10+1 σκέψεις για την εξάρθρωση της χρυσής αβγής

1. Η χρυσή αβγή κατέρρευσε στη κυριολεξία σε μία νύχτα. Οι υπηρεσίες του κράτους (δικαστικές, διωκτικές και μυστικές) έδρασαν συντονισμένα και μυστικά με κατηγορητήριο που απλώνεται σε βάθος χρόνου και έκταση αδικημάτων. Είναι προφανές ότι η στοιχειοθέτηση του κατηγορητηρίου προετοιμαζόταν από καιρό, δεν είναι κάτι των τελευταίων δύο ημερών. Η κυρίαρχη τάξη είχε έτοιμο το εναλλακτικό πλάνο και τώρα το έθεσε σε εφαρμογή.

2. Το σχέδιο Β μπήκε σε εφαρμογή όταν το τέρας είχε ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Και όταν βέβαια μπήκε στο «πολιτικό» παιχνίδι η απειλή των εκλογών. 

3. «Ξήλωσαν την αστυνομία, ξήλωσαν την ΕΥΠ». Φράση ενός από τους συλληφθέντες νεοναζί. Αποκαλυπτική -μέσα από τη δήθεν αγανάκτηση- μιας βαθιάς διαφθοράς και ενός πανίσχυρου παρακράτους, κομμάτι του οποίου προφανώς ήταν οι ναζήδες. 

4. Τα γεγονότα των συλλήψεων απογυμνώνουν την δικαιοσύνη, τη κυβέρνηση, την αστυνομία, τους παπαγάλους των μέσων ενημέρωσης. Απογυμνώνουν την υποκρισία τους, την συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας, τη συστημική συμπόρευση με ένα οργανωμένο παρακράτος επί μήνες. 

5. Το πλήρες σκεπτικό για την εξάρθρωση της νεοναζιστικής συμμορίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα, εντός μηνών, θα εφαρμοστεί ακέραιο και ίσως πιο αποφασιστικό στο «άλλο άκρο» της θεωρίας που με ευλάβεια, συστηματικά και δίχως σημαντική αντίσταση καλλιεργείται τους τελευταίους μήνες. 

6. Το «εθνικιστικό κίνημα», όπως όλοι βεβαίως γνωρίζαμε, ήταν και είναι μια μπούρδα. Η ηθική και οι αρχές των χρυσαύγουλων φαίνονται από το ανύπαρκτο κύμα αλληλεγγύης των συλληφθέντων εγκληματιών. Τα λούμπεν, εγκληματικά και σοσιοπαθητικά στοιχεία αυτής της συμμορίας βεβαίως θα συνεχίσουν να σφάζουν και να μαχαιρώνουν στα σοκάκια των εργατικών συνοικιών διαιωνίζοντας την εγκληματική τους δράση. Σαν πυρήνες παρακράτους και όχι κίνημα. 

7. Η άρχουσα τάξη με μπροστάρη τη κυβέρνηση σάρωσε. ΣΑΡΩΣΕ. Ήταν μια τεράστια νίκη η ανακούφιση των μικροαστών νοικοκυραίων, η κατακράτηση των εν δυνάμει χρυσαυγιτών ψηφοφόρων, η περαιτέρω εξαπάτηση των εξοντωμένων και εξαθλιωμένων χωρίς πολιτική συνείδηση. Μεγάλη νίκη, άλλοθι μιας πολιτικής που θα συνεχίσει να εκφασίζει.  

8. Πόσο επιδραστικό είναι το αντιφασιστικό κίνημα στην Ελλάδα; Ποιος ο ρόλος του; Ποιο το μέγεθός του μπροστά  σε όλο αυτό το στημένο σκηνικό; Η φωνή του υπάρχει, ακούστηκε μαζικά και βροντερά τις τελευταίες μέρες, μα αναρωτιέμαι, πόσο στη πραγματικότητα διαπεραστική μπορεί να είναι μπρος στον εκκωφαντικό θόρυβο κράτους και παρακράτους. 

9. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με τον ολοκληρωτισμό, τη βία και τα φασιστικά χαρακτηριστικά αυτού του κράτους και αυτής της κυβέρνησης. Η προπαγάνδα για δήθεν νίκη της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και του συνταγματικού τόξου δε θα καταφέρει να καταπνίξει τις φωνές των δολοφονημένων μεταναστών στα τμήματα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο τοίχος του Έβρου, τις κραυγές των διαπομπευμένων οροθετικών, των εξαρτημένων, των φυλετικών μειονοτήτων, των ομοφυλοφίλων. Ο φασισμός είναι καλά εδραιωμένος στην ελληνική κοινωνία με ή χωρίς τη χρυσή αβγή. Δεν φεύγει με μηχανήματα της ΕΥΠ και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Η παιδεία, η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη και ένας λαός ενωμένος είναι ο τρόπος για τη ξερίζωσή του. 

