με αφορμή την αναμενόμενη αλλά παθιασμένη αντίδραση των κυρίαρχων καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης και των ελεεινών ηλεκτρονικών τους παραφυάδων ενάντια στις μικρές, καθημερινές, συντεχνιακές απεργίες -για τις πανεργατικές, γενικές απεργίες το δημοσιογραφικό σινάφι εξυπηρετεί τα αφεντικά του με το να τις θάβει στο όνομα των δικών του εργασιακών συμφερόντων- παραθέτω μεταφρασμένο ένα απόσπασμα από ένα σχεδόν βλακώδες βιβλίο που με απασχόλησε το τελευταίο διάστημα, την ανάγνωση του οποίου όμως υπέμεινα μέχρι τέλους:
Μια σημαντική κυβέρνηση της Δύσης αναζητώντας τα πραγματικά αίτια των συνεχιζόμενων απεργιών στην βιομηχανία της ανθρακωρυχίας απευθύνθηκε σε ένα ερευνητικό ινστιτούτο του οποίου το έργο βασίζεται στη ψυχαναλυτική σκέψη και εκπαίδευση. Οι ερευνητές του ινστιτούτου, ανταποκρινόμενοι στο αίτημα, συμπέραναν ότι οι ανθρακωρύχοι είχαν αναπτύξει συμπλέγματα διότι "έσκαβαν" στο εσωτερικό της μάνας γης και μια τέτοια δραστηριότητα ήταν επόμενο να οδηγήσει σε αγχώδη κατάθλιψη καθώς και στην ανακίνηση του Οιδιπόδειου, κάτι που δε θα μπορούσε παρά να προκαλέσει ανορθολογιστικές συμπεριφορές, όπως δηλαδή απεργία (The philosophical defense of psychiatry, Lawrie Reznek, p.23, μετάφραση δική μου).
Πολιτικά σκόπιμη ή όχι, η παραπάνω κυβερνητική απόπειρα ακροβάτησε στα όρια του γελοίου κάνοντας χρήση ενός κατά τ' άλλα αποτελεσματικότατου εργαλείου: της οριοθέτησης μιας κοινωνικής αναγκαιότητας με όρους παθολογίας που ένας ιδιότυπος νομικός θετικισμός τους κάνει αδιαπραγμάτευτους. Ακριβώς επειδή και η ελληνική κοινωνική ισορροπία ακροβατεί βυθισμένη στη σύγκρουση που προκαλούν τα αμφίθυμα μηνύματα του ενστίκτου της επιβίωσης και της δημοσιογραφικής/κυβερνητικής προπαγάνδας, η χρήση ψυχολογικών εργαλείων αναμένεται ως ισχυρό όπλο στη φαρέτρα της άρχουσας τάξης μέχρι την οριστική κατάρρευση της αντίστασης του πληθυσμού. Προφανώς, συνεπικουρούμενη από την ανίκητη πρόσκρουση του αστυνομικού γκλομπ σε κάποιο ανθρώπινο κεφάλι. Ελπίζω μόνο στην επίσης ανίκητη ελληνική ξεροκεφαλιά και στην αθεράπευτη ιδιότητα της μικροαστικής βλακείας των γελοίων δημοσιογράφων.
Είθε το πνεύμα του Erich Fromm να τους στοιχειώνει για πάντα!
ο τίτλος είναι ένα ευτυχές λογοπαίγνιο με τη λέξη strike (=χτύπημα αλλά και απεργία) από τον Ιρλανδό ποιητή William Butler Yeats
