για τη Μάγδα Φ

Μάγδα Φύσσα έχεις τον σεβασμό και τον απόλυτο θαυμασμό μου για το κουράγιο και τη γενναιότητά σου.

12 πρόσφυγες παρακαλώ, για το σπίτι

Ντριιιιν
- Προσφυγοπωλείο "η Ωραία Ελλάς". Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
- Ναι, γεια σας. Μια παραγγελία θα ήθελα...
- Βεβαίως, σας ακούω
- Σύριους έχετε;
- Έχουμε τους καλύτερους Σύριους κύριε, μόλις βγήκαν από τη θάλασσα, μυρίζουν αρμύρα.
- Α ωραία, γιατί έχω ακούσει πως έχετε το καλύτερο προσφυγικό κρέας
- Όλη η Ευρώπη μιλάει για εμάς κύριε
- Τέλεια. Βάλτε μου, πέντε. Α, όχι, όχι, κάντε τους οχτώ.
- Να τους κάνω δέκα;
- Άντε, να δούμε τι θα τους κάνουμε τόσους πολλούς...
- Να βάλω και μερικούς Αφγανούς να δοκιμάσετε; Μας τους έφεραν πρόσφατα και είναι πολύ καλοί.
- Ναι βάλτε και κάνα δυο Αφγανούς.
- Ωραία, θα βάλω δύο. Πώς τη θέλετε τη παραγγελία;
- Το απ' όλα τι περιέχει;
- Κοιτάξτε, εμείς βάζουμε ρουχισμό, υπένδυση και αν θέλετε και σωσίβια.
- Παιδιά βάζετε ή είναι έξτρα;
- Το σαββατοκύριακο έχουμε προσφορά. Με κάθε δέκα Σύριους, τα παιδιά δώρο.
- Ωραία, τους Σύριους τους θέλω με ρουχισμό και παιδιά αλλά χωρίς σωσίβιο. Τους Αφγανούς σκέτους.
- Έγινε, βίζα να βάλω;
- Όχι ευχαριστώ, η βίζα μου φέρνει καούρες.
- Κρίμα, και βγάζουμε καλές βίζες. Κάτι για ορεκτικό; καμιά σαλάτα;
- Να σας πω, από Υεμένη έχετε τίποτα; Από ότι μαθαίνω έχει και εκεί αρκετό κρέας.
- Μπα, δεν μας έχει έρθει κάτι.
- Έχετε κανέναν Σομαλό πρόχειρο;
- Σομαλό όχι, αλλά (παύση) να βάλω και δυο Ιρακινούς που μόλις φτάσανε;
- ένα λεπτό (κατεβάζει ακουστικό)... Παιδιαααά, θέλει κανείς κάνα Ιρακινό; (επιστρέφει στο ακουστικό), μπα, εντάξει μάστορα, μη γίνει καμιά έκρηξη με τόσο φαΐ.
- Άρα, λοιπόν, δέκα Σύριοι απ' όλα με έξτρα παιδιά και δυο Αφγανοί σκέτοι.
- Σωστά
- Πού στέλνουμε την παραγγελία;
- Καπέλας Σιξτίνας και Αγίου Πέτρου γωνία. Θα δείτε ένα ψηλό κυκλικό κτίριο με κάτι αγάλματα απ' έξω. Αποκλείεται να το χάσετε. Στο κουδούνι γράφει "Φραγκίσκος".
- Ένα λεπτό, Καπέλας Σιξτίνας... συγγνώμη, έχει ξανάρθει εκεί το παιδί;
- Δεν νομίζω, συνήθως εμείς ψωνίζουμε τους πρόσφυγες από Λιβύη.
- Καπέλας Σιξτίνας πού είναι; Αμπελόκηποι από πίσω;
- Όχι, όχι. Βατικάνο, Ρώμη.
- Α με συγχωρείτε κύριε Φραγκίσκο. Τα σύνορα μάς τα έχουνε κλείσει. Το παιδί δε μπορεί να πάει παρά μέχρι Ειδομένη. άντε και λίγο Τουρκία.
- Κανένα πρόβλημα, βάλτε τη παραγγελία και θα περάσω να τη πάρω ο ίδιος με την Αλιτάλια. Έμαθα ότι έχει  ανοίξει και ο καιρός. Ίσως κάτσουμε και πιούμε και κάνα ουζάκι καθώς θα τσιμπάμε πρόσφυγες
- Θαυμάσια, ξέρετε που έχουμε το Προσφυγοπωλείο μας; Λέσβο, στρατόπεδο συγκέντρωσης Μοριά.
- Έχετε και παραρτήματα έτσι δεν είναι;
- Εννοείται. Δόξα τω Θεώ οι δουλειές πάνε καλά φέτο, πάρα τη κρίση
- Να είστε πάντα ευλογημένοι, εύχομαι. Συγγνώμη, πόσο πάει η παραγγελία;
- Ελάτε από εδώ κυρ Φραγκίσκο μου και τα βρίσκουμε. Κάτι θα μπορέσετε να κάνετε και για μας φαντάζομαι.
- Εννοείται.
- Γεια σας κύριε Φραγκίσκο και ευχαριστούμε
- Τα λέμε σύντομα.


Σημείωση: κακόγουστο και κυνικό, το ξέρω. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω άλλο ατομικό τρόπο να αντιπαρέλθω τέτοιον ακραίο σαδισμό. Ζητώ συγγνώμη. 

η υπόθεση βρωμάει απ' τη γουρουνοκεφαλή

Αξίζει κανείς να παρακολουθήσει με προσοχή τα τεκταινόμενα του βίντεο έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης των προσφύγων στην Βέροια. Όσα διαδραματίζονται στον λίγο χρόνο που διαρκεί είναι μια θαυμάσια απεικόνιση του προσφυγικού προβλήματος στην Ελλάδα σήμερα αλλά κυρίως της κυρίαρχης δομής της ελληνικής κοινωνίας.

Συνοπτικά στο βίντεο, ένας βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος ονόματι Ουρσουζίδης λογομαχεί με έναν ιερωμένο, τον "πατέρα" Ευλόγιο περιβαλλόμενος από μερικούς φασίστες και ένα μικρό πλήθος αγανακτισμένου όχλου. Τα αντικείμενο της λογομαχίας είναι τα σχετικά με τα της εγκατάστασης ενός αριθμού προσφύγων στην περιοχή τους, την Ημαθία, και πιο συγκεκριμένα στο απόσπασμα του βίντεο, το ζήτημα της ασφάλειας και της προστασίας, προφανώς όχι αυτών που χρειάζονται στην πραγματικότητα ασφάλεια και προστασία αλλά του πατέρα Ευλόγιου, των φασιστών και του αγανακτισμένου όχλου που τους περιτριγυρίζει.  Στο βίντεο, ο εκπρόσωπος του Χριστού θυμωμένος "επιχειρηματολογεί" για την επικινδυνότητα των νεοφερμένων έγκλειστων στο στρατόπεδο. Γύρω τους οι φασίστες κρατώντας την ελληνική σημαία (;) ουρλιάζουν το άσχετο με την περίσταση χρυσαβγίτικο σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες". Ο όχλος, εν είδη κοινής γνώμης, με το ακατάληπτο μουρμουρητό και τις συγκαταβατικές και οργισμένες εκφράσεις των προσώπων τους, σιγοντάρει τον λόγο του ρασοφόρου και αυτών που υψώνουν ετσιθελικά τη φωνή συμβάλλοντας στην λαϊκή νομιμοποίησή του.

Λίγο πιο πριν (ή πιο μετά, λίγη σημασία έχει το πότε), άγνωστοι, σε μια νεοελληνική εκδοχή της Κου-Κλουξ-Κλαν, πέταξαν προς τους έγκλειστους πρόσφυγες τρεις γουρουνοκεφαλές (φώτο εδώ). Αυτή η κίνηση αποτελεί στοχευμένη και ευθεία προσβολή ενός συγκεκριμένου πολιτισμικού χαρακτηριστικού των συγκεκριμένων μουσουλμάνων προσφύγων. Και προφανώς καταδεικνύει ότι οι άγνωστοι δράστες βλέπουν τους πρόσφυγες όχι ως ανθρώπους στην υπέρτατη ανάγκη τους αλλά αποκλειστικά ως φορείς πολιτισμού κατώτερου από τον δικό του (και του Νότη Σφακιανάκη επίσης) και τίποτα άλλο.

Ο βουλευτής της αριστεράς, μόνος, αμήχανος και σχεδόν άφωνος, φοβούμενος ενδεχομένως το λιντσάρισμα, μεταμορφώνεται σχεδόν αμέσως σε αυτό που στην ουσία είναι: το κράτος, η εξουσία. Μια εξουσία που για να παραμείνει ως έχει χρειάζεται να συμμαχήσει με την διαχρονικά θεσμοθετημένη εκκλησιαστική εξουσία, να συμπορευτεί με την υψωμένη φωνή και την απειλή της βίας,  και να κατευνάσει την αγανακτισμένη οχλαγωγία του συγκεντρωμένου πλήθους.

Έτσι, σχεδόν άμεσα, αποδέχεται αδιαμαρτύρητα την ρασοφόρα ισχύ που σε αντίθεση με τις ευαγγελικές διδαχές, στην Βέροια καταδιώκει αλύπητα τους ευάλωτους και όσους έχουν ανάγκη. Δεν προσπαθεί στο παραμικρό να επιτάξει τον "λόγο του Κυρίου" που ο πατέρας Ευλόγιος υποτίθεται υπηρετεί και να του υπενθυμίσει τα της χριστιανικής αγάπης. Αντίθετα επιτρέπει τη χυδαία πρόφαση της δήθεν προστασίας μιας καλόγριας κάπου στην περιοχή αποδεχόμενος εμμέσως ότι οι ευάλωτοι πρόσφυγες είναι στη πραγματικότητα όχι θύματα βίας αλλά οι φορείς της, ότι είναι εν δυνάμει δολοφόνοι και βιαστές απροστάτευτων γυναικών. Το κράτος εδώ σκύβει το κεφάλι στην υποκρισία, το ψέμα και το μίσος για τον συνάνθρωπο μιας θρησκευτικής εξουσίας κραταιάς και παρούσας.

Επιπλέον, ο βουλευτής της αριστεράς, ως εκπρόσωπος του κράτους και της εξουσίας, ανέχεται τη συνομιλία με φασίστες, επιτρέπει το εκφοβιστικό όρθωμα της φωνής τους και μένει σιωπηλός στην ευθεία και άμεση απειλή δολοφονίας διαμέσω εμπρησμού των απροστάτευτων προσφύγων που εκστομίζεται από έναν από αυτούς. Την ίδια στιγμή το γνωστό χρυσαβγίτικο σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" αφήνει την εντύπωση στους παρευρισκόμενους και σε όσους παρακολουθήσουν το βίντεο ότι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων στην Ημαθία τίθεται ζήτημα εποικισμού και εθνικής κυριαρχίας. Η σιωπή του βουλευτή σε αυτή τη χυδαία συκοφαντία είναι εκκωφαντική. Το κράτος εδώ με λίγα λόγια αποδέχεται την πειθώ της βίας και τη βρώμικη προπαγάνδα όπως εκφράζεται από τη ναζιστική ιδεολογία και συναινεί στην απώλεια της ορθής λογικής.

Βέβαια, ο βουλευτής της αριστεράς και εκπρόσωπος του κράτους δεν ασχολείται καθόλου με τον παρευρισκόμενο αγανακτισμένο όχλο, ο οποίος υπερθεματίζει το μίσος του ιερωμένου και αγκαλιάζει τη ναζιστική ιδεολογία των φασιστών. Αυτό διότι η φωνή του όχλου φαίνεται να γίνεται η φωνή του λαού χωρίς απαραίτητα και να είναι. Απλοϊκοί, ενδεχομένως αμόρφωτοι άνθρωποι, εξαναγκασμένοι στη φτώχεια και την ταπείνωση ψάχνοντας τον ένοχο βρίσκουν και τιμωρούν τον αποδιοπομπαίο τράγο. Εδώ το κράτος απλά μετέχει αυτής της μεταμόρφωσης ενός λαού σε μια μάζα. Με μια βαθύτερη πεποίθηση ίσως ότι σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες η μάζα μπορεί να είναι πιο χρήσιμη για την εξουσία από ότι ένας λαός, τόσο από πλευράς χειραγώγησης όσο και από καταστολής.

Παρενθετικά σημειώνω ότι στο συγκεκριμένο πλαίσιο της οχλαγωγίας, της φασιστικής απειλής βίας και του χριστιανικού μίσους, η ελληνική σημαία που κρατά κάποιος από τους φασίστες -χωρίς να υπάρχει κανείς ιδιαίτερος λόγος (ούτε εμπόλεμη σύρραξη υπήρξε, ούτε στρατιωτικό εγερτήριο, ούτε ποδοσφαιρικός αγώνας)- δίκαια μετατρέπεται θα έλεγε κανείς στο κουρελόπανο που δεν αντιπροσωπεύει τίποτα από τις υποτιθέμενες αξίες του έθνους.

Ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, επιτέλους, ο βουλευτής της Αριστεράς αποκρίνεται. Και η απόκρισή του είναι συμβιβαστική, συγκαβατική, καθησυχαστική. Σχεδόν αγωνιά να ανακουφίσει το πλήθος. Τους εγγυάται λοιπόν ότι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της περιοχής τους θα εγκατασταθούν αποκλειστικά Σύριοι. "Στον λόγο της τιμής μου, σας λέω ότι θα είναι μόνο Σύριοι. Θα έρθουν 200 σήμερα και άλλοι 200 μετά", ήταν τα ακριβή του λόγια. Η ειλικρίνεια και η τιμή συγκλονίζει. Τους λέει με άλλα λόγια πως το κράτος, η εξουσία, διαχωρίζει τους ανθρώπους όχι με βάση τις ανάγκες τους, όχι με κριτήριο την προστασία της ζωής, όχι με στόχο την αξιοπρέπεια, αλλά με βάση την εθνική τους καταγωγή. Οι Σύριοι πρόσφυγες θα σωθούν, οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί, οι Ιρανοί όχι. Αίμα, Τιμή. Μπροστά στη εκφασισμένη μάζα, η απάντηση του βουλευτή της Αριστεράς είναι συντριπτική για καθέναν που ακόμα οραματίζεται ειρήνη, αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη.

Και ενώ όλα αυτά γίνονται με αφορμή τους πρόσφυγες, με απογοήτευση παρατηρώ το φαινόμενο οι πρόσφυγες στην ουσία τους να μην υφίστανται. Δεν υπάρχουν. Η υπόστασή τους έχει αναιρεθεί και δεν αναφέρομαι εδώ στην κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που τους αφαιρεί ουσιαστικά το δικαίωμα ασύλου. Η υπόστασή τους έχει αναιρεθεί από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές αυτού του βίντεο. Το κράτος, την αριστερά, την κοινωνία, τους θεσμούς. Από δικαιούχους ασύλου, προστασίας, θαλπωρής μετατρέπονται σε έγκλειστους, σε απειλή και σε μίασμα.

Εξίσου όμως χωρίς υπόσταση είναι και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που λέει "ως εδώ". Που ευαισθητοποιείται, που οργανώνεται, που παλεύει για τη ζωή και την αξιοπρέπεια κατατρεγμένων συνανθρώπων, ανεξαρτήτου εθνικότητας, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμού. Το κομμάτι της κοινωνίας που κάνει πράξη την υποτιμητική υπόδειξη των ρατσιστών "αν τους θέλετε, να τους πάρετε σπίτια σας". Το κομμάτι της κοινωνίας που στέκεται αλληλέγγυα. Αυτοί δεν υπάρχουν για την κοινωνία που απεικονίζεται στο βίντεο. Για το κράτος, την κυβέρνηση της αριστεράς, την Εκκλησία, και την μάζα των αγανακτισμένων.

Συγκλονιστικά διαφωτιστικό συνεπώς το βίντεο. Δείχνει ακριβώς την κοινωνία που έχουμε συνδιαμορφώσει. Τους θεσμούς της, την ισχύ της μάζας, την επιβολή του φασισμού. Δείχνει ακριβώς την στάση της εξουσίας. Που επικροτεί έμμεσα ή άμεσα την βία και τον παραλογισμό. Που διαστρεβλώνει και συκοφαντεί το δίκαιο και εξαφανίζει όσους αγωνίζονται γι' αυτό.  Και με ένα τραγικό τρόπο, δείχνει και την αφωνία της αριστεράς, την ανημποριά της και την ατολμία μπρος στη δύναμη του μαύρου.

Μετά την αξιοπρέπεια, στόχος η αλληλεγγύη

Η κρίση με τις χιλιάδες των προσφύγων που βρίσκουν το καταφύγιο στα ελληνικά νησιά είναι κρίση πρωτίστως ανθρωπιστική. Μα ταυτόχρονα είναι και κρίση πολιτική καθώς και διαχειριστική. 

Η κρατική μηχανή και σε αυτή τη κρίση κάνει αυτό που ξέρει καλά να κάνει επί χρόνια. Να τιμωρεί τον αδύναμο, να συνθλίβει τον απροστάτευτο, να εξευτελίζει αυτόν που βρίσκεται σε ανάγκη. Τα παραδείγματα του πρόσφατου παρελθόντος εκατοντάδες. Ενδεικτικά, οι διακοπές ρεύματος στα σπίτια ανθρώπων που η ζωή τους εξαρτάται από ηλεκτρικές συσκευές, η απομάκρυνση από τα πανεπιστήμια ατόμων με ειδικές ανάγκες, η απεγκατάσταση κυλιόμενης ράμπας αναπήρων στις παραλίες, ο αποκλεισμός ανθρώπων με διανοητική στέρηση από την εργασία, η διαπόμπευση οροθετικών, η βρεφοποίηση των ψυχικά ασθενών, ο βασανισμός των μεταναστών. Το ελληνικό κράτος είναι αδίστακτο απέναντι στην ευαλωτότητα και όπου τη συναντά την τσακίζει με τον πιο τιμωρητικό τρόπο. Η βία αυτή προφανώς δεν θα μπορούσε να σταματήσει στους πρόσφυγες. Το μήνυμα που περνάει το ελληνικό κράτος σε όλους εκείνους που αναζητούν προστασία και άσυλο είναι ότι αυτή η αναζήτηση είναι ποινικοποιημένη. Τιμωρείται. Και αντί για ψωμί, κουβέρτα και στέγαση τους προσφέρει γροθιά, μαχαίρι και δακρυγόνο. 

Η κυβέρνηση Σύριζα, η κυβέρνηση που εξευτέλισε τις έννοιες της αξιοπρέπειας και της ελπίδας συνεχίζει να εξευτελίζει μέρα με τη μέρα μία μία τις αξίες αυτής της μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού που την εμπιστεύτηκε. Σειρά τώρα έχει η αλληλεγγύη προς τον αδύναμο, τον ευάλωτο, η προστασία του πρόσφυγα, το άσυλο. Η εγκατάλειψη της κρίσης στα χέρια επικίνδυνων μισανθρωπικών δημάρχων και ένοπλων ταγμάτων φασιστών καταδεικνύει πως ούτε καν στο θεωρητικά ισχυρότερο ιδεολογικό της πεδίο αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να παράξει πολιτική. Να αποδείξει δηλαδή και στην πράξη ότι η ανθρώπινη ζωή και η προστασία της, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια είναι πιο σημαντικά σε μια κοινωνία από το γκλομπ του μπάτσου και τη μπότα του φασίστα. Και βεβαίως να προβεί σε έμπρακτη και προοδευτική αμφισβήτηση των κλειστών συνόρων και της Ευρώπης φρουρίου. 

Ψιλά γράμματα βέβαια για τους ανθρώπους που φοβούμενοι την απρόσμενη εμπιστοσύνη μιας κοινωνίας κρύφτηκαν ξεδιάντροπα πίσω από τις παραμορφωτικές αγκάλες της άρχουσας τάξης που μέχρι πριν λίγο υποτίθεται θεωρούσαν αντίπαλο. Τώρα, οι εχθροί τους ξεκινούν να ταυτίζονται και τα εργαλεία για την ισοπέδωσή τους -με λίγο από Πανούση, και λίγο από Ποτάμι, και λίγο από Ταγματάρχη, και λίγο από Παυλόπουλο- περνούν εν είδη σκυτάλης στα δικά τους χέρια. 

Τι μένει, εν μέσω τέτοιας απελπισίας; 

ΥΓ. Εν μέσω τέτοιας απελπισίας λοιπόν, θέλω να εκφράσω τον θαυμασμό μου σε αυτές τις ολιγάριθμες ομάδες ατόμων, αναρχικών, αλληλέγγυων, ή απλώς έμπρακτα ευαισθητοποιημένων ανθρώπων που με τη σκληρή δουλειά τους (πχ στο Πεδίο του Άρεως) υποκαθιστούν την οργανωτική και διαχειριστική παράλυση των κρατικών δομών και επιμένουν να υποκαθιστούν όσα λίγο λίγο χάνονται. Είναι πολύ λίγοι αριθμητικά, μα αυτό που κάνουν αποκαθιστά έστω και ερήμην της την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης παρηκμασμένης κοινωνίας. 

Μεταμόρφωση

"Πώς είναι οι κατσαρίδες που βγαίνουν από τους υπονόμους. Έτσι είναι οι λαθρομετανάστες". Τάδε έφη ο εικονιζόμενος κύριος στην εκπομπή "Online", Mega 14 Απριλίου 2015. 

 

Τολμηρή δήλωση, όπως και να το κάνεις, ειδικά όταν γίνεται δημόσια, σε κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας και σε προβεβλημένη εκπομπή υψηλής τηλεθέασης. Υποδηλώνει πως έγινε εν πλήρη γνώση και με ειλημμένη ευθύνη. Προστατευμένη από την εγγενή τάση των Ελλήνων να επικροτούν τη βία απέναντι στους αδύναμους, λουσμένη στη χρυσαβγίτικη φωταύγεια των προβολέων των τηλεοπτικών καναλιών. Φυσιολογικά συνεπώς, η δήλωση αυτή αφέθηκε αναπάντητη, ασχολίαστη, και βεβαίως χωρίς να απαιτηθεί από τον ομιλητή της να λογοδοτήσει περαιτέρω τουλάχιστο δημόσια.

Για όσους μάλιστα κλείνουν ακόμα τα αυτιά στον στον φασιστικό καλπασμό της κοινωνίας, η δήλωση αυτή φαντάζει ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό. Αναρωτιέμαι αν πράγματι είναι έτσι όμως, καθώς μια γρήγορη, πρόχειρη έρευνα με τη βοήθεια της Google χρησιμοποιώντας τα λήμματα "μετανάστες" και "κατσαρίδες" αποδεικνύει ότι ο χαρακτηρισμός έχει και συνέπεια και χρονική συνέχεια στην Ελλάδα του μνημονίου. Κατά καιρούς έχει γίνει χρήση του από αγανακτισμένους πολίτες μέχρι και πρώην υπουργούς. Ενδεικτικά:  

• Μάιος 2011. Μέλος Χρυσής Αβγής, Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Αθηναίων: «Τα πράγματα είναι απλά: όταν στο σπίτι σου μπαίνουν κατσαρίδες, δεν τρέχει όλη η οικογένεια να τις κυνηγάει μία μία. Κάνεις απεντόμωση. Το ίδιο και στο κέντρο της Αθήνας. Πρέπει να διώξουμε όλους τους λαθρομετανάστες»
• 22/11/2012. Το Βήμα on line: «Η πρόεδρος της επιτροπής της Βουλής για τα ανθρώπινα δικαιώματα παρομοίασε πρόσφατα τους μετανάστες με τις κατσαρίδες, μέσα στη γενική αδιαφορία».  
• Μάιος 2013. Hughes Williamson, διευθυντής της οργάνωσης Human Rights Watch υπεύθυνος για την Ευρώπη και την Ασία: «Όταν επισκεφτήκαμε το ελληνικό Κοινοβούλιο τον Νοέμβριο του 2012 και παρουσιάσαμε τα αποτελέσματα έρευνάς μας για την ξενοφοβική βία, ένα μέλος της κυβερνώσας παράταξης χαρακτήρισε τους ξένους που έρχονται στην Ελλάδα ως "κατσαρίδες"»  

Η "κατσαρίδα" συνεπώς δεν είναι μεμονωμένος χαρακτηρισμός. Είναι εγκαθιδρυμένη ταύτιση με τον πρόσφυγα και τον μετανάστη. Κοινοποιημένη απ' τους απλούς φασίστες, νομιμοποιημένη από τους κοινοβουλευτικούς ρατσιστές. Η ύβρις που μεταμορφώνεται σε γενικευμένη συνενοχή. 

Κατσαρίδα! 

Ο Έλληνας μεταμορφώνει τον πρόσφυγα/μετανάστη φαντασιωσικά σε κατσαρίδα. Η διαχρονική ρητορική της ακροδεξιάς και η σημειολογία που χρησιμοποιεί αποστερεί τον μετανάστη και τον πρόσφυγα από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του, την ανθρωπινή του διάσταση. Εδώ, η ψυχολογικοποίηση, μέσω της σχάσης του υποκειμένου (ρατσιστής), της προβολής στο αντικείμενο (μετανάστης) και της μετέπειτα συναισθηματικής αποσύνδεσης υποκειμένου-αντικειμένου, λειτουργεί υποβοηθητικά στην ιδεολογία του ρατσιστή, που είναι ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους και η εκμετάλλευση των δεύτερων από τους πρώτους. 

