24.6.14

Λίγη στάχτη πολύ Burberry: σκέψεις από τη διαδήλωση στο Λονδίνο

Το κεντρικό κατάστημα Burberry στην αρχοντική Regent Street. Τα Mc Donald's, τα Starbucks, τα πολυκαταστήματα πολυεθνικών και τραπεζών που περάσαμε ήταν πολυάριθμα. Και όλα παρέμειναν απολύτως άθικτα, να λάμπουνε στον λονδρέζικο ήλιο

Το Σάββατο 21 Ιουνίου συμμετείχα στη διαδήλωση που διοργάνωσε το People's Assembly ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της αγγλικής συγκυβέρνησης. Για λεπτομέρειες της διαδήλωσης αυτής είχα γράψει εδώ. Δεν ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχω πάει στο Λονδίνο αλλά σύμφωνα με τους διοργανωτές μπόρεσε να μαζέψει σχεδόν 50,000 ανθρώπους. Ο καιρός εξάλλου ήταν εξαιρετικά βοηθητικός. Οι 25 βαθμοί θερμοκρασίας και η σχεδόν αδιάλειπτη ηλιοφάνεια έκανε τη πορεία στο φιλικό προς τον πεζό Λονδίνο ακόμα πιο όμορφη. Μικρές σκέψεις κατά τη διάρκεια της πορείας τις αποτυπώνω στις λεζάντες των εικόνων. Σε αυτήν την ανάρτηση θα προσπαθήσω να αναπτύξω αυτές που προέκυψαν λίγο μετά, στην ανάρρωση απ' την ηλίαση. 

Η μεγάλη απούσα της διαδήλωσης, για μια ακόμα φορά, η αγγλική αριστερά και η εργατική τάξη. Λογικό. Εδώ και χρόνια η αγγλική αριστερά στέκει μικροσκοπική, κομματιασμένη και ανυπόληπτη. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, με μεγεθυντικό φακό ψάχναμε κάποιον εκπρόσωπό της. Και η εργατική τάξη, η κατ' εξοχήν δεξαμενή της αριστεράς των Εργατικών παραμένει ισοπεδωμένη από τις προηγούμενες δεκαετίες. Όσοι από τους εκπροσώπους της δεν έχουν υποβιβασθεί στους λούμπεν προλετάριους των μεγάλων council estates με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, εγκληματικότητας, αλκοολισμού και χρήσης/εμπορίας ναρκωτικών, βρίσκονται πια να παρακμάζουν αποποιούμενοι την τάξη τους, ονειρευόμενοι την κοινωνική ανέλιξη διαμέσω των κάθε λογής X factor. 
Μεγάλοι απόντες επίσης και οι μειονότητες. Ειδικά οι φτωχικές κοινότητες των μεταναστών στα προάστια του Λονδίνου που εκτός της ανυπέρβλητης φτώχειας έχουν πλέον να χειριστούν την προκατάληψη και τον ρατσισμό που μεθοδευμένα και διαβρωτικά καλλιεργείται από θεσμοθετημένες και μη δυνάμεις της αγγλικής πολιτικής σκηνής, του UKIP και των ανοιχτά φασιστικών οργανώσεων. Και επίσης απούσες, οι περισσότερο ενσωματωμένες και πολυπληθείς κοινότητες των Asians και των Black Carribeans. 
Έλειπαν ουσιαστικά τα στρώματα εκείνα της κοινωνίας που σε πρωταρχικό στάδιο θίγονται άμεσα από τις πολιτικές λιτότητας. Από την οριζόντια κατάργηση ή μείωση των επιδομάτων και την απευθείας κατηγορία εναντίον τους ότι είναι υπερβολικά τεμπέληδες για να βρουν δουλειές (που όμως δεν υπάρχουν). Από τα εξευτελιστικά zero hours συμβόλαια για τις κακοπληρωμένες δουλειές. Από τα εκρηκτικών διαστάσεων πρόβλημα της έλλειψης στέγης στο Λονδίνο ή των απλησίαστων ενοικίων σε όσους μπορούν να νοικιάσουν. Από την αναξιοπρέπεια των food banks που πληθαίνουν γοργά σε κάθε δήμο της πόλης. Από τη βία, τις συμμορίες, τα μαχαιρώματα, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά. 
Πέρα από αυτά, οι Λονδρέζοι έχουν και πολλά ακόμα να διαδηλώνουν εναντίον, απότοκα ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση συντηρητικών και φιλελεύθερων δημοκρατικών. Η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει φτάσει στα επίπεδα των βικτοριανών χρόνων. Ποτέ ξανά στην ιστορία αυτής της καπιταλιστικής χώρας οι πλούσιοι δεν ήταν τόσο πλούσιοι και ποτέ ξανά η ταξική πάλη δεν ήταν τόσο συντριπτική υπέρ των ελίτ. Η παιδεία παραμένει ακραία ταξική, και το NHS, το δημόσιο σύστημα υγείας, το σημαντικότερο σύστημα υγείας του κόσμου και το σπουδαιότερο κατόρθωμα αυτού του λαού, καθ οδόν προς την σκόπιμη υποτίμηση, τη συκοφάντηση με τελικό σκοπό την ιδιωτικοποίηση. 

