Η σκέψη: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ψεκάζει με ψυχοφάρμακα για να ελέγχει τις μάζες και να τις κάνει πειθήνια όργανα στους μυστικούς της σχεδιασμούς.
Η σκέψη αυτή έχει δυο χαρακτηριστικά προς ανάλυση. Τη δομή και το περιεχόμενο.
Περιεχόμενο της σκέψης: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ψεκάζει με ψυχοφάρμακα για να ελέγχει τις μάζες και να τις κάνει πειθήνια όργανα στους μυστικούς της σχεδιασμούς. Τα ψυχοφάρμακα τα ρίχνουν στους πληθυσμούς από αέρος, με τη χρήση αεροπλάνων. Όλοι μπορούμε να δούμε τις λευκές χημικές γραμμές στον ουρανό πάνω απ’ τις μεγάλες πόλεις, να παραμένουν αναλλοίωτες για ώρες. Απόδειξη της δράσης αυτής είναι ότι όντως έχουμε γίνει τα πειθήνια όργανα και ότι κανείς δεν αντιδρά στους εφαρμοζόμενους σχεδιασμούς.
Δομή: Η δομή έχει ολοφάνερα στοιχεία παραληρηματικού ιδεασμού. Αποτελεί μια πεποίθηση που είναι ισχυρή, με βάθος ανάλυσης και έκταση (πχ εδώ), και που συνοδεύεται από έντονη ενασχόληση μαζί της από όσους την φέρουν παρά το ότι η πεποίθηση αυτή δεν στοιχειοθετείται από τη λογική, ούτε υποστηρίζεται από ουσιαστικές αποδείξεις.
Inception ή αλλιώς τα μυαλά μας πονάνε:
Το παραλήρημα περιλαμβάνει έναν ενδογενή παραλογισμό του οποίου η επεξεργασία αποτελεί ένα διανοητικό γλωσσοδέτη. Ο ενδογενής παραλογισμός είναι ο εξής:
Η βασική θεωρία των ψεκασμών λέει πως τα χημικά που ρίχνουν τα αεροπλάνα είναι ψυχοφάρμακα. Φάρμακα αντιψυχωσικά που είναι σε θέση να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου μέσα από μια χημική πλύση εγκεφάλου.
Τα αντιψυχωσικά λειτουργούν με το να διορθώνουν τα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο τα οποία είναι αυξημένα κατά τη φάση της ενεργούς παραληρηματικής διαταραχής. Δε ξέρουμε πώς το καταφέρνουν τελικά αλλά τις περισσότερες φορές όντως σταματάνε τις ενεργές παραληρηματικές σκέψεις.
Συνεπώς, το ψέκασμα με αντιψυχωσικά θα όφειλε να σταματήσει τη μαζική ενεργή παραληρηματική διαταραχή οπότε και θα παύαμε να πιστεύαμε ότι μας ψεκάζουν.
Αυτό δε συμβαίνει όμως μιας και η πεποίθηση ότι μας ψεκάζουν γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής και ολοένα και πιο ισχυρή ανάμεσα σε αυτούς που τους ψεκάζουν παρά τη χρήση των αντιψυχωσικών που λογικά θα οδηγούσε στο αντίθετο.
Τα παραπάνω δείχνουν ότι αν προσπαθήσουμε να αφεθούμε στο παραλήρημα, εντασσόμενοι στη δομή του και αποδεχόμενοι το περιεχόμενο, και πάλι τίποτα δε βγάζει νόημα.
Τι συμβαίνει συνεπώς; Πώς θα λυθεί αυτός ο διανοητικός γρίφος; Ξαναδιαβάζοντας όσα έγραψα μέχρι τώρα διαπιστώνω πως το κλειδί της απάντησης βρίσκεται στο ότι το περιεχόμενο του παραληρήματος αναιρεί τη δομή του. Η σκέψη από μόνη της αναιρείται εκ των έσω. Ούτε καν ως παραλήρημα δε μπορεί να σταθεί. Αυτοί που πιστεύουν ότι τους ψεκάζουν χρειάζεται κατεπειγόντως να επιλύσουν αυτή την ενδογενή αντίφαση στη σκέψη τους.
Πώς;
Σκέφτομαι δύο ενδεχόμενα:
1) Όσοι πιστεύουν ότι ψεκάζονται χρειάζονται μεγαλύτερη δόση αντιψυχωσικού (η Νέα Τάξη Πραγμάτων ακούει;)
2) Όσοι πιστεύουν ότι ψεκάζονται χρειάζονται μια εξέλιξη στη παραληρηματική ιδέα ότι μας ψεκάζουν. Ίσως για παράδειγμα ότι τα ψυχοφάρμακα που τους ρίχνουν λειτουργούν στη πραγματικότητα αντίστροφα. Αντί να διακόπτουν δηλαδή το παραλήρημα, το διευρύνουν ακόμα περισσότερο.
Το ενδεχόμενο 1 είναι μια παρέμβαση στη δομή του παραληρήματος. Το ενδεχόμενο 2 είναι μια παρέμβαση στο περιεχόμενο.
Έχω μεγάλη περιέργεια για το πώς η χημεία του συλλογικού εγκεφάλου μιας κοινωνίας σε παράκρουση θα εξελίξει τούτο το παραλήρημα. Ακούω ήδη τα χέρια ανθρωπολόγων, κοινωνιολόγων και ψυχιάτρων να τρίβονται με ευχαρίστηση. Θα παρακολουθήσω το θέμα περιμένοντας με αγωνία τις εξελίξεις.
Στις επόμενες αναρτήσεις διαβάστε το δεύτερο μέρος της μεγάλης έρευνα του ιστολογίου με θέμα «Γιατί νομίζουμε ότι μας ψεκάζουν; Όλη η αλήθεια για τους ψεκασμούς», όπου θα καταπιαστώ αγωνιωδώς με την ψυχοκοινωνική εξέλιξη μιας κοινωνίας που πιστεύει ότι την ψεκάζουν.