Μα κατσαρίδα;!

Η κατσαρίδα στο συλλογικό θυμικό είναι ταυτισμένη με τη σιχασιά και την αηδία. Είναι ο φορέας της αρρώστιας, της επιδημίας. Το πλήθος της κατακλύζει τα υπόγεια και τους υπονόμους, ξεγλιστρά και ξεφεύγει με ταχύτητα, σκαρφαλώνει απρόσκλητα τους τοίχους των σπιτιών μας ως μολυσματικό υπόλειμμα του καύσωνα και της υγρασίας. Η θανάτωσή της είναι επιβεβλημένη, με την ισοπέδωση από τη μπότα του πιο τολμηρού ή τη χημική ασφυξία του εντομοκτόνου. 

Ωστόσο, σε ένα πιο εξελιγμένο ίσως φαντασιακό, η κατσαρίδα είναι συνδεδεμένη συνειρμικά και με δύο ακόμα συμβολισμούς: 1) την αιώνια επιβίωση (ας πούμε μετά από τον πυρηνικό πόλεμο) και 2) τη νουβέλα του Φραντς Κάφκα "Η Μεταμόρφωση". 

Η Μεταμόρφωση ξεκινάει με τον ήρωα, τον  πλανόδιο πωλητή Γκρέγκορ Σάμσα, να ξυπνάει ένα πρωί μεταμορφωμένος σε τερατώδες αηδιαστικό έντομο. Σε όλο το υπόλοιπο βιβλίο, ο ήρωας παλεύει με το βάρος που αποτελεί για την οικογένειά του, που τον βλέπει με απέχθεια και αηδία. Αυτό που από τη πρώτη στιγμή συγκλονίζει στη Μεταμόρφωση είναι ότι παρά την ξεκάθαρη και ολοκληρωτική του μετατροπή σε γιγάντιο έντομο - κατσαρίδα, ο Γκρέγκορ Σάμσα εξακολουθεί και συμπεριφέρεται σαν κανονικός άνθρωπος. Ποτέ δεν ταυτίζει τον εαυτό του με κατσαρίδα. Αποκαλεί τη μεταμόρφωσή του ανοησία, τη θεωρεί ως κάτι που απλά τον εμποδίζει από το να συνεχίσει την καθημερινότητά του. Προσπαθεί να αγνοήσει τη μεταμόρφωση και όσο περισσότερο το κάνει τόσο πιο τρομακτικά γίνονται τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Μα παραμένει ήρεμος, ατάραχος, μέχρι την ολοκλήρωση της ιστορίας του, μέχρι τον θάνατό του, μην έχοντας ως τέλους χάσει τα χαρακτηριστικά της κατσαρίδας. Είναι στην απόλυτη άρνηση. Και ο έκπληκτος αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με έναν ήρωα του οποίου η μοίρα είναι φρικτή, που προκαλεί μαζί τρόμο και αηδία. Μα σε αντίθεση με την εσωτερική ανάγκη του αναγνώστη που απαιτεί ο Γκρέγκορ Σάμσα να βιώσει κατάβαθα τη βαριά συναισθηματική, διανοητική και εντέλει υπαρξιακή δίνη της μεταμόρφωσης σε κατσαρίδα, εκείνος ποτέ δε το κάνει.

Ακούγοντας τον εικονιζόμενο κύριο να αναπαράγει συνειδητά και χωρίς αντίσταση μια καλά ριζωμένη πια πεποίθηση, αναρωτιέμαι ποιος είναι πλέον η κατσαρίδα. Ο πρόσφυγας, ο μετανάστης, εκείνος που του στερούν όχι απλώς τα αστικά του δικαιώματα, αλλά ακόμα και εκείνα τα ανθρώπινα, της ζωής, της αυτοδιάθεσης, της ύπαρξης; Ή ο πολίτης, το άτομο της  που καθημερινά ξυπνά τυφλός μπρος στην τερατώδη του μεταμόρφωση και κατ' εξακολούθηση αρνητής της βρωμιάς που αναδύει. Ποιος είναι η κατσαρίδα; Ο πρόσφυγας, που σαν τον Γκρέγκορ Σάμσα βιώνει την καταδίκη της μεταμόρφωσης χωρίς να γνωρίζει το αδίκημα ή την κατηγορία; Ή ο πολίτης που καταδικασμένος στον εαυτό του και θωρακισμένος στην μικροσκοπική του οπτική, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πως από άνθρωπος έχει σταδιακά μετατραπεί σε ναζιστικό κτήνος.

Σαν τον αναγνώστη της μοίρας του Σάμσα, η μεταμόρφωση μου προκαλεί τρόμο και αηδία. Ελπίζω στην κάθαρση της κατάδυσης στην υπαρξιακή δίνη του να κοιμάσαι άνθρωπος και να ξυπνάς κατσαρίδα και να μην το καταλαβαίνεις. Μάταια ίσως. 

Αρνούμαι να υπογράψω το κείμενο αυτό με το όνομά μου. Θέλω η υπογραφή του να διαβάζει "Κατσαρίδα". Όχι στο πλαίσιο μιας θεωρητικής αλληλεγγύης απέναντι στον αδύναμο ή σαν κραυγή αηδίας απέναντι στον ρατσιστή. Μα σαν απόρροια της σύγχυσης στο μυαλό ενός ανθρώπου που ακόμα επιμένει να ασχολείται με την Ελλάδα. Ποια "Κατσαρίδα" υπογράφει εδώ λοιπόν; Ο μετανάστης, που βλέπει την επιστροφή να απομακρύνεται οριστικά ή ο πολίτης, ένας Γκρέγκορ Σάμσα, που ξυπνάει ακόμα ένα πρωί καταδικασμένος στην άρνηση; 

"Κατσαρίδα"

ο μικρός μας καθημερινός φασισμός

Αυτή είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της καθημερινότητας στα μέσα μεταφοράς του Λονδίνου. Ξενοφοβία, ρατσισμός και ύπουλος, υπόγειος φασισμός στα πρωτοσέλιδα. Σήμερα, ολόκληρη η σειρά απέναντί μου στο μετρό είχε ανοιγμένη στα χέρια της την φυλλάδα της φωτογραφίας. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών ως πρώτο και κυρίαρχο θέμα, παρατεταγμένη σε μια αστεία συνεχή διάταξη κατά μήκος του βαγονιού. Ήταν ασφυκτική η αίσθηση. Να αισθάνεσαι στόχος. Για το πιο σπουδαίο ως το πλέον ασήμαντο. Είναι περίεργο. Όταν έχεις χρόνια σε ένα ξένο τόπο, όταν έχεις δουλειά, σπίτι, ταίρι, κοινωνικό κύκλο, συντρόφους, φίλους, εχθρούς, όταν μετά από καιρό αποκτάς την ρουτίνα μιας αλλεπάλληλης καθημερινότητας, σχεδόν ξεχνάς κάποιες στιγμές πως είσαι μετανάστης. Πως είχες έρθει μερικά χρόνια πριν με την αυτοπεποίθηση των πτυχίων σου, το θράσος μπρος στην αντιμετώπιση του άγνωστου, με την ελπίδα της λίγο καλύτερης ζωής, την αναζήτηση της αξιοπρέπειας. Για να έρθει ένα πρωτοσέλιδο να σε φέρει πίσω. Να σου θυμίσει. Να στο θυμίσει. Όχι το ότι είσαι μετανάστης, αλλά το ότι θεωρείσαι μετανάστης, ότι δηλαδή φέρεις μια ιδιότητα που προσδιορίζεται από τους άλλους, που το ηθικό της βάρος καθορίζεται από το πρωτοσέλιδο μιας φυλλάδας, το ρεπορτάζ ενός καναλιού, την λεκτική παράπραξη ενός επισήμου, την ευθεία αναφορά του αποθρασυμένου νεοφώτιστου στην εξουσία ακροδεξιού. Ο σκληρός αγώνας για τον επαναυτοπροσδιορισμό στον νέο τόπο φθείρεται έτσι, ύπουλα, βρώμικα. Σε αναγκάζει να θυμάσαι συνεχώς πως εκτός από το μέσα, υπάρχει και το έξω. Τα γνωρίζαμε όλα αυτά όμως. Υπήρξαμε κάποτε εμείς το έξω. Αυτοί που προσδιόριζαν τους άλλους, που θεωρούσαν τους μετανάστες. Και ανεχτήκαμε τη βρωμιά απέναντί τους, την διάκριση, το μίσος, την απομόνωση, τη βία. Και την κάναμε θεσμό, στα πρωτοσέλιδα των δικών μας εφημερίδων, στα ρεπορτάζ των δικών μας καναλιών, στα χείλη των δικών μας ακροδεξιών στην εξουσία.

Εδώ και μήνες, η κεντρική φιγούρα που έχει αναλάβει τη συνέχιση σε αυτό το κοπιώδες έργο της σιγανής, υπόγειας, άοσμης ακόμα σήψης της αγγλικής κοινωνίας, λέγεται Neil Farage. Πρόκειται για τον ιδρυτή και ηγέτη του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP), που σαρώνει σε δημοσκοπήσεις και σε τοπικές επαναληπτικές εκλογές. Ο γιος ενός μεγαλοτραπεζίτη του City, ο απόφοιτος του μεγαλοπρεπούς Dulwich College, ο αρνητής την πανεπιστημιακής εκπαίδευσης αλλά πετυχημένος χρηματιστής, βλέπει το πρόσωπό του πλέον παντού, από το σοβαρό BBC ως τις πλέον χυδαίες φυλλάδες. Με το χαμόγελο του κρετίνου, και ένα ποτήρι αλκοόλ συνεχώς στο χέρι. Να εξαπολύει το δηλητήριο, το σκοτάδι, τη συκοφαντία, το μίσος. Και να σαρώνει, κρατώντας το χορό. Και η άρχουσα τάξη να ακολουθεί λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της παράγουν τον πλούτο, και η πολιτική ηγεσία να τρέχει ξοπίσω του ασθμαίνοντας λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της στρώνουν και αυτής το τραπέζι. 

Έχει γεμίσει ο τόπος ευθείες επιθέσεις πλέον σε αυτή την πόλη, που ο μισός της πληθυσμός είναι ξένοι. Η προσβολή είναι καθημερινή. Συνεχής. Κολλάει στα χέρια μας σταθερά το πρωί στον υπόγειο και όσοι ακόμα την αρνούμαστε σθεναρά, μας την κολλάνε στην μούρη άθελά τους, σε μια διαδρομή οι ξενόγλωσσοι στοιβαγμένοι στις αφιλόξενες ώρες αιχμής.

γιατί δίχασε η συναυλία στην μνήμη του Παύλου Φύσσα;

Διαβάζω ότι στην συναυλία που διοργανώθηκε στις 19 του Σεπτέμβρη, ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι διοργανωτές-φίλοι του αδικοχαμένου προτιμούσαν η εκδήλωση να ήταν μια θετική γιορτή συμφιλίωσης, για την «παγκόσμια ειρήνη». Οι από σκηνής δηλώσεις επέμεναν ότι «πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας στους ναζί... τους λείπει αγάπη, μόρφωση, ζεστασιά…». «Παύλο ψυχάρα άναψε φωτιά και ζέστανε τους άστεγους σε κάθε γειτονιά», «ο Παύλος ζει μορφώστε τους ναζί», «όλοι μαζί είμαστε», «αγάπη μόνο» και ο «Παύλος ζει ξυπνήστε τους ναζί» φαίνεται ότι ήταν τα μόνα επιτρεπόμενα συνθήματα από τους διοργανωτές. Αυτό προκάλεσε την σοβαρή αντίδραση από ένα μεγάλο μέρος του κοινού, που με άλλα συνθήματα επέμεινε (σωστά) σε μια μαχητική αντιφασιστική διάσταση του προσώπου του δολοφονημένου.

Μην έχοντας παραστεί στη συναυλία και παρακολουθώντας από μακριά τις εκδηλώσεις στην μνήμη του Παύλου Φύσα, προσπαθώ να κατανοήσω τι ακριβώς σημαίνει αυτή η σοβαρή διαφωνία μεταξύ διοργανωτών και θεατών. Οι οποίοι έχουν ως χαρακτηριστικό ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά, απέναντι στους ναζήδες. Το βασικό εδώ, χωρίς αμφιβολία, είναι η λέξη "φίλοι". Δεν ξέρω αν ισχύει, αν όντως διοργανωτές ήταν οι φίλοι/συνεργάτες/οικείοι άνθρωποι του Παύλου Φύσσα, αλλά η επισήμανση αυτής τους της ιδιότητας στην κριτική που ασκείται εναντίον τους για την επιμονή τους για το περιεχόμενο της συνθηματολογίας κρύβει κατά την γνώμη μου την ουσία της κατανόησης του τι συμβαίνει.

Αλλά, ας πάμε όμως μια μέρα πιο πίσω. Στην επέτειο της δολοφονίας. Στο Κερατσίνι. Στον τόπο του εγκλήματος: "Ευχαριστούμε που υπήρξες γιος μας", είπε σπαρακτικά η μάνα του καθώς προσκυνούσε το μνημείο στο σημείο της δολοφονίας. Ένας πληθυντικός αριθμός που συμβολίζει κάτι περισσότερο από την οικογένεια που αντιπροσώπευε εκείνη την στιγμή. Ένας πληθυντικός που δείχνει ενδεχομένως μια διαφορετικού τύπου ενσωμάτωση του νεκρού γιου, της τραγικής απώλειας, του κενού που άφησε πίσω του. Μια ενσωμάτωση που διαφέρει από εκείνη της απώλειας σε ένα τροχαίο, που περιλαμβάνει πια και την συμβολοποίηση, το μνημείο, την "επετειο-ποίηση" της απώλειας και την αίσθηση πως αυτός ο γιος δεν είναι πλέον αποκλειστικά δικός της. Και αυτή η συλλογική ενσωμάτωση της απώλειας και του θρήνου δεν μπορεί παρά να απαλύνει το πένθος αυτής της μάνας. 

Από την άλλοι πλευρά, οι φίλοι του Παύλου ίσως να το βρίσκουν πιο δύσκολο να αφήσουν το σύμβολο Φύσσας τόσο εύκολα στα χέρια της κοινωνίας. Η κοινή προέλευση, τα ίδια βιώματα, ο μοιρασμένος χρόνος μαζί του, οι προσωπικοί δεσμοί, τα αστεία, τα γέλια, τα δάκρυα που μοιράστηκαν μαζί του, κρατούν ακόμα το σύμβολο Φύσσας εσωτερικευμένο με μια περισσότερο προσωπική διάσταση, με μια αίσθηση κατοχής, ένα αίσθημα αυτονόητου δικαιώματος πάνω του. Για τους φίλους του και συνεργάτες, η οικειοποίηση του συμβολισμού του εδράζεται ακόμα στην προσωπική σχέση, στην άμεση ανάμνηση, την ανάκληση της φυσικής επαφής. Και είναι ακριβώς αυτή η συναισθηματική αναστάτωση των φίλων του Παύλου Φύσσα που κάνει το περιεχόμενο των δικών τους συνθημάτων (τύπου "να ανοίξουμε την καρδιά μας στους ναζί") να είναι στην πραγματικότητα δευτερεύουσας σημασίας. Γιατί γι' αυτούς ο Παύλος Φύσσας μετατράπηκε από φυσικό πρόσωπο σε σύμβολο απρόσμενα, απότομα, βίαια, σε μια νύχτα, τόσο γρήγορα όσο κάνει ένα μαχαίρι φασίστα να χωθεί στην καρδιά ενός ανθρώπου. Ενδεχομένως ακόμα θρηνούν την φυσική του απώλεια. Και χρειάζεται να εμπεδώσουν την ίδια στιγμή και την απότομη, μαζική συμβολοποίησή του. Και έτσι φυσιολογικά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Γι' αυτούς προτεραιότητα έχει η παράταση της δικής τους φαντασιωσικής οικειοποίησης του συμβόλου με την δομή και το περιεχόμενο που οι ίδιοι διατηρούν το δικαίωμα να του προσδίδουν. 

Τα παραπάνω βέβαια δεν αφορούν καθόλου όσους πήγαν σε αυτήν τη συναυλία, όσους συμμετείχαν στις πορείες διαμαρτυρίας, όσους θεωρούν τον Παύλο Φύσσα σύμβολο όχι "παγκόσμια ειρήνης" αλλά το πρόσωπο που πάνω του εικονίζεται ένας μαχητικός αντιφασισμός. Για όλους εμάς που δεν είχαμε ποτέ προσωπική επαφή με τον Παύλο Φύσσα, που απουσιάζει ο συναισθηματικός δεσμός με το φυσικό πρόσωπο Παύλος Φύσσας, που δεν τον χάσαμε απρόσμενα και που δεν τον μετατρέψαμε από αγαπημένο σώμα και πνεύμα σε ένα σύμβολο μέσα σε μια νύχτα, η ενσωμάτωση της απώλειάς του έχει εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες. Για εμάς είναι όλα πιο εύκολα: Να ανατρέξουμε στο προσωπικό του ιστορικό, να ξαναδιαβάσουμε τις συνθήκες της δολοφονίας και τις ανταποκρίσεις από τις τελευταίες τους στιγμές στο ματωμένο πεζοδρόμιο, ακόμα και να ξαναδούμε εκείνη την φωτογραφία των τυμβωρύχων δημοσιογράφων. Για εμάς είναι λιγότερο επώδυνο να νοηματοδοτήσουμε αναδρομικά τους στίχους των τραγουδιών του, να τον πλάσουμε στο φαντασιακό μας με τον τρόπο που θα απαλύνει τους βαθύτερους φόβους μας. Για μας είναι απόλυτα λογικό να τον ανακηρύξουμε σε αυτόν που θα ενσαρκώνει τις φαντασιώσεις μας για την ύστατη μάχη απέναντι στον ναζισμό και τον γενικευμένο καρκίνο της κοινωνίας που ζούμε. Με τον τρόπο που ευχόμαστε, με την δομή που θέλουμε και το περιεχόμενο που επιθυμούμε. Ανεξαρτήτως των σκέψεων των διοργανωτών μιας συναυλίας μνήμης.

Διαφωνώ με το "μια αγκαλιά και λίγη αγάπη για τους νεοναζί". Θεωρώ ότι το μαχαίρι των κασιδιάρηδων δεν θα διστάσει να ξεσκίσει το σώμα που θα προσπαθήσει να το αγκαλιάσει. Θεωρώ ότι "η λίγη αγάπη" υποδηλώνει αφέλεια ή άγνοια για το τι σημαίνει ιδεολογία και το τι σημαίνει ψυχολογία ναζί.
Η συμβολοποίηση του Παύλου Φύσσα δεν είναι υπόθεση προσωπική. Είναι συλλογική ανάγκη. Και νοηματοδοτείται όταν παραμένει συλλογική, μόνο και μόνο για να βρίσκει το ξεχωριστό νόημά της αγγίζοντας καθέναν μας ατομικά.


Παλαιότερο κείμενο για την δολοφονία εδώ: Για την ειδωλοποίηση του Παύλου Φύσσα

ας αφήσουμε τους φασίστες να συνομιλήσουν, για να καταλάβουμε καλύτερα...

Γιατί το περιεχόμενο των δηλώσεων των χρυσών αβγών δεν έχει τη παραμικρή αξία;

Ο δημοσιογράφος της Αυριανής Κουρής ήταν αποκρουστικός αλλά τα χυδαία του πρωτοσέλιδα είχαν μετατραπεί σε ιδεολογικά επιχειρήματα στα απαίδευτα μυαλά των εχθρών των μητσοτάκηδων αρχικά και των παπανδρέου αργότερα. Τα βίντεο του Τριανταφυλλόπουλου προκαλούσαν την ιλαρότητα του υποδόριου γαργαλητού στους ξενύχτηδες τηλεθεατές του οι οποίοι, ελλείψη τσόντας, ικανοποιούσαν με αυτά τις δικές τους ανομολόγητες μικροδιαστροφές που προβάλλονταν ακίνδυνα στα θύματα του σαρκοβόρου δημοσιογράφου. Όμως έτσι, η χυδαιότητα μετατρεπόταν σε λειτούργημα, ενώ η βία και η κακοποίηση σε απαίτηση της κοινωνίας.

Αντίστοιχο των περιεχομένων των πρωτοσέλιδων της Αυριανής και των βίντεο της Ζούγκλας είναι και το περιεχόμενο του λόγου των χρυσαβγιτών. Από τα στόματα των μελών αυτής της εγκληματικής οργάνωσης ξεχύνεται μόνο βία, μίσος και ιδεολογικός οχετός. Το περιεχόμενο κάθε τους δήλωσης ζέχνει απ' τον αξιακό τους απόπατο, το περιεχόμενο του λόγου τους έχει τόση αξία όσο και το περιεχόμενο του παχιού τους εντέρου. Έτσι, η μαρτυρία ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης προτιμά να δει το παιδί του χρυσαβγίτη δεν είναι παρά μόνο μια αποκρουστική κακοφωνία από τα χυδαία χείλη ενός φασίστα, και οι αποκαλύψεις για τους μουρούτηδες και τους μπαλτάκους μόνο ρυπαρά αέρια νεοναζιστικού εντέρου. Στο περιεχόμενο των λεγόμενών των χρυσάβγουλων αξίζει μόνο η περιφρόνηση.

Και όμως, στο μικροαστικό ασυνείδητο των ιδεολογικών εχθρών του Γεωργιάδη έχει ήδη σχηματιστεί το χαμόγελο της χαιρεκακίας και στις γνωσιακές και μη γραφίδες όσων ψάχνουν επιχειρήματα ασύνειδα καταγράφτηκαν επιτέλους κάποιες επιθυμητές αποδείξεις. Ακριβώς σαν τα επιχειρήματα των μικροαστών από τα πρωτοσέλιδα της Αυριανής, ακριβώς σαν τα χαμόγελα των τηλεθεατών από τα βίντεο της Ζούγκλας. Ο ρηχός συναισθηματισμός και η αξιακή φτήνια όταν βασίζονται σε ένα υπόβαθρο μαζικής και ειλικρινούς οργής έχουν την ικανότητα να κάνουν ελκυστικές τις μαρτυρίες ακόμα και από τα πλέον αναξιόπιστα χείλη αρκεί αυτές να θίγουν και να ταπεινώνουν τον ιδεολογικό μας εχθρό.

Κάθε φορά λοιπόν που ξυπνά κατά τέτοιο τρόπο η μικροαστική μας χαιρεκακία ας θυμόμαστε την προέλευση αυτού του χαμερπούς συναισθήματος. Ποιος το έχει προκαλέσει. Και τι σημαίνει να υποκύπτουμε στη διεστραμμένη γοητεία των περιεχομένων ενός ιδεολογικού βόθρου. Τι λέει αυτό για εμάς, για τον καθέναν που νιώθει έτσι. Δεν είναι δα και ψυχανάλυση. Απαιτεί ένα μόνο λεπτό καθαρού χρόνου και ένα κυβικό χιλιοστό υγιούς μυαλού.

Μα παρόλα αυτά ...

...γιατί κάθε φορά που τα χρυσάβγουλα μιλούν δημόσια πρέπει να τους παίρνουμε εξαιρετικά στα σοβαρά; 

Κάθε φορά που τα χρυσάβγουλα μιλούν δημόσια (πχ μέσα στη βουλή) παρουσία "ιδεολογικών τους αντιπάλων" και ειδικότερα από τον παραπλήσιο χώρο, της ακροδεξιάς και της δεξιάς, τους παίρνω εξαιρετικά σοβαρά. Ακριβώς γιατί σε αυτό το ύψιστο επίπεδο δημόσιου λόγου χρησιμοποιείται μια φόρμα γλωσσικής και άρρητης επικοινωνίας ανάμεσα στους νεοναζί και τους δεξιούς που προσφέρει απλόχερα πολύτιμες πληροφορίες σε όποιον μπορεί να απομονώσει τα στοιχεία της επικοινωνίας αυτής από το περιεχόμενό της. Πληροφορίες για τι συμβαίνει, τι θα συμβεί και πόσο σκοτεινά και άραχνα είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή σε αυτή την φτωχή και ανήμπορη χώρα.

Ποια είναι η δομή της επικοινωνίας αυτής; Στην επιφάνειά της, τα γνωστά αυτής της συμμορίας: Ισχυρή λεκτική βία, σαφής απειλή σωματικής βίας, εκφοβισμός, διαταγή. Λίγο πιο μέσα, η δομή της επικοινωνίας χαρακτηρίζεται από τη διαρκή απειλή και τον χοντροκομμένο εκβιασμό, μέσα από ευθείες και υπονοούμενες αναφορές υπόγειων επαφών. Και στον πυρήνα της κυριαρχεί η σαφήνεια: σας κρατάμε γερά, έχουμε εφαρμόσει απέναντί σας ό,τι η μακρόχρονη πείρα μας στο παρακράτος μας έχει διδάξει και είστε πλέον υποχείριό μας, βρίσκεστε στον ίδιο βάλτο που βρισκόμαστε και εμείς, αν πέσουμε εμείς είστε και εσείς τελειωμένοι, αν δεν μοιράσετε την εξουσία με εμάς θα την χάσετε και οι ίδιοι.
Η φόρμα της επικοινωνίας μεταξύ αυτών καταδεικνύει πόσο σοβαρό είναι το ξεκαθάρισμα της αστικής τάξης σε αυτή τη περίοδο μέγιστης πολιτικής, αξιακής και ανθρωπιστικής κρίσης. Πόσο πολύ έχει αποκτηνωθεί το τέρας που εξέθρεψε η τάξη αυτή για να διατηρήσει την εξουσία της. Και πόσο έχει ξεφύγει πλέον από τα χέρια της.
Η φόρμα της επικοινωνίας μεταξύ αυτών καταδεικνύει τη συστηματική παρακρατική δράση, την έλλειψη δημοκρατίας, τη διαχρονική σαπίλα των φορέων και των εκφραστών αυτής της κοινωνίας. Εις βάρος του λαού, εις βάρος της κοινωνίας, εις βάρος όλων μας.
Η φόρμα της επικοινωνίας μεταξύ αυτών καταδεικνύει πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος πλέον ακόμα και αυτής της αστικής δικαιοσύνης.
Η φόρμα της επικοινωνίας μεταξύ αυτών είναι οι αποδείξεις που αναζητούμε, όχι το περιεχόμενό της.