Οι Έλληνες που συμμετείχαμε σε αυτή τη διαδήλωση, μέσα από τα μπλοκ του Ευρωπαϊκού νότου, είτε διότι δουλεύουμε εδώ και πληρώνουμε φόρους, είτε διότι σπουδάζουμε και κάνουμε χρήση των υπηρεσιών αυτής της χώρας, έχουμε ακριβώς τους ίδιους λόγους να εναντιωνόμαστε. Ζούμε στη χώρα που κατασκεύασε και τελειοποίησε τον καπιταλισμό και εφαρμόζει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές προς όφελος των ολίγων εις βάρος των πολλών. Και προερχόμαστε από τη χώρα που οι πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού αρχίζουν να δείχνουν τα πραγματικά τους αποτελέσματα: Φτωχοποίηση, εξαθλίωση, βία, φασισμός. Έχουμε την εμπειρία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν δουλεύει. Θέλουμε, στο βαθμό που μπορούμε, να τη μεταδώσουμε. Και επειδή η φωνή μας δεν μπορεί παρά να ακούγεται ελάχιστα, ενώνουμε τη φωνή μας με το κομμάτι της αγγλικής κοινωνίας που φωνάζει. Είμαστε άλλωστε ένα με αυτό.

Και μερικές φωτογραφίες:

Η κόκκινη σημαία του κόμματος (ένα είναι το κόμμα)  υψωμένη στη διασταύρωση Oξford Street & Regent Street, στο απόλυτο σημείο μηδέν του καπιταλιστικού μοντέλου κατανάλωσης. Άβατο ακόμα και στις πιο κρυφές φαντασιώσεις του μεγαλύτερου κομμουνιστή. 


Το σήμα κατατεθέν του καπιταλιστικού/καταναλωτικού Λονδίνου. Picadilly circus. Σε έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο, οι γιγαντοοθόνες θα έδειχναν χαρούμενες φάτσες διαδηλωτών, σαν τα μάτριξ του μουντιάλ που στοχεύουν σε ανέμελα τρισευτυχισμένους φιλάθλους εθνικών σωβράκων και φανέλων. 

Πανό των Ευρωπαίων ενάντια στη λιτότητα. Αντιπροσωπεία Ελλήνων, Ισπανών, Πορτογάλων και άλλων Ευρωπαίων συναντήθηκε μετά το τέλος της πορείας για την εξερευνηθεί το πεδίο μελλοντικών συνεργασιών. Μιλάμε για πολύ μούσι!

Τα αυθόρμητα πανό και συνθήματα αφθονούν γενικά στις αγγλικές διαδηλώσεις. Αγαπημένο μου παρόλα αυτά ήταν το σύνθημα σε ένα μπλουζάκι που έγραφε "Don't be such a banker!". Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το φωτογραφήσω. 

Λίγος διαδηλωτικός τουρισμός με το μπλοκ του Συριζα. 

Ιταλοί σύντροφοι, με σημαίες που ξέμειναν από τις ευρωεκλογές. Ήταν οι μόνοι από τους Ευρωπαίους που φώναξαν συνθήματα. Στη γλώσσα τους. 

Το αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό μπλοκ ήταν αρκετά πολυπληθές. Με τον Καρατζαφέρη της Αγγλίας να θριαμβεύει στις προηγούμενες εκλογές, αναιρέθηκε η ισχυρή πεποίθηση των λονδρέζων ότι δεν έχουν καμιά ανοχή στις διακρίσεις. Μία και απόλυτη η διάκριση: ενάντια στους φτωχούς, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος. σεξουαλικής προτίμησης και θρησκείας. 


