Κόπανοι της χρονιάς 2014 - τοπ 10 (μέρος δεύτερο)

Μετά τους πέντε πρώτους, ιδού οι μεγαλύτεροι κόπανοι της χρονιάς. Για να προκαταβάλλω τον αναγνώστη, στο παρακάτω υπόλοιπο του τοπ-10 απουσιάζουν σημαντικές προσωπικότητες, που κάποιος θα πίστευε ότι θα άξιζαν ετούτη τη θέση. Λείπει ο νέος σωτήρ Γκλέτσος για παράδειγμα, λείπει ο Παπούλιας ο άνθρωπος που έβλεπε τη Δημοκρατία να περνά, λείπει ο εκβιαστής της κλειδαρότρυπας Ζούγκλας, λείπουν οι συνήθεις ύποπτοι κόπανοι Άδωνις Γεωργιάδης και Γεώργιος Παπανδρέου, λείπουν οι ηττοπαθείς ακροδεξιοί του Καμένου, ο τιμητής των πάντων μητροπολίτης Πειραιώς, ο προπονητής ποδοσφαίρου Ρανιέρι, ο εκτός συναγωνισμού Κώστας Κατσουράνης. Πού να χωρέσουν όλοι, να μου πεις....

5. Κωνσταντίνος Μπογδάνος

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος πάσχισε πολύ να επιβάλει την ισχυρή του προσωπικότητα το 2014. Να τα λέμε αυτά. Το βασικό του κατόρθωμα ήταν ότι χάρη στις εκκεντρικότητες κατέπνιξε την προφανή του μειονεξία και περιτύλιξε με το επένδυμα της παντοδυναμίας την φοβερή αμφιθυμία απέναντι στην αυταξία του. Μπράβο. Να παραδεχτώ επίσης ότι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Ασκεί έντονη την έλξη στον τηλεθεατή. Και το σπουδαιότερο, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει διαλέξει ο ίδιος το κοινό του, δεν έχει επιλέξει το κοινό τον Μπογδάνο του. Εξηγώ: Το κοινό του έχει δύο χαρακτηριστικά: 1) Τον παρακολουθεί φανατικά και εθισμένα. 2) Ταυτόχρονα τον βρίζει ασύστολα. Η εσωτερική αντίφαση του κοινού να τον παρακολουθεί εθισμένα ώστε να του ρίξει με οργιώδη ευχαρίστηση την χριστοπαναγία έχουν κατά πολύ να κάνουν με αυτό το υπόγειο σαδομαζοχιστικό προσωπείο του Κωνσταντίνου που με τόση φωτογένεια διαγράφεται στην οθόνη. Οι θεατές τον παρακολουθούν με φανατισμό προκειμένου να θρέψουν τις καταστροφικές φαντασιώσεις που φέρει εκείνος για τον εαυτό του αλλά προβάλει τόσο ακούσια πάνω τους. Αλλά ας μην ασχοληθούμε άλλο με τα ψυχολογικά του, πιθανώς μελλοντικά μια αυτόνομη ανάρτηση μπορεί να ρίξει ίσως περισσότερο φως σε αυτό το μυστήριο.

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος εκτός από συνειδητός προπαγανδιστής του ακραίου νεοφιλελευθερισμού μέσα από το όχημα της κατά τα άλλα ενημερωτικής εκπομπής του, είναι και αυτός περήφανο μέλος του Μετώπου της Λογικής. Αν δεν είχε φτάσει τόσο ψηλά θα φάνταζε ο ιδανικός κονφεράσιε για τα συνέδρια του Ποταμιού. Είναι αναμφισβήτητα μια από τις προσωπικότητες εκείνες που έχουν εξασφαλισμένο ένα εισιτήριο πρώτης θέσης στο σύγχρονο Ματαρόα, το πλοίο που θα τραβήξει μακριά, προς την φυσική μα κυρίως διανοητική σωτηρία, την πνευματική ιντελιγκέντσια του τόπου με το που ο τρισκατάρατος Συριζα θα καταλάβει την εξουσία. 

