αίμα τιμή χρυσό ταξί

Η οπτική των ταξιτζήδων θα μπορούσε να είναι και ένας μεγεθυντικός φακός στις αλήθειες των δρομολογίων μέσα στη ζωή, μιας και οι ίδιοι με ένα μοναχικό τρόπο συνδιαλέγονται με κάθε κοινωνικό στρώμα, σε κάθε γωνιά της πόλης, μέρες και νύχτες. Θα μπορούσαν οι ταξιτζήδες να είναι μόνιμοι αντιήρωες της ζωής, όταν οι ίδιοι δεν γίνονται οι ήρωες του δικού τους μικροαστικού μικρόκοσμου. Γι' αυτό η οπτική τους έχει χρησιμοποιηθεί τόσο συχνά (και επιτυχημένα) σε αυτή τη σπουδαία αναπαράσταση της ζωής, τον κινηματογράφο. 

Οι ταξιτζήδες εκείνοι που θα εμπλουτίσουν τις χειρότερες πλευρές του μικροαστισμού τους με τη βρωμιά του ελληνικού φασισμού, εμπνευσμένοι από την επιθετικότητα της "αντισυστημικής" τοποθέτησης των χρυσαυγιτών και βεβαίως την καλπάζουσα φασιστική επέλαση, μέσα από το σωματείο ταξιτζήδων της χρυσής αυγής ενδεχομένως να θεωρήσουν τους εαυτούς τους κάτι σαν κινηματογραφικούς αντιήρωες. Η εξαχρείωση της καθημερινότητας ίσως να επισημοποιηθεί ως η μεγαλύτερη εμμονή τους. Και η αϋπνία του νυχτερινού δρομολογίου να τους μετατρέψει σε υπερευαίσθητους δέκτες της μαύρης πραγματικότητας η οποία μέσα από το διαταραγμένο χρυσαυγίτικο ψυχισμό τους να πάρει μια αρρωστημένη διάσταση.

Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής όμως δε μπορεί να είναι ο διαταραγμένος Ντε Νίρο του Σκορσέζε. Ο Ντε Νίρο, παρανοϊκός και τραυματισμένος ψυχικά εξεγείρεται μόνος και χτυπά με τη άγρια βιαιότητα χωρίς να επιτυγχάνει και τελικά καταπέφτει. Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής αντίθετα είναι αυτό που προκύπτει όταν ο φασισμός έχει ήδη ποτίσει τη ζωή, τη καθημερινότητα, όταν έχει φωλιάσει στις μικροαστικές καταβολές του. Ο χρυσαυγίτης ταξιτζής είναι αυτός που οδηγεί το "Ταξί" του Κάρλος Σάουρα.

Τη δεκαετία του '60, ο Κάρλος Σάουρα ήταν ένας από εκείνους τους ισπανούς σκηνοθέτες που κατάφερνε τη ζοφερή πραγματικότητα του φρανκικού φασισμού να τη απεικονίζει μέσα από τους διαθλαστικούς φακούς της αλληγορίας και της μεταφοράς, σκηνοθετώντας αριστουργήματα. Το '96, δε χρειαζόταν να καταφύγει στον υπαινιγμό, είχε τη δυνατότητα να παρουσιάζει ωμά τις ανησυχίες του για τα φρανκικά κατάλοιπα και τους νεοφασίστες απογόνους του. Έτσι έφτιαξε μια ταινία που διεισδύει χωρίς ωραιοποίηση ή υπερβολικές δραματουργίες στη ζωή μιας μικρής ομάδας ταξιτζήδων της Μαδρίτης δείχνοντας την φασιστική, εγκληματική τους δράση. Οι χαρακτήρες της ταινίας έχουν ήδη μετατρέψει το μικροαστισμό τους σε φασισμό. Το πως έφτασαν ως αυτόν δεν έχει σημασία. Και τον εκφράζουν ψύχραιμα και αποφασισμένα, μέσω αποτρόπαιων εγκλημάτων απέναντι σε άτομα του περιθωρίου, σε άτομα χωρίς φωνή και μέσα υπεράσπισης των εαυτών τους, δείχνοντας πως δεν είναι κάποια έμφυτη ψυχοπάθεια που μπορεί να σε κάνει απάνθρωπο τέρας, φτάνει μόνος του ο ασπασμός της χυδαιότητας της ναζιστικής ιδεολογίας.

Ολόκληρη η ταινία του Κάρλος Σάουρα, με ελληνικούς υπότιτλους, εδώ. 

Μια προηγούμενη ανάρτησή μου εμπνευσμένη πάλι από μια ταινία του Σάουρα, εδώ.

γιατί να είναι έτοιμος να κυβερνήσει;

Δεν γνωρίζω ποιες προϋποθέσεις οφείλουν να υπάρξουν προκειμένου ένα κόμμα να θεωρήσει εαυτόν έτοιμο να κυβερνήσει. Η σύγχρονη εμπειρία της δύσμοιρης Ελλάδας μάς λέει πως οι έτοιμοι να κυβερνήσουν ανήκουν σε δύο κατηγορίες. 

1. Στους επαγγελματίες του πασόκ και της νδ που επί τριάντα χρόνια βρίσκονται εγκατεστημένοι στη κυβέρνηση ή με ένα υπουργικό κοστούμι πάντα πρόχειρο στη ντουλάπα όταν βρίσκονται έξω από αυτή,  και
2.  Στους "τεχνοκράτες", τους διαφημισμένους μη πολιτικούς -και συνεπώς στο συλλογικό ασυνείδητο μη διεφθαρμένους και μη κλέφτες- τύπου Παπαδήμου και Στουρνάρα που απαλλαγμένοι και ηθικά από την εφαρμογή της θέλησης του ελληνικού λαού αφού ποτέ δεν εξελέγησαν εκτελούν τη διατεταγμένη υπηρεσία των αφεντικών τους αποφασίζοντας και πράττοντας προς όφελός τους.

Όλοι οι υπόλοιποι προφανώς και είναι ανέτοιμοι. 

Και χρειάζεται προσοχή γιατί κάποιοι από τους πολιτικούς απατεώνες του πασόκ, χρόνιοι χαμαιλέοντες που κατάφερναν όχι μόνο να αποφεύγουν να λογοδοτούν στους πολίτες για τη μετατροπή αυτών από πολίτες σε ξεφτιλισμένο κομματικό πελατολόγιο αλλά και να διατηρούνται σε θέσεις εξουσίας παρά την αποδεδειγμένη ζημιά που προκαλούσαν, αναζητούν τώρα με τον ύπουλο πασοκικό τρόπο την αναβάπτιση στη πολιτική κολυμπήθρα του αναβαθμισμένου ΣυΡιΖΑ, με διαπιστευτήριο προφανώς την αιώνια "ετοιμότητα να κυβερνήσουν". 

Αν για κάτι δεν είναι μετά βεβαιότητας έτοιμος ο ΣύΡιΖΑ να κάνει, δεν είναι το να κυβερνήσει. Είναι το να διαχειριστεί την ίδια τη χρεωκοπία που μαθηματικά χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε. Τη χρεωκοπία, την ευθύνη της οποίας δεν έχει μόνο το επί δεκαετίες πολιτικό σύστημα των απατεώνων αλλά και προσωπικά συγκεκριμένα πρόσωπα που εκλήθησαν να λάβουν πολιτικές αποφάσεις όλα τα τελευταία χρόνια: Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς και οι υπουργοί τους των οικονομικών. Προφανώς, τη πλέον κρίσιμη στιγμή, λίγο πριν την ώρα μηδέν, θα ήταν εξαιρετικά βολικό για όλους όσους τρέφονται από την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, τις τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού, τις πολιτικές μαριονέτες τους, τα συγκροτήματα των ΜΜΕ που τους σιγοντάρουν και τους φασίστες, να σκάσει η βόμβα που έχουν εκείνοι ανάψει στα χέρια μιας κυβέρνησης αριστεράς. Κάτι τέτοιο θα ήταν η τελευταία και η περισσότερο ύπουλη παγίδα που θα έχουν στήσει στους πολίτες. Και η δεύτερη πιο μεγάλη αλητεία που θα μπορούσα να φανταστώ στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία μετά της τρομερή εξαπάτηση και συκοφάντηση του ΕΑΜ στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.  

Αλλά επειδή ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ίσχυε σε τέτοιο βαθμό το "όποιος χάσει χάνεται" όσο σήμερα, η πολιτική αλητεία από αυτούς έχουν να χάσουν τα κέρδη τους και τα πλούτη τους δε μπορεί παρά να είναι αναμενόμενη. Συνεπώς ο χειρισμός της επερχόμενης χρεωκοπίας του λαού (και όχι βέβαια της άρχουσας τάξης) επαφίεται στην πολιτική ευφυΐα αυτών που σήμερα ηγούνται της αριστεράς.

Οι συνέπειες της χρεωκοπίας έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται ορατές, μιας και βρισκόμαστε στα πρόθυρά της. Φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, ανεργία, οριστική διάλυση της συνοχής του κοινωνικού ιστού, περιθώριο, μετανάστευση, βία, ανισότητα, αυτοκτονίες. Οι τίτλοι αρχής του έργου που θα παιχτεί ήδη προβάλλονται στη καθημερινότητά μας. 

Άρα το πραγματικό ερώτημα που χρειάζεται να τεθεί δεν είναι αν είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣύΡιΖΑ αλλά το πότε χρειάζεται να κυβερνήσει ο ΣύΡιΖΑ. Τη στιγμή που η Ελλάδα θα χρεωκοπεί ή όταν η Ελλάδα θα χρειάζεται μια κυβέρνηση για τη διαχείριση της επόμενης μέρας της χρεωκοπίας;

Με δεδομένη την χρεωκοπία εμπρός μας, προφανώς και δε είναι χρήσιμο να σκάσει η βόμβα της στα χέρια μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Γιατί ο λαός θα εκδιώξει τη κυβέρνηση της χρεωκοπίας με συνοπτικές διαδικασίες και τις συνέπειες της χρεωκοπίας θα κληθούν να διαχειριστούν οι αμέσως επόμενοι διαθέσιμοι. Που στη περίπτωση αυτή, με την αριστερά απ' έξω, δε μπορεί παρά να είναι το πλέον σκληροπυρηνικό εκτελεστικό χέρι της ολιγαρχίας ακόμα και οι ναζήδες φασίστες του λούμπεν θηριοτροφείου της. 

Εδώ που έχουμε φτάσει, και με το θεό να συνομιλεί μόνο με τον Σαμαρά και τους χρυσαυγίτες μητροπολίτες, χρειάζεται μόνο να αποφασίσουμε ποιος θέλει να διαχειριστεί τις παραπάνω συνέπειες και όχι απλά την είδηση της επίσημης χρεωκοπίας. Θα είναι η αριστερά ή οι χρυσαυγίτες; Η φτώχεια και η εξαθλίωση θα αντιμετωπιστεί με συμμετοχή μας στο πλούτο της παραγωγής ή ως δούλοι του κεφαλαίου; Η περιθωριοποίηση και η διάλυση της κοινωνίας θα αντιμετωπιστεί με αλληλεγγύη, συντροφικότητα και ανθρωπισμό ή με την ακροδεξιά βία; Η ανισότητα θα αντιμετωπιστεί με τη κοινωνική δικαιοσύνη ή τις διαχωριστικές γραμμές του μίσους;

Πολλοί θα διαφωνήσουν με τη διπολικότητα της παραπάνω παραγράφου και θα καγχάσουν με τον πρωτογονικό ρομαντισμό μου σχετικά με τις διαχειριστικές ικανότητες του ΣύΡιΖΑ στο πλαίσιο μιας χρεωκοπίας. Προφανώς και διατηρώ τις αυτονόητες επιφυλάξεις. Μα μέχρις ότου να πεισθώ για το εξαίρετο άλλο που δε βλέπω (και που δύσκολα προβλέπω στις εβδομάδες που απομένουν) θα συνεχίσω να εμπλέκομαι στα πλοκάμια αυτού του διπόλου, τρομαγμένος από την εναλλακτική του και τη καταστροφή που έρχεται.