Κόπανοι της χρονιάς 2014 - τοπ 10 (μέρος δεύτερο)

Μετά τους πέντε πρώτους, ιδού οι μεγαλύτεροι κόπανοι της χρονιάς. Για να προκαταβάλλω τον αναγνώστη, στο παρακάτω υπόλοιπο του τοπ-10 απουσιάζουν σημαντικές προσωπικότητες, που κάποιος θα πίστευε ότι θα άξιζαν ετούτη τη θέση. Λείπει ο νέος σωτήρ Γκλέτσος για παράδειγμα, λείπει ο Παπούλιας ο άνθρωπος που έβλεπε τη Δημοκρατία να περνά, λείπει ο εκβιαστής της κλειδαρότρυπας Ζούγκλας, λείπουν οι συνήθεις ύποπτοι κόπανοι Άδωνις Γεωργιάδης και Γεώργιος Παπανδρέου, λείπουν οι ηττοπαθείς ακροδεξιοί του Καμένου, ο τιμητής των πάντων μητροπολίτης Πειραιώς, ο προπονητής ποδοσφαίρου Ρανιέρι, ο εκτός συναγωνισμού Κώστας Κατσουράνης. Πού να χωρέσουν όλοι, να μου πεις....

5. Κωνσταντίνος Μπογδάνος

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος πάσχισε πολύ να επιβάλει την ισχυρή του προσωπικότητα το 2014. Να τα λέμε αυτά. Το βασικό του κατόρθωμα ήταν ότι χάρη στις εκκεντρικότητες κατέπνιξε την προφανή του μειονεξία και περιτύλιξε με το επένδυμα της παντοδυναμίας την φοβερή αμφιθυμία απέναντι στην αυταξία του. Μπράβο. Να παραδεχτώ επίσης ότι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Ασκεί έντονη την έλξη στον τηλεθεατή. Και το σπουδαιότερο, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει διαλέξει ο ίδιος το κοινό του, δεν έχει επιλέξει το κοινό τον Μπογδάνο του. Εξηγώ: Το κοινό του έχει δύο χαρακτηριστικά: 1) Τον παρακολουθεί φανατικά και εθισμένα. 2) Ταυτόχρονα τον βρίζει ασύστολα. Η εσωτερική αντίφαση του κοινού να τον παρακολουθεί εθισμένα ώστε να του ρίξει με οργιώδη ευχαρίστηση την χριστοπαναγία έχουν κατά πολύ να κάνουν με αυτό το υπόγειο σαδομαζοχιστικό προσωπείο του Κωνσταντίνου που με τόση φωτογένεια διαγράφεται στην οθόνη. Οι θεατές τον παρακολουθούν με φανατισμό προκειμένου να θρέψουν τις καταστροφικές φαντασιώσεις που φέρει εκείνος για τον εαυτό του αλλά προβάλει τόσο ακούσια πάνω τους. Αλλά ας μην ασχοληθούμε άλλο με τα ψυχολογικά του, πιθανώς μελλοντικά μια αυτόνομη ανάρτηση μπορεί να ρίξει ίσως περισσότερο φως σε αυτό το μυστήριο.

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος εκτός από συνειδητός προπαγανδιστής του ακραίου νεοφιλελευθερισμού μέσα από το όχημα της κατά τα άλλα ενημερωτικής εκπομπής του, είναι και αυτός περήφανο μέλος του Μετώπου της Λογικής. Αν δεν είχε φτάσει τόσο ψηλά θα φάνταζε ο ιδανικός κονφεράσιε για τα συνέδρια του Ποταμιού. Είναι αναμφισβήτητα μια από τις προσωπικότητες εκείνες που έχουν εξασφαλισμένο ένα εισιτήριο πρώτης θέσης στο σύγχρονο Ματαρόα, το πλοίο που θα τραβήξει μακριά, προς την φυσική μα κυρίως διανοητική σωτηρία, την πνευματική ιντελιγκέντσια του τόπου με το που ο τρισκατάρατος Συριζα θα καταλάβει την εξουσία. 

4.  Η τελευταία Κυβέρνηση Σαμαρά

Στα χρόνια της πανωλεθρίας, έχουμε βιώσει ολέθριες κυβερνήσεις. Θυμίζω τις κυβερνητικές ομάδες Καραμανλή: βαριά κατάθλιψη, βία και εξοντωτική ανικανότητα, τις κυβερνήσεις ΓΑΠ: απροσμέτρητη ανοησία, αλαζονεία και εξοντωτική ανικανότητα και πάλι, τις κυβερνήσεις μαριονέτες του έξωθεν διορισμένου τραπεζίτη, του Βενιζέλου, της Δημάρ και των ακροδεξιών. Μέχρι που εμφανίστηκαν οι κυβερνήσεις Σαμαρά/Βενιζέλου. Εκεί, από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Στην εποχή των social media και των troll, το ευτυχές σενάριο θα ήταν κάποιος εκεί έξω να μας τρόλλαρε χαϊδεύοντας την κοιλιά του από τα γέλια.
Αλλά σε αυτήν τη χώρα, ο Γιακουμάτος μπορεί ακόμα να διορίζεται υφυπουργός ανάπτυξης (ανάπτυξης!), η Βούλτεψη (η Βούλτεψη!) υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, ο Κικίλιας πολιτικός προϊστάμενος της καταστολής. Και η κατηφόρα σταματημό δεν έχει: Βαρβιτσιώτης, Παπακώστα, Γκερέκου, Φώφη Γενηματά, ο Αργύρης ο Ντινόπουλος (ο Ντινόπουλος!), και ο Λοβέρδος, ο διαπομπευτής αδύναμων ασθενών, ευάλωτων ανθρώπων, για να ονομάσω μερικούς. Ένας πραγματικός θίασος αποτυχημένων. Μια κυβέρνηση αντάξια του πάνελ της τελευταίας κουτσομπολίστικης εκπομπής του Έξτρα Τσάνελ. Η παρακμή, το μίσος για τον Άλλο, το θράσος, η αλαζονεία, μα πάνω απ' όλα η ασύμμετρη βλακεία σε εντεταλμένη πορεία προς την κατά φαντασία διάσωση του λαού. Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν οι δευτερότριτοι υπάλληλοι των τραπεζών  και των ταμείων να παίρνουν αυτούς τους ανθρώπους στα σοβαρά, να καταπιάνονται να κάνουνε τις μπίζνες τους μαζί τους! Αν ήταν για παράδειγμα η σύνθεση των συνδαιτυμόνων μιας μέτριας χασαποταβέρνας μια Κυριακή απόγευμα, θα το ξανασκεφτόμαστε να καθόμαστε μαζί τους. Αλλά αυτή υπήρξε η κυβέρνηση που διορίστηκε τον Ιούνιο του '14, η τελευταία κυβέρνηση του Σαμαρά μέχρις στιγμής και ελπίζω για πάντα.

3. Αρχισυντάκτης Κεντρικού Δελτίου Ειδήσεων του ΑΝΤ1

Ο Αντέννα έχει καλή παράδοση στα ζητήματα του Big Brother. Διαχρονικά. Ο Μεγάλος Αδερφός πλέον έχει καταλάβει και την κονσόλα του δελτίου της ενημέρωσης. Το μήνυμα που περνάει είναι σαφές: «Είναι ενάντια στα συμφέροντά μας να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση εξυπηρετεί πλήρως και με επιμονή το δικό μας καλό, την επιβίωση και την ευζωία της δικής μας τάξης. Και η δική σου επιβίωση μικρέ, φοβισμένε τηλεθεατή, εξαρτάται πλήρως από τη δική μας». Η υποψία και μόνο της αντίθετης γνώμης ενός εξαθλιωμένου λαού προκαλεί σύγχυση και τρόμο. Και σε αυτήν έστω την υποψία, η άρχουσα τάξη επιτίθεται πλέον λυσσαλέα. Μετατρέπει επίμονα και συστηματικά, το δικό της τρόμο σε συλλογικό τρόμο, και τη δική της σύγχυση στον πανικό της μαζικής αβεβαιότητας. Και αυτό καθιστά τον πολίτη-τηλεθεατή απελπισμένο και μικροσκοπικό. Μόνο και τρομαγμένο. Ασήμαντο και πανικοβλημένο. Με λεκτική και διανοητική βία, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ανενόχλητα, ανεμπόδιστα, στις οθόνες και τις τηλεοράσεις. Σου το φέρνει στα ίσια: «Είσαι πραγματικά πολύ μικρός για να κάνεις το παραμικρό. Είναι ανώφελο να αντισταθείς. Δεν έχεις ελπίδα. Αποδέξου την απελπισία σου. Αποδέξου την αβοηθησία σου. Είσαι υπεύθυνος της περαιτέρω φτώχειας σου. Είσαι ο αυτουργός της εξαθλίωσής σου. Αλλά δεν περνάει τίποτα από το χέρι σου. Σκάσε τώρα και τρέμε».

Καθένας που συμμετείχε σε αυτό το αίσχος είναι κατάπτυστος. 

2. Σταύρος Θεοδωράκης και οι του Ποτάμι

- Πείτε μας ένα λόγο να σας εμπιστευτούμε κ. Θεοδωράκη; 

- Γιατί ένας άνθρωπος που ήταν δέκα χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να λέει ψέμματα 

Εκπομπή "Ενικός" Οκτώβριος 2014

Με το που άρχισε να κυλάει στον ρηχό πάτο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είχα γράψει για το ποτάμι πως η ιδεολογία του free press, η αισθητική του χίπστερ και το εννοιολογικό πρόταγμα του τίποτα αποκτούσαν επιτέλους τον δικό τους πολιτικό σχηματισμό. Το Ποτάμι, πίστευα τότε, δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από μια φαντασιωσική πολιτική κίνηση για μια ακίνδυνη αντιπολίτευση στο δήμο Κοπεγχάγης. Ομολογώ πως έπεσα έξω. Ο διαχρονικός υπάλληλος του Λαμπράκη Σ. Θεοδωράκης προσπαθεί σκληρά να επιφορτιστεί την αθωότητα του νεόπλαστου πολιτικού χωρίς παρελθόν, αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να αναδείξει την ουσία του πολιτικού χωρίς ιδιότητες. Το Ποτάμι παρουσιάστηκε αρχικά ως η ψύχραιμη κεντροαριστερά, για να αποτινάξει σχεδόν αμέσως από πάνω του την "αριστερά" -που στην πραγματικότητα απεχθάνεται- και να στρογγυλοκαθίσει στον πραγματικό ιδεολογικό του θρόνο, το ακραίο κέντρο. Πυρήνας του ο σκληρός οικονομικός νεοφιλελευθερισμός, ο δήθεν αστικός κοινωνικός φιλελευθερισμός που καταδικάζει τη βία των αδικημένων και νομιμοποιεί τη βία του κράτους, ανέχεται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων, και συνδιαλέγεται με τους νεοναζί όμορφα ξεπλένοντάς τους. Η περιφρόνηση του ανθρώπου και ο υποβιβασμός του ως το μέσο για τη κερδοφορία, η ακύρωση της δημοκρατίας, η λατρεία της ανισότητας, η αποθέωση του ατομισμού ως το υπέρτατο ιδανικό, και ένας βαθύς, ωμός κυνισμός, όλα αυτά περιτυλιγμένα στο τηλεοπτικό σλόγκαν της πολιτικής χωρίς κομματικό παρελθόν, στην αισθητική του εναλλακτικού τίποτα της Lifo και της Athens Voice, στα εφέ των δημόσιων ψυχαναλύσεων και την υποκριτική μετριοπάθεια των διαφημιστικών τρίκυκλων και του πολυφορεμένου σακιδίου, αυτό είναι το Ποτάμι. Γιατί βεβαίως ένας άνθρωπος που ήταν δέκα χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να ποτέ να σας πει ψέμματα.  

1. Αντώνης Σαμαράς

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά του απονέμεται πανάξια το βραβείο του αρχικόπανου της χρονιάς. Είναι άλλωστε ο πρωθυπουργός της σοβαρής χρυσής αβγής, ο καλύτερος πολιτικός προϊστάμενος του Πλεύρη, του Βορίδη και του Γεωργιάδη, ο ιδανικός συνεργάτης του Μπαλτάκου, ο πρόθυμος υπερασπιστής του Πρετεντέρη και ο πρόθυμος δήμιος του Ρωμανού. Από τους ικανότερους ενορχηστρωτές παρασκηνιακών συνδιαλλαγών που έχει αναδείξει ο τόπος, μας θυμίζει ξανά και ξανά πως η παλιά καλή μισανθρωπική ακροδεξιά δεν έχει ποτέ πεθάνει.




