Αυτή είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της καθημερινότητας στα μέσα μεταφοράς του Λονδίνου. Ξενοφοβία, ρατσισμός και ύπουλος, υπόγειος φασισμός στα πρωτοσέλιδα. Σήμερα, ολόκληρη η σειρά απέναντί μου στο μετρό είχε ανοιγμένη στα χέρια της την φυλλάδα της φωτογραφίας. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών ως πρώτο και κυρίαρχο θέμα, παρατεταγμένη σε μια αστεία συνεχή διάταξη κατά μήκος του βαγονιού. Ήταν ασφυκτική η αίσθηση. Να αισθάνεσαι στόχος. Για το πιο σπουδαίο ως το πλέον ασήμαντο. Είναι περίεργο. Όταν έχεις χρόνια σε ένα ξένο τόπο, όταν έχεις δουλειά, σπίτι, ταίρι, κοινωνικό κύκλο, συντρόφους, φίλους, εχθρούς, όταν μετά από καιρό αποκτάς την ρουτίνα μιας αλλεπάλληλης καθημερινότητας, σχεδόν ξεχνάς κάποιες στιγμές πως είσαι μετανάστης. Πως είχες έρθει μερικά χρόνια πριν με την αυτοπεποίθηση των πτυχίων σου, το θράσος μπρος στην αντιμετώπιση του άγνωστου, με την ελπίδα της λίγο καλύτερης ζωής, την αναζήτηση της αξιοπρέπειας. Για να έρθει ένα πρωτοσέλιδο να σε φέρει πίσω. Να σου θυμίσει. Να στο θυμίσει. Όχι το ότι είσαι μετανάστης, αλλά το ότι θεωρείσαι μετανάστης, ότι δηλαδή φέρεις μια ιδιότητα που προσδιορίζεται από τους άλλους, που το ηθικό της βάρος καθορίζεται από το πρωτοσέλιδο μιας φυλλάδας, το ρεπορτάζ ενός καναλιού, την λεκτική παράπραξη ενός επισήμου, την ευθεία αναφορά του αποθρασυμένου νεοφώτιστου στην εξουσία ακροδεξιού. Ο σκληρός αγώνας για τον επαναυτοπροσδιορισμό στον νέο τόπο φθείρεται έτσι, ύπουλα, βρώμικα. Σε αναγκάζει να θυμάσαι συνεχώς πως εκτός από το μέσα, υπάρχει και το έξω. Τα γνωρίζαμε όλα αυτά όμως. Υπήρξαμε κάποτε εμείς το έξω. Αυτοί που προσδιόριζαν τους άλλους, που θεωρούσαν τους μετανάστες. Και ανεχτήκαμε τη βρωμιά απέναντί τους, την διάκριση, το μίσος, την απομόνωση, τη βία. Και την κάναμε θεσμό, στα πρωτοσέλιδα των δικών μας εφημερίδων, στα ρεπορτάζ των δικών μας καναλιών, στα χείλη των δικών μας ακροδεξιών στην εξουσία.
Εδώ και μήνες, η κεντρική φιγούρα που έχει αναλάβει τη συνέχιση σε αυτό το κοπιώδες έργο της σιγανής, υπόγειας, άοσμης ακόμα σήψης της αγγλικής κοινωνίας, λέγεται Neil Farage. Πρόκειται για τον ιδρυτή και ηγέτη του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP), που σαρώνει σε δημοσκοπήσεις και σε τοπικές επαναληπτικές εκλογές. Ο γιος ενός μεγαλοτραπεζίτη του City, ο απόφοιτος του μεγαλοπρεπούς Dulwich College, ο αρνητής την πανεπιστημιακής εκπαίδευσης αλλά πετυχημένος χρηματιστής, βλέπει το πρόσωπό του πλέον παντού, από το σοβαρό BBC ως τις πλέον χυδαίες φυλλάδες. Με το χαμόγελο του κρετίνου, και ένα ποτήρι αλκοόλ συνεχώς στο χέρι. Να εξαπολύει το δηλητήριο, το σκοτάδι, τη συκοφαντία, το μίσος. Και να σαρώνει, κρατώντας το χορό. Και η άρχουσα τάξη να ακολουθεί λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της παράγουν τον πλούτο, και η πολιτική ηγεσία να τρέχει ξοπίσω του ασθμαίνοντας λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της στρώνουν και αυτής το τραπέζι.
Έχει γεμίσει ο τόπος ευθείες επιθέσεις πλέον σε αυτή την πόλη, που ο μισός της πληθυσμός είναι ξένοι. Η προσβολή είναι καθημερινή. Συνεχής. Κολλάει στα χέρια μας σταθερά το πρωί στον υπόγειο και όσοι ακόμα την αρνούμαστε σθεναρά, μας την κολλάνε στην μούρη άθελά τους, σε μια διαδρομή οι ξενόγλωσσοι στοιβαγμένοι στις αφιλόξενες ώρες αιχμής.
