η οδύσσεια ενός καθαιρεμένου

Συμπαθώ τον τηλεπεριφεριάρχη, πρώην τηλενομάρχη και παντοτινό μέγα θεατρίνο γι΄αυτό και φέρνω στο φως μια πτυχή της σύγχρονης τραγωδίας που όλη η Ελλάδα δεν γίνεται μάρτυρας. Το μικρό μόριο "δεν" - σ' ένα ειρωνικό παιχνίδι της αξιολάτρευτης γλώσσας μας μπρος στο τηλεμεγαλείο- αποκαλύπτει την ουσία της τραγωδίας και την αφορμή βεβαίως τούτης της ανάρτησης. 

Οι φανατικοί ορθόδοξοι ενδεχομένως να το εντάξουν στο γνωστό συνωμοσιολογικό σενάριο περί εξαφάνισης του ελληνισμού, οι μακεδονολάτρες να δουν σ' αυτό το επόμενο βήμα προς την ύστατη λύση, οι υποψιασμένοι της δεξιάς ως το κρυφό χτύπημα του ύπουλου πασοκικού παρακράτους, οι αναρχικοί της ακροδεξιάς να βρουν το νέο είδωλο της πολιτικής καταδίκης και επικείμενης ανυπακοής και οι τεθλιμμένοι τηλεθεατές να χάσουν μια ελάχιστη ευκαιρία να γελάσει το χειλάκι τους στην εποχή της παρατεταμένης θλίψης. Όλοι τους θα έχουν δίκιο, μα πάνω απ' όλους το δίκιο θα ανήκει στον θεατράνθρωπο της καρδιάς μας. Γιατί δεν είναι δυνατό, σε τούτες τις στιγμές που η ιστορία γράφεται, οι τηλεδημοσιογράφοι να απέχουν των καθηκόντων τους. Γιατί δεν είναι δυνατό τα ζωογόνα πάνελ της τηλεόρασης να στερούν τούτες τις στιγμές τον αναγκαίο για την επιβίωση τηλεοπτικό προβολέα από το απόλυτο δημιούργημά τους.  

Το ζήτημα προφανώς και είναι βαθιά υπαρξιακό.

Η πολιτική ζωή του τηλενομάρχη υπήρξε πάντα υλικά παρούσα στα όρια της τηλεόρασης και αυτό σε μια διάσταση περισσότερο ηθική παρά επεξηγηματική. Οι τηλεοπτικές παρουσίες του τηλενομάρχη αναίρεσαν την υπόσταση ως ενέργεια της σκέψης -τουλάχιστο για τους τηλεθεατές σίγουρα-  και έδωσαν νόημα στη πολιτική ύπαρξη με ένα τρόπο που μόνο οι ελληνέμποροι του λάος μπορούν πλέον να συναγωνιστούν. Τούτες τις κρίσιμες ώρες όμως η πολιτική υπόστασή του αναζητά τον εαυτό της και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πρωινές εκπομπές λόγω μια κάποιας απεργίας αφαιρεί από εκείνον θεμελιώδη στοιχεία της ύπαρξής του. Το τηλεοπτικό φως, που όσο ζωογόνο ήταν για εκείνον τόσο φως ολοένα νεκρικό γινόταν για τους άμοιρες τηλεθεατές του, είναι προσωρινά σβηστό και έτσι ο τηλενομάρχης βρίσκει για λίγο τον εαυτό του πίσω στο κόσμο από τον οποίο είχε αποπροσωποποιηθεί. Και στον οποίο κυριαρχεί η τραγική διαπίστωση ότι η κατακρήμνιση από το δημόσιο αξίωμα δεν αποτελεί προϊόν τηλεοπτικής ψηφοφορίας. Και καλείται μέσα σ' αυτόν να σταματήσει την περαιτέρω αποφυγή της προσωπικής ευθύνης. 

Ευτυχώς όμως η απεργία σύντομα τελειώνει και οι τηλεπαρουσιαστές θα επιστρέψουν στις θέσεις τους. Ο λαοπρόβλητος πρώην τηλεπεριφεριάρχης θα ανακαταλάβει και αυτός τη δική του στο δεξί ήμισυ της οθόνης και το δικαίωμα της ανακτημένης υπόστασης. Η ειρωνεία επιτέλους θα πάψει και αυτή η προσωρινή αναστάτωση δε θα γίνει ποτέ μεταμόρφωση, θα παραμείνει πάντα μια τέλεια διαύγαση του εαυτού λουσμένη ξανά στο φως των προβολέων. 