Μπροστά στη φρίκη που περνάνε οι λιγότερο προνομιούχοι λαοί της Αφρικής και της Ασίας (Ιράκ, Αίγυπτος, Σουδάν και άλλες χώρες συντετριμμένες από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό), σκέφτομαι πόσο προνομιούχοι είναι οι συγκεκριμένοι Σουδανοί που μπορούν και εκφράζονται ελεύθερα χωρίς την άμεση απειλή της μαστίγωσης και του θανάτου. Να τα λέμε και αυτά χωρίς να αποποιούμαστε το δικαίωμα της περαιτέρω κριτικής προφανώς. 

Το ίδιο και για τους Άραβες. Δεν μπορώ να ξέρω όμως τι είδους ελευθερία επιθυμούν. Στους ήσυχους δρόμους των πολυτελών συνοικιών του Δυτικού Λονδίνου, πάμπλουτοι άραβες κάγκουρες, γόνοι πετρελαιάδων μαρσάρουν τις λαμποργκίνι τους ενοχλώντας τις πατροπαράδοτες κυριούλες της ανώτερης τάξης. Τα πρόστιμα από τους τζαμαϊκανούς δημοτικούς αστυφύλακες του δήμου του Chelsea πέφτουν βροχή, αλλά τι πειράζει, οι αραβικές επενδύσεις έχουν εκτινάξει το λονδρέζικο real estate οπότε σιγά μην κλάψουν σιγά μην φοβηθούν. 

λίγο ακόμα διαδηλωτικός τουρισμός. 
και άλλο λίγο διαδηλωτικός τουρισμός

περισσότερος διαδηλωτικός τουρισμός εδώ (http://stahtikaiburberry.blogspot.co.uk/2011/03/cut-crap-london-march2011-march.html). 

Στο Parliament Square απέναντι από τη βουλή των Κοινοτήτων έγινε το free festival, με ομιλίες των διοργανωτών, εκπροσώπων των συμμετεχόντων, πολιτικών, δημοσιογράφων, κωμικών και μίνι συναυλίες καλλιτεχνών. Αποκορύφωμα ο λόγος του Russell Brand, δημοφιλούς κωμικού στην Αγγλία, ο οποίος κάλεσε για ειρηνική επανάσταση. Παραδόξως ο Brand ήταν και ο μοναδικός λόγος που η διαδήλωση αυτή τράβηξε τη προσοχή των mainstream media την ίδια μέρα. Την επομένη τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν λίγο περισσότερο λόγω κυρίως της γενικής κατακραυγής, ειδικά απέναντι στο BBC το οποίο αφιέρωσε μόνο 25 δευτερόλεπτα εικόνα και καμιά δεκαριά φράσεις στην ιστοσελίδα του στο facebook, παρά το γεγονός ότι η πορεία ξεκίνησε ακριβώς κάτω από τα κεντρικά του γραφεία. 

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το λεωφορείο και γιατί έγραφε G8 και Glastonbury στο μπροστινό του μέρος. 

Οι Ποσαδιστές του Λονδίνου!
Αγάπη μόνο ρε μουνιά και πυρηνικός πόλεμος.
Και εξωγήινοι
Και ενδείξεις ύπαρξης σοσιαλισμού σε άλλους πλανήτες. 


Και για το τέλος η φώτο που θα έκανε τον Άδωνη Γεωργιάδη να βγει από τα ρούχα του. Σύριζα, κομμουνιστές και Βενεζουέλα μαζί, ενάντια στη λιτότητα των νεοφιλελευθέρων, στο καπιταλιστικό Λονδίνο, μπρος στη βουλή των κοινοτήτων. Αλίμονο!




19.6.14

Διαδήλωση στο Λονδίνο - no more Austerity 21 June


Οι πορείες στο Λονδίνο είναι μια πραγματική απόλαυση. Δεν είναι συχνές, 2 ή 3 μεγάλες τον χρόνο γίνονται συνήθως, αλλά είναι οργανωμένες εξαιρετικά και σχεδιασμένες από μήνες, με το πατροπαράδοτο βρετανικό check list να αποθεώνεται συμπεριλαμβάνοντας και τη παραμικρή λεπτομέρεια, προβλέποντας και σχεδιάζοντας λύση για κάθε ασήμαντη ή σημαντική εκτροπή. Για τον λόγο αυτό είναι απόλυτα ασφαλείς, και όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε βρετανική κοινωνική δραστηριότητα ενθαρρύνεται η συμμετοχή οικογενειών με τα μωρά και τα παιδιά τους, ηλικιωμένων, ατόμων με κινητικά προβλήματα και γενικά όλων των ευάλωτων ομάδων. Η αστυνομία φοράει το γνωστό λονδρέζικο προσωπείο, που σημαίνει χαμόγελο, ευγένεια και υποστήριξη, αλλά προφανώς η intelligence θα κινείται εντός του πλήθους για τις απαραίτητες πληροφορίες και εννοείται ότι οι ειδικές δυνάμεις θα είναι κάπου κρυμμένες περιμένοντας το μαύρο μπλοκ. Άλλωστε θα έχεις ήδη κινηματογραφηθεί από την CCTV μερικές χιλιάδες φορές με το που θα βγεις από το σπίτι σου για να φτάσεις στην αρχική μάζωξη και άλλες τόσες κατά τη πορεία. Και επίσης, δε φαντάζομαι να σε ενοχλούν τα ελικόπτερα που θα πετάνε από πάνω σου, ε;

Οπωσδήποτε, το να διαδηλώνεις στο Λονδίνο έχει και τα έξτρα, παράπλευρα καλά του. Με πέντε αιώνες αρχιτεκτονικής να ξεδιπλώνονται στους δρόμους του, ο διαδηλωτικός τουρισμός ακμάζει και απορώ πώς το καπιταλιστικό δαιμόνιο των Λονδρέζων δεν έχει σκεφτεί αυτόν ως μία ακόμα κερδοφόρα μπίζνα. Θα θυμάστε οι παλιοί σε αυτό το blog, την εξαίρετη περιήγηση στο αυτοκρατορικό Λονδίνο κατά την διαδήλωση του Μαρτίου του 11. Αν όχι, θυμηθείτε την εδώ


Μια τέτοια διαδήλωση πρόκειται να γίνει και αυτό το Σάββατο 21 Ιουνίου. Αντικείμενό της θα είναι οι πολιτικές λιτότητας που η κυβέρνηση Κάμερον εφαρμόζει οι οποίες πλήττουν ως αναμενόταν τα κατώτερα στρώματα, την διαλυμένη εργατική τάξη της χώρας, και οι οποίες θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη βιωσιμότητα των όρων της εργασίας, της παιδείας, του περιβάλλοντος αλλά και σημαντικών θεσμών της αγγλικής κοινωνίας όπως το εθνικό σύστημα υγείας, το NHS, το πραγματικά μεγάλο κατόρθωμα αυτού του λαού.

Η διαδήλωση διοργανώνεται από το People’s Assembly (ένα παν-βρετανικό πολιτικό φόρουμ που σχηματίστηκε το 2013 ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές λιτότητας, περικοπών στην υγεία και κοινωνική πρόνοια) και αναμένεται να είναι μαζική. Οι διοργανωτές της άλλωστε δουλεύουν γι΄αυτή από τον περασμένο Νοέμβριο! Σύμφωνα με πληροφορίες των διοργανωτών θα υπάρχουν συνολικά 19 μεγάλα θεματικά μπλοκ αποτελούμενα από οργανώσεις σε διάφορα πεδία διαμαρτυρίας. Από εργασιακά και συνδικαλιστικά σωματεία, σωματεία για το NHS, την παιδεία, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις, μέχρι ομάδες καλλιτεχνών κτλ. Το τελευταίο μπλοκ, το 19, έχει γενική θεματολογία "Boats, floats, blades & wheels". 

Η ελληνική αριστερά του Λονδίνου πρόκειται να δώσει δυναμικά το παρόν, με οργανωμένα μπλοκ από τον Σύριζα Λονδίνου και την Ανταρσύα UK καθώς και από την Αντιφασιστική Δράση για την Ελλάδα (AAfG). Για το ΚΚΕ Λονδίνου δεν έχω πληροφορίες αλλά σε όσες πορείες έχω πάει τα τελευταία χρόνια στη πόλη αυτή, δίνει πάντα το παρόν. Τα ελληνικά μπλοκ είναι ενταγμένα σε ένα ευρύτερο θεματικό μπλοκ που ονομάζεται Peoples of the World Rise Up και είναι το νούμερο 16. Σε αυτό εκτός από τους Έλληνες, συμμετέχουν και αριστερές οργανώσεις της Γαλλίας (Front de Gauche) οι Ισπανοί Podemos, οι Ιταλοί Sinistra Ecologia Liberta καθώς και σωματεία Τούρκων, Κούρδων, Αιγυπτίων, οι PIGS in London και οι Europe Against Austerity. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι του ευρωπαϊκού νότου και να διερευνήσουμε κοινές πρωτοβουλίες. 