10. Μια μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς έχει δυσθεώρητα εμπόδια να ξεπεράσει. Μυστικά, υπόγεια, συντονισμένα, οργανωμένα. Σε ένα κράτος διεφθαρμένο που χρόνια τώρα προχωρά χέρι χέρι με το παρακράτος. 

11. Μια μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς, με το λαό μπροστάρη στο δρόμο, μπορεί παρομοίως να ανατρέψει τα πάντα, εν μία νυκτί. 

Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Λονδίνου

Συμμετείχα τις προάλλες στη διαμαρτυρία για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που οργανώθηκε από διάφορες πολιτικές οργανώσεις του Λονδίνου, ελληνικές και βρετανικές, μπροστά από την Ελληνική πρεσβεία, στο Holland Park. Τη συγκέντρωση χαρακτήρισε η ταυτόχρονη παρουσία πολιτικών ομάδων πολλών διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων όπως οι οργανώσεις Λονδίνου του Σύριζα, της Ανταρσύα, του ΚΚΕ, των antifa αλλά και πολλών ανένταχτων, καθώς και προσώπων που απλά αισθάνονται την αηδία του καλπάζοντος ελληνικού νεοφασισμού και αποφάσισαν να ενώσουν μεμονωμένα τις δυνάμεις τους με τους υπολοίπους. Το βρήκα εξαιρετικά θετικό ότι όλοι οι παραπάνω συναντηθήκαμε επιτέλους κάπως οργανωμένα στο Λονδίνο. Έστω και με αυτή τη τραγική αφορμή, ακόμα και αν στηθήκαμε σε απέναντι πεζοδρόμια, ακόμα και αν αντιδράσαμε ποικιλότροπα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα έντασης αυτής της ωραίας ειρηνικής διαμαρτυρίας.

Το καλύτερο νομίζω όμως ότι κρατήθηκε για το τέλος της διαμαρτυρίας. Το γεγονός δηλαδή ότι αρκετό κομμάτι του κόσμου που παραβρέθηκε έξω απ' τη πρεσβεία, παρέμεινε και συμμετείχε σε μια ανοιχτή συγκέντρωση που οργανώθηκε λίγο αργότερα σε ένα ξέφωτο του παραπλήσιου Holland Park. Στη συγκέντρωση αυτή συζητήθηκε η παρούσα συγκυρία και η αναγκαιότητα της δράσης συγκεκριμένα απέναντι στην υπαρκτή και καλπάζουσα φασιστική απειλή στην Ελλάδα καθώς και πώς οι Έλληνες του Λονδίνου θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε αυτή (στη δράση εννοώ). Συμφωνήθηκε ότι θα άξιζε μια ανοιχτή αντιφασιστική συνέλευση Λονδίνου να έπαιρνε ένα πιο οργανωμένο σχήμα. Έτσι αυτό το αρχικό εγχείρημα του Holland Park καταρχήν συνεχίζεται. 

Είναι σημαντικό να τονίσω ότι ΔΕΝ αποτελώ κανενός είδους εκπρόσωπο της συνέλευσης αυτής. Απλά συμμετείχα και θεωρώ σημαντικό να δημοσιευθεί περαιτέρω και να συμμετέχουν όσοι περισσότεροι γίνεται. 

Για κάθε ενδιαφερόμενο, Έλληνα κάτοικο του Λονδίνου ή επισκέπτη:

Η δεύτερη συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013, στα γραφεία της Unite. 

Διεύθυνση: Unite House, 128 Theobald's Road, Holborn, London, WC1X 8TN. 

Facebook event: εδώ

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και απευθύνεται σε ΟΛΟΥΣ όσους ενδιαφέρονται. Εννοείται πως όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο.