4.  Η τελευταία Κυβέρνηση Σαμαρά

Στα χρόνια της πανωλεθρίας, έχουμε βιώσει ολέθριες κυβερνήσεις. Θυμίζω τις κυβερνητικές ομάδες Καραμανλή: βαριά κατάθλιψη, βία και εξοντωτική ανικανότητα, τις κυβερνήσεις ΓΑΠ: απροσμέτρητη ανοησία, αλαζονεία και εξοντωτική ανικανότητα και πάλι, τις κυβερνήσεις μαριονέτες του έξωθεν διορισμένου τραπεζίτη, του Βενιζέλου, της Δημάρ και των ακροδεξιών. Μέχρι που εμφανίστηκαν οι κυβερνήσεις Σαμαρά/Βενιζέλου. Εκεί, από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Στην εποχή των social media και των troll, το ευτυχές σενάριο θα ήταν κάποιος εκεί έξω να μας τρόλλαρε χαϊδεύοντας την κοιλιά του από τα γέλια.
Αλλά σε αυτήν τη χώρα, ο Γιακουμάτος μπορεί ακόμα να διορίζεται υφυπουργός ανάπτυξης (ανάπτυξης!), η Βούλτεψη (η Βούλτεψη!) υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, ο Κικίλιας πολιτικός προϊστάμενος της καταστολής. Και η κατηφόρα σταματημό δεν έχει: Βαρβιτσιώτης, Παπακώστα, Γκερέκου, Φώφη Γενηματά, ο Αργύρης ο Ντινόπουλος (ο Ντινόπουλος!), και ο Λοβέρδος, ο διαπομπευτής αδύναμων ασθενών, ευάλωτων ανθρώπων, για να ονομάσω μερικούς. Ένας πραγματικός θίασος αποτυχημένων. Μια κυβέρνηση αντάξια του πάνελ της τελευταίας κουτσομπολίστικης εκπομπής του Έξτρα Τσάνελ. Η παρακμή, το μίσος για τον Άλλο, το θράσος, η αλαζονεία, μα πάνω απ' όλα η ασύμμετρη βλακεία σε εντεταλμένη πορεία προς την κατά φαντασία διάσωση του λαού. Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν οι δευτερότριτοι υπάλληλοι των τραπεζών  και των ταμείων να παίρνουν αυτούς τους ανθρώπους στα σοβαρά, να καταπιάνονται να κάνουνε τις μπίζνες τους μαζί τους! Αν ήταν για παράδειγμα η σύνθεση των συνδαιτυμόνων μιας μέτριας χασαποταβέρνας μια Κυριακή απόγευμα, θα το ξανασκεφτόμαστε να καθόμαστε μαζί τους. Αλλά αυτή υπήρξε η κυβέρνηση που διορίστηκε τον Ιούνιο του '14, η τελευταία κυβέρνηση του Σαμαρά μέχρις στιγμής και ελπίζω για πάντα.

3. Αρχισυντάκτης Κεντρικού Δελτίου Ειδήσεων του ΑΝΤ1

Ο Αντέννα έχει καλή παράδοση στα ζητήματα του Big Brother. Διαχρονικά. Ο Μεγάλος Αδερφός πλέον έχει καταλάβει και την κονσόλα του δελτίου της ενημέρωσης. Το μήνυμα που περνάει είναι σαφές: «Είναι ενάντια στα συμφέροντά μας να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση εξυπηρετεί πλήρως και με επιμονή το δικό μας καλό, την επιβίωση και την ευζωία της δικής μας τάξης. Και η δική σου επιβίωση μικρέ, φοβισμένε τηλεθεατή, εξαρτάται πλήρως από τη δική μας». Η υποψία και μόνο της αντίθετης γνώμης ενός εξαθλιωμένου λαού προκαλεί σύγχυση και τρόμο. Και σε αυτήν έστω την υποψία, η άρχουσα τάξη επιτίθεται πλέον λυσσαλέα. Μετατρέπει επίμονα και συστηματικά, το δικό της τρόμο σε συλλογικό τρόμο, και τη δική της σύγχυση στον πανικό της μαζικής αβεβαιότητας. Και αυτό καθιστά τον πολίτη-τηλεθεατή απελπισμένο και μικροσκοπικό. Μόνο και τρομαγμένο. Ασήμαντο και πανικοβλημένο. Με λεκτική και διανοητική βία, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ανενόχλητα, ανεμπόδιστα, στις οθόνες και τις τηλεοράσεις. Σου το φέρνει στα ίσια: «Είσαι πραγματικά πολύ μικρός για να κάνεις το παραμικρό. Είναι ανώφελο να αντισταθείς. Δεν έχεις ελπίδα. Αποδέξου την απελπισία σου. Αποδέξου την αβοηθησία σου. Είσαι υπεύθυνος της περαιτέρω φτώχειας σου. Είσαι ο αυτουργός της εξαθλίωσής σου. Αλλά δεν περνάει τίποτα από το χέρι σου. Σκάσε τώρα και τρέμε».