Όσοι λοιπόν ζείτε και εργάζεστε στο Λονδίνο βάλτε την καμπαρτίνα σας, πάρτε καλού κακού και μια ομπρέλα και κατεβείτε. Και όσοι θα βρεθείτε τυχαία εδώ αυτό το Σάββατο περιηγηθείτε την Oxford και την Regent Street για άλλους λόγους πέραν από αυτούς της ακατάσχετης κατανάλωσης. 

Η πορεία ξεκινά από τα headquarters του ΒΒC στο oxford circus [διεύθυνση: BBC HQ, Portland Place, London W1 1AA (Tube: Oxford Circus)], ακριβώς στη 13.00. Τα ελληνικά μπλοκ θα βρεθούν εκεί κατά τις 12.30. Η πορεία θα κατευθυνθεί προς το κοινοβούλιο και τελειώσει στις 6 το απόγευμα. Θα έχει προηγηθεί free festival με ομιλίες και δρώμενα από καλλιτέχνες, κωμικούς, τραγουδιστές κτλ. 

Ο χάρτης της πορείας:

Demo_Route.jpg

Περισσότερες λεπτομέρειες για τους διοργανωτές και το γεγονός εδώ. Το facebook event εδώ. Το hashtag του Syriza London για τη πορεία: #21june_syriza_london.

12.6.14

Ποιος είναι ο εχθρός του Μουντιάλ;

Ο εχθρός κάποτε ήταν τα διπλανά έθνη. Οι πόλεμοι εναντίον τους διεξάγονταν σε μεγάλες πεδιάδες, υψίπεδα και κάμπους καθώς και στις ανοιχτές θάλασσες. Στη συνέχεια εχθρός έγιναν οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Οι πόλεμοι εναντίον τους έγιναν πιο στοχευμένοι, με μικρότερο εύρος και με σκηνικό κυρίως το αστικό πεδίο. Η Καμπούλ, η Βαγδάτη, το Τελ Αβίβ, μερικές από τις στρατιωτικοποιημένες πόλεις όπου οι δυνάμεις καταστολής πολεμούν έναν εχθρό χωρίς πρόσωπο.

Και όσο οι πόλεις μεγαλώνουν (ήδη ο συνολικός πληθυσμός των πόλεων για πρώτη φορά υπερβαίνει τον συνολικό πληθυσμό της υπαίθρου) τόσο το πρόσωπο του εχθρού θα γίνεται πιο ασαφές. Και είναι αυτή η ασάφεια του εχθρού εντός των πόλεων που κάνει ολόκληρο τον πληθυσμό τους ύποπτο και εν δυνάμει εχθρό. Ο πληθυσμός στις πόλεις του Ιράκ, της Παλαιστίνης και της Συρίας βάλλεται αδιάκριτα στο κυνήγι των απρόσωπων ανταρτών ή τρομοκρατών (ανάλογα ποια ρητορική ακολουθεί κανείς). Και σταδιακά στις πόλεις αυτές, ο εχθρός έπαυσε να είναι εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που εξεγέρθηκε και έγινε ολόκληρος ο πληθυσμός. Ο οποίος βέβαια χρειάζεται να ηττηθεί.

Το επίκεντρο της νέας μορφής πολεμικών συρράξεων έχει μετακινηθεί στο κέντρο των πόλεων, στους δρόμους και τις πλατείες αυτών, στους ουρανοξύστες, στα τεράστια μπλοκ διαμερισμάτων, στις φαβέλες, στις παραγκουπόλεις, στα γκέτο, στις βιομηχανικές περιοχές, στις σήραγγες των μετρό, κάτω από τις γέφυρες, στις λαϊκές αγορές και τα σούπερ μάρκετ, σε κάθε μορφή αστικής μητροπολιτικής γεωγραφίας. Ένας πόλεμος που δεν κηρύσσεται, που δεν ολοκληρώνεται, που μπορεί να διαρκεί στο διηνεκές.

Στη Βραζιλία, με αφορμή τη διοργάνωση του Μουντιάλ καταδεικνύεται χαρακτηριστικά τι σημαίνει ο εχθρός να είναι ολόκληρος ο πληθυσμός των πόλεων. Οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ, είτε αυτές εκφράζονται από διεθνοποιημένα κεφάλαια και κερδοσκοπικούς οργανισμούς (εταιρίες και τράπεζες) είτε από φαινομενικά αθώους ή δημοφιλείς υπερεθνικούς οργανισμούς (πχ FIFA) πλέον χτυπούν τους κατοίκους των βραζιλιάνικων πόλεων ευθέως. Τους εκτοπίζουν, παίρνουν βίαια τη γη και τα σπίτια τους, μολύνουν το περιβάλλον τους, καταλαμβάνουν τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές, καταστρέφουν τις δουλειές τους ή μεταχειρίζονται το εργατικό δυναμικό ως σκλάβους, σε μια νέα, εξελιγμένη μορφή αποικιοκρατίας, σε μια προχωρημένη μορφή ιμπεριαλισμού του εικοστού πρώτου αιώνα.



Για να το κάνουν αυτό έχουν μετατρέψει τις δυνάμεις αστικής καταστολής, την αστυνομία δηλαδή, σε στρατό: Υπερσύγχρονος οπλισμός, βαρύς ενδυματολογικός εξοπλισμός, στρατιωτικές επιχειρήσεις, ειδικές δυνάμεις, φρουρές, τεθωρακισμένα, πύραυλοι σε ταράτσες. Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε μητροπολιτικό κέντρο. Κάμερες, παρακολούθηση ηλεκτρονικών επικοινωνιών, βιομετρική καταγραφή προσωπικών δεδομένων, παρακολούθηση μέσω δορυφόρων και GPS, παρακολούθηση και καταστολή μέσω droids. Για την αντιμετώπιση του εχθρού, του ίδιου του πληθυσμού. Με το πρόσχημα της αστικής τρομοκρατίας, ο πυροβολισμός έγινε δικαίωμα. Ο Μενέζες (νεαρός, μετανάστης, φτωχός και συμπτωματικά Βραζιλιάνος) ήταν ένα από τα πρώτα θύματα σε αυτή τη νέα μορφή σύρραξης σε μεγαλούπολη στη δύση.




Οι τεράστιες πόλεις της Βραζιλίας, το Ρίο και το Σάο Πάολο, δείχνουν πώς θα είναι η ζωή στις μεγαλουπόλεις του μέλλοντος. Πόλεις κατειλημμένες από την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες. Πάνοπλοι αστυνομικοί παντού. Η εικόνα τους να σπέρνει τον τρόμο και να επιβεβαιώνει την επιβολή, μετατρέποντας τον κινηματογραφικό ρόμποκοπ σε μια ευχάριστη δυστοπική ανάμνηση.

Δεν ξεχνώ, πως και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Σαμάρας έχει δηλώσει με σαφήνεια: "Να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας". Παίρνω τη δήλωση αυτή εξαιρετικά σοβαρά. Η τοποθέτησή της δήλωσης στο παραπάνω πλαίσιο, σε συνδυασμό με το σχεδόν στρατιωτικοποιημένο κέντρο της Αθήνας, την εξαθλιωτική φτωχοποίηση του πληθυσμού και την ανεπίσημη μετατροπή της Ελλάδας από αστική δημοκρατία σε οικονομική αποικία, φτιάχνουν ένα μέλλον για όλους μας που το βλέπουμε τώρα αλλού. 

Λάγκος, Βαγδάτη, Μουμπάϊ, Καμπούλ, Μογκαντίσου.
Ρίο, Σάο Πάολο
Κωνσταντινούπολη, Κίεβο,  Λονδίνο, Αθήνα.
Σύντομα και στην πόλη σου. 





Οι παλιοί στο Στάχτη και Burberry ίσως να θυμάστε, στο μακρινό 2008, τότε που η στρατικοποίηση της Αθήνας βρισκόταν στα αρχικά της βήματα, είχαμε παρουσιάσει αναλυτικά τη νέα κολλεξιόν, την τελευταία λέξη της τότε μόδας στην αστυνομική στολή. Αν και ελαφρά ντεμοντέ πια: "Κομψότητα και στυλ για τον αστυνόμο που ξέρει τι θέλει". 


Σημειώσεις: 
Ο Stephen Graham έχει κάνει εξαιρετική ανάλυση στο ζήτημα των αστικών συρράξεων. Το βιβλίο του Cities Under Siege μπορείτε να το βρείτε με τη μορφή PDF ελεύθερο με μια απλή αναζήτηση στο Google. Έβαλε σε τάξη τις σκέψεις μου σε αυτήν την ανάρτηση. 


7.6.14

ας αφήσουμε τους φασίστες να συνομιλήσουν, για να καταλάβουμε καλύτερα...



Γιατί το περιεχόμενο των δηλώσεων των χρυσών αβγών δεν έχει τη παραμικρή αξία;

Ο δημοσιογράφος της Αυριανής Κουρής ήταν αποκρουστικός αλλά τα χυδαία του πρωτοσέλιδα είχαν μετατραπεί σε ιδεολογικά επιχειρήματα στα απαίδευτα μυαλά των εχθρών των μητσοτάκηδων αρχικά και των παπανδρέου αργότερα. Τα βίντεο του Τριανταφυλλόπουλου προκαλούσαν την ιλαρότητα του υποδόριου γαργαλητού στους ξενύχτηδες τηλεθεατές του οι οποίοι, ελλείψη τσόντας, ικανοποιούσαν με αυτά τις δικές τους ανομολόγητες μικροδιαστροφές που προβάλλονταν ακίνδυνα στα θύματα του σαρκοβόρου δημοσιογράφου. Όμως έτσι, η χυδαιότητα μετατρεπόταν σε λειτούργημα, ενώ η βία και η κακοποίηση σε απαίτηση της κοινωνίας.

Αντίστοιχο των περιεχομένων των πρωτοσέλιδων της Αυριανής και των βίντεο της Ζούγκλας είναι και το περιεχόμενο του λόγου των χρυσαβγιτών. Από τα στόματα των μελών αυτής της εγκληματικής οργάνωσης ξεχύνεται μόνο βία, μίσος και ιδεολογικός οχετός. Το περιεχόμενο κάθε τους δήλωσης ζέχνει απ' τον αξιακό τους απόπατο, το περιεχόμενο του λόγου τους έχει τόση αξία όσο και το περιεχόμενο του παχιού τους εντέρου. Έτσι, η μαρτυρία ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης προτιμά να δει το παιδί του χρυσαβγίτη δεν είναι παρά μόνο μια αποκρουστική κακοφωνία από τα χυδαία χείλη ενός φασίστα, και οι αποκαλύψεις για τους μουρούτηδες και τους μπαλτάκους μόνο ρυπαρά αέρια νεοναζιστικού εντέρου. Στο περιεχόμενο των λεγόμενών των χρυσάβγουλων αξίζει μόνο η περιφρόνηση.

Και όμως, στο μικροαστικό ασυνείδητο των ιδεολογικών εχθρών του Γεωργιάδη έχει ήδη σχηματιστεί το χαμόγελο της χαιρεκακίας και στις γνωσιακές και μη γραφίδες όσων ψάχνουν επιχειρήματα ασύνειδα καταγράφτηκαν επιτέλους κάποιες επιθυμητές αποδείξεις. Ακριβώς σαν τα επιχειρήματα των μικροαστών από τα πρωτοσέλιδα της Αυριανής, ακριβώς σαν τα χαμόγελα των τηλεθεατών από τα βίντεο της Ζούγκλας. Ο ρηχός συναισθηματισμός και η αξιακή φτήνια όταν βασίζονται σε ένα υπόβαθρο μαζικής και ειλικρινούς οργής έχουν την ικανότητα να κάνουν ελκυστικές τις μαρτυρίες ακόμα και από τα πλέον αναξιόπιστα χείλη αρκεί αυτές να θίγουν και να ταπεινώνουν τον ιδεολογικό μας εχθρό.

Κάθε φορά λοιπόν που ξυπνά κατά τέτοιο τρόπο η μικροαστική μας χαιρεκακία ας θυμόμαστε την προέλευση αυτού του χαμερπούς συναισθήματος. Ποιος το έχει προκαλέσει. Και τι σημαίνει να υποκύπτουμε στη διεστραμμένη γοητεία των περιεχομένων ενός ιδεολογικού βόθρου. Τι λέει αυτό για εμάς, για τον καθέναν που νιώθει έτσι. Δεν είναι δα και ψυχανάλυση. Απαιτεί ένα μόνο λεπτό καθαρού χρόνου και ένα κυβικό χιλιοστό υγιούς μυαλού.

