29.5.10

σκέψεις για την εκδήλωση της Can't Pay, Won't Pay στο Λονδίνο

Είχα τη χαρά να παρευρεθώ στην συνάντηση της συλλογικότητας Can't Pay, Won't Pay: solidarity with the greek protests που έγινε στο στις 26 του μήνα στο κεντρικό Λονδίνο. Παρακάτω μεταφέρω μερικές σκέψεις σχετιζόμενες με ή απορρέουσες από αυτή, όπως τις αποτύπωσα στενογραφικά στο σημειωματάριό μου.

1. Με ευχαρίστηση υποδέχτηκα, για αρχή, την ανάκληση στη μνήμη κάποιων αλησμόνητων φοιτητικών συνελεύσεων. Γιατί αυτή ήταν η ατμόσφαιρα, σε μια πρώτη εντύπωση, απ' τον χώρο, το κοινό (αν και κάποιας ηλικίας η πλειοψηφία) και τα πολιτικά "περίπτερα". Και με τις πάλαι ποτέ αγαπημένες φυσιογνωμίες -που είναι παντού οι ίδιες τελικά- να επιχειρούν να σου πουλήσουν την κομματική εφημερίδα... Με τη διαφορά βέβαια ότι οι Βρετανοί σύντροφοι (υπ)ακούνε από τη πρώτη κιόλας ευγενική άρνηση, και δεν καπνίζουν. 

2. Με ευχαρίστηση, επίσης, επιβεβαίωσα ότι η πεποίθηση περί παρασιτικού ελληνικού λαού που φυτοζωεί εις βάρος των κόπων των Ευρωπαίων και που εκτός από μαύρο χρήμα εξάγει πλέον και κρίση είναι τελικά παντού μια κοντόφθαλμη επινόηση. Η εικόνα της κρίσης είναι πάντα πιο ευκρινής ιδωμένη από τα έξω και δεν είναι βέβαια έθνο-προσανατολισμένη. Άσχετα αν στη κρεατομηχανή της αλέθονται λαοί και έθνη. Και αν ο δύστυχος λαός μας είναι ο πρώτος στο δοκιμαστικό σωλήνα σε αυτή τη γενικευμένη κρίση. Και ο πρώτος βέβαια που θα κληθεί να επιφέρει αντίσταση.

3. Είναι συγκινητική η αίσθηση ότι οι Βρετανοί αριστεροί προσωποποιούν στους Έλληνες διαχρονικά τη έννοια της αντίστασης. Και ότι ο εξιδανικευμένος στους ίδιους αγώνας των Ελλήνων ενάντια στο ΔΝΤ αποτελεί πραγματική πηγή έμπνευσης για μια μελλοντική αντίσταση και της δικής τους κοινωνίας, η βαθιά καπιταλιστική φυσιογνωμία της οποίας ανάγει -ακόμα και για εκείνους- την ριζική (αυτο)ανατροπή της στη σφαίρα του φαντασιακού.

4. Ακριβώς αυτός ο ιδεαλιστικός τρόπος να αντιλαμβάνονται την ελληνική αντίδραση μετατρέπει τις δικές τους εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε μια ζωογόνο έκφραση ανατροφοδότησης για εμάς, για όλες τις επερχόμενες στιγμές που η ελληνική κοινωνία θα λυγίζει στο βάρος της μοίρας που σχεδιάζεται για εκείνη. Το feedback που θα έχει η ελληνική αντίσταση από αυτούς θα είναι αναγκαίο για τη συνέχειά της

5. Ο τουρκικός και ο ρουμάνικος λαός έκαναν ήδη τις πρώτες γενικές απεργίες υπό το πρίσμα αυτής της κρίσης, μαθαίνω. Ακολουθεί ο ισπανικός, ο πορτογαλικός και ο ιταλικός. Η Βρετανία ετοιμάζεται και αυτή για τις 22 του Ιουνίου. Οι Δανοί αρχίζουν να ξεμουδιάζουν από τη νωχελικότητα της ευμάρειας. Μαζί με τη κρίση παγκοσμιοποιείται και η αναγκαιότητα της αντίστασης, σκέφτομαι. Μένει να παγκοσμιοποιηθεί και η τελευταία.

6. Ωστόσο η πολιτική οφείλει να επιστρέψει μπροστάρισσα. Ήταν χαρακτηριστική η αίσθηση της δυναμικής αλλά μη αμιγούς πολιτικής σκέψης στους λόγους των Βρετανών ομιλητών. Ίσως επειδή η εκδήλωση ήταν ενημερωτικού -τελικά- χαρακτήρα; Θέλω να το ελπίζω γιατί δε θέλω να απογοητευτώ. Οι δυο Έλληνες ομιλητές ωστόσο, πιστοί στις αρχές των συνιστωσών τους (θα έλεγα αν κατάφερνα λίγη από τη βρετανική ειρωνεία), έθεσαν το πολιτικό πρόταγμα από την αρχή. Και την ειδοποιό διαφορά ταυτόχρονα. 

7. Η πιο εντυπωσιακή αποστροφή ίσως όλων των ομιλητών ήταν αυτή του Άρη Βασιλόπουλου (Κόκκινο/ΣΥΡΙΖΑ) ο οποίος με το θράσος του Έλληνα που αντιλαμβάνεται τη γελοιότητα του ελέω θεού κυβερνήτη και τον ενθουσιασμό του φιλοξενούμενου σε μια χώρα που λατρεύει να δηλώνει τα σέβη της στη βασίλισσα, παρότρυνε την Αυτού Μεγαλειότητά της "να δωρίσει τα μυθικά 2000 διαμάντια από το στέμμα της για το χρέος της Βρετανίας αντί να υιοθετεί στο λόγο της στο κοινοβούλιο τις υποσχέσεις των συντηρητικών για δραστικές μειώσεις των κοινωνικών δαπανών". Δε γνωρίζω τι προκάλεσε μεγαλύτερο ενθουσιασμό στην αίθουσα, η αφοπλιστική ειλικρίνεια της πρότασης ή αυτή η υπέροχη συνειδησιακή υποταγή στο αυτονόητο...

