Σκεπτόμενος τι μνημονεύεται ακριβώς στην πρώτη επέτειο της κυβέρνησης της Αριστεράς κατάλαβα γρήγορα ότι δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να προσθέσω στην πολιτική ανάλυση αυτού που πιστεύω ως καθολική αποτυχία της μέσα στον πρώτο της χρόνο. Βλέποντας σε αυτήν την ανάρτηση την επέτειο από ένα πρίσμα αποκλειστικά συναισθηματικό/φαντασιακό, θεωρώ ότι την κυβέρνηση της αριστεράς όπως τη γνωρίσαμε την έθρεψαν τα επιμέρους κομμάτια μιας μαζικής, συλλογικής φαντασίωσης για το τι θα σήμαινε ο Σύριζα να αναλάβει την εξουσία. Κομμάτια ατάκτως τοποθετημένα σε έναν στην πραγματικότητα άδειο πολιτικό καμβά από καθέναν από όσους πιστέψαμε ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν δυνατή.
Η φαντασίωση για την κυβέρνηση της αριστεράς ως μια πρωταρχική ασυνείδητη νοητική διαδικασία πηγάζει από το παρόν μας και το παρελθόν μας. Ίσως θα είχε ενδιαφέρον να κοίταζε κανείς ακριβώς αυτές τις νοητικές πηγές προέλευσης αλλά τώρα θα ήθελα να σταθώ κάπου αλλού. Αυτή η φαντασίωση, όπως και κάθε φαντασίωση, υλοποιήθηκε μέσα από τους ασυνείδητους μηχανισμούς της ενδοβολής και της προβολής. Μηχανισμοί που θεωρώ πως συλλογικά εντάθηκαν καθώς ο Σύριζα πλησίαζε την εξουσία.
Η φαντασίωση για την κυβέρνηση της αριστεράς ως μια πρωταρχική ασυνείδητη νοητική διαδικασία πηγάζει από το παρόν μας και το παρελθόν μας. Ίσως θα είχε ενδιαφέρον να κοίταζε κανείς ακριβώς αυτές τις νοητικές πηγές προέλευσης αλλά τώρα θα ήθελα να σταθώ κάπου αλλού. Αυτή η φαντασίωση, όπως και κάθε φαντασίωση, υλοποιήθηκε μέσα από τους ασυνείδητους μηχανισμούς της ενδοβολής και της προβολής. Μηχανισμοί που θεωρώ πως συλλογικά εντάθηκαν καθώς ο Σύριζα πλησίαζε την εξουσία.
Η ενδοβολή είναι ένας περίπλοκος όρος που περιγράφει την ασυνείδητη διαδικασία κατά την οποία πρόσωπα ή στοιχεία των προσώπων, ιδέες ή νοητικές εντυπώσεις προσλαμβάνονται, γίνονται ένα με τον εαυτό. "Θα ήμαστε εμείς που θα σκίζαμε τα μνημόνια", φανταζόμαστε, που "θα χτυπάγαμε τα νταούλια και οι αγορές θα χόρευαν ξέφρενα στο ρυθμό μας". Οι βαθύτερες δομές μας πλημμύριζαν από πρόσωπα, ιδέες και εντυπώσεις και τα πρόσωπα, οι ιδέες, οι εντυπώσεις γινόταν σχεδόν ταυτόσημες, ένα με τις δομές μας, με εμάς. Ο Βελουχιώτης, ο Μπελογιάννης, οι εκτελεσμένοι της Καισαριανής. Το ΕΑΜ, η λαϊκή εξουσία, η εθνική ανεξαρτησία, ο σοσιαλισμός. Όσο πιο κοντά βρισκόταν η εξουσία τόσο πιο εργώδης η ανάκτηση των "καλών" στοιχείων και ο ψυχικός τους εγκολεασμός. Η ενδοβολή τους και η ταύτιση. Και απέκτησαν έτσι δική τους ψυχική ζωή. Με ένα περιεχόμενο που το χαρακτήριζε η παντοδυναμία. Ανίκητο: το κατέβασμα της σημαίας της τρόικας από την ακρόπολη, ο θρίαμβος επί των χρόνιων δυναστών της ελληνικής κοινωνίας, η ανάκτηση των απολεσθέντων από τα μνημόνια, το χρέος που θα το βγάλουμε απεχθές, επαχθές, παράνομο και επονείδιστο. Και μεγαλειώδες: Ήμαστε η κάθε λέξη του συντάγματος.