Τρέμω για το τι θα γράψω για το 2015.

Κόπανοι της χρονιάς 2014 - τοπ 10 (μέρος πρώτο)

                     

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του καταλόγου των Κόπανων της χρονιάς 2013 (πρώτο μέρος εδώ και δεύτερο εδώ), δεν μπορεί το ιστολόγιο παρά να τα βάλει κάτω και να αριθμήσει αντίστροφα εκείνους που τσάκισαν το κοπανόμετρο και το 2014. Οι υποψήφιοι πολλοί, ήταν άλλωστε μια χρονιά συναρπαστική από γεγονότα και συγκινήσεις, και με αμέτρητα facepalm. Ξεκινώ εδώ το πρώτο μέρος της λίστας, από το 10 ως το 5. 

10. Δήμος Βερύκιος - Νίκος Νικολόπουλος - Χαράλαμπος Αθανασίου - Γιάννης Μιχελογιαννάκης

Πολλαπλοί οι κόπανοι της ομοφοβίας που άφησαν έντονο το αποτύπωμα τους μέσα στο έτος. Καθένας τους υπεράσπισε με σθένος την άποψη του η οποία, ανάλογα με το επίπεδο γελοιότητας που τους διακρίνει διαχρονικά, μπορεί να κατηγοριοποιηθεί από την σοβαρότητα της θεσμικής καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της διάκρισης και στιγματοποίησης με βάση τη σεξουαλική προτίμηση ως τη φθήνια της τελευταίας ραδιοφωνικής κουτσομπόλας ή την απλή, ατόφια βλακεία. Ο υπουργός της δικαιοσύνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων Αθανασίου θέτει τη φιλοσοφική βάση της διάκρισης, ο βουλευτής Νικολόπουλος, πιο αθυρόστομος αυτός, δίνει μια ευρωπαϊκή εσσάνς στον βαθύ, καλά ριζωμένο συλλογικό φόβο απέναντι στον ομοφυλόφιλο άνδρα, ενώ ο Συριζαίος (αλίμονο!) Μιχελογιαννάκης από της βουλής το βήμα ανησυχεί πως οι συνέπειες του Μνημονίου θα είναι ότι τα παιδιά μας (όχι τα κορίτσια: τα παιδιά) θα γίνουν μαζικά γκέι και οι γυναίκες θα μένουν ανύπαντρες. Όσο για τον Βερύκιο, αυτός ήταν ειλικρινής και ευθύς με τους δικούς του φόβους. Η απρόκλητη βία του εναντίον του Κορτώ, με εκφράσεις τύπου "κυρά Αυγουστίνα", επικροτήσεις σχολίων ακροατών τύπου "τους χρειάζεται χρυσαυγίτης” και παρατηρήσεις πως οι γκέι "δεν έχουν μόνο θηλυκό κορμί αλλά και θηλυκό μυαλό", συμπλήρωσε την τετμημένα αναδυόμενη φαντασίωση αυτού του καθυστερημένου κομματιού της κοινωνίας, που στην επαφή με τον ομοφυλόφιλο εαυτό φαντασιώνεται μια τρομακτικά ισοπεδωτική δύναμη, μια συντριπτική για το εγώ αλλοίωση της ταυτότητας και μια καταστροφική ενδόμυχη διαστροφή. Όπως και να έχει όμως, το ότι το ζήτημα των στοιχειωδών αστικών δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων -δεν μπορώ να μιλήσω για τα ανθρώπινα σε ένα κράτος που δολοφονεί μετανάστες και πρόσφυγες σε θάλασσες, αστυνομικά μπουντρούμια και στρατόπεδα συγκέντρωσης- εξακολουθεί να κάνει καριέρα στην Ελλάδα, όταν σε άλλες χώρες της Ευρώπης απλά δεν υφίσταται, καταδεικνύει ότι το 2014 υπήρξε άλλος ένας χρόνος προς τα πίσω. 

9. Στάθης Μπούκουρας

Φασίστας, νεοναζί, χρυσαβγίτης. Μέλος εγκληματικής συμμορίας, υπόδικος για δολοφονίες και για κάθε είδους αδίκημα. Βουλευτής του κοινοβουλίου. Μέλος της πρωτοπορία του απόπατου που έχει εξελιχθεί η Ελλάδα. Δείγμα του τι σημαίνει αμόρφωτος μικροαστός με προσωρινή εξουσία παρακράτους στα χέρια. Παρακάμπτοντας την λογική μα και το ίδιο το συναίσθημα, προσπάθησε να απευθυνθεί κατευθείαν στο θυμικό της κοινωνίας υποδυόμενος τον συντετριμμένο κλαιόμενο από βήματος της βουλής μπροστά στο ενδεχόμενο της προφυλάκισής του. Συγκίνησε ελάχιστους βουλευτές (ανάμεσά τους και τον Λοβέρδο που την ίδια στιγμή επέμενε ασυγκίνητος στην παρατεταμένη διαπόμπευση ευάλωτων ανθρώπων που είχε προκαλέσει), ευτυχώς όμως το συλλογικό ασυνείδητο όλων των υπολοίπων χλεύασε την ψευτιά και την αναξιοπρέπειά του, όπως βέβαια του άξιζε. Ούτε την ελάχιστη των ευθυνών του δεν είχε το φιλότιμο να αναλάβει, ούτε στο παραμικρό δεν έδειξε ότι μπορεί να καταλάβει τι έχει κάνει ή τι εκπροσωπεί, ή έστω να υπερασπίσει λίγο αυτά που πιστεύει. Ο ορισμός της ξεφτίλας αυτοπροσώπως. Πρόσφατα αποφυλακίστηκε, ελεύθερος για λίγο ακόμα να επιστρέψει στο γνωστό-άγνωστο καθηκοντολόγιό του, να στηρίξει δηλαδή με ο,τι μέσο διαθέτει το σύστημα που τον εξέθρεψε, υπενθυμίζοντάς μας ταυτόχρονα πως φέρει ακόμα το ιδανικό προφίλ για περαιτέρω ενεργή συμμετοχή στην κατρακύλα. 

Περισσότερος Μπούκουρας σε αυτό το μπλογκ, εδώ: Τι μας είπε στη πραγματικότητα με το κλάμα του ο Μπούκουρας;

8. Το +50% των ψηφοφόρων Βόλου - Πειραιά στις 26 Μαΐου 

Υπάρχει ένα σημείο σε κάποιον δρόμο από όπου αναδύεται μια μεγαλειώδης μπόχα. Αυτό οφείλεται στο ότι στο σημείο εκείνο υπάρχει ένας κουβάς με σκατά. Ένας κουβάς μεγάλος σαν κάδος. Η ύπαρξή του είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Όλοι ξέρουν πως σε εκείνο το σημείο του δρόμου υπάρχει ένας κουβάς που είναι γεμάτος σκατά. Ο κουβάς αυτός γεμίζει συνεχώς με σκατά, τα σκατά πληθαίνουν, φτάνουν μέχρι την κορυφή του, αλλά ως εκ θαύματος ο κουβάς ποτέ δεν ξεχειλίζει, υπάρχει πάντα αρκετός χώρος για λίγα περισσότερα σκατά. Και όλοι ξέρουν πως αυτός ο μεγάλος σαν κάδος κουβάς με τα σκατά σε ένα σημείο του δρόμου γεμίζει συνεχώς με σκατά αλλά δεν ξεχειλίζει ποτέ.
Το άξιο λόγου όμως δεν είναι ο κουβάς, είναι πως οι πολίτες ευχαριστιούνται να τρώνε από εκεί μέσα.

7. Γιάννης Μιχελογιαννάκης

Παρά την ασυναγώνιστη συμμετοχή του στο νούμερο 10 αυτής της λίστας, χρειάζεται, το απαιτεί ο ίδιος επίμονα, περισσότερη και πιο ειδική μνεία. Άψογος γνώστης της γραφικότητας του αλλά ανίκανος να επιμείνει λίγο περισσότερο και στο ενδεχόμενο της βλακείας. Γυρολόγος των κομμάτων και εξαιρετικός εκφραστής της πεποίθησης κάθε αμετανόητου πασόκου σε άρνηση ότι "εγώ δεν άλλαξα, ο Σύριζα έγινε επιτέλους πασόκ". Θα μείνει στην ιστορία του 2014 για την παρωδία της απεργίας πείνας του στο Σύνταγμα. Το κίνητρό του απόλυτα ιδιοτελές. Θύμα και θύτης της τηλεοπτικής υπερπροβολής προσέφερε ελεύθερα το γέλιο στον καταπονημένο μικροαστό τηλεθεατή. Κατάφερε όμως ταυτόχρονα να ξεφτιλίσει τον αγώνα των πραγματικών απεργών πείνας δίπλα του, των κυνηγημένων, των εξαθλιωμένων, των προσφύγων που έχουν χάσει τα πάντα. Τόλμησε να σταθεί δίπλα τους, δήθεν αλληλέγγυος, και τους ταπείνωσε, τους μίκρυνε, τους έκανε ένα με την αβάσταχτη αφέλειά του. Και σε αντίθεση με κάθε απεργό της πείνας, εμείς τον τρώμε ακόμα στη μάπα τεστάροντας την αντοχή και των ανθεκτικότερων εκ των κοπανόμετρων. 

6. Το μέτωπο της λογικής

Συγκροτήθηκε επιτέλους και επίσημα μέσα στο 2014 ο άτυπος φορέας διανοούμενων, καλλιτεχνών και λοιπών προσωπικοτήτων που οι φίλοι και οι εχθροί αποκαλούν "Το μέτωπο της Λογικής". Το Μέτωπο έχει διαπαραταξιακό και διακομματικό χαρακτήρα, εκτείνεται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και καλύπτει όλους τις δείκτες νοημοσύνης. Τατσόπουλος, Λυκούδης, Χειμωνάς, Πσαριανός, Ζούλας, Λυμπεράκη, Καφετζόπουλος, Κανέλης είναι μερικές μόνο από τις προσωπικότητες του Μετώπου που πλαισίωσαν το 2014 αποτελεσματικά τους διαχρονικούς αστέρες της εθνικής ομάδας μέτα-μεταπολιτευτικού ορθολογισμού, τον Καμίνη δηλαδή, τον Χωμενίδη, τον Τζήμερο, την Τριανταφύλλου, τον Γεωργελέ, τον Προτοσάλτε, και βέβαια τον κυρ-Μπάμπη τον Παπαδημητρίου. 

Τι είναι όμως το Μέτωπο; Το Μέτωπο ξεπήδησε από την ανάγκη να αφήσουμε επιτέλους πίσω σαν κοινωνία την φθήνια και την αγοραία χυδαιότητα της μεταπολίτευσης, προφανές κατάλοιπο της χρόνιας ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς. Οι άνθρωποι του Μετώπου αποτελούν τους ύστερους εκπροσώπους του νεοελληνικού Διαφωτισμού, τους μεταχρονολογημένους μα αυτοδίκαιους εκφραστές της Μεταρρύθμισης που ο ελληνισμός ποτέ του δεν έζησε. Είναι φορείς της επανάστασης της Κοινής Λογικής, του Αυτονόητου βρε αδερφέ, οι άνθρωποι που παίρνουν μόνο τα καλά και αφήνουν πίσω τα κακά. Ασκούν επιτέλους το αυτονόητο δικαίωμα της ψύχραιμης κρίσης και δικαίως απαγορεύουν στον οποιοδήποτε που δεν ανήκει στο Μέτωπο να σκέφτεται με βάση τη λογική. Με Πράβντα τους την Athens Voice, portal τους το Protagon, ορμητήριο την πλατεία Αγίας Ειρήνης και τον Θεόδωρο Πάγκαλο στον ρόλο του Βελουχιώτη της δικής τους επανάστασης, αναγνωρίζουν θαρραλέα την αναγκαιότητα των μνημονίων που επέβαλαν επιτέλους όσα έπρεπε μόνοι μας να είχαμε πραγματοποιήσει από χρόνια και καταδικάζουν τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, εύστοχα ενθυμίζοντας πως η άλλη πλευρά αποφεύγει σκόπιμα να μιλά για την Marfin. Ο μεγάλος φόβος του Μετώπου αποτελεί διαχρονικά η παλινόρθωση του λαϊκισμού, η οποία προς μεγάλην του απογοήτευση είναι δεδομένη σε περίπτωση που ένα πιθανό πραξικόπημα του λαού αναδείξει στην εξουσία τον Σύριζα και την συνιστώσα του Λαφαζάνη. 

Το μέτωπο της λογικής είναι χωρίς αμφιβολία ο πολλά υποσχόμενος παράγων της χρονιάς που πλησιάζει, να μα τον Πάσχο Μανδραβέλη.  

----------------------------- *****************------------------------------

Στις 29 Δεκεμβρίου έρχεται το δεύτερο μέρος, το οποίο έχει σχεδόν διαμορφωθεί. Ωστόσο περιμένω ακόμα την έκπληξη πριν την οριστικοποίηση. Ποιοι αξίζουν κατά την γνώμη σου την κορυφή της λίστας των μεγαλύτερων κόπανων της χρονιάς;

Μας κακομαθαίνετε κυρία Παπακώστα

Η υφυπουργός υγείας Παπακώστα, με ευθύνη τον τομέα της ψυχικής υγείας, φωτογραφημένη εν είδη τηλεοπτικής αρχιμαγείρισσας άρτι αφιχθείσης εκ του κομμωτηρίου, ανακοίνωσε δημόσια ότι "φτιάχνει σοκολατάκια με τα δυο της τα χεράκια για του ψυχικά πάσχοντες". Πρόκειται βεβαίως για μια εξευτελιστική δήλωση απέναντι στους ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας. Μια δήλωση που υποδηλώνει μια συγκεκριμένη νοοτροπία απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορεί παρά να είναι ταπεινωτική και οπωσδήποτε παραλυτική.

Με απασχολεί ιδιαίτερα -αλλά δεν θα αναφερθώ εδώ- στο πώς και η συγκεκριμένη υπουργός, όπως και όλοι οι προκάτοχοί της όπως έχει φανεί στην πράξη, δουλεύουν συστηματικά και ενορχηστρωμένα ενάντια στα συμφέροντα των ανθρώπων με προβλήματα ψυχικής υγείας. Και αυτό όχι λόγω προσωπικής ιδιοτέλειας της υφυπουργού προφανώς, αλλά ακριβώς γιατί η ειδική αντιμετώπιση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων από το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, διαχρονικά, πηγάζει από μια ιδεολογία αλλά και πολιτισμική κουλτούρα η οποία έχει αποδείξει ότι είναι βαθιά τιμωρητική και πως αρνείται την ύπαρξη ατόμων με ευαλωτότητα και αδυναμίες.

Αυτό που με απασχολεί εδώ είναι ότι η κατάπτυστη δήλωση της υφυπουργού δίνει την αφορμή να αναδειχτεί και μια διαφορετική οπτική, εξίσου διαχρονική και παρόμοια τιμωρητική. Και η οποία αναδεικνύεται στο μέγιστο βαθμό με τις χυδαίες φράσεις τύπου "φτιάχνω σοκολατάκια με τα δυο μου τα χεράκια". Η χρήση υποκοριστικών -κουλουράκια, χεράκια- εν είδη παιδικού τραγουδιού, με στόχευση σε άτομα με συγκεκριμένα νοσήματα και ιδιαίτερες ανάγκες τους ανηλικοποιεί. Τους στερεί την σημαντική ιδιότητα του ενήλικα, του πολίτη, του ανθρώπου που φέρει την ευθύνη των πράξεών του (όχι προφανώς της νόσου του), που εξακολουθεί να αποτελεί κύριος του ίδιου του τού εαυτού. Η χρήση υποκοριστικών υποδηλώνει πως οι ψυχικά ασθενείς είναι εκείνα τα "παιδιά" που γεννήθηκαν άτυχα, οι άνθρωποι "του κατώτερου θεού" όπως απαιτεί να χαρακτηρίζονται το χιλιοειπωμένο κλισέ επιτρέποντας την διαιώνιση της ταπείνωσής τους. Αγνοεί και απορρίπτει ότι οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας με την κατάλληλη θεραπεία και στήριξη, είναι σε θέση να έχουν μια φυσιολογική ενήλικη ζωή, να δουλέψουν, να έχουν εκπαίδευση, να αποκτήσουν οικογένεια, να χειριστούν εν πάση περιπτώσει τις ζωές τους με τον τρόπο που οι ίδιοι επιλέγουν και αποφασίζουν. Τα υποκοριστικούλια της υφυπουργού υποτιμούν το αυτεξούσιο του ενήλικα, το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής στη ζωή, το δικαίωμα της προσωπικής ευθύνης, ανεξαρτήτως των ειδικών αναγκών ή της βαρύτητας των προβλημάτων υγείας. Αποτελούν πατρονάρισμα, ταπείνωση, ύπουλη βρεφοποίηση. Αφαιρούν ετσιθελικά την πίστη στον εαυτό, την αυτοπεποίθηση, σαμποτάρουν το δικαίωμα για μια όσο το δυνατόν ισότιμη συμμετοχή του ψυχικά πάσχοντα στην κοινωνία, με τα απολύτως ίδια δικαιώματα και τις (τροποποιημένες προφανώς) υποχρεώσεις. Και χωρίς αμφιβολία είναι εντελώς μα εντελώς αντιθεραπευτικά. 

Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο βγήκε από τον ανώτατο θεσμικό παράγοντα στον τομέα της ψυχικής υγείας, την υφυπουργό, δείχνει ξεκάθαρα πώς όσες ψυχιατρικές μεταρρυθμίσεις και να επιχειρηθούν (που δεν επιχειρούνται στην ουσία τους), πως όσες πολιτικές και να καταστρωθούν (που κατά ένα περίεργο λόγο εξακολουθούν αόρατες), όσες δομές και να οργανωθούν (να πούμε και κανένα αστείο, βρε παιδιά) ο πυρήνας, η ουσία της προσέγγισης εξακολουθεί παθογενετικός. 

Υπάρχει και μια ακόμα παράμετρος όμως σε αυτή τη δήλωση. Πέρα από την πολιτικά/πολιτισμικά χαρακτηριστικά της απεύθυνσης στους ψυχικά πάσχοντες, υπάρχουν σαφώς και συγκεκριμένα βαθύτερα προσωπικά. Είναι ο τρόπος που η υφυπουργός χειρίζεται τον εαυτό της για να επικοινωνήσει με εκείνους, για να απευθυνθεί στους ψυχικά ασθενείς. Και η ίδια υποστρέφει, γυρίζει σε μια παιδικόμορφη στάση, δεν καταφέρνει να παραμείνει ενήλικας. Μιλάει και αυτή σαν παιδί, αποστερεί και η ίδια από την ίδια την ενηλικοποίησή της. Ταυτόχρονα η υφυπουργός, σε αυτή την παιδικόμορφη υποστροφή, δημιουργεί τροφή, φτιάχνει σοκολατάκια, με ένα συμβολικό τρόπο δηλαδή επιχειρεί να θρέψει. Επιχειρεί συμβολικά να θρέψει τους ψυχικά πάσχοντες. Αφήνω στην άκρη τον ελεύθερο συνειρμό του ότι τα σοκολατάκια για την θρέψη των ψυχικά ασθενών μοιάζουν με μικρά καλοσχηματισμένα σκατά. Τα δικά της σκατά. Με απασχολεί καταρχήν ότι η "θρέψη" που επιχειρεί η υφυπουργός γίνεται μεταλλαγμένη, από μία ενήλικα που απεμπόλησε την ενηλικίωση προς κάποιους ενήλικες που τους στερείται η ενηλικίωση ούτως ή άλλως. 

Είναι αρκετά δηλωτικό για τη φύση της αντίληψης και της φροντίδας απέναντι στην ψυχική νόσο. 

ο μικρός μας καθημερινός φασισμός

Αυτή είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της καθημερινότητας στα μέσα μεταφοράς του Λονδίνου. Ξενοφοβία, ρατσισμός και ύπουλος, υπόγειος φασισμός στα πρωτοσέλιδα. Σήμερα, ολόκληρη η σειρά απέναντί μου στο μετρό είχε ανοιγμένη στα χέρια της την φυλλάδα της φωτογραφίας. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών ως πρώτο και κυρίαρχο θέμα, παρατεταγμένη σε μια αστεία συνεχή διάταξη κατά μήκος του βαγονιού. Ήταν ασφυκτική η αίσθηση. Να αισθάνεσαι στόχος. Για το πιο σπουδαίο ως το πλέον ασήμαντο. Είναι περίεργο. Όταν έχεις χρόνια σε ένα ξένο τόπο, όταν έχεις δουλειά, σπίτι, ταίρι, κοινωνικό κύκλο, συντρόφους, φίλους, εχθρούς, όταν μετά από καιρό αποκτάς την ρουτίνα μιας αλλεπάλληλης καθημερινότητας, σχεδόν ξεχνάς κάποιες στιγμές πως είσαι μετανάστης. Πως είχες έρθει μερικά χρόνια πριν με την αυτοπεποίθηση των πτυχίων σου, το θράσος μπρος στην αντιμετώπιση του άγνωστου, με την ελπίδα της λίγο καλύτερης ζωής, την αναζήτηση της αξιοπρέπειας. Για να έρθει ένα πρωτοσέλιδο να σε φέρει πίσω. Να σου θυμίσει. Να στο θυμίσει. Όχι το ότι είσαι μετανάστης, αλλά το ότι θεωρείσαι μετανάστης, ότι δηλαδή φέρεις μια ιδιότητα που προσδιορίζεται από τους άλλους, που το ηθικό της βάρος καθορίζεται από το πρωτοσέλιδο μιας φυλλάδας, το ρεπορτάζ ενός καναλιού, την λεκτική παράπραξη ενός επισήμου, την ευθεία αναφορά του αποθρασυμένου νεοφώτιστου στην εξουσία ακροδεξιού. Ο σκληρός αγώνας για τον επαναυτοπροσδιορισμό στον νέο τόπο φθείρεται έτσι, ύπουλα, βρώμικα. Σε αναγκάζει να θυμάσαι συνεχώς πως εκτός από το μέσα, υπάρχει και το έξω. Τα γνωρίζαμε όλα αυτά όμως. Υπήρξαμε κάποτε εμείς το έξω. Αυτοί που προσδιόριζαν τους άλλους, που θεωρούσαν τους μετανάστες. Και ανεχτήκαμε τη βρωμιά απέναντί τους, την διάκριση, το μίσος, την απομόνωση, τη βία. Και την κάναμε θεσμό, στα πρωτοσέλιδα των δικών μας εφημερίδων, στα ρεπορτάζ των δικών μας καναλιών, στα χείλη των δικών μας ακροδεξιών στην εξουσία.

Εδώ και μήνες, η κεντρική φιγούρα που έχει αναλάβει τη συνέχιση σε αυτό το κοπιώδες έργο της σιγανής, υπόγειας, άοσμης ακόμα σήψης της αγγλικής κοινωνίας, λέγεται Neil Farage. Πρόκειται για τον ιδρυτή και ηγέτη του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP), που σαρώνει σε δημοσκοπήσεις και σε τοπικές επαναληπτικές εκλογές. Ο γιος ενός μεγαλοτραπεζίτη του City, ο απόφοιτος του μεγαλοπρεπούς Dulwich College, ο αρνητής την πανεπιστημιακής εκπαίδευσης αλλά πετυχημένος χρηματιστής, βλέπει το πρόσωπό του πλέον παντού, από το σοβαρό BBC ως τις πλέον χυδαίες φυλλάδες. Με το χαμόγελο του κρετίνου, και ένα ποτήρι αλκοόλ συνεχώς στο χέρι. Να εξαπολύει το δηλητήριο, το σκοτάδι, τη συκοφαντία, το μίσος. Και να σαρώνει, κρατώντας το χορό. Και η άρχουσα τάξη να ακολουθεί λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της παράγουν τον πλούτο, και η πολιτική ηγεσία να τρέχει ξοπίσω του ασθμαίνοντας λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της στρώνουν και αυτής το τραπέζι. 

Έχει γεμίσει ο τόπος ευθείες επιθέσεις πλέον σε αυτή την πόλη, που ο μισός της πληθυσμός είναι ξένοι. Η προσβολή είναι καθημερινή. Συνεχής. Κολλάει στα χέρια μας σταθερά το πρωί στον υπόγειο και όσοι ακόμα την αρνούμαστε σθεναρά, μας την κολλάνε στην μούρη άθελά τους, σε μια διαδρομή οι ξενόγλωσσοι στοιβαγμένοι στις αφιλόξενες ώρες αιχμής.

Τι συνέβη με τον Λουκάνικο;

Στις 10 του Οκτώβρη του '14 τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της Ελλάδας συγκλονίστηκαν από μια διπλή είδηση. Τον θάνατο του Μητσάρα και τον θάνατο του Λουκάνικου. Η είδηση αυτή επικοινωνήθηκε και διαμοιράστηκε μαζικά και επενδύθηκε με έναν έντονο συναισθηματισμό που σε ορισμένες περιπτώσεις άγγιξε τα όρια του παραλογισμού.

Ο Μητσάρας και ο Λουκάνικος. Ένας άνθρωπος που δεν ακούσαμε ποτέ την φωνή του και δεν γνωρίσαμε ποτέ το επίθετό του. Και ένας σκύλος. Τι στην πραγματικότητα γνωρίζουμε γι' αυτούς; Γιατί ένας σκύλος αφήνει πάνω μας ένα τέτοιο εντύπωμα; Η αντικειμενοποίηση αυτών των δύο συμπαθητικών φιγούρων της Αθήνας είναι χαρακτηριστική. Αντανακλά την προφανή αναγκαιότητα μιας κοινωνίας να εξωτερικοποιήσει κάποια βαθύτερη ψυχολογία της την οποία στα χρόνια της συνολικής κρίσης και συλλογικής παρακμής αδυνατεί να διαχειριστεί ως μόνο εσωτερικευμένη. Είναι όμως ο Μητσάρας και ο Λουκάνικος σύμβολα; Σίγουρα όχι. Δεν είναι σύμβολα, σαν τον Παύλο Φύσσα, ας πούμε, ή την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Αλλά χωρίς αμφιβολία η συναισθηματική τους υπερεπένδυση σε μια ανακοίνωση του θανάτου τους έχει ενδιαφέρον να αναλυθεί. Ειδικά, όταν ο Λουκάνικος πέθανε (ή μήπως ψόφησε;) έξι μήνες πιο πριν, και όταν ο Μητσάρας υπάρχει περίπτωση να είναι ακόμα ζωντανός και να μας διαβάζει!

Α - Η περίπτωση του Λουκάνικου

Σε αντίθεση με τον Μητσάρα, όλοι επιβεβαιώνουν ότι ο Λουκάνικος είναι νεκρός. Βέβαια για το πότε ακριβώς πέθανε (ή μήπως ψόφησε;) οι γνώμες διίστανται. Άλλες πηγές μιλούν για την 9η Οκτωβρίου, άλλοι για 6 μήνες πιο πριν. Σε αντίθεση με τον Μητσάρα και πάλι, οι πληροφορίες για τη ζωή του Λουκάνικου είναι περισσότερο λεπτομερείς. Ένα επίμηκες προσωπικό ιστορικό του σκύλου, πλήρως εμποτισμένο όμως από τον συναισθηματισμό του συντάκτη και με το χαρακτηριστικό πληροφοριακό bias απόρροια ακριβώς αυτού του συναισθηματισμού, διάβασα για παράδειγμα εδώ.

Δεν θα ασχοληθώ με την νεκρολογία της συγκεκριμένης φυλλάδας του link. Με ενδιαφέρει συνολικά η αφήγηση σχετικά με τον Λουκάνικο, και η δομή της σκέψης που την περιβάλλει, η οποία είναι σχεδόν ομόφωνη και ομόθυμα αποδεκτή.

Η δομή του σκεπτικού που περιγράφει τον Λουκάνικο είναι καταρχήν μαγική. Αποδίδει στον αδέσποτο σκύλο χαρακτηριστικά που δεν μπορούν να εξηγηθούν από την ψύχραιμη, λογική παρατήρηση, χαρακτηριστικά που υπερβαίνουν μια πραγματολογική ανάλυση. Είναι ο σκύλος που διαδηλώνει μαζί με τους ανθρώπους, που κομίζει μια πολιτική δήλωση, που επαναστατεί. Που αναγνωρίζει στις δυνάμεις καταστολής τα αντιδημοκρατικά, καταπιεστικά χαρακτηριστικά τους. Που επιλέγει στρατόπεδο στις διαδηλώσεις με βάση κριτήρια ιδεολογικά. Που περιφρουρεί με τις δοντάρες του τους "καλούς" και τους προστατεύει από τη βία της εξουσίας. Που φέρει μια σαφή στράτευση η οποία μάλιστα αποδίδεται στην εξαρχειώτικη καταγωγή του, στην ανατροφή του στο πλακόστρωτο της Μεσολογγίου. Που παρόλα αυτά δεν θέλει να κάνει στη πραγματικότητα κακό στους εχθρούς του. Και που -αλίμονο- πεθαίνει την ίδια ημερομηνία που εκτελέστηκε ο Τσε!

Είναι προφανές ότι αυτό που περιγράφει η συγκεκριμένη δομή σκέψης δεν είναι μια κάποια ψυχολογία ή συμπεριφορά ενός σκύλου. Αντίθετα, η συγκεκριμένη δομή σκέψης καταδεικνύει απολύτως τον εσωτερικό κόσμο αυτού που την φέρει, ο οποίος εσωτερικός κόσμος φυσικά δεν έχει να κάνει στο παραμικρό με τον σκύλο. Το πιο καθοριστικό στοιχείο για την κατανόηση αυτού του εσωτερικού κόσμου είναι το ότι γίνεται μια σαφής κατάτμηση, μια σχάση της πραγματικότητας σε δύο απόλυτα διακριτούς πόλους. Το "καλό" και το "κακό". Ο σκύλος είναι με το μέρος του καλού και γαβγίζει το κακό. Είναι βασικό κομμάτι του "καλού" πόλου. Πάνω σε αυτόν το σκύλο έχουν προβληθεί όλα εκείνα τα "καλά" χαρακτηριστικά ενός κομματιού της κοινωνίας που έχει κληθεί από την ιστορία να κατέβει στους δρόμους και να παλέψει. Και αυτά τα "καλά" είναι δεν είναι άλλα παρά το αίσθημα της δικαιοσύνης, η αλληλεγγύη, η δημοκρατικότητα, η αγάπη για την ελευθερία, η απέχθεια για την καταστολή όπως επίσης και κάθε συμπεριφορά που πηγάζει από αυτές τις αξίες, όπως ο αγώνας στους δρόμους, η πάλη, η σύγκρουση ακόμα και η βία. Ο Λουκάνικος αποτέλεσε την έμψυχη προβολή του πόλου του "καλού", ήταν ο φορέας όλων αυτών των ποιοτήτων που ασύνειδα μεταφέρονταν από τον εσωτερικό κόσμο εκείνου που καλούταν να φάει τα δακρυγόνα στο πρόσωπο. Και βεβαίως οι μπάτσοι η προβολή του απόλυτου κακού.

Γιατί ακριβώς τότε κατασκευάστηκε ο όμορφος μύθος του Λουκάνικου. Στις διαδηλώσεις, στις μάχες του δρόμου. Από ανθρώπους που κλήθηκαν στην εξαιρετικά στρεσσογόνα εμπειρία του να συγκρουστούν με οπλισμένους μισθοφόρους, να αρρωστήσουν απ' τα χημικά, να διακινδυνέψουν μια επώδυνη και ανεξέλεγκτων συνεπειών σύλληψη ή ακόμα και να ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή. Έτρεχε και ο Λουκάνικος ακολουθώντας την τρεχάλα, οπισθοχωρούσε και εκείνος όταν ερχόταν σε επαφή με το δακρυγόνο, γάβγιζε και εκείνος αποκρινόμενος στις κραυγές και τα ουρλιαχτά των ανθρώπων γύρω του, και βεβαίως απολάμβανε τα χάδια όλων εκείνων που προέβαλαν πάνω του τον τετμημένο εσωτερικό τους κόσμο ανταποδίδοντας την ευχαρίστηση.

Σε αυτές λοιπόν τις ακραίες συνθήκες, όπου ο θυμός και η ένταση εντείνουν την σχάση και τον διαχωρισμό των ποιοτήτων καθενός που συμμετείχε σε καλές και κακές, η προβολή των καλών ποιοτήτων στον Λουκάνικο παραμόρφωνε το τρόπο με τον οποίον γινόταν κατανοητή η συμπεριφορά του. Η ταύτισή του με τον διαδηλωτή γινόταν αναπόφευκτη. Ο Λουκάνικος γινόταν συνεπώς και εκείνος διαδηλωτής, και εκείνος μαχητής, υπερασπιστής όλων αυτών των αξιών.  

Μετά από μια τέτοιου είδους και έντασης εσωτερική σχάση, προβολή και προβολική ταύτιση κάποιων ευγενών εσωτερικών αξιών σε έναν ωραιότατο σκύλο, είναι εντελώς φυσιολογικό να ακολουθεί η συγκίνηση ή η θλίψη για τον θάνατό του. Και η εμβύθιση των όσων γνωρίζουμε για τον Λουκάνικο μέσα από έναν τέτοιο συναισθηματισμό. Γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για την απώλεια ενός γερά επενδυμένου ψυχικού αντικειμένου με ζωτικές για την κοινωνική μας επιβίωση ποιότητες. Και γράφω "θάνατο" και όχι "ψόφο" ακριβώς γιατί η επένδυση αυτή και η αντικειμενοποίηση δεν επιτρέπει να δούμε τον Λουκάνικο ως ζώο που ψοφάει, αλλά ως ένα "σύμβολο" που πεθαίνει.

Οι πληροφορίες λένε ότι Λουκάνικος έφυγε από καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα, απόρροια των δακρυγόνων. Θυμίζει κάπως τον 65χρονο ναυτεργάτη του ΠΑΜΕ που είχε πεθάνει από έμφραγμα σε μια διαδήλωση το 2012. Σκόπιμα καταγράφω αυτόν το συνειρμό. Γιατί έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς: γιατί όλα αυτά για έναν σκύλο; γιατί τον Λουκάνικο; Η απάντηση εδώ είναι δύσκολη. Ενδεχομένως η αντικειμενοποίηση ενός ανθρώπου να είναι εξαιρετικά επώδυνη, γιατί η ταύτιση μαζί του μπορεί να γίνεται ευκολότερη. Πολύ πρόσφατα είδαμε μια έντονη αντιπαράθεση, στην συναυλία για τον Παύλο Φύσσα, και εν μέρει αυτή οφειλόταν και σε αυτό. Εκτός των άλλων, ο σκύλος έχει πάντα ένα θετικό πρόσημο. Συμβολίζει την πίστη, την άνευ όρων αγάπη και αφοσίωση, ακόμα και την υποταγή. Ο σκύλος δεν θεωρείται ότι φέρει τον διττό ανθρώπινο χαρακτήρα με τις θετικές και αρνητικές του ποιότητες.

Αλλά γιατί τον Λουκάνικο συγκεκριμένα, δεδομένου του ότι υπάρχουν πολλοί αδέσποτοι σκύλοι στο κέντρο που είχαν δώσει το παρόν στις διαδηλώσεις; Σκέφτομαι πάνω σε αυτό ότι το ιστορικό του Λουκάνικου αποκαλύπτει μια αλλαγή ονόματος. Κάποτε λεγόταν Θόδωρος αλλά αυτό άλλαξε σε Λουκάνικος. Και ο όμορφος μύθος του ξεκινάει χρονικά ακριβώς μετά την νέα ονοματοδοσία. Ίσως αυτό να παίζει κάποιο ρόλο. Μην ξεχνάμε ότι στο συλλογικό ασυνείδητο ο Λουκάνικος γάβγιζε τους μπάτσους, τα γουρούνια. Τα γουρούνια.... ο Λουκάνικος. Το λουκάνικο είναι πάντα το προϊόν της αποδόμησης ενός γουρουνιού. Αναρωτιέμαι αν η αλλαγή του ονόματός του εδραζόταν ακριβώς στην επιθυμία της αποδόμησης της βίας των μπάτσων, στην ανάγκη της κατανόησης του παραλογισμού της κρατικής βίας, της επεξεργασίας της βίαιης φαλλικότητας του αστυνομικού γκλομπ σε κάτι εξίσου φαλλικό αλλά πολύ πιο ανεκτό.
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά...

στην σκιά του Τσε

Με αφορμή την επέτειο της εκτέλεσης του Τσε Γκεβάρα, φέρνω στο νου μου τις δύο περιστάσεις που βρέθηκα με ένα συμβολικά τρόπο, από φυσικής άποψης "κοντά" σε αυτόν. Η πρώτη, δια μέσω μιας εκκωφαντικής απουσίας. Η δεύτερη μέσω μιας συγκινητικής παρουσίας.

Η Απουσία.

Μερικά χρόνια πριν, το 2005, με δύο αγαπημένους μου compañeros ταξιδέψαμε στην Αργεντινή. Έχοντας ήδη περάσει μερικές εβδομάδες στο Μπουένος Άιρες, αντιμετωπίζαμε με έκπληξη το γεγονός ότι το έθνος της καταγωγής του Τσε δήλωνε όσο το δυνατόν λιγότερο την σχέση του με εκείνον. Οι αναφορές ήταν ελάχιστες, οι διάσημες προσωπογραφίες του δεν βρίσκονταν πουθενά. Τουλάχιστο δημόσια. Ακόμα και στις πιο φτωχικές συνοικίες που διασχίσαμε, ακόμα και στα περιχώρα του La Bombonera που είχαμε την ευτυχία να περιπλανηθούμε, το πρόσωπο του Τσε, το σύμβολο της επανάστασης και της νεανικότητας, ο εκφραστής των καταπιεσμένων και των χωρίς φωνή, απουσίαζε από τους δρόμους και από τους τοίχους σχεδόν εκκωφαντικά. Ακόμα και στα πιο τουριστικά μέρη της πρωτεύουσας ούτε μια αφίσα προς πώληση, ελάχιστα τ-σερτ, ακόμα λιγότερα μαγνητάκια του ψυγείου. Ακόμα και σε μια αντιαμερικανική διαδήλωση που πήραμε μέρος με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, πασχίσαμε μέχρι να βρούμε κάτι που να αναγνωρίζει στο ασυνείδητο των συμπατριωτών του την συμμετοχή του και τη θυσία του στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Ακόμα και το μουσείο του Τσε στο Μπουένος Άιρες δεν είναι παρά ένα κατάστημα με αναμνηστικά είδη.

Δεν γνωρίζαμε πώς να ερμηνεύσουμε την απουσία του Τσε στην χώρα της καταγωγής του, ειδικά μάλιστα εκείνα τα πρώτα χρόνια της χρεωκοπίας της. Ήταν μήπως η αστική αλαζονεία της κυρίαρχης τάξης μιας πόλης με απίθανο αίσθημα μεγαλείου όπως το Μπουένος Άιρες; Η ασυναίσθητη ντροπή λόγω ακριβώς της κυριαρχίας αυτής της τάξης; Η μικρή παράδοση σε σύγχρονα επαναστατικά κινήματα της χώρας; Η σχετική ευμάρεια της προ της χρεωκοπίας κοινωνίας; Η σκέψη μου επιστρέφει στον Τσε ως σύμβολο, για να διαπιστώσω ότι οι Αργεντίνοι είναι λαός που ειδικεύεται στην εξαγωγή συμβόλων. Κάρλος Γκαρδέλ, Τσε, Εβίτα Περόν και υπεράνω όλων Ντιέγκο Μαραντόνα. Γιατί ήταν η μορφή του Ντιέγκο που κυριαρχούσε στους τοίχους των φτωχικών συνοικιών, το νούμερο 10 της φανέλας σε μια υπέροχη ανασύνθεση του Dios (=Θεός) (D10S) στα καφενεία, τα εστιατόρια, στις βιτρίνες, στα σημαιάκια των τουριστικών καταστημάτων, στις αφίσες, τα τ-σερτ, τα μαγνητάκια. Ο Ντιέγκο που ξεπήδησε από την εξαθλιωμένη κατώτερη τάξη της παραγκούπολης της Μπόκα, ο Ντιέγκο της αποθέωσης και της αυτοκαταστροφής, της αντίδρασης, της επανάστασης, της νίκης και της ήττας, της πτήσης και της πτώσης, της ταυτόχρονης θεϊκής και απόλυτα ανθρώπινης διάστασης. Υπήρχε ο Ντιέγκο για την συμβολοποίηση όλων όσων ο Τσε θα μπορούσε να εκφράσει.

Εξερευνώντας το εσωτερικό της Αργεντινής, κάποια στιγμή βρεθήκαμε στο Rosario. Η πόλη αυτή, που είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής, φημίζεται κυρίως για τα εξής: 1) Είναι το λίκνο της αργεντίνικης σημαίας και του αργεντίνικου πατριωτισμού 2) βρίσκεται στα παράλια ενός γιγάντιου ποταμού, του Paraná, 3) αποτελεί την έδρα της Newell's Old Boys η οποία ήταν η πρώτη ομάδα του Ντιέγκο Μαραντόνα, και 4) στην πόλη αυτή γεννήθηκε ο Λιονέλ Μέσι. Έχει μεγάλη σημασία αυτή η παράθεση των στοιχείων της πόλης, και ο λόγος είναι ότι λείπει από την αφήγηση κάτι πολύ σπουδαίο:

Το Ροσάριο είναι η πόλη που γεννήθηκε ο Τσε Γκεβάρα.

Περιμέναμε, τουλάχιστο εκεί, ο Τσε να ήταν παρών. Η πόλη του μας διέψευσε. Στους οδηγούς, το σπίτι που γεννήθηκε ο Τσε αναφερόταν σε ένα υποσέλιδο. Στα φυλλάδια της πόλης πουθενά. Μα ήμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε εκεί. Να δώσουμε στο μύθο μια διάσταση όσο μπορούσαμε χειροπιαστή. Θυμάμαι σαν τώρα την ημέρα, και την διαδρομή προς το σπίτι εκείνο. Το θερμόμετρο είχε ξεπεράσει τους 40 βαθμούς και ο ποταμός είχε εκτοξεύσει την υγρασία σε επίπεδα ασθματικής κρίσης. Ιδρώναμε, διψάγαμε και αδυνατούσαμε να αναπνεύσουμε. Ανεβήκαμε μια μεγάλη ανηφόρα και βρεθήκαμε σε ένα ακόμα από τα μεγάλα σταυροδρόμια της πόλης. Urquiza y Entre Rios, η διεύθυνση. Ούτε μια πινακίδα. Ούτε ένα σημείωμα. Σταθήκαμε απέναντι ακριβώς και καθίσαμε στο πεζοδρόμιο. Ήταν ένα από όλα τα σπίτια. Σε έναν απ' τους ορόφους του, μια γυναίκα είχε γείρει αναπαυτικά στο περβάζι του παραθύρου της. Ήμαστε εξαντλημένοι αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που παραμείναμε αμίλητοι για ώρα. Φύγαμε χωρίς καν να τραβήξουμε κάποιο στιγμιότυπο, μια φωτογραφία. Δεν συζητήσαμε τι είχε περάσει από το μυαλό μας εκείνες τις στιγμές της σιωπής. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο τρίτος compañero μου έδειξε μια φώτο αυτής της περισυλλογής. Τότε κατάλαβα πόσο είχα βρεθεί για λίγο στην σκιά του.

Η Παρουσία.

Εννέα χρόνια αργότερα, οι δυο compañeros έδωσαν την θέση τους στην αγαπημένη συντρόφισσα. Και η χώρα της γέννησης και της (σχεδόν) ανυποληψίας, έγινε η χώρα της ταφής και της λατρείας. Κούβα. Εκεί η παρουσία του Τσε είναι ολοκληρωτική. Στους τοίχους, στις βιτρίνες, στα δημόσια κτίρια, στα ετοιμόρροπα σπίτια. 

Προσπαθώ ξανά να καταλάβω την ουσία της. Προφανώς είναι η δεύτερη μεγαλύτερη μορφή της επανάστασης. Την καθόρισε πλήρως. Και μετά το πρόσωπό του αποκόπηκε από αυτή, αυτονομήθηκε, εξατομικεύτηκε, επανακαθορίστηκε από καθέναν που το υιοθέτησε, ίσως κανένα άλλο πρόσωπο στην ιστορία δεν έγινε το σύμβολο τόσων διαφορετικών τάσεων της κυρίαρχης κουλτούρας. Ή τουλάχιστο, με τέτοια πεποίθηση για εκείνον προσγειωνόμουν στην Αβάνα. Μα η αγωνία μου για την επικυριαρχία της ποπ διάστασης του Τσε ακόμα και στο τόπο λατρείας του ευτυχώς διαψεύστηκε αμέσως. 

Ο Τσε παραμένει πολιτικό πρόσωπο στην Κούβα. Το πρόσωπο του Τσε είναι παντού για να παρατείνει την πολιτική διάσταση αυτού που ζει η Κούβα τα τελευταία 55 χρόνια. Και οι αρχές προσπαθούν σκληρά να διατηρήσουν και το επαναστατικό του προσωπείο. Ρήσεις του για τον ιμπεριαλισμό, σκέψεις του για την επανάσταση, την παιδεία, τον σοσιαλισμό, είναι γραμμένες παντού, από την γιγαντιαία μορφή του στη Plaza de la revolucion και τα μεγάλα πόστερ στο κέντρο της Αβάνας ως στις πινακίδες στις εθνικές οδούς, στις γέφυρες, στις καλύβες των χωριών, ακόμα και στους λόφους, στις πέτρες της υπαίθρου.  

Μα περπατώντας εκείνη την Αβάνα που δεν ανακαινίστηκε απ' την UNESCO, ερχόμενος σε επαφή με τα ετοιμόρροπα κατοικημένα σπίτια, τα άδεια καταστήματα, τις ουρές σε όσα ακόμα έχουν προϊόντα, τα μισοάδεια ράφια των κοινωνικών παντοπωλείων, τα γεροντάκια που πουλάνε την έκδοση της Granma της προηγούμενης μέρας στους τουρίστες, τους νεαρούς που προσπαθούν να σε παραπλανήσουν για την αγορά λαθραίων πούρων, και τις νεαρές που περιμένουν τη στιγμή που η συντρόφισσα θα με αφήσει για λίγο μόνο, κάτι μέσα μου μου λέει πως η πανταχού παρουσία του Τσε υπάρχει μόνο και μόνο για αυτήν την απαραίτητη ενθάρρυνση. Την αναγκαιότητα της πίστης. Της επιμονής. "Κρατήστε λίγο ακόμα" σαν να τους λέει η μορφή του ή ακόμα και "κάντε κουράγιο, θα περάσει". Έδινε σε εμένα δύναμη η μορφή του για να αντέξω τη ζωή που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου και ήλπιζα ότι ίσως να έκανε το ίδιο και για εκείνους που την ζούσαν.

Μάθαμε να σ' αγαπάμε/Από το ιστορικό ύψος/

Όπου ο ήλιος της τόλμης σου/Έθεσε έναν κλοιό στον θάνατο. 

Εδώ μένει η καθάρια/Η θερμή διαφάνεια/

Της αγαπητής παρουσίας σου. 

Υπάρχει όμως και αυτό. Το συναίσθημα. Η παράδοση. Η κουλτούρα. Οι κουβανοί τρέφονται με αυτό. Ορίζουν την ζωή τους και μέσα από αυτό. Έχουν φτιάξει μια κοινωνία που δεν περιστρέφεται γύρω από την κατανάλωση, το κυνήγι του χρήματος. Που είναι τόσο ξένη απ΄τη δική μας. Με ποιο κριτήριο να επεξεργαστώ εκείνο που οι στίχοι τους κάνει να αισθάνονται; 

Έξω απ' την Αβάνα, ο Τσε ανακτά τις πολιτικές του διαστάσεις. Και τις μεταφυσικές του επαναστατικές. Πηγαίνουμε στην Σάντα Κλάρα, μια απλή κουβανέζικη πόλη, μακριά από τουρίστες και αντιπροσώπους της UNESCO. Εκεί μπορεί να δει κανείς την καθημερινότητα. Και μέσα σε αυτή, την παρουσία του Τσε, μιας και η ιστορία της πόλης σημαδεύτηκε από εκείνον. Το μαυσωλείο που χτίστηκε προς τιμήν του το 1997 για να φυλάξει τα λείψανά του έχει μεγαλειώδεις διαστάσεις για προφανείς λόγους. Το υπερφυσικό άγαλμα του Τσε κοιτάζει προς την οροσειρά Escambray, από όπου οι αντάρτες του εξαπέλυσαν την τελική επίθεση για την κατάληψη της Σάντα Κλάρα. Ένα επίπεδο πιο χαμηλά, ένα μικρό μουσείο, στο οποίο εκτίθενται προσωπικά αντικείμενα του Τσε από την περίοδο του ένοπλου αγώνα στα βουνά. Εκτός των άλλων υπάρχει ο πομπός του Radio Rebelbe, του επαναστατικού ραδιοφωνικού σταθμού που εξέπεμπε από την Σιέρα Μαέστρα. Ακριβώς απέναντι υπάρχει το σημείο της ταφής. Ένα επιβλητικό υπόγειο, με χαμηλό τεχνητό φωτισμό, και μια φλόγα που καίει. Ένας μακρύς ξύλινος τοίχος με ανάγλυφες χαραγμένες τις μορφές των συντρόφων του που εκτελέστηκαν μαζί του στην Βολιβία, και με μια σαφή διακριτικότητα, η μορφή εκείνου, λίγο πιο μεγάλη και λίγο πιο εξέχουσα. Η σιωπή είναι σχεδόν απόλυτη, εκτός ίσως από τις σπίθες της φλόγας. Στην είσοδο, μιας γυναίκα στρατιωτικός φυλάει το μέρος. Την κοιτώ και ανταλλάσσουμε το κρυφό χαμόγελο μιας κάποιας συνεννόησης. Λίγο πιο πριν μου είχε απαγορέψει να μπω στο μνημείο αν δεν έβγαζα το καπέλο μου. 

Λίγους μήνες μετά την δεύτερη επαφή μου με τα φυσικά ίχνη της μορφής του, ακόμα πασχίζω να λύσω την εσωτερική σύγκρουση που μου προκάλεσε. Η παρουσία του Τσε, στην ένταση που συμβαίνει στην Κούβα, είναι καθηλωτική. Αφού ο Τσε εξακολουθεί να παραμένει κάτι περισσότερο από ποπ σύμβολο της κυρίαρχης κουλτούρας, η αγαπημένη παρουσία του (που λέει και το τραγούδι) με εμπόδισε από το να σκεφτώ, να βγάλω το δικό μου συμπέρασμα για το τι είναι σήμερα η Κούβα. Λίγο περισσότερο συναισθηματισμός από όσο χρειάζεται και να που αδυνατώ να εξέλθω από το δέος. 

γιατί δίχασε η συναυλία στην μνήμη του Παύλου Φύσσα;

Διαβάζω ότι στην συναυλία που διοργανώθηκε στις 19 του Σεπτέμβρη, ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι διοργανωτές-φίλοι του αδικοχαμένου προτιμούσαν η εκδήλωση να ήταν μια θετική γιορτή συμφιλίωσης, για την «παγκόσμια ειρήνη». Οι από σκηνής δηλώσεις επέμεναν ότι «πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας στους ναζί... τους λείπει αγάπη, μόρφωση, ζεστασιά…». «Παύλο ψυχάρα άναψε φωτιά και ζέστανε τους άστεγους σε κάθε γειτονιά», «ο Παύλος ζει μορφώστε τους ναζί», «όλοι μαζί είμαστε», «αγάπη μόνο» και ο «Παύλος ζει ξυπνήστε τους ναζί» φαίνεται ότι ήταν τα μόνα επιτρεπόμενα συνθήματα από τους διοργανωτές. Αυτό προκάλεσε την σοβαρή αντίδραση από ένα μεγάλο μέρος του κοινού, που με άλλα συνθήματα επέμεινε (σωστά) σε μια μαχητική αντιφασιστική διάσταση του προσώπου του δολοφονημένου.

Μην έχοντας παραστεί στη συναυλία και παρακολουθώντας από μακριά τις εκδηλώσεις στην μνήμη του Παύλου Φύσα, προσπαθώ να κατανοήσω τι ακριβώς σημαίνει αυτή η σοβαρή διαφωνία μεταξύ διοργανωτών και θεατών. Οι οποίοι έχουν ως χαρακτηριστικό ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά, απέναντι στους ναζήδες. Το βασικό εδώ, χωρίς αμφιβολία, είναι η λέξη "φίλοι". Δεν ξέρω αν ισχύει, αν όντως διοργανωτές ήταν οι φίλοι/συνεργάτες/οικείοι άνθρωποι του Παύλου Φύσσα, αλλά η επισήμανση αυτής τους της ιδιότητας στην κριτική που ασκείται εναντίον τους για την επιμονή τους για το περιεχόμενο της συνθηματολογίας κρύβει κατά την γνώμη μου την ουσία της κατανόησης του τι συμβαίνει.

Αλλά, ας πάμε όμως μια μέρα πιο πίσω. Στην επέτειο της δολοφονίας. Στο Κερατσίνι. Στον τόπο του εγκλήματος: "Ευχαριστούμε που υπήρξες γιος μας", είπε σπαρακτικά η μάνα του καθώς προσκυνούσε το μνημείο στο σημείο της δολοφονίας. Ένας πληθυντικός αριθμός που συμβολίζει κάτι περισσότερο από την οικογένεια που αντιπροσώπευε εκείνη την στιγμή. Ένας πληθυντικός που δείχνει ενδεχομένως μια διαφορετικού τύπου ενσωμάτωση του νεκρού γιου, της τραγικής απώλειας, του κενού που άφησε πίσω του. Μια ενσωμάτωση που διαφέρει από εκείνη της απώλειας σε ένα τροχαίο, που περιλαμβάνει πια και την συμβολοποίηση, το μνημείο, την "επετειο-ποίηση" της απώλειας και την αίσθηση πως αυτός ο γιος δεν είναι πλέον αποκλειστικά δικός της. Και αυτή η συλλογική ενσωμάτωση της απώλειας και του θρήνου δεν μπορεί παρά να απαλύνει το πένθος αυτής της μάνας. 

Από την άλλοι πλευρά, οι φίλοι του Παύλου ίσως να το βρίσκουν πιο δύσκολο να αφήσουν το σύμβολο Φύσσας τόσο εύκολα στα χέρια της κοινωνίας. Η κοινή προέλευση, τα ίδια βιώματα, ο μοιρασμένος χρόνος μαζί του, οι προσωπικοί δεσμοί, τα αστεία, τα γέλια, τα δάκρυα που μοιράστηκαν μαζί του, κρατούν ακόμα το σύμβολο Φύσσας εσωτερικευμένο με μια περισσότερο προσωπική διάσταση, με μια αίσθηση κατοχής, ένα αίσθημα αυτονόητου δικαιώματος πάνω του. Για τους φίλους του και συνεργάτες, η οικειοποίηση του συμβολισμού του εδράζεται ακόμα στην προσωπική σχέση, στην άμεση ανάμνηση, την ανάκληση της φυσικής επαφής. Και είναι ακριβώς αυτή η συναισθηματική αναστάτωση των φίλων του Παύλου Φύσσα που κάνει το περιεχόμενο των δικών τους συνθημάτων (τύπου "να ανοίξουμε την καρδιά μας στους ναζί") να είναι στην πραγματικότητα δευτερεύουσας σημασίας. Γιατί γι' αυτούς ο Παύλος Φύσσας μετατράπηκε από φυσικό πρόσωπο σε σύμβολο απρόσμενα, απότομα, βίαια, σε μια νύχτα, τόσο γρήγορα όσο κάνει ένα μαχαίρι φασίστα να χωθεί στην καρδιά ενός ανθρώπου. Ενδεχομένως ακόμα θρηνούν την φυσική του απώλεια. Και χρειάζεται να εμπεδώσουν την ίδια στιγμή και την απότομη, μαζική συμβολοποίησή του. Και έτσι φυσιολογικά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Γι' αυτούς προτεραιότητα έχει η παράταση της δικής τους φαντασιωσικής οικειοποίησης του συμβόλου με την δομή και το περιεχόμενο που οι ίδιοι διατηρούν το δικαίωμα να του προσδίδουν. 

Τα παραπάνω βέβαια δεν αφορούν καθόλου όσους πήγαν σε αυτήν τη συναυλία, όσους συμμετείχαν στις πορείες διαμαρτυρίας, όσους θεωρούν τον Παύλο Φύσσα σύμβολο όχι "παγκόσμια ειρήνης" αλλά το πρόσωπο που πάνω του εικονίζεται ένας μαχητικός αντιφασισμός. Για όλους εμάς που δεν είχαμε ποτέ προσωπική επαφή με τον Παύλο Φύσσα, που απουσιάζει ο συναισθηματικός δεσμός με το φυσικό πρόσωπο Παύλος Φύσσας, που δεν τον χάσαμε απρόσμενα και που δεν τον μετατρέψαμε από αγαπημένο σώμα και πνεύμα σε ένα σύμβολο μέσα σε μια νύχτα, η ενσωμάτωση της απώλειάς του έχει εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες. Για εμάς είναι όλα πιο εύκολα: Να ανατρέξουμε στο προσωπικό του ιστορικό, να ξαναδιαβάσουμε τις συνθήκες της δολοφονίας και τις ανταποκρίσεις από τις τελευταίες τους στιγμές στο ματωμένο πεζοδρόμιο, ακόμα και να ξαναδούμε εκείνη την φωτογραφία των τυμβωρύχων δημοσιογράφων. Για εμάς είναι λιγότερο επώδυνο να νοηματοδοτήσουμε αναδρομικά τους στίχους των τραγουδιών του, να τον πλάσουμε στο φαντασιακό μας με τον τρόπο που θα απαλύνει τους βαθύτερους φόβους μας. Για μας είναι απόλυτα λογικό να τον ανακηρύξουμε σε αυτόν που θα ενσαρκώνει τις φαντασιώσεις μας για την ύστατη μάχη απέναντι στον ναζισμό και τον γενικευμένο καρκίνο της κοινωνίας που ζούμε. Με τον τρόπο που ευχόμαστε, με την δομή που θέλουμε και το περιεχόμενο που επιθυμούμε. Ανεξαρτήτως των σκέψεων των διοργανωτών μιας συναυλίας μνήμης.

Διαφωνώ με το "μια αγκαλιά και λίγη αγάπη για τους νεοναζί". Θεωρώ ότι το μαχαίρι των κασιδιάρηδων δεν θα διστάσει να ξεσκίσει το σώμα που θα προσπαθήσει να το αγκαλιάσει. Θεωρώ ότι "η λίγη αγάπη" υποδηλώνει αφέλεια ή άγνοια για το τι σημαίνει ιδεολογία και το τι σημαίνει ψυχολογία ναζί.
Η συμβολοποίηση του Παύλου Φύσσα δεν είναι υπόθεση προσωπική. Είναι συλλογική ανάγκη. Και νοηματοδοτείται όταν παραμένει συλλογική, μόνο και μόνο για να βρίσκει το ξεχωριστό νόημά της αγγίζοντας καθέναν μας ατομικά.


Παλαιότερο κείμενο για την δολοφονία εδώ: Για την ειδωλοποίηση του Παύλου Φύσσα

καρτ postάλ απ' τη Σίκινο

Αγαπημένη μου Νάντια 

Συγχώρεσε με που δεν κατάφερα να σου γράψω από το νησί όσο βρισκόμαστε εκεί. Έχουν περάσει μέρες από όταν επιστρέψαμε και τώρα που βρίσκομαι μακριά καταλαβαίνω πως ήταν η ίδια η Σίκινος που δεν μου επέτρεπε να το κάνω. Προφανώς, πάνω σε εκείνο το βράχο, ο νους, η καρδιά, το πνεύμα, το σώμα, καθετί θα βρισκόταν απασχολημένο σε οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτρέψει την ενδελέχεια με την αριστοτελική της έννοια. Την επαφή με μια εσωτερικότητα. Μα πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ο ίδιος ο τόπος έστεκε άγονος, άκαρπος, στείρος, αφημένος στο ανεμολόγιο και την περικύκλωση από τη θάλασσα. Κοίτα έξω σου έλεγε, όχι μέσα. Και αν καταφέρεις να αντέξεις αυτό που θα δεις, αν καταλάβεις έστω και λίγο το άγονο, την ριπή, την αλμύρα, τότε ίσως σου επιτρέψει το νησί να γυρίσεις προς τα μέσα.

Αλοπρόνοια σημαίνει φροντίδα από τις κακουχίες της θάλασσας διάβασα κάπου. Εμένα πάλι η λέξη αυτή αυτή μου φέρνει στο νου την αλλοφροσύνη, το αλλοπρόσαλλο, την αλοπεριδόλη, τίποτα δηλαδή καθησυχαστικό, τίποτα φροντιστικό πέραν ίσως του εύηχου της προφοράς της. Στο λεωφορείο από την Αλοπρόνοια προς τη Χώρα λαθράκουσα τη συνομιλία ενός Γάλλου και ενός Γερμανού για το νησί. Ο πρώτος αναρωτήθηκε τι άλλο θα μπορούσε να κάνει σε έναν τόπο όπου όλα γίνονται σε ένα απόγευμα. Ο δεύτερος, λες πιο έμπειρος, χαμογελώντας αποκρίθηκε πως η ίδια η ερώτηση από μόνη της σήμαινε πως όποιος την έκανε δεν είχε μπει ακόμα στους ρυθμούς της Σικίνου. Ας χαλάρωνε λοιπόν και ας άφηνε το νησί να αναλάβει την προτεραιότητα.

Περιττό να σου πω ότι δεν κατάφερα να κοιμηθώ πλήρως ούτε ένα βράδυ από αυτά που έμεινα εκεί. Τα κοκόρια ξυπνούσαν από νωρίς, ένα τους θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι από τις 3 το πρωί ήταν στο πόδι παρασέρνοντας και τα υπόλοιπα σε μια επιμελή, συλλογική πρώιμη αφύπνιση. Κάποιες νύχτες πάλι ξαγρύπνησα και απ' τον άνεμο. Εκεί ψηλά στο κάστρο της χώρας δεν υπάρχουν άλλες αντιστάσεις, χρειάζεται να αποδεχθείς την έκθεση σε κάτι δυνατότερο από εσένα, που σε αποκαλύπτει, σε απογυμνώνει, που μπορεί ακόμα και να στοιχειώνει και την παραμονή πίσω από κάποια κλειστά παράθυρα. Ο «Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους / Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο» είχε γράψει σε κάποιον από αυτούς τους βράχους κάποτε ο Ελύτης. 

Κάποια βράδια ωστόσο που κατάφερνα να κοιμηθώ για λίγες ώρες, ήταν οι εφιάλτες που με ξυπνούσαν με ταραχή, η βία που παραμονεύει στην βασιλική οδό προς το ασυνείδητο ακόμα και αυτή την εβδομάδα του χρόνου. Γιατί για όσο κρατούσε η αφύπνιση κατάφερνα μεθοδικά να ξεφεύγω λίγο από τη βία της ίδιας της ζωής, ακόμα και αν αυτή επέμενε να κατακλύζει τον κόσμο με το αποκρουστικό της πρόσωπο: Αεροπλάνα που έπεφταν διαδοχικά, παιδιά που σφαγιάζονταν, κοινωνίες που βομβαρδίζονταν και άλλες που φτώχαιναν. Απομονωνόμουν από όλα αυτά συνειδητά, μα ξέρεις καλά πως η απομόνωση είναι το ύστατο καταφύγιο πριν το ολοκληρωτικό πλήγμα. Αλλά να, σε μια ερημική παραλία, που λες και μας άνηκε προσωρινά, ξεχασμένοι επί ώρες κάτω απ' τη σκιά των αρμυρικιών, με μόνο το τραγούδι του τζίτζικα, το ξέβρασμα των κυμάτων και το γύρισμα των σελίδων ενός βιβλίου να μπορεί να διασαλέψει την γαλήνη, βία ήταν μόνο η εμμονική σκέψη της επιστροφής και η απρόσμενη επίθεση ενός πεινασμένου πουλιού που άρπαξε ένα απόγευμα τον ανέμελο τζίτζικα στερώντας από εμάς τον αδυσώπητο ρυθμό της λαλιάς του.

Στο μεταξύ, την εβδομάδα που πήγαμε εμείς, το νησί γιόρταζε με συνεχείς εκδηλώσεις. Χοροί, μουσικές, παραστάσεις, νησολόγια, τηλεθεάσεις αστεριών, αρτοκλασίες. Τα θερινά μαθήματα χορών ήταν υπερενταντικά, τα τοπία αναρίθμητα και η φαντασία ασύλληπτη. Έτσι έλεγαν οι αφίσες στους τοίχους. Αναρωτιέμαι τι ήταν εκείνο που πυροδοτούσε την υπερβολή τους. Να σχετιζόταν άραγε με την πηγή των δικών μου αϋπνιών, με την ανησυχία των κοκόρων, τους ριπαίους αέρηδες του ανεμολόγιου; Τι αδάμαστο θα μπορούσε να τιθασεύσει αυτός ο υπερθετικός; 

Λίγο πριν κλείσω, να σου γράψω πως για ένα ακόμα καλοκαίρι δεν απέφυγα το επώδυνο κοκκίνισμα. Νομίζω πως αισθάνομαι ακόμα λίγο από τον πόνο, έτσι μακριά από όλα αυτά που βρίσκομαι τώρα.

Σε φιλώ και σε σκέφτομαι

El R

το μετέωρο βήμα του κροκόδειλου - σκέψεις σχετικά με τον αγώνα των εργαζόμενων της ΔΕΗ

Η πρόθεση της κυβέρνησης συγκεκριμένα για την ΔΕΗ ήταν γνωστή από καιρό. Η αποφασιστικότητά της για αυτού του είδους τις μεταρρυθμίσεις δεδομένη. Το ιστορικό των ραγδαίων ιδιωτικοποιήσεων εξάλλου υπαρκτό, καταγεγραμμένο, παρόν. Και η χρήση οποιοδήποτε μέσου για την επίτευξη του στόχου βεβαιωμένη από το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν και απολύτως προβλεπόμενη: από τη προπαγάνδα των δικών τους μέσων ενημέρωσης και τις αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης, μέχρι την ανήθικη επιστράτευση, και τη βίαιη καταστολή αν χρειαζότανε από τα ΜΑΤ και τις φασιστικές, παρακρατικές τους εφεδρείες. 

Ήταν γνωστό λοιπόν τι προγραμμάτιζε η κυβέρνηση για τη ΔΕΗ και προβλέψιμο το πώς θα αποκρινόταν στις αντιδράσεις. 

Συνεπώς, πριν ακόμα την απεργία, πριν τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων της ΔΕΗ και των πολιτικών υποστηρικτών της, δεν υπήρχε τίποτα που να δικαιολογούσε την αμέλεια, την παράλειψη, το αίσθημα αιφνιδιασμού. Δεν υπήρχε τίποτα που να δικαιολογούσε την ανεπάρκεια στην οργάνωση της επιχειρησιακής δράσης στον αγώνα κατά της συγκεκριμένης ιδιωτικοποίησης. Την καθυστέρηση στη δημιουργία του μετώπου δράσης, τη μη διάχυσή του στη κοινωνία. Δεν υπήρχε τίποτα που να δικαιολογούσε την μη έγκαιρη ενημέρωση της κοινωνίας, την μη έγκυρη δημιουργία του πανίσχυρου κοινωνικού αναχώματος αυτής της μεγάλης μάχης. Και επίσης, τίποτα που να μην επέβαλλε την προληπτική δράση της ίδιας της επιχείρησης, με βάση το κοινωνικό της ρόλο για τον οποίο καλούμαστε να παλέψουμε στο πλευρό της, να μην κόβει δηλαδή το ρεύμα στις ευάλωτα, φτωχά νοικοκυριά που τα τσάκισε η ραγδαία φτωχοποίηση. 

Πριν λοιπόν τον αγώνα, καμιά έγκαιρη οργάνωση, κανένας εκ των προτέρων προγραμματισμός, καμιά ουσιαστική προεργασία, καθόλου προετοιμασία. Όλα έδειχναν πρόχειρα, οργανωμένα στο πόδι, στη στιγμή, σαν το γνωστό και προγραμματισμένο σχέδιο της κυβέρνησης να επρόκειτο για μια απρόβλεπτη συγκυρία. 

Στη στιγμή της ίδιας της δράσης: Συνελεύσεις κατόπιν εορτής, εκδρομές πολιτικών αρχηγών και χειραψίες, αναθέσεις αρμοδιοτήτων σε αμφιβόλου πολιτικής και γενικότερης επάρκειας αντιπροσώπους αντί άμεσης συμμετοχικότητας, συνδιαλλαγές με διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, προσωπικές αντιπαραθέσεις με τσιράκια της εξουσίας, συνεχές παιχνίδι με τους όρους και στα μέτρα του συστήματος, προσωπική λεονταρισμοί συνδικαλιστών και κροκοδείλια δάκρυα. Η πολιτική κάλυψη της δράσης μέτρια και η κοινωνία σε σύγχυση. 

Η μαζική, ολοκληρωτική κατάρρευση του μετώπου, στο πρώτο, αποφασιστικό μέτρο από πλευράς της κυβέρνησης δεν θα μπορούσε παρά να είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα.  

Μετά τη δράση: Οι εργαζόμενοι υποκύπτουν στον κρατικό εκβιασμό, η αστική δικαιοσύνη τους δένει τα χέρια, η απειλή της απόλυσης, της οριστικής συντριβής κυριαρχεί. Και το σχέδιο Β του ίδιου του αγώνα ανύπαρκτο. Καμιά εναλλακτική δράση, καμιά ανταπάντηση. Μόνο παράλυση. Στο μεταξύ, η πολιτικοποίηση του αγώνα και η ιδεολογικοποίηση της κοινωνίας εξελίσσεται με όρους καθωσπρέπει αστικής δημοκρατίας: εντός του κοινοβουλίου, με ολομέλειες της βουλής και δημοψηφίσματα. Με διαπραγματεύσεις ψήφων, υπολογισμούς αριθμών βουλευτών, συνδιαλλαγές μεταξύ φτηνών προσωπικοτήτων, με ονοματολογίες, μικροπολιτικές. Πρακτικές που η άρχουσα τάξη παίζει στα δάκτυλά της. Η πολιτική δράση που χάνει εντελώς το νόημά της. 

Συνοψίζοντας:

Κακή οργάνωση, φτωχή προεργασία, μέτρια δράση, ανύπαρκτος συντονισμός αυτής, μέτρια πολιτική κάλυψη, λίγη κοινωνική συμμετοχή και αλληλεγγύη, ανούσια πολιτική αντίδραση, απουσία σχεδίου Β. 

Οι συνέπειες, αναμενόμενες, λογικές μα και εντελώς καταστροφικές: 

Καταρράκωση του όποιου κινήματος από μια νέα ήττα και διαιώνιση του αίσθηματος διαρκούς ήττας. Αποθάρρυνση στον κόσμο της εργασίας. Απώλεια του δίκαιου του αγώνα. Απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος στο περιεχόμενο του αγώνα. Απελπισία. Αβοηθησία. Εμβάθυνση στην απολιτικοποίηση. Απόσταση. Αποϊδεολογικοποίηση. Ψυχολογικό πλεονέκτημα σε μια φρικτή κυβέρνηση μαριονετών. 

Βρισκόμαστε στον τέταρτο χρόνο του μνημονίου και στον έκτο μιας πρωτοφανούς και ραγδαία επιδεινούμενης κρίσης, όπου τίποτα δεν έχει μείνει ακέραιο. 

Αδυνατούμε ακόμα και την πιο κρίσιμη στιγμή να μάθουμε από τα λάθη μας, παραμένουμε ανήμποροι στο να αξιοποιήσουμε την εμπειρία μας, να κατανοήσουμε τις συνθήκες των διαδοχικών ηττών μας και να τροποποιήσουμε τους τρόπους της δράσης μας και αντίδρασης. Μα πάνω απ' όλα δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να επιτύχουμε στοιχειώδη οργάνωση. Και δεν αναφέρομαι στην πολιτική οργάνωση, δηλαδή στη συστηματική δουλειά της μετατροπής μιας άγουρης κοινωνικής μάζας σε τάξη και την ώθησή της μακριά από τον εύκολο δρόμο του φασισμού και της αποϊδεολογικοποίησης. Αναφέρομαι στην οργάνωση μιας δράσης, ενός πολιτικού συμβάντος, ενός πολιτικού/κοινωνικού γεγονότος, που να αφορά τα εργατικά στρώματα και όσους πλήττονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης και να ενθαρρύνει τη μαζική συμμετοχή τους. Αυτό, μισή δεκαετία φτωχοποίησης αργότερα δεν το έχουμε καταφέρει, παρά τις εκλογικές νίκες ενός κομματιού της αριστεράς και παρά τη μερική ριζοσπαστικοποίηση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. 