αποκατάσταση τώρα

Με αφορμή τη συγκινητική βράβευση της ασυγκράτητης κινέζικης δημοκρατίας από την διεθνούς αναγνώρισης ελληνική, και μέσα σε αυτό το ελπιδοφόρο κλίμα επιχειρηματικής ομοψυχίας, νομίζω πως θα άξιζε και ένα μετάλλιο τιμής στον συμπαθή ανώνυμο μπάτσο της φωτογραφίας. Εκείνον που τότε, στη τελετή αφής της φλόγας της ολυμπιάδας του Πεκίνου στην αρχαία Ολυμπία, με αυτοθυσία υπερασπίστηκε τη τιμή της κοιτίδας της δημοκρατίας και απεκατέστησε ηρωικά τη τάξη στη μεγαλειώδη μεταλάμπαδευση των υπέρτατων αξιών που ενώνουν τα δυο κράτη. 

λευτεριά για οσους είναι στα WC

Η μοντέρνα λαϊκή σοφία ερμήνευε μέχρι σήμερα τη παρατεταμένη παραμονή στο WC υιοθετώντας δυο ενδεχόμενα:

1. τη δυσκοιλιότητα,
2. τον διαλογισμό

Η υπόθεση της ταυτόχρονης αποδοχής και των δύο κρίνεται αβάσιμη μιας και η ύπαρξη δυσκοιλιότητας από μόνη της θεωρείται τόσο κυριαρχική ώστε να περιάγει με αμηχανία την ασφαλή εξαγωγή της ίδιας της πεμπτουσίας της παραμονής στο WC, πόσο μάλλον την εξαγωγή ενός χρήσιμου διανοητικού συμπεράσματος.

Η παγκόσμια βιβλιογραφία δεν έχει καταγράψει αν η μακροχρόνια κατάληψη μιας εξουσιαστικής θέσης σχετίζεται με την ανάπτυξη δυσκοιλιότητας -μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν γι' αυτό το ζήτημα. Όμως, η καθημερινή εμπειρία μας βεβαιώνει ότι η εξουσιαστική θέση σχετίζεται με την αδυναμία εξαγωγής χρήσιμων διανοητικών συμπερασμάτων.  Ίσως μια πιθανή δυσκοιλιότητα να παρεμβαίνει σε αυτή την αιτιολογική σχέση, αλλά χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο.

Η νέα μοντέρνα ελληνική κοινωνία, που γεννήθηκε τόσο απότομα όσο απότομα διαλύθηκε και η ψευδαίσθηση του αυτεξούσιού της, επινόησε μια νέα πρωτότυπη αιτία παρατεταμένης παραμονής στο WC, στηριζόμενη προφανώς στα αριστοφανικά γονίδια της θεάρεστης καταγωγής της: την αποφυγή του λαϊκού λιντσαρίσματος. Νέα ερευνητικά πεδία ανοίχτηκαν ξαφνικά στον ορίζοντα για τους φιλόδοξους επιστήμονες! και οι καινούργιες υποθέσεις προς διερεύνηση απεριόριστες! Υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην αποφυγή λινταρίσματος και τον διαλογισμό δίπλα σε μια λεκάνη; Ποια η επίδραση της δυσκοιλιότητας στην αποφυγή ενός διεγερμένου πλήθους; Αν ένας μετριοπαθής συντηρητικός πολιτικός χρειάστηκε μια ολόκληρη διμοιρία μπάτσων για να ολοκληρώσει τη παραμονή του στον καμπινέ, τι μέτρα απαιτούνται για εκείνους που βρίσκονται βουτηγμένοι μέσα του μέχρι το κεφάλι;

Αθάνατη λαϊκή σοφία, αθάνατη ελληνική πρωτοπορία!

το γυναικείο σώμα είναι γυναικείο δικαίωμα

Το περίφημο βίντεο είναι το απόλυτο δώρο του Sex Positive Feminism για τη σημερινή ημέρα της γυναίκας. Το πλέον προβεβλημένο δημόσιο πρόσωπο αποφάσισε συνειδητά να θέσει τον γυμνό της εαυτό στην υπηρεσία  του  ρεαλιστικού κινηματογράφου και τη μοντέρνα ελληνίδα, με τριάντα χρόνια καθυστέρηση, μπρος στη πρόκληση της ελεύθερης επιλογής της συμμετοχής και της κατανάλωσης της πορνογραφίας. Η σημαία υψώθηκε οριστικά και γράφει "το γυναικείο σώμα είναι γυναικείο δικαίωμα" και πλέον κάθε μη  εξαναγκασμένη απόφαση για το πώς μια γυναίκα θα χειριστεί το σώμα της χρήζει σεβασμού και -προφανώς- νομικής ασφάλειας. Μέσα σε μια μέρα.
Στη χώρα όπου κυριαρχεί ακόμα το ορθόδοξο σκότος και ο πουριτανισμός, μια γυναίκα κατέδειξε πως η πορνογραφία μπορεί να είναι η ελευθερία του λόγου στο ερωτικό βασίλειο. Και πως η ελεύθερη γυναικεία σεξουαλικότητα απαιτείται να χρήζει της προστασίας, ως ένα απ' τα τελευταία ζητήματα που υπέμειναν τη λογοκρισία όλα αυτά τα χρόνια. 

Ωστόσο, για τον βαρύ, τον πολύ, τον βαλκάνιο αρσενικό αναγνώστη μας, που ο πολύς ο positive feminism τον πειράζει όσο και τα φασόλια, και που το εν λόγω βίντεο αποτέλεσε άλλη μια  αφορμή  για την τόσο αγαπημένη  μοναχική λιβιαδιακή έγχυση,  αφήσαμε για το τέλος μια ακόμα μοναδική σκηνή από το αριστούργημα του Όμηρου Ευστρατιάδη, "Ο τελευταίος άνδρας". Και πώς να μην το κάναμε άλλωστε μετά τη διαολεμένη επιτυχία που είχε η περσινή μας ανάρτηση για την ίδια ημέρα.

Ο πίνακας είναι της Πολωνής Tamara De Lempicka (1890-1980) και λέγεται "The Green Turban" (1929)

...και κούφια λόγια πια να μη πουλήσω...

Στο Μεφίστο, την αριστουργηματική ταινία του Ίστβαν Σζάμπο, ο πρωταγωνιστής, ένας υπερταλαντούχος θεατρικός ηθοποιός προσαρμόζει την ψυχή και την τέχνη του στις ναζιστικές απαιτήσεις, για να καταλάβει στο τέλος, όταν απομένει μόνος με τον εαυτό του,  άβουλο όργανο των επιλογών του, ότι ο αυτοσεβασμός δε μπορεί να διαμελιστεί στις επιμέρους εκφράσεις του.

Το παραπάνω μου ήρθε στο νου παρακολουθώντας τη σπασμωδικότητα ενός νεαρού έλληνα  καλλιτεχνη επαγγελματία εκτεθειμένου στο κοινό, με ένα απλοϊκό βίντεο αρχικά και με μια δήλωση μετάνοιας στη πορεία.

Η τόσο αφελής προσέγγισή του σε αυτό το σοβαρό πολιτικό και θεσμικό ζήτημα -εν είδη σάτιρας που όμως στη πραγματικότητα στερούταν προκλητικά πολιτικής στάσης- άφηνε υπόνοιες για το κενό που εξυπνακίστικα κρύβεται κάτω από τον εναλλακτισμό του.

Η απάντησή του είναι ένα μνημείο αποπολιτικοποίησης, αυτοκατάρ- γησης ως πολιτικού όντος και ανεξήγητης υποταγής στη "πειθώ" κάποιων ασπόνδυλων ακροδεξιών.

Για το μόνο ουσιαστικό ζήτημα που πραγματικά προέκυψε από αυτή την ιστορία, αυτό της ελευθερίας της γνώμης δηλαδή, δεν άρθρωσε λέξη, επιβεβαιώνοντας ότι το κενό περιεχόμενου βίντεο που δημιούργησε δεν ήταν απλά μια ατυχής έμπνευση.

