Καλύτερα να σε έλεγαν Μαρία

Γκράφιτι σε μια hip γειτονιά του Κεραμεικού.
Ο Αλέξης ως μεταμοντέρνος Τσάβες που προτίμησε τελικά τον Περόν. 

Στις πολλαπλές απόπειρες να γράψω κάποιες πολιτικές σκέψεις για όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα από το δημοψήφισμα και μετά, πάντοτε καταλήγω να τις βλέπω να θολώνουν από έντονους συναισθηματισμούς ώστε τελικά να μένουν μισοτελειωμένες και αδημοσίευτες. Και εγκαταλείπω τη προσπάθεια αναγνωρίζοντας ότι ενδεχομένως μια καθαρή πολιτική ματιά αυτή τη στιγμή, τουλάχιστο για εμένα, είναι δύσκολο να υπερισχύσει των όσων αισθάνομαι. Θα προβάλω το παραπάνω προσωπικό στο συλλογικό και θα ισχυριστώ ότι ίσως ποτέ περισσότερο ως κοινωνία δεν είχαμε ανάγκη για καθαρή πολιτική σκέψη και ποτέ περισσότερο δεν έχουμε υπάρξει τόσο παράφορα συναισθηματικοί. Εντάξει, μάλλον υπήρξαμε παράφοροι και στο περίφημο ελληνικό καλοκαίρι του 2004, τότε που ο τσολιαδίστικος φαλλοκρατισμός είχε παρασυρθεί από το «βάρος» του εργαλείου του, αλλά από ότι φαίνεται ξεκάθαρα, τώρα βρισκόμαστε στον συναισθηματικό αντίποδα εκείνης της ευφορίας.

Θυμάμαι, εκείνη την ωραία βραδιά της 25ης Γενάρη είχα ολοκληρώσει μια ανάρτηση με τίτλο "Μύρισε το σφαγείο μας Θυμάρι" για να γιορτάσω τη πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς. Τίτλος που παρέπεμπε προφανώς στο γνωστό στίχο, όπως ο τίτλος αυτής της ανάρτησης παραπέμπει σε έναν άλλο οικείο στίχο. Την ανάρτηση αυτή δεν την ανέβασα ποτέ, την είχα βρει αρκετά συναισθηματική από τη μία, και από την άλλη είχα αποφασίσει να μην υποκύψω στα παραπλανητικά θέλγητρα εκείνης της ελπίδας που ερχόταν. Το ξέρω, πρώτη φορά αριστερά, και οι αναρτήσεις αυτού του ιστολόγιου λες και απέκτησαν μουσική υπόκρουση. Έτσι είναι, η ελληνική αριστερά έχει τη μουσική της, την ποίησή της, το σινεμά της για να μπορέσει να αποτυπώσει τα ανείπωτα του παρελθόντος της, αλλά και όσα δεν μπορεί να αποτυπώσει στην πράξη.

Η αποτύπωση στην πράξη. Ο επί χάρτου σχεδιασμός. Αυτό που θα κάνουμε (θα κάναμε). Η "Πρώτη φορά Αριστερά". Η φράση αυτή είναι πλέον ταυτισμένη με την βαθιά ειρωνεία, σχεδόν τον χλευασμό. Θα αποτυπώνει και θα υπενθυμίζει την αποτυχία, την συντριβή, την απώλεια, από αυτή τη γενιά για αυτή και την επόμενη, και για όσες γενιές θα τσακιστούν απ' τα μνημόνια. Επιστρέφοντας από το συλλογικό ξανά στο προσωπικό είναι εύκολο να αναγνωρίσω ότι η εν λόγω συναισθηματική κατάσταση δεν είναι παρά κομμάτι ενός πολιτικού πένθους.  Προφανώς και δεν πενθώ τον Σύριζα. Την κυβέρνηση της Αριστεράς πενθώ. Που συνετρίβη πριν ακόμα κατανοήσει ότι μπορούσε και να υπάρξει. 

Από την άλλη καλούμαι να επαναπροσδιορίσω τη θέση μου σχετικά με τη νέα πολιτική οριοθέτηση. Εξακολουθώ στο παλιό, αμόλυντο 3%; Των κινημάτων, του ευρωπαϊκού φόρουμ, της Γένοβας, της αλληλεγγύης σε αυτούς που δεν έχουν φωνή, της συμπόρευσης με αυτούς από τα κάτω;
Τις βλέπω να έρχονται: Καινούργιες κόκκινες γραμμές, καινούργιος προσδιορισμός για το ποιος είναι πλέον αριστερός, ή πιο αριστερός από τον άλλον, καινούργιες διαμάχες για το ποιος πλέον θα είναι δικαιούχος αυτού του τίτλου τιμής, για το για ποιον η ιστορία έχει διαφυλάξει τη συνέχιση της αριστεροφροσύνης. Και ξανά η περιχαράκωση, και ξανά ο αυτοεγκλεισμός σε μια κόκκινη φούσκα, τον κόκκινο αμνιακό σάκο εκκόλαψης της νέας αριστεράς που θα περιμένει τις «συνθήκες» για τη έξοδό της από την μήτρα της ιστορίας, την θριαμβευτική της έξοδο αυτή τη φορά. Για μια νέα ακόμα αριστερά που θα δώσει ελπίδα, που θα σώσει την τιμή, θα οδηγήσει τη κοινωνία επιτέλους στη ρήξη και την πολυπόθητη χειραφέτηση συντρίβοντας τους θεούς και τους αφέντες της. Που θα διαχωρίζει το "εμείς" από το "εσείς" και το κάνει σωστά αυτή τη φορά. Μια ακόμα φορά. Είναι η ίδια, γνωστή, απέθαντη φαντασίωση. Μια φαντασίωση που γίνεται όλο και πιο μεγαλειώδης όσο περισσότερο η πραγματικότητα ταπεινώνει αυτό που έχει απομείνει από την αριστερά. Μεγαλομανιακή φαντασίωση με αστεία πλέον απήχηση, με μηδαμινή επιρροή. Και πια απόλυτα ευάλωτη, τραγικά εύθρυπτη ακόμα και στο φύσημα του ανέμου. Η πρόσκρουσή μου από την βίαια πτώση από το δημοψήφισμα και μετά ολοκληρώθηκε και προκάλεσε πάταγο.

"Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά"

και μερικοί κουραμπιέδες

Κατά τ' άλλα που λες, η Ταμάρα Έκκλστόουν, το πλέον ανερχόμενο τίποτα στη βρετανική βιομηχανία διασημοτήτων, δήλωσε συγκλονισμένη από το γεγονός ότι είναι τόσο πλούσια ώστε δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί κάποιος να της δωρίσει αυτά τα Χριστούγεννα.
Και με αυτή τη ταπεινοφροσύνη που διακρίνει τη μεγαλοφροσύνη της αλλά και με την απαράμιλλη γενναιοδωρία που μετατρέπει όποια μεγαλοαστική ξετσιπωσιά σε κοριτσίστικη χαριτωμενιά, κατέληξε πως αυτό που τελικά θα την ευχαριστούσε για τα Χριστούγεννα θα ήταν ένα θηλυκό τσιουάουα να συντροφέψει το αρσενικό της τσιουάουα στις ορμές του. 

[Ψιλά γράμματα: H Ταμάρα έχει ιδρύσει charity για σκύλους το οποίο πρόσφατα μάζεψε ενάμισι εκατομμύριο αγγλικές λίρες οι οποίες δωρίστηκαν σε παιδιατρικό νοσοκομείο του Λονδίνου].

Πολλές ευχές σε όλους

lost in the supermarket

Η απτή βία όσων επί τρεις μέρες έκαιγαν και λεηλατούσαν έχει προς το παρόν υποχωρήσει στις παραδοσιακές μορφές της της εσωστρέφειας και της ενδοβολής. Έχει επιστρέψει ξανά στα semi-detached σπίτια, στα μεμονωμένα περιστατικά των δρόμων, στο δίλημμα ένταξης σε συμμορία ή ρίσκου να μαχαιρωθείς, στην εμπορία ναρκωτικών και γυναικών, στους άνευ αιτίας ξυλοδαρμούς αγνώστων ή στην ώθησή τους στις ράγες των τρένων, στον επανεγκλεισμό στη φυλακή ή το ψυχιατρείο ...business as usual δηλαδή. 

Με μια διαφορά:

Πλέον, η υπερτονισμένη εγκληματική φύση των εξεγερθέντων έχει απογυμνωθεί και επίσημα από το πλαίσιο της εξαθλίωσής τους, των διακρίσεων, της έλλειψης μόρφωσης και προοπτικών από το οποίο πηγάζει στη πραγματικότητα με τη βία στην οποία έκθαμβοι γίναμε μάρτυρες. Όλα αυτά τα καθάρματα δε βρίσκονται πια στη μία άκρη του νήματος στο οποίο η άλλη άκρη είναι ο ακραίος πλούτος. Όλοι αυτά τα κατακάθια δεν είναι πλέον η μία κόψη της ψαλίδας που όλο ανοίγει.

Είναι και επίσημα ηττημένοι κατά κράτος μετά από μια αναλαμπή εξουσίας τριών νυχτών.

Αυτή τη στιγμή στη χώρα εξελίσσεται μια συντριπτική προέλαση της δεξιάς. Και σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως αυτή δε θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς: Η φωνή της αριστεράς παραμορφωμένη ήδη από τον καταστρεπτικό "τρίτο δρόμο" της δεκαετίας του 90 έχει στερήσει τον εαυτό της από το δικαίωμα να ακούγεται. Και οι προοδευτικοί λιμνάζουν παγιδευμένοι στην ερώτηση για το αν καταδικάζουν τη βία.

Με δραματικά εξώφυλλα οι λαϊκές φυλλάδες προτρέπουν εμμέσως σε δολοφονίες εξεγερθέντων και οι σοβαρές εφημερίδες επιζητούν εντατικοποίηση της καταστολής, η κοινωνία είναι βυθισμένη στο τρόμο και ανέχεται φωνές που καλούν το στρατό στο δρόμο, το αλύπητο χτύπημα των κατώτερων στρωμάτων ακόμα και την επαναφορά της θανατικής ποινής. Κυρίαρχο slogan στις φυλλάδες είναι το "name them and shame them". Και η ίδια η κυβέρνηση των συντηρητικών (που διατηρεί -υπενθυμίζω- τον συνασπισμό με τους φιλελεύθερους) αντεπιτίθεται με ολονύχτια δικαστήρια, άμεσες προφυλακίσεις, εγγυημένες ποινές, ποινικοποίηση της κουκούλας, άρση των επιδομάτων και όλα αυτά με ένα σύνθημα που θα έκανε ακόμα και τον αναρχικό κόσμο να διεκδικήσει πνευματικά δικαιώματα: 

fightback has begun

...σοκ και δέος

panic οn the streets of London

Η περιοχή που ζω στο Λονδίνο έχει την ατυχία να βρίσκεται στο χάρτη με τις "πύρινες ζώνες". Περιμετρικά της νησίδας μεσοαστικής τάξης που κατοικώ, η οποία επιπλέει στο κέντρο μιας θάλασσας αστικών διαμερισμάτων φτώχειας και εξαθλίωσης, στρατιές λούμπεν ανθρώπων που τα πιο σημαντικά από όσα στερούνται είναι μέλλον και πολιτική συνείδηση, καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν. Ευτυχώς δεν ήταν εδώ όπου πυροβόλησαν εν ψυχρώ ή ξυλοκόπησαν εν θερμώ μερικούς άτυχους που πια δε ζουν για να μάθουν τις εξελίξεις. 

Δε μπορώ να το παίξω μάγκας και να πω ότι δεν αναστατώθηκα όταν το λεωφορείο επιστροφής στο σπίτι μετά από μια όμορφη βροχερή απογευματιάτικη βόλτα στο Camden μας άφησε -για λόγους ασφαλείας- λίγο πριν τα σύνορα των λεηλασιών και ότι έπρεπε να καλύψω εγώ και η εκλεκτή μου παρέα μερικά μίλια αβεβαιότητας με τα πόδια. Ούτε και να ισχυριστώ ότι δε συναισθάνθηκα τους παρανοϊκούς για λίγο όταν χρειάστηκε να κοιτώ συστηματικά πίσω από τη πλάτη μου και μέσα στα σκοτάδια για να ανακαλύπτω ποιος βρισκόταν από πίσω μου σε κάθε βήμα και αν ήθελε κάτι από μένα. Η πολιτική μου στάση και η κατανόηση αυτής τη κοινωνικής τάξης που εξεγείρεται μου επέτρεπε να αναγνωρίζω την αναγκαιότητα που τους έκανε εκείνη την ώρα να τα σπάνε και να τα καίνε, αλλά η καθημερινή μου ενασχόληση με τη ψυχολογία της με έκανε να τρομάζω για την άνευ λογικής βία, ψυχοπαθητικότητα, έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης, απόλυτη μη προβλεψιμότητα και αδυναμία αυτοσυγκράτησης που τη διακρίνει, κάτι που σήμαινε πως το  να βρισκόμουν ανάμεσα σε ένα τέτοιο πλήθος μια τέτοια μαύρη ώρα ήταν μόνο μια κακοπροαίρετη ιδέα. Είχε προηγηθεί μια άνευ προηγουμένου διατάραξη στη κίνηση των μέσων μεταφοράς, το πλήθος των οποίων είχε αντικατασταθεί από κλούβες, αστυνομικά λεωφορεία, περιπολικά, πυροσβεστικά και ασθενοφόρα που έκαναν τη συνήθη φασαρία στο πέρασμα των διασταυρώσεων μόνο πια και πέρα από αυτές. 

Πλησιάζοντας το σπίτι, είδα πως το tesco της γειτονιάς μου είχε προλάβει να λεηλατηθεί. Απ' έξω κόσμος το φωτογράφιζε με χαμόγελο καθώς έπινε τη λεία του. Κατά μήκος του δρόμου, καφάσια με μπύρες και κρασιά περίμεναν και αυτά τη σειρά τους στη γαστρεντερική τους πορεία στα σωθικά των εξεγερμένων. Λίγο πιο δίπλα λουλούδια, και αυτά απαλοτροιωθέντα από το σουπερμάρκετ, τσαλαπατημένα στο δρόμο, αναμφισβήτητα κακός οιωνός για τη πορεία της νύχτας. Στο δρόμο συναντώ μια κυρία. Ήταν όμορφη, καλοντυμένη και περιποιημένη. Περίμενε τον αγαπημένο της προφανώς να τη πάρει. "Τι έγινε;" τη ρωτάω, "ταραχές" μου απαντάει, "λεηλάτησαν το τέσκο;" της λέω, "χρειάστηκαν μερικά πράγματα για να περάσουν το βράδυ" συνεχίζει και με μια αλησμόνητη κομψότητα παίρνει στα χέρια της τρεις γεμάτες κλοπιμαία πλαστικές σακούλες τέσκο και καληνυχτίζει. "Καλή διασκέδαση απόψε" της ευχήθηκα και γρήγορα-γρήγορα κλείδωσα της εξώπορτα του σπιτιού μου. 

Το πρωί στη δουλειά ήταν οι μισοί πανικοβλημένοι, οι άλλοι μισοί αμήχανοι και όλοι αναστατωμένοι, Το τραστ που δουλεύω μας έστειλε ημαιλ για να μας ευχαριστήσει που εμφανιστήκαμε σήμερα στη δουλειά παρά τις αντιξοότητες και για να μας συμβουλέψει πώς να αποφύγουμε δυσάρεστα συναπαντήματα. Διακριτικά μας επέτρεψε κιόλας να φύγουμε νωρίτερα αν θεωρούσαμε ότι μπορούσαμε να κινδυνεύουμε. Ουαλός συνάδελφός μου, που θεωρούσε επιβεβλημένη τη χρήση πλαστικών σφαιρών από την αστυνομία, έφυγε νωρίτερα και εγώ σκέφτηκα τότε πως οι Έλληνες χάσαμε το αποκλειστικό δικαίωμα στην κουτοπονηριά. 

Το απόγευμα πληροφορήθηκα πως μερικές τοπικές κοινότητες υγιών-αγανακτισμένων (με τη παραδοσιακή ελληνική έννοια της λέξης) ανθρώπων αποφάσισαν να ανακαταλάβουν τις γειτονιές τους και να τις καθαρίσουν. Την ιδέα την είχαν βέβαια σκεφτεί πρώτοι οι Τούρκοι μετανάστες στο Dalston που το προηγούμενο βράδυ περιφρουρούσαν τα μαγαζιά τους με ρόπαλα. Στο φως της ημέρας, η επανάκτηση από τους κατοίκους θύμισε ατενίστας στο πιο κατανοητό:

Στη περιοχή που μένω όλα τα καταστήματα αυτό το απόγευμα είχαν περιφράξει τις βιτρίνες τους ανταποκρινόμενα είτε σε ένα κακό προαίσθημα είτε στη πατροπαράδοτη βρετανική προνοητικότητα. Οι pub ήταν κλειστές, αυτό σημαίνει πως λιγότερες γυναίκες θα δαρθούν αυτό το βράδυ από τους αλκοολικούς συζύγους τους. Τα σούπερμαρκετ το ίδιο. Η απογευματινή ζωντάνια της μεσοαστικής μας νησίδας ήταν εξαφανισμένη. Είχε δώσει τη θέση της σε μια βαριά ησυχία, σε μια ανησυχητική τσιμουδιά. Και ο ασήκωτος απόηχός της με κάνει να αδιαφορώ μπρος στο ασυγχώρητο κλισέ της "ηρεμίας πριν τη μεγάλη μπόρα".

Αντί για φωτογραφίες καταστροφής προτιμώ να ανεβάσω μια δυο πιο αισιόδοξες: τους Claphamistas πιο πάνω και μια παρακάτω με ένα όμορφο διπλό ουράνιο τόξο, που για πρώτη φορά είδα στη ζωή μου και που διέγραψε για λίγο τη προηγούμενη μέρα τον ουρανό της πόλης πριν αυτή παραδοθεί στις φλόγες.

Για το τέλος σκέφτομαι πως αυτό δεν είναι εξέγερση και οπωσδήποτε δεν είναι Δεκέμβρης. Όμως άλλο τόσο, αυτό που εξελίσσεται, σκέφτομαι, είναι απόλυτα ταξικό και εντελώς μα εντελώς πολιτικό. Και χαίρομαι που μπορώ και αντιλαμβάνομαι αυτή τη σαφή διάκριση των τάξεων και τη δυναμική της πάλης τους στο βαθύ τους πυρήνα. Αλλά αυτές τις σκέψεις -πιο ανεπτυγμένες- σκέφτομαι να τις θέσω προς κρίση σε μια επόμενη ανάρτηση αφού αρχίσουν και σβήνουν κάπως οι φωτιές στα μπατζάκια μας. 

λεφτά υπάρχουν

Σήμερα ολοκληρώθηκε πανηγυρικά η παράνοια της προ-χριστουγεννιάτικης ανελέητης κατανάλωσης στη χώρα όπου το δικαίωμα να ψωνίζεις αποτελεί τον κυρίαρχο συμβολισμό της ατομικής ελευθερίας και που η Oξford Street είναι η πραγματική βασιλική οδός της προς τη θέωση. Θα ακολουθήσει αύριο η ημέρα καταναγκαστικής χαλάρωσης όπου το δυο τρίτα του πληθυσμού θα τη περάσουν στοχεύοντας να μην έχουν καμία ανάμνησή της είτε διότι το αλκοόλ και τα ναρκωτικά θα έχουν τσακίσει τις γνωσιακές λειτουργίες τους είτε επειδή η κατάθλιψη που προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά δε θα το επιτρέψει. Το υπόλοιπο τρίτο θα συνεχίσει να δουλεύει. Για να επιστρέψει και πάλι ολάκερος ο πληθυσμός τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στο γιορτινό buisness as usual, που δεν είναι παρά η κολασμένα αφηνιασμένη παράκρουση με το όνομα Boxing Day και January Sales. Συμπάσχοντας στην ατελείωτη ηδονή της παρατεταμένης στύσης του χρηματιστηριακού δείκτη FTSE, παραθέτω τι συμβαίνει στη πιο καπιταλιστική χώρα του κόσμου την εβδομάδα πριν (1.2.3.4) κατά τη διάρκεια (5) και μετά τη αγία μέρα της παρθενογένεσης:

1. περισσότερα από 600 εκατομμύρια λίρες άλλαξαν χέρια σε ένα ανεξέλεγκτο όργιο αγοροπωλησιών
2. η Visa είδε να γίνονται με τις κάρτες της 26.5 εκατομμύρια συναλλαγές αξίας σχεδόν 1.2 δισεκατομμυρίου λιρών
3. το παραπάνω σημαίνει ότι οι καταναλωτές ξόδεψαν κατά μέσο όρο 833.000 λίρες κάθε λεπτό ή σχεδόν 14.000 λίρες το δευτερόλεπτο
4. η χρονική στιγμή που η κατανάλωση έφτασε στο μέγιστο σημείο της υπολογίστηκε ότι ήταν στις 23/12/2/10 στις 17.15 ακριβώς. 
5. την ημέρα των Χριστουγέννων 5 εκατομμύρια χρήστες του διαδικτύου θα ξοδέψουν 153 εκατομμύρια λίρες on line
6. τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, την επονομαζόμενη Boxing Day, το ηφαίστειο θα εκραγεί μιας και τους δυο βασικούς δρόμους της κατανάλωσης, τις Oxford και Regent Street, αναμένεται να κατακλύσουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι απεγνωσμένοι να ξοδέψουν.  
7. τα μεγαλύτερα καταστήματα θα παραμείνουν ανοιχτά για 16 ώρες
8. η μεταχριστουγεννιάτικη κατάθλιψη βρίσκει το αποδοτικότερο γιατρικό της στις εκπτώσεις του Γενάρη. Υπολογίστηκε ήδη ότι θα ξοδευτούν 22.5 δισεκατομμύρια λίρες στις φετινές εκπτώσεις, δηλαδή 726 εκατομμύρια την ημέρα ή αλλιώς κοντά στο 1 εκατομμύριο το λεπτό.

Φέτος θα αγοράσω ένα σκύλο ρομπότ να μου κάνει καλή συντροφιά. Λέω να το κάνω μέχρι τις 3 του Γενάρη για να προλάβω και την αύξηση του ΦΠΑ.

αποκάλυψη τώρα (πάλι απ' τα σύννεφα πέσαμε)

Στη πραγματικότητα το ζήτημα των ΟΥΚ είναι υπαρξιακό. Το να απαιτούμε ως κοινωνία από τα ΟΥΚ να μην είναι ρατσιστές, μισαλλόδοξοι και μισάνθρωποι είναι σαν να προσπαθούμε να αναιρέσουμε την πεμπτουσία, την ίδια τους την αιτία της ύπαρξης. 

