Διάβασα τις πρόσφατες δηλώσεις του Ντέιβιντ Κάμερον για την πιθανή απαγόρευση της μετανάστευσης απ' την Ελλάδα στην Μ. Βρετανία και παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις διάφορες συζητήσεις στους ιστοτόπους. Ιδού οι δικές μου σκέψεις για το θέμα, φιλτραρισμένες από την ελάχιστη εμπειρία του εργασιακού ξεπατώματός μου στο Λονδίνο τη τελευταία τετραετία.
Παραδέχομαι ότι ως "εργάτες" οι Έλληνες προσαρμόζονται στην εργασία ταχύτατα, ανταποκρίνονται εύκολα στις συνθήκες πίεσης, μπορούν να ασχοληθούν ταυτόχρονα με πολλές εργασίες, είναι ευέλικτοι, δημιουργικοί και με φαντασία. Και αυτό, όχι γιατί έχουν κάτι εξαιρετικό στα γονίδιά τους αλλά γιατί καταφέρνανε επί χρόνια να τα βγάζουν πέρα σε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, χωρίς σύστηματικοποίηση και μεθοδολογία, χωρίς ομαδική εργασία, χωρίς υποστηρικτικό πλαίσιο, χωρίς ειδική εκπαίδευση, χωρίς επιβράβευση ηθική, ψυχική και οικονομική, χωρίς αυτό που χρειάζεται για να ασχοληθείς τέλος πάντων αποκλειστικά με ό,τι γνωρίζεις να κάνεις και για ό,τι σε χρειάζονται. Και όταν τέτοιοι εργάτες καλούνται να ανταποκριθούν σε μια εργασία με τις παραπάνω προϋποθέσεις και που συνήθως αυτές οι προϋποθέσεις υπάρχουν στους εργασιακούς χώρους της Αγγλίας, είναι προφανές ότι θα είναι και δημιουργικοί, και παραγωγικοί και με επιβράβευση.
Τέτοιοι εργάτες όμως δεν είναι μόνο οι Έλληνες στην Αγγλία. Είναι και οι Σομαλοί, και οι Πακιστανοί και οι Τζαμαϊκανοί και οι Πολωνοί και οι Αλβανοί και οι Κολομβιανοί και οι Μεξικάνοι. Είναι όσοι καταφτάνουν από τριτοκοσμικές χώρες όσον αφορά την εργασία. Και οι λόγοι ευνόητοι. Σε τι διαφέρουν συνεπώς οι Έλληνες της Αγγλίας από τους υπόλοιπους των τριτοκοσμικών εργασιακά χωρών ώστε να καθιστούν τις δηλώσεις του άγγλου πρωθυπουργού για το κλείσιμο των συνόρων τουλάχιστον ατυχείς;
Προφανώς η υψηλή μόρφωση, η κατοχή της τεχνογνωσίας, η εξειδίκευση, η εμπειρία του βρετανικού πανεπιστημίου που τους κάνουν εργατικό δυναμικό πολύ υψηλής ποιότητας. Οι Έλληνες που εργάζονται στην Αγγλία δεν είναι χειρωνάκτες. Δεν είναι η εργατική τάξη των white british που μαστίζεται από τη βία, τη χρήση ουσιών, την έλλειψη υψηλής εκπαίδευσης, την μεταφερόμενη από γενιά σε γενιά ανεργία και κουλτούρα των επιδομάτων. Και επίσης δεν είναι οι μετανάστες που θα περιοριστούν στη μικρή τους κοινότητα και στις θρησκευτικές τους σέχτες ανοίγοντας μαγαζάκια και μεταφέροντας τις λιγοστές τους λίρες κάθε τόσο στις φτωχές τους πατρίδες. [Όταν κάποτε μια συνεργάτης μου από τη Ζιμπάμπουε με ρώτησε σε ποια περιοχή του Λονδίνου βρίσκεται η ελληνική κοινότητα δυσκολεύτηκα να τις εξηγήσω για την ελληνική μεγαλοαστική τάξη που εκκλησιάζεται στο Bayswater, τους χιλιάδες φοιτητές, τους γιατρούς, τους μηχανικούς, του αρχιτέκτονες, τους οικονομολόγους που δεν έχουν και ιδιαίτερο λόγο να γκετοποιηθούν στα council estates και στις εξαθλιωμένες γειτονίες του νοτιοανατολικού Λονδίνου].
