Τούτο το βίντεο κρύβει μια υπέροχη σημειολογία. Μου την αποκάλυψε ένας Άγγλος φίλος, όταν ενθουσιωδώς μου ζήτησε να θαυμάσω το πιθανό νέο απόκτημα της αγαπημένης του Λίβερπουλ.
Τι είστε, με ρωτάει, εσείς οι Έλληνες; Είστε ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, κόκκινοι από οργή, αφημένοι στο τρόμο της αβεβαιότητας μέχρι τη παράνοια; Ή Γιώργος Σαμαράς, καταραμένοι στη γοητεία αυτού που αποδέχεται το τετελεσμένο;
Υπερβολές, σκέφτηκα, ενός Άγγλου που τα έχει όλα και του μένει μόνο να μνημονεύει τη χαμένη του ορμή φαντασιώμενος την εν δυνάμει επαναστατικότητα ενός λαού που χάνει τα πάντα.
Και ξαναείδα τότε το βίντεο:
Το ωραίο απωθεί το τρομακτικό πασχίζοντας να το συνεφέρει ώσπου να αντιληφθεί τη ματαιότητα της προσπάθειας. Και εκείνο, το τρομακτικό, κινείται πίσω από τη πλάτη του ωραίου, αρνούμενο να αποσύρει τη ματιά του παρανοϊκού από πάνω του. Και εξέρχεται ύστερα από λίγο με τη βεβαιότητα μιας βίαιης ακαθοριστίας. Ποιος εαυτός μάς κοιτάει έτσι σαν του γυρνάμε τη πλάτη; Γελάω με αυτή την αντίστιξη, με το χάσμα ανάμεσα στους δύο πόλους της οικειότητας.
Μα -λες και δε θα μπορέσουμε ποτέ να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας- πέρα από το ωραίο, και πέρα από το τρομακτικό, μια άλλη σημειολογία κατατροπώνει το αστείο.
Πίσω από τον Σαμαρά παραμονεύει πάντα ένας Παπαδόπουλος.