Καθένας που συμμετείχε σε αυτό το αίσχος είναι κατάπτυστος. 

2. Σταύρος Θεοδωράκης και οι του Ποτάμι

- Πείτε μας ένα λόγο να σας εμπιστευτούμε κ. Θεοδωράκη; 

- Γιατί ένας άνθρωπος που ήταν δέκα χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να λέει ψέμματα 

Εκπομπή "Ενικός" Οκτώβριος 2014

Με το που άρχισε να κυλάει στον ρηχό πάτο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είχα γράψει για το ποτάμι πως η ιδεολογία του free press, η αισθητική του χίπστερ και το εννοιολογικό πρόταγμα του τίποτα αποκτούσαν επιτέλους τον δικό τους πολιτικό σχηματισμό. Το Ποτάμι, πίστευα τότε, δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από μια φαντασιωσική πολιτική κίνηση για μια ακίνδυνη αντιπολίτευση στο δήμο Κοπεγχάγης. Ομολογώ πως έπεσα έξω. Ο διαχρονικός υπάλληλος του Λαμπράκη Σ. Θεοδωράκης προσπαθεί σκληρά να επιφορτιστεί την αθωότητα του νεόπλαστου πολιτικού χωρίς παρελθόν, αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να αναδείξει την ουσία του πολιτικού χωρίς ιδιότητες. Το Ποτάμι παρουσιάστηκε αρχικά ως η ψύχραιμη κεντροαριστερά, για να αποτινάξει σχεδόν αμέσως από πάνω του την "αριστερά" -που στην πραγματικότητα απεχθάνεται- και να στρογγυλοκαθίσει στον πραγματικό ιδεολογικό του θρόνο, το ακραίο κέντρο. Πυρήνας του ο σκληρός οικονομικός νεοφιλελευθερισμός, ο δήθεν αστικός κοινωνικός φιλελευθερισμός που καταδικάζει τη βία των αδικημένων και νομιμοποιεί τη βία του κράτους, ανέχεται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων, και συνδιαλέγεται με τους νεοναζί όμορφα ξεπλένοντάς τους. Η περιφρόνηση του ανθρώπου και ο υποβιβασμός του ως το μέσο για τη κερδοφορία, η ακύρωση της δημοκρατίας, η λατρεία της ανισότητας, η αποθέωση του ατομισμού ως το υπέρτατο ιδανικό, και ένας βαθύς, ωμός κυνισμός, όλα αυτά περιτυλιγμένα στο τηλεοπτικό σλόγκαν της πολιτικής χωρίς κομματικό παρελθόν, στην αισθητική του εναλλακτικού τίποτα της Lifo και της Athens Voice, στα εφέ των δημόσιων ψυχαναλύσεων και την υποκριτική μετριοπάθεια των διαφημιστικών τρίκυκλων και του πολυφορεμένου σακιδίου, αυτό είναι το Ποτάμι. Γιατί βεβαίως ένας άνθρωπος που ήταν δέκα χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να ποτέ να σας πει ψέμματα.  

