Ποιος είναι ο εχθρός του Μουντιάλ;

Ο εχθρός κάποτε ήταν τα διπλανά έθνη. Οι πόλεμοι εναντίον τους διεξάγονταν σε μεγάλες πεδιάδες, υψίπεδα και κάμπους καθώς και στις ανοιχτές θάλασσες. Στη συνέχεια εχθρός έγιναν οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Οι πόλεμοι εναντίον τους έγιναν πιο στοχευμένοι, με μικρότερο εύρος και με σκηνικό κυρίως το αστικό πεδίο. Η Καμπούλ, η Βαγδάτη, το Τελ Αβίβ, μερικές από τις στρατιωτικοποιημένες πόλεις όπου οι δυνάμεις καταστολής πολεμούν έναν εχθρό χωρίς πρόσωπο.

Και όσο οι πόλεις μεγαλώνουν (ήδη ο συνολικός πληθυσμός των πόλεων για πρώτη φορά υπερβαίνει τον συνολικό πληθυσμό της υπαίθρου) τόσο το πρόσωπο του εχθρού θα γίνεται πιο ασαφές. Και είναι αυτή η ασάφεια του εχθρού εντός των πόλεων που κάνει ολόκληρο τον πληθυσμό τους ύποπτο και εν δυνάμει εχθρό. Ο πληθυσμός στις πόλεις του Ιράκ, της Παλαιστίνης και της Συρίας βάλλεται αδιάκριτα στο κυνήγι των απρόσωπων ανταρτών ή τρομοκρατών (ανάλογα ποια ρητορική ακολουθεί κανείς). Και σταδιακά στις πόλεις αυτές, ο εχθρός έπαυσε να είναι εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που εξεγέρθηκε και έγινε ολόκληρος ο πληθυσμός. Ο οποίος βέβαια χρειάζεται να ηττηθεί.

Το επίκεντρο της νέας μορφής πολεμικών συρράξεων έχει μετακινηθεί στο κέντρο των πόλεων, στους δρόμους και τις πλατείες αυτών, στους ουρανοξύστες, στα τεράστια μπλοκ διαμερισμάτων, στις φαβέλες, στις παραγκουπόλεις, στα γκέτο, στις βιομηχανικές περιοχές, στις σήραγγες των μετρό, κάτω από τις γέφυρες, στις λαϊκές αγορές και τα σούπερ μάρκετ, σε κάθε μορφή αστικής μητροπολιτικής γεωγραφίας. Ένας πόλεμος που δεν κηρύσσεται, που δεν ολοκληρώνεται, που μπορεί να διαρκεί στο διηνεκές.

Στη Βραζιλία, με αφορμή τη διοργάνωση του Μουντιάλ καταδεικνύεται χαρακτηριστικά τι σημαίνει ο εχθρός να είναι ολόκληρος ο πληθυσμός των πόλεων. Οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ, είτε αυτές εκφράζονται από διεθνοποιημένα κεφάλαια και κερδοσκοπικούς οργανισμούς (εταιρίες και τράπεζες) είτε από φαινομενικά αθώους ή δημοφιλείς υπερεθνικούς οργανισμούς (πχ FIFA) πλέον χτυπούν τους κατοίκους των βραζιλιάνικων πόλεων ευθέως. Τους εκτοπίζουν, παίρνουν βίαια τη γη και τα σπίτια τους, μολύνουν το περιβάλλον τους, καταλαμβάνουν τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές, καταστρέφουν τις δουλειές τους ή μεταχειρίζονται το εργατικό δυναμικό ως σκλάβους, σε μια νέα, εξελιγμένη μορφή αποικιοκρατίας, σε μια προχωρημένη μορφή ιμπεριαλισμού του εικοστού πρώτου αιώνα.

Για να το κάνουν αυτό έχουν μετατρέψει τις δυνάμεις αστικής καταστολής, την αστυνομία δηλαδή, σε στρατό: Υπερσύγχρονος οπλισμός, βαρύς ενδυματολογικός εξοπλισμός, στρατιωτικές επιχειρήσεις, ειδικές δυνάμεις, φρουρές, τεθωρακισμένα, πύραυλοι σε ταράτσες. Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε μητροπολιτικό κέντρο. Κάμερες, παρακολούθηση ηλεκτρονικών επικοινωνιών, βιομετρική καταγραφή προσωπικών δεδομένων, παρακολούθηση μέσω δορυφόρων και GPS, παρακολούθηση και καταστολή μέσω droids. Για την αντιμετώπιση του εχθρού, του ίδιου του πληθυσμού. Με το πρόσχημα της αστικής τρομοκρατίας, ο πυροβολισμός έγινε δικαίωμα. Ο Μενέζες (νεαρός, μετανάστης, φτωχός και συμπτωματικά Βραζιλιάνος) ήταν ένα από τα πρώτα θύματα σε αυτή τη νέα μορφή σύρραξης σε μεγαλούπολη στη δύση.

Οι τεράστιες πόλεις της Βραζιλίας, το Ρίο και το Σάο Πάολο, δείχνουν πώς θα είναι η ζωή στις μεγαλουπόλεις του μέλλοντος. Πόλεις κατειλημμένες από την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες. Πάνοπλοι αστυνομικοί παντού. Η εικόνα τους να σπέρνει τον τρόμο και να επιβεβαιώνει την επιβολή, μετατρέποντας τον κινηματογραφικό ρόμποκοπ σε μια ευχάριστη δυστοπική ανάμνηση.

Δεν ξεχνώ, πως και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Σαμάρας έχει δηλώσει με σαφήνεια: "Να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας". Παίρνω τη δήλωση αυτή εξαιρετικά σοβαρά. Η τοποθέτησή της δήλωσης στο παραπάνω πλαίσιο, σε συνδυασμό με το σχεδόν στρατιωτικοποιημένο κέντρο της Αθήνας, την εξαθλιωτική φτωχοποίηση του πληθυσμού και την ανεπίσημη μετατροπή της Ελλάδας από αστική δημοκρατία σε οικονομική αποικία, φτιάχνουν ένα μέλλον για όλους μας που το βλέπουμε τώρα αλλού. 

Λάγκος, Βαγδάτη, Μουμπάϊ, Καμπούλ, Μογκαντίσου.
Ρίο, Σάο Πάολο

Κωνσταντινούπολη, Κίεβο,  Λονδίνο, Αθήνα.
Σύντομα και στην πόλη σου. 

Οι παλιοί στο Στάχτη και Burberry ίσως να θυμάστε, στο μακρινό 2008, τότε που η στρατικοποίηση της Αθήνας βρισκόταν στα αρχικά της βήματα, είχαμε παρουσιάσει αναλυτικά τη νέα κολλεξιόν, την τελευταία λέξη της τότε μόδας στην αστυνομική στολή. Αν και ελαφρά ντεμοντέ πια: "Κομψότητα και στυλ για τον αστυνόμο που ξέρει τι θέλει". 

Σημειώσεις: 
Ο Stephen Graham έχει κάνει εξαιρετική ανάλυση στο ζήτημα των αστικών συρράξεων. Το βιβλίο του Cities Under Siege μπορείτε να το βρείτε με τη μορφή PDF ελεύθερο με μια απλή αναζήτηση στο Google. Έβαλε σε τάξη τις σκέψεις μου σε αυτήν την ανάρτηση. 

η τραγική ποιότητα ενός ξεκάθαρου μηνύματος

Ο υπουργός προστασίας του πολίτη Δένδιας τοποθέτησε επίσημα πλέον τους μετανάστες που υποδέχεται η Ελλάδα (ενσωματώνοντας φαντάζομαι και τους πρόσφυγες σε αυτούς) στη κατηγορία των «τραγικά χαμηλή ποιότητας». 

