27.2.09

δε χρειάζονται σεισμοί για να κατασκηνώσουμε σε μια πλατεία

με αφορμή την "ανάκτηση" της "Όασης", του αρχιτεκτονικής και ιστορικής αξίας δημόσιου χώρου στη πόλη των Ιωαννίνων, σκέφτομαι πως η αναγκαιότητα στις ασφυκτικές ελληνικές πόλεις μάς οδηγεί πια σε μια αναθεώρηση της αντίληψής μας για το δημόσιο χώρο.

Η αίσθηση του δημόσιου χώρου μου φέρνει στο μυαλό έναν ελκυστικό μπουφέ στα εγκαίνια ενός καταστήματος. Υπάρχει μόνο όταν αποφασίσουμε να τον προσέξουμε, και παρόλο που τα καταφέρνουμε και χωρίς, ποτέ δε παραλείπουμε να πάρουμε ένα μεζεδάκι, και μετά από λίγο άλλο ένα, καθώς επίσης και ένα τελευταίο για το δρόμο.

Αναρωτιέμαι για την κατεύθυνση της αιτιότητας της μέχρι πρόσφατα εγκατάλειψης του δημόσιου χώρου.
Είμαστε εμείς που προτιμούμε την άνεση ενός τραπεζοκαθίσματος ή η επιβολή του τραπεζοκαθίσματος καθόρισε και τη κουλτούρα μας για τους δημόσιους χώρους;
Τι έχει μεγαλύτερο όφελος για μια πόλη; το ενοίκιο μιας πλατείας σε ένα ξύπνιο καταστηματάρχη ή μια πλατεία γεμάτη κόσμο που κοινωνικοποιείται δίχως μεσάζοντες;
Οι μετανάστες που διασκεδάζουν την κοινωνική τους απομόνωση ξαπλωμένοι σε μια πρασινάδα ή συζητώντας σε μια πλατεία γνωρίζουν την απάντηση και προκαλούν να τη δούμε και μεις! Είναι μπροστά μας, έστω και βρώμικη ή κακοφωτισμένη.

Όταν φτιαχτηκε ο πρώτος ποδηλατόδρομος, είδαμε με έκπληξη ότι όλοι μας είχαμε κάπου ξεχασμένο ένα ποδήλατο, όταν αναπλάστηκε ο παραλίμνιος χώρος όλοι τροποποιήσαμε τους τελικούς μας προορισμούς στις ανοιξιάτικες βόλτες, όταν κατασκευάστηκε το μικρό θεατράκι ακούσαμε περισσότερη μουσική, χορέψαμε περισσότερο, μεθύσαμε περισσότερο, και στις αμφιθεατρικές του κερκίδες φιληθήκαμε περισσότερο, όταν παραδόθηκε η πρώτη πεζοδρόμηση καταλάβαμε ότι η παρέα μας έγινε ξαφνικά μεγαλύτερη και επιτέλους μάθαμε πού μπορούμε να πετύχουμε εκείνη τη μελαχρινή που πάντα κυνηγούσαμε.

Σκέφτομαι πως τελικά δε θέλει και πολύ σκέψη να συνειδητοποιήσουμε πως οι πόλεις που μένουμε ανήκουν μόνο σε μας και πως οι χώροι τους διαμορφώνονται μόνο από τις δικές μας επιθυμίες. Ο δημόσιος χώρος επιστρέφει στους πολίτες μόνο όταν αυτοί τον διεκδικούν.

23.2.09

το sequel της χρονιάς

(1987) the κόπανοι, η μεγάλη επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου


(2009) the κόπανοι νο2, η επιτυχία συνεχίζεται...

ας μη ξεχνιόμαστε

Η επαναστατική σέχτα στη πρώτη της προκύρηξη αρνήθηκε να αναφερθεί στο πολιτικό προτάγμα των πράξεων της δικαιολογούμενη πως ήρθε επιτέλους η ώρα της πράξης. Στη δεύτερη προκύρηξη όμως άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να γνωστοποιήσει στην αναστατωμένη ελληνική κοινωνία ένα κείμενο-βόμβα που κατάφερε να απαλλοτροιώσει από μαθητή της τρίτης γυμνασίου μετά από ενδελεχή μακρόχρονη παρακολούθησή του. Σε αυτό, η ανάλυση της επίδρασης της τηλεόρασης και της δημοσιογραφίας στη νοημοσύνη ξεπέρασε ακόμα και αυτά τα ακαδημαϊκά στάνταρτς του TV Zapping. Η αποστολή της προκύρηξης σε CD ήταν μια αδιαμφισβήτητη πρωτοτυπία ωστόσο λησμόνησαν την απαραίτητη ταινία δώρο. Η δε ανανέωση του ραντεβού με τους κακότυχους τεχνικούς για την επόμενη πορεία αποτέλεσε μια ξεχωριστή νότα δαιμονοποίησης κάθε εξεγειρόμενου απέναντι στη φρίκη των δελτίων διαδηλωτή.