1. Αντώνης Σαμαράς

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά του απονέμεται πανάξια το βραβείο του αρχικόπανου της χρονιάς. Είναι άλλωστε ο πρωθυπουργός της σοβαρής χρυσής αβγής, ο καλύτερος πολιτικός προϊστάμενος του Πλεύρη, του Βορίδη και του Γεωργιάδη, ο ιδανικός συνεργάτης του Μπαλτάκου, ο πρόθυμος υπερασπιστής του Πρετεντέρη και ο πρόθυμος δήμιος του Ρωμανού. Από τους ικανότερους ενορχηστρωτές παρασκηνιακών συνδιαλλαγών που έχει αναδείξει ο τόπος, μας θυμίζει ξανά και ξανά πως η παλιά καλή μισανθρωπική ακροδεξιά δεν έχει ποτέ πεθάνει.




Τρέμω για το τι θα γράψω για το 2015.

Κόπανοι της χρονιάς 2014 - τοπ 10 (μέρος πρώτο)

                     

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του καταλόγου των Κόπανων της χρονιάς 2013 (πρώτο μέρος εδώ και δεύτερο εδώ), δεν μπορεί το ιστολόγιο παρά να τα βάλει κάτω και να αριθμήσει αντίστροφα εκείνους που τσάκισαν το κοπανόμετρο και το 2014. Οι υποψήφιοι πολλοί, ήταν άλλωστε μια χρονιά συναρπαστική από γεγονότα και συγκινήσεις, και με αμέτρητα facepalm. Ξεκινώ εδώ το πρώτο μέρος της λίστας, από το 10 ως το 5. 

10. Δήμος Βερύκιος - Νίκος Νικολόπουλος - Χαράλαμπος Αθανασίου - Γιάννης Μιχελογιαννάκης

Πολλαπλοί οι κόπανοι της ομοφοβίας που άφησαν έντονο το αποτύπωμα τους μέσα στο έτος. Καθένας τους υπεράσπισε με σθένος την άποψη του η οποία, ανάλογα με το επίπεδο γελοιότητας που τους διακρίνει διαχρονικά, μπορεί να κατηγοριοποιηθεί από την σοβαρότητα της θεσμικής καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της διάκρισης και στιγματοποίησης με βάση τη σεξουαλική προτίμηση ως τη φθήνια της τελευταίας ραδιοφωνικής κουτσομπόλας ή την απλή, ατόφια βλακεία. Ο υπουργός της δικαιοσύνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων Αθανασίου θέτει τη φιλοσοφική βάση της διάκρισης, ο βουλευτής Νικολόπουλος, πιο αθυρόστομος αυτός, δίνει μια ευρωπαϊκή εσσάνς στον βαθύ, καλά ριζωμένο συλλογικό φόβο απέναντι στον ομοφυλόφιλο άνδρα, ενώ ο Συριζαίος (αλίμονο!) Μιχελογιαννάκης από της βουλής το βήμα ανησυχεί πως οι συνέπειες του Μνημονίου θα είναι ότι τα παιδιά μας (όχι τα κορίτσια: τα παιδιά) θα γίνουν μαζικά γκέι και οι γυναίκες θα μένουν ανύπαντρες. Όσο για τον Βερύκιο, αυτός ήταν ειλικρινής και ευθύς με τους δικούς του φόβους. Η απρόκλητη βία του εναντίον του Κορτώ, με εκφράσεις τύπου "κυρά Αυγουστίνα", επικροτήσεις σχολίων ακροατών τύπου "τους χρειάζεται χρυσαυγίτης” και παρατηρήσεις πως οι γκέι "δεν έχουν μόνο θηλυκό κορμί αλλά και θηλυκό μυαλό", συμπλήρωσε την τετμημένα αναδυόμενη φαντασίωση αυτού του καθυστερημένου κομματιού της κοινωνίας, που στην επαφή με τον ομοφυλόφιλο εαυτό φαντασιώνεται μια τρομακτικά ισοπεδωτική δύναμη, μια συντριπτική για το εγώ αλλοίωση της ταυτότητας και μια καταστροφική ενδόμυχη διαστροφή. Όπως και να έχει όμως, το ότι το ζήτημα των στοιχειωδών αστικών δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων -δεν μπορώ να μιλήσω για τα ανθρώπινα σε ένα κράτος που δολοφονεί μετανάστες και πρόσφυγες σε θάλασσες, αστυνομικά μπουντρούμια και στρατόπεδα συγκέντρωσης- εξακολουθεί να κάνει καριέρα στην Ελλάδα, όταν σε άλλες χώρες της Ευρώπης απλά δεν υφίσταται, καταδεικνύει ότι το 2014 υπήρξε άλλος ένας χρόνος προς τα πίσω. 

9. Στάθης Μπούκουρας

Φασίστας, νεοναζί, χρυσαβγίτης. Μέλος εγκληματικής συμμορίας, υπόδικος για δολοφονίες και για κάθε είδους αδίκημα. Βουλευτής του κοινοβουλίου. Μέλος της πρωτοπορία του απόπατου που έχει εξελιχθεί η Ελλάδα. Δείγμα του τι σημαίνει αμόρφωτος μικροαστός με προσωρινή εξουσία παρακράτους στα χέρια. Παρακάμπτοντας την λογική μα και το ίδιο το συναίσθημα, προσπάθησε να απευθυνθεί κατευθείαν στο θυμικό της κοινωνίας υποδυόμενος τον συντετριμμένο κλαιόμενο από βήματος της βουλής μπροστά στο ενδεχόμενο της προφυλάκισής του. Συγκίνησε ελάχιστους βουλευτές (ανάμεσά τους και τον Λοβέρδο που την ίδια στιγμή επέμενε ασυγκίνητος στην παρατεταμένη διαπόμπευση ευάλωτων ανθρώπων που είχε προκαλέσει), ευτυχώς όμως το συλλογικό ασυνείδητο όλων των υπολοίπων χλεύασε την ψευτιά και την αναξιοπρέπειά του, όπως βέβαια του άξιζε. Ούτε την ελάχιστη των ευθυνών του δεν είχε το φιλότιμο να αναλάβει, ούτε στο παραμικρό δεν έδειξε ότι μπορεί να καταλάβει τι έχει κάνει ή τι εκπροσωπεί, ή έστω να υπερασπίσει λίγο αυτά που πιστεύει. Ο ορισμός της ξεφτίλας αυτοπροσώπως. Πρόσφατα αποφυλακίστηκε, ελεύθερος για λίγο ακόμα να επιστρέψει στο γνωστό-άγνωστο καθηκοντολόγιό του, να στηρίξει δηλαδή με ο,τι μέσο διαθέτει το σύστημα που τον εξέθρεψε, υπενθυμίζοντάς μας ταυτόχρονα πως φέρει ακόμα το ιδανικό προφίλ για περαιτέρω ενεργή συμμετοχή στην κατρακύλα. 

Περισσότερος Μπούκουρας σε αυτό το μπλογκ, εδώ: Τι μας είπε στη πραγματικότητα με το κλάμα του ο Μπούκουρας;

8. Το +50% των ψηφοφόρων Βόλου - Πειραιά στις 26 Μαΐου 

Υπάρχει ένα σημείο σε κάποιον δρόμο από όπου αναδύεται μια μεγαλειώδης μπόχα. Αυτό οφείλεται στο ότι στο σημείο εκείνο υπάρχει ένας κουβάς με σκατά. Ένας κουβάς μεγάλος σαν κάδος. Η ύπαρξή του είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Όλοι ξέρουν πως σε εκείνο το σημείο του δρόμου υπάρχει ένας κουβάς που είναι γεμάτος σκατά. Ο κουβάς αυτός γεμίζει συνεχώς με σκατά, τα σκατά πληθαίνουν, φτάνουν μέχρι την κορυφή του, αλλά ως εκ θαύματος ο κουβάς ποτέ δεν ξεχειλίζει, υπάρχει πάντα αρκετός χώρος για λίγα περισσότερα σκατά. Και όλοι ξέρουν πως αυτός ο μεγάλος σαν κάδος κουβάς με τα σκατά σε ένα σημείο του δρόμου γεμίζει συνεχώς με σκατά αλλά δεν ξεχειλίζει ποτέ.
Το άξιο λόγου όμως δεν είναι ο κουβάς, είναι πως οι πολίτες ευχαριστιούνται να τρώνε από εκεί μέσα.