Και από την άλλη μεριά, η προβολή. Μια εξίσου περίπλοκη έννοια κατά την οποία ασυνείδητα διαχωρίζουμε τα "κακά" μας στοιχεία από τα "καλά" και τα αποτινάζουμε, τα αποβάλλουμε από μέσα μας και συνήθως τα φορτώνουμε σε κάποιον άλλο. Οι μνημονιακοί άλλοι, οι αντιδημοκράτες άλλοι, οι δωσίλογοι άλλοι, οι πρόθυμοι συνεργάτες του Σόιμπλε και της Μέρκελ, οι φασίστες. Μια πραγματική πράξη ανακούφισης. Και επιβίωσης από πλευράς μας.
Η πραγματικότητα - ο αντίποδας δηλαδή της φαντασίωσης - συνέτριψε τη κυβέρνηση της Αριστεράς. Η συντριβή της ξεκίνησε ήπια με τον περιορισμό της σε κυβέρνηση Αριστεράς με ολίγη από αναχρονιστική, σεξιστική, ελληνορθόδοξη, σοβινιστική ακροδεξιά (που όμορφα τέθηκε σε καθεστώς άρνησης μπρος στη εκπλήρωση της φαντασίωσης). Συνεχίστηκε με διαδοχικές προσκρούσεις σε διαπραγματευτικούς τοίχους ορθωμένους από μη θεσμικούς φορείς της ευρωπαϊκής ένωσης που αποδεικνύονταν κοινή σπείρα εκβιαστών. Και τελικά τσακίστηκε από μια πιο αποφασισμένη και προετοιμασμένη για τα πάντα ευρωπαϊκή ελίτ-μαφία. Εξάλλου, το αμεσοδημοκρατικό 62% του Ιουλίου είχε αφαιρέσει απ' τη κυβέρνηση την δημοκρατική της νομιμοποίηση αφού εκείνη έπραξε αντίθετα με τις επιθυμίες της συντριπτικής πλειοψηφίας (λίγο αργότερα ένα 36% της την ξαναέδωσε υπό άλλους όρους). Την ίδια στιγμή, οι νεκροί και διασωθέντες πρόσφυγες του Αιγαίου και της Ειδομένης την ξεγύμνωναν από την ανθρωπιά της. Και έτσι, εντελώς εκτεθειμένη από τα γεγονότα και τα δεδομένα, έμεινε η κυβέρνηση της Αριστεράς αυτό που στη πραγματικότητα υπήρξε από τη πρώτη ημέρα χωρίς την επένδυση της δικής μας φαντασίωσης: Χωρίς παρελθόν και με ένα μόνιμο αβέβαιο παρόν. Αδύναμη, άτολμη και φοβισμένη. Ανεύθυνη, ασυνάρτητη και απροετοίμαστη. Επικίνδυνη και τοξική.
Όταν δεν βλέπω αποκλειστικά το πολιτικό κομμάτι, αυτός είναι για μένα ο πρώτος χρόνος της κυβέρνησης της Αριστεράς: Μια συνεχής, εξαντλητική και επίπονη συντριβή της φαντασίωσης από την πραγματικότητα. Μια συντριβή που μας αφήνει αντιμέτωπους με έναν ακόμα χειρότερό εφιάλτη. Το να επιβιώσουμε συνυπάρχοντας με τον ίδιο μας το γυμνό, αφτιασίδωτο εαυτό.
Αναγνωρίζω ότι με το παραπάνω ίσως επιχειρώ να προβάλλω στο συλλογικό κάτι που είναι αποκλειστικά δικό μου, κάτι που υπήρξε στο δικό μου φαντασιακό και που μια ασύνειδη τάση μέσα μου να επιθυμούσε να το δει ως συλλογικό νοητικό κτήμα.
Όμως αναρωτιέμαι. Είμαι ο μόνος;