Ωστόσο, η ωμή απειλή ως κουκούλα στη πολιτική γύμνια είχε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα: τη κατατρομοκράτηση των πραγματικών τρομοκρατών, συγκεκριμένων δημοσιογράφων δηλαδή που υπηρετούν συγκεκριμένα αφεντικά. Η κοινή γνώμη αποκλείεται να μην ένοιωσε μια μικρή έστω διέγερση των κατώτερων ενστίκτων της στη φαντασίωση της εκπλήρωσης αυτής της απειλής. Όσο και αν σε ατομικό επίπεδο δείχνει αποκρούστικό, σε κοινωνικό μοιάζει με πράξη αυτοσυντήρησης μιας ολόκληρης κοινωνίας που διαρκώς στερείται το δικαίωμα της συμμετοχής στις αποφάσεις και τη διακίνηση της πληροφορίας. Άλλωστε, ο τρόμος των δημοσιογραφών δε διαφέρει σε τίποτα από αυτόν που οι ίδιοι χρόνια σκορπούν απλόχερα στους κουρασμένους και εσωστρεφείς τηλεθεατές-πολίτες. Η μοναδική διαφορά είναι ότι, σε αντίθεση με τη κοινωνία, αυτοί τον εισπράττουν τώρα μαζεμένο. Ευκαιρία να νιώσουν όπως μια ολόκληρη κοινωνία νιώθει εξαιτίας τους.

Αλλά είναι σίγουροι πως θέλουν να προστατευτούν από αυτή την αστυνομία;

hellικόπτερο

συγκλονισμένος ο υπουργός δικαιοσύνης έκανε δήλωση περί πρωτοφανούς περιστατικού
αλλά βέβαια το περιστατικό αυτό δεν ήταν πρωτοφανές αλλά δευτεροφανές
γιατί είχε ξανασυμβεί αυτούσιο
μα τώρα που το ξανασκέφτομαι
ο θαυμαστός υπουργός μας ήθελε να πει πως είναι πρωτοφανές να συμβαίνει κάτι δυο φορές
και έτσι τη τρίτη φορά που θα αποδράσει ο ίδιος κατάδικος το περιστατικό θα είναι τριτοφανές
αλλά το ότι θα έχει συμβεί τρεις φορές θα το κάνει και πάλι πρωτοφανές,
και αφού το περιστατικό παραμένει πρωτοφανές όλοι θα παραμένουν δικαιολογημένοι να παραμένουν στις θέσεις τους

αλλά το σχέδιο είναι καλά οργανωμένο:
Οι κρετίνοι που κυβερνούν σκορπούν απροκάλυπτα αλλεπάληλες και αστραπιαία εναλλασόμενες δόσεις κατάθλιψης και ξεκαρδίσματος ώστε ο δυστυχισμένος κάτοικος αυτής της φτωχής χώρας να μη καταφέρει τελικά ποτέ να καταλάβει πως ακόμα και όταν ο τελευταίος κατάδικος σφραγίσει θορυβωδώς τη πόρτα του άδειου Κορυδαλλού, ο μοναδικός που δε πρόκειται να αποδράσει από αυτή τη μίζερη επιβίωση θα είναι ο ίδιος.

20.2.09

η τσικνοπέμπτη ως τελικό στάδιο της ένταξης των αναπαραστάσεων στο δευτερογενές και άλλα απρόοπτα

Με μια μέρα καθυστέρηση αυτή η ανάρτηση, αλλά η βακχική διάθεση της μπλογκόσφαιρας λόγω της κρεατοφαγίας της τσικνοπέμπτης, με παρέσυρε στη αναζήτηση μιας ψυχαναλυτικής προσέγγισης για το ψημένο κρέας.