Μα παρόλα αυτά ...

...γιατί κάθε φορά που τα χρυσάβγουλα μιλούν δημόσια πρέπει να τους παίρνουμε εξαιρετικά στα σοβαρά; 

Κάθε φορά που τα χρυσάβγουλα μιλούν δημόσια (πχ μέσα στη βουλή) παρουσία "ιδεολογικών τους αντιπάλων" και ειδικότερα από τον παραπλήσιο χώρο, της ακροδεξιάς και της δεξιάς, τους παίρνω εξαιρετικά σοβαρά. Ακριβώς γιατί σε αυτό το ύψιστο επίπεδο δημόσιου λόγου χρησιμοποιείται μια φόρμα γλωσσικής και άρρητης επικοινωνίας ανάμεσα στους νεοναζί και τους δεξιούς που προσφέρει απλόχερα πολύτιμες πληροφορίες σε όποιον μπορεί να απομονώσει τα στοιχεία της επικοινωνίας αυτής από το περιεχόμενό της. Πληροφορίες για τι συμβαίνει, τι θα συμβεί και πόσο σκοτεινά και άραχνα είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή σε αυτή την φτωχή και ανήμπορη χώρα.

Ποια είναι η δομή της επικοινωνίας αυτής; Στην επιφάνειά της, τα γνωστά αυτής της συμμορίας: Ισχυρή λεκτική βία, σαφής απειλή σωματικής βίας, εκφοβισμός, διαταγή. Λίγο πιο μέσα, η δομή της επικοινωνίας χαρακτηρίζεται από τη διαρκή απειλή και τον χοντροκομμένο εκβιασμό, μέσα από ευθείες και υπονοούμενες αναφορές υπόγειων επαφών. Και στον πυρήνα της κυριαρχεί η σαφήνεια: σας κρατάμε γερά, έχουμε εφαρμόσει απέναντί σας ό,τι η μακρόχρονη πείρα μας στο παρακράτος μας έχει διδάξει και είστε πλέον υποχείριό μας, βρίσκεστε στον ίδιο βάλτο που βρισκόμαστε και εμείς, αν πέσουμε εμείς είστε και εσείς τελειωμένοι, αν δεν μοιράσετε την εξουσία με εμάς θα την χάσετε και οι ίδιοι.
Η φόρμα της επικοινωνίας μεταξύ αυτών καταδεικνύει πόσο σοβαρό είναι το ξεκαθάρισμα της αστικής τάξης σε αυτή τη περίοδο μέγιστης πολιτικής, αξιακής και ανθρωπιστικής κρίσης. Πόσο πολύ έχει αποκτηνωθεί το τέρας που εξέθρεψε η τάξη αυτή για να διατηρήσει την εξουσία της. Και πόσο έχει ξεφύγει πλέον από τα χέρια της.
Η φόρμα της επικοινωνίας μεταξύ αυτών καταδεικνύει τη συστηματική παρακρατική δράση, την έλλειψη δημοκρατίας, τη διαχρονική σαπίλα των φορέων και των εκφραστών αυτής της κοινωνίας. Εις βάρος του λαού, εις βάρος της κοινωνίας, εις βάρος όλων μας.
Η φόρμα της επικοινωνίας μεταξύ αυτών καταδεικνύει πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος πλέον ακόμα και αυτής της αστικής δικαιοσύνης.
Η φόρμα της επικοινωνίας μεταξύ αυτών είναι οι αποδείξεις που αναζητούμε, όχι το περιεχόμενό της.


ΥΓ
Η φωτογραφία είναι δική μου, αναμνηστική από μια περσινή επίσκεψή μου στο Reichstag, τη γερμανική βουλή στο Βερολίνο. Απεικονίζονται κάποιοι από τους 12 ναζί βουλευτές που εκλέχτηκαν για πρώτη φορά το 1928. Το μαύρο στην ψυχή μου μόλις αντίκρισα αυτήν και μερικές άλλες εκεί μέσα είναι πέρα από λεκτικές περιγραφές. Όμως το μαύρο στην ψυχή μου με αυτό που αντικρίζω στην ελληνική βουλή δεν είναι:
Με παραλύει.


οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis