 |
| Γκράφιτι σε μια hip γειτονιά του Κεραμεικού. Ο Αλέξης ως μεταμοντέρνος Τσάβες που προτίμησε τελικά τον Περόν. |
Στις πολλαπλές απόπειρες να γράψω κάποιες πολιτικές σκέψεις για όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα από το δημοψήφισμα και μετά, πάντοτε καταλήγω να τις βλέπω να θολώνουν από έντονους συναισθηματισμούς ώστε τελικά να μένουν μισοτελειωμένες και αδημοσίευτες. Και εγκαταλείπω τη προσπάθεια αναγνωρίζοντας ότι ενδεχομένως μια καθαρή πολιτική ματιά αυτή τη στιγμή, τουλάχιστο για εμένα, είναι δύσκολο να υπερισχύσει των όσων αισθάνομαι. Θα προβάλω το παραπάνω προσωπικό στο συλλογικό και θα ισχυριστώ ότι ίσως ποτέ περισσότερο ως κοινωνία δεν είχαμε ανάγκη για καθαρή πολιτική σκέψη και ποτέ περισσότερο δεν έχουμε υπάρξει τόσο παράφορα συναισθηματικοί. Εντάξει, μάλλον υπήρξαμε παράφοροι και στο περίφημο ελληνικό καλοκαίρι του 2004, τότε που ο τσολιαδίστικος φαλλοκρατισμός είχε παρασυρθεί από το «βάρος» του εργαλείου του, αλλά από ότι φαίνεται ξεκάθαρα, τώρα βρισκόμαστε στον συναισθηματικό αντίποδα εκείνης της ευφορίας.
Θυμάμαι, εκείνη την ωραία βραδιά της 25ης Γενάρη είχα ολοκληρώσει μια ανάρτηση με τίτλο "Μύρισε το σφαγείο μας Θυμάρι" για να γιορτάσω τη πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς. Τίτλος που παρέπεμπε προφανώς στο γνωστό στίχο, όπως ο τίτλος αυτής της ανάρτησης παραπέμπει σε έναν άλλο οικείο στίχο. Την ανάρτηση αυτή δεν την ανέβασα ποτέ, την είχα βρει αρκετά συναισθηματική από τη μία, και από την άλλη είχα αποφασίσει να μην υποκύψω στα παραπλανητικά θέλγητρα εκείνης της ελπίδας που ερχόταν. Το ξέρω, πρώτη φορά αριστερά, και οι αναρτήσεις αυτού του ιστολόγιου λες και απέκτησαν μουσική υπόκρουση. Έτσι είναι, η ελληνική αριστερά έχει τη μουσική της, την ποίησή της, το σινεμά της για να μπορέσει να αποτυπώσει τα ανείπωτα του παρελθόντος της, αλλά και όσα δεν μπορεί να αποτυπώσει στην πράξη.
Η αποτύπωση στην πράξη. Ο επί χάρτου σχεδιασμός. Αυτό που θα κάνουμε (θα κάναμε). Η "Πρώτη φορά Αριστερά". Η φράση αυτή είναι πλέον ταυτισμένη με την βαθιά ειρωνεία, σχεδόν τον χλευασμό. Θα αποτυπώνει και θα υπενθυμίζει την αποτυχία, την συντριβή, την απώλεια, από αυτή τη γενιά για αυτή και την επόμενη, και για όσες γενιές θα τσακιστούν απ' τα μνημόνια. Επιστρέφοντας από το συλλογικό ξανά στο προσωπικό είναι εύκολο να αναγνωρίσω ότι η εν λόγω συναισθηματική κατάσταση δεν είναι παρά κομμάτι ενός πολιτικού πένθους. Προφανώς και δεν πενθώ τον Σύριζα. Την κυβέρνηση της Αριστεράς πενθώ. Που συνετρίβη πριν ακόμα κατανοήσει ότι μπορούσε και να υπάρξει.
Θυμάμαι, εκείνη την ωραία βραδιά της 25ης Γενάρη είχα ολοκληρώσει μια ανάρτηση με τίτλο "Μύρισε το σφαγείο μας Θυμάρι" για να γιορτάσω τη πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς. Τίτλος που παρέπεμπε προφανώς στο γνωστό στίχο, όπως ο τίτλος αυτής της ανάρτησης παραπέμπει σε έναν άλλο οικείο στίχο. Την ανάρτηση αυτή δεν την ανέβασα ποτέ, την είχα βρει αρκετά συναισθηματική από τη μία, και από την άλλη είχα αποφασίσει να μην υποκύψω στα παραπλανητικά θέλγητρα εκείνης της ελπίδας που ερχόταν. Το ξέρω, πρώτη φορά αριστερά, και οι αναρτήσεις αυτού του ιστολόγιου λες και απέκτησαν μουσική υπόκρουση. Έτσι είναι, η ελληνική αριστερά έχει τη μουσική της, την ποίησή της, το σινεμά της για να μπορέσει να αποτυπώσει τα ανείπωτα του παρελθόντος της, αλλά και όσα δεν μπορεί να αποτυπώσει στην πράξη.
Η αποτύπωση στην πράξη. Ο επί χάρτου σχεδιασμός. Αυτό που θα κάνουμε (θα κάναμε). Η "Πρώτη φορά Αριστερά". Η φράση αυτή είναι πλέον ταυτισμένη με την βαθιά ειρωνεία, σχεδόν τον χλευασμό. Θα αποτυπώνει και θα υπενθυμίζει την αποτυχία, την συντριβή, την απώλεια, από αυτή τη γενιά για αυτή και την επόμενη, και για όσες γενιές θα τσακιστούν απ' τα μνημόνια. Επιστρέφοντας από το συλλογικό ξανά στο προσωπικό είναι εύκολο να αναγνωρίσω ότι η εν λόγω συναισθηματική κατάσταση δεν είναι παρά κομμάτι ενός πολιτικού πένθους. Προφανώς και δεν πενθώ τον Σύριζα. Την κυβέρνηση της Αριστεράς πενθώ. Που συνετρίβη πριν ακόμα κατανοήσει ότι μπορούσε και να υπάρξει.
Από την άλλη καλούμαι να επαναπροσδιορίσω τη θέση μου σχετικά με τη νέα πολιτική οριοθέτηση. Εξακολουθώ στο παλιό, αμόλυντο 3%; Των κινημάτων, του ευρωπαϊκού φόρουμ, της Γένοβας, της αλληλεγγύης σε αυτούς που δεν έχουν φωνή, της συμπόρευσης με αυτούς από τα κάτω;
Τις βλέπω να έρχονται: Καινούργιες κόκκινες γραμμές, καινούργιος προσδιορισμός για το ποιος είναι πλέον αριστερός, ή πιο αριστερός από τον άλλον, καινούργιες διαμάχες για το ποιος πλέον θα είναι δικαιούχος αυτού του τίτλου τιμής, για το για ποιον η ιστορία έχει διαφυλάξει τη συνέχιση της αριστεροφροσύνης. Και ξανά η περιχαράκωση, και ξανά ο αυτοεγκλεισμός σε μια κόκκινη φούσκα, τον κόκκινο αμνιακό σάκο εκκόλαψης της νέας αριστεράς που θα περιμένει τις «συνθήκες» για τη έξοδό της από την μήτρα της ιστορίας, την θριαμβευτική της έξοδο αυτή τη φορά. Για μια νέα ακόμα αριστερά που θα δώσει ελπίδα, που θα σώσει την τιμή, θα οδηγήσει τη κοινωνία επιτέλους στη ρήξη και την πολυπόθητη χειραφέτηση συντρίβοντας τους θεούς και τους αφέντες της. Που θα διαχωρίζει το "εμείς" από το "εσείς" και το κάνει σωστά αυτή τη φορά. Μια ακόμα φορά. Είναι η ίδια, γνωστή, απέθαντη φαντασίωση. Μια φαντασίωση που γίνεται όλο και πιο μεγαλειώδης όσο περισσότερο η πραγματικότητα ταπεινώνει αυτό που έχει απομείνει από την αριστερά. Μεγαλομανιακή φαντασίωση με αστεία πλέον απήχηση, με μηδαμινή επιρροή. Και πια απόλυτα ευάλωτη, τραγικά εύθρυπτη ακόμα και στο φύσημα του ανέμου. Η πρόσκρουσή μου από την βίαια πτώση από το δημοψήφισμα και μετά ολοκληρώθηκε και προκάλεσε πάταγο.
Τις βλέπω να έρχονται: Καινούργιες κόκκινες γραμμές, καινούργιος προσδιορισμός για το ποιος είναι πλέον αριστερός, ή πιο αριστερός από τον άλλον, καινούργιες διαμάχες για το ποιος πλέον θα είναι δικαιούχος αυτού του τίτλου τιμής, για το για ποιον η ιστορία έχει διαφυλάξει τη συνέχιση της αριστεροφροσύνης. Και ξανά η περιχαράκωση, και ξανά ο αυτοεγκλεισμός σε μια κόκκινη φούσκα, τον κόκκινο αμνιακό σάκο εκκόλαψης της νέας αριστεράς που θα περιμένει τις «συνθήκες» για τη έξοδό της από την μήτρα της ιστορίας, την θριαμβευτική της έξοδο αυτή τη φορά. Για μια νέα ακόμα αριστερά που θα δώσει ελπίδα, που θα σώσει την τιμή, θα οδηγήσει τη κοινωνία επιτέλους στη ρήξη και την πολυπόθητη χειραφέτηση συντρίβοντας τους θεούς και τους αφέντες της. Που θα διαχωρίζει το "εμείς" από το "εσείς" και το κάνει σωστά αυτή τη φορά. Μια ακόμα φορά. Είναι η ίδια, γνωστή, απέθαντη φαντασίωση. Μια φαντασίωση που γίνεται όλο και πιο μεγαλειώδης όσο περισσότερο η πραγματικότητα ταπεινώνει αυτό που έχει απομείνει από την αριστερά. Μεγαλομανιακή φαντασίωση με αστεία πλέον απήχηση, με μηδαμινή επιρροή. Και πια απόλυτα ευάλωτη, τραγικά εύθρυπτη ακόμα και στο φύσημα του ανέμου. Η πρόσκρουσή μου από την βίαια πτώση από το δημοψήφισμα και μετά ολοκληρώθηκε και προκάλεσε πάταγο.
"Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά"