Σύμφωνα με τον έλληνα ψυχαναλυτή Νίκο Νικολαΐδη, η σημασία του ψημένου φαγητού είναι πολλαπλή. Μεταξύ άλλων, διευκολύνει και προωθεί την απώθηση της ωμοφαγικής επιθυμίας που εμπεριέχεται την ευχαρίστηση του αίματος. Το τσίκνισμα του κρέατος συντελεί στην απομάκρυνση τόσο της ανθρωποφαγικής όσο και της θεοφαγικής φαντασίωσης. Το ψημένο, ως μέσο συντήρησης της τροφής, συμβάλει στην αναστολή των αντιδράσεων χωρίς μεσολάβηση σκέψεως και συντελεί στην εγκατάσταση της πρωκτικότητας και της αποταμίευσης. Από αρχαιοτάτων χρόνων, το τσίκνισμα καθόριζε και τη διάκριση μεταξύ ανθρώπων και θεών και την εγκατάσταση της μετουσίωσης: για τους θεούς η κνίσα, για τους ανθρώπους η σάρκα. Μέσω των θυσιών, του φόνου του ζώου δηλαδή, επιτρέπεται η διοχέτευση της επιθετικότητας με τρόπο συμβολικό .
Σε μια πιο ωμή ανάλυση βέβαια, όταν το παϊδάκι τσιτσιρίζει στη ψησταριά και η μπριζόλα αναστενάζει στη θέα του ουρανίσκου, η ακατάσχετη επιμονή στη ψυχαναλυτική θεώρηση της καύσης των κρεατικών μοιάζει με τη μελαγχολία του χορτοφάγου μπρος στη παλιοπαρέα το προηγούμενο βράδυ, της αθάνατης τσικνοπέμπτης.

Πολλές θαυμαστές λεπτομέρειες για την αποστροφή της ωμοφαγίας και την ευχαρίστηση του αίματος ο αναγνώστης μπορεί να βρει -αλλά καλά καμουφλαριμένες- στις Βακχες του Ευρυπίδη.

Επιτέλους απόκριες!

πηγή: Νίκος Νικολαΐδης (1994) Θεοφαγία: Πρωτογενής και μεταφορική στοματικότητα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας

19.2.09

some girls are bigger than others

Η Jade Goody είναι μια γυναίκα στο πνεύμα της εποχής της. Κυνήγησε τη δημοσιότητα, την απέκτησε κλεισμένη στο σπίτι του αγγλικού Big Brother εις διπλούν, τη μετέτρεψε στην ίδια της τη ζωή. Και τώρα που η ζωή της φτάνει στο τέλος είναι το τελευταίο που της έχει απομείνει.

Η Jade επέβαλε τη παρουσία της στη βρετανική κοινωνία με τη σκανδαλώδη της συμμετοχή στο Big Brother 3 χρόνια πριν. Έκτοτε αποτελεί το αγαπημένο κορίτσι στα κουτσομπολίστικα πρωτοσέλιδα της χώρας, φωτογραφιζόμενη για κάθε περίσταση. Η προκλητική συμπεριφορά της, το αποτέλεσμα της τρομακτικής επίδρασης αδίστακτων image maker στην αφέλεια μιας αδύναμης μικροαστής, την έκανε το εξιλαστήριο θύμα του συλλογικού ασυνείδητου μιας κοινωνίας εξοικειωμένης στη βιντεοσκόπηση της καθημερινότητάς της (μόνο στη περίπτωση της κοινωνίας οι κάμερες δε συνοδεύονται από λάμψη αλλά από την ψευδεπίφαση της ασφάλειας). Όλοι αγαπούσαν να τη μισούν, ήταν το μαύρο πρόβατο μιας οικογένειας εθνικής εμβέλειας που επιτέλους έβρισκε ένα ακόμα αδύναμο κρίκο για να ρίξει πάνω του τα κρίματά της. Και αυτή η άνευ λόγου υπερπροβολή της εικόνας της τελικά της χάρισε αυτό που επίμονα αναζητούσε: φήμη και φωταψία, έστω και παράπλευρη. Η πρόσκληση για συμμετοχή στο Big Brother των δημοσιοτήτων ήταν κάτι σαν τη τελετή αποφόιτησης από τη μεγάλη της δημοσιότητας σχολή. Γινόταν σελέμπριτι με πιστοποιητικό γνησιότητας. Για να προκαλέσει ξανά: τα ρατσιστικά της σχόλια για μια ινδή συμπαίκτρια θυμώνουν μια ολόκληρη χώρα. Οι εφημερίδες ξεσπούν, οι τηλεοράσεις καταγγέλουν και η ίδια εξακολουθεί το πρόσωπο της ημέρας.
Μα τα παραμύθια στην αληθινή ζωή τελειώνουν πάντοτε τραγικά.
Η Jαde καλείται από τους παραγωγούς της εκπομπής επειγόντως στο τηλεφωνικό κέντρο, για να ακούσει, ζωντανά και αυτή, τηλεοπτικά και σε πανεθνική μετάδοση, ότι πάσχει από καρκίνο στο τράχηλο της μήτρας. Η κάμερα ζουμάρει στο προσωπό της που συσπάται επώδυνα. Θα ζήσω; ρώτησε και μαζί της ένα ολόκληρο έθνος. Λίγους μήνες, απάντησε ο γιατρός, προς κάθε ενδιαφερόμενο. Αυτή είναι η αληθινή ζωή, the real reality. Η Jade αποχωρεί εσπευσμένα και οι κάμερες τρέχουν πίσω της. Το φως τους εξακολουθεί να τη λούζει. Η ίδια τις αποδέχεται γιατί αυτές είναι η καθημερινότητά της, στην υγεία και την αρρώστεια, στη ζωή και το θάνατο.

