στους ανθρώπους που είναι περισσότερο ευάλωτοι και με μεγαλύτερες ανάγκες. Τα αναρίθμητα παραδείγματα καταδεικνύουν ότι εξακολουθούμε διαχρονικά όχι απλά να παραμένουμε αδιάφοροι ή παθητικοί απέναντι στη διάκριση και την απανθρωπιά αλλά ότι βρισκόμαστε ενεργητικά και τιμωρητικά απέναντι σε κάθε προσπάθεια για φυσιολογική ζωή και αξιοπρέπεια.

Κόπανοι της χρονιάς 2014 - τοπ 10 (μέρος δεύτερο)

Μετά τους πέντε πρώτους, ιδού οι μεγαλύτεροι κόπανοι της χρονιάς. Για να προκαταβάλλω τον αναγνώστη, στο παρακάτω υπόλοιπο του τοπ-10 απουσιάζουν σημαντικές προσωπικότητες, που κάποιος θα πίστευε ότι θα άξιζαν ετούτη τη θέση. Λείπει ο νέος σωτήρ Γκλέτσος για παράδειγμα, λείπει ο Παπούλιας ο άνθρωπος που έβλεπε τη Δημοκρατία να περνά, λείπει ο εκβιαστής της κλειδαρότρυπας Ζούγκλας, λείπουν οι συνήθεις ύποπτοι κόπανοι Άδωνις Γεωργιάδης και Γεώργιος Παπανδρέου, λείπουν οι ηττοπαθείς ακροδεξιοί του Καμένου, ο τιμητής των πάντων μητροπολίτης Πειραιώς, ο προπονητής ποδοσφαίρου Ρανιέρι, ο εκτός συναγωνισμού Κώστας Κατσουράνης. Πού να χωρέσουν όλοι, να μου πεις....

5. Κωνσταντίνος Μπογδάνος

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος πάσχισε πολύ να επιβάλει την ισχυρή του προσωπικότητα το 2014. Να τα λέμε αυτά. Το βασικό του κατόρθωμα ήταν ότι χάρη στις εκκεντρικότητες κατέπνιξε την προφανή του μειονεξία και περιτύλιξε με το επένδυμα της παντοδυναμίας την φοβερή αμφιθυμία απέναντι στην αυταξία του. Μπράβο. Να παραδεχτώ επίσης ότι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Ασκεί έντονη την έλξη στον τηλεθεατή. Και το σπουδαιότερο, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει διαλέξει ο ίδιος το κοινό του, δεν έχει επιλέξει το κοινό τον Μπογδάνο του. Εξηγώ: Το κοινό του έχει δύο χαρακτηριστικά: 1) Τον παρακολουθεί φανατικά και εθισμένα. 2) Ταυτόχρονα τον βρίζει ασύστολα. Η εσωτερική αντίφαση του κοινού να τον παρακολουθεί εθισμένα ώστε να του ρίξει με οργιώδη ευχαρίστηση την χριστοπαναγία έχουν κατά πολύ να κάνουν με αυτό το υπόγειο σαδομαζοχιστικό προσωπείο του Κωνσταντίνου που με τόση φωτογένεια διαγράφεται στην οθόνη. Οι θεατές τον παρακολουθούν με φανατισμό προκειμένου να θρέψουν τις καταστροφικές φαντασιώσεις που φέρει εκείνος για τον εαυτό του αλλά προβάλει τόσο ακούσια πάνω τους. Αλλά ας μην ασχοληθούμε άλλο με τα ψυχολογικά του, πιθανώς μελλοντικά μια αυτόνομη ανάρτηση μπορεί να ρίξει ίσως περισσότερο φως σε αυτό το μυστήριο.

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος εκτός από συνειδητός προπαγανδιστής του ακραίου νεοφιλελευθερισμού μέσα από το όχημα της κατά τα άλλα ενημερωτικής εκπομπής του, είναι και αυτός περήφανο μέλος του Μετώπου της Λογικής. Αν δεν είχε φτάσει τόσο ψηλά θα φάνταζε ο ιδανικός κονφεράσιε για τα συνέδρια του Ποταμιού. Είναι αναμφισβήτητα μια από τις προσωπικότητες εκείνες που έχουν εξασφαλισμένο ένα εισιτήριο πρώτης θέσης στο σύγχρονο Ματαρόα, το πλοίο που θα τραβήξει μακριά, προς την φυσική μα κυρίως διανοητική σωτηρία, την πνευματική ιντελιγκέντσια του τόπου με το που ο τρισκατάρατος Συριζα θα καταλάβει την εξουσία. 

4.  Η τελευταία Κυβέρνηση Σαμαρά

Στα χρόνια της πανωλεθρίας, έχουμε βιώσει ολέθριες κυβερνήσεις. Θυμίζω τις κυβερνητικές ομάδες Καραμανλή: βαριά κατάθλιψη, βία και εξοντωτική ανικανότητα, τις κυβερνήσεις ΓΑΠ: απροσμέτρητη ανοησία, αλαζονεία και εξοντωτική ανικανότητα και πάλι, τις κυβερνήσεις μαριονέτες του έξωθεν διορισμένου τραπεζίτη, του Βενιζέλου, της Δημάρ και των ακροδεξιών. Μέχρι που εμφανίστηκαν οι κυβερνήσεις Σαμαρά/Βενιζέλου. Εκεί, από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Στην εποχή των social media και των troll, το ευτυχές σενάριο θα ήταν κάποιος εκεί έξω να μας τρόλλαρε χαϊδεύοντας την κοιλιά του από τα γέλια.
Αλλά σε αυτήν τη χώρα, ο Γιακουμάτος μπορεί ακόμα να διορίζεται υφυπουργός ανάπτυξης (ανάπτυξης!), η Βούλτεψη (η Βούλτεψη!) υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, ο Κικίλιας πολιτικός προϊστάμενος της καταστολής. Και η κατηφόρα σταματημό δεν έχει: Βαρβιτσιώτης, Παπακώστα, Γκερέκου, Φώφη Γενηματά, ο Αργύρης ο Ντινόπουλος (ο Ντινόπουλος!), και ο Λοβέρδος, ο διαπομπευτής αδύναμων ασθενών, ευάλωτων ανθρώπων, για να ονομάσω μερικούς. Ένας πραγματικός θίασος αποτυχημένων. Μια κυβέρνηση αντάξια του πάνελ της τελευταίας κουτσομπολίστικης εκπομπής του Έξτρα Τσάνελ. Η παρακμή, το μίσος για τον Άλλο, το θράσος, η αλαζονεία, μα πάνω απ' όλα η ασύμμετρη βλακεία σε εντεταλμένη πορεία προς την κατά φαντασία διάσωση του λαού. Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν οι δευτερότριτοι υπάλληλοι των τραπεζών  και των ταμείων να παίρνουν αυτούς τους ανθρώπους στα σοβαρά, να καταπιάνονται να κάνουνε τις μπίζνες τους μαζί τους! Αν ήταν για παράδειγμα η σύνθεση των συνδαιτυμόνων μιας μέτριας χασαποταβέρνας μια Κυριακή απόγευμα, θα το ξανασκεφτόμαστε να καθόμαστε μαζί τους. Αλλά αυτή υπήρξε η κυβέρνηση που διορίστηκε τον Ιούνιο του '14, η τελευταία κυβέρνηση του Σαμαρά μέχρις στιγμής και ελπίζω για πάντα.

3. Αρχισυντάκτης Κεντρικού Δελτίου Ειδήσεων του ΑΝΤ1

Ο Αντέννα έχει καλή παράδοση στα ζητήματα του Big Brother. Διαχρονικά. Ο Μεγάλος Αδερφός πλέον έχει καταλάβει και την κονσόλα του δελτίου της ενημέρωσης. Το μήνυμα που περνάει είναι σαφές: «Είναι ενάντια στα συμφέροντά μας να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση εξυπηρετεί πλήρως και με επιμονή το δικό μας καλό, την επιβίωση και την ευζωία της δικής μας τάξης. Και η δική σου επιβίωση μικρέ, φοβισμένε τηλεθεατή, εξαρτάται πλήρως από τη δική μας». Η υποψία και μόνο της αντίθετης γνώμης ενός εξαθλιωμένου λαού προκαλεί σύγχυση και τρόμο. Και σε αυτήν έστω την υποψία, η άρχουσα τάξη επιτίθεται πλέον λυσσαλέα. Μετατρέπει επίμονα και συστηματικά, το δικό της τρόμο σε συλλογικό τρόμο, και τη δική της σύγχυση στον πανικό της μαζικής αβεβαιότητας. Και αυτό καθιστά τον πολίτη-τηλεθεατή απελπισμένο και μικροσκοπικό. Μόνο και τρομαγμένο. Ασήμαντο και πανικοβλημένο. Με λεκτική και διανοητική βία, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ανενόχλητα, ανεμπόδιστα, στις οθόνες και τις τηλεοράσεις. Σου το φέρνει στα ίσια: «Είσαι πραγματικά πολύ μικρός για να κάνεις το παραμικρό. Είναι ανώφελο να αντισταθείς. Δεν έχεις ελπίδα. Αποδέξου την απελπισία σου. Αποδέξου την αβοηθησία σου. Είσαι υπεύθυνος της περαιτέρω φτώχειας σου. Είσαι ο αυτουργός της εξαθλίωσής σου. Αλλά δεν περνάει τίποτα από το χέρι σου. Σκάσε τώρα και τρέμε».

Καθένας που συμμετείχε σε αυτό το αίσχος είναι κατάπτυστος. 

2. Σταύρος Θεοδωράκης και οι του Ποτάμι

- Πείτε μας ένα λόγο να σας εμπιστευτούμε κ. Θεοδωράκη; 

- Γιατί ένας άνθρωπος που ήταν δέκα χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να λέει ψέμματα 

Εκπομπή "Ενικός" Οκτώβριος 2014

Με το που άρχισε να κυλάει στον ρηχό πάτο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είχα γράψει για το ποτάμι πως η ιδεολογία του free press, η αισθητική του χίπστερ και το εννοιολογικό πρόταγμα του τίποτα αποκτούσαν επιτέλους τον δικό τους πολιτικό σχηματισμό. Το Ποτάμι, πίστευα τότε, δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από μια φαντασιωσική πολιτική κίνηση για μια ακίνδυνη αντιπολίτευση στο δήμο Κοπεγχάγης. Ομολογώ πως έπεσα έξω. Ο διαχρονικός υπάλληλος του Λαμπράκη Σ. Θεοδωράκης προσπαθεί σκληρά να επιφορτιστεί την αθωότητα του νεόπλαστου πολιτικού χωρίς παρελθόν, αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να αναδείξει την ουσία του πολιτικού χωρίς ιδιότητες. Το Ποτάμι παρουσιάστηκε αρχικά ως η ψύχραιμη κεντροαριστερά, για να αποτινάξει σχεδόν αμέσως από πάνω του την "αριστερά" -που στην πραγματικότητα απεχθάνεται- και να στρογγυλοκαθίσει στον πραγματικό ιδεολογικό του θρόνο, το ακραίο κέντρο. Πυρήνας του ο σκληρός οικονομικός νεοφιλελευθερισμός, ο δήθεν αστικός κοινωνικός φιλελευθερισμός που καταδικάζει τη βία των αδικημένων και νομιμοποιεί τη βία του κράτους, ανέχεται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων, και συνδιαλέγεται με τους νεοναζί όμορφα ξεπλένοντάς τους. Η περιφρόνηση του ανθρώπου και ο υποβιβασμός του ως το μέσο για τη κερδοφορία, η ακύρωση της δημοκρατίας, η λατρεία της ανισότητας, η αποθέωση του ατομισμού ως το υπέρτατο ιδανικό, και ένας βαθύς, ωμός κυνισμός, όλα αυτά περιτυλιγμένα στο τηλεοπτικό σλόγκαν της πολιτικής χωρίς κομματικό παρελθόν, στην αισθητική του εναλλακτικού τίποτα της Lifo και της Athens Voice, στα εφέ των δημόσιων ψυχαναλύσεων και την υποκριτική μετριοπάθεια των διαφημιστικών τρίκυκλων και του πολυφορεμένου σακιδίου, αυτό είναι το Ποτάμι. Γιατί βεβαίως ένας άνθρωπος που ήταν δέκα χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να ποτέ να σας πει ψέμματα.  

1. Αντώνης Σαμαράς

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά του απονέμεται πανάξια το βραβείο του αρχικόπανου της χρονιάς. Είναι άλλωστε ο πρωθυπουργός της σοβαρής χρυσής αβγής, ο καλύτερος πολιτικός προϊστάμενος του Πλεύρη, του Βορίδη και του Γεωργιάδη, ο ιδανικός συνεργάτης του Μπαλτάκου, ο πρόθυμος υπερασπιστής του Πρετεντέρη και ο πρόθυμος δήμιος του Ρωμανού. Από τους ικανότερους ενορχηστρωτές παρασκηνιακών συνδιαλλαγών που έχει αναδείξει ο τόπος, μας θυμίζει ξανά και ξανά πως η παλιά καλή μισανθρωπική ακροδεξιά δεν έχει ποτέ πεθάνει.




Τρέμω για το τι θα γράψω για το 2015.

Κόπανοι της χρονιάς 2014 - τοπ 10 (μέρος πρώτο)

                     

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του καταλόγου των Κόπανων της χρονιάς 2013 (πρώτο μέρος εδώ και δεύτερο εδώ), δεν μπορεί το ιστολόγιο παρά να τα βάλει κάτω και να αριθμήσει αντίστροφα εκείνους που τσάκισαν το κοπανόμετρο και το 2014. Οι υποψήφιοι πολλοί, ήταν άλλωστε μια χρονιά συναρπαστική από γεγονότα και συγκινήσεις, και με αμέτρητα facepalm. Ξεκινώ εδώ το πρώτο μέρος της λίστας, από το 10 ως το 5. 

10. Δήμος Βερύκιος - Νίκος Νικολόπουλος - Χαράλαμπος Αθανασίου - Γιάννης Μιχελογιαννάκης

Πολλαπλοί οι κόπανοι της ομοφοβίας που άφησαν έντονο το αποτύπωμα τους μέσα στο έτος. Καθένας τους υπεράσπισε με σθένος την άποψη του η οποία, ανάλογα με το επίπεδο γελοιότητας που τους διακρίνει διαχρονικά, μπορεί να κατηγοριοποιηθεί από την σοβαρότητα της θεσμικής καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της διάκρισης και στιγματοποίησης με βάση τη σεξουαλική προτίμηση ως τη φθήνια της τελευταίας ραδιοφωνικής κουτσομπόλας ή την απλή, ατόφια βλακεία. Ο υπουργός της δικαιοσύνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων Αθανασίου θέτει τη φιλοσοφική βάση της διάκρισης, ο βουλευτής Νικολόπουλος, πιο αθυρόστομος αυτός, δίνει μια ευρωπαϊκή εσσάνς στον βαθύ, καλά ριζωμένο συλλογικό φόβο απέναντι στον ομοφυλόφιλο άνδρα, ενώ ο Συριζαίος (αλίμονο!) Μιχελογιαννάκης από της βουλής το βήμα ανησυχεί πως οι συνέπειες του Μνημονίου θα είναι ότι τα παιδιά μας (όχι τα κορίτσια: τα παιδιά) θα γίνουν μαζικά γκέι και οι γυναίκες θα μένουν ανύπαντρες. Όσο για τον Βερύκιο, αυτός ήταν ειλικρινής και ευθύς με τους δικούς του φόβους. Η απρόκλητη βία του εναντίον του Κορτώ, με εκφράσεις τύπου "κυρά Αυγουστίνα", επικροτήσεις σχολίων ακροατών τύπου "τους χρειάζεται χρυσαυγίτης” και παρατηρήσεις πως οι γκέι "δεν έχουν μόνο θηλυκό κορμί αλλά και θηλυκό μυαλό", συμπλήρωσε την τετμημένα αναδυόμενη φαντασίωση αυτού του καθυστερημένου κομματιού της κοινωνίας, που στην επαφή με τον ομοφυλόφιλο εαυτό φαντασιώνεται μια τρομακτικά ισοπεδωτική δύναμη, μια συντριπτική για το εγώ αλλοίωση της ταυτότητας και μια καταστροφική ενδόμυχη διαστροφή. Όπως και να έχει όμως, το ότι το ζήτημα των στοιχειωδών αστικών δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων -δεν μπορώ να μιλήσω για τα ανθρώπινα σε ένα κράτος που δολοφονεί μετανάστες και πρόσφυγες σε θάλασσες, αστυνομικά μπουντρούμια και στρατόπεδα συγκέντρωσης- εξακολουθεί να κάνει καριέρα στην Ελλάδα, όταν σε άλλες χώρες της Ευρώπης απλά δεν υφίσταται, καταδεικνύει ότι το 2014 υπήρξε άλλος ένας χρόνος προς τα πίσω. 

9. Στάθης Μπούκουρας

Φασίστας, νεοναζί, χρυσαβγίτης. Μέλος εγκληματικής συμμορίας, υπόδικος για δολοφονίες και για κάθε είδους αδίκημα. Βουλευτής του κοινοβουλίου. Μέλος της πρωτοπορία του απόπατου που έχει εξελιχθεί η Ελλάδα. Δείγμα του τι σημαίνει αμόρφωτος μικροαστός με προσωρινή εξουσία παρακράτους στα χέρια. Παρακάμπτοντας την λογική μα και το ίδιο το συναίσθημα, προσπάθησε να απευθυνθεί κατευθείαν στο θυμικό της κοινωνίας υποδυόμενος τον συντετριμμένο κλαιόμενο από βήματος της βουλής μπροστά στο ενδεχόμενο της προφυλάκισής του. Συγκίνησε ελάχιστους βουλευτές (ανάμεσά τους και τον Λοβέρδο που την ίδια στιγμή επέμενε ασυγκίνητος στην παρατεταμένη διαπόμπευση ευάλωτων ανθρώπων που είχε προκαλέσει), ευτυχώς όμως το συλλογικό ασυνείδητο όλων των υπολοίπων χλεύασε την ψευτιά και την αναξιοπρέπειά του, όπως βέβαια του άξιζε. Ούτε την ελάχιστη των ευθυνών του δεν είχε το φιλότιμο να αναλάβει, ούτε στο παραμικρό δεν έδειξε ότι μπορεί να καταλάβει τι έχει κάνει ή τι εκπροσωπεί, ή έστω να υπερασπίσει λίγο αυτά που πιστεύει. Ο ορισμός της ξεφτίλας αυτοπροσώπως. Πρόσφατα αποφυλακίστηκε, ελεύθερος για λίγο ακόμα να επιστρέψει στο γνωστό-άγνωστο καθηκοντολόγιό του, να στηρίξει δηλαδή με ο,τι μέσο διαθέτει το σύστημα που τον εξέθρεψε, υπενθυμίζοντάς μας ταυτόχρονα πως φέρει ακόμα το ιδανικό προφίλ για περαιτέρω ενεργή συμμετοχή στην κατρακύλα. 

Περισσότερος Μπούκουρας σε αυτό το μπλογκ, εδώ: Τι μας είπε στη πραγματικότητα με το κλάμα του ο Μπούκουρας;

8. Το +50% των ψηφοφόρων Βόλου - Πειραιά στις 26 Μαΐου 

Υπάρχει ένα σημείο σε κάποιον δρόμο από όπου αναδύεται μια μεγαλειώδης μπόχα. Αυτό οφείλεται στο ότι στο σημείο εκείνο υπάρχει ένας κουβάς με σκατά. Ένας κουβάς μεγάλος σαν κάδος. Η ύπαρξή του είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Όλοι ξέρουν πως σε εκείνο το σημείο του δρόμου υπάρχει ένας κουβάς που είναι γεμάτος σκατά. Ο κουβάς αυτός γεμίζει συνεχώς με σκατά, τα σκατά πληθαίνουν, φτάνουν μέχρι την κορυφή του, αλλά ως εκ θαύματος ο κουβάς ποτέ δεν ξεχειλίζει, υπάρχει πάντα αρκετός χώρος για λίγα περισσότερα σκατά. Και όλοι ξέρουν πως αυτός ο μεγάλος σαν κάδος κουβάς με τα σκατά σε ένα σημείο του δρόμου γεμίζει συνεχώς με σκατά αλλά δεν ξεχειλίζει ποτέ.
Το άξιο λόγου όμως δεν είναι ο κουβάς, είναι πως οι πολίτες ευχαριστιούνται να τρώνε από εκεί μέσα.

7. Γιάννης Μιχελογιαννάκης

Παρά την ασυναγώνιστη συμμετοχή του στο νούμερο 10 αυτής της λίστας, χρειάζεται, το απαιτεί ο ίδιος επίμονα, περισσότερη και πιο ειδική μνεία. Άψογος γνώστης της γραφικότητας του αλλά ανίκανος να επιμείνει λίγο περισσότερο και στο ενδεχόμενο της βλακείας. Γυρολόγος των κομμάτων και εξαιρετικός εκφραστής της πεποίθησης κάθε αμετανόητου πασόκου σε άρνηση ότι "εγώ δεν άλλαξα, ο Σύριζα έγινε επιτέλους πασόκ". Θα μείνει στην ιστορία του 2014 για την παρωδία της απεργίας πείνας του στο Σύνταγμα. Το κίνητρό του απόλυτα ιδιοτελές. Θύμα και θύτης της τηλεοπτικής υπερπροβολής προσέφερε ελεύθερα το γέλιο στον καταπονημένο μικροαστό τηλεθεατή. Κατάφερε όμως ταυτόχρονα να ξεφτιλίσει τον αγώνα των πραγματικών απεργών πείνας δίπλα του, των κυνηγημένων, των εξαθλιωμένων, των προσφύγων που έχουν χάσει τα πάντα. Τόλμησε να σταθεί δίπλα τους, δήθεν αλληλέγγυος, και τους ταπείνωσε, τους μίκρυνε, τους έκανε ένα με την αβάσταχτη αφέλειά του. Και σε αντίθεση με κάθε απεργό της πείνας, εμείς τον τρώμε ακόμα στη μάπα τεστάροντας την αντοχή και των ανθεκτικότερων εκ των κοπανόμετρων. 

6. Το μέτωπο της λογικής

Συγκροτήθηκε επιτέλους και επίσημα μέσα στο 2014 ο άτυπος φορέας διανοούμενων, καλλιτεχνών και λοιπών προσωπικοτήτων που οι φίλοι και οι εχθροί αποκαλούν "Το μέτωπο της Λογικής". Το Μέτωπο έχει διαπαραταξιακό και διακομματικό χαρακτήρα, εκτείνεται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και καλύπτει όλους τις δείκτες νοημοσύνης. Τατσόπουλος, Λυκούδης, Χειμωνάς, Πσαριανός, Ζούλας, Λυμπεράκη, Καφετζόπουλος, Κανέλης είναι μερικές μόνο από τις προσωπικότητες του Μετώπου που πλαισίωσαν το 2014 αποτελεσματικά τους διαχρονικούς αστέρες της εθνικής ομάδας μέτα-μεταπολιτευτικού ορθολογισμού, τον Καμίνη δηλαδή, τον Χωμενίδη, τον Τζήμερο, την Τριανταφύλλου, τον Γεωργελέ, τον Προτοσάλτε, και βέβαια τον κυρ-Μπάμπη τον Παπαδημητρίου. 

Τι είναι όμως το Μέτωπο; Το Μέτωπο ξεπήδησε από την ανάγκη να αφήσουμε επιτέλους πίσω σαν κοινωνία την φθήνια και την αγοραία χυδαιότητα της μεταπολίτευσης, προφανές κατάλοιπο της χρόνιας ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς. Οι άνθρωποι του Μετώπου αποτελούν τους ύστερους εκπροσώπους του νεοελληνικού Διαφωτισμού, τους μεταχρονολογημένους μα αυτοδίκαιους εκφραστές της Μεταρρύθμισης που ο ελληνισμός ποτέ του δεν έζησε. Είναι φορείς της επανάστασης της Κοινής Λογικής, του Αυτονόητου βρε αδερφέ, οι άνθρωποι που παίρνουν μόνο τα καλά και αφήνουν πίσω τα κακά. Ασκούν επιτέλους το αυτονόητο δικαίωμα της ψύχραιμης κρίσης και δικαίως απαγορεύουν στον οποιοδήποτε που δεν ανήκει στο Μέτωπο να σκέφτεται με βάση τη λογική. Με Πράβντα τους την Athens Voice, portal τους το Protagon, ορμητήριο την πλατεία Αγίας Ειρήνης και τον Θεόδωρο Πάγκαλο στον ρόλο του Βελουχιώτη της δικής τους επανάστασης, αναγνωρίζουν θαρραλέα την αναγκαιότητα των μνημονίων που επέβαλαν επιτέλους όσα έπρεπε μόνοι μας να είχαμε πραγματοποιήσει από χρόνια και καταδικάζουν τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, εύστοχα ενθυμίζοντας πως η άλλη πλευρά αποφεύγει σκόπιμα να μιλά για την Marfin. Ο μεγάλος φόβος του Μετώπου αποτελεί διαχρονικά η παλινόρθωση του λαϊκισμού, η οποία προς μεγάλην του απογοήτευση είναι δεδομένη σε περίπτωση που ένα πιθανό πραξικόπημα του λαού αναδείξει στην εξουσία τον Σύριζα και την συνιστώσα του Λαφαζάνη. 

Το μέτωπο της λογικής είναι χωρίς αμφιβολία ο πολλά υποσχόμενος παράγων της χρονιάς που πλησιάζει, να μα τον Πάσχο Μανδραβέλη.  

----------------------------- *****************------------------------------

Στις 29 Δεκεμβρίου έρχεται το δεύτερο μέρος, το οποίο έχει σχεδόν διαμορφωθεί. Ωστόσο περιμένω ακόμα την έκπληξη πριν την οριστικοποίηση. Ποιοι αξίζουν κατά την γνώμη σου την κορυφή της λίστας των μεγαλύτερων κόπανων της χρονιάς;

ο μικρός μας καθημερινός φασισμός

Αυτή είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της καθημερινότητας στα μέσα μεταφοράς του Λονδίνου. Ξενοφοβία, ρατσισμός και ύπουλος, υπόγειος φασισμός στα πρωτοσέλιδα. Σήμερα, ολόκληρη η σειρά απέναντί μου στο μετρό είχε ανοιγμένη στα χέρια της την φυλλάδα της φωτογραφίας. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών ως πρώτο και κυρίαρχο θέμα, παρατεταγμένη σε μια αστεία συνεχή διάταξη κατά μήκος του βαγονιού. Ήταν ασφυκτική η αίσθηση. Να αισθάνεσαι στόχος. Για το πιο σπουδαίο ως το πλέον ασήμαντο. Είναι περίεργο. Όταν έχεις χρόνια σε ένα ξένο τόπο, όταν έχεις δουλειά, σπίτι, ταίρι, κοινωνικό κύκλο, συντρόφους, φίλους, εχθρούς, όταν μετά από καιρό αποκτάς την ρουτίνα μιας αλλεπάλληλης καθημερινότητας, σχεδόν ξεχνάς κάποιες στιγμές πως είσαι μετανάστης. Πως είχες έρθει μερικά χρόνια πριν με την αυτοπεποίθηση των πτυχίων σου, το θράσος μπρος στην αντιμετώπιση του άγνωστου, με την ελπίδα της λίγο καλύτερης ζωής, την αναζήτηση της αξιοπρέπειας. Για να έρθει ένα πρωτοσέλιδο να σε φέρει πίσω. Να σου θυμίσει. Να στο θυμίσει. Όχι το ότι είσαι μετανάστης, αλλά το ότι θεωρείσαι μετανάστης, ότι δηλαδή φέρεις μια ιδιότητα που προσδιορίζεται από τους άλλους, που το ηθικό της βάρος καθορίζεται από το πρωτοσέλιδο μιας φυλλάδας, το ρεπορτάζ ενός καναλιού, την λεκτική παράπραξη ενός επισήμου, την ευθεία αναφορά του αποθρασυμένου νεοφώτιστου στην εξουσία ακροδεξιού. Ο σκληρός αγώνας για τον επαναυτοπροσδιορισμό στον νέο τόπο φθείρεται έτσι, ύπουλα, βρώμικα. Σε αναγκάζει να θυμάσαι συνεχώς πως εκτός από το μέσα, υπάρχει και το έξω. Τα γνωρίζαμε όλα αυτά όμως. Υπήρξαμε κάποτε εμείς το έξω. Αυτοί που προσδιόριζαν τους άλλους, που θεωρούσαν τους μετανάστες. Και ανεχτήκαμε τη βρωμιά απέναντί τους, την διάκριση, το μίσος, την απομόνωση, τη βία. Και την κάναμε θεσμό, στα πρωτοσέλιδα των δικών μας εφημερίδων, στα ρεπορτάζ των δικών μας καναλιών, στα χείλη των δικών μας ακροδεξιών στην εξουσία.

Εδώ και μήνες, η κεντρική φιγούρα που έχει αναλάβει τη συνέχιση σε αυτό το κοπιώδες έργο της σιγανής, υπόγειας, άοσμης ακόμα σήψης της αγγλικής κοινωνίας, λέγεται Neil Farage. Πρόκειται για τον ιδρυτή και ηγέτη του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP), που σαρώνει σε δημοσκοπήσεις και σε τοπικές επαναληπτικές εκλογές. Ο γιος ενός μεγαλοτραπεζίτη του City, ο απόφοιτος του μεγαλοπρεπούς Dulwich College, ο αρνητής την πανεπιστημιακής εκπαίδευσης αλλά πετυχημένος χρηματιστής, βλέπει το πρόσωπό του πλέον παντού, από το σοβαρό BBC ως τις πλέον χυδαίες φυλλάδες. Με το χαμόγελο του κρετίνου, και ένα ποτήρι αλκοόλ συνεχώς στο χέρι. Να εξαπολύει το δηλητήριο, το σκοτάδι, τη συκοφαντία, το μίσος. Και να σαρώνει, κρατώντας το χορό. Και η άρχουσα τάξη να ακολουθεί λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της παράγουν τον πλούτο, και η πολιτική ηγεσία να τρέχει ξοπίσω του ασθμαίνοντας λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της στρώνουν και αυτής το τραπέζι. 

Έχει γεμίσει ο τόπος ευθείες επιθέσεις πλέον σε αυτή την πόλη, που ο μισός της πληθυσμός είναι ξένοι. Η προσβολή είναι καθημερινή. Συνεχής. Κολλάει στα χέρια μας σταθερά το πρωί στον υπόγειο και όσοι ακόμα την αρνούμαστε σθεναρά, μας την κολλάνε στην μούρη άθελά τους, σε μια διαδρομή οι ξενόγλωσσοι στοιβαγμένοι στις αφιλόξενες ώρες αιχμής.

Τι μας είπε στη πραγματικότητα με το κλάμα του ο Μπούκουρας;

Άκουσα πολύ προσεκτικά το περιεχόμενο της ομιλίας του νεοναζί Μπούκουρα στη βουλή. Και το διάβασα απομαγνητοφωνημένο λίγο αργότερα, απογυμνωμένο από τη θλιβερή εικόνα που τον συνόδευσε. Και είδα και ξαναείδα τον Μπούκουρα να μιλάει, παρατηρώντας προσεκτικά το ύφος του, τη γλώσσα του σώματός του, το συναισθηματικό φορτίο που απελευθέρωσε τόσο στο υποκειμενικό του επίπεδο όσο και αντικειμενικά στο επίπεδο της παρατήρησης, και πρόσεξα το πώς δόμησε τη σκέψη του μέσα στο συγκεκριμένο συναισθηματικό φορτίο. Αναφέρομαι βεβαίως στο πεντάλεπτο προσωπικό του «ξέσπασμα» που προκάλεσε αίσθηση, και όχι στο κείμενο το συνταγμένο από τους δικηγόρους του για τις καραμπίνες. 

Επί ένα πεντάλεπτο ο Μπούκουρας απευθύνθηκε στους ακροατές του με μια συναισθηματική καταιγίδα, συνοδευόμενη από δάκρυα, λυγμούς και αναφιλητά. Με φωνή δυνατή, χρωματισμένη, τονισμένη σε σημεία της ομιλίας του, εμφατική σε λέξεις κλειδιά (για τον ίδιο και τους ακροατές του) όπως τα «παιδιά», η «φυλακή», τα «ψυχοφάρμακα». Και με το ανεπαίσθητο ψεύδισμά της. Κατά στιγμές, σκούπιζε τα υγρά μάτια του με τη σφιγμένη γροθιά, φέρνοντας στο νου το μικρό παιδί μετά από ένα γερό κλάμα. 

Στη  φόρμα της σκέψης του κυρίαρχος ήταν ο αυθορμητισμός, η άμεση απόκριση στα ερεθίσματα που δεχόταν από τους βουλευτές. Εξέφρασε μια αλληλουχία σκέψεων και παραθέσεων που τη στιγμή της συναισθηματικής κορύφωσης της παρουσίας του στο βήμα ακουγόταν ταχεία και ασύνδετη χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει από τα όρια του φυσιολογικού. 

Από άποψη περιεχομένου, ο εκτός κειμένου αυθόρμητος λόγος του, έβριθε αναφορών στη νεανική ηλικία, την ταπεινή καταγωγή, την οικογένεια, τη πατρίδα. Προέβη σε αποκαλύψεις για τη ψυχική του υγεία αναφερόμενος στη χρήση αντικαταθλιπτικής και αγχολυτικής αγωγής, και με μια παραδοξότητα  επικαλέστηκε την εμπειρία του και τις επιρροές του απ' το πασόκ και τον Ανδρέα Παπανδρέου (!). 

Η ομιλία ολοκληρώθηκε απότομα με τον Μπούκουρα να αποκρίνεται σε ένα κατ’ αυτόν χλευαστικό σχόλιο ενός βουλευτή και με μια τελική επίκληση στη συνείδηση των ακροατών. (Όλη η ομιλία εδώ). 

Χωρίς αμφιβολία, η σκηνή υπήρξε έντονα δραματική. Και το «δράμα» καθώς φαίνεται αποτελεί τη λέξη κλειδί. 

Διότι ακριβώς  ό,τι ο Μπούκουρας εξέφρασε στο βήμα της βουλής, όταν αποπειράθηκε την εκτός κειμένου επικοινωνία με τους ακροατές του, δεν ήταν τίποτα άλλο πέραν από τη δραματοποίηση ενός φτωχού στο βάθος του συναισθήματος. Το κλάμα του μπορώ μόνο να το κατανοήσω ως απότοκο της συγκεκριμένης και δεδομένης ψυχικής του κατάστασης από την επιστροφή του, μετά από μήνες απομόνωσης, σε ένα υποκειμενικό κέντρο της προσοχής στο οποίο δεν κατάφερε να υπερνικήσει το συσσωρευμένο συναισθηματικό φορτίο που ήταν έτοιμο να ξεχυθεί. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν  τα δάκρυά του στερούνται πραγματικού συναισθήματος. Η επίθεση συναισθηματισμού που έκανε είναι κενή. Οι λυγμοί του είναι πρόσκαιροι, παροδικοί, οπορτουνιστικοί. Το κλάμα του ρηχό και το συγκινησιακό φορτίο επιφανειακό. Το γεγονός ότι η συναισθηματική του έκφραση επί της ουσίας δεν άγγιξε κανέναν μας ή απλά απορρίφθηκε ως γελοία οφείλεται σε ένα βαθμό και σε αυτή τη διάσταση μεταξύ της έντασης της συναισθητικής παράστασης και της πραγματικής έντασης του συναισθήματός του. 

Αν ξεγελάστηκαν τα μάτια μας, δε ξεγελιέται η ψυχή μας. 

Και οπωσδήποτε ούτε η λογική μας. 

Και δεν ξεγελιέται η λογική μας γιατί το περιεχόμενο του λόγου του Μπούκουρα στη βουλή, εκτός αρχικού και προγραμματισμένου κειμένου όπως ο ίδιος δήλωσε, δείχνει ακριβώς ότι ο χρόνος της απομόνωσης, του εγκλεισμού, της αποστέρησης της ελευθερίας δεν στάθηκε ικανός για μια ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό, για μια αυτοκριτική στις επιλογές και τις απόψεις του, για έναν ειλικρινή αναστοχασμό σε όσα έχει κάνει και όσα του έχουν συμβεί μέχρι τώρα. Με τον λόγο του ο Μπούκουρας έδειξε ότι όλος αυτός ο χρόνος της προφυλάκισης ήταν στη πραγματικότητα κατειλημμένος από ένα κενό συναισθηματισμό ο οποίος αρνήθηκε αυτό που θα μπορούσε έστω και λίγο να τον ξανακάνει από το νεοναζί στέλεχος της εγκληματικής συμμορίας της χρυσής αβγής ξανά άνθρωπο. Και αναφέρομαι στη μεταμέλεια. 

Ούτε ένα "συγγνώμη" δεν είχε η ομιλία του Μπούκουρα στη βουλή. Ούτε ένα "έσφαλα", ούτε ένα "παιδιά γράψτε λάθος". Τίποτα. Αντ' αυτού, ρωτούσε και ξαναρωτούσε τι είχε κάνει, σε τι έσφαλε, αναρωτιόταν γιατί ήταν φυλακισμένος, τι θα έλεγε στα παιδιά του. Στα παιδιά του. Έδειξε ότι δεν βρισκόταν ουδεμία στιγμή σε οποιαδήποτε επαφή με τη πραγματικότητα. Με το τι έχει συμβεί και το τι συμβαίνει. Με το πού βρισκόταν ενεργά αναμεμειγμένος. Λες και ο οιστριονικός του συναισθηματισμός τον έχει εξωθήσει στην απόλυτη άρνηση. Ή, ακόμα χειρότερα, λες και ανταποκρίνεται με τον καλύτερο/χειρότερο τρόπο στη γενικότερη απο-ευαισθητοποίηση μιας ολόκληρης κοινωνίας στη φρίκη. 

Καμιά μεταμέλεια, καμιά ενσυναίσθηση, καμιά εμ-πάθεια για τα θύματά του, ούτε ένα ίχνος κατανόησης, πρόσδεσης στα γεγονότα.
Αντίθετα, με το χέρι του έτριψε τα δακρυσμένα του μάτια και ρούφηξε τη μύτη του, ενθυμίζοντας σε όλους ότι όπως τα παιδάκια, έτσι και αυτός, δεν έχει ευθύνη. Κάποιος άλλος φταίει για ότι έχει συμβεί. Κάποιος άλλος φταίει για ό,τι εκείνος έχει κάνει. Εκείνος τυχαία εκλέχτηκε με τη χρυσή αβγή. Ο φούρναρης από τη Κόρινθο που έτσι απλά ξύπνησε βουλευτής. Συκοφαντώντας την ταπεινή του καταγωγή έδειξε τι σημαίνει ένας φασίστας να κρατά στα χέρια του εξουσία και να συντρίβεται από αυτή. Είναι θλιβερή αυτή η αδυναμία ανάληψης της οποιαδήποτε ευθύνης, ακόμα και αυτής μιας αξιόποινης δράσης. Και ακόμα χειρότερη η από βήματος παλινδρόμηση σε μια κατάσταση που απαιτεί από τους υπολοίπους την δικαιολόγηση, τη κατανόηση, τη λύπηση.

Και όμως, υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στη παλινδρόμηση αυτή. Συγκεκριμένοι βουλευτές τού πρόσφεραν το χάδι, επιβεβαιώνοντας τη παλινδρόμηση, βρεφοποιώντας τον ολοκληρωτικά και φτύνοντας εντελώς μια καταπατημένη αξιοπρέπεια. Και το χειρότερο, προσφέροντας με τη ψήφο τους για τη μη άρση της ασυλίας μια άφεση αμαρτιών για λόγους φθηνού, ρηχού συναισθηματισμού. Είναι δείγμα και αυτό αυτών των προσωπικοτήτων.

Και μιας και μιλάμε για προσωπικότητες, κλήθηκε επιτέλους και ο Μπούκουρας να σταθεί απέναντι στη ψυχοπάθεια του συνεοναζί Κασιδιάρη. Γιατί αυτός και το σινάφι του ήταν όσοι τον χλεύαζαν όλη αυτή την ώρα που εκείνος πλημμύριζε συναισθηματικά την ολομέλεια με τον λόγο του. Και ένιωσε από πρώτο χέρι τη σημαίνει βία, τι σημαίνει μίσος, τι σημαίνει έλλειψη οίκτου και συναισθήματος για τον άλλο, τι σημαίνει νεοναζιστική ψυχοπάθεια.

Ο Μπούκουρας είναι άξιο μέλος της ναζιστικής συμμορίας. Δειλός, απατεωνίσκος, διαταραγμένος και κατώτερος των προσδοκιών. Του αξίζει απόλυτα η περιφρόνηση της κοινωνίας. 

Για επίλογο, μια σύντομη επιστροφή στη γλυκύτητα. Για όλους τους μπούκουρες αυτού του κόσμου, μια φωτογραφία. Είναι εκείνη η στιγμή που συμπυκνώνει την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, την συγκρότηση του εαυτού και την πίστη στα ιδανικά. Το χαμόγελο μπρος την καταδίκη. 

Ένας Άδωνις Στο Χάρβαρντ (το ψυχογράφημα μιας επίσκεψης)

Με τον κουρνιαχτό της κατακαθισμένο, επιστρέφω στη πολύκροτη επίσκεψη της περσόνας Άδωνι Σπυρίδωνα Γεωργιάδη (ΑΣΓ από δω και στο εξής, στα πρότυπα του JFK ή ακόμα και του ΓΑΠ), στο Χάρβαρντ (ή Xavard όπως το προτίμησαν οι συνεργάτες του) προσπαθώντας να καταλάβω τι καινούργιο έμαθα για τη προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου που κυριαρχεί την επικαιρότητα. Δε με απασχολεί η αμφισβητούμενη εγκυρότητα της πρόσκλησης, η όποια πολυτέλεια της JFK Suite στην οποία πέρασε το βράδυ του και το δίκαιο ή όχι της χρήσης δημόσιου χρήματος. Με απασχολεί η μορφή που προσέδωσε ο ΑΓΣ σε αυτές τις ακαθοριστίες στο χρονικό της επίσκεψης και ο τρόπος που εντέλει τις διαμόρφωσε με τις δηλώσεις του. Η ουσία για την κατανόηση του τι στη πραγματικότητα συνέβη βρίσκεται εκεί. 

Πριν απ' όλα όμως να κάνω σαφές, ότι δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να συναναστραφώ με τον ΑΣΓ ούτε να γνωρίσω στοιχεία της προσωπικής του ιστορίας εκτός από εκείνα που ο ίδιος προθυμοποιήθηκε να δημοσιεύσει. Γι΄αυτό και οι παρακάτω θεωρήσεις βασίζονται στα στοιχεία της προσωπικότητας που εκμαιεύονται (και όχι απλά συνειδητά προβάλλονται από τον ίδιο) από την πανταχού παρουσία του στα μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης. 

Ξεκινώ με τη παρατήρηση ότι έχει περιοριστεί η δημόσια έκφραση της ελληνολατρείας του, το διογκωμένο του πάθος για την αρχαιότητα, εκείνη η μαζική ειδωλοποίηση των αρχαιοελληνικών προσωπικοτήτων που με την επιδεικτική της μανία κατέκλυζε τις μεσημεριανές και μεταμεσονύχτιες ζώνες περιθωριακών καναλιών και που διέγραψαν τον πρωταρχικό του μύθο, αυτόν του αφοσιωμένου μεν γραφικού δε ελληνέμπορα τηλεπλασιέ. Πού έχει εξαφανιστεί αυτό το τόσο έντονο χαρακτηριστικό του ΑΣΓ;

Έχω μια υπόθεση, η οποία έγινε πιο βάσιμη με τα γεγονότα του Xavard. Πιθανολογώ λοιπόν ότι η σταδιακή αποστασιοποίηση από αυτή την ιδιότητα οφείλεται σε μια εσωτερική μεταμόρφωση στον τρόπο έκφρασης της άρρητης μεγαλομανιακής του φαντασίωσης. Για να το πω πιο απλά, τι ήταν η μαζική ειδωλοποίηση, η απροκάλυπτη λατρεία ενός παρελθόντος πολιτισμού και των ηρώων του πέρα από μια ξεκάθαρη προβολή πάνω στο αρχαιοελληνικό πάνθεον μιας φαντασίωσης μεγαλείου για τον εαυτό; Και που η διατήρησή της εντός του εαυτού προκαλούσε τέτοια ντροπή ώστε η αναγκαιότητα της απόρριψής της να γινόταν πανίσχυρη; 

Με δεδομένο αυτό, αναρωτιέμαι τι ακριβώς φάνηκε στον τρόπο με το οποίο ο ΑΣΓ παρουσίασε και υπερασπίστηκε την επίσκεψή του στο Xarvard; Παρουσιάζοντας δηλαδή την πρόσκληση ενός φοιτητικού συλλόγου διαμεσολαβημένη από μια εταιρία που ειδικεύεται στις δημοσιοσχεσίτικες παρεμβάσεις (και που ο υπεύθυνος της υπογράφει και ως πρόεδρος του συλλόγου) ως μια μέγιστη πρόσκληση από τη αφρόκρεμα της διανόησης; Προβάλλοντας την ομιλία του που δεν ανακοινώθηκε ούτε καν στη σελίδα εκδηλώσεων του πανεπιστημίου ως μια βαρυσήμαντη παρέμβαση στις συνειδήσεις ενός opinion leading κοινού; Διαφημίζοντας τη διαμονή του στις φοιτητικές εστίες ως φιλοξενία ενός Χάρβαρντ αντάξια ενός Κένεντι;

Αυτό που φάνηκε ήταν τελικά ακριβώς αυτού του είδους η φαντασιωσική αντίληψη του εαυτού που τόσα χρόνια παρατηρούσαμε μειδιώντας στις τηλεβιβλιοπωλήσεις του. Μόνο που αυτή τη φορά το φαντασιωσικό μεγαλείο δεν προβαλλόταν σε κάποια εξέχουσα προσωπικότητα της αρχαιότητας που ο ίδιος εξυμνούσε διαβάζοντας τις σελίδες ενός βιβλίου. Αυτή τη φορά το φαντασιωσικό μεγαλείο ήταν λιγότερο εξωτερικευμένο, πιο κοντά στον εαυτό, ίσως διότι ο εαυτός ήταν υπέροχα ενδεδυμένος με το προσωπείο ενός υπουργού και όχι πια με τη χλευασμένη μάσκα του τηλεπλασιέ.

Και γιατί έκανε κάτι τέτοιο; Γιατί πολλά απλά το ένιωθε. Δεν έχει σημασία τι από όλα αυτά που υπερασπίστηκε με πάθος και επιχειρήματα ήταν πραγματικό, δεν θα είχε σημασία ούτε και αν ακόμα ο ίδιος ο Κένεντι ανασταινόταν και τον ξεναγούσε στα παλιά του λημέρια. Σημασία έχει ότι ο ΑΣΓ έζησε και περιέγραψε μια τέτοια φαντασίωση αφαιρώντας μάλιστα με πυγμή από τον οποιοδήποτε το δικαίωμα να του την καταστρέψει.   

Βέβαια, το παραπάνω σηματοδοτεί και μια μορφή μεταβολής του ναρκισσιστικού προσανατολισμού του ΑΣΓ. Υποψιάζομαι ότι πιο παλιά, πριν τα φώτα του προβολέα στοχεύσουν μόνιμα στο πρόσωπό του, θα κυριαρχούσαν η εσωστρέφεια, η αμυντικότητα, η ευαλωτότητα. Τώρα, υπουργός πια και συνηθισμένα λουσμένος στο φως της τηλεοπτικής κάμερας, ο κρυφός πυρήνας ντροπής του που κατέπνιγε τη μυστική επιθυμία της επίδειξης του μεγαλομανούς εαυτού προστατεύεται από αυτή, και πια λαμποκοπά στη χρόνια φωταψία της, χρησιμοποιώντας ως καλύτερη άμυνα την φαινομενική εξωστρέφειά του, την αυτοπεποίθηση, την επίδειξη και βεβαίως την επιθετικότητα. Υπεράγρυπνος στον σχολιασμό, τρομερά ευαίσθητος στην κριτική, τον παρατηρώ να συνδυάζει μοναδικά την εργασία στο υπουργείο και τις εμφανίσεις στις τηλεοράσεις με τη στενή παρακολούθηση των λογαριασμών του στα μέσα δικτύωσης, εμπλεκόμενος συστηματικά σε μακροσκελείς συζητήσεις 140 χαρακτήρων με τον οποιοδήποτε, από στελέχη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης μέχρι διαδικτυακά τρολ. Αυτού του είδους η επαγρύπνηση στα γραφόμενα που τον αφορούν είναι μια ακόμα μορφή προβολής της αίσθησης ενός μεγαλειώδους εαυτού, αυτή τη φορά όμως όχι σε κάποιον εξωτερικό ειδωλοποιημένο Άλλον αλλά διατηρημένη εντός του εαυτού ώστε τελικά ο Άλλος (για παράδειγμα οι διαδικτυακοί επικριτές του) να εκλαμβάνεται ως διώκτης του.

Ακριβώς εκεί τοποθετείται και η απαράμιλλη ανθεκτικότητά του στις σφοδρές επιθέσεις εναντίον του, ειδικά όταν αυτές γίνονται ευθέως και φανερά. Στα επιθετικά σχόλια απροκάλυπτης δυσφήμισης, χλευασμού, ακόμα και λεκτικής κακοποίησης από χρήστες των κοινωνικών δικτύων, εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος σαν να υπάρχει ένα διαφανές μεταλλικό δίχτυ προστασίας από το οποίο δε περνά το παραμικρό. Παρομοίως και στις δημόσιες φυσικές εμφανίσεις του σε συνέδρια, ημερίδες, συγκεντρώσεις. Χλεύη, αποδοκιμασίες, βρισίδια που δεν τον διαπερνούν ούτε εκατοστό. Σχεδόν αυτιστική απόκρουση χωρίς να είναι αυτιστικός. Μια πανίσχυρη αποσύνδεση. Ένας παχυδερμικός ναρκισσισμός που δένει όμορφα και αποτελεσματικά με την αυτονόητη οικειοποίηση της σκόπευσης της κάμερας, τη προβολή του μεγαλείου, την εξωστρέφεια και την επιθετικότητα.

Και μιας και αναφέρομαι στον ναρκισσισμό, απλά θυμίζω ότι ο ΑΣΓ είναι κοινώς γνωστός ως απλά "Άδωνις". Έτσι, μόνο αυτό, χωρίς κάτι άλλο. Πέραν των σύγχρονων συνειρμών σχετικά με τον χαρακτηρισμό ενός άντρα ως Άδωνι, η ίδια η μυθολογία (αυτή η υπέρμετρα ειδωλοποιημένη μυθολογία από τον ίδιο) μας αναφέρει πως ο Άδωνις, ένας θεϊκής ομορφιάς νέος, υπήρξε γέννημα αιμομιξίας και τελευταία στιγμή σώθηκε από τη θεϊκή παρέμβαση της Αφροδίτης, όταν ο πατέρας-παππούς του Κινύρας, παραπλανημένος από τη μητέρα του Σμύρνα, αποπειράθηκε να την εκδικηθεί. Η Περσεφόνη τότε μαγεμένη από την ομορφιά του τον πήρε μαζί της στον κάτω κόσμο και αρνήθηκε να τον επιστρέψει στην Αφροδίτη όταν αυτή τον ζήτησε πίσω. Τη θεϊκή διαμάχη μεταξύ Αφροδίτης και Περσεφόνης για τον Άδωνι έλυσε τελικά με παρέμβασή του ο ίδιος ο Δίας. Είναι σκέτη πρόκληση η ψυχαναλυτική προέκταση του μύθου στα της προσωπικότητας του σύγχρονου Άδωνι αλλά αυτό θα ήταν κάτι που θα ξέφευγε από τις ικανότητες του υπογράφοντα ιστολόγου.

Αυτός ο ναρκισσιστικός προσανατολισμός όμως, όπως σχολιάστηκε παραπάνω, με την ανάγκη της προβολής και της αποδοχής, το προβεβλημένο αίσθημα μεγαλείου το καταπιεσμένο από ντροπή, και τη ανακλαστική αποσύνδεση και παχυδερμία του,  συνέχεται σε αυτό το λειτουργικό σχήμα που όλοι παρατηρούμε με έναν νευρωτικό, υστερικόμορφο χαρακτήρα, τον οποίο θεωρώ το βασικό υπόστρωμα αυτής της τόσο ιδιαίτερης προσωπικότητας. Οι συνεχείς νύξεις στους άλλους να καταπιαστούν θετικά ή αρνητικά με τα δικά του κατορθώματα (δες φώτο των tweets του), στη προκειμένη μια επιτυχημένη πρόσκληση/παρουσία στο Xarvard, αποκτούν μια σχεδόν εξιμπισιονιστική χροιά και θυμίζουν κάποιον που βλέπει τους άλλους σαν προεκτάσεις του εαυτού του. Και είναι ακριβώς αυτό το υστερικόμορφο υπόβαθρο που τον βοηθά στο να ανταποκριθεί περισσότερο από ικανοποιητικά στις φιλοδοξίες του, στην αναγκαιότητα να περιορίσει πλέον τη παρορμητικότητα του παρελθόντος (ολοφάνερα πια πιο ήρεμος στις τηλεοράσεις), να χειριστεί επαρκώς τον ανταγωνισμό και τελικά να είναι όντως σχετικά πετυχημένος στο έργο που η κυβέρνηση και η τρόικα του έχει αναθέσει (και όχι η κοινωνία).

Η συνεχής φωτογράφηση βέβαια λεπτομερειών του ταξιδιού στο Xarvard και στα συνδεδεμένα με αυτό νοσοκομεία, υστερικόμορφα προβεβλημένα στα κοινωνικά δίκτυα και αποδεικτικά στοιχεία που εξυπηρετούν τις παραπάνω ψυχογραφικές προεκτάσεις, δείχνει βέβαια και κάτι ακόμα. Ότι ο ΑΣΓ διακατέχεται σταθερά και από ένα καταπιεστικό, σχεδόν αφόρητο μικροαστισμό, φωτογραφημένο σε κάθε του βήμα και εξεφρασμένο με δεκάδες tweets, αυθόρμητα ή προκληθέντα. 

Και ίσως να είναι αυτός ο μικροαστισμός που θα του στοιχίσει τελικά όλα όσα οι ναρκισσιστικές του τάσεις τού έχουν προμηνύσει.

Ελπίζω η κοινωνία να αναλάβει τις ευθύνες της νωρίτερα.

Κόπανοι της χρονιάς 2013 - Top 10 (μέρος δεύτερο)

Συνεχίζουμε με θέρμη το δεύτερο μέρος της λίστας με τους 10 τοπ κόπανους για το 2013. Το πρώτο μέρος (από το 10 ως το 6) εδώ.  

5. Νότης Σφακιανάκης

Με τις εμπρηστικές του δηλώσεις για τη Χρυσή Αβγή στο 2013, οι άνθρωποι χωρίστηκαν ξανά σε δύο κατηγορίες. Αυτοί που θεωρούν τον Νότη κόπανο και εκείνοι που τον θεωρούν εκφραστή. Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Ο Νότης είναι ο εκφραστής. Της μαγκιάς της φυλής. Του θράσους του Έλληνα που δε μασάει πουθενά. Του αμόλυντου αίματος. Του πιτόγυρου μέσα στη μερσεντέ και το Καγιέν. Της λευκής πλαστικής καρέκλας. Του λουλουδικού. Με την λεκτική ευφράδεια τύπου Παναγιώταρου. Με τη εκκεντρικότητα ως υπεραναπλήρωση των ελλειμμάτων στη προσωπικότητα, και την αποκατάσταση του συνδρόμου κατωτερότητας ως τη μισαλλόδοξη μεγαλομανία του μικροαστού. Και με αυτή την σοβαρότητα της επαναπλαισίωσης της θεωρίας καταγωγής μας από τους Ελ. Ο Νότης είναι το πολιτισμικό σύμβολο του νεοέλληνα. Και δε θα σβήσει αν δε ψοφήσει και ο τελευταίος που χαρακτηρίζεται έτσι. Εντάξει, είναι και κόπανος. 

4.   Θάνος Τζήμερος, Λένα Διβάνη, Σώτη Τριανταφύλλου και λοιποί νεοφιλελεύθεροι.
Και ο Μπάμπης ο Παπαδημητρίου

Είναι οι άνθρωποι για τους οποίους ο ορθολογισμός αποτελεί αυτονόητο δικαίωμα, και αυτοί που φέρουν την αποκλειστική του αντιπροσωπεία, απαγορεύοντας στον οποιοδήποτε που δεν ασπάζεται τις ιδέες τους να σκέφτεται με βάση τη λογική. Σε πλήρη άνθιση το 2013, κατέδειξαν με σαφήνεια τα βασικά χαρακτηριστικά της ιδεολογίας τους: Η περιφρόνηση του ανθρώπου και ο υποβιβασμός του ως το μέσο για τη κερδοφορία, η λατρεία της ανισότητας, η αποθέωση του ατομισμού ως το υπέρτατο ιδανικό, και ένας βαθύς, ωμός κυνισμός που θα έκανε τη πατρόνα τους, μακαρίτισσα το 2013 Βαρόνη Θάτσερ να τους αγκάλιαζε με υπερηφάνεια. Οι καλύτεροι υποψήφιοι να συνεχίσουν το σοκ και δέος του success story, να μα τον Πάσχο Μανδραβέλη...

3.  Μιχάλης Λιάπης

Ο πρώην υπουργός, που θα μπορούσε να ήταν και πρωθυπουργός αν δεν ήταν γιος γυναίκας απογόνου Καραμανλή και δε στερούταν έτσι το περιβόητο επίθετο, κάλλιστα διεκδικεί θέση και στο τοπ 10 κόπανων της δεκαετίας. Προσοχή όμως. Θα ήταν λάθος να περιορίσουμε την ανάλυσή μας αποκλειστικά στην βλακεία που τον δέρνει. Η συμπεριφορά και η στάση του αποτελεί κάτι περισσότερο από απότοκο ανοησίας. Είναι το αποτέλεσμα πολλαπλών παραγόντων, ενός εκρηκτικού μίγματος μιας φεουδαρχικής αντίληψης της κοινωνίας, του θράσους μιας δήθεν αριστοκρατικής καταγωγής, της υπεροπτικής ψευδαίσθησης της υπερπήδησης του νόμου, του ιστορικού διαρκούς ατιμωρησίας, της ασυδοσίας του πλούτου του, και βέβαια της αλαζονείας της χρόνιας εξουσίας. Πάνω απ' όλα της ασυδοσίας του πλούτου και της αλαζονείας της χρόνιας εξουσίας. Γιατί ο πλούτος και η εξουσία είναι όντως τα απεχθέστερα συμπτώματα της χειρότερης αρρώστιας μιας κοινωνίας. Και όλα αυτά σε καθεστώς κατάρρευσης και παρακμής. Είναι πραγματικό κατόρθωμα τέτοια ξεφτίλα. 

Περισσότερη βλακεία και εξουσία στο ιστολόγιο εδώ.

2.  Φαήλος Κρανιδιώτης και η ομάδα αλήθειας της Νέας Δημοκρατίας

Είναι η πρόγευση του πώς θα ζούμε στην Ελλάδα των επόμενων χρόνων αν η αριστερά δε συντρίψει ενωμένη και αποφασιστικά τα μνημόνια και τους εγχώριους υπηρέτες τους. Το ιδεολογικό περιθώριο, ο σκοταδισμός, η ιδεολογική έκφραση ακαλλιέργητων ενστίκτων μακριά από τον πολιτισμό, η αμορφωσιά, η ασημαντότητα και η μισαλλοδοξία όλα μαζεμένα σε μερικές προσωπικότητες. Δεκαετίες παραδοσιακού ακροδεξιού παρακράτους αναβιώνουν στην εποχή των ηλεκτρονικών δικτύων ενημέρωσης, εμβαπτισμένες στην χρόνια αποευαισθητοποίηση της κοινωνίας στη σαπίλα των ψωμιάδηδων, των καρατζαφέρηδων, των χριστόδουλων και των υπολοίπων ελληνορθόδοξων πατριωτών. Καλύτερα φτωχός και μετανάστης...

1. Ο Αντώνης ο Σαμαράς

Ο εκτελεστής του success story που όλοι βιώνουμε

Ο συνεργάτης του Βενιζέλου

Ο καλύτερος πρωθυπουργός του Κεδίκογλου και ο δεύτερος καλύτερος του Κεφαλογιάννη μετά τον Καραμανλή

Μας αξίζει ό,τι μας συμβαίνει