7. Γιάννης Μιχελογιαννάκης

Παρά την ασυναγώνιστη συμμετοχή του στο νούμερο 10 αυτής της λίστας, χρειάζεται, το απαιτεί ο ίδιος επίμονα, περισσότερη και πιο ειδική μνεία. Άψογος γνώστης της γραφικότητας του αλλά ανίκανος να επιμείνει λίγο περισσότερο και στο ενδεχόμενο της βλακείας. Γυρολόγος των κομμάτων και εξαιρετικός εκφραστής της πεποίθησης κάθε αμετανόητου πασόκου σε άρνηση ότι "εγώ δεν άλλαξα, ο Σύριζα έγινε επιτέλους πασόκ". Θα μείνει στην ιστορία του 2014 για την παρωδία της απεργίας πείνας του στο Σύνταγμα. Το κίνητρό του απόλυτα ιδιοτελές. Θύμα και θύτης της τηλεοπτικής υπερπροβολής προσέφερε ελεύθερα το γέλιο στον καταπονημένο μικροαστό τηλεθεατή. Κατάφερε όμως ταυτόχρονα να ξεφτιλίσει τον αγώνα των πραγματικών απεργών πείνας δίπλα του, των κυνηγημένων, των εξαθλιωμένων, των προσφύγων που έχουν χάσει τα πάντα. Τόλμησε να σταθεί δίπλα τους, δήθεν αλληλέγγυος, και τους ταπείνωσε, τους μίκρυνε, τους έκανε ένα με την αβάσταχτη αφέλειά του. Και σε αντίθεση με κάθε απεργό της πείνας, εμείς τον τρώμε ακόμα στη μάπα τεστάροντας την αντοχή και των ανθεκτικότερων εκ των κοπανόμετρων. 

6. Το μέτωπο της λογικής

Συγκροτήθηκε επιτέλους και επίσημα μέσα στο 2014 ο άτυπος φορέας διανοούμενων, καλλιτεχνών και λοιπών προσωπικοτήτων που οι φίλοι και οι εχθροί αποκαλούν "Το μέτωπο της Λογικής". Το Μέτωπο έχει διαπαραταξιακό και διακομματικό χαρακτήρα, εκτείνεται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και καλύπτει όλους τις δείκτες νοημοσύνης. Τατσόπουλος, Λυκούδης, Χειμωνάς, Πσαριανός, Ζούλας, Λυμπεράκη, Καφετζόπουλος, Κανέλης είναι μερικές μόνο από τις προσωπικότητες του Μετώπου που πλαισίωσαν το 2014 αποτελεσματικά τους διαχρονικούς αστέρες της εθνικής ομάδας μέτα-μεταπολιτευτικού ορθολογισμού, τον Καμίνη δηλαδή, τον Χωμενίδη, τον Τζήμερο, την Τριανταφύλλου, τον Γεωργελέ, τον Προτοσάλτε, και βέβαια τον κυρ-Μπάμπη τον Παπαδημητρίου. 

Τι είναι όμως το Μέτωπο; Το Μέτωπο ξεπήδησε από την ανάγκη να αφήσουμε επιτέλους πίσω σαν κοινωνία την φθήνια και την αγοραία χυδαιότητα της μεταπολίτευσης, προφανές κατάλοιπο της χρόνιας ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς. Οι άνθρωποι του Μετώπου αποτελούν τους ύστερους εκπροσώπους του νεοελληνικού Διαφωτισμού, τους μεταχρονολογημένους μα αυτοδίκαιους εκφραστές της Μεταρρύθμισης που ο ελληνισμός ποτέ του δεν έζησε. Είναι φορείς της επανάστασης της Κοινής Λογικής, του Αυτονόητου βρε αδερφέ, οι άνθρωποι που παίρνουν μόνο τα καλά και αφήνουν πίσω τα κακά. Ασκούν επιτέλους το αυτονόητο δικαίωμα της ψύχραιμης κρίσης και δικαίως απαγορεύουν στον οποιοδήποτε που δεν ανήκει στο Μέτωπο να σκέφτεται με βάση τη λογική. Με Πράβντα τους την Athens Voice, portal τους το Protagon, ορμητήριο την πλατεία Αγίας Ειρήνης και τον Θεόδωρο Πάγκαλο στον ρόλο του Βελουχιώτη της δικής τους επανάστασης, αναγνωρίζουν θαρραλέα την αναγκαιότητα των μνημονίων που επέβαλαν επιτέλους όσα έπρεπε μόνοι μας να είχαμε πραγματοποιήσει από χρόνια και καταδικάζουν τη βία απ' όπου και αν προέρχεται, εύστοχα ενθυμίζοντας πως η άλλη πλευρά αποφεύγει σκόπιμα να μιλά για την Marfin. Ο μεγάλος φόβος του Μετώπου αποτελεί διαχρονικά η παλινόρθωση του λαϊκισμού, η οποία προς μεγάλην του απογοήτευση είναι δεδομένη σε περίπτωση που ένα πιθανό πραξικόπημα του λαού αναδείξει στην εξουσία τον Σύριζα και την συνιστώσα του Λαφαζάνη. 

Το μέτωπο της λογικής είναι χωρίς αμφιβολία ο πολλά υποσχόμενος παράγων της χρονιάς που πλησιάζει, να μα τον Πάσχο Μανδραβέλη.  

----------------------------- *****************------------------------------

Στις 29 Δεκεμβρίου έρχεται το δεύτερο μέρος, το οποίο έχει σχεδόν διαμορφωθεί. Ωστόσο περιμένω ακόμα την έκπληξη πριν την οριστικοποίηση. Ποιοι αξίζουν κατά την γνώμη σου την κορυφή της λίστας των μεγαλύτερων κόπανων της χρονιάς;

Μας κακομαθαίνετε κυρία Παπακώστα

Η υφυπουργός υγείας Παπακώστα, με ευθύνη τον τομέα της ψυχικής υγείας, φωτογραφημένη εν είδη τηλεοπτικής αρχιμαγείρισσας άρτι αφιχθείσης εκ του κομμωτηρίου, ανακοίνωσε δημόσια ότι "φτιάχνει σοκολατάκια με τα δυο της τα χεράκια για του ψυχικά πάσχοντες". Πρόκειται βεβαίως για μια εξευτελιστική δήλωση απέναντι στους ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας. Μια δήλωση που υποδηλώνει μια συγκεκριμένη νοοτροπία απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορεί παρά να είναι ταπεινωτική και οπωσδήποτε παραλυτική.

Με απασχολεί ιδιαίτερα -αλλά δεν θα αναφερθώ εδώ- στο πώς και η συγκεκριμένη υπουργός, όπως και όλοι οι προκάτοχοί της όπως έχει φανεί στην πράξη, δουλεύουν συστηματικά και ενορχηστρωμένα ενάντια στα συμφέροντα των ανθρώπων με προβλήματα ψυχικής υγείας. Και αυτό όχι λόγω προσωπικής ιδιοτέλειας της υφυπουργού προφανώς, αλλά ακριβώς γιατί η ειδική αντιμετώπιση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων από το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, διαχρονικά, πηγάζει από μια ιδεολογία αλλά και πολιτισμική κουλτούρα η οποία έχει αποδείξει ότι είναι βαθιά τιμωρητική και πως αρνείται την ύπαρξη ατόμων με ευαλωτότητα και αδυναμίες.