Η κυβέρνηση αποδέχεται αυτή τη δήλωση μερικές μέρες μετά  τη τραγική απώλεια μεταναστών - ανθρώπινων ψυχών στα νερά του Αιγαίου, για την οποία η άρνησή της να ρίξει ξεκάθαρο φως στο πώς συνέβη επιβεβαιώνει τις βάσιμες υποψίες για τις βρώμικες και δολοφονικές της προθέσεις και που η μετέπειτα σκύλευση και λοιδορία των χαμένων ψυχών απλά επιβεβαίωσε τη ψυχοπάθεια της ακροδεξιάς δράκας που κυβερνά. 

Η κυβέρνηση αποδέχεται αυτή τη δήλωση μερικές εβδομάδες μετά την επίσης ξεκάθαρη, επίσημα ασχολίαστη, επίσημα αδιάψευστη και ατιμώρητη δήλωση του αρχηγού της αστυνομίας ότι θα «κάνουν το βίο» των μεταναστών «αβίωτο». 

Η ακολουθία των γεγονότων είναι σαφής και καθόλου τυχαία. Γι’ αυτό και το μήνυμα που περνάει η κυβέρνηση αυτή είναι σαφές και καθόλου τυχαίο:

Οι τραγικά χαμηλής ποιότητας άνθρωποι δεν έχουν θέση στην δική της Ελλάδα. Τώρα που μας τελείωσαν οι ολυμπιάδες και τα μεγάλα έργα, αν τραγικής ποιότητας μετανάστες καταφέρουν να διαπεράσουν τα σύνορα, τους φράκτες που έχουμε χτίσει και τις νάρκες που με την ευλογία των νεοναζί χρυσαυγιτών θα φυτέψουμε αν χρειαστεί μελλοντικά, αν τραγικής ποιότητας μετανάστες ξεπεράσουν τα παγωμένα νερά και τα κύματα και δε τσακιστούν στις ξέρες του Αιγαίου, η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να ζήσουν το μύθο τους στην Ελλάδα. Τον Ξένιο Δία που χρόνια τώρα άλλωστε κάνει την Ελλάδα γνωστή στα πέρατα της οικουμένης. Τον βίο τους που θα γίνει αβίωτος. Το γκλομπ του μπάτσου, τη μπότα και το μαχαίρι του φασίστα, το κελί των αστυνομικών τμημάτων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εδώ θα γίνει ο τάφος τους. 

Η ελληνική κυβέρνηση άλλωστε έχει τη γνώση, την εμπειρία και τη νομοθετική ασυλία για να το κάνει αυτό. Και οπωσδήποτε ένα καθαρό προηγούμενο ιστορικό δράσης. Το υπουργείο από το οποίο βγήκαν οι δηλώσεις αυτές και οι δημόσιες υπηρεσίες που υπάγονται σε αυτό έχουν πολύ βεβαρημένο ποινικό μητρώο. Δολοφονίες, τραυματισμοί, προπηλακίσεις, κατασκευή ενόχων, ψευδομαρτυρία, κατακρατήσεις σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρακολουθήσεις, ρατσιστική συμπεριφορά, συγκάλυψη και προστασία εγκληματιών, εμπορία ναρκωτικών, όπλων, μαστροπεία και πολλά ακόμα αδικήματα, η απαρίθμηση των οποίων σε κάνει να αναρωτιέσαι για το σε τι είδους εγκληματική οργάνωση είναι δυνατόν να αναφέρομαι.

Τα κομμάτια στο πάζλ του νεοελληνικού φασισμού, του μνημονίου, του δικτύου 21, του προελαύνοντα χρυσαυγιτισμού, του ακμαίου ελληνορθόδοξου σκοταδισμού, της κυβέρνησης Σαμαρά και Βενιζέλου, τοποθετούνται σιγά σιγά στη θέση τους. Μεθοδικά, σχεδιασμένα, με την ακρίβεια και τη σαφήνεια που απαιτείται για την εγκαθίδρυση ενός επίσημα απολυταρχικού καθεστώτος βαμμένο στο αίμα των "τραγικά κακής ποιότητας" ανθρώπων.

Στο όνομά μας. 

μάρτυρες στην αποσύνθεση

Το Φαρμακονήσι είχε ξαναγίνει, έγινε και πάλι τώρα, και θα γίνει οπωσδήποτε και στο μέλλον. Οι τραγωδίες γνωρίζουμε όλοι πως έχουν προαναγγελθεί εδώ και καιρό. Τα συμβόλαια θανάτου που φέρουν ολογράφως τις υπογραφές των εκτελεστών τους έχουν σφραγιστεί ήδη. Και οι εκτελέσεις τους, μνημεία της ανισότητας και της θηριώδους αδικίας σε έναν ανηλεή πόλεμο του καπιταλισμού έναντι των πάντων.

Από τη μία πλευρά, μια καραβιά εξαθλιωμένων, ανυπεράσπιστων, αδύναμων προσφύγων, ανθρώπων απολύτως ευάλωτων που χρήζουν άμεσης προστασίας και πρόνοιας. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά και βρέφη. Απέναντί τους η πανίσχυρη μηχανή εξουσίας, από το περίστροφο και τη μπότα του τελευταίου λιμενικού μέχρι την πολιτική ηγεσία ενός κράτους που έχει σφιχταγκαλιάσει το φασισμό. Και πίσω τους η δημοσιογραφία, μνημονιακά και αντιμνημονιακά τσιράκια των εφημερίδων και των δελτίων, υπερασπιζόμενα το καθένα θεσμούς που βρωμάνε περισσότερο και από τα αποσυντιθέμενα επιπλέοντα πτώματα των προσφύγων. Η δικαιοσύνη κλείνει για μια ακόμα φορά τα μάτια. Και οι χριστιανοί, που λίγες μέρες πιο πριν καθάγιαζαν τα νερά με τη ρίψη σταυρών πιστεύοντας ότι έτσι θα καθάγιαζαν και τη βρωμιά του ελληνορθόδοξου σκότους που μας περιβάλει, κοιμούνται ήσυχοι στη γνώση πως τα βρέφη-εισβολείς θα σαπίσουν ωραία ωραία στους πυθμένες του ελληνοπρεπούς Αιγαίου τους. 

Είμαστε σε αυτό το κρίσιμο σημείο όπου -μετά τη συντριβή της αξιοπρέπειάς μας- διακυβεύεται το τελευταίο χαρακτηριστικό που είναι ικανό να μας ξεχωρίζει από τα φυτά και τους τοίχους. Η ανθρώπινη διάστασή μας. Η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε το έτερο, το να είμαστε σε θέση να αντιδρούμε στα συναισθήματα του άλλου, να αναγνωρίζουμε την ανάγκη του και να συντηρούμε ένα επίπεδο συνεννόησης όπου θα εξασφαλίζει να ζούμε συγκροτημένα και με ασφάλεια ο ένας με τον άλλο. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει ως κοινωνία. Στο πλέον πρωτογονικό, στο πλέον βρεφικό.

Όσοι δεν έχουμε υποκύψει στον τρόμο αυτής της υποστροφής, πιάνουμε τους εαυτούς μας να ανέχονται τους εκτελεστές να γελάνε παραταγμένοι στο απόσπασμά τους, με τη καπνισμένες κάννες στραμμένες προς εμάς, εώς ότου έρθει η σειρά μας για την εκπυρσοκρότηση. Και πίσω μας οι νεκροί, οι ΝΕΚΡΟΙ, να μας ορίζουν τη βεβαιότητα πως η εκπυρσοκρότηση δεν θα αργήσει, καταδεικνύοντας με τα άψυχα σώματά τους ότι οι εκτελεστές είναι αδίστακτοι. Ότι διακατέχονται από μια βαθιά, εγγενή ψυχοπάθεια, αυτή τη χειρότερη μορφή ανθρώπινης συναναστροφής που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη απάθεια μπρος τον πόνο, το συναίσθημα του άλλου. Οι ζωές μας έχουν κατακλυστεί, απειλούνται πλέον, από αυτή τη δράκα των μισάνθρωπων, τη συμμορία των ακροδεξιών, την αγέλη των ψυχοπαθών που έχει καταλάβει την εξουσία και που μπρος στην διατήρησή της επιτίθεται μαζικά σε ό,τι διατηρεί ακόμα τον εσωτερικό μας κόσμο ακέραιο.