Τα ΟΥΚ αποτελούν πολεμικές μηχανές και στο πλαίσιο της μεταροπής του σε αυτές, τα μέλη τους προσπαθούν πολύ σκληρά να απαλλαγούν από βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως ο Λόγος, η διακριτική ικανότητα, η ενσυναίσθηση, η συμπάθεια, η ανοχή, η κοινωνική συμμετοχή και προσαρμοστικότητα, ενώ αντίθετα αποκτούν μια διαστρεβλωμένη -για τα δεδομένα της μοντέρνας κοινωνίας- θεώρηση της αυτοθυσίας, της αλληλεγγύης, του πατριωτισμού και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Τα πρώτα τα αποβάλουν γιατί είναι άχρηστα στο λειτούργημά τους, ενώ τα δεύτερα τα υιοθετούν διότι χωρίς αυτά είναι αδύνατο να φέρουν εις πέρας ολόκληρη τη διαδικασία του αναγκαίου απανθρωπισμού τους. 

Επιπλέον, τα πολεμοχαρή ανθρωποειδή που προκύπτουν από τη στρατιωτική σχολή των ΟΥΚ θα χρειαστεί να επιβεβαιώσουν την αυθυπαρξία τους στην ιδέα ενός υπαρκτού εχθρού. Αυτός ο εχθρός απαιτείται να έχει πρόσωπο, να είναι απτός, να έχει λαιμό να στραγαλλίσουν και σώμα να μπήξουν μέσα του τη λόγχη. Και επειδή πια δεν υπάρχουν τέτοιοι εχθροί, κατασκευάζεται γι' αυτούς ο Αλβανός, ο Σκοπιανός και ο Τούρκος (αυτός ο προαιώνιος Τούρκος!). Ο καπιταλισμός, το παγκόσμιο εμπορικό και τραπεζικό σύστημα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο -οι μόνοι εχθροί από τους οποίους πραγματικά κινδυνεύει η ανεξαρτησία όσων τα ΟΥΚ νομίζουν ότι υπερασπίζονται- είναι κάποιες άυλες, αφηρημένες έννοιες που δε διδάσκονται στις στρατιωτικές σχολές και που η αντιμετώπισή τους (συνήθως) δεν προϋποθέτει μυς ή σφαίρες.

Και τώρα, ένα προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αγανακτεί που σε μια στρατιωτική παρέλαση, τα ΟΥΚ τολμούν να διαδηλώνουν το μίσος τους. Μα προς τι η φασαρία! Οι στρατιωτικές παρελάσεις δεν υπάρχουν παρά μόνο για να αναδεικνύουν το φρόνημα των στρατευμάτων, να καταδεικνύουν ποιοι είναι, σε τι πιστεύουν και τι είναι σε θέση να κάνουν. Στο φρόνημα των ΟΥΚ προεξάρχει το κατασκευασμένο μίσος για τον άλλο και αυτό ανέδειξαν. Ανοιχτά και ειλικρινά, ωμά και κυνικά. Η καταδίκη τους είναι τρύπα στο νερό. Η ΕΔΕ ένα μεγάλο αστείο. Η κατάργηση της παρέλασης κλείσιμο των αυτιών. Η κατάργηση του στρατού πάλι, μια καλή ιδέα!

κάπου εκεί δεν είναι και ο Καιάδας;

Απ' όλα τα τρομακτικά βίντεο που δημοσιεύτηκαν αυτές τις μέρες ένα θα μπορούσε να είναι πραγματικά ικανό να διεγείρει συζητήσεις και μετά τις μεσημεριανές ώρες. Αυτό στο οποίο ένα τσούρμο από μπάσταρδα, κάπου στη Σπάρτη, αποπειρώνται να κάψουν ένα χαμόσπιτο όπου μένουν μετανάστες. Το βίντεο είναι ωμό, κυνικό και σοκαριστικά αποκαλυπτικό όσον αφορά την αποφασιστικότητα των θυτών.

Οι δεκαεξάχρονοι φαίνεται ότι έχουν πια έμφυτη την ικανότητα να τα καίνε, από μετανάστες ως και αστυνομικά τμήματα. Η οργή τους το δεκέμβρη αμφιβάλλω βέβαια αν είχε τα ιδεολογικά κίνητρα που συνεπάγονταν οι πράξεις τους, όπως και τώρα αμφιβάλλω αν τα συγκεκριμένα μπάσταρδα είναι συνειδητά ρατσιστές και μισάνθρωποι. Μπορεί να γίνουν όμως. Η κοινωνία που ζουν και σχετίζονται μπορεί να τους μεταμορφώσει εύκολα σε ασπόνδυλα. Και τα στεγανά για να τους αποθαρρύνει από τη μισαλλοδοξία ολοένα και λιγοστεύουν. 

Οι δεκαεξάχρονοι αποτελούν μάζα, μια ακατέργαστη, επίπλαστη μάζα ο προσανατολισμός της οποίας θα καθοριστεί  από το κυρίαρχο πρότυπο της τηλεόρασης και του ίντερνετ. Και εκεί, το μίσος για το έτερο, οι χυδαίες διακρίσεις με βάση το φύλο, τη φυλή, το χρώμα και το θρήσκευμα συνεχίζουν να ακμάζουν. Απο τα κατακάθια της ενδοκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς και τα καθάρματα των νεοναζιστικών συμμοριών, από τα από άμβωνος κυρήγματα μίσους των υποκριτών ρασοφόρων και τις ελαφρά τη καρδία ξενοφοβικές επιθέσεις αμόρφωτων τηλεαστέρων και επηρμένων μπλόγκερ, ο δημόσιος λόγος έχει κατακλυστεί από το δηλητήριο, την αμορφωσιά τους και τη βλακεία τους. Με τη κοινωνία αποσυντιθεμένη και σε καθεστώς επικείμενης φτώχειας, με τους σχεδιαστές πολιτικών να προκαλούν με την ανεπάρκειά τους και τη δικαιοσύνη αλλοτριωμένη από το θεσμικό της ρόλο, οι ένρινες κραυγές μίσους των ασπόνδυλων είναι αυτές που τελικά θα επιπλεύσουν και αυτές που πιο εύκολα θα ακούσουν οι δεκαεξάχρονοι.  Η δεξαμενή των ηθικών αυτουργών είναι -δόξα τω θεω- μεγάλη.