Η Jade είναι μόλις 27 και βρίσκεται ήδη στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου στέλνει μέσα από τις κάμερες μηνύματα σε αυτό το φανταστικό κοινό που την πείθει ότι αγωνιά για εκείνη. Μέσα από τις κάμερες το έθνος στέλνει και αυτό τις ευχές του. Σήμερα η Jade επέστρεψε σπίτι της για τις τελευταίες της μέρες, live on TV. Αυτή τη Κυριακή παντρευεται και κάποιο ΜΜΕ απέκτησε ήδη τα αποκλειστικά δικαιώματα με ένα ποσό που θα εξασφαλίσει για πάντα τα 2 της παιδιά. Αλλά ο ατζέντης δήλωσε κατηγορηματικά πως στη στιγμή του θανάτου οι κάμερες θα είναι απούσες. Για τη κηδεία ποιος ξέρει...

Η Jade πεθαίνει on camera. Όχι πια για την εφήμερη δημοσιότητα. Τώρα υπάρχει μόνο το κυνήγι της αθανασίας. Μάταιο μα συγκλονιστικά ανθρώπινο. Η Jade παλεύει με το θάνατο πιστεύοντας πως ξέρει το τρόπο για να κρατηθεί για πάντα στη ζωή. Αλλά, ακόμα και ο ατζέντης της γνωρίζει πως αυτή η αθανασία κρατά όσο και το σόου που την ανέδειξε. Ας ελπίσουμε όμως να μη της το αποκαλύψει ποτέ...

περισσότερα για την JadeGoody, εδώ

18.2.09

επιτέλους και λίγη τέχνη

Επισκέφθηκα σήμερα την έκθεση Altermodernism στη Tate Britain για να πάρω ιδέες για καινούργια συνολάκια.
Ο διευθυντής της έκθεσης (δες το βίντεο πιο κάτω) επιμένει πως ο Altermodernism είναι η πολιτισμική απάντηση στην "εναλλακτική" παγκοσμιοποίηση, ένα άθροισμα ντόπιων και μονήρων απαντήσεων, όπως λέει. Στη πραγματικότητα πρόκειται για την απάντηση στο τι υπάρχει μετά το τέλος του μεταμοντερνισμού.

Σκέφτομαι πως αν βρισκόμαστε στο σημείο όπου οι μόνες ήπειροι που μένουν να εξερευνηθούν είναι η ιστορία και ο χρόνος και πως τώρα ήδη ζούμε αυτό που ξεπέρασε το μεταμοντέρνο, η έκθεση στην Tate Britain απεικονίζει τη κυρίαρχη ιδεολογία, που είναι η πρωτοφανής έλλειψη βάθους, η απογοητευτική απουσία της φαντασίας, μια κοινωνία παγκόσμια που όμως οι φορείς της πολυπολιτισμικότητας παραμένουν ανύπαρκτοι και άτολμοι στο να αναδυθούν, η ανεπάρκεια στη συνοχή και ένα πολιτικό σχόλιο με νηπιακή σύνταξη και απήχηση χασμουρητού. Οι θεατές, ιδανικοί καταναλωτές, περιδιάβαιναν τις αίθουσες αμήχανα και μουδιασμένα, αναζητώντας το νόημα αλλά στο τέλος αρκούνταν στην ετικέτα -μήπως αυτό δε συμβαίνει και έξω από τη γκαλερί;

Τα όρια της τέχνης, φαντάζομαι, έχουν αναλυθεί από την εποχή κιόλας που ο μοντερνισμός πρωτοστατούσε, αυτό σημαίνει πως αν έκανα έρωτα με τη συνοδό μου πάνω σε ένα από τα αμπαλαρισμένα γραφεία-εκθέματα σίγουρα θα θεωρούμουν altermodern από το άναυδο κοινό που θα με χειροκροτούσε ως μέρος της έκθεσης.

Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι κάποια από τα εκθέματα θα γίνονταν πιασάρικα μπλουζάκια. Έτσι, πιστοί και εμείς στο πνεύμα αυτής της νέας εποχής -εθισμένοι στη σύγχυση- λανσάρουμε ήδη μια νέα κολλεξιόν με εντυπωσιακά καπέλα-κουνάβια και κομψότατα T-shirt διακοσμημένα με ολόκληρους λαγούς. Ίσως ακόμα να είναι νωρίς αλλά όταν ο Altermodernism θα επικρατήσει ως νέα τάση, θα έχουμε γίνει πλούσιοι.



Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Tate Britain Nicolas Bourriaud εξηγεί τον νεολογισμό Altermodernism


αξεσουάρ σαδομαζοχισμού- νέα ειδική παραλλαβή

" Cat-O-Nine ".
Για σκανδαλιάρηδες υπουργούς με αντοχές...
Έφθασε και στην Ελλάδα το μοναδικό δερμάτινο χειροποίητο μαστίγιο με τις 9 ουρές. Προχωρημένο σχέδιο με δυνατή λαβή- κόσμημα σε σχήμα πέους με φλέβες και δερμάτινα κρόσια μήκους 80 εκ. Εισαγωγής και με τη ποιότητα του οίκου μας. Ιδανικό για βασανιστικά μπατσάκια.
Μόνο στα καταστήματά μας
Τσούζει όσο πρέπει!!


Στους 10 πρώτους υπουργούς έξτρα δώρο δερμάτινο αξεσουάρ με κορδόνια απο αλυσίδα με μήκος 38m και 52cm.
Για δυνατές σαδομαζοχιστικές καταστάσεις.


σαδομαζοχιστική επίδειξη στα καταστήματά μας

Η φροϋδική άποψη περί σαδομαζοχισμού επιμένει ότι τόσο ο σαδισμός όσο και ο μαζοχισμός μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο άτομο το οποίο και αλλάζει συνεχώς τους ρόλους για την άντληση της μέγιστης ικανοποίησης.

Είναι αλήθεια ότι μέσα μου κάποια στιγμή το περίμενα και να που επιτέλους εκδηλώθηκε.
Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση, της αρρωστημένης φαντασίας και των πρωτογονικών ενστίκτων, παρέδιδε στους πολίτες αυτού του δύσμοιρου κράτους μαθήματα άκρατου σαδισμού που θα έκαναν ακόμα και τον ρέκορντμαν των φετιχιστών να φάει το μαστίγιό του. Αυτή η σχάση κοινωνικής δικαιοσύνης και αντεκδίκησης στα βαθύτερα του ψυχικού της οργάνου, έφερε πόνο, βαρβαρότητα, φυσική και ψυχολογική βία για τη κοινωνία και ατέλειωτη ηδονή για την εξουσία. Μετά τα τελευταία γεγονότα, το επόμενο στάδιο δε θα αργούσε...

Ο μαζοχισμός έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την άρνηση του αντικειμένου να συμμετάσχει στην εκπλήρωση της επιθυμίας του υποκειμένου και η ηδονή πηγάζει από την αίσθηση της απόρριψης και την επερχόμενη τιμωρία. Εδώ, οι παραλληλισμοί με τη κοινωνία είναι πιο προφανείς. Η κοινωνία γυρίζει τη πλάτη στη κυβέρνηση, την αρνείται, την έχει ήδη απορρίψει και ετοιμάζει γι' αυτή μια παραδειγματική τιμωρία.

Και να που, λες και το γνωρίζαμε, τα πρώτα σημεία της ηδονής εμφανίστηκαν: ένας πρώην υπουργός παρακάλεσε για τη δημόσια μαστίγωσή του σε κεντρική μας πλατεία. Εδώ βέβαια παρατηρούμε μια σκανδαλώδη εκδήλωση μαζοχισμού η οποία εκτός από τη τιμωρία ενέχει και το στοιχείο της αυτοθυσίας (...για το κόμμα). Η μεταμόρφωση αυτής της λιβιδινικής ώθησης σε αυτοτιμωρία, προσωπικά με γεμίζει τρόμο, αναλογιζόμενος μια μελλοντική επιστροφή της στη φάση του σαδισμού.

Προς κάθε ενδιαφερόμενο πάντως, πολλοί χαρακτηρίζουν ως πιο ηδονιστική μορφή μαζοχισμού την συνεπικουρούμενη αυτοκτονία. Χμ, καλή ιδέα... αλλά κανείς βέβαια δεν έζησε να μας το επιβεβαιώσει.

13.2.09

νέα πετυχημένη καμπάνια από τα καταστήματά μας



Τα καταστήματά μας συμμετέχουν έμπρακτα στη διαφημιστική εκστρατεία κατά της ύπαρξης του θεού στα αστικά λεωφορεία του Λονδίνου.