το αόρατο χέρι της δημοκρατίας

Η ερασιτεχνική συγκάληψη καθιστά το χέρι -που πιάνει με τη βία τον λαιμό- αόρατο.

Το χέρι που πιάνει τον λαιμό.
Που τον σφίγγει.
Με βία.
Το χέρι που γίνεται αόρατο.

Αυτό το χέρι είναι το χέρι που σφίγγει τον λαιμό σου.

Το ξέρεις καλά αυτό το χέρι. Είναι το ίδιο χέρι που φιλούσες τόσα χρόνια αλλά επειδή σε χάιδευε για λίγο αντί να σε χαστουκίζει, σε έκανε να ζεις στη ψευδαίσθηση της ισότιμης χειραψίας. Τώρα που η ψευδής χειραφέτηση κατέρρευσε, νιώθεις το χέρι να σε πιάνει απ' το πηγούνι και να σε σφίγγει, ακούς τη φωνή να σε διατάζει και δε καταλαβαίνεις τίποτα, θέλεις να στρέψεις το κεφάλι σου μα το χέρι σε κρατά σφικτά απ' το πηγούνι, στο απαγορεύει, καταλαβαίνεις ότι κάτι δε πάει καλά, και τότε νιώθεις το χέρι να σε χαστουκίζει, μέχρι να συμβιβαστείς με τον εγκλωβισμό το χέρι ήδη έχει αρπάξει το λαιμό σου, ναι, για το ίδιο χέρι πρόκειται, που τώρα σε καταδικάζει στην αβοηθησία.

Αυτό το χέρι είναι το χέρι που σφίγγει τον λαιμό σου. 

Η μόνη σου επιλογή πλέον είναι το αν θα το βλέπεις ή όχι. 

Γιατί, για ακόμα λίγο το πόσο ορατό θα είναι το χέρι της εξουσίας που σου σφίγγει το λαιμό θα καθορίσει τελικά και το πόση δημοκρατία αυτή η εξουσία σου δίνει. Η δημοκρατία στην Ελλάδα, προς το παρόν, αποφασίζει το χέρι που σου σφίγγει το λαιμό να παραμένει αόρατο. Αν θα μπορούσες να το δεις, με τις τεταμένες του φλέβες, τα δάκτυλά του να πιέζουν απειλητικά τη καρωτίδα, τους συσπασμένους μύες του αντιβράχιου, τις τρίχες μιας ωμής αρρενωπότητας, ένα μόνο χέρι, αποκομμένο από το υπόλοιπο σώμα, χωρίς κεφάλι, χωρίς πρόσωπο, αν μπορούσες να δεις αυτό το χέρι να σφίγγει το λαιμό, ίσως ένιωθες περισσότερο ανάλαφρος από την υποψία που αρχίζεις να αποκτάς ότι η δημοκρατία που νόμιζες ότι είχες δεν είναι δημοκρατία.

Δεν υπάρχει καλύτερο στιγμιότυπο του ποια είναι σήμερα η Ελλάδα από αυτό.

αβασάνιστα;

Θυμάμαι τον μπάτσο που ασκούσε φυσική βία σε ένα μετανάστη, διατάζοντάς τον να χαστουκίζει με δύναμη έναν άλλο. Θυμάμαι τον άλλο μπάτσο να εξευτελίζει δύο γυναίκες ασκώντας πάνω τους σεξιστική και σεξουαλική βία. Ο εκκολαπτόμενος φασισμός και σαδιστική μεταχείριση του αδύναμου κρυβόταν τότε άρον άρον κάτω από την νομιμοποιητική ταμπέλα του "μεμονωμένου επεισοδίου". Εκείνη η "μεμονωμένη" βία εναντίον των μεταναστών σήμερα έχει μετεξελιχθεί στη συλλογική λύση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του τοίχους του Έβρου και των συγκεκαλυμμένων δολοφονιών. Εκείνη η "μεμονωμένη" βία εναντίον των γυναικών σήμερα έχει μετεξελιχθεί στη συλλογική λύση του δημόσιου εξευτελισμού και της στοχοποίησης. 

Αποκτώ πλέον συνείδηση και για το πόσο νόμιμα είναι σήμερα τα βασανιστήρια στην Ελλάδα. Τα έχει νομιμοποιήσει πολιτικά ο υπουργός δημόσιας τάξης και ο προϊστάμενος πρωθυπουργός του με τη παρατεταμένη πολιτική αμφισημία του να αρνούνται την ύπαρξή τους και να συναινούν ταυτόχρονα στη περαιτέρω εφαρμογή της ίδιας στρατηγικής καταστολής. Τα έχει νομιμοποιήσει η βουλή με την κατά πλειοψηφία αποδοχή της κρατικής βίας ως νόμιμης και μόνης μη καταδικαστέας βίας. Τα έχει νομιμοποιήσει η δικαιοσύνη με την παραδειγματική αθώωση των ζαρτινιέρων, την ισόβια φυσική και ψυχική εξόντωση εικοσάχρονων με κατσαρόλες μέσα στις φυλακές και την απελευθερωτικά ατιμώρητη βία αναρίθμητων ένστολων θυτών και των προστατευομένων τους νεοναζί εγκληματιών. 

Τα βασανιστήρια που υπέστησαν συλληφθέντες των μοτοποριών εναντίον του φασισμού (για τα οποία ο υπουργός θα μήνυε τον Guardian που τα διερεύνησε) αλλά και τα πλέον πρόσφατα (μέχρι τα επόμενα) απέναντι στους νεαρούς για τα πολιτικά κίνητρα στη ληστεία μιας τράπεζας, δεν είναι παρά η εφαρμογή αυτού που έχει θεσμικά νομιμοποιηθεί. Είναι η νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουν οι μελλοντικά συλληφθέντες κοινωνικοί αγωνιστές των δρόμων. Η νέα παραδοχή που χρειάζεται να κάνει εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που "το σκέφτεται" να αντιδράσει. 

Έχω αγωνία να δω τη στάση της κοινωνίας απέναντι στη θεσμική νομιμοποίηση και των βασανιστηρίων αλλά δεν έχω πολλούς λόγους να διατηρώ ακόμα ελπίδες. Ήδη, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας έχει βρει καταφύγιο στον φασισμό και κορένει την πείνα του με μίσος και βία. Για αυτούς, ο βασανισμός του έτερου είναι κομμάτι όσων πιστεύουν. Οι υπόλοιποι ίσως ακόμα θεωρούν πως τα κρατικά φυσικά βασανιστήρια δεν τους αφορούν. Έχουν βασανιστεί και οι ίδιοι αρκετά, ίσως να σκέφτονται, από την επιδεινούμενη εξαθλίωση και την οικονομική βία, σημάδι δυστυχώς πως η ανάγκη στοιχειώδους δημοκρατίας είναι πλέον δευτερεύουσας σημασίας. Ο καλλιεργούμενος τρόμος, η εκμαθημένη αβοηθησία και ο ψυχικός εκβιασμός ακόμα τους κρατούν εναγκαλισμένους στη μικροδιαφθορά τους με την εξουσία, νομιμοποιώντας τους δυνάστες τους και ως θύτες. Και είναι μόνοι, σε αυτό, μικροσκοπικοί και απροστάτευτοι, τόσο ώστε το βασανιστήριο του άλλου να είναι η λύτρωση για το ότι δεν έχουν νιώσει ακόμα τη σύνθλιψη της δικής τους πτώσης. Αλλά οι μοίρα το φέρνει, αν δεν είναι αυτοί να είναι τα παιδιά τους.  

όταν τα ΜΑΤ δολοφονούν τον εαυτό τους (ή αλλιώς, για μια αντικειμενοτρόπο ΜΑΤαίωση σχέσεων)

Άντρας των ΜΑΤ διάβασα πρόσφατα ότι αυτοκτόνησε, εντός των εγκαταστάσεων της υπηρεσίας του στη Θεσσαλονίκη. Είναι μια είδηση πολύ θλιβερή αν και αντιλαμβάνομαι ότι η συμπάθειά μου μπορεί να είναι και μια συνήθης άμυνα με την οποία η ανομολόγητη παρορμητική σκέψη (ή επιθυμία) μεταβλήθηκε σε αντιδιαμετρικό χαρακτηρολογικό γνώρισμα ή -σε μια επίδειξη κοινωνικής ωριμότητας- να μεταμορφώθηκε σε μια ανθρωπιστικά αποδεκτή στάση. Όπως και να είναι, ο άντρας αυτός, στέλεχος μιας ομάδας από κτήνη που δουλειά τους είναι να ξυλοκοπούν, να δηλητηριάζουν και να ενοχοποιούν ανθρώπους και που το κάνουν επιδεικνύοντας τον σαδισμό τους ως εργαλείο και ως κατάκτηση μαζί, στράφηκε προς τον εαυτό του αυτή τη φορά, ασκώντας πάνω του ίσως την πιο απόλυτη μορφή ατομικής βίας. 

Στον άνδρα των ΜΑΤ η φονική παρόρμηση κατά κανόνα παροχετεύεται σε ένα εξωτερικευμένο αντικείμενο -τον άνθρωπο- με την άδεια του νόμου και κατόπιν εντολών, και η κοινωνία το νιώθει πλέον αυτό ανοιχτά και αδιάκριτα. Στον συγκεκριμένο συνέβη η εκπεφρασμένη σαδιστικότητά του να θυματοποίησε τον ίδιο του τον εαυτό, εγκαταλείποντας (μόνιμα στη δική του περίπτωση) την αντικειμενοτρόπο σχέση του με τα βασανισμένα θύματά του. Όποια και να ήταν τα κίνητρα του αυτόχειρα δε μπορώ να μη συσχετίσω αυτή τη τραγική κίνηση με την εξαιρετικά στρεσογόνο διαδικασία του να είναι υποχρεωμένος να ανταπεξέλθει στην "υπερκόπωση", την "υπερένταση" και τις "απαιτήσεις" του επαγγέλματος αυτούς τους τελευταίους μήνες της ατελείωτης κοινωνικής έντασης, στρες που δεν ήταν προφανώς η αιτία αλλά τη πυροδότησε. Η κοινωνία εναντίον της οποίας στρέφεται ο άντρας των ΜΑΤ δεν μπόρεσε να παίξει αρκετά το ρόλο της ως διωκτικό αντικείμενο, ώστε αυτό να εσωτερικοποιήθηκε ξανά μετατρέποντας τον άντρα αυτό από εξωτερικό σε "εσωτερικό" εκτελεστή όπως θα έλεγε και ο Asch δίνοντας μια απάντηση στην κλασικά αμφιθυμική στάση απέναντι στον θάνατο που χαρακτηρίζει το "λειτούργημά" τους. 

Ήταν δυνατό να είχε προβλεφθεί αυτή η τραγική αυτοκτονία αν ο άνθρωπος αυτός είχε ειδωθεί κάτω από τους ευρέως γνωστούς πλέον παράγοντες κινδύνου: δημογραφικά και μόνο ο άντρας των ΜΑΤ είναι πιθανότατα μόνος στη ζωή, βίαιος και ίσως με χαρακτηριστικά διαταραχής προσωπικότητας, και με μια πιθανή χρήση/κατάχρηση αλκοόλ ή άλλων ουσιών, ενώ βρίσκεται και σε μια κλασσική ηλικία αυτοκτονίας. Το "λειτούργημά" του, η ίδια του η καθημερινότητα χαρακτηρίζεται από ακραίο στρες, συνεχής εναλλαγή θυμού-κατάθλιψης, αδυναμία συγκέντρωσης, αϋπνία, εξαντλητικά ωράρια, κρίσεις πανικού, απόλυτη ματαιότητα όσον αφορά τις προσδοκίες απ' τη ζωή, όλα τους παράγοντες που φέρνουν την αυτοκτονία πιο κοντά. Και οπωσδήποτε και αυτή η εύκολη πρόσβαση σε όπλο. 

Ανατριχιάζω στη ιδέα, του ότι αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη μια διμοιρία ΜΑΤ, μια διμοιρία οπλισμένων, βίαιων, διαταραγμένων ίσως στη προσωπικότητα, ματαιωμένων, άυπνων, αποπροσανατολισμένων, πανικοβλημένων, μόνων στη ζωή νεαρών αντρών που επιπροσθέτως σαν ομάδα έχουν δεχτεί και την ασύλληπτη βία του να χάσουν με αυτό το τρόπο ένα μέλος τους. Η εμπειρία αυτή θα τους κάνει και ψυχολογικά ανεξέλεγκτους. 

Θεωρώ συνεπώς ότι αυτό το περιστατικό από μια οπτική είναι εξίσου σοβαρό με την αψυχολόγητη και σκοτεινή εξωτερικοποίηση του διωκτικού αντικειμένου που πραγματοποίησε το 2008 το κτήνος ο κορκονέας. Θεωρώ επίσης, και τελειώνω έτσι απότομα αυτή τη συλλογή σκέψεων, ότι τα ΜΑΤ είναι γεμάτα από άντρες-απασφαλισμένες βόμβες που είναι θέμα συγκυρίας το αν θα επιλέξουν εσωτερικοποίηση του διωκτικού τους αντικειμένου όπως ο συνάδελφός τους ή αν απλά θα δολοφονήσουν κάποιον άνθρωπο, ύστερα από σκέψη, με πρόθεση και σενάριο. 

τρομοκράτος

Αν νιώθεις τρομαγμένος είναι απόλυτα φυσιολογικό και αν η παράλυση του τρόμου σού προκαλεί θλίψη είναι πραγματικά εντάξει να την εκφράσεις. Δε ξέρω αν αισθάνεσαι περικυκλωμένος από τη παρατεταμένη απειλή, τη τρομοκρατία, αλλά από δω έξω έτσι φαίνεσαι. 

Γιατί η αιφνίδια επιστροφή του αεροπλάνου χωρίς ακριβή επεξήγηση είναι τρομοκρατία. Η παρασκηνιακή λήψη των αποφάσεων για τη ζωή σου από την μαριονέτα που δε φαίνεται πουθενά και αρέσκεται στην ιδέα να τη περνάς για καθυστερημένη είναι τρομοκρατία. Η "πολιτική" που άξαφνα αντικατέστησε την τεχνοκρατία είναι τρομοκρατία. Η οργανωμένη κλοπή όσων ακόμα σου έχουν απομείνει με το πρόσχημα πως θα σώσεις κάποτε τη πατρίδα είναι τρομοκρατία. Η μεθοδευμένη διαρροή στο τύπο που πατά στις χειρότερες ανασφάλειές σου είναι τρομοκρατία. Η αισιοδοξία των αρπακτικών που ψήφισες και που σε κρατούν ακόμα απ' τα γαμψά τους νύχια είναι τρομοκρατία. Το θράσος των χρόνιων συνενόχων να οραματίζονται τη οριστική κατατρόπωση της αξιοπρέπειάς σου ζητώντας εκ νέου ψήφο είναι τρομοκρατία. 

Και τώρα βλέπεις πως σε αυτή τη τρομοκρατία βρίσκεσαι μόνος στα χέρια του κράτους που περιθάλπτεις. Και τώρα καταλαβαίνεις πως σε αυτή τη τρομοκρατία αφήνεις τα ρυπαρά του χέρια να σε πιάνουν απ' το λαιμό. Σε αυτή τη τρομοκρατία το αναγεννημένο ακαδημαϊκό του προσωπείο σού στερεί τη περίσσεια δύναμης για να καταλάβεις πως το εξωραϊσμένο περίβλημά της είναι το λιπαρό τοίχωμα μιας πολιτικής παχυσαρκίας. 

Και ενώ σε βυθίζει η εκ των άνωθεν τρομοκρατία και ελπίζεις πως στον πάτο που θα καταλήξεις θα βρεις μια φυσαλίδα ονειροπόλησης αντί για σκατά, εκεί, στο πυθμένα της κατατρομοκράτησης σου, όπου η βρωμιά των μεθόδων θα επέτρεπε τη λέξη απόπατος και που ο φυσικός πόνος γίνεται το κίνητρο του επίκτητου σαδισμού, θα συναντήσεις τη παραδοσιακή πρακτική της κατ' επίφαση προστάτιδάς σου, της αστυνομίας. Ακόμα και ο πιο ευυπόληπτος, ο πιο νομοταγής των πολιτών να είσαι στέκεσαι τώρα ανασφαλής στο δέος της παράταξης των μηχανόβιων, στη θέα της πολεμικής εξάρτυσής τους, στην οσμή των χημικών τους απεκκρίσεων, στην ορμή της καθοδικής πορείας ενός γκλομπ σε μια απροφύλακτη πλάτη που κατά πάσα πιθανότητα είναι πλέον η δική σου (δες πιο κάτω 1, 2). Και δεν αργείς, ευυπόληπτε να καταλάβεις  πως ό,τι ως τώρα πίστευες ως ασφάλεια ήταν μόνο η άμυνα ζώνης ενός συστήματος που τρέπεται σε φυγή και ότι αυτοί που καλούσες για την υπεράσπιση της δημοκρατίας σου θα ήταν οι πρώτοι που θα σε τσάκιζαν σαν πραγματικά επέμενες να την εξασκήσεις. 

Δε ξέρω αν αισθάνεσαι περικυκλωμένος από τη παρατεταμένη απειλή, τη τρομοκρατία, αλλά από δω έξω έτσι φαίνεσαι. Περικυκλωμένος και από τα πάνω και από τα κάτω. Από τη σοφικιστικέ προσέγγιση της απάτης ως τη αδρή, πρωτόγονη βία. 

Τώρα, σαν νοικοκυραίος που είσαι, ανακουφιστικά απαλλαγμένος απ' το βραχνά των 20χρονων με τις κατσαρόλες που κρίνοντας από το ότι θα σαπίζουν στις φυλακές για 130 χρόνια υπήρξαν όντως η σπουδαιότερη απειλή για την ευζωία σου, μπορείς ελεύθερα να το εξομολογηθείς, να το βγάλεις από μέσα σου, να του προσδώσεις τις λέξεις που φωνάζουν μέσα απ' τη σιωπή της παρατεταμένης σου κατάθλιψης: Από όπου και να το δεις, από τα πάνω ή από τα κάτω, στη κορυφή ή στον πάτο, στη ζωή σου, στη δική σου ζωή, το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης. Και ας μη σπάσεις σαν νοικοκυραίος που είσαι, και ας μη καταστρέψεις ω ευυπόληπτε, και ας μη κάψεις, και ας καταδικάζεις ακόμα τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, αρκεί που το καταλαβαίνεις, που το νιώθεις, που δε μπορείς να το κρύψεις άλλο πια απ' την αμίλητη υπόλοιπη οικογένεια: στη ζωή σου, στη μία σου ζωή, το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης.

1. http://www.youtube.com/watch?v=8L43A8___-k
2. http://www.youtube.com/watch?v=Poqlfp5u380&feature=related

μαμμά μαζί σου

ολόκληρο το βίντεο εδώ. 

"Μη με βαρέσεις" είναι η φράση που θα προτιμήσει το παιδί μπρος στο υψωμένο χέρι ενός γονέα που το κακοποιεί συστηματικά. Και που θα τη προφέρει παρασυρμένο από τη παθητική προστακτικότητα της παρήχησης "μ-μ-β-ρ" μέχρις ότου η αυτοεκπληρούμενη προφητεία αυτής της παθητικο-επιθετικότητας να ικανοποιηθεί. 

Η εντολοδόχα από τα αφεντικά της κυβέρνηση της Ελλάδας και προσωπικά η πολιτική μαριονέτα Παπανδρέου είναι ο γονέας που υψώνει το χέρι. Πριν χτυπήσει κάνει σαφές ότι το παν γι' αυτή είναι να σώσει το παιδί της. Και πως γνωρίζει τον τρόπο γι' αυτό που δε μπορεί παρά να είναι μόνο ένας, μονόδρομος. Το παιδί ασφυκτιά πνιγμένο στη αντίφαση της απειλής του υψωμένου χεριού και της διαβεβαίωσης της γονεϊκής προστασίας. Όταν θα σηκωθεί απ' το πάτωμα, δε θα αντεπιτεθεί στη παράλογη βία αλλά θα επινοήσει το γονεϊκό δίκιο και θα υποταχθεί σ' αυτό. 

Χρονίως εθισμένοι στο πατρονάρισμα και στην αποπομπή της ατομικής ευθύνης, αφημένοι στην ασφάλεια του να χρειάζεται να δείχνουμε πολιτικά ενήλικες μόνο κάθε τέσσερα χρόνια πίσω από τα παραβάν, αναπαυμένοι στη λύση της μικροδιαφθοράς μας με το βουλευτάκο, αναζητήσαμε απρόσμενα τη χειραφέτηση αλλά φαίνεται ότι ξεχάσαμε να τη συνδυάσουμε με την ενηλικίωση.  Γι' αυτό και πιστέψαμε πως η ιδεολογία φέρνει τη βία και συμφωνήσαμε να την αποπέμψουμε, γι΄αυτό και καταδικάσαμε τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, γι΄αυτό και προς στιγμήν θεωρήσαμε πως ο παιδονόμος σύμμαχος αυτού του αντιφατικού γονέα, ο μπάτσος εν πλήρη εξάρτυση, θα μπορούσε να είναι ίσως και ένας από μας, να θέλει το δικό μας καλό. 

Διαψευστήκαμε αλλά αυτό μόνο στην ενηλικίωση μπορεί να μας ωθήσει. 

Η ιστορία που περιγράφει η αλληλουχία των παραπάνω εικόνων είναι τραγική. Είναι η ιστορία καθενός κατοίκου αυτής της χώρας που καλείται ξανά, μόνος, άοπλος, απροστάτευτος σαν παιδί να θυμηθεί να ενηλικιωθεί πριν ματωμένος εναποθέσει και πάλι τη μούρη του στο χώμα.  

απ' όπου και αν προέρχεται

Να θυμόμαστε μόνο πως στη προκειμένη, από τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, η μία πλευρά απουσιάζει, αλλά η άλλη είναι εκεί, πάνοπλη και ύπουλη όπως πάντα. Μας διασφαλίζει πρόσκαιρα το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε κλεισμένοι στο χώρο που μας αρμόζει, μα αν μας κλείσει το μάτι να ξέρουμε πως δεν είναι σημάδι συμπάθειας, είναι μόνο η άφατη απειλή πως για να κερδίσουμε κάτι περισσότερο από αυτό που μας ταΐζουν θα χρειαστεί να δώσουμε λίγο απ' το αίμα μας. 

να λέμε και τα καλά

Θα επισημάνω πρώτα μερικά σημεία για να με πείσω ότι η ορθή λογική είναι ακόμα ζωντανή:

1. Όταν μια διμοιρία εκπαιδευμένων πάνοπλων χτυπά κάποιον αριθμητικά έναν - αδύναμο - ακινητοποιημένο - άοπλο - όχι πια απειλητικό, όταν τον χτυπά επαναλαμβανόμενα, οργισμένα, με τη μέγιστη δύναμη και με τη χρήση οργάνων, όταν τον χτυπά στοχευμένα στο κεφάλι και όχι στον μηρό ή στη κνήμη όπως είναι η συνήθης πρακτική ασφαλείας των κατασταλτικών δυνάμεων, τότε δικαιολογούμαι να πιστεύω ότι η πράξη αυτή είχε ως σκοπό τη δολοφονία. 

2. Παρόμοια, υποθέτω, σκέφτηκαν και οι προϊστάμενοι αυτής της διμοιρίας και έθεσαν τους παραπάνω δράστες σε διαθεσιμότητα, ενεργοποιώντας και πειθαρχικές διαδικασίες, υπονοώντας προφανώς ότι οι υφιστάμενοί τους ενήργησαν έκνομα και πέρα από το "λειτούργημα". 

3. κάτι που σημαίνει ότι οι δράστες της δολοφονικής απόπειρας θα έπρεπε να είχαν συλληφθεί επί τόπου από συναδέλφους τους, να είχαν περάσει από αυτόφωρο ή να ήταν ίσως προφυλακισμένοι,

4. Ή έστω, η δικαιοσύνη, αναγνωρίζοντας την ανάγκη για δικαιοσύνη, να είχε αυτεπάγγελτα κινηθεί, προς όφελος της κοινωνίας και τώρα να αφήναμε δικαστές, δικηγόρους (και γιατρούς) να ασχοληθούν περαιτέρω με το ζήτημα, ασφαλείς στη γνώση πως από τους φασίστες μπορεί να κινδυνεύουμε αλλά από τη πολιτεία όχι. 

Η ορθή λογική καταλαβαίνω ότι μπορεί να προκαλέσει και χάχανα ώρες ώρες. 

Και αποπειρώμαι τώρα να διαβώ τους σκοτεινούς λαβυρίνθους πέραν των ορίων της ορθής λογικής:

Ο υπουργός υπεύθυνος των σωμάτων ασφαλείας των πολιτών αναγνωρίζει πως υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα στην αστυνομία. Αυτό δείχνει πως ο υπουργός είναι και ήταν διακοσμητικό στοιχείο -τουλάχιστο- στη διαδικασία παραγωγής πολιτικής προς όφελος της δημοκρατίας και του πολίτη. Αν είχε παραμείνει η ελάχιστη πίστη στο οτιδήποτε θα ήλπιζα, όταν ο πρωθυπουργεύοντας συνερχόταν από τη μαστούρα του σκανδιναβικού του παραδείσου, να τον ξαπόστελνε ως διαχρονικά ανίκανο και να ξανακούγαμε για δαύτον μόνο όταν τον καλούσε η δικαιοσύνη για περισσότερες εξηγήσεις. Στ' αλήθεια όμως αυτό δεν έχει τη παραμικρή σημασία. Στο μεταξύ, θα αρκεστώ στη παραδοχή από τα χείλη του υπουργού ότι το παρακράτος -που λέγεται παρακράτος γιατί νόμιμα λειτουργεί πέρα από το νόμο ή τη δημοκρατία- υπάρχει. Και στην επιβεβαίωση αυτού που η κοινωνία γνωρίζει από καιρό, ότι σημαντικό κομμάτι του παρακράτους αγκαλιάζεται με ασφάλεια από την αστυνομία. Άραγε πόσο ξεπερνώ τα αδιάκριτα όρια της παράνοιας αν υπονοήσω από τα παραπάνω πως στη τριτοκοσμική δημοκρατία μας κράτος και παρακράτος περπατούσαν μέχρι τώρα χέρι χέρι; Και συνεπικουρώντας στον τρόμο, αν θεωρήσω πως το οργανωμένο παρακράτος έχει ξεφύγει πλέον από τα φιλόξενα χέρια του κράτους, πόσο φίλο θα με κάνει με τους μαχόμενους αγωνιστές κατά των αεροψεκασμών;

θα περάσει ο φασισμός

Όσοι ακόμα θεωρούν ότι οι πολιτικοί απόγονοι του χιτλερισμού είναι απειλή για τη κοινωνία βρίσκονται στην εξαιρετικά δύσκολη θέση κάθε τους δράση να αποτελεί το επιπλέον κίνητρο για τα ασπόνδυλα της ακροδεξιάς να μεθοδεύουν περισσότερο το μίσος τους απέναντι σε ό,τι ανθρώπινο. 

1. Η αυτοοργάνωση και πολιτική παρουσία των εξαθλιωμένων στα γκέτο του Αθηναϊκού κέντρου δε αποτελεί πια πολιτική φιλοδοξία των αναρχικών ή των αριστερών αλλά μια πράξη επιβίωσης για εκείνους. Και επειδή, η αναγκαιότητα της αυτοοργάνωσης έχει τόσο χαρακτηριστικά υποβιβαστεί στο ζήτημα της επιβίωσης, η παρουσία των μεταναστών ως συνειδητοποιημένες πολιτικές οντότητες μπορεί από τώρα να εκληφθεί ως ένα καλόγουστο αστείο. Ο εξοπλισμός τους και η συντονισμένη αντεπίθεση απέναντι όχι μόνο στα ακροδεξιά τομάρια που τους δολοφονούν αλλά και σε οτιδήποτε τα υπερδιεγερμένα αισθητήριά τους αντιληφθούν ως απειλή δε μπορεί παρά να είναι το ζοφερό επόμενο βήμα. 

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι ακροδεξιοί εγκληματίες για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

2. Η μαζική οργανωμένη αριστερά, συντεταγμένη προφανώς για λόγους που ξεπερνούν τη νεοναζιστική απειλή, θα μπορούσε σε ένα απόγευμα να τσακίσει τα ακροδεξιά κατακάθια. Αλλά επειδή διαδοχικά μνημόνια εξαθλίωσης δεν στάθηκαν αρκετά για μια ενιαία αριστερά, μεμονωμένες οργανώσεις- πρωτοβάθμιες, αυτόνομες, κόκκινες, μαύρες, οτιδήποτε- οπλισμένες με σφεντόνες και μολότοφ αποπειρώνται να υπερασπίσουν μια απροσδιόριστη, χαμένη τιμή, με ένα αποτέλεσμα που επιμένει τραγικά στο συμβολικό. 

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι ακροδεξιοί εγκληματίες για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

3. Αν στόχος της ήταν η δημοκρατική κοινωνία, θα είχε αποκοπεί προ πολλού ο βρωμερός λώρος που τρέφει την αστυνομία με τη νεοναζιστική ιδεολογία. Αν σκοπός της ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη οι τρεις μπάτσοι που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον διαδηλωτή θα είχαν ήδη συλληφθεί και κλειστεί στη φυλακή, όπως συμβαίνει άλλωστε με τα θύματα των εν ψυχρώ ενεργειών τους. Και ο πιο συντηρητικός, με κάποια παρακίνηση, καταλαβαίνει πια πως η δράση της αστυνομίας νομιμοποιεί τα πιο βρώμικα ένστικτα της κοινωνίας, από τα οποία εκείνη ζητά να προστατευτεί. 

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι ακροδεξιοί εγκληματίες για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

4. Στη Καθημερινή (και όχι στον στόχο), ο Έλληνας διαβάζει από τον κ. Μιχάλη Κατσιγέρα για τον ακτιβιστή της Χρυσής Αυγής. 

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι ακροδεξιοί εγκληματίες για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

1+2+3+4 μαζί

Και οπωσδήποτε είναι αυτό που χρειάζονται οι καπιταλιστές για να ανατροφοδοτήσουν τη δράση τους. 

Από όπου και να τω δω, το βλέπω μαύρο

πάμε στο Portland για καφέ;

Στο Πόρτλαντ, στις ΗΠΑ, υπάρχει ένα αυτόνομο χορτοφαγικό καφέ που ονομάζεται "το κόκκινο/μαύρο καφέ". Πρόκειται για ένα στέκι που διοικείται και λειτουργεί ως κολεκτίβα. Είναι υποθέτω κάτι παρόμοιο με τα ωραιότατα ελληνικά αυτόνομα στέκια που ξεφυτρώνουν στον αστικό ιστό σαν λουλούδια αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Εκεί πριν ένα μήνα συνέβη το εξής περιστατικό:

Ένα μέλος της κολεκτίβας, ο John Langley, καθάριζε το ψυγείο με τις μπίρες κάτω από τον πάγκο, όταν ένας αστυνομικός, ο James Crooker, εισήλθε στον καφενέ. Όταν ο John είδε τον αστυνομικό με τη στολή υπηρεσίας του και όλα τα συναφή ξαφνιάστηκε, αλλά κράτησε τη ψυχραιμία του και έκανε ό,τι τα μέλη της κολεκτίβας που εργάζονται σε αυτόνομα καφέ εκπαιδεύονται και αναμένεται να κάνουν: απέφυγε την αντιπαράθεση, δεν έκανε ερωτήσεις, και γρήγορα πήρε τη παραγγελία. Ο αστυνομικός παρήγγειλε έναν καφέ στο χέρι, και πήρε από τον John έναν καφέ στο χέρι. Τότε ο αστυνομικός άρχισε να συνομιλεί με ένα θαμώνα του καφέ και αυτό έκανε τον John να νιώσει άβολα. Έτσι, πήρε την απόφαση να ζητήσει ευγενικά από τον αστυνομικό να φύγει και ο αστυνομικός έφυγε χωρίς καμιά αντίδραση. 

Μετά το γεγονός, η Cornelia Seigneur (μια ανεξάρτητη δημοσιογράφος που έτυχε να τρώει στο καφέ), κατήγγειλε ότι ο αστυνομικός έπρεπε να είχε το δικαίωμα να παραμείνει. Ο John εξήγησε ότι η αστυνομία κάνει τον ίδιο και πολλούς από τους θαμώνες και τους συντρόφους να αισθάνονται άβολα. Ερωτηθέντες μάλιστα από τον John ανεπίσημα και οι άλλοι πελάτες, όλοι τους δήλωσαν ότι η παρουσία της αστυνομία τους έκανε να αισθάνονται ανασφαλείς. Η συζήτηση για το θέμα με τη κα Seigneur παρέμεινε πολιτισμένη και κράτησε ακόμα 20 λεπτά.

Την άλλη μέρα η κα Seigneur έγραψε για το περιστατικό στο μπλογκ της και σε μια τοπική εφημερίδα, και το θέμα αναδημοσιεύτηκε γρήγορα από τα τοπικά κανάλια, για να φτάσει με ταχείς ρυθμούς σε ειδησεογραφικά πρακτορεία και ιστοσελίδες, μέχρι τους κολοσσούς CNN και FOX. Το καφέ εξάλλου δέχτηκε εκατοντάδες γράμματα και email για το γεγονός, θετικά και αρνητικά. Τα μέλη της κολεκτίβας έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να απαντήσουν μιας και στο μεταξύ λόγω της απρόβλεπτης δημοσιότητας η πελατεία στον καφενέ μεγιστοποιήθηκε και οι ανάγκες για καλύτερο σέρβις ακόμα περισσότερο!

Τη ίδια στιγμή όμως, φορείς της πόλης κήρυξαν μποϋκοτάζ, διατυπώθηκαν ανώνυμες απειλές για βανδαλισμούς, ενώ ένας συνταξιούχος αστυνομικός (εκπροσωπώντας όπως έγραψε πολλούς συναδέλφους του) κατηγόρησε τα μέλη της κολεκτίβας ως "ολίγον ομοφυλόφιλους", τους απείλησε ότι η αστυνομία δε θα τους προστατέψει ποτέ σε στιγμή ανάγκης και ότι θα έπρεπε να σταματήσουν να απειλούν τη μικρή τους κοινωνία.

Για τα μέλη της κολεκτίβας, το μεγάλο ζήτημα όλης αυτής της ιστορίας ήταν αν η στάση του John, που ήταν δείγμα αυθόρμητης προσωπικής κρίσης, εμπεριείχε στοιχεία ρατσισμού και κοινωνικής διάκρισης. Στο παρελθόν είχαν εκδιωχθεί από το καφέ άτομα που κουβαλούσαν όπλα, φορούσαν διακριτικά μίσους ή ρατσισμού ή προκαλούσαν ανασφάλεια σε θαμώνες που έχουν υποστεί διάφορες μορφές βίας στο παρελθόν. 

Παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα της ανακοίνωσης της κολεκτίβας, σε απλή, όμορφη, κατανοητή γλώσσα:

Απορρίπτουμε κάθε μορφή ιεραρχίας και καταπίεσης. Στον δικό μας ιδανικό κόσμο, όλοι θα είναι σε θέση να δρουν μαζί ως ίσοι και να ανταλλάσσουν ιδέες ως τέτοιοι. Ωστόσο, ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι γεμάτος με ανισορροπίες δυνάμεων. Ανισότητες με βάση την εθνική προέλευση, την εθνικότητα, το φύλο, τη φυλή, τη σεξουαλικότητα και τη κοινωνική τάξη είναι βαθιά εδραιωμένες και θεσμοθετημένες με το νομικό μας σύστημα. Ως εκ τούτου, ένας ριζοσπάστης ακτιβιστής και ένας αστυνομικός είναι απίθανο να εμπλακούν σε διάλογο, μόνο και μόνο επειδή ο τελευταίος έχει την εξουσία να συλλάβει τον πρώτο (ή τουλάχιστον, να αυξήσει άμεσα την επιτήρηση και την παρενόχληση του). Μια αστυνομική στολή (πλήρης, με taser και πυροβόλο όπλο) είναι ένα ισχυρό σύμβολο της κρατικής καταπίεσης, της αδικίας και της βίας. Η παρουσία ενός αστυνομικού είναι συχνά αρκετή για να προκαλέσει φόβο σε πολλούς πολίτες-ιδίως σε εκείνους που πλήττονται δυσανάλογα από την ανάρμοστη συμπεριφορά της αστυνομίας. Μέχρι να αποκτήσουμε μια δίκαιη κοινωνία, θα αγωνιζόμαστε για να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες αυτών που είναι αόρατοι ή δυσάρεστοι, εκδιωγμένοι ή αδύναμοι. 

Μέχρι την 19η Μαΐου, οι μπάτσοι μπήκαν στο καφέ δύο φορές. Και στις δύο περιπτώσεις, προσπάθησαν να ανακρίνουν πελάτες σχετικά με κάποια αδικήματα, και τους ζητήθηκε να φύγουν όταν έγινε σαφές ότι δεν είχαν κανένα ουσιαστικό λόγο να είναι εκεί. Το "κόκκινο/μαύρο" καφέ δεν είχε καμιά πολιτική ενάντια των ένστολων όταν John έδρασε παίρνοντας μια τέτοια απόφαση. Από τότε όμως οι διαχειριστές του αποφασίσανε να μη δέχονται εν υπηρεσία αστυνομικούς. Η απόφαση αυτή ήταν αποτέλεσμα των ανησυχιών των μελών και της ανατροφοδότησης από τα άλλα μέλη της κοινότητάς τους.

Περισσότερα για το Red and Black Cafe, εδώ. 

παλιοχαρακτήρες

Μπρος στο τελευταίο περιστατικό αστυνομικής βίας η ανάλωση της σκέψης στα γνωστά προαιώνια πολιτικά/κοινωνικά ζητήματα για τη θέση της αστυνομίας στη ταξική πάλη, την ουσία της αστυνομικής καταστολής, ακόμα και το περισσότερο αντιδραστικό "ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες", είναι σαν την απόπειρα διαλόγου με ένα μπάτσο: άνευ νοήματος. 

Γιατί εδώ η σκέψη ακόμα αγκιστρώνεται σε πρωτόγονα θέματα, της εποχής της στοιχειώδους οργάνωσης κανόνων και τρόπων συμπεριφοράς μεσα στην κοινωνία.

Δεν είναι μόνο το προσωπικό τους μένος, το εξατομικευμένο τους μίσος, το αυτονόητο δικαίωμα της επιβολής, ο τραμπουκισμός της  άγριας δύσης. Αυτοί οι άνθρωποι μισούν την κοινωνία και αφήνονται  επισήμως να σταθούν μέσα της απαίδευτοι και απολίτιστοι, μισάνθρωποι και μισαλλόδοξοι, σεξιστές και ρατσιστές, Κορκονείς και Σαραλιώτηδες. Οι ψυχοπαθητικές  τους προσωπικότητες διαφέρουν από κάποιες πίσω από τα κάγκελα μόνο στο ότι οι δικές τους κουβαλούν τα όπλα τους νόμιμα και πάντοτε καταφέρνουν να τη βγάζουν καθαρή. Ο "μπάτσος" για αυτή τη κατηγορία ένστολων είναι ο κερδισμένος τους τίτλος τιμής.

η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι (ασφάλεια και κόκα κόλα)

... ο κ. υπουργός, αφού εξέφρασε τη συμπαράστασή του στους τραυματίες και ευχήθηκε για την ταχεία ανάρρωσή τους, έκανε λόγο για «απεχθή και φρικαλέα» τυφλή βία εναντίον 20χρονων παιδιών και ζήτησε συσπείρωση των πολιτών γύρω από τη Δημοκρατία. Ο υπουργός έστειλε μήνυμα και προς την κοινωνία ότι «είμαστε παρόντες» και προς τους δράστες πως «η απάντησή μας θα είναι άμεση και αποφασιστική».

Δεν θα επιτρέψουμε, είπε ο κ. υπουργός προστασίας του πολίτη, να μετατραπεί η χώρα «σε επικράτεια του φόβου» και διαβεβαίωσε πως «οι θρασύδειλοι δολοφόνοι θα συλληφθούν και θα παραδοθούν στη Δικαιοσύνη».

Η κα υπουργός υγείας επίσης εξέφρασε και εκείνη την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή της στους τραυματίες και στους οικείους τους...

τα παραπάνω αποτελούν μια πιστή αντιγραφή από εδώ,

(υποσημείωση: σε αυτό το  εδώ ο υπουργός προστασίας του πολίτη δεν αναφέρεται στους πολίτες της φωτογραφίας)

στη λωρίδα της ΓΑΔΑ

Σκέφτομαι τα πρόσφατα γεγονότα των Εξαρχείων και την κατάληψη της περιοχής από εκατοντάδες κρανοφόρους, γνωστούς αλλά -παρανόμως- άγνωστους αστυνομικούς. Παρακάμπτω το ότι κάποιος διέταξε τη παρουσία τους εκεί έχοντας συγκεκριμένες προθέσεις, το ότι οι ίδιοι παραμένουν απαίδευτοι και ανεκπαίδευτοι και το ότι αποτελούν το κατώτερο κρίκο μιας αλυσίδας με βεβαρυμένο ιστορικό και καταπιεσμένα ένστικτα. Θέλω να περιοριστώ στη δράση τους και στο τρόπο που επικοινωνούν αυτό που είναι με την υπόλοιπη κοινωνία.

Η προάσπιση της νομιμότητας έχει γι' αυτούς αντικατασταθεί από το αυτονόητο δικαίωμα του οπλισμένου, το "έτερο" είναι ποινικοποιημένο από μια ιδιότυπη αίσθηση δικαίου, και η νεολαία -η ίδια η πηγή στρατολόγησής τους- το βασικό πεδίο άσκησης της δικής τους δικαιοσύνης. Μόνο που δεν είναι εκεί για να διακρίνουν τον ένοχο απ' τον αθώο. Η αποστολή τους, δηλαδή η άνευ όρων και προϋποθέσεων καταστολή, μοιάζει  και αυτή να είναι αλλοτριωμένη, σαν να μην έχουν και οι ίδιοι επαφή με αυτό το "ιερό" τους λειτούργημα. Η εξουσία τους ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο καθορισμένη, μα η ουσία αυτής τόσο ακαθόριστη.

Αλλά γι' αυτούς, η διά του τρόμου επιβολή αυτής της ακαθόριστης εξουσίας μοιάζει να είναι η ουσία, το θεμέλιο όλης τους της ύπαρξης, το σημείο αναφοράς που παρέχει τον ύστατο νοηματικό τους ορίζοντα, κάτι για το οποίο αξίζει να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους. Αλλά, κατά ένα μαγικό τρόπο, το μόνο που υπάρχει πραγματικά δεν είναι η επιβολή,  είναι μόνο αυτά τα άτομα και η δραστηριότητά τους.

Και όπως θα έγραφε ο Λακάν, αυτό δεν είναι μια βαθιά αλήθεια με την οποία οφείλω να ταυτιστώ, αλλά μια αφόρητη αλήθεια με την οποία πρέπει να μάθω να ζω.

ο γ@μιάς της γειτονιάς σας

Κάποτε οι συνοικίες σας ήταν ασφαλείς, φρόντιζε γι' αυτό ο αστυνομικός της γειτονιάς σας. Από φέτος όμως αλλάζει, τώρα θα έχετε το γ@μι@ της γειτονιάς σας

ελευθεριακός έρωτας

Φοιτητές, μαθητές, μετανάστες, αγρότες, ψαράδες, δάσκαλοι, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, οικολόγοι, τα ίδια τα αδέρφια τους οι αστυνόμοι, άρρωστοι, ΑμΕΑ, συνταξιούχοι, γιαγιάδες στην Ασκληπειού ακόμα και ζαρτινιέρες...Όλοι κάποτε δοκίμασαν το βαρύ χέρι του νόμου. Μα, ενώ μέχρι τώρα ξέραμε πως η ελληνική αστυνομία μόνο δέρνει...

...αυτές τις μέρες, που η ανακοινώθηκε η νέα της μεγάλη επιτυχία, μάθαμε ότι η αστυνομία γ@μ@ει κιόλας...

παράκληση νούμερο 3 και τελευταία

παρακαλείται ο 21χρονος ματατζής να τα καταφέρει...
κανείς δεν αξίζει να πεθαίνει υπηρετώντας αυτό το χυδαίο κράτος

δε μασάμε

Και για όσους δύστυχους η αλλαγή της γκαρνταρόμπας φαντάζει με άπιαστο όνειρο, μην ξεχνάτε ότι

εμείς κάνουμε τα ρούχα και όχι τα ρούχα εμάς

αποκάλυψη τώρα

Ιδού η πραγματική πρόταση της ανταγωνίστριας Marks & Spencer για την ελληνική αστυνομία!