8. Το ίδιο δίλημμα αντιμετωπίζω και εγώ όταν ξαναβλέπω την αφίσα της εκδήλωσης. Ήθελα πραγματικά να σχολιάσω αυτή την ανεπανάληπτη (στη κυριολεξία) έμπνευση της ταυτόχρονης συνύπαρξης, να εκτονώσω δημόσια τη σχετική απογοήτευσή μου για τον προαιώνιο διχασμό, να σφίγξω το χέρι του γραφίστα και να χειροκροτήσω. Αν εμείς τους δείχνουμε το δρόμο της αντίστασης αυτοί αθέλητα μας επισημαίνουν πως για να τον διασχίσουμε οφείλουμε να μη το κάνουμε χώρια.

9. Αναρωτιέμαι τέλος για την αμέλεια των διοργανωτών να εξασφαλίσουν χρόνο για ερωταπαντήσεις και διάλογο με το κοινό. Ήμαστε πολύ και όλοι ενθουσιασμένοι. Η ανταλλαγή σκέψεων και εμπειριών ανάμεσα σε δυο τόσο διαφορετικές κουλτούρες στη πολιτική σκέψη και τον πολιτικό ακτιβισμό θα μπορούσε να ωφελήσει τους πάντες. Ίσως και να ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της βραδιάς. Κρίμα!
    Έφυγα απ' το Conway Hall ικανοποιημένος μα και συγκρατημένος. Διασχίζοντας τη Red Lion Square συνάντησα στην απέναντι άκρη της μια παμπ με το όνομα Sapphire Pigs. Μέσα της, executives και white collars έπιναν τις τελευταίες τους πίντες. Διψούσα και 'γω, μα η μπύρα γλυφή.


    Σχεδόν το σύνολο των ομιλιών έχει ήδη ανεβεί στο διαδίκτυο. Όποιος επιθυμεί να τις ακούσει και να τις δει ολόκληρες μπορεί να μπει εδώ. Ωστόσο από τον σύνδεσμο που παραθέτω λείπει η πιο απολαυστική κατά τη γνώμη μου ομιλία, αυτή του Paul Mackney

    28.5.10

    για έναν απελευθερωμένο ακροδεξιό σαδομαζοχισμό

    Η ρατσιστική, ακροδεξιά εφημερίδα "στόχος", με αφορμή την αφίσα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας που διαφήμιζε την ετήσια παρέλασή της με την απεικόνιση των ποδιών ενός τσολιά, δημοσίευσε σε ιστοσελίδα την παρακάτω απεχθή, ωμή απειλή: 


    Οι προθέσεις του συντάκτη αυτού του κειμένου έχουν πολύ ενδιαφέρον και είναι άδικο να γίνουν απλώς ο στόχος μιας αυτονόητης καταδίκης. Είναι σαφές ότι στη σκέψη του συντάκτη η ωμή απειλή βίας στρέφεται όχι κατά κατά του ειδικού περιεχομένου της αφίσας, δηλαδή της παρέλασης, αλλά κατά της δεδηλωμένης έκφρασης της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικότητας, μιας σεξουαλικής διαστροφής κατά τη γνώμη των ομοϊδεατών του και των πνευματικών τους χριστεπώνυμων πατέρων. Το ερώτημα όμως είναι: "κατά της έκφρασης της σεξουαλικής διαστροφής τίνος;" 

    Η απειλή της βίας όπως εκδηλώνεται από τον συντάκτη -ασχέτως αν αυτή θα πραγματοποιηθεί ή όχι- φαίνεται να εκκρεμεί μεταξύ μια υποκείμενης εν δυνάμει δολοφονικότητας και της απελπισίας της αναγκαιότητας αυτοσυγκράτησης. Τόσο η συναισθηματική αντίδραση του θύματος όσο και το νόημα αυτής της ίδιας της επικείμενης πράξης βίας δε φαίνεται να παίζουν ρόλο στη ψυχολογία του συντάκτη. Τα παραπάνω μου δίνουν το δικαίωμα να υποθέσω ότι η επικείμενη απειλή είναι στη πραγματικότητα μια επιθετική πράξη αυτοσυντήρησης. Στο φαντασιακό του συντάκτη, μια τέτοια βιαιότητα είναι απόπειρα διατήρησης του εαυτού και αποσκοπεί στην αναζήτηση της ψυχικής ισορροπίας. Η ουσία της επιθετικής πράξης αυτοσυντήρησης είναι η καταστροφή του αντικειμένου και ο σκοπός της επιτυγχάνεται μέσω εξάλειψης του Έτερου (ο ομοφυλόφιλος) το οποίο εκλαμβάνεται ως το απειλητικό για τη ζωή αντικείμενο. Διαφοροποιείται δε από τη σαδιστική πράξη στο ότι σε αυτή αναζητείται η συναισθηματική αντίδραση του αντικειμένου, δηλαδή η σωματική ή ψυχική βάσανος υπό καθεστώς τυραννίας και απόλυτου ελέγχου, και από τη μαζοχιστική στο ότι στη τελευταία η κυριαρχία επί του αντικειμένου προϋποθέτει έστω και πρωτόγονης μορφής ικανότητα εμπαθητικής συσχέτισης. 

    Η εγγενής και η τόσο βαθιά ώστε να επιδέχεται κανονικής ανάλυσης βιαιότητα του ακροδεξιού συντάκτη, παρατηρώ ότι στερείται αυτής της τόσο αναγκαίας για την εξομάλυνση του κατακλυσμιαίου πρωτογονικού άγχους ερωτικοποίησης. Στερείται με άλλα λόγια τη μετατροπή της ακραίας επιθετικότητας σε σαδισμό/μαζοχισμό, που θα μπορούσε με ένα τρόπο να τον ανακουφίσει από τη πρωτογενή αποδόμηση του ναρκισσιστικού του εγώ, τη τρομερή απώλεια της παντοδυναμίας του, και τη ανικανότητας του ψυχισμού του να εμπεδώσει την εγκατεστημένη αμφιθυμία. 