ΥΓ
Η φωτογραφία είναι δική μου, αναμνηστική από μια περσινή επίσκεψή μου στο Reichstag, τη γερμανική βουλή στο Βερολίνο. Απεικονίζονται κάποιοι από τους 12 ναζί βουλευτές που εκλέχτηκαν για πρώτη φορά το 1928. Το μαύρο στην ψυχή μου μόλις αντίκρισα αυτήν και μερικές άλλες εκεί μέσα είναι πέρα από λεκτικές περιγραφές. Όμως το μαύρο στην ψυχή μου με αυτό που αντικρίζω στην ελληνική βουλή δεν είναι:
Με παραλύει.

Τι μας είπε στη πραγματικότητα με το κλάμα του ο Μπούκουρας;

Άκουσα πολύ προσεκτικά το περιεχόμενο της ομιλίας του νεοναζί Μπούκουρα στη βουλή. Και το διάβασα απομαγνητοφωνημένο λίγο αργότερα, απογυμνωμένο από τη θλιβερή εικόνα που τον συνόδευσε. Και είδα και ξαναείδα τον Μπούκουρα να μιλάει, παρατηρώντας προσεκτικά το ύφος του, τη γλώσσα του σώματός του, το συναισθηματικό φορτίο που απελευθέρωσε τόσο στο υποκειμενικό του επίπεδο όσο και αντικειμενικά στο επίπεδο της παρατήρησης, και πρόσεξα το πώς δόμησε τη σκέψη του μέσα στο συγκεκριμένο συναισθηματικό φορτίο. Αναφέρομαι βεβαίως στο πεντάλεπτο προσωπικό του «ξέσπασμα» που προκάλεσε αίσθηση, και όχι στο κείμενο το συνταγμένο από τους δικηγόρους του για τις καραμπίνες. 

Επί ένα πεντάλεπτο ο Μπούκουρας απευθύνθηκε στους ακροατές του με μια συναισθηματική καταιγίδα, συνοδευόμενη από δάκρυα, λυγμούς και αναφιλητά. Με φωνή δυνατή, χρωματισμένη, τονισμένη σε σημεία της ομιλίας του, εμφατική σε λέξεις κλειδιά (για τον ίδιο και τους ακροατές του) όπως τα «παιδιά», η «φυλακή», τα «ψυχοφάρμακα». Και με το ανεπαίσθητο ψεύδισμά της. Κατά στιγμές, σκούπιζε τα υγρά μάτια του με τη σφιγμένη γροθιά, φέρνοντας στο νου το μικρό παιδί μετά από ένα γερό κλάμα. 

Στη  φόρμα της σκέψης του κυρίαρχος ήταν ο αυθορμητισμός, η άμεση απόκριση στα ερεθίσματα που δεχόταν από τους βουλευτές. Εξέφρασε μια αλληλουχία σκέψεων και παραθέσεων που τη στιγμή της συναισθηματικής κορύφωσης της παρουσίας του στο βήμα ακουγόταν ταχεία και ασύνδετη χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει από τα όρια του φυσιολογικού. 

Από άποψη περιεχομένου, ο εκτός κειμένου αυθόρμητος λόγος του, έβριθε αναφορών στη νεανική ηλικία, την ταπεινή καταγωγή, την οικογένεια, τη πατρίδα. Προέβη σε αποκαλύψεις για τη ψυχική του υγεία αναφερόμενος στη χρήση αντικαταθλιπτικής και αγχολυτικής αγωγής, και με μια παραδοξότητα  επικαλέστηκε την εμπειρία του και τις επιρροές του απ' το πασόκ και τον Ανδρέα Παπανδρέου (!). 

Η ομιλία ολοκληρώθηκε απότομα με τον Μπούκουρα να αποκρίνεται σε ένα κατ’ αυτόν χλευαστικό σχόλιο ενός βουλευτή και με μια τελική επίκληση στη συνείδηση των ακροατών. (Όλη η ομιλία εδώ). 

Χωρίς αμφιβολία, η σκηνή υπήρξε έντονα δραματική. Και το «δράμα» καθώς φαίνεται αποτελεί τη λέξη κλειδί. 

Διότι ακριβώς  ό,τι ο Μπούκουρας εξέφρασε στο βήμα της βουλής, όταν αποπειράθηκε την εκτός κειμένου επικοινωνία με τους ακροατές του, δεν ήταν τίποτα άλλο πέραν από τη δραματοποίηση ενός φτωχού στο βάθος του συναισθήματος. Το κλάμα του μπορώ μόνο να το κατανοήσω ως απότοκο της συγκεκριμένης και δεδομένης ψυχικής του κατάστασης από την επιστροφή του, μετά από μήνες απομόνωσης, σε ένα υποκειμενικό κέντρο της προσοχής στο οποίο δεν κατάφερε να υπερνικήσει το συσσωρευμένο συναισθηματικό φορτίο που ήταν έτοιμο να ξεχυθεί. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν  τα δάκρυά του στερούνται πραγματικού συναισθήματος. Η επίθεση συναισθηματισμού που έκανε είναι κενή. Οι λυγμοί του είναι πρόσκαιροι, παροδικοί, οπορτουνιστικοί. Το κλάμα του ρηχό και το συγκινησιακό φορτίο επιφανειακό. Το γεγονός ότι η συναισθηματική του έκφραση επί της ουσίας δεν άγγιξε κανέναν μας ή απλά απορρίφθηκε ως γελοία οφείλεται σε ένα βαθμό και σε αυτή τη διάσταση μεταξύ της έντασης της συναισθητικής παράστασης και της πραγματικής έντασης του συναισθήματός του. 

Αν ξεγελάστηκαν τα μάτια μας, δε ξεγελιέται η ψυχή μας. 

Και οπωσδήποτε ούτε η λογική μας. 

Και δεν ξεγελιέται η λογική μας γιατί το περιεχόμενο του λόγου του Μπούκουρα στη βουλή, εκτός αρχικού και προγραμματισμένου κειμένου όπως ο ίδιος δήλωσε, δείχνει ακριβώς ότι ο χρόνος της απομόνωσης, του εγκλεισμού, της αποστέρησης της ελευθερίας δεν στάθηκε ικανός για μια ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό, για μια αυτοκριτική στις επιλογές και τις απόψεις του, για έναν ειλικρινή αναστοχασμό σε όσα έχει κάνει και όσα του έχουν συμβεί μέχρι τώρα. Με τον λόγο του ο Μπούκουρας έδειξε ότι όλος αυτός ο χρόνος της προφυλάκισης ήταν στη πραγματικότητα κατειλημμένος από ένα κενό συναισθηματισμό ο οποίος αρνήθηκε αυτό που θα μπορούσε έστω και λίγο να τον ξανακάνει από το νεοναζί στέλεχος της εγκληματικής συμμορίας της χρυσής αβγής ξανά άνθρωπο. Και αναφέρομαι στη μεταμέλεια. 

Ούτε ένα "συγγνώμη" δεν είχε η ομιλία του Μπούκουρα στη βουλή. Ούτε ένα "έσφαλα", ούτε ένα "παιδιά γράψτε λάθος". Τίποτα. Αντ' αυτού, ρωτούσε και ξαναρωτούσε τι είχε κάνει, σε τι έσφαλε, αναρωτιόταν γιατί ήταν φυλακισμένος, τι θα έλεγε στα παιδιά του. Στα παιδιά του. Έδειξε ότι δεν βρισκόταν ουδεμία στιγμή σε οποιαδήποτε επαφή με τη πραγματικότητα. Με το τι έχει συμβεί και το τι συμβαίνει. Με το πού βρισκόταν ενεργά αναμεμειγμένος. Λες και ο οιστριονικός του συναισθηματισμός τον έχει εξωθήσει στην απόλυτη άρνηση. Ή, ακόμα χειρότερα, λες και ανταποκρίνεται με τον καλύτερο/χειρότερο τρόπο στη γενικότερη απο-ευαισθητοποίηση μιας ολόκληρης κοινωνίας στη φρίκη. 

Καμιά μεταμέλεια, καμιά ενσυναίσθηση, καμιά εμ-πάθεια για τα θύματά του, ούτε ένα ίχνος κατανόησης, πρόσδεσης στα γεγονότα.
Αντίθετα, με το χέρι του έτριψε τα δακρυσμένα του μάτια και ρούφηξε τη μύτη του, ενθυμίζοντας σε όλους ότι όπως τα παιδάκια, έτσι και αυτός, δεν έχει ευθύνη. Κάποιος άλλος φταίει για ότι έχει συμβεί. Κάποιος άλλος φταίει για ό,τι εκείνος έχει κάνει. Εκείνος τυχαία εκλέχτηκε με τη χρυσή αβγή. Ο φούρναρης από τη Κόρινθο που έτσι απλά ξύπνησε βουλευτής. Συκοφαντώντας την ταπεινή του καταγωγή έδειξε τι σημαίνει ένας φασίστας να κρατά στα χέρια του εξουσία και να συντρίβεται από αυτή. Είναι θλιβερή αυτή η αδυναμία ανάληψης της οποιαδήποτε ευθύνης, ακόμα και αυτής μιας αξιόποινης δράσης. Και ακόμα χειρότερη η από βήματος παλινδρόμηση σε μια κατάσταση που απαιτεί από τους υπολοίπους την δικαιολόγηση, τη κατανόηση, τη λύπηση.

Και όμως, υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στη παλινδρόμηση αυτή. Συγκεκριμένοι βουλευτές τού πρόσφεραν το χάδι, επιβεβαιώνοντας τη παλινδρόμηση, βρεφοποιώντας τον ολοκληρωτικά και φτύνοντας εντελώς μια καταπατημένη αξιοπρέπεια. Και το χειρότερο, προσφέροντας με τη ψήφο τους για τη μη άρση της ασυλίας μια άφεση αμαρτιών για λόγους φθηνού, ρηχού συναισθηματισμού. Είναι δείγμα και αυτό αυτών των προσωπικοτήτων.

Και μιας και μιλάμε για προσωπικότητες, κλήθηκε επιτέλους και ο Μπούκουρας να σταθεί απέναντι στη ψυχοπάθεια του συνεοναζί Κασιδιάρη. Γιατί αυτός και το σινάφι του ήταν όσοι τον χλεύαζαν όλη αυτή την ώρα που εκείνος πλημμύριζε συναισθηματικά την ολομέλεια με τον λόγο του. Και ένιωσε από πρώτο χέρι τη σημαίνει βία, τι σημαίνει μίσος, τι σημαίνει έλλειψη οίκτου και συναισθήματος για τον άλλο, τι σημαίνει νεοναζιστική ψυχοπάθεια.

Ο Μπούκουρας είναι άξιο μέλος της ναζιστικής συμμορίας. Δειλός, απατεωνίσκος, διαταραγμένος και κατώτερος των προσδοκιών. Του αξίζει απόλυτα η περιφρόνηση της κοινωνίας. 

Για επίλογο, μια σύντομη επιστροφή στη γλυκύτητα. Για όλους τους μπούκουρες αυτού του κόσμου, μια φωτογραφία. Είναι εκείνη η στιγμή που συμπυκνώνει την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, την συγκρότηση του εαυτού και την πίστη στα ιδανικά. Το χαμόγελο μπρος την καταδίκη. 

θερίζει η μάστιγα του αντικομμουνισμού - ανακαλύφθηκε το γονίδιο

Αίσθηση προκάλεσε η πρόσφατη αποκάλυψη του κ. Παναγιώτη Μπαλτάκου ότι γεννήθηκε αντικομμουνιστής και ότι θα πεθάνει αντικομμουνιστής.