Σε στιγμές πλήρους κρίσης, στην κορύφωση της επίθεσης από την άρχουσα τάξη και τα τσιράκια της, στη κήδευση κάθε μορφής κοινωνικής δικαιοσύνης, σε αυτή την κατάσταση απόλυτης έκτακτης ανάγκης, κάθε πολιτική μας σκέψη, κάθε πολιτική μας δράση, κάθε μας κίνηση στην υπεράσπιση του δικαίου, του κοινωνικού πλούτου, της ίδιας της εργασίας, της ζωής βρίσκεται περιχαρακωμένη πίσω από την αστική νομιμότητα, αγκυλωμένη σε πολιτικούς καθωσπρεπισμούς, ταπεινωμένη σε φτηνές συνδιαλλαγές. Κείτεται παράλυτη, νεκρωμένη, εξαναγκασμένη στον θρίαμβο ενός συμπαγούς, συνεπούς ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Για πόσο ακόμα;

Λίγη στάχτη πολύ Burberry: σκέψεις από τη διαδήλωση στο Λονδίνο

Το κεντρικό κατάστημα Burberry στην αρχοντική Regent Street. Τα Mc Donald's, τα Starbucks, τα πολυκαταστήματα πολυεθνικών και τραπεζών που περάσαμε ήταν πολυάριθμα. Και όλα παρέμειναν απολύτως άθικτα, να λάμπουνε στον λονδρέζικο ήλιο

Το Σάββατο 21 Ιουνίου συμμετείχα στη διαδήλωση που διοργάνωσε το People's Assembly ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της αγγλικής συγκυβέρνησης. Για λεπτομέρειες της διαδήλωσης αυτής είχα γράψει εδώ. Δεν ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχω πάει στο Λονδίνο αλλά σύμφωνα με τους διοργανωτές μπόρεσε να μαζέψει σχεδόν 50,000 ανθρώπους. Ο καιρός εξάλλου ήταν εξαιρετικά βοηθητικός. Οι 25 βαθμοί θερμοκρασίας και η σχεδόν αδιάλειπτη ηλιοφάνεια έκανε τη πορεία στο φιλικό προς τον πεζό Λονδίνο ακόμα πιο όμορφη. Μικρές σκέψεις κατά τη διάρκεια της πορείας τις αποτυπώνω στις λεζάντες των εικόνων. Σε αυτήν την ανάρτηση θα προσπαθήσω να αναπτύξω αυτές που προέκυψαν λίγο μετά, στην ανάρρωση απ' την ηλίαση. 

Η μεγάλη απούσα της διαδήλωσης, για μια ακόμα φορά, η αγγλική αριστερά και η εργατική τάξη. Λογικό. Εδώ και χρόνια η αγγλική αριστερά στέκει μικροσκοπική, κομματιασμένη και ανυπόληπτη. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, με μεγεθυντικό φακό ψάχναμε κάποιον εκπρόσωπό της. Και η εργατική τάξη, η κατ' εξοχήν δεξαμενή της αριστεράς των Εργατικών παραμένει ισοπεδωμένη από τις προηγούμενες δεκαετίες. Όσοι από τους εκπροσώπους της δεν έχουν υποβιβασθεί στους λούμπεν προλετάριους των μεγάλων council estates με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, εγκληματικότητας, αλκοολισμού και χρήσης/εμπορίας ναρκωτικών, βρίσκονται πια να παρακμάζουν αποποιούμενοι την τάξη τους, ονειρευόμενοι την κοινωνική ανέλιξη διαμέσω των κάθε λογής X factor. 

Μεγάλοι απόντες επίσης και οι μειονότητες. Ειδικά οι φτωχικές κοινότητες των μεταναστών στα προάστια του Λονδίνου που εκτός της ανυπέρβλητης φτώχειας έχουν πλέον να χειριστούν την προκατάληψη και τον ρατσισμό που μεθοδευμένα και διαβρωτικά καλλιεργείται από θεσμοθετημένες και μη δυνάμεις της αγγλικής πολιτικής σκηνής, του UKIP και των ανοιχτά φασιστικών οργανώσεων. Και επίσης απούσες, οι περισσότερο ενσωματωμένες και πολυπληθείς κοινότητες των Asians και των Black Carribeans. 

Έλειπαν ουσιαστικά τα στρώματα εκείνα της κοινωνίας που σε πρωταρχικό στάδιο θίγονται άμεσα από τις πολιτικές λιτότητας. Από την οριζόντια κατάργηση ή μείωση των επιδομάτων και την απευθείας κατηγορία εναντίον τους ότι είναι υπερβολικά τεμπέληδες για να βρουν δουλειές (που όμως δεν υπάρχουν). Από τα εξευτελιστικά zero hours συμβόλαια για τις κακοπληρωμένες δουλειές. Από τα εκρηκτικών διαστάσεων πρόβλημα της έλλειψης στέγης στο Λονδίνο ή των απλησίαστων ενοικίων σε όσους μπορούν να νοικιάσουν. Από την αναξιοπρέπεια των food banks που πληθαίνουν γοργά σε κάθε δήμο της πόλης. Από τη βία, τις συμμορίες, τα μαχαιρώματα, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά. 

Πέρα από αυτά, οι Λονδρέζοι έχουν και πολλά ακόμα να διαδηλώνουν εναντίον, απότοκα ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση συντηρητικών και φιλελεύθερων δημοκρατικών. Η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει φτάσει στα επίπεδα των βικτοριανών χρόνων. Ποτέ ξανά στην ιστορία αυτής της καπιταλιστικής χώρας οι πλούσιοι δεν ήταν τόσο πλούσιοι και ποτέ ξανά η ταξική πάλη δεν ήταν τόσο συντριπτική υπέρ των ελίτ. Η παιδεία παραμένει ακραία ταξική, και το NHS, το δημόσιο σύστημα υγείας, το σημαντικότερο σύστημα υγείας του κόσμου και το σπουδαιότερο κατόρθωμα αυτού του λαού, καθ οδόν προς την σκόπιμη υποτίμηση, τη συκοφάντηση με τελικό σκοπό την ιδιωτικοποίηση. 

Οι Έλληνες που συμμετείχαμε σε αυτή τη διαδήλωση, μέσα από τα μπλοκ του Ευρωπαϊκού νότου, είτε διότι δουλεύουμε εδώ και πληρώνουμε φόρους, είτε διότι σπουδάζουμε και κάνουμε χρήση των υπηρεσιών αυτής της χώρας, έχουμε ακριβώς τους ίδιους λόγους να εναντιωνόμαστε. Ζούμε στη χώρα που κατασκεύασε και τελειοποίησε τον καπιταλισμό και εφαρμόζει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές προς όφελος των ολίγων εις βάρος των πολλών. Και προερχόμαστε από τη χώρα που οι πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού αρχίζουν να δείχνουν τα πραγματικά τους αποτελέσματα: Φτωχοποίηση, εξαθλίωση, βία, φασισμός. Έχουμε την εμπειρία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν δουλεύει. Θέλουμε, στο βαθμό που μπορούμε, να τη μεταδώσουμε. Και επειδή η φωνή μας δεν μπορεί παρά να ακούγεται ελάχιστα, ενώνουμε τη φωνή μας με το κομμάτι της αγγλικής κοινωνίας που φωνάζει. Είμαστε άλλωστε ένα με αυτό.

Και μερικές φωτογραφίες:

Η κόκκινη σημαία του κόμματος (ένα είναι το κόμμα)  υψωμένη στη διασταύρωση Oξford Street & Regent Street, στο απόλυτο σημείο μηδέν του καπιταλιστικού μοντέλου κατανάλωσης. Άβατο ακόμα και στις πιο κρυφές φαντασιώσεις του μεγαλύτερου κομμουνιστή. 

Το σήμα κατατεθέν του καπιταλιστικού/καταναλωτικού Λονδίνου. Picadilly circus. Σε έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο, οι γιγαντοοθόνες θα έδειχναν χαρούμενες φάτσες διαδηλωτών, σαν τα μάτριξ του μουντιάλ που στοχεύουν σε ανέμελα τρισευτυχισμένους φιλάθλους εθνικών σωβράκων και φανέλων. 

Πανό των Ευρωπαίων ενάντια στη λιτότητα. Αντιπροσωπεία Ελλήνων, Ισπανών, Πορτογάλων και άλλων Ευρωπαίων συναντήθηκε μετά το τέλος της πορείας για την εξερευνηθεί το πεδίο μελλοντικών συνεργασιών. Μιλάμε για πολύ μούσι!

Τα αυθόρμητα πανό και συνθήματα αφθονούν γενικά στις αγγλικές διαδηλώσεις. Αγαπημένο μου παρόλα αυτά ήταν το σύνθημα σε ένα μπλουζάκι που έγραφε "Don't be such a banker!". Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το φωτογραφήσω. 

Λίγος διαδηλωτικός τουρισμός με το μπλοκ του Συριζα. 

Ιταλοί σύντροφοι, με σημαίες που ξέμειναν από τις ευρωεκλογές. Ήταν οι μόνοι από τους Ευρωπαίους που φώναξαν συνθήματα. Στη γλώσσα τους. 

Το αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό μπλοκ ήταν αρκετά πολυπληθές. Με τον Καρατζαφέρη της Αγγλίας να θριαμβεύει στις προηγούμενες εκλογές, αναιρέθηκε η ισχυρή πεποίθηση των λονδρέζων ότι δεν έχουν καμιά ανοχή στις διακρίσεις. Μία και απόλυτη η διάκριση: ενάντια στους φτωχούς, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος. σεξουαλικής προτίμησης και θρησκείας. 

Μπροστά στη φρίκη που περνάνε οι λιγότερο προνομιούχοι λαοί της Αφρικής και της Ασίας (Ιράκ, Αίγυπτος, Σουδάν και άλλες χώρες συντετριμμένες από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό), σκέφτομαι πόσο προνομιούχοι είναι οι συγκεκριμένοι Σουδανοί που μπορούν και εκφράζονται ελεύθερα χωρίς την άμεση απειλή της μαστίγωσης και του θανάτου. Να τα λέμε και αυτά χωρίς να αποποιούμαστε το δικαίωμα της περαιτέρω κριτικής προφανώς. 

Το ίδιο και για τους Άραβες. Δεν μπορώ να ξέρω όμως τι είδους ελευθερία επιθυμούν. Στους ήσυχους δρόμους των πολυτελών συνοικιών του Δυτικού Λονδίνου, πάμπλουτοι άραβες κάγκουρες, γόνοι πετρελαιάδων μαρσάρουν τις λαμποργκίνι τους ενοχλώντας τις πατροπαράδοτες κυριούλες της ανώτερης τάξης. Τα πρόστιμα από τους τζαμαϊκανούς δημοτικούς αστυφύλακες του δήμου του Chelsea πέφτουν βροχή, αλλά τι πειράζει, οι αραβικές επενδύσεις έχουν εκτινάξει το λονδρέζικο real estate οπότε σιγά μην κλάψουν σιγά μην φοβηθούν. 

λίγο ακόμα διαδηλωτικός τουρισμός. 

και άλλο λίγο διαδηλωτικός τουρισμός

περισσότερος διαδηλωτικός τουρισμός εδώ (http://stahtikaiburberry.blogspot.co.uk/2011/03/cut-crap-london-march2011-march.html). 

Στο Parliament Square απέναντι από τη βουλή των Κοινοτήτων έγινε το free festival, με ομιλίες των διοργανωτών, εκπροσώπων των συμμετεχόντων, πολιτικών, δημοσιογράφων, κωμικών και μίνι συναυλίες καλλιτεχνών. Αποκορύφωμα ο λόγος του Russell Brand, δημοφιλούς κωμικού στην Αγγλία, ο οποίος κάλεσε για ειρηνική επανάσταση. Παραδόξως ο Brand ήταν και ο μοναδικός λόγος που η διαδήλωση αυτή τράβηξε τη προσοχή των mainstream media την ίδια μέρα. Την επομένη τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν λίγο περισσότερο λόγω κυρίως της γενικής κατακραυγής, ειδικά απέναντι στο BBC το οποίο αφιέρωσε μόνο 25 δευτερόλεπτα εικόνα και καμιά δεκαριά φράσεις στην ιστοσελίδα του στο facebook, παρά το γεγονός ότι η πορεία ξεκίνησε ακριβώς κάτω από τα κεντρικά του γραφεία. 

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το λεωφορείο και γιατί έγραφε G8 και Glastonbury στο μπροστινό του μέρος. 

Οι Ποσαδιστές του Λονδίνου!
Αγάπη μόνο ρε μουνιά και πυρηνικός πόλεμος.
Και εξωγήινοι
Και ενδείξεις ύπαρξης σοσιαλισμού σε άλλους πλανήτες. 

Και για το τέλος η φώτο που θα έκανε τον Άδωνη Γεωργιάδη να βγει από τα ρούχα του. Σύριζα, κομμουνιστές και Βενεζουέλα μαζί, ενάντια στη λιτότητα των νεοφιλελευθέρων, στο καπιταλιστικό Λονδίνο, μπρος στη βουλή των κοινοτήτων. Αλίμονο!