    Από τα παραπάνω, προκύπτει συνεπώς το καίριο ερώτημα: γιατί το μίσος και η βιαιότητα του συντάκτη δεν έχει μετουσιωθεί σε μια σεξουαλική διαστροφή; γιατί παρόλα αυτά στοχοποιείται απροκάλυπτα η ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα; πού κρύβεται η ερωτικοποίηση της επιθετικότητας του συντάκτη και των ομοίων του; 

    Η απάντηση, όπως αναμενόταν, βρίσκεται κρυμμένη στην ίδια την αφίσα. Ξεδιπλώνεται περήφανα μεταξύ των πτυχών της εικονιζόμενης φουστανέλας. Ξεκάθαρα. Η φουστα-νέλα είναι το σύμβολο της ερωτικοποιημένης βιαιότητας της ελληνικής ακροδεξιάς. Και αυτή η οικειοποίηση του συμβόλου από την ομοφυλοφιλική κοινότητα, το έναυσμα μιας ακραίας έκφρασης ανάκτησής της. 

    25.5.10

    if you tolerate this


    το φυλλάδιο της εικονιζόμενης εκδήλωσης, αναμφισβήτητα απόρροια υπόγειου βρετανικού χιούμορ, χαριεντίζεται ακίνδυνα με τα διχαστικά ένστικτα της ελληνικής αριστεράς, τοποθετώντας τη δράση του ΚΚΕ ακριβώς κάτω από τη παρουσίαση των ομιλητών του Σύριζα. Αλλά πραγματικά, γι' αυτή την κατά τ' άλλα εμπνευσμένη διάταξη κανείς δε πρόκειται να δώσει ούτε penny, αυτή τη Τετάρτη, τις 26 του Μάη. Η αδυναμία συνεννόησης είναι κάτι που οφείλουμε να περιφρουρήσουμε αυστηρά εντός του περίγυρου του πολιτικού μας ναρκισσισμού. Προς τα έξω, έχουμε μόνο ένα καθήκον πλέον. Την διεθνοποίηση της αντίστασης.

    Για τους έλληνες και τους ελληνόφωνους του Λονδίνου (ή για όσους βρεθούν εκεί), η συνάντηση του Can't Pat, Won't Pay: Solidarity with Greek Protests θα γίνει στις 7pm, την Τετάρτη 26 Μαΐου
    στη διεύθυνση: Conway Hall, Red Lion Square, London, WC1
    Μεταξύ των άλλων μιλούν οι: Tony Benn, Caroline Lucas MPs, Christos Giovanopoulos (coalition of the Radical Left SYRIZA), Aris Vasilopoulos (SYRIZA), Penny White (BASSA), Paul Mackney (fmr general secretary NATFHE), Clare Solomon (president-elect, University of London Union), John Rees (Counterfire) και Michael Bradley (Right to Work Campaign)

    23.5.10

    έξω από το ΝΑΤΟ μέσα στο μαντζάτο

    Το Μαντζάτο έχει περάσει στη σφαίρα του θρύλου ίσως επειδή δεν αποτέλεσε ποτέ συγκρίσιμο μέγεθος στη βραδινή ζωή της πόλης των Ιωαννίνων. Υπήρχε στην οδό Πυρσινέλα, μόνο μα ποτέ μοναχικό, ανοιχτό στους ανοιχτόμυαλους, ανοιχτήρι για τους πιο κλειστούς. Ήταν το μέρος που το διάλεγαν χωρίς να διαλέγει, το μέρος που συνέβαινε κάτι ακόμα και όταν δε συνέβαινε τίποτα, ήταν μυθιστόρημα, ήταν τραγούδι, ήταν σύνθημα σε πορεία (το "έξω από το ΝΑΤΟ μέσα στο μαντζάτο" έχει ξεπεράσει τα όρια του αστικού θρύλου, πλέον), ήταν απλά το Μαντζάτο. Στα δωμάτιά του διασταυρώθηκαν ματιές, ανταλλάχτηκαν φιλιά, μέθυσαν μυαλά, ίδρωσαν σώματα. Το Μαντζάτο είχε τη φωνή μιας ολόκληρης εποχής. Διαμόρφωνε με τον τρόπο του μια αστική κουλτούρα σε μια πόλη που ακόμα ψαχνόταν. Με τη μουσική του, τη διαρρύθμισή του, την αύρα του, μα πάνω απ’ όλα τους θαμώνες του που παρενέβαιναν στη λειτουργία του όποτε χρειαζόταν, προσθέτοντας τις δικές τους ιδιομορφίες σε μια πρωτόγνωρη διαδραστική επικοινωνία. Όσο για τα περιβόητα πάρτυ! Goran Bregovic, Los Fabulosos Cadillacs, Beatles, Pogues, Charms, Λαζόπουλος, Αρβανιτάκη, Γιάννη μου το μαντήλι σου, μήλο μου κόκκινο, Βασιλική, το κοκοράκι… τα πάρτυ στο Μαντζάτο ξεπερνούσαν ακόμα και αυτόν τον μύθο του!       
    Το Μαντζάτο εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει ούτε ως κτίριο. Κατεδαφίστηκε μόλις μπήκε η νέα χιλιετία. Στη πραγματικότητα όμως, είχε κατεδαφιστεί πιο πριν. Από τους ίδιους του τους θαμώνες. Κυριολεκτικά! Στις 22 Μάη του ’99, σαν χθες 11 χρόνια πριν, το Ματζάτο αποχαιρετούσε τα 90ς με ένα πάρτυ που είχε κρατήσει σχεδόν 12 ώρες. Μαζί αποχαιρετούσαμε και εμείς αυτό. Ήταν η δική του τελευταία βραδιά. Εκείνο το βράδυ, δούλεψαν όλοι όσοι είχαν δουλέψει ποτέ εκεί, έπαιξαν όλοι όσοι είχαν παίξει ποτέ εκεί και πήγαν όλοι όσοι είχαν περάσει από εκεί έστω και μία φορά! Το ύστατο προσκύνημα! Το τελευταίο κομμάτι που ακούστηκε στο Μαντζάτο ήταν το «Με αεροπλάνα και βαπόρια». Και μετά και τη τελευταία του νότα, παρασυρμένος από μια αμήχανη σιγή που πρόδιδε απότομα το οριστικό τέλος μιας ολόκληρης εποχής, ο κόσμος άρχισε να ξηλώνει τα πάντα! Καθρέπτες, μπαρ, επιγραφές, σκαμπό, τραπέζια, περβάζια, σκαλιά, τα πάντα! Ο καθένας έπαιρνε και από κάτι! Ήταν γλυκόπικρο. Ακόμα και τώρα, σχεδόν μια δεκαετία μετά, δεν ξέρω αν ήθελα να είχε τελειώσει έτσι. 

    Να και ένα αυθόρμητο Ματζάτο top 10(+) που θυμίζει (σε μένα τουλάχιστο) μια ολόκληρη, ξεχωριστή εποχή:  
    1. the Cure "forest"
    2. Joy Division "love will tear us apart"
    3. the Smiths "big mouth strikes again"
    4. στέρεο Νόβα "μικρό αγόρι"
    5. Τρύπες "Ταξιδιάρα Ψυχή"
    6. Stone Roses "I wanna be adored"
    7. Blur "Girls and Boys"
    8. pixies "where is my mind"
    9. Goran Bregovic "Kalasnjikov"
    10. Les Negresses Vertes "zombie la mouche"
    11. Los Fabulosos Cadillacs "el matador"
    12. Mano Negra "mala vida"
    Ειδικά για τα τελευταίο, δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως η πόλη των Ιωαννίνων γνώρισε τον Manu και ο Manu τη πόλη μέσα στο Μαντζάτο!

    20.5.10

    απ' τα δυο τρία πράγματα που ξέρω γι΄αυτόν

    Σαν χθες, 42 χρόνια πριν, ο Γκοντάρ και ο Τρυφώ ηγήθηκαν μιας "επαναστατικής" επιτροπής που αποφάσισε τη κατάληψη και τη διακοπή του φεστιβάλ των Καννών. Ετσιθελικά. Συμπαραστάτες τους οι Λελούς, Φόρμαν, Ρενέ, Σαμπρόλ και Μπερί. Στην επιστολή που συνέταξαν και διάβασαν τονίζονταν τα εξής: «Καθετί με μια έστω ρανίδα αξιοπρέπειας και σημασίας έχει πάψει να λειτουργεί αυτή τη στιγμή στη χώρα. Δεν γνωρίζω πώς θα μπορούσε να γίνει γνωστό καθώς δεν υπάρχουν εφημερίδες, πρέπει πάντως πάση θυσία να γνωστοποιηθεί στους συμπατριώτες μας ότι το φεστιβάλ διεκόπη». Πιο πριν, ομάδα φοιτητών και κινηματογραφιστών υπό των Γκοντάρ και Τρυφώ είχαν διακόψει προβολές διακυρήσσοντας την αλληλεγγύη του γαλλικού σινεμά στις γενικές απεργίες και την άρνησή τους να "γίνουν τα μέσα μιας γενικής αποβλάκωσης στην υπηρεσία μιας καπιταλιστικής κοινωνίας που αμφισβητούν". Οι στόχοι τους, ίδιοι με αυτούς των εργατών που βρίσκονταν στον αγώνα: η "αλλαγή της οργάνωσης των μέσων παραγωγής και διανομής, η κατάργηση των απαγορεύσεων". Απαίτησαν να κάνουν "ελεύθερο κινηματογράφο ενός ελεύθερου λαού". Ήταν λίγο πριν η νεολαία, η εργατική και ένα κομμάτι της αστικής τάξης της Γαλλίας παραλίγο να εγκαταστήσουν τη φαντασία στην εξουσία. Και  ήταν ο Γκοντάρ ένας από αυτούς. 
    Ο ίδιος που σήμερα, 42 χρόνια μετά, αποδεικνύει πως η νεότητα είναι εγγενές στοιχείο στην ανθρώπινη προσωπικότητα και πως το ελεύθερο πνεύμα ύπταται όταν απαιτηθεί φυσικών νόμων και ετερόφωτων προσωπείων. 
    Και αφού εμείς δε μπορούμε να ακούσουμε τη φωνή του ελεύθερου πνεύματος στη γλώσσα μας, μιας και περιμένουμε ακόμα την αφύπνιση της διανόησης από τη ναρκισσιστική της κατάνυξη, ας ακούσουμε αυτόν τουλάχιστο να συνεχίζει να το λέει σε ολόκληρο τον κόσμο. 
    Και αφού, ίσως δε ζήσουμε την όμορφιά των λόγων του, ας απολαύσουμε λίγο από την ομορφιά των εικόνων:

    18.5.10

    είμαστε όλες ξανθιές αγαπημένες παναγιές


     ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΕΥΝΟΗΜΕΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

    Κάθε φορά που μεγάλοι καλλιτέχνες και οι επώνυμοι φοροφυγάδες σύντροφοί τους επιχειρούν να πλουτίσουν και να σταθούν μεταξύ τους αλληλέγγυοι υπερασπίζοντας τα συμφέροντα τους, δυνάμεις προβοκατόρικες δίνουν χέρι βοηθείας στους λαούς, τον ορθολογισμό και το κατεστημένο του νόμου. Μπροστά στην δίκαια οργή του συντρόφου Τόλη που πλημμύρισε τις μεσημεριανές εκπομπές επιστρατεύτηκαν για μια ακόμη φορά πολύμορφοι μηχανισμοί προβοκάτσιας, υπονόμευσης, αποπροσανατολισμού και τρομοκρατίας. Ήδη τα ΜΜΕ εκμεταλλεύονται βάναυσα τη τραγική μείωση της περιουσίας του καλλιτέχνη για να στήσουν σκηνικό φόβου και πειθαναγκασμού. 
    Με προφανή στόχο της να επικρατήσει ο νόμος και να σταματήσει το μεγάλο ποτάμι απάτης και πλουτισμού μας, εμείς, η Ένωση Επωνύμων Ευνοημένων Ελλάδος καταδικάζουμε απερίφραστα την επίθεση στον μεγάλο καλλιτέχνη Βοσκόπουλο, και τη καταγγέλουμε ως προσπάθεια φίμωσης και τρομοκράτησης της άρχουσας τάξης που υπερασπίζεται τη δράση των επώνυμων Ελλήνων φοροφυγάδων για τη διεύρυνση των περιουσιακών τους στοιχείων. Επίσης καταγγέλλουμε την μεθοδευμένη εκδίωξη της Α. Γκερέκου απ' το βαρυσήμαντο έργο της στο πολιτισμό. Υπογραμμίζουμε ακόμα τη πρωτόγνωρη αγανάκτηση των επωνύμων και την αποφασιστικότητα των χρονίως ευνοημένων να παλέψουν για την ανατροπή της σκευωρίας κατά του συντρόφου Βοσκόπουλου και το διώξιμο των εγκληματιών της εφορίας που μαζί με τον ανώνυμο λαό θέλουν να εξοντώσουν την φοροδιαφεύγουσα πλειοψηφία.
    Η λαίλαπα των μέτρων κατά των επωνύμων ευνοημένων του κράτους είναι προϊόν της στρατηγικής του προλεταριάτου και των αντιεξουσιαστών να πάρουν πίσω όλες τις καταχτήσεις των καταξιωμένων καλλιτεχνών, να μετατρέψουν την ανώτερη τάξη των ιδιοκτητών πολυτελών κατοικιών στη Μύκονο σε μάζα χωρίς δικαιώματα, βουτηγμένη μέσα στην εξαθλίωση αντί στις λατρεμένες πισίνες, σε εύκολη λεία για παραπέρα μείωση των κρυφών μας εισοδημάτων και καταπίεση των εξωτικών μας διακοπών.  Δε θα περάσει!

    ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΕΥΝΟΗΜΕΝΩΝ!
    ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!
    ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΞΑΝΘΙΕΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΠΑΝΑΓΙΕΣ

    16.5.10

    next to resist instead of next to suffer

    Associates from Ireland, Italy, Spain and the UK have begun to connect my Greek origins to well-informed questions about what is happening in Greece and how the situation will evolve. Just before I give them my answers (and to let off some steam at the same time) I can’t help noticing the contradictory nature of their consequent responses: "We are next" English-speaking people respond; "We are next" the others respond too (despite my constant remarks that I speak little of their language) and then they all stand in silence, staring into vacancy as if they were trying to picture an abstract future in their homeland. Sadly they can't alleviate my sorrows; I actually function more as a mirror on which their insecurity and feelings of awkwardness are reflected, together with a secret hope that they will irregardless escape Greek misery.

    In a final effort to gain some succour from our communication, I repeat their words "We are next" focusing on the necessity of reversing the negative charge on these words. If people really feel that they are next, I try to convince them that they should be “next to resist” instead of “next to suffer”. But then I realise that this viewpoint does have the desirable relieving effect, however not on them, just on me.
    I need to insist, though. Besides being a token of the most prominent export product of Greece, i.e. the scientific proletariat, I also have to become the carrier of what Greece now is morally obligated to export; Resistance. The Greek problem is an international problem, but resistance is not yet similarly internationalized. Globalization of resistance seems the only obvious way to starting getting rid of the problem itself and also of its creators (those who now try to convince us that they are the solution).
    The first signs of dispersion of the Greek spirit of resistance has started becoming visible now, even in the UK. Universities, which face continuous cuts in funds, human resources and science departments, mention the Greek people in their protests, campaigns and debates. Not Greek suffering, but the Greeks’ resistance! This must be continued! The massive demos in the streets of Greek cities, the general strikes, the occupations, the highlighted and symbolic storming of the Acropolis by Greek workers, all these are not just a cause of sensation but the source of inspiration and repetition (well, you don't need to occupy the Acropolis!)
    Six years after the 2004 Summer Olympics, Greeks can safely say it out loud again: "The whole world is watching". This time, let them show the world something that will really help it improve.

    14.5.10

    πάμε μαζί για το χρυσό

    το χαρακτηριστικό της ελληνικής καταγωγής μου το τελευταίο διάστημα συνοδεύεται από ανησυχητικής χροιάς ερωτήσεις από φίλους και συνεργάτες βρετανούς, ιρλανδούς, ισπανούς και ιταλούς σχετικά με το τι γίνεται εκεί πέρα (στην ελλάδα δηλαδή) και για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Πριν προλάβω όμως να δώσω απάντηση (και να ξαλαφρώσω λιγάκι απ' τη μαυρίλα της οπτικής της) γίνομαι δέκτης μιας απόκρισης της οποίας τον αντιφατικο χαρακτήρα αδυνατώ να μη παρατηρήσω: "We are next" λένε οι αγγλόφωνοι, "We are next" λένε και οι λοιποί (παρά τις συνεχείς υπενθυμήσεις ότι κατέχω λίγο απ' τη γλώσσα τους) και στέκονται σιωπηλοί, με το βλέμμα τους να αποστασιοποιείται λες και προσπαθεί να ανακτήσει οπτική επαφή με κάποια αφηρημένα τεκταινόμενα στη πατρίδα τους. Προς μεγάλη μου λύπη καταλαβαίνω τότε πως το έδαφος δεν είναι πρόσφορο για την εξωτερίκευση του δικού μου καημού και πως λειτουργώ περισσότερο ως κάτοπτρο πάνω στο οποίο ανακλώνται η αβεβαιότητα και η αμηχανία τους, αλλά και μια κρυφή ελπίδα πως εκείνοι θα τη γλυτώσουν.


    Σε μια ύστατη προσπάθεια να ελέγξω τα αντιμεταβιβαστικά στοιχεία της επικοινωνίας μας, επαναλαμβάνω τις τελευταίες λέξεις "We are next" τονίζοντάς τους πως μπορούν να αντιστρέψουν το αρνητικό φορτίο που αυτές εμπεριέχουν απλά με το να θεωρήσουν πως αν σε κάτι πρέπει να είναι πραγματικά οι επόμενοι αυτό οφείλει να είναι "οι επόμενοι που θα αντισταθούν" και όχι οι "επόμενοι που θα πονέσουν". Και τότε η μοναξιά μου γίνεται μεγαλύτερη, αφού κατανοώ πως η οπτική που προτείνω λειτουργεί καταπραϋντικά όχι σε αυτούς αλλά σε μένα.  
    Δε σταματώ να επιμένω όμως. Εκτός από το να είμαι κομμάτι του σημαντικότερου εξαγώγιμου προϊόντος της ελλάδας -του επιστημονικού προλεταριάτου, δηλαδή- μπορώ να είμαι και έμψυχο δυναμικό (και όχι ξανά κομμάτι) αυτού που η ελλάδα έχει πια την υποχρέωση απέναντι στο παγκόσμιο χωριό να εξάγει. Της αντίστασης. Το ελληνικό πρόβλημα είναι στη πραγματικότητα διεθνές πρόβλημα, αλλά η αντίσταση σε αυτό δεν είναι το ίδιο διεθνοποιημένη. Και η διεθνοποίηση της αντίστασης φαντάζει ίσως ο μόνος προφανής τρόπος να απαλλαγεί η ανθρωπότητα τόσο από το πρόβλημα, όσο κυρίως και από τους δημιουργούς του (αυτούς που προσπαθούν τώρα να πείσουν ότι θα είναι και η λύση του).


    Τα πρώτα σημάδια διασποράς της (ελληνικής καταγωγής) αντίστασης αρχίζουν να γίνονται ορατά, τουλάχιστον εδώ στη Μεγ. Βρετανία. Στα πανεπιστήμια, τα οποία βράζουν από τις συνεχείς περικοπές πόρων, ανθρώπινου δυναμικού και επιστημονικών αντικειμένων, ήδη ο ελληνικός λαός είναι κομμάτι των συζητήσεων. Και όχι τα δεινά του, αλλά η διαφαινόμενη αντίστασή του! Οι μαζικές διαδηλώσεις, οι απεργίες, οι καταλήψεις, η δυναμική παρουσία στην ακρόπολη, όλα αυτά  δεν αποτελούν μόνο πηγή αίσθησης αλλά και έμπνευσης. Και μέσα σε μικρές κοινότητες δράσης  αρχίζουν και να προτάσσονται ως αναγκαιότητες (εντάξει, εκτός από το να καταλαβουν την ακρόπολη!) [Δες δεκάδες βρετανικά μπλογκ και ιστοσελίδες (όπως αυτές που προτείνω στη στήλη "εισαγωγαί-εξαγωγαί", δεξιά)]
    6 χρόνια μετά το έπος της ολυμπιάδας, μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε ξανά: "The whole world is watching". Αυτή τη φορά ας του δείξουμε αυτό που θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος. 

    11.5.10

    αυτή τη πέμπτη στους κινηματογράφους

    Δεκαετία του 50. Σε ένα απομονωμένο σφαγείο πλησίον της βουλής, μια εργάτρια γεννάει τρία παραμορφωμένα μωρά καθώς πακετάρει φρεσκοσφαγμένο κρέας. Το μωρά θα πεταχτούν στα σκουπίδια, καθώς όσοι τα βλέπουν πιστεύουν πως είναι νεκρά. Όμως, το κλάμα τους θα τραβήξει την προσοχή ενός νεαρού βουλευτή που θα τα υιοθετήσει. Και θα τα ονομάσει Γιωργάκη, Γιώργο και Αντώνη.
    60 χρόνια μετά: Μετακαραμανλική άνοιξη. Ο πόλεμος στο Ιράκ μαίνεται ενώ στην Ελλάδα υπάρχει έντονη οικονομική κρίση. Το κράτος κλείνει και ο κόσμος εγκαταλείπει το μέρος για να βρει την τύχη του αλλού. Όχι, όμως και οι τρεις ήρωες. Ο Γιωργάκης, ο Γιώργης και ο Αντώνης έχουν γίνει νιντζάκια. Ζουν ακόμα με τον νεαρό βουλευτή που είναι πλέον βλοσυρό-αθάνατο τέρας και εκπαιδεύονται στο κουνγκ φου από τον κοντό ο οποίος τελικά αποκαλύπτεται πως είναι κουνγκ φου μάστερ από τη κίνα. 
    Η ιστορία τους είναι  μια ιστορία θάρρους, φιλίας και αγάπης για τη πατρίδα και αρχίζει όταν ένας αχόρταγος συμμαθητής τους ανοίγει από ανικανότητα την έβδομη πύλη του ΔΝΤ. Μια φρικτή κατάρα τότε πραγματοποιείται και από την ανοιχτή  πύλη τα ζόμπι εξορμούν προς άγραν ανθρώπινης σάρκας. Και τότε τα τρία νιντζάκια, με μπροστάρη τον Γιωργάκη, τον πιο ντελικάτο από τους τρεις και με τη λιγότερη πίστη στον εαυτό του, αναλαμβάνουν δράση. Χάρης στις μαγικές δυνάμεις του τέρατος και τις τεχνικές του κουνγκ φου, οι τρεις ήρωες καταφέρνουν να προστατέψουν τα ζόμπι από τις απειλητικές διαθέσεις των ανθρώπων. Χωρίς ηθικούς φραγμούς, συλλαμβάνουν όποιον βρεθεί στο δρόμο και υπόσχονται πως το κρέας του θα αποτελέσει το... δείπνο για την πεινασμένη οικογένεια του ΔΝΤ 
    Στο μεταξύ, στην τελευταία τους εκδρομή με αυτοκίνητο, λίγο πριν φύγουν για μετανάστες, δυο ξαδέλφια, ο Αλέξης και η Αλέκα, μαζί με τις κοπέλες τους, θα πάθουν ένα μικρό ατύχημα. Και ο δρόμος τους θα τους φέρει αντιμέτωπους με την φρικιαστική - κανιβαλιστική τριάδα του Γιωργάκη, του Γιώργη και του Αντώνη... 
    Με λίγα λόγια, ταινία ορόσημο που ξεπερνάει τα όρια του φρικιαστικού και του αβάσταχτου.  Σε όλο το φιλμ, ο θεατής γίνεται μάρτυρας πολλών αυθεντικών σκηνών φρίκης και σεξ που γίνονται ακόμα πιο ρεαλιστικές χάρης την καταπληκτική ερμηνεία των τριών πρωταγωνιστών. Η ταίνία είναι η πραγματική απάντηση της Ελλάδας στην Αργεντινή.
    Από τους παραγωγούς της τεράστιας επιτυχίας "Το μεγάλο Φαγοπότι", μια ταινία σκληρού ρεαλισμού. Δε θα το χάσετε με τίποτα!

    Αυθεντικός τίτλος: Tα Nιντζάκια
    Εναλλακτικός Τίτλος: IMF Chainsaw Massacre : The Beginning
    Υπότιτλοι: Ναι
    Ημερομηνία: 2010
    Πρωταγωνιστούν: G. Papandreou 2nd, A. Samaras, G. Katatzaferis
    Guest stars: K. Mitsotakis, K. Simitis. K. Karmanlis
    Σκηνοθέτης: G. Papakonstantinou
    Γλώσσα: Ελληνικά
    Διάρκεια Ταινίας (έτη): 10
    Χώρα: United States
    Πρόσθετες Παροχές: extras
    Ήχος:  dolby digital 5.1
    Εικόνα: 16.9

    7.5.10

    από τη ζωή των νέων πρωτόπλαστων

    Οι τελευταίες μέρες στην ελλάδα μοιάζουν να βγαίνουν μέσα από βιβλικές αναφορές.  
    Στη κοινωνία είχε γίνει σαφές: Η ανυπακοή είναι προδοσία στο σύνταγμα και δεν είναι δυνατό να επιτραπεί. Και τώρα η νέα ανυπάκουη κοινωνία που γεννήθηκε πληρώνει την αλαζονία του να επιθυμεί την ανεξαρτησία της απ' τους δυνάστες με τη πιο συγκλονιστική τιμωρία από όλες. Το προπατορικό αμάρτημα. 
    Η δολοφονία των 3 εργαζομένων στην πρώτη μεγάλη, στην πρώτη μαζική και ουσιαστική εκδήλωση ανυπακοής αυτής της νέας εποχής, ο αργός, βασανιστικός, απάνθρωπος θάνατος 3 ανθρώπων ακριβώς με τη γέννηση αυτής της νέας κοινωνίας θα είναι το διακριτικό της σημάδι που θα τη καθορίζει πλέον για πάντα. Κάθε δράση, κάθε προσπάθεια αντίδρασης, κάθε δείγμα κοινωνικής ανυπακοής θα φέρει εγγενώς μέσα του την ενοχή. Δικαίως, κάθε κύμα αντίστασης θα χρήζει εκ των προτέρων ηθικής αμφισβήτησης. Το κίνημα έπαψε να είναι αθώο εν τη γενέσει του, και η αμαρτία του συνίσταται στην ανυπακοή που οδήγησε κάποτε και τους πρωτόπλαστους στη επίπονη ανεξαρτησία. Και έτσι, η αναζήτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης θα φαντάζει σαν ηθική εξιλέωση πλέον, αντί για πολιτικος στόχος, καθώς, εν αναμονή της τιμωρίας, στο συλλογικό  ασυνείδητο θα επικυριαρχεί η εγγενής αναγκαιότητα για αυτομαστίγωση .
    Α! τι ωραία! τι θαυμάσια, μεγαλοπρεπής μπούρδα!
    Τρεις από εμάς υπήρξαν παγιδευμένοι στα εργασιακά τους κελιά, καταδικασμένοι στον τρόμο της απειλής μιας ζωής χωρίς εργασία και αξιοπρέπεια. Τιμωρία τους γι΄ αυτό η ασφυξία και τιμωρός τους το πλήθος, όχι η κοινωνία. Θύτης η μάζα που δεν έχει πρόσωπο, η τάξη που στερείται νοήματος, ο εξαναγκασμός που δεν είναι συνείδηση. 
    Η ωμή δολοφονία των τριών είναι βαριά αμαρτία για τη ψυχή μιας κοινωνίας που αναζητά τη λύτρωση. Η συντριβή της πρωτόπλαστης αθωότητάς της δείχνει όμως πως  φάρμακο για την αιωνιότητα δεν υπάρχει. Όπως και δεν υπάρχει και εκείνη η αφηρημένη οντότητα που στο όνομα της ηθικής της τελειότητας  η εξιλέωση για αυτή τη τραγική αμαρτία οφείλει να γίνει αυτοσκοπός.  Γι' αυτό και ο επιθανατιος ρόγχος των τριών αθώων θα στοιχειώνει τα όνειρά μας, μα δε θα μπορεί να κληρονομείται στο αίμα μας. Το τραγικό αμάρτημά μας δεν είναι προπατορικό. Και  ο μόνος τρόπος να αποκοπούμε από το βάρος μιας εγγενούς ενοχής είναι να ασκήσουμε με αποφασιστικότητα το δικαίωμα της ελευθερης επιλογής, να διεκδικήσουμε την ελευθερία,  αφού πρώτα κατανοήσουμε πως ελευθερία δεν σημαίνει κατ' ανάγκη αποδοχή της αναγκαιότητας. 

    2.5.10

    λευτεριά για οσους είναι στα WC

    Η μοντέρνα λαϊκή σοφία ερμήνευε μέχρι σήμερα τη παρατεταμένη παραμονή στο WC υιοθετώντας δυο ενδεχόμενα:

    1. τη δυσκοιλιότητα,
    2. τον διαλογισμό

    Η υπόθεση της ταυτόχρονης αποδοχής και των δύο κρίνεται αβάσιμη μιας και η ύπαρξη δυσκοιλιότητας από μόνη της θεωρείται τόσο κυριαρχική ώστε να περιάγει με αμηχανία την ασφαλή εξαγωγή της ίδιας της πεμπτουσίας της παραμονής στο WC, πόσο μάλλον την εξαγωγή ενός χρήσιμου διανοητικού συμπεράσματος.
    Η παγκόσμια βιβλιογραφία δεν έχει καταγράψει αν η μακροχρόνια κατάληψη μιας εξουσιαστικής θέσης σχετίζεται με την ανάπτυξη δυσκοιλιότητας -μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν γι' αυτό το ζήτημα. Όμως, η καθημερινή εμπειρία μας βεβαιώνει ότι η εξουσιαστική θέση σχετίζεται με την αδυναμία εξαγωγής χρήσιμων διανοητικών συμπερασμάτων.  Ίσως μια πιθανή δυσκοιλιότητα να παρεμβαίνει σε αυτή την αιτιολογική σχέση, αλλά χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο.
    Η νέα μοντέρνα ελληνική κοινωνία, που γεννήθηκε τόσο απότομα όσο απότομα διαλύθηκε και η ψευδαίσθηση του αυτεξούσιού της, επινόησε μια νέα πρωτότυπη αιτία παρατεταμένης παραμονής στο WC, στηριζόμενη προφανώς στα αριστοφανικά γονίδια της θεάρεστης καταγωγής της: την αποφυγή του λαϊκού λιντσαρίσματος. Νέα ερευνητικά πεδία ανοίχτηκαν ξαφνικά στον ορίζοντα για τους φιλόδοξους επιστήμονες! και οι καινούργιες υποθέσεις προς διερεύνηση απεριόριστες! Υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην αποφυγή λινταρίσματος και τον διαλογισμό δίπλα σε μια λεκάνη; Ποια η επίδραση της δυσκοιλιότητας στην αποφυγή ενός διεγερμένου πλήθους; Αν ένας μετριοπαθής συντηρητικός πολιτικός χρειάστηκε μια ολόκληρη διμοιρία μπάτσων για να ολοκληρώσει τη παραμονή του στον καμπινέ, τι μέτρα απαιτούνται για εκείνους που βρίσκονται βουτηγμένοι μέσα του μέχρι το κεφάλι;
    Αθάνατη λαϊκή σοφία, αθάνατη ελληνική πρωτοπορία!

    1.5.10

    η αιμωδία είναι η απαρχή του πόνου

    το ερώτημα των ημερών είναι εύλογο: γιατί δεν αντιδρά κανείς; η ζωή στη χώρα αυτή δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια και εμείς -οι φορείς της νέας ζωής που προετοιμάζεται και που τα χαρακτηριστικά της είναι ακόμα άγνωστα και στους ίδιους που τη σχεδιάζουν- δείχνουμε να δυσπιστούμε στην αναγκαιότητα τής με κάθε τρόπο συμμετοχής μας στον σχεδιασμό. 
    Πιο κάτω διατυπώνω κωδικοποιημένες τις σκέψεις μου ως προς το παραπάνω ερώτημα. Εκ των προτέρων βέβαια θέλω να κάνω σαφές ότι δεν πιστεύω ότι η συναισθηματική ωριμότητα της κοινωνίας είναι τέτοια ώστε  η αυτοσυγκράτησή της αυτές τις στιγμές να οφείλεται στην υπερίσχυση της λογικής έναντι του θυμικού. Και ότι δε θα αναφερθώ στις εγγενείς αδυναμίες της αριστεράς, ούτε στην απουσία της πνευματικής πρωτοπορίας, μιας και δεν θεωρώ πως κάποιο από τα δύο είναι αρκετό για να αποτελέσει αιτία.

    Γιατί λοιπόν δεν αντιδρά κανείς;

    1. Τα νέα μέτρα εξαγγέλονται αστραπιαία. Οι καταιγιστικοί τους ρυθμοί  καταδεικνύουν την αναγκαιότητα μιας εξίσου άμεσης αντίδρασης η οποία όμως καλείται να γίνει αντιληπτή σε ένα λαό που η κοινωνική του ραθυμία έχει αναγνωριστεί επίσημα (μόνο απ' τον ίδιο βέβαια) ως πολιτισμικό πλεονέκτημα και που η συνειδησιακή του κατάσταση είναι ταυτισμένη με τη τηλεοπτική.

    2. Τα αισθητήρια της κοινωνίας βρίσκονται σε μια ανερέθιστη περίοδο που είναι παράλογα παρατεταμένη. Τα νέα μέτρα γίνονται αντιληπτά αλλά η κοινωνία σαν ενιαίος οργανισμός αδυνατεί να ανταποκριθεί στο ερέθισμα. 

    3. Η κοινωνία είναι τρομοκρατημένη. Δεν είναι μόνο ο φόβος που μεθοδικά διαχέεται από τα δελτία μαζί με τη δυσωδία αυτών που τα παρουσιάζουν, είναι και ότι ποτέ τα τελευταία χρόνια η ύπουλη απειλή της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεων-μαριονέτων δεν παρουσιάστηκε τόσο σαφής και σε τέτοια κλίμακα. Πια διακυβεύονται τα πάντα και σε κατάσταση κινδύνου η εσωστρέφεια και η συντηρητικοποίηση γίνεται πάντα ο κανόνας. 

    4. Η κοινωνία άρχισε σοβαρά να αναρωτιέται για το αν και πόσο ευθύνεται σε ό,τι έχει διαμορφωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Και αν ακόμα σαν λαός οι έλληνες δεν είναι φίλοι με την αυτοκριτική, είναι πια εκ των έξωθεν αναγκασμένοι να αντικρύσουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Και ενδεχομένως να χρειάζεται χρόνος για να συνέλθουν από αυτό που θα δουν.

    5. Ιδιοσυγκρασικά η ελληνική κοινωνία δείχνει μια παθητικότητα στη λήψη αποφάσεων. Επίσης έχει την διπλή ατυχία να εμπιστεύται μια σαπισμένη αντιπροσωπευτική δημοκρατία και μια εξουσία που ο πατερναλισμός της εκτός από εγγενής είναι και βρώμικος. Η ίδια η "δημοκρατία"  την εκβιάζει με τα περί μονοδρόμου όταν ψύχραιμες και έγκυρες φωνές -δεν αναφέρομαι στην ελληνική αριστερά- διαβεβαιώνουν για μια διαφορετική (αλλά επίπονη και αυτή) λύση. Παθητικότητα, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, πατερναλισμός και προπαγάνδα μοιάζουν τα ανθεκτικότερα υλικά για τον νέο κοινωνικό μοιρολατρισμό.

    Από τις παραπάνω, θεωρώ πιο αδύναμες τις σκέψεις 1 και 2. Απόδειξη, ο Δεκέμβρης. Μία  τραγική αφορμή ήταν τότε αρκετή για την κατάρρευση μιας ολόκληρης αντίληψης της πραγματικότητας καθώς και για την απότομη διακοπή της ανερέθιστης περιόδου μιας κοιμισμένης κοινωνίας.  Η 3, 4 και 5 θα συνεχίσουν να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, αβέβαιες, υποκειμενικές και αγκυλωμένες στο πλαίσιο των πνευματικών μου δυνατοτήτων μέχρι η ίδια η κοινωνία να αναιρέσει με αποφασιστικότητα και τον τελευταίο λόγο ύπαρξής τους.

    φώτο: self-portrait 1973, του Francis Bacon

    οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

    Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

    διάβασε και αυτό

    AddThis