Το σύμπαν βέβαια σήμερα το καίει ένα άλλο βίντεο και κατά συνέπεια, ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας εναποθέτει αυτήν την ανάρτηση στους κόλπους της γραφικότητας. Βαθιά μέσα μου όμως διατηρώ ακόμα την ωραία πίστη στον ορθολογισμό.

ΥΓ. Ο τίτλος είναι προς χάριν αστειότητας -αναγνωρίζω ότι ίσως να είναι και άκομψος.

Ελληνικά ΜΜΕ ή Women's Wasteland?

Δε με απασχολεί η σκόπιμη απόκρυψη από τη κυριακάτικη φυλλάδα της ουσιαστικής κοινωνικής δράσης και της ευρύτερης καλλιέργειας της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ. Δεν θα περίμενα άλλωστε και το αντίθετο. Με θυμώνει όμως η απροκάλυπτικα σεξιστική επίθεση  εναντίον της, η απόπειρα υπονόμευσης της προσωπικότητάς της  με την αναγωγή της σε φτηνό σεξουαλικό αντικείμενο και η χρήση αυτής της κυρίαρχης τάσης ως εμπορικό προϊόν στο όνομα της ενημέρωσης. Όπως και η έρπουσα μισαλλοδοξία  και  το ρατσιστικό υπονοούμενο στην αναφορά του επιθέτου της ή της καταγωγής της. Και η δαιμονοποίηση της αντιρατσιστικής της δράσης με γλοιώδη α-πολίτικα υποεπιχειρήματα. Αλλά και η απάθεια μιας κοινωνίας απέναντι στη επαναθεσμοποίηση  κοινωνικών διακρίσεων και στερεοτύπων μέσα από το λάιφσταϊλ.

Υποψιάζομαι βέβαια ότι τα κίνητρα της εν λόγω φυλλάδας (αλλά και άλλων παρόμοιων) είναι περισότερο υπόγεια και μικροπολιτικά και ότι οι στόχοι της αφορούν τον πολιτικό προϊστάμενο της Αφροδίτης. Αυτό δεν αναιρεί ωστόσο τη κατάντια. Η δημοσιογραφική και τηλεοπτική ιστορία του εκδότη της εξάλλου βρίθει σεξιστικών διακρίσεων και σεξουαλικής αντικειμενοποίησης. Η συνολική στάση του απέναντι στις γυναίκες και τους μετανάστες δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του προφανούς.

Οι φυλλάδες, τα κανάλια και τα τηλε-βιβλιοπωλεία έχουν δώσει νέο νόημα πια στις διακρίσεις με βάση τη φυλή, το έθνος, τη θρησκεία και το φύλο στην ελληνική κοινωνία. Τις έχουν ξανακάνει τις κυρίαρχες ιδεολογίες που  νομιμοποιούν, συντηρούν και διαιωνίζουν τις ανισότητες στο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Την επόμενη φορά που θα αναφερθούν σε trafficking, ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική κακοποίηση ή πορνογραφία ας θυμηθούν πόσες φορές έχουν κλείσει πονηρά το μάτι σε αυτά.

(Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, αλλά και τις πρόσφατες σεξιστικές ενασχολήσεις φυλλάδων με τη Ντ. Μπακογιάννη)

Μάθε και εσύ πόσο σεξιστής είσαι εδώ !

το τείχος γύρω απ' τη πραγματικότητα, πότε θα πέσει;

Θεωρώ ότι το τείχος του βερολίνου είχε για θεμέλια τη μεθοδική διαστρέβλωση του μαρξισμού, πρωωθούσε την αναγωγή του σε δογματική γραφειοκρατία και αποσκοπούσε στην εδραίωση της εξουσίας, που ήταν μόνο μια τυρρανική εξουσία. Μέσα του είχαν περιχαρακωθεί και σιγοσβήσει θυσίες και αγώνες, αλλά και η ρομαντική πίστη στην επανάσταση και η περιπέτεια του ανθρώπου μέσα σε αυτή. Ευτυχώς αυτό το τείχος έπεσε.

Φαίνεται όμως πως κάποια απ' τα ντουβάρια που επέζησαν από τη πτώση του βερολινέζικου τείχους, βρίσκονται στην Ελλάδα και χρησιμοποιούνται  με επιτυχία στη κατασκευή του  μαντρότοιχου που περιβάλλει με επιμονή το σύγχρονο ΚΚΕ. Και ας φωνάζει η κοινωνία απ' έξω. Οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν έχει απομείνει πια πολιτικός σεισμός ικανός να γκρεμίσει τον καλό μαντρότοιχό τους.  Βέβαια, όποτε χρειαστεί, ρίχνουν και κανένα ιδεολογικό σοβατισματάκι. Γιατί μόνο  ιδεολογικό σοβατισματάκι μπορεί να θεωρηθεί η πρόσφατη θεωρητική απενοχοποίηση του βερολινέζικου τείχους από πλευράς της γ.γ. τους, απενοχοποίηση που πλησιάζει ακόμα και αυτή την ιστορική αποκατάσταση.

επιστροφή στο καθήκον

"It's exciting; I don't know whether I'm going to win or not. I think I am. I do know I' m ready for the job. 

And if not, that's the way it goes"

George W. Bush, 2004

με άλλα λόγια

"win or lose, we go shopping after the election."

Imelda R. Marcos, 1984

το μοντέλο Ηλείας

με αφορμή τα μέτρα της κυβέρνησης για την άμεση ανακούφιση των πληγέντων, παρουσιάζουμε δείγμα της επερχόμενης κολλεξιόν του "Στάχτη και Burberry" με το γενικότερο τίτλο "Πυρόπληκτοι 2009-2010".

Φωτογραφίζεται και παρουσιάζει το μοντέλο Ηλείας.

Ο Ηλείας φοράει ένα νέο κομψό σύνολο με ειδική πυροπροστατευτική επίστρωση και επένδυση που παρουσιάζει υψηλό δείκτη πυραντίστασης και καλύπτει απόλυτα τις απαιτήσεις πυροπροστασίας. Οι επικαλύψεις και τα χρώματα προσφέρουν προστασία στις επιδράσεις του περιβάλλοντος και επιτυγχάνουν μια αισθητική εμφάνιση. Σε περίπτωση πυρκαγιάς οι οργανικές επικαλύψεις παραμένουν άκαφτες και προσφέρουν αξεπέραστο στυλ και απόλυτη προστασίας:

Τζάκετ: μονόχρωμο πιγμέντο από σκόνη ψευδαργύρου ή αλουμινίου, άνοιγμα με φερμουάρ, πατιλέτα κουμπιά τρουκ ματ στον ίδιο τόνο. Φάσα στο τελείωμα, πλαϊνές χωστές τσέπες. Σταματά τον καπνό, καθυστερεί την εξάπλωση της φλόγας και τη μεταφορά της θερμότητας.Τιμή 230€

Παντελόνι: στρατιωτικό καπαρντινα, ατσαλακωτο, ενισχυμενο στον καβαλο, ελληνική παραλλαγη. Πολυκυτταρικό στρώμα και θερμομονωτικό με προκαθορισμένο βαθμό αντίστασης στη φωτιά έτσι ώστε να παρεμποδίζεται η εξάπλωσή της. Τιμή 110€

Καπέλο από ριπ ύφασμα και υλικά προηγμένης τεχνολογίας από ενώσεις καδμίου, νικελίου και οξείδια μετάλλων ώστε να μειώνεται η εφίδρωση και ανάπτυξη βακτηριδίων. Τιμή 45€

 Mάσκα: από ειδικό πυράντοχο τζάμι με συρμάτινο πλέγμα πολλαπλών στρώσεων με φιλμς αφρού για ειδικότερες απαιτήσεις. Τιμή 100€ 
Αξεσουάρ-σκεύη: πωλούνται και ξεχωριστά σε κουτί δώρου, που προστατεύει συγχρόνως και από τυχόν χτυπήματα, και αποτελούν ένα υπέροχο δώρο προς τους φίλους σας και για νιόπαντρα ζευγάρια.

Το παραπάνω σύνολο εκτός από πυράντοχα χρώματα και χρώματα πυροπροστασίας, διατίθεται και σε χρώματα επιβραδυντικά φλόγας και χρώματα επιβραδυντικά φωτιάς με διόγκωση. Μια ακόμα αποκλειστικότητα των καταστημάτων μας.

πυρ, πυρ, πύραυλος

Από ό,τι με κάνει να υπάρχω, αντιλαμβάνομαι πια μόνο το δέος, καθώς συγκρίνω την ανημποριά μου με τη δύναμη της φωτιάς. Αδυνατώ να κατανοήσω την καταστροφή γιατί ποτέ δε διδάχθηκα την αξία του κατεστραμμένου. Δεν αναγνωρίζω τη δική μου συμμετοχή γιατί ποτέ δε διένησα την απόσταση που με χωρίζει από εκείνη. Η οργή μου και ο θυμός είναι κατασκευάσματα της τηλεόρασης και των αγανακτισμένων ιστολογίων, ακριβώς όπως και η χαρά μου, η λύπη μου και η εθνική μου υπερηφάνεια στις ποδοσφαιρικές νίκες. Μόνη μου ελπίδα το πυροσβεστικό αεροπλάνο και η προσμονή του χειρότερου.

Μην αγανακτείς μαλάκα, και συ το ίδιο είσαι...

Hiroshima/mon amour

HE: You saw nothing in Hiroshima.
SHE: I saw everything. Everything...

SHE: I saw the newsreels.
On the second day, History tells,
I'm not making it up,
on the second day certain species of animals rose again from the depths of the earth and from the ashes.
Dogs were photographed for all eternity.
I saw them.
I saw the newsreels.
I saw them.
On the first day.
On the second day.
On the third day.
HE: You saw nothing. Nothing.

HE: You made it all up
SHE: Nothing

όλα/τίποτα
Hiroshima/mon amour

το αριστούργημα του Αλέν Ρεναί επιβεβαιώνει τη σχέση μας με την ιστορία: είμαστε αιχμάλωτοί της, καταδικασμένοι να αντιλαμβανόμαστε μονάχα την αμφισημία της, έρμαια της ζοφερής ατέλειας της μνήμης.

SHE: Just as in love
this illusion exists,
this illusion of being able never to forget,
so I was under the illusion that I would never forget Hiroshima
Just as in love

Αγκαλιασμένα σώματα, γυμνά, πυρακτωμένα από έρωτα ή από 10.000 πυρηνικούς βαθμούς
το όμορφο (mon amour) και το τρομακτικό (Hiroshima) σε μια άβολη συμμαχία.

καταστροφή/αγάπη
ψευδαίσθηση/μνήμη
Hiroshima/mon amour

SHE: γιατί να αρνούμαστε τη προφανή αναγκαιότητα της θύμησης;

όλη η ταινία εδώ

Dilegua, o notte! Tramontate, stelle! nessun dorma!

μπροστά σε αυτή την παρατεινόμενη, ανεξέλεγκτη κτηνωδία της εξουσίας απέναντι σε απελπισμένους, ανυπεράσπιστους, μόνους ανθρώπους, αισθάνομαι ένα κομμάτι της αξιοπρέπειάς μου, της συνείδησής μου, της ιδιότητάς μου ως πολίτη και μέλους αυτής της κοινωνίας να έχει βιαστεί παράφορα. Ως άνθρωπος, δε τολμώ καν να συναισθανθώ τη τραγωδία τους. Ποιος θα ακούσει τη συγγνώμη μου για την απαθή μου συμμετοχή στη φρίκη;

Από αυτές τις στάχτες δε θα γεννηθεί η ελπίδα, μόνο το μίσος και η οργή!

παραθέτω το παρακάτω ανατριχιαστικό απόσπασμα από την όπερα Tourandot. Παρόλο που κατα βάση είναι μια ερωτική άρια, ο πλούτος των συναισθημάτων που προκαλεί ο Λουτσιάνο στην παρουσίασή της και το εγερτήριο μήνυμα στο φινάλε αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρα και τα δικά μου συναισθήματα για τα γεγονότα της πάτρας.

Nessun dorma! Nessun dorma! /μη κοιμηθεί κανείς!
Tu pure, o, Principessa / ακόμα και συ, πριγκήπισσα
nella tua fredda stanza /μες στη ζεσή σου κάμαρα
guardi le stelle /παρατήρησε τ' αστέρια
che fremono d'amore /που λαμπυρίζουν από αγάπη
e di speranza. /και ελπίδα
Ma il mio mistero e chiuso in me / αλλά το μυστικό είναι κρυμμένο μέσα μου
il nome mio nessun sapra! /το όνομά μου κανείς δε θα το μάθει
No, no, sulla tua bocca lo diro /όχι, στο στόμα σου θα το πω
quando la luce splendera! /όταν το φως λάμψει!
Ed il mio bacio sciogliera il silenzio / και το φιλί θα αποκαλύψει τη σιωπή
che ti fa mia! /που σε κάνει δική μου!
(Il nome suo nessun sapra!... /κανείς δε θα γνωρίσει το όνομά του
e noi dovrem, ahime, morir! / και πρέπει -αλόιμονο- να πεθάνουμε)
Dilegua, o notte! / εξαφανίσου, νύχτα
Tramontate, stelle! /δείστε, άστρα
Tramontate, stelle! /δείστε, άστρα
All'alba vincero! στην αυγή θα νικήσω!
vincero, vincero! /θα νικήσω

vivre sa vie

Η κοσμικότητα του γαλλικού κράτους και η Άννα Καρίνα μοιράζονται μέσα μου ένα κοινό. Τις αγαπώ. Μα ανησυχώ πως σ' αυτή την ανάρτηση θα χρειαστεί να περιορίσω τη σκέψη μου στη γαλλική κοσμικότητα, μόνο. Ωστόσο και η κοσμικότητα έχει τα χαρακτηριστικά αυτής που ονειρεύομαι για την ευρώπη που θέλω να ζω.

Η αποδοκιμασία της μπούργκας από τους γάλλους (γιατί θέλω να πιστεύω πως ο κατά τ' άλλα αποκρουστικός Σαρκοζύ τη γαλλική κοινή γνώμη ερμήνευσε) και η ανάδειξη της πραγματικής ιδιότητας που ο ευρωπαϊκός πολιτισμός επιφυλλάσει γι' αυτή, της στέρησης της ελευθερίας και της ατομικής αξιοπρέπειας, έφερε και πάλι στο μυαλό μου την σημασία του να ζει κανείς σε μια άθεη πολιτεία. Όχι ανεξίθρησκη, όχι άθρησκη, ούτε καν αγνωστικιστική. Άθεη. Η πνευματικότητα, υποτιμημένη σήμερα και πιο υποταγμένη από ποτέ στη γεροντική ασθένεια της εκλαϊκευμένης παραδοξολογίας, χρειάζεται μόνο μία πατρόνα: μια πολιτεία που δε θα αναγνωρίζει θρησκευτικά πάθη και συμβολισμούς. Και όταν αυτή η πνευματικότητα, μέσα από την άθεη πολιτεία, ελεύθερη ξαναβρεί την επαφή με την ανθρωποκεντρική της φύση, ίσως να καταφέρει να απαλλαγεί και από την ίδια της τη πατρόνα και να επιστρέψει και πάλι στη πηγή της, την κοινωνία.
Το 2005, όταν οι Δανοί αρνήθηκαν να ζητήσουν συγγνώμη στις λυσαλέες αντιδράσεις μουσουλμάνων επείδη εφημερίδα δημοσίευσε σκίτσο του μωάμεθ (την εικονοποίηση του οποίου απαγορεύει αυστηρά αυτή η θρησκεία), στο δίλημμα θεμελειώδες δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου ή υποταγή σε μια εκκοσμικευμένη πνευματικότητα, δεν άφησαν καμιά αμφιβολία ότι θα μάτωναν για το πρώτο. Γαλλικές εφημερίδες λίγο αργότερα, αναδημοσιεύουν τα σκίτσα, σε μια ξεκάθαρη δήλωση μιας ολόκληρης κοινωνίας (που στο 10% είναι μουσουλμανική).
Και αυτό είναι κάτι που με παθιάζει: η άνευ όρων υπεράσπιση αυτού του θεμελειώδους κεκτημένου. Και βέβαια, δε πρόκειται για πόλεμο πολιτισμών αλλά για το σθένος της διατήρησης όσων ένα κομμάτι του παγκόσμιου πολιτισμού κατάφερε να κατακτήσει.
Και όσο και να θέλω να επιστρέψω στην ακατανίκητη σαγήνη της Άννας Καρίνα (που γεννήθηκε στη Δανία και ζει στη Γαλλία), θα τελειώσω με τη κοσμικότητα του γαλλικού κράτους. Ο Albert Camus έγραψε κάποτε για τους γάλλους συμπατριώτες του ότι οι μελλοντικοί ιστορικοί θα τους ορίζουν ως "αυτοί που κάνανε παιδιά και που διαβάζανε εφημερίδες" και αυτό θα 'ταν όλο. Παραμερίζοντας όλες τις μοντέρνες ανελευθερίες που ο δυτικός πολιτισμός μου επιφυλάσσει με τον γνωστό κεκαλυμμένο του τρόπο, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως η ευχέρια του να κάνω έρωτα όποτε και όπως θέλω, του να διαβάζω και να σκέφτομαι όπως θέλω, του να γράφω αυτό που θέλω αυτή τη στιγμή, αποτελεί μια ασύλληπτη πνευματικη κατάκτησή του. Και μετά έγινα Γάλλος...