Ο θεός λογικά δεν υπάρχει, ξόδεψε τις φιλανθρωπίες σου σε μας

12.2.09

together we have everything


Σκέφτομαι ότι ένα μεγάλο κέρδος από τα περσινά "Δεκεμβριανά" είναι η απενοχοποίηση στη κοινωνική συνείδηση του αντάρτικου πόλης . Δεν αναφέρομαι βέβαια στη παθολογία της "επαναστατικής" και κάθε άλλης σέχτας που ασχολείται με ντόνατς αλλά σε αυτές τις μικρές ομάδες που αναλαμβάνουν δράση απέναντι στη πραγματικότητα. Η έκρηξη του Δεκεμβρίου έδειξε πως η δημιουργικότητα και η φαντασία όχι μόνο δεν έχουν πεθάνει αλλά έχουν βγει για τα καλά στο δρόμο. Όχι ότι πριν δεν συνέβαινε, αλλά σε μια χώρα εθισμένη στον κομφορμισμό και την Αθλητική Κυριακή, που η συλλογική δράση των κατοίκων της περιοριζόταν στα γήπεδα και στα κομματικά γραφεία, μια αυτόνομη δράση φάνταζε ως περιθωριακή αντίδραση.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Ακόμα και τα πιο δύστροπα κομμάτια αυτής της κοινωνίας κλείνουν πονηρά το μάτι στις ομάδες που ξεπετάγονται από το πουθενά και θυμίζουν σε όλους πως αν δεν αλλάξουμε εμείς δε θα αλλάξει κανείς, πως η καλύτερη απάντηση στη θλίψη της καθημερινότητάς μας δίνεται από τα κάτω και πως ο καλύτερος τρόπος για να υπερασπιστείς το αυτονόητο είναι να το οικιοποιηθείς. Η - πολυθρύλητη από πολλούς- επανασταση χρειάζεται γόνιμο έδαφος. Τα μικρά αντάρτικα πόλης ανακαταλαμβάνουν για όλους αυτά που είχαν χαθεί αλλά δεν υπήρξαν ποτέ χαμένα. Είναι μια αρχή, τόσο ρομαντική όσο χρειάζεται για να μη χαθεί η ουσία της. Και βέβαια, η παρέμβαση στη καθημερινότητα είναι πολιτική πράξη μόνο όταν συνοδεύεται και από πολιτική πρόταση, διαφορετικά η δράση δε θα διαφέρει σε τίποτα από τον χαρούμενο ξεριζωμό πρασινάδας σε λιβάδι που βόσκουν ανέμελα πρόβατα. Οι σπόροι κάποτε ανθίζουν μόνο αν θυμόμαστε να τους ποτίζουμε!

Τhessaloniki Guerilla Gardeners, Streetpanthers, το "ελευθεριακό" εμπόριο στις λαϊκές, τα λαϊκά γλέντια σε άλλοτε γκετοποιημένες πλατείες, οι αμέτρητες επιτροπές πόλεων και τα δίκτυα, τα άπειρα μπλογκ...

together we have everything!

και μια πρόταση από τα καταστήματά μας: urban painting action, δηλαδή κυριακάτικο εθελοντικό βάψιμο προσόψεων κτιρίων με χαρούμενα χρώματα και την υποχρεωτική συνεισφορά (μόνο σε εργατικά χέρια) των ενοίκων

9.2.09

eστιγματισμός


Θα ήθελα να μη ξανασχοληθώ με το ζήτημα αλλά οι πελάτες του καταστήματος είναι αναστατωμένοι και δε μπορούν να καταναλώσουν με την ησυχία τους.
Ευτυχώς ο σεκιουριτάς που πυροβολήθηκε απο τον αστυνομικο δε θα πεθάνει (αλλά και δε θα ξεχάσει και ποτέ αυτό που του συνέβη). Ολα τοτε θα ηταν διαφορετικά.
Με δεδομένο αυτό, θα πρέπει να σκεφτούμε τώρα και πως ο αστυνομικός (αυτός έξω απ' το σπίτι του αμερικάνου πρέσβη) πάσχει από μια βαρύτατη νόσο που διαταράσσει ολοκληρωτικά τη αντίληψη της πραγματικότητάς του και υπό αυτές τις συνθήκες λειτούργησε και λειτουργεί. Τέτοιοι ασθενείς υποφέρουν όχι μόνο από τα συμπτώματά τους αλλά και από το βαρύ κοινωνικό στίγμα (που είναι σχεδόν απαγορευτικό για οποιαδήποτε προσπάθεια θεραπευτικής επανένταξης). Η δημοσίευση της φωτογραφίας του από τα διάφορα μπλογκ (τρωκτικό, πρέζα τβ) και από το πρώτο θέμα (και ίσως και άλλες κυριακάτικες φυλλάδες) τον θίγει προσωπικά αφού του καταπατούν προσωπικά δικαιώματα και τον στιγματίζουν βαριά για μια πράξη του που δεν ήταν σε θέση να ελέγξει εξαιτίας της νόσου (και που είναι αποτρόπαια). Η δημοσίευση της φωτογραφίας του, όμως, συνολικά δαιμονοποιεί και την ίδια τη νόσο και όσους πάσχουν από αυτή, συνεισφέροντας στη βαθιά ριζωμένη κοινωνική αντίληψη πως σχιζοφρενής = επικίνδυνος ή μελλοντικός δολοφόνος, κάτι που είναι μόνο ψέμα.