Ο Γ.Γ του Υπουργικού συμβουλίου, σε μια εξομολόγηση καρδιάς, μίλησε για την ασθένεια του αντικομμουνισμού και δίνει δύναμη και ελπίδα στους συνανθρώπους του που υποφέρουν από τη νόσο. Η κύριος Γενικός βρίσκεται στο πρώτο στάδιο της ασθένειας και ακολουθεί συγκεκριμένη αγωγή. «Δεν είμαι πάντα καλά, έχω και τις καλές και τις κακές μου ημέρες. Μπορώ να ζω φυσιολογικά απλώς πρέπει να αποφεύγω το Ριζοσπάστη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Κωνσταντίνο Καζάκο. Περνώ πολύ χρόνο με τον Άδωνι Γεωργιάδη και έχω αποφασίσει πλέον να μη στεναχωριέμαι και να αγχώνομαι με μαλακίες. Κατά τα άλλα ζω όπως όλοι οι άνθρωποι», εξηγεί.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην πίστη του στον Θεό και το ρόλο του Αντώνη Σαμαρά: «Για δεύτερη φορά η Παναγία η Δεξιά, με προστάτεψε. Και παλιότερα που είχα πρόβλημα με τον Λαφαζάνη, με προστάτεψε. Έκανε το θαύμα της. Ζήτησα και από το πρωθυπουργό να μιλήσει για μένα με τον Θεό. Το πάτερ ημών που έψαλλε στη πρόσφατη επίσκεψη στο Άγιον Όρος ήταν για όλους εμάς που γεννηθήκαμε αντικομμουνιστές».
Με αφορμή τη συγκινητική εξομολόγηση του κ. Μπαλτάκου, πολλοί φορείς της νόσου βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν και οι ίδιοι για τον αντικομμουνισμό τους. Οι κ.κ. Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης, Φ. Κρανιδιώτης, Μουρούτης ήταν οι πρώτοι. «Τα συμπτώματα ήταν σε όλους μας φανερά», είπε γνωστό στέλεχος της κυβέρνησης, φορέας της νόσου, που προτιμά προς το παρόν να κρατήσει την ανωνυμία του, «γνωρίζαμε ότι υποφέραμε αλλά τα καταφέρναμε και κρύβαμε τα συμπτώματα. Τώρα πια δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε», συνέχισε.

Ωστόσο τα νέα από τις έρευνες για τον αντικομμουνισμό είναι ενθαρρυντικά.

Ερευνητές της Ομάδας Αλήθειας της Νέας Δημοκρατίας σε μελέτη τους που δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Δημοκρατία", μιλούν για σαφή γενετική προδιάθεση για τον αντικομμουνισμό και υποστηρίζουν ότι είναι κοντά στο να εντοπίσουν τον υπεύθυνο παράγοντα για την επιδημία αντικομμουνισμού.

Πρόκειται για ένα μάλλον άγνωστο γονίδιο, το McCarth88 το οποίο ρυθμίζει τον τρόπο με τον οποίο αυξάνεται η νοημοσύνη στα εγκεφαλικά κύτταρα. Αν κληρονομήσει κάποιος ένα αντίγραφο από τον ένα γονιό του οι πιθανότητες να εμφανίσει αντικομμουνισμό αυξάνονται κατά 25%. Αν κληρονομήσει δύο αντίγραφα τότε αυτομάτως οι πιθανότητες αυξάνονται κατά 50%. Η ποικίλη μορφή του γονιδίου φαίνεται να προέρχεται από τους εθελοντές των ταγμάτων ασφαλείας. Τα τάγματα ασφαλείας φαίνεται ότι κληρονόμησαν το γονίδιο από τους Ανθρώπους του Νεάντερταλ.

Η ανακάλυψη βασίστηκε στη μελέτη δείγματος αίματος νεοελλήνων όπως συλλέχθηκε από τις τράπεζες αίματος μόνο για Έλληνες που με επιτυχία διοργάνωνε Χρυσή Αβγή τους τελευταίους μήνες με την ευγενική χορηγία του κράτους.

«Η ανακάλυψη του γονιδίου αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για όσους πάσχουν από αντικομμουνισμό», λένε οι ερευνητές. «Τώρα, οι αντικομμουνιστές μπορούν να μισούν ελεύθερα τους κομμουνιστές και να εκφράζονται εναντίον τους χωρίς τη καταπίεση της μεταπολίτευσης. Γνωρίζουν πως το μίσος τους προέρχεται από κάπου βαθιά, από το ίδιο τους το γενετικό υλικό. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι' αυτό. Δε φταίνε αυτοί. Είναι στο αίμα τους». Τα λόγια των ερευνητών αναμφισβήτητα προκαλούν ανακούφιση στους πάσχοντες της κυβέρνησης. 

Οι έρευνες στρέφονται τώρα στο γονίδιο το φασίστα. Αυτή είναι μια ανακάλυψη που στοιχειώνει δεκαετίες τώρα μεγάλους Έλληνες, όπως τον Γεώργιο Μεταξά, τους Γεώργιο Παπαδόπουλο και Στυλιανό Παττακό και προσφάτως τον Führer Μιχαλολιάκο.
«Πιθανολογούμε ότι το γονίδιο του αντικομμουνιστή είναι παρόμοιο με αυτό του φασίστα», λένε οι επιστήμονες.
Και νέα χαμόγελα ελπίδας κατακλύζουν τους αρρώστους. 

Ούτε στα Γιάννενα ούτε πουθενά

Πρόλογος: 

Είχα καιρό να δω τόση μαζεμένη δημοσιότητα για τον τόπο καταγωγής μου τα Γιάννενα όσο αυτή των προηγούμενων ημερών: Τα δάκρυα και η συγγνώμη του προέδρου της Γερμανίας στην επίσκεψή του στο χωριό των Λυγκιάδων απέναντι από τα Γιάννενα όπου οι ναζί της Wermacht και των SS δολοφόνησαν 82 ανθρώπους και ισοπέδωσαν το χωριό το 1943, η συγκεκαλυμένη οργή και αξιοπρεπής θλίψη μιας ενενηντάχρονης Εβραίας των Ιωαννίνων που επέζησε του Άουσβιτς, και την ίδια στιγμή η σύναξη μιας χούφτας Ελλήνων νεοναζί σε μια καφετέρια ενός διπλανού χωριού για να μιλήσουν για δημοκρατία, εκλογές και ψηφοδέλτια, περικυκλωμένοι από μπάτσους και αντιφασίστες. 

Δυστυχώς η προβολή αφορούσε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την ναζιστική ιδεολογία.

Μια ιδεολογία που ισοπέδωσε την Ελλάδα πριν 70 χρόνια και που, σαν οι Έλληνες να μην έχουνε διδαχτεί το παραμικρό, επελαύνει σήμερα. Επελαύνει είτε ανοιχτά με ένα καθαρά ναζιστικό κόμμα που εμμένει στη δημοφιλία του είτε έμμεσα με πρακτικές που θυμίζουν αυτήν την ιδεολογία: απολυταρχισμός και σύνθλιψη δημοκρατικών δικαιωμάτων, βίαιη καταστολή των αγώνων γι' αυτά, κρατική και μιντιακή προπαγάνδα, κρατικός ρατσισμός, στρατόπεδα συγκέντρωσης, πογκρόμ και φυλακές-κολαστήρια μειονοτήτων, συστηματική αντίθεση και στοχοποίηση αριστερών, κομμουνιστικών, αναρχικών ιδεών. 

Δεν ξεχνώ πως στο χωριό των Λιγκιάδων, στις διπλές εκλογές του Μαΐου - Ιουνίου του '12, 8 άνθρωποι (4,5%) περνώντας μπροστά απ' το μνημείο των δολοφονημένων προγόνων τους από τους Ναζί μπήκαν στο πνευματικό κέντρο του χωριού τους που ήταν στημένη η κάλπη και ψήφισαν τους νεοναζί της Χρυσής Αβγής. 

Όντας μακριά πλέον από τον τόπο αυτό, και μην έχοντας άλλο μέσο στα χέρια μου πέραν ίσως αυτού που διαβάζεις τώρα, μπορώ μόνο να διαβάζω την επικαιρότητα του τόπου μου τοποθετώντας τη στο ιστορικό πλαίσιό της. Που σε περιόδους κρίσης σαν και αυτή, το ιστορικό της πλαίσιο ίσως αποτελεί το μόνο οδηγό για ένα φωτεινότερο μέλλον. Μέλλον χωρίς φασίστες-ναζιστές και απολυταρχία, μέλλον με προκοπή και ελευθερία. 

Κυρίως κείμενο:

Φωτογραφημένο απόσπασμα από το συγκλονιστικό έργο του Mark Mazower με τον τίτλο Inside Hitler's Greece. Οι σελίδες 252 - 253 αφιερωμένες στο ολοκαύτωμα των Γιαννιωτών Εβραίων το 43. 

Και μετά τη μαυρίλα, μια μικρή λάμψη ελπίδας για το τέλος με μια παλιά φωτογραφία από τα Γιάννενα. 

η τραγική ποιότητα ενός ξεκάθαρου μηνύματος

Ο υπουργός προστασίας του πολίτη Δένδιας τοποθέτησε επίσημα πλέον τους μετανάστες που υποδέχεται η Ελλάδα (ενσωματώνοντας φαντάζομαι και τους πρόσφυγες σε αυτούς) στη κατηγορία των «τραγικά χαμηλή ποιότητας». 

Η κυβέρνηση αποδέχεται αυτή τη δήλωση μερικές μέρες μετά  τη τραγική απώλεια μεταναστών - ανθρώπινων ψυχών στα νερά του Αιγαίου, για την οποία η άρνησή της να ρίξει ξεκάθαρο φως στο πώς συνέβη επιβεβαιώνει τις βάσιμες υποψίες για τις βρώμικες και δολοφονικές της προθέσεις και που η μετέπειτα σκύλευση και λοιδορία των χαμένων ψυχών απλά επιβεβαίωσε τη ψυχοπάθεια της ακροδεξιάς δράκας που κυβερνά. 

Η κυβέρνηση αποδέχεται αυτή τη δήλωση μερικές εβδομάδες μετά την επίσης ξεκάθαρη, επίσημα ασχολίαστη, επίσημα αδιάψευστη και ατιμώρητη δήλωση του αρχηγού της αστυνομίας ότι θα «κάνουν το βίο» των μεταναστών «αβίωτο». 

Η ακολουθία των γεγονότων είναι σαφής και καθόλου τυχαία. Γι’ αυτό και το μήνυμα που περνάει η κυβέρνηση αυτή είναι σαφές και καθόλου τυχαίο:

Οι τραγικά χαμηλής ποιότητας άνθρωποι δεν έχουν θέση στην δική της Ελλάδα. Τώρα που μας τελείωσαν οι ολυμπιάδες και τα μεγάλα έργα, αν τραγικής ποιότητας μετανάστες καταφέρουν να διαπεράσουν τα σύνορα, τους φράκτες που έχουμε χτίσει και τις νάρκες που με την ευλογία των νεοναζί χρυσαυγιτών θα φυτέψουμε αν χρειαστεί μελλοντικά, αν τραγικής ποιότητας μετανάστες ξεπεράσουν τα παγωμένα νερά και τα κύματα και δε τσακιστούν στις ξέρες του Αιγαίου, η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να ζήσουν το μύθο τους στην Ελλάδα. Τον Ξένιο Δία που χρόνια τώρα άλλωστε κάνει την Ελλάδα γνωστή στα πέρατα της οικουμένης. Τον βίο τους που θα γίνει αβίωτος. Το γκλομπ του μπάτσου, τη μπότα και το μαχαίρι του φασίστα, το κελί των αστυνομικών τμημάτων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εδώ θα γίνει ο τάφος τους. 

Η ελληνική κυβέρνηση άλλωστε έχει τη γνώση, την εμπειρία και τη νομοθετική ασυλία για να το κάνει αυτό. Και οπωσδήποτε ένα καθαρό προηγούμενο ιστορικό δράσης. Το υπουργείο από το οποίο βγήκαν οι δηλώσεις αυτές και οι δημόσιες υπηρεσίες που υπάγονται σε αυτό έχουν πολύ βεβαρημένο ποινικό μητρώο. Δολοφονίες, τραυματισμοί, προπηλακίσεις, κατασκευή ενόχων, ψευδομαρτυρία, κατακρατήσεις σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρακολουθήσεις, ρατσιστική συμπεριφορά, συγκάλυψη και προστασία εγκληματιών, εμπορία ναρκωτικών, όπλων, μαστροπεία και πολλά ακόμα αδικήματα, η απαρίθμηση των οποίων σε κάνει να αναρωτιέσαι για το σε τι είδους εγκληματική οργάνωση είναι δυνατόν να αναφέρομαι.

Τα κομμάτια στο πάζλ του νεοελληνικού φασισμού, του μνημονίου, του δικτύου 21, του προελαύνοντα χρυσαυγιτισμού, του ακμαίου ελληνορθόδοξου σκοταδισμού, της κυβέρνησης Σαμαρά και Βενιζέλου, τοποθετούνται σιγά σιγά στη θέση τους. Μεθοδικά, σχεδιασμένα, με την ακρίβεια και τη σαφήνεια που απαιτείται για την εγκαθίδρυση ενός επίσημα απολυταρχικού καθεστώτος βαμμένο στο αίμα των "τραγικά κακής ποιότητας" ανθρώπων.