Για την ειδωλοποίηση του Παύλου Φύσσα

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Η σκηνή χιπ-χοπ του Περάματος. Χιπ-χοπ καλλιτέχνης. Hip hop artist. Και η υπόσταση αποκτά διαφορετικές διαστάσεις. Περισσότερο νόημα. Δημιουργία, καλλιτεχνία, η μουσική, το μήνυμα των στίχων. Killah P. Η μορφή του, με την ωραία κορμοστασιά, την αγέρωχη στάση, το μαντήλι του στο πρόσωπο, το μικρόφωνο στο στόμα, το «σιγά μη φοβηθώ» ουσιαστικό σύνθημα στην νεοναζιστική επέλαση. Γκράφιτι, στένσιλ, αφίσες. Η αναγωγή του πέρα από τον μέσο όρο, σε μια οικεία απόσταση, μέσα απ’ τα ηχεία μας, τα ακουστικά και τις οθόνες. Πόσο πιο απαλή γίνεται και για μας η απώλειά του. Πόσο λιγότερο απρόσφορη η δολοφονία. Και πόσο πιο ανακουφιστική η αποφορά της θλίψης μας, η διοχέτευση της δυσνόητα πολύπλοκής οργής μας.

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Πασχίζω να συναισθανθώ όσο μπορώ τι σημαίνει να χάνεις απ’ το μαχαίρι του νεοναζί τον γιο σου, τον αδερφό σου, τον φίλο σου, τον σύντροφό σου. Αδυνατώ να αγγίξω το συναίσθημα, ο πόνος μου περιορίζεται απλά στην ιδιότητά του ως συνομήλικός μου. Για να με προστατέψει. Ο Παύλος Φύσσας, σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, το πρόσωπο και για το οποίο θα δίνονται πλέον οι μάχες, το όνομα στα χείλη όσων ακόμα παλεύουν για την αξιοπρέπεια τους. Πόσο λιγότερο αβάσταχτος ίσως να είναι έτσι ο θάνατός του για τους αγαπημένους τους, πόσο λιγότερο επώδυνη έτσι η ξαφνική απώλειά του για εκείνους που τον ‘χάσαν, τον πατέρα, τη μάνα, τον αδερφό, το φίλο, τη σύντροφο. 

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Ετών 34. Της γενιάς των εφτακοσίων ευρώ. Της γενιάς των νέων μεταναστών. Των πτυχιούχων. Που μέχρι κάποια στιγμή θα περνούσε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο καλύτερη ζωή από τη γενιά των γονιών της. Η δική μου γενιά. Η δική μου ηλικία. Ετών 34. Σκοτωμένος από το μαχαίρι του νεοναζί, μαχαιρωμένος από τον μπάτσο μέσα μας που δεν σκοτώσαμε, θύμα του χειρότερου εαυτού μας που δεν ποτέ δε καταφέραμε να αποτρέψουμε. Πασχίζω να αποδιώξω την τάση για ταύτιση. Του να ήμουν εγώ αντί αυτός. Και νιώθω όπως ο δεκαπεντάχρονος το Δεκέμβρη του 08, σαν μαθαίνει τα νέα για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια». 

Είναι η φράση που χρησιμοποίησε φίλος του Παύλου Φύσσα μιλώντας για εκείνον στην Ελληνοφρένεια. Με συγκλονίζει αυτή η φράση γιατί  οριοθετεί με τον πιο απογυμνωτικό της τρόπο τον αντίκτυπο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Γιατί με γειώνει ωμά στις τραγικές μα και συνάμα αληθινές λεπτομέρειες της άδικα χαμένης ζωής του. Πόσο περισσότερο απλά μπορεί κανείς να τοποθετηθεί πολιτικά; Πόσο μπορεί μια φράση να εξηγήσει τη περίσταση, τη ψυχολογία, την ιδεολογία, την ίδια τη ζωή;

«Λαμαρίνες κουβαλάω στα καράβια».
Και το άψυχο σώμα εκείνου θαμμένο στο φρεσκοσκαμμένο χώμα ενός νεκροταφείου. Και εμείς να ψάχνουμε τρόπους να αποδεχτούμε την απώλεια.

Αγαπητέ Κ (δημόσιο γράμμα σε ένα χρυσάβγουλο)

Είχα να σε δω από όταν δουλεύαμε μαζί, και τη προσωπικότητά σου θα την ανακαλούσα με συμπάθεια υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα έχασα όταν σε είδα να ξεχωρίζεις από αυτή την αγέλη των νεοναζί.

Κοιτώντας με θλίψη τις φωτογραφίες όπου η κατάντια σου πρωτοστατεί, από τη μνήμη μου ανακλήθηκαν στιγμές που καθόσουν δίπλα μου στην μπάρα της δουλειάς, όταν χαλάρωνες για λίγο από την αγγαρεία των ποτηριών, και μιλούσες για τις δυσκολίες της ζωής σου: τα προβλήματα στο σπίτι, την αγωνία σου για τη δουλειά, την πληγή του να μην είχες επενδύσει στη μόρφωση, την ανεπιθύμητη (αυτό-) σύγκρισή σου με τους άλλους στην ηλικία σου, την ανασφάλειά σου με τις γυναίκες. Δυσκολευόσουν, θυμήθηκα, να δεις τα καλά· τη φιλοτιμία σου, την εργατικότητα και την ευγένεια του χαμηλού σου προφίλ. Και μακάρι να είχες επιμείνει λίγο περισσότερο σε εκείνες τις σκέψεις για τη θέση σου ως εργάτης μέσα στη κοινωνία, ίσως αν τις συνέχιζες αυτές να σε είχαν αποτρέψει από τη επιλογή του να έχεις ενταχθείς τώρα στη νεοναζιστική συμμορία. Η τελευταία φορά που σε είδα, πριν γίνεις σημαιοφόρος της χυδαιότητας, ήταν όταν ανακοίνωνες πως θα ακολουθούσες το δρόμο της ένστολης μισθοφορίας πενταετούς υποχρέωσης, σε αποστολές μάλιστα εκτός Ελλάδας, προκειμένου να λύσεις μια και καλή το πρόβλημα της επιβίωσης. Δεν έχω ιδέα τι μεσολάβησε τα τελευταία χρόνια αλλά ό,τι και να συνέβη δε στάθηκε ικανό να μη προσβληθείς και εσύ απ' τη πανούκλα. 

Αγαπητέ Κ, το ξέρω, ο συναισθηματισμός αυτών των αναμνήσεών μου είναι φτηνός. Σε κάθε μου απόπειρα να κατανοήσω τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς λόγους που σε οδήγησαν στον ναζισμό, τη μετατροπή σου από εργάτη σε λούμπεν υποκείμενο και από κει σε καθυστερημένο φασίστα, εσύ είμαι σίγουρος θα απαντούσες με την ύστερη εθνικιστική υπεραναπλήρωση του νεοπαγούς χρυσάβγουλου (ένα αιματηρό cognitive dissonance βασισμένο στην σοσιοπάθεια και την αμορφωσιά, δηλαδή) και το ρόπαλο. Θα άξιζε κάθε μορφή κατανόησης να συντριβεί κάτω από τη μπότα των καθυστερημένων συντρόφων σου και οπωσδήποτε δε θα δίσταζες καθόλου να το έκανες αν σε διέταζαν. Η ζωή σου ήταν ένα μείγμα με τα πιο δύσκολα συστατικά, το αναγνωρίζω, εσύ όμως είχες τη κουτάλα να το ανακατέψεις. Και αποφάσισες πως το μείγμα αυτό, από θρεπτικό ζωμό εμπειρίας και ζωής, θα το ανακάτευες στο χυλώδες έμεσμα της υποταγής σου στο ναζισμό. Σε ευχαριστώ που μου το κάνεις ξεκάθαρο. Που μου απενοχοποιείς τη μεταλλαγή της συμπάθειας. Που ανοσοποιείς το μίσος μου απέναντι στο φασισμό καθώς το χέρι σου σηκώνει τη σβάστικα. Γιατί βλέπεις, ακόμα και σε στιγμές ακραίας περιθωριοποίησης, φτώχειας, εξαθλίωσης, υπάρχει πάντα μια τελευταία διαχωριστική γραμμή, η διάβαση της οποίας είναι μη αντιστρεπτή. Τους ανθρώπους που νιώθουν τον τρόμο της καθώς είναι στα πρόθυρα να τη διαβούν αλλά δεν το κάνουν, τους κατανοώ και θα απλώσω το χέρι μου να τους τραβήξω. Αλλά εσύ αυτή τη γραμμή τη διάβηκες. Και ακόμα και όταν πνιγείς στον ίδιο σου τον εμετό και θελήσεις να επιστρέψεις, θα είσαι καταδικασμένος στην μη επιστροφή του στρατοπέδου που διάλεξες, έστω και αν βρεις στην άλλη πλευρά κάποιο χέρι να σε κρατήσει. 

Το ερώτημα του πώς θα μπορούσα να συμφιλιωθώ με άτομα σαν και εσένα σε μια μελλοντική κοινωνία, εκτός από βασανιστικό, τώρα είναι και προσωποποιημένο. Μου φέρνεις αηδία και για ένα λόγο παραπάνω.

με ειλικρινή απέχθεια

R