Τα μπλογκ (μαζί και τα ηλεκτρονικά καταστήματα κομψών ρούχων) δείχνουν μια πρωτοφανή δυναμική. Πριν γίνουμε star channel, ας τη χρησιμοποιήσουμε προς ένα καλό σκοπό: ας κυνηγάμε το στίγμα αντί να το αναδεικνύουμε.


5.2.09

όχι πια σεξ, μόνο πρόζακ












Είναι γνωστό πως η ψυχική υγεία σε αυτή τη χώρα έχει τα χάλια της. Τα ψυχιατρεία κλείνουν αλλά οι νέες δομές δε μπορούν πια να συντηρηθούν και χιλιάδες συνάνθρωποι στερούνται υγείας και αξιοπρέπειας. Το στίγμα ζει και οι εφημερίδες κάνουν καλά τη δουλειά τους γι' αυτό. Οι αστυνομικοί, ανεκπαίδευτοι ενόπλοι κρατικοί υπάλληλοι, ντοπαρισμένοι από την ψευδαίσθηση της εξουσίας και εθισμένοι στη βία γίνονται επίσημα πια και αυτοί μόνιμοι κάτοικοι στη ζώνη του λυκόφωτος.

Ήδη, ένας αστυνόμος-φύλακας του σπιτιού του αμερικάνου πρέσβη, "αμυνόμενος" από μια παραλληρηματική εξωτερική απειλή, δε δίστασε να πυροβολήσει εν ψυχρώ, εις διπλούν. Οι διάσπαρτες διμοιρίες, κατειλημμένες από παρατεταμένο αμόκ, χτυπούν εδώ και καιρό ανελέητα έναν εχθρό που κανείς άλλος δε βλέπει. Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τις ενέργειές τους άμυνα σε μια προφανή διαστρέβλωση της πραγματικότητάς της, ενώ ο πρωθυπουργός, με όψη βαριά καταθλιπτικού, αποκλεισμένος στο σπίτι αρνείται τη συμμετοχή του στα κοινά. Και οι έλληνες παρακολουθούν στα δελτία με τα νεύρα σπασμένα. Η πρόσφατη εμφάνιση μιας απόλυτα διαταραγμένης σέχτας, με ακραίες απειλές και χωρίς το παραμικρό πολιτικό χαρακτήρα, ίσως να είναι και το τελευταίο χτύπημα στον ήδη αποδιοργανωμένο ψυχισμό των πολιτών, του κράτους και των οργάνων του (και ειδικά των τελευταίων!)


Τελικά, χωρίς αμφιβολία, το πρόβλημά μας είναι πρόβλημα δημόσιας υγείας.

4.2.09

safe sex

για καλό και για κακό πάντως, στην επόμενη διαδήλωση πάρτε μαζί σας και ένα προφυλακτικό, ποτέ δε ξέρετε τι μπορεί να σας τύχει...

Στα καταστήματα Στάχτη και Burberry θα βρείτε μια μεγάλη ποικιλία κομψών προφυλακτικών και άλλων επώνυμων ερωτικών αξεσουάρ, στο αγαπημένο σας καρώ που όλοι λατρεύετε να φοράτε


ο γ@μιάς της γειτονιάς σας

Κάποτε οι συνοικίες σας ήταν ασφαλείς, φρόντιζε γι' αυτό ο αστυνομικός της γειτονιάς σας. Από φέτος όμως αλλάζει, τώρα θα έχετε το γ@μι@ της γειτονιάς σας

ελευθεριακός έρωτας

Φοιτητές, μαθητές, μετανάστες, αγρότες, ψαράδες, δάσκαλοι, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, οικολόγοι, τα ίδια τα αδέρφια τους οι αστυνόμοι, άρρωστοι, ΑμΕΑ, συνταξιούχοι, γιαγιάδες στην Ασκληπειού ακόμα και ζαρτινιέρες...Όλοι κάποτε δοκίμασαν το βαρύ χέρι του νόμου. Μα, ενώ μέχρι τώρα ξέραμε πως η ελληνική αστυνομία μόνο δέρνει...


...αυτές τις μέρες, που η ανακοινώθηκε η νέα της μεγάλη επιτυχία, μάθαμε ότι η αστυνομία γ@μ@ει κιόλας...



2.2.09

άντε τράβα ψυχανάλυση να κάνεις

Με αφορμή τα γεγονότα στο λιμάνι του Πειραιά και τη συνεχή παρουσία ΜΑΤ οπουδήποτε, σκέφτομαι πως πλέον, η χρησιμοποίηση ωμής και απρόκλητης βίας από πλευράς κράτους σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα ενέχει άρωμα διαμαρτυρίας ξεφεύγει από τη σφαίρα της πιθανής αντισυνταγματικότητας, της υπερμετρης προκλητικότητας, της αλητείας ή της καταπάτησης των στοιχειωδών δικαιωμάτων και μπαίνει για τα καλά σε βαθύτερα ζητήματα ψυχοπαθολογίας.

Ο κρατικος μηχανισμός λειτουργεί βαρύτατα εθισμένος στη βία. Απολαμβάνοντας πλήρη απενοχοποίηση από τη κυβέρνηση και μια μερίδα της κοινωνίας, σε όλες του τις εκφάνσεις (υγεία, παιδεία, ασφάλεια) επιμένει να απαιτεί τα δικαιώματά του ως ασθενής, δηλαδή συγκατάβαση, ανεχτικότητα, αναστολή της πραγματικής προσφοράς στη κοινωνία, χωρίς ταυτόχρονα να προϊδεάζει αυτη τη ταλαίπωρη χώρα για τη μια και μοναδική υποχρέωσή του ως άρρωστος: την άμεση, ουσιαστική εξυγίανση.
Η κοινωνία πάλι υποφέροντας από ένα ιδιότυπο εθνικό παρανοϊκό ιδεασμό, διατηρεί τη πεποίθηση πως μας έχουν στο μάτι, ότι είμαστε ο προικισμένος γι΄αυτό και ο από παντού βαλλόμενος λαός (πεποίθηση όπου μόνο το Ισραήλ φέρνει χειρότερες αποδόσεις). Και η πεποίηθηση αυτή τη κρατά σε μια αρρωστημένη επαγρύπνηση που τη κάνει να αρνείται να δει ότι η σήψη βρίσκεται στη πραγματικότητα εκ των έσω.

Η κυβέρνηση από την άλλη εξακολουθεί καιρό τώρα υπό το καθεστώς μιας ακατανόητης αρνησης: "απαγορεύονται οι διαμαρτυρίες, μη διανοηθείτε να προσεγγίσετε με τα αιτήματά σας, δεν είναι δυνατό να σας ακούσουμε, σχεδόν δεν υπάρχετε" και μιας προφανούς απώθησης (οι δυνάμεις καταστολής της φροντίζουν για το τελευταίο). Εδώ βέβαια ούτε 40 χρόνια ψυχανάλυσης δε φτάνουν...

Και last but not least, το ίδιο το πολίτευμα. Απολαμβάνει μια καταστροφική για όλους μας συνειδητή παλινδρόμηση, μια σταδιακή οπισθοχώρηση σε αντιδημοκρατικές και βίαιες πρακτικές που έρχονται κατευθείαν από εποχές όπου η δημοκρατία βρισκόταν ακόμα στα πρώτα, πρώιμα στάδια συνειδησιακής της ανάπτυξης υπό τη "θερμή" πατρική προστασία του παρακράτους. Και είναι αστείο βέβαια, που ενώ πιστέψαμε για λιγο (με τη "τσολιαδίστικη" κατάκτηση του Euro, τη summer night dream team της άρσης βαρών και την ελληνόψυχη ολυμπιάδα) ότι επιτέλους απαλλαγήκαμε από τη δαμόκλεια σπάθη του άγχους του ευνουχισμού, με τρόμο διαπιστώνουμε ξανά πως σε αυτή τη παλινδρομητική διαδικασία, τα κυρίαρχα ονόματα εξακολουθούν τα ίδια. Οι πατέρες-τύρρανοι είναι ακόμα ζωντανοί και μας απειλούν.

Η ψυχιατρικοποίηση της θλιβερής τους εικόνας, όμως, δε θα μπορέσει ποτέ να τους εγγυηθεί ελαφρυντικά. Ίσως να είναι η μόνη φορά που η σκέψη του ασυλιακού εγκλεισμού να μη μας προκαλεί αυτή την αποκρουστική ανατριχίλα...

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis