άραγε τα παιδιά μας θα μοιάζουνε με εμάς;

Πώς τα καταφέρνει ο Αναγνωστάκης και στοιχειώνει τις αναρτήσεις μου 

Περισσότερη στάχτη και ποίηση εδώ.

σκέτοι κατίδηδες

Θυμάμαι ότι λίγα χρόνια πιο πίσω, σε μια σύναξη του πρωτεργάτη της απενοχοποίησης της φασιστικής ακροδεξιάς Καρατζαφέρη ένας παρευρισκόμενος χαιρέτισε ναζιστικά σε μια πρώτη δημόσια έκφραση αυτού του αθεράπευτου cognitive dissonance απ’ το οποίο υποφέρουν τα χρυσαβγίτικα κατακάθια. Τότε, αυτός ο χαιρετισμός καταδικάστηκε ως μεμονωμένο γεγονός. Θυμάμαι ακόμα ότι πριν μερικούς μήνες, ο αρχηγός της συμμορίας της χρυσής αβγής είχε δύο φορές δημόσια χαιρετίσει ναζιστικά, χαιρετισμοί που βρήκαν διάχυτη δημοσιοποίηση αλλά όχι θερμή καταδίκη. Δυστυχώς πέραν από πρωτοβουλίες αναρχικών ομάδων, κανείς μας δε φρόντισε να καθαρίσει τη βρωμιά πριν ακόμα αυτή καθιερωθεί ως η νέα μας επιδερμίδα. Τα χρυσαβγίτικα τομάρια βρομίζουν τώρα πια νόμιμα και θεσμικά με τη παρουσία τους τη κοινωνία.

Η δράση τους είναι συστηματική, οργανωμένη και -παρά τη μπόχα της- καθαρή. Η δυναμική τους τονώνεται από τις καθεστωτικές φυλλάδες, απενοχοποιείται θεσμικά από τη δικαιοσύνη και προστατεύεται από την αστυνομία. Περιπολίες, συσσίτια, αιμοδοσίες, νηπιαγωγεία, σχολεία, εργαστήρια, εργατικά συνδικάτα, εκδηλώσεις, συνάξεις, γιορτές. Δράσεις στοχευμένες στο μικροαστό που συντρίβεται, στον νέο που λουμπενοποιείται. Πράξεις που θεωρητικοποιούν τα θεριεύοντα βίαια ένστικτά του, κανονικοποιούν τις αδυναμίες του, εξουδετερώνουν τις αναστολές, παροχετεύουν την αναξιοπρέπεια της κοινωνίας στην αποχέτευση της εθνικής παλιγγενεσίας.

Το κάνουν στα φανερά. Αλλά το τρομακτικό είναι το το κάνουν ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο σθεναρά, ακόμα πιο αποφασιστικά όταν το κάνουν στα κρυφά. Για να ψάχνουμε όλοι μαζί το τι μας συνέβη όταν δούμε τα ποσοστά τους στις επόμενες εκλογές, για να μένουμε να αναζητούμε τα αίτια σαν εκείνοι θα βρίσκονται ήδη απέναντί μας με τα μαχαίρια, για να καθόμαστε να βρίσκουμε τις λέξεις όταν αυτές θα έχουν οριστικά χάσει το νόημά τους μέσα απ' τα βρώμικα στόματά τους.

Οι δράσεις τους είναι τόσο κρυφές ώστε πλέον όλοι τους να έχουν την αυτοπεποίθηση να τις κάνουν στα φανερά. Και το κάνουν. Έτσι, αυθόρμητα, χωρίς σκέψη, ασφαλείς στη γνώση πως δεν κινδυνεύουν, ισχυροί στη πίστη πως γνωρίζουν τον τρόπο, στη πεποίθηση ότι πλέον δεν είναι μόνοι, αφοσιωμένοι στη ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας τους. Αυθόρμητοι, υπερφίαλοι, υπερόπτες, αμόρφωτοι, κενοί, παιδιάστικα νάρκισσοι. Βουτηγμένοι στα μούσκουλα και στα ύστερα αναφιλητά εκλιπαρώντας σαν σε αποκάλυψη τη συγγνώμη.

Σκέτοι κατίδηδες.

η ακροδεξιά βία φτηνά ξεπλένεται

Η ξεφτίλα της ελληνικής δημοκρατίας ξεκινά από το ότι χρειάστηκε κοινοβουλευτική ψηφοφορία για να μπορέσει να βρεθεί προ των ευθυνών του απέναντι στη δικαιοσύνη (έστω και αυτή τη δικαιοσύνη) ένας κασιδιάρης. Προ των ευθυνών του αυτό το βίαιο, μισάνθρωπο υποκείμενο, σοσιοψυχοπαθητικής προσωπικότητας πρωτοπαλίκαρο μιας εγκληματικής συμμορίας με νεοναζιστικές πεποιθήσεις και φασιστικές πρακτικές. Για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας, σε απευθείας μετάδοση σε πανελλήνιο δίκτυο, στη τηλεόραση.

Και όμως, αυτό το άσυλο που προστατεύει τους κασιδιάρηδες και τους κεφαλογιάννηδες αυτής της χώρας ακόμα καλείται πολιτικό. Πολιτικό είναι το άσυλο που εκλήθησαν να άρουν οι πατέρες ενός έθνους που σαπίζει βουτηγμένο στην εξαθλίωση και την ανελευθερία του.  Πολιτικό γιατί θεσμοθετεί -υποτίθεται- και προστατεύει -θεωρείται- την ελευθερία λόγου και έκφρασης στο ναό της δημοκρατίας και -με μια κατάχρηση- την ελευθερία λόγου και έκφρασης έξω από αυτό, αλλά με μια παραφροσύνη καταλήγει να αποποινικοποιεί τη βία και το έγκλημα και εντός και εκτός αυτού. 

Τρεις βουλευτές της νέας δημοκρατίας (και ένας καθηγητής ιατρικής!) αποφάσισαν ότι αυτού του είδους το άσυλο -το πολιτικό άσυλο- δε έπρεπε να αρθεί για το υποκείμενο κασιδιάρης. Ένας απ' τους βουλευτές, γενικός γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος. Μια σπουδαία, παλικαρίσια πολιτική πράξη, από άτομα χωρίς ίχνος πολιτικής υπόστασης. Μια πράξη που δείχνει πόσο ξεκάθαρα στην κυρίαρχη ιδεολογία η αποποινικοποιημένη ακροδεξιά βία είναι πολιτική. Μια πράξη που δίνει επιτέλους στη γελοία ψηφοφορία τη πολιτική υπόσταση που θα όφειλε να έχει, όπως πλέον απαιτεί ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας. Μια πολιτική υπόσταση που αποδέχεται επισήμως ως πολιτικό επιχείρημα το τραμπουκισμό των κασιδιάρηδων, τη βία των παναγιώταρων, τη σκατοψυχία των φαηλοκρανιδιώτηδων, τον διανοητικό μεσαίωνα των λογιών λογιών υπουργικών συμβούλων και το πνευματικό βάραθρο νεοναζί μητροπολιτών. Το σκότος ως πολιτικό επιχείρημα, η σαπίλα ως πολιτική πράξη. Που θέλουμε δε θέλουμε καθορίζει πλέον τις ζωές μας. Και τις συνομιλίες μας. Και τις ψυχές μας.  

Τίμια ξεδιπλώνεται η ιδεολογία της ακροδεξιάς δράκας που διαχειρίζεται τις εντολές των δανειστών της κοινωνίας. Τίμια και γοργά. Με τη μπότα του φασίστα, το γκλομπ του μπάτσου, το μικρόφωνο του δημοσιογράφου, το γραμμάτιο του τραπεζίτη. Τώρα και με το φτηνό ξέπλυμα της βίας τους. 

Ασφυκτιώ

hasta proxima! Suerte

Πριν κάμποσα χρόνια, όταν ο Ούγκο Τσάβες βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του και πριν ακόμα υποψιαστεί ότι θα άφηνε ορφανό το λαό του χτυπημένος απ' τον καρκίνο, είχα την άτυχη έμπνευση να αφεθώ σε μια νοητική απεικόνιση του ως τον Γιώργο Καρατζαφέρη της Λατινικής Αμερικής.

Το καταλαβαίνω. Τεράστιο λάθος. Καταστροφικό ως προς την προσωπική μου αντίληψη των αναγκών ενός περήφανου λαού, πλούσιου σε φυσική και πολιτιστική κληρονομιά μα εξαθλιωμένου απ' τη συντριπτική επιβολή επάνω του της άρχουσας τάξης. Μα όπως κάθε νοητική απεικόνιση που ξεπετάγεται απότομα από τα κατάβαθα του ασυνείδητου και που καρφώνεται στη πρόσκαιρη μνήμη σαν ενοχλητική μελωδία έμεινε εκεί, στο νοητικό μου προσκήνιο σαν πικρή εμμονή, σαν γκρίζα επανάληψη, ένα οπτικό αποτύπωμα που αν δεν ήταν τόσο αισθητικά αποτρεπτικό θα μπορούσε απλά να ήταν αυτό που λέμε η κακιά στιγμή. Και που δεν έφευγε με τίποτα.

Τι και αν ο λαός από την απόλυτη φτώχεια ανέβηκε στη μερική φτώχεια. Τι και αν ο λαός από τα να πεθαίνει στα παραπήγματα απέκτησε μια στοιχειώδη δημόσια υγεία. Τι και αν η αμορφωσιά κατάφερε να γίνει μια στοιχειώδης παιδεία. Και οι από τα κάτω να βρουν μια φωνή. Και οι από τα πάνω να αμπαρωθούν πανικοβλημένοι μεταξύ των τειχών των πολυτελών τους σπιτιών. Ήταν ο Τσάβες που ήταν Καρατζαφέρης. Μια καταραμένη σφηνωμένη διαιωνιζόμενη άδικη νοητική εικόνα, παντελώς ασήμαντη στο κοσμικό επίπεδο, σαν μικρή τρίχα από τους αδένες του, αλλά τόσο ισχυρή στο φτωχικό μου μυαλό. Ο Ούγκο Τσάβες ως ο Γιώργος ο Καρατζαφέρης της Λατινικής Αμερικής.

Είχα γνωρίσει ένα Βενεζολάνο το καλοκαίρι του 09. Είχαμε ξεμείνει και οι δύο σε μια χαώδη εστία στο μίζερο εκείνο βροχερό λονδρέζικο καλοκαίρι και συζητάγαμε για ώρες. Αυτός δικηγόρος, γόνος βενεζολάνικης ελίτ, με ένοπλη συνοδεία στις μετακινήσεις του στο Καράκας, μου συστήθηκε ως αυτοεξόριστος που αναγκάζεται να δουλέψει εδώ, στο καλύτερο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου μέχρις να τελειώσει το διδακτορικό του στο LSE. Ο πατέρας του είχε τα αυτονόητα δικαιώματά του ως ελίτ μεγαλοαστός και η μάνα για χρόνια περιορισμένη στην έπαυλη. Οι υπάλληλοι του πατέρα, κάθε εβδομάδα, του έστελναν επιστολές με καλά κρυμμένες επιταγές λόγω του περιορισμού του χρηματικού ποσού που μπορούσε να μεταφέρει νομίμως έξω από τη χώρα. Είχε αλλάξει υπερβολικά η ζωή του με το που μπαστακώθηκε το κάθαρμα ο Τσάβες. Τι καλά να μπορούσε να εξαφανιζόταν και να ήταν όλα όπως πριν!

Το μίζερο, βροχερό λονδρέζικο καλοκαίρι του 09, και εκείνες οι λίγες στιγμές με τον μεγαλοαστό αυτοεξόριστο Βενεζολάνο δικηγόρο που ο Τσάβες έπαυε να είναι Γιώργος Καρατζαφέρης.

Αυτός ο Τσάβες είναι τώρα νεκρός. Από το τρυφερό σώμα αυτού του λαού έφυγε πια εκείνη η σκιά που το έκρυβε από τα αρπακτικά. Και εκείνα ξανά θα ακονίσουν τους κυνόδοντες για να ορμήξουν στους απροστάτευτους.