Είναι οι δεύτερες εθνικές εκλογές που ζω όντας μόνιμος κάτοικος Λονδίνου. Πέντε χρόνια πριν, είχα εντυπωσιαστεί με την έλλειψη πάθους, τη νωθρότητα της διαδικασίας, το business as usual της κοινωνίας την Πέμπτη εκείνη που άνοιξαν οι κάλπες. Νόμιζα ότι κάτι δεν καταλάβαινα, ότι κάτι μου διέφευγε όταν διαπίστωνα ότι δεν συνέβαινε τίποτα. Πέντε χρόνια μετά, περισσότερο εξοικειωμένος με την αντίληψη των Άγγλων για τη πολιτική, και λίγο πιο οργανωμένος, αναρωτιέμαι στ΄ αλήθεια αν εκείνη η πρώτη εμπειρία είχε όντως κάποια βάση.
Σήμερα στο Λονδίνο ο καιρός ήταν λιγότερο συννεφιασμένος από ότι συνήθως με μερικά καλοδεχούμενα μεσοδιαστήματα γαλανού ουρανού. Οι πρωινές φυλλάδες στο μετρό παρουσίαζαν τους πολιτικούς αντιπάλους ως διαγωνιζόμενους του X factor. Το facebook σου υπενθύμιζε πως διατηρείς το δικαίωμα να ψηφίσεις και σε παρότρυνε να το μοιραστείς με τους φίλους σου. Στη δουλειά, μια συνάδελφος ανακοίνωσε πως θα ψήφιζε το Green Party επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι αισθανόταν άβολα να κάνει πολιτική συζήτηση στο χώρο εργασίας. Κανείς δεν αποκρίθηκε στα λεγόμενά της, και εγώ ξέμεινα με τη χαρωπή φαντασίωση ότι προσπαθώ να της πουλήσω την "Εργατική Αλληλεγγύη" ή τον Ριζοσπάστη.
Λίγο αργότερα, στο πλαίσιο της δουλειάς, πέρασα χρόνο με μια νεαρή γυναίκα. Μετανάστρια δεύτερης γενιάς από την Αφρική, άνεργη, εξαθλιωμένη, με 3 παιδιά όλα στη πρόνοια, με τα επιδόματα πρόσφατα κομμένα, με κοινοποιημένη απόφαση έξωσης από το council flat που έμενε όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής της, και με σοβαρά μη αναστρέψιμα προβλήματα υγείας. Ζει με 142 λίρες μοναδικό επίδομα κάθε δύο εβδομάδες. Απελπισμένη. Ανήμπορη. Με το NHS τη μόνη της παρηγοριά. Ένα κομμάτι της κοινωνίας για το οποίο οι εκλογές δεν έχουν το παραμικρό νόημα. Που η σημερινή μέρα ήταν σαν όλες τις άλλες.
Business as usual.
Το Big Society που αποτέλεσε το όραμα του Κάμερον και των Τόρηδων 5 χρόνια πριν, ήταν στη πραγματικότητα ένα άνευ προηγουμένου άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, φτάνοντας τα επίπεδα κοινωνικής ανισότητας των βικτοριανών χρόνων. Zero hours contracts, food banks, bedroom tax, οριζόντια και ακαριαία διακοπή επιδομάτων τιμωρητικού χαρακτήρα σε μακροχρόνια άνεργους, ψυχοφθόρες επανεξετάσεις σωματικής και ψυχικής αναπηρίας από ιδιωτικές εταιρίες με συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους, περικοπές στο κοινωνικό κράτος, ιδιωτικοποιήσεις ευαίσθητων τομέων κοινωνικής πρόνοιας, περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις στο NHS. Οι φτωχοί εκτοπίζονται από τις τοπικές τους κοινότητες, οι εργατικές κατοικίες εξαγοράζονται από μεσίτες και επαναπωλούνται σε τιμές απρόσιτες για τους μέχρι τότε κατοίκους τους, ολόκληρες περιοχές "εξωραΐζονται" απεμπολίζοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που τις έκανε θελκτικές, τα ενοίκια στο Λονδίνο απλησίαστα και η δυνατότητα αγοράς σπιτιού σχεδόν ανύπαρκτη. Η εργατική τάξη στοχοποιήθηκε συστηματικά και πλέον στράφηκε και αυτή ενάντια στον καινούργιο αποδιοπομπαίο τράγο, τους μουσουλμάνους και τους μετανάστες. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα κατορθώματα της συγκυβέρνησης Συντηρητικών - Liberal-Democrats που μετέτρεψαν μια ήδη προβληματική κοινωνία σε μια απαξιωμένη μάζα φτώχειας και εξαθλίωσης προς όφελος μιας συγκεκριμένης τραπεζιτικής ελίτ. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός στο πιο κυνικό του προσωπείο.
Παρόλο που το πλαίσιο είναι τόσο σαφές και το αποτέλεσμα της κάλπης χαρακτηρίζεται κρίσιμο, ακόμα δεν μου είναι ξεκάθαρο ποιο το επίδικο αυτών των εκλογών. Ναι, είναι επιτακτική ανάγκη οι Βρετανοί να στείλουν στα τσακίδια τον Κάμερον και τους συνεργάτες τους, μιας και είναι ορατό στην ίδια μας τη καθημερινότητα ότι η πολιτική τους καταστρέφει τις ζωές των περισσοτέρων, αλλά αν αναλάβουν οι Labour, πόσο θα διαφοροποιηθούν στη πράξη; Οι υποσχέσεις, οι μεγαλοστομίες, η λάσπη από τα μέσα ενημέρωσης και οι φθηνοί πολιτικαντισμοί έντασης που ούτε στην Ελλάδα δεν έχω δει, δεν επιτρέπουν ελπίδα. Και μιας και κατάφερε με κάποιο τρόπο και χώρεσε η ελπίδα εδώ, απλά να πω ότι στον κυρίαρχο δημόσιο λόγο της χώρας το πρόσφατο ελληνικό εγχείρημα, ο Σύριζα δηλαδή, φέρεται κυρίως ως αντιπαράδειγμα. Ακριβώς επειδή η πολιτική εδώ έχει ταυτιστεί με τη διαχείριση ενός συγκεκριμένου και καλά εγκαθιδρυμένου συστήματος εξουσίας που προφανώς κανείς στη πραγματικότητα δε θέλει να αλλάξει. Και το οποίο η κοινωνία το αποδέχεται ως νομοτέλεια.
Η νεαρή αφρικανή μετανάστρια με αποχαιρέτησε άψυχα και με την καρδιά περιβόλι. Στην έξοδο συνέπεσε με τη συνάδελφό μου που πήγαινε να ψηφίσει το Green Party. Η τελευταία, με την αβρότητα της middle class white british καταγωγής της τής άνοιξε με χαμόγελο τη πόρτα.
Τις βλέπω να φεύγουν, καθεμιά με το σκοπό της, και σκέφτομαι ακόμα μια φορά τούτο το περίφημο επίδικο της μέρας.