Η αγγλική οικονομία επί χρόνια έχει πάψει να στηρίζεται στα λερωμένα χέρια της εργατικής της τάξης. Ο πλούτος της τις τελευταίες δεκαετίες παράγεται από τις επιχειρήσεις στο Σίτυ και την έρευνα των ινστιτούτων και των πανεπιστημίων της γι΄ αυτό και χρειάζεται τέτοιου είδους εξειδικευμένους εργάτες. Το Λονδίνο, πρωτεύουσα ενός απάνθρωπου και χωρίς έλεος καπιταλιστικού της συστήματος, δε δίνει δεκάρα για τη χώρα προέλευσης αυτών που θα παράγουν τον πλούτο. Χρειάζεται μόνο τη γνώση, τη τεχνογνωσία, τη φιλοδοξία και την άνευ όρων παράδοση στην εργασία από αυτόν που θα αποφασίσει να συνεισφέρει. Χρειάζεται τον υψηλής εκπαίδευσης εξειδικευμένο εργάτη. Τον Έλληνα και κάθε Έλληνα αυτού του κόσμου που η ταυτότητά του θα έχει πρώτα κατατεθεί στα αζήτητα. Και θα τον ξεζουμίσει και αφού πάρει από αυτόν και τη ψυχή του, θα του καταδείξει πόσο αναλώσιμος είναι και πόσο αντικαταστάσιμος και πόσο ένα και μόνο καλολαδωμένο γρανάζι στην οικονομική αλυσίδα του είναι.
Ο Κάμερον, πρωθυπουργός των συντηρητικών, μεγαλοαστός και αδιαμφισβήτητος υπερασπιστής της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, προφανώς και δεν είναι τόσο ανόητος να στερέψει ηλιθιωδώς τη πηγή τέτοιου είδους πολύτιμων παραγωγών πλούτου για τη τάξη που εκπροσωπεί. Κάτι άλλο ενδεχομένως να θέλει να υποσημειώσει. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ τι, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Αλλά δε μπορώ πλέον να παραβλέψω πως πολλοί Έλληνες καταφτάνουν στην Αγγλία όχι ως φιλόδοξοι επιστήμονες έτοιμοι να συνεισφέρουν τη τεχνογνωσία και τη δημιουργικότητά τους στη παραγωγή αλλά ως φτηνά εργατικά χέρια και με το πανεπιστημιακό πτυχίο αφημένο σκοπίμως στη κορνίζα του δίπλα στο εικόνισμα της παναγίας. Σαν τους παππούδες τους που πήγαιναν στη Γερμανία και την Αυστραλία, για να βρουν "ό,τι υπήρχε... δουλειά να είναι και ό,τι να είναι" στις φάμπρικες και τα εστιατόρια. Τέτοιους όμως ο Κάμερον έχει πολλούς, πιο φτηνούς, σε μεγαλύτερη ανάγκη, που θα του δουλέψουν περισσότερο και θα του καταναλώσουν περισσότερο. Δε χρειάζεται και Έλληνες. Και ιδιαίτερα Έλληνες νταβραντισμένους, θυμωμένους, άναρχους, απελπισμένους, και προοδευτικά πτωχευμένους, με τα ευρωπαϊκά τους δικαιώματα, τις συνθήκες του Σένγκεν και τα λοιπά αστειάκια που τα ακούνε οι bankers του City και ξεκαρδίζονται.