Στο όνομά μας. 

μάρτυρες στην αποσύνθεση

Το Φαρμακονήσι είχε ξαναγίνει, έγινε και πάλι τώρα, και θα γίνει οπωσδήποτε και στο μέλλον. Οι τραγωδίες γνωρίζουμε όλοι πως έχουν προαναγγελθεί εδώ και καιρό. Τα συμβόλαια θανάτου που φέρουν ολογράφως τις υπογραφές των εκτελεστών τους έχουν σφραγιστεί ήδη. Και οι εκτελέσεις τους, μνημεία της ανισότητας και της θηριώδους αδικίας σε έναν ανηλεή πόλεμο του καπιταλισμού έναντι των πάντων.

Από τη μία πλευρά, μια καραβιά εξαθλιωμένων, ανυπεράσπιστων, αδύναμων προσφύγων, ανθρώπων απολύτως ευάλωτων που χρήζουν άμεσης προστασίας και πρόνοιας. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά και βρέφη. Απέναντί τους η πανίσχυρη μηχανή εξουσίας, από το περίστροφο και τη μπότα του τελευταίου λιμενικού μέχρι την πολιτική ηγεσία ενός κράτους που έχει σφιχταγκαλιάσει το φασισμό. Και πίσω τους η δημοσιογραφία, μνημονιακά και αντιμνημονιακά τσιράκια των εφημερίδων και των δελτίων, υπερασπιζόμενα το καθένα θεσμούς που βρωμάνε περισσότερο και από τα αποσυντιθέμενα επιπλέοντα πτώματα των προσφύγων. Η δικαιοσύνη κλείνει για μια ακόμα φορά τα μάτια. Και οι χριστιανοί, που λίγες μέρες πιο πριν καθάγιαζαν τα νερά με τη ρίψη σταυρών πιστεύοντας ότι έτσι θα καθάγιαζαν και τη βρωμιά του ελληνορθόδοξου σκότους που μας περιβάλει, κοιμούνται ήσυχοι στη γνώση πως τα βρέφη-εισβολείς θα σαπίσουν ωραία ωραία στους πυθμένες του ελληνοπρεπούς Αιγαίου τους. 

Είμαστε σε αυτό το κρίσιμο σημείο όπου -μετά τη συντριβή της αξιοπρέπειάς μας- διακυβεύεται το τελευταίο χαρακτηριστικό που είναι ικανό να μας ξεχωρίζει από τα φυτά και τους τοίχους. Η ανθρώπινη διάστασή μας. Η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε το έτερο, το να είμαστε σε θέση να αντιδρούμε στα συναισθήματα του άλλου, να αναγνωρίζουμε την ανάγκη του και να συντηρούμε ένα επίπεδο συνεννόησης όπου θα εξασφαλίζει να ζούμε συγκροτημένα και με ασφάλεια ο ένας με τον άλλο. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει ως κοινωνία. Στο πλέον πρωτογονικό, στο πλέον βρεφικό.

Όσοι δεν έχουμε υποκύψει στον τρόμο αυτής της υποστροφής, πιάνουμε τους εαυτούς μας να ανέχονται τους εκτελεστές να γελάνε παραταγμένοι στο απόσπασμά τους, με τη καπνισμένες κάννες στραμμένες προς εμάς, εώς ότου έρθει η σειρά μας για την εκπυρσοκρότηση. Και πίσω μας οι νεκροί, οι ΝΕΚΡΟΙ, να μας ορίζουν τη βεβαιότητα πως η εκπυρσοκρότηση δεν θα αργήσει, καταδεικνύοντας με τα άψυχα σώματά τους ότι οι εκτελεστές είναι αδίστακτοι. Ότι διακατέχονται από μια βαθιά, εγγενή ψυχοπάθεια, αυτή τη χειρότερη μορφή ανθρώπινης συναναστροφής που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη απάθεια μπρος τον πόνο, το συναίσθημα του άλλου. Οι ζωές μας έχουν κατακλυστεί, απειλούνται πλέον, από αυτή τη δράκα των μισάνθρωπων, τη συμμορία των ακροδεξιών, την αγέλη των ψυχοπαθών που έχει καταλάβει την εξουσία και που μπρος στην διατήρησή της επιτίθεται μαζικά σε ό,τι διατηρεί ακόμα τον εσωτερικό μας κόσμο ακέραιο.

10+1 σκέψεις για την εξάρθρωση της χρυσής αβγής

1. Η χρυσή αβγή κατέρρευσε στη κυριολεξία σε μία νύχτα. Οι υπηρεσίες του κράτους (δικαστικές, διωκτικές και μυστικές) έδρασαν συντονισμένα και μυστικά με κατηγορητήριο που απλώνεται σε βάθος χρόνου και έκταση αδικημάτων. Είναι προφανές ότι η στοιχειοθέτηση του κατηγορητηρίου προετοιμαζόταν από καιρό, δεν είναι κάτι των τελευταίων δύο ημερών. Η κυρίαρχη τάξη είχε έτοιμο το εναλλακτικό πλάνο και τώρα το έθεσε σε εφαρμογή.

2. Το σχέδιο Β μπήκε σε εφαρμογή όταν το τέρας είχε ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Και όταν βέβαια μπήκε στο «πολιτικό» παιχνίδι η απειλή των εκλογών. 

3. «Ξήλωσαν την αστυνομία, ξήλωσαν την ΕΥΠ». Φράση ενός από τους συλληφθέντες νεοναζί. Αποκαλυπτική -μέσα από τη δήθεν αγανάκτηση- μιας βαθιάς διαφθοράς και ενός πανίσχυρου παρακράτους, κομμάτι του οποίου προφανώς ήταν οι ναζήδες. 

4. Τα γεγονότα των συλλήψεων απογυμνώνουν την δικαιοσύνη, τη κυβέρνηση, την αστυνομία, τους παπαγάλους των μέσων ενημέρωσης. Απογυμνώνουν την υποκρισία τους, την συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας, τη συστημική συμπόρευση με ένα οργανωμένο παρακράτος επί μήνες. 

5. Το πλήρες σκεπτικό για την εξάρθρωση της νεοναζιστικής συμμορίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα, εντός μηνών, θα εφαρμοστεί ακέραιο και ίσως πιο αποφασιστικό στο «άλλο άκρο» της θεωρίας που με ευλάβεια, συστηματικά και δίχως σημαντική αντίσταση καλλιεργείται τους τελευταίους μήνες. 

6. Το «εθνικιστικό κίνημα», όπως όλοι βεβαίως γνωρίζαμε, ήταν και είναι μια μπούρδα. Η ηθική και οι αρχές των χρυσαύγουλων φαίνονται από το ανύπαρκτο κύμα αλληλεγγύης των συλληφθέντων εγκληματιών. Τα λούμπεν, εγκληματικά και σοσιοπαθητικά στοιχεία αυτής της συμμορίας βεβαίως θα συνεχίσουν να σφάζουν και να μαχαιρώνουν στα σοκάκια των εργατικών συνοικιών διαιωνίζοντας την εγκληματική τους δράση. Σαν πυρήνες παρακράτους και όχι κίνημα. 

7. Η άρχουσα τάξη με μπροστάρη τη κυβέρνηση σάρωσε. ΣΑΡΩΣΕ. Ήταν μια τεράστια νίκη η ανακούφιση των μικροαστών νοικοκυραίων, η κατακράτηση των εν δυνάμει χρυσαυγιτών ψηφοφόρων, η περαιτέρω εξαπάτηση των εξοντωμένων και εξαθλιωμένων χωρίς πολιτική συνείδηση. Μεγάλη νίκη, άλλοθι μιας πολιτικής που θα συνεχίσει να εκφασίζει.  

8. Πόσο επιδραστικό είναι το αντιφασιστικό κίνημα στην Ελλάδα; Ποιος ο ρόλος του; Ποιο το μέγεθός του μπροστά  σε όλο αυτό το στημένο σκηνικό; Η φωνή του υπάρχει, ακούστηκε μαζικά και βροντερά τις τελευταίες μέρες, μα αναρωτιέμαι, πόσο στη πραγματικότητα διαπεραστική μπορεί να είναι μπρος στον εκκωφαντικό θόρυβο κράτους και παρακράτους. 

9. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με τον ολοκληρωτισμό, τη βία και τα φασιστικά χαρακτηριστικά αυτού του κράτους και αυτής της κυβέρνησης. Η προπαγάνδα για δήθεν νίκη της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και του συνταγματικού τόξου δε θα καταφέρει να καταπνίξει τις φωνές των δολοφονημένων μεταναστών στα τμήματα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο τοίχος του Έβρου, τις κραυγές των διαπομπευμένων οροθετικών, των εξαρτημένων, των φυλετικών μειονοτήτων, των ομοφυλοφίλων. Ο φασισμός είναι καλά εδραιωμένος στην ελληνική κοινωνία με ή χωρίς τη χρυσή αβγή. Δεν φεύγει με μηχανήματα της ΕΥΠ και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Η παιδεία, η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη και ένας λαός ενωμένος είναι ο τρόπος για τη ξερίζωσή του. 

10. Μια μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς έχει δυσθεώρητα εμπόδια να ξεπεράσει. Μυστικά, υπόγεια, συντονισμένα, οργανωμένα. Σε ένα κράτος διεφθαρμένο που χρόνια τώρα προχωρά χέρι χέρι με το παρακράτος. 

11. Μια μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς, με το λαό μπροστάρη στο δρόμο, μπορεί παρομοίως να ανατρέψει τα πάντα, εν μία νυκτί. 

Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Λονδίνου

Συμμετείχα τις προάλλες στη διαμαρτυρία για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που οργανώθηκε από διάφορες πολιτικές οργανώσεις του Λονδίνου, ελληνικές και βρετανικές, μπροστά από την Ελληνική πρεσβεία, στο Holland Park. Τη συγκέντρωση χαρακτήρισε η ταυτόχρονη παρουσία πολιτικών ομάδων πολλών διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων όπως οι οργανώσεις Λονδίνου του Σύριζα, της Ανταρσύα, του ΚΚΕ, των antifa αλλά και πολλών ανένταχτων, καθώς και προσώπων που απλά αισθάνονται την αηδία του καλπάζοντος ελληνικού νεοφασισμού και αποφάσισαν να ενώσουν μεμονωμένα τις δυνάμεις τους με τους υπολοίπους. Το βρήκα εξαιρετικά θετικό ότι όλοι οι παραπάνω συναντηθήκαμε επιτέλους κάπως οργανωμένα στο Λονδίνο. Έστω και με αυτή τη τραγική αφορμή, ακόμα και αν στηθήκαμε σε απέναντι πεζοδρόμια, ακόμα και αν αντιδράσαμε ποικιλότροπα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα έντασης αυτής της ωραίας ειρηνικής διαμαρτυρίας.

Το καλύτερο νομίζω όμως ότι κρατήθηκε για το τέλος της διαμαρτυρίας. Το γεγονός δηλαδή ότι αρκετό κομμάτι του κόσμου που παραβρέθηκε έξω απ' τη πρεσβεία, παρέμεινε και συμμετείχε σε μια ανοιχτή συγκέντρωση που οργανώθηκε λίγο αργότερα σε ένα ξέφωτο του παραπλήσιου Holland Park. Στη συγκέντρωση αυτή συζητήθηκε η παρούσα συγκυρία και η αναγκαιότητα της δράσης συγκεκριμένα απέναντι στην υπαρκτή και καλπάζουσα φασιστική απειλή στην Ελλάδα καθώς και πώς οι Έλληνες του Λονδίνου θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε αυτή (στη δράση εννοώ). Συμφωνήθηκε ότι θα άξιζε μια ανοιχτή αντιφασιστική συνέλευση Λονδίνου να έπαιρνε ένα πιο οργανωμένο σχήμα. Έτσι αυτό το αρχικό εγχείρημα του Holland Park καταρχήν συνεχίζεται. 

Είναι σημαντικό να τονίσω ότι ΔΕΝ αποτελώ κανενός είδους εκπρόσωπο της συνέλευσης αυτής. Απλά συμμετείχα και θεωρώ σημαντικό να δημοσιευθεί περαιτέρω και να συμμετέχουν όσοι περισσότεροι γίνεται. 

Για κάθε ενδιαφερόμενο, Έλληνα κάτοικο του Λονδίνου ή επισκέπτη:

Η δεύτερη συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013, στα γραφεία της Unite. 

Διεύθυνση: Unite House, 128 Theobald's Road, Holborn, London, WC1X 8TN. 

Facebook event: εδώ

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και απευθύνεται σε ΟΛΟΥΣ όσους ενδιαφέρονται. Εννοείται πως όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο.