Η στάση του προσβάλλει καθένα που πραγματικά θεωρεί τη παρέλαση μια μιλιταριστική μπούρδα και την εθνική συνείδηση μια αυταπάτη. Η στάση του προσβάλλει ακόμα και αυτούς που έχουν  ξεμείνει με αυτή την ελάχιστη, τελευταία ψευδαίσθηση πίστης στη δημοκρατία που ζούμε.

Η στάση του είναι το καλύτερο παράδειγμα ότι ο εναλλακτισμός χωρίς ιδεολογία είναι μόνο λάιφστάιλ.

Και ο Μπραντάουερ, στη τελευταία,  καθηλωτική σκηνή του "Μεφίστο", λουσμένος στο φως των προβολέων, χαμένος μες στον προσωπικό του αποπροσαναταλισμό, συνειδητοποιεί και αναφωνεί: "μα τι πια θέλουν από μένα; εγώ μόνο ένας καλλιτέχνης είμαι΄..."

Το "Μεφίστο", η ταινία του Ούγγρου Ίστβαν Σζάμπο (1981), είναι μια ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του Κλάους Μαν (1936), που το εμπνέυστηκε με τη σειρά του από τον Φάουστ του Γκέτε.

Ο τίτλος είναι από τη "νύχτα", το πρώτο μέρος του Φάουστ, εκδ. Γράμματα 

το πρόσωπο που θα ολοκλήρωνε την ευτυχία των ντιμπέιτ

Τον λένε Toyama Koychi, είναι 37 ετών, ντυμένος στα μαύρα, με ξυρισμένο κεφάλι, πρώην καλλιτέχνης δρόμου, αυτοαπακολούμενος "φασίστας αναρχικός επαναστάτης",  υποψήφιος κυβερνήτης του Τόκιο το 2007. Παρακάτω είναι η τηλεοπτική προεκλογική του εμφάνιση που έμεινε στην ιστορία:

αν δεν ήταν αυτή η ξαφνική απώλεια της ενσυναίσθησης των λόγων του στο τελευταίο λεπτό, θα μπορούσε στη περίεργη μειοψηφία στην οποία απευθύνεται να ακουστεί τόσο ριζοσπάστης όσο θα ήθελε. 

Αλλά ακόμα και έτσι, τι μπορεί κανείς να σκεφτεί για κάποιον που ομολογεί: "ένα πράγμα έχω να δηλώσω σε περίπτωση που εκλεγώ: θα τα κάνουν πάνω τους... Και εγώ  ο ίδιος... θα τα κάνω πάνω μου"

περισσότερα στοιχεία για τον Toyama Koychi εδώ

η επίσημη σελίδα του εδώ

υπάρχουν διόδια στις φαντασιώσεις;

μαζική έξοδος ενόψει δεκαπενταύγουστου οι τελευταίοι των Μοϊκανών με κάθε μέσο εγκαταλείπουν τα αστικά κέντρα οι αδειούχοι με σύμμαχο τον καλό καιρό ουρές σχηματίζουν τα αυτοκίνητα στο ρεύμα εξόδου όπου φύγει φύγει με αεροπλάνα και βαπόρια φεύγουν και οι τελευταίοι κορυφώνεται η έξοδος με πληρότητα που αγγίζει το 100% αυξημένη είναι από το πρωί η κίνηση των οχημάτων στις δύο εθνικές οδούς...

Η έξοδος του Δεκαπενταύγουστου μοιάζει η ιερότερη όλων των αστικών αξιών. Είναι η αυθεντικότερη και πιο ηγεμονική απεικόνιση του τρόπου που έχουμε επιλέξει να ζήσουμε μέχρι να πεθάνουμε και το πραγματικό της νόημα βρίσκεται στο ακατανόητο πάθος της πραγματοποίησής της: η συνειδητοποίηση της ανάγκης της αίσθησης ότι εξακολουθούμε ζωντανοί και όχι αναπνέοντες νεκροί του γραφείου και του υπολογιστή.

Αλλά αυτό δε φτάνει για να δώσει στην έξοδό μας αξία μεγαλύτερη από ένα διάλλειμα για τσιγάρο στο γραφείο ή ανανέωσης του status στο facebook. Γιατί στη πραγματικότητα αυτή η έξοδος υπάρχει για να αφεθούμε, να ενδώσουμε ανερυθρίαστα στη διαστροφή.

Μα μέσα στο κομφούζιο των διοδίων και της ουράς στο μπαρ του πλοίου, ο αρχικός ενθουσιασμός της υποταγής στη διαστροφή χρειάζεται να μεταπέσει σε ντελίριο για να μπορέσει να συνεχίσει να υπάρχει. Για να συνειδητοποιήσουμε τότε πως το ντελίριο είναι μόνο το πρώτο βήμα, η ασφαλέστερη μάσκα της φαντασίωσης ενός (τι έκπληξη!) τροχαίου ή ενός διήμερου ακατάπαυστου σεξ με αγνώστους. Και η φαντασιωσική αναγκαιότητα, όσο το πλήθος των συνταξιδιωτών αυξάνει, γεμίζει με χαρούμενες, καταπιεσμένες ακατανόμαστες εικόνες: βιασμούς, δολοφονίες, λεηλασίες, ίσως και κανιβαλισμό υπό το ευγενές σάουντρακ των απελπισμένων κραυγών μιας γυναίκας-επιζώντος ενός φρικτού τροχαίου.

Πόσο ασύμφορη είναι για ένα αστό η πραγματοποίηση των απόκρυφων φαντασιώσεων σε μια ακόμα έξοδο του δεκαπενταύγουστου! Βλέπει δίπλα του τον/την συνοδηγό, αντιλαμβάνεται πως αποτελεί το λιγότερο από ό,τι ποτέ έχει επιθυμίσει και χαμογελά συγκαταβατικά, όχι στο συνοδηγό, στη μοίρα. Βάζει πρώτη και φεύγει γιατί αλλιώς θα βρει μπροστά το μένος του αγανακτισμένου υπάλληλου των διοδίων που βρίζει σιωπηλά μπρος στη θέα χιλιάδων αυτοκινήτων να περιμένουν ανυπόμονα και αυτά τη δική τους εκπλήρωση της ετήσιας αυγουστιάτικης φαντασίωσης.

Το παρακάτω βίντεο είναι απόσπασμα από το "weekend" του Γκοντάρ. Σε ένα ασύλληπτο μονόπλανο διηγείται το μποτιλιάρισμα των αστών σε κάποια γαλλική εξοχή ένα παρόμοιο σαββατοκύριακο.

τα μικρά μαγαζάκια του τρόμου

ταπεινά και αθόρυβα όπως πάντα, η πετυχημένη οικογενειακή επιχείρηση της πλατείας συντάγματος, μετά από ολιγοβδόμαδη αναγκαστική διακοπή για απολύμανση, άνοιξε επιτέλους και πάλι! το φωτεινό μαγαζάκι που όλοι αγαπήσαμε, τώρα πιο φτηνό από ποτέ, με υπερπροσφορές για όλα τα γούστα των επιχειρηματιών και το γνωστό γραφικό προσωπικό δίπλα μας για κάθε ανάγκη, και -αυτό είναι έκπληξη- με παιδική χαρά από αυτό το καλοκαίρι για τους μικρούς μας φίλους. Θα κλέψει στ' αλήθεια και πάλι τις καρδιές και όχι μόνο!

Οι νόμοι του καπιταλισμού βέβαια παραμένουν σκληροί και λειτουργούν καμιά φορά αδιάκριτα. Και σε αυτή τη χώρα (που ως γνωστό ακόμα και ο καπιταλισμός δουλεύει ρολόι) το μαγαζάκι -ίσως και για πρώτη φορά- θα κληθεί να ανταπεξέλθει σε ένα πρωτόγνωρο ανταγωνισμό. Ένα νέο κατάστημα, που πρόσφατα εγκαινιάστηκε και σκοπεύει δυναμικά να καλύψει ένα κενό στην αγορά, μπήκε γερά στο παιχνίδι των προσφορών διεκδικώντας μερίδιο στα κέρδη.
Οι δυο αυτές επιχειρήσεις έχουν το ίδιο τάργκετ γκρουπ, και αυτό βέβαια προκαλεί έκπληξη γιατί θα περιμέναμε πως το νέο μαγαζί, η "σέχτα", θα περιοριζόταν σε συγκεκριμένο κοινό. Με τη τελευταία της διαφημιστική εκστρατεία ωστόσο ανακοίνωσαν και αυτοί πως ξεκάθαρος στόχος τους είναι οι μικροαστοί.

Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για όλους εκείνους που τη βγάζουν με 1000 το μήνα! οι δυο επιχειρήσεις δε θα τους αφήσουν να πάρουν ανάσα. Γιατί ο ανταγωνισμός προβλέπεται σκληρός και μάλιστα, οικονομικοί κύκλοι του αγίου παντελεήμονα διαδίδουν χαριτολογώντας πως θα είναι τόσες οι προσφορές και οι επενδύσεις στη κοινωνία που μοναδική σωτηρία θα είναι οι μικροαστοί να γίνουν μεγαλοαστοί (ώστε να μη τους ενοχλεί κανένας) ή και επίσημα λούμπεν (ώστε να μην ασχολείται κανένας).

Ήδη το μαγαζί στο σύνταγμα ανακοίνωσε, ως απάντηση στις προσφορές της σέχτας, καινούργιες προτάσεις που μάλιστα διφημίζονται κιόλας στους δρόμους της πρωτεύουσας από μοντέρνες κάμερες και πλήθος νέων φανταχτερών δυνάμεων ασφαλείας. Οι τιμές όλων αυτών των νέων προϊόντων βέβαια θα είναι τσιμπημένες, οι καταναλωτές θα χρειαστεί να βάλουν το χέρι βαθιά στη τσέπη.
Αλλά δε πειράζει, θα είσαι πάντα ασφαλής στη γνώση ότι παίρνεις αυτό που αξίζεις!

πρώτος στη καρδιά μας

"η παγωμάρα έχει καταλάβει το πανελλήνιο, ένα βαρύ μούδιασμα από αυτό το βράδυ φωλιάζει στη καρδιά κάθε έλληνα που νιώθει ματαιωμένος και ανάδελφος, οι εχθροί της ελλάδας έδρασαν και πάλι, οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού βορά στα νύχια των εχθρών, η συνομωσία κατά του ελληνικού μεγαλείου είναι η μόνη υπαίτειος της ήττας, ο πολιτισμός μας δέχεται επίθεση

η χώρα περνά δύσκολες στιγμές, ας σταθούν λίγο όλοι και ας αναλογιστούν, αυτή τη στιγμή οι έλληνες πρέπει να παραμείνουν ενωμένοι και μονιασμένοι, ας κάνουν όλοι την αυτοκριτική τους για τα αίτια της ήττας, και αν προκύψουν ευθύνες να φτάσει το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο, κάθε έλληνας οφείλει να αναλογιστεί τις προσωπικές του ευθύνες και ας αναλάβει όσες του αναλογούν, η βουλή θα παραμείνει κλειστή για άλλους δυο μήνες εις ένδειξη διαμαρτυρίας"

Ευτυχώς οι σύγχρονοι έλληνες , αυτοί οι μοντέρνοι άνθρωποι, διαθέτουν το σθένος και την ικανότητα να ανταπεξέλθουν τη κακοτοπιά: θα κλειστούν στον εαυτό τους, τον υπέροχο συλλογικό εαυτό τους, θα αφουγκραστούν τα απανωτά χτυπήματα των αλλόφρονων, θα νιώσουν την εθνική μοναξιά, τον πόνο να μη τους καταλαβαίνει ποτέ κανείς. Θα αντλήσουν δύναμη από το μεγαλείο του παρελθόντος, θα ζητήσουν την ευλογία των θείων και θα στραφούν ακόμα πιο αποφασιστικά στη τηλεόραση όπου θα ψηφίσουν το σημαντικότερο πρόγονο που γνώρισαν απ' το σχολείο. Αυτές τις δύσκολες ώρες, η συνείδησή τους λέει να συγχωρέσουν τα λάθη του παρελθόντος και να αφεθούν στη γλυκύτητα της λήθης. Οι σωτήρες θα υποσχεθούν και πάλι και θα γίνουν πιστευτοί, γιατί αυτός ο λάος χρειάζεται τη πίστη που κάποιοι τόσο ύπουλα του έκλεψαν. Η εσωστρέφεια, η λατρεμένη εσωστρέφεια, είναι η απάντηση στην εθνική ήττα, γιατί τους έλληνες ό,τι δε τους σκοτώνει κάποια στιγμή στο μέλλον θα τους κάνει πιο δυνατούς.
...και στην ανάγκη, βρε αδερφέ, επιτροπές αγανακτισμένων πολιτών είναι πάντα έτοιμες να αναλάβουν δράση

μπορούμε και κάτω απ' τα θρανία

διάβασα στον χθεσινό Guardian το εξής:
σχολεία στη μεγάλη βρετανία σκέφτονται σοβαρά να προσλάβουν "μπράβους" ή άτομα με στρατιωτική ή αστυνομική εκπαίδευση ως επιτηρητές και προσωρινούς αντικαταστάτες των δασκάλων. Σκοπός τους το "crowd control & childminding" εντός του σχολικού χώρου.
Στην αγγελία που μπήκε από σχολείο του Λονδίνου ζητήθηκαν για τη συγκεκριμένη δουλειά πορτιέρηδες, πρώην αστυνομικοί, πυροσβέστες, στρατιωτικοί, δεσμοφύλακες καθώς και πεζονάυτες . Προσελήφθησαν ήδη δύο αλλά ο ένας απολύθηκε σύντομα λόγω "πειθαρχικών παραπτωμάτων".
Οι φήμες πως οι μαθητές που θα βρεθούν να αντιγράφουν θα στέλνονται κατευθείαν στο Γκουαντάναμο διαψεύστηκαν ως κακοήθειες

ο τελευταίος άνδρας

η πραγματική ημέρα της γυναίκας είναι εκείνη που θα αντιληφθεί την υπέροχη ετερότητά της

η πραγματική ημέρα της γυναίκας είναι εκείνη που θα καταργήσει την ημερολογιακή πιστοποίηση της καταπίεσής της

η πραγματική ημέρα της γυναίκας υπήρξε εκείνη που εφευρέθηκε το χάπι

η 8η μαρτίου να γίνει ημέρα μνήμης του τελευταίου άνδρα

hellικόπτερο

συγκλονισμένος ο υπουργός δικαιοσύνης έκανε δήλωση περί πρωτοφανούς περιστατικού
αλλά βέβαια το περιστατικό αυτό δεν ήταν πρωτοφανές αλλά δευτεροφανές
γιατί είχε ξανασυμβεί αυτούσιο
μα τώρα που το ξανασκέφτομαι
ο θαυμαστός υπουργός μας ήθελε να πει πως είναι πρωτοφανές να συμβαίνει κάτι δυο φορές
και έτσι τη τρίτη φορά που θα αποδράσει ο ίδιος κατάδικος το περιστατικό θα είναι τριτοφανές
αλλά το ότι θα έχει συμβεί τρεις φορές θα το κάνει και πάλι πρωτοφανές,
και αφού το περιστατικό παραμένει πρωτοφανές όλοι θα παραμένουν δικαιολογημένοι να παραμένουν στις θέσεις τους

αλλά το σχέδιο είναι καλά οργανωμένο:
Οι κρετίνοι που κυβερνούν σκορπούν απροκάλυπτα αλλεπάληλες και αστραπιαία εναλλασόμενες δόσεις κατάθλιψης και ξεκαρδίσματος ώστε ο δυστυχισμένος κάτοικος αυτής της φτωχής χώρας να μη καταφέρει τελικά ποτέ να καταλάβει πως ακόμα και όταν ο τελευταίος κατάδικος σφραγίσει θορυβωδώς τη πόρτα του άδειου Κορυδαλλού, ο μοναδικός που δε πρόκειται να αποδράσει από αυτή τη μίζερη επιβίωση θα είναι ο ίδιος.

ελεύθερος συνειρμός

Αγροτικό προϊόν ή αλλιώς πού έγραψαν οι αγρότες την υπόλοιπη κοινωνία τον περασμένο Δεκέμβρη