Αυτό που με απασχολεί εδώ είναι ότι η κατάπτυστη δήλωση της υφυπουργού δίνει την αφορμή να αναδειχτεί και μια διαφορετική οπτική, εξίσου διαχρονική και παρόμοια τιμωρητική. Και η οποία αναδεικνύεται στο μέγιστο βαθμό με τις χυδαίες φράσεις τύπου "φτιάχνω σοκολατάκια με τα δυο μου τα χεράκια". Η χρήση υποκοριστικών -κουλουράκια, χεράκια- εν είδη παιδικού τραγουδιού, με στόχευση σε άτομα με συγκεκριμένα νοσήματα και ιδιαίτερες ανάγκες τους ανηλικοποιεί. Τους στερεί την σημαντική ιδιότητα του ενήλικα, του πολίτη, του ανθρώπου που φέρει την ευθύνη των πράξεών του (όχι προφανώς της νόσου του), που εξακολουθεί να αποτελεί κύριος του ίδιου του τού εαυτού. Η χρήση υποκοριστικών υποδηλώνει πως οι ψυχικά ασθενείς είναι εκείνα τα "παιδιά" που γεννήθηκαν άτυχα, οι άνθρωποι "του κατώτερου θεού" όπως απαιτεί να χαρακτηρίζονται το χιλιοειπωμένο κλισέ επιτρέποντας την διαιώνιση της ταπείνωσής τους. Αγνοεί και απορρίπτει ότι οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας με την κατάλληλη θεραπεία και στήριξη, είναι σε θέση να έχουν μια φυσιολογική ενήλικη ζωή, να δουλέψουν, να έχουν εκπαίδευση, να αποκτήσουν οικογένεια, να χειριστούν εν πάση περιπτώσει τις ζωές τους με τον τρόπο που οι ίδιοι επιλέγουν και αποφασίζουν. Τα υποκοριστικούλια της υφυπουργού υποτιμούν το αυτεξούσιο του ενήλικα, το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής στη ζωή, το δικαίωμα της προσωπικής ευθύνης, ανεξαρτήτως των ειδικών αναγκών ή της βαρύτητας των προβλημάτων υγείας. Αποτελούν πατρονάρισμα, ταπείνωση, ύπουλη βρεφοποίηση. Αφαιρούν ετσιθελικά την πίστη στον εαυτό, την αυτοπεποίθηση, σαμποτάρουν το δικαίωμα για μια όσο το δυνατόν ισότιμη συμμετοχή του ψυχικά πάσχοντα στην κοινωνία, με τα απολύτως ίδια δικαιώματα και τις (τροποποιημένες προφανώς) υποχρεώσεις. Και χωρίς αμφιβολία είναι εντελώς μα εντελώς αντιθεραπευτικά. 

Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο βγήκε από τον ανώτατο θεσμικό παράγοντα στον τομέα της ψυχικής υγείας, την υφυπουργό, δείχνει ξεκάθαρα πώς όσες ψυχιατρικές μεταρρυθμίσεις και να επιχειρηθούν (που δεν επιχειρούνται στην ουσία τους), πως όσες πολιτικές και να καταστρωθούν (που κατά ένα περίεργο λόγο εξακολουθούν αόρατες), όσες δομές και να οργανωθούν (να πούμε και κανένα αστείο, βρε παιδιά) ο πυρήνας, η ουσία της προσέγγισης εξακολουθεί παθογενετικός. 

Υπάρχει και μια ακόμα παράμετρος όμως σε αυτή τη δήλωση. Πέρα από την πολιτικά/πολιτισμικά χαρακτηριστικά της απεύθυνσης στους ψυχικά πάσχοντες, υπάρχουν σαφώς και συγκεκριμένα βαθύτερα προσωπικά. Είναι ο τρόπος που η υφυπουργός χειρίζεται τον εαυτό της για να επικοινωνήσει με εκείνους, για να απευθυνθεί στους ψυχικά ασθενείς. Και η ίδια υποστρέφει, γυρίζει σε μια παιδικόμορφη στάση, δεν καταφέρνει να παραμείνει ενήλικας. Μιλάει και αυτή σαν παιδί, αποστερεί και η ίδια από την ίδια την ενηλικοποίησή της. Ταυτόχρονα η υφυπουργός, σε αυτή την παιδικόμορφη υποστροφή, δημιουργεί τροφή, φτιάχνει σοκολατάκια, με ένα συμβολικό τρόπο δηλαδή επιχειρεί να θρέψει. Επιχειρεί συμβολικά να θρέψει τους ψυχικά πάσχοντες. Αφήνω στην άκρη τον ελεύθερο συνειρμό του ότι τα σοκολατάκια για την θρέψη των ψυχικά ασθενών μοιάζουν με μικρά καλοσχηματισμένα σκατά. Τα δικά της σκατά. Με απασχολεί καταρχήν ότι η "θρέψη" που επιχειρεί η υφυπουργός γίνεται μεταλλαγμένη, από μία ενήλικα που απεμπόλησε την ενηλικίωση προς κάποιους ενήλικες που τους στερείται η ενηλικίωση ούτως ή άλλως. 

Είναι αρκετά δηλωτικό για τη φύση της αντίληψης και της φροντίδας απέναντι στην ψυχική νόσο.