Για την ειδωλοποίηση του Παύλου Φύσσα

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Η σκηνή χιπ-χοπ του Περάματος. Χιπ-χοπ καλλιτέχνης. Hip hop artist. Και η υπόσταση αποκτά διαφορετικές διαστάσεις. Περισσότερο νόημα. Δημιουργία, καλλιτεχνία, η μουσική, το μήνυμα των στίχων. Killah P. Η μορφή του, με την ωραία κορμοστασιά, την αγέρωχη στάση, το μαντήλι του στο πρόσωπο, το μικρόφωνο στο στόμα, το «σιγά μη φοβηθώ» ουσιαστικό σύνθημα στην νεοναζιστική επέλαση. Γκράφιτι, στένσιλ, αφίσες. Η αναγωγή του πέρα από τον μέσο όρο, σε μια οικεία απόσταση, μέσα απ’ τα ηχεία μας, τα ακουστικά και τις οθόνες. Πόσο πιο απαλή γίνεται και για μας η απώλειά του. Πόσο λιγότερο απρόσφορη η δολοφονία. Και πόσο πιο ανακουφιστική η αποφορά της θλίψης μας, η διοχέτευση της δυσνόητα πολύπλοκής οργής μας.

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Πασχίζω να συναισθανθώ όσο μπορώ τι σημαίνει να χάνεις απ’ το μαχαίρι του νεοναζί τον γιο σου, τον αδερφό σου, τον φίλο σου, τον σύντροφό σου. Αδυνατώ να αγγίξω το συναίσθημα, ο πόνος μου περιορίζεται απλά στην ιδιότητά του ως συνομήλικός μου. Για να με προστατέψει. Ο Παύλος Φύσσας, σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, το πρόσωπο και για το οποίο θα δίνονται πλέον οι μάχες, το όνομα στα χείλη όσων ακόμα παλεύουν για την αξιοπρέπεια τους. Πόσο λιγότερο αβάσταχτος ίσως να είναι έτσι ο θάνατός του για τους αγαπημένους τους, πόσο λιγότερο επώδυνη έτσι η ξαφνική απώλειά του για εκείνους που τον ‘χάσαν, τον πατέρα, τη μάνα, τον αδερφό, το φίλο, τη σύντροφο. 

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Ετών 34. Της γενιάς των εφτακοσίων ευρώ. Της γενιάς των νέων μεταναστών. Των πτυχιούχων. Που μέχρι κάποια στιγμή θα περνούσε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο καλύτερη ζωή από τη γενιά των γονιών της. Η δική μου γενιά. Η δική μου ηλικία. Ετών 34. Σκοτωμένος από το μαχαίρι του νεοναζί, μαχαιρωμένος από τον μπάτσο μέσα μας που δεν σκοτώσαμε, θύμα του χειρότερου εαυτού μας που δεν ποτέ δε καταφέραμε να αποτρέψουμε. Πασχίζω να αποδιώξω την τάση για ταύτιση. Του να ήμουν εγώ αντί αυτός. Και νιώθω όπως ο δεκαπεντάχρονος το Δεκέμβρη του 08, σαν μαθαίνει τα νέα για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Είναι η φράση που χρησιμοποίησε φίλος του Παύλου Φύσσα μιλώντας για εκείνον στην Ελληνοφρένεια. Με συγκλονίζει αυτή η φράση γιατί  οριοθετεί με τον πιο απογυμνωτικό της τρόπο τον αντίκτυπο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Γιατί με γειώνει ωμά στις τραγικές μα και συνάμα αληθινές λεπτομέρειες της άδικα χαμένης ζωής του. Πόσο περισσότερο απλά μπορεί κανείς να τοποθετηθεί πολιτικά; Πόσο μπορεί μια φράση να εξηγήσει τη περίσταση, τη ψυχολογία, την ιδεολογία, την ίδια τη ζωή;

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια».
Και το άψυχο σώμα εκείνου θαμμένο στο φρεσκοσκαμμένο χώμα ενός νεκροταφείου. Και εμείς να ψάχνουμε τρόπους να αποδεχτούμε την απώλεια.

Αγαπητέ Κ (δημόσιο γράμμα σε ένα χρυσάβγουλο)

Είχα να σε δω από όταν δουλεύαμε μαζί, και τη προσωπικότητά σου θα την ανακαλούσα με συμπάθεια υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα έχασα όταν σε είδα να ξεχωρίζεις από αυτή την αγέλη των νεοναζί.

Κοιτώντας με θλίψη τις φωτογραφίες όπου η κατάντια σου πρωτοστατεί, από τη μνήμη μου ανακλήθηκαν στιγμές που καθόσουν δίπλα μου στην μπάρα της δουλειάς, όταν χαλάρωνες για λίγο από την αγγαρεία των ποτηριών, και μιλούσες για τις δυσκολίες της ζωής σου: τα προβλήματα στο σπίτι, την αγωνία σου για τη δουλειά, την πληγή του να μην είχες επενδύσει στη μόρφωση, την ανεπιθύμητη (αυτό-) σύγκρισή σου με τους άλλους στην ηλικία σου, την ανασφάλειά σου με τις γυναίκες. Δυσκολευόσουν, θυμήθηκα, να δεις τα καλά· τη φιλοτιμία σου, την εργατικότητα και την ευγένεια του χαμηλού σου προφίλ. Και μακάρι να είχες επιμείνει λίγο περισσότερο σε εκείνες τις σκέψεις για τη θέση σου ως εργάτης μέσα στη κοινωνία, ίσως αν τις συνέχιζες αυτές να σε είχαν αποτρέψει από τη επιλογή του να έχεις ενταχθείς τώρα στη νεοναζιστική συμμορία. Η τελευταία φορά που σε είδα, πριν γίνεις σημαιοφόρος της χυδαιότητας, ήταν όταν ανακοίνωνες πως θα ακολουθούσες το δρόμο της ένστολης μισθοφορίας πενταετούς υποχρέωσης, σε αποστολές μάλιστα εκτός Ελλάδας, προκειμένου να λύσεις μια και καλή το πρόβλημα της επιβίωσης. Δεν έχω ιδέα τι μεσολάβησε τα τελευταία χρόνια αλλά ό,τι και να συνέβη δε στάθηκε ικανό να μη προσβληθείς και εσύ απ' τη πανούκλα. 

Αγαπητέ Κ, το ξέρω, ο συναισθηματισμός αυτών των αναμνήσεών μου είναι φτηνός. Σε κάθε μου απόπειρα να κατανοήσω τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς λόγους που σε οδήγησαν στον ναζισμό, τη μετατροπή σου από εργάτη σε λούμπεν υποκείμενο και από κει σε καθυστερημένο φασίστα, εσύ είμαι σίγουρος θα απαντούσες με την ύστερη εθνικιστική υπεραναπλήρωση του νεοπαγούς χρυσάβγουλου (ένα αιματηρό cognitive dissonance βασισμένο στην σοσιοπάθεια και την αμορφωσιά, δηλαδή) και το ρόπαλο. Θα άξιζε κάθε μορφή κατανόησης να συντριβεί κάτω από τη μπότα των καθυστερημένων συντρόφων σου και οπωσδήποτε δε θα δίσταζες καθόλου να το έκανες αν σε διέταζαν. Η ζωή σου ήταν ένα μείγμα με τα πιο δύσκολα συστατικά, το αναγνωρίζω, εσύ όμως είχες τη κουτάλα να το ανακατέψεις. Και αποφάσισες πως το μείγμα αυτό, από θρεπτικό ζωμό εμπειρίας και ζωής, θα το ανακάτευες στο χυλώδες έμεσμα της υποταγής σου στο ναζισμό. Σε ευχαριστώ που μου το κάνεις ξεκάθαρο. Που μου απενοχοποιείς τη μεταλλαγή της συμπάθειας. Που ανοσοποιείς το μίσος μου απέναντι στο φασισμό καθώς το χέρι σου σηκώνει τη σβάστικα. Γιατί βλέπεις, ακόμα και σε στιγμές ακραίας περιθωριοποίησης, φτώχειας, εξαθλίωσης, υπάρχει πάντα μια τελευταία διαχωριστική γραμμή, η διάβαση της οποίας είναι μη αντιστρεπτή. Τους ανθρώπους που νιώθουν τον τρόμο της καθώς είναι στα πρόθυρα να τη διαβούν αλλά δεν το κάνουν, τους κατανοώ και θα απλώσω το χέρι μου να τους τραβήξω. Αλλά εσύ αυτή τη γραμμή τη διάβηκες. Και ακόμα και όταν πνιγείς στον ίδιο σου τον εμετό και θελήσεις να επιστρέψεις, θα είσαι καταδικασμένος στην μη επιστροφή του στρατοπέδου που διάλεξες, έστω και αν βρεις στην άλλη πλευρά κάποιο χέρι να σε κρατήσει. 

Το ερώτημα του πώς θα μπορούσα να συμφιλιωθώ με άτομα σαν και εσένα σε μια μελλοντική κοινωνία, εκτός από βασανιστικό, τώρα είναι και προσωποποιημένο. Μου φέρνεις αηδία και για ένα λόγο παραπάνω.

με ειλικρινή απέχθεια

R

μεγαλοψυχία βαριά, όσο και η πούτσ@ του τσολιά

Το Ελληνικό κράτος μαθαίνω τίμησε τον μετανάστη από το Πακιστάν που στα όρια της αυτοθυσίας προσπάθησε με δυο συμπατριώτες του να σώσει δυο ηλικιωμένους από τις γραμμές του τρένου. Οι συμπατριώτες του θυσιάστηκαν αφήνοντας παρακαταθήκη στην ελληνική κοινωνία που ζέχνει τις μόνες αξίες που το βρώμικο συλλογικό ασυνείδητό της δε μπόρεσε να τους αποστερήσει: την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους. Τότε είχα γράψει για άδολη έκφανση της χριστιανικής ιδεολογίας και στάσης των "λαθραίων", "αλλόθρησκων" και "φυλετικά κατώτερων" μεταναστών που παρέμεναν και μετά θάνατον θλιβερά ανώνυμοι και πάντα βέβαια Πακιστανοί. Ο επιζώντας μετανάστης κρυβόταν μπρος στο φόβο της απέλασης και προφανώς στο τρόμο των νεοναζί που προελαύνουν στους δρόμους των μικροαστικών συνοικιών. 

Τώρα το Ελληνικό κράτος τον τιμά. Τι βαθιά, τη χυδαία υποκρισία. Το ελληνικό κράτος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το ελληνικό κράτος της φιλοναζιστικής αστυνομίας, του αυταρχισμού, της βίας, του θεσμοθετημένου ρατσισμού και της απούσας δικαιοσύνης, το ελληνικό κράτος του εξευτελισμού των πολιτών του τιμά αυτόν τον άνθρωπο. Μιλά για τον ανθρωπισμό του, την αυτοθυσία, την αποθέωση της συνύπαρξής του με τον Άλλο. Και σαν επιστέγασμα της βρωμιάς του, της σκατοψυχίας του, του σκοταδιού του, το Ελληνικό κράτος του προσφέρει ένα χρόνο "νόμιμη παραμονή". ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΟΝΗ! Η ύπαρξη του είναι αναγνωρίσιμη για ένα χρόνο, ο τρόμος στη ψυχή του, η βία σε κάθε του βήμα, η φρίκη του εγκλεισμού των συνανθρώπων του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι νόμιμη για ένα χρόνο. 

Η φευγαλέα μου σκέψη, αμέσως μετά τη συγκράτηση των εμεσμάτων που μου προκάλεσε η μεγαλοψυχία του κράτους που μου διαθέτει την υπηκοότητα, ήταν ότι αν πραγματικά η ευγνωμοσύνη δεν είχε χάσει το νόημά της [και ο Ξένιος Δίας δεν υπήρξε ποτέ μια επιχείρηση σκούπας ψυχών - των ίδιων ψυχών που αυτοθυσιάστηκαν],  τότε ο Μασούντ Αχμέτ που επέζησε θα είχε αποκτήσει ήδη την ελληνική υπηκοότητα. Και οι Γουακάρ Αχμέτ και Χιουμαγιούν Ανβάρ που σκοτώθηκαν θα είχαν αποκτήσει και αυτοί μετά θάνατον την ελληνική υπηκοότητα. Θα ήταν τιμή μου να μοιραζόμουν την ίδια υπηκοότητα με τρεις τέτοιους ανθρώπους. Θα ήταν τιμή μου να αναζητούσα το νόημα του να αυτοαποκαλούμαι Έλληνας  δια μέσω αυτών των ανθρώπων έστω και τεχνητά. 

Μα, πόσο ακόμα θα κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Τι με κάνει να φαντασιώνομαι για λογαριασμό του; Ποιος θα ήθελε να μοιράζεται το ίδιο τίτλο με όσους τον έχουν μετατρέψει σε χυδαίο αυτονόητο δικαίωμα...