Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἰσόρμησε πιὰ στὴν ἀπώτερη θλίψη
μὲ δίχως ἔστω ἕνα τριαντάφυλλο
μ᾿ ἐκεῖνα τ᾿ ἀκατέργαστα στὴν ὤχρα μεινεσμένα μάτια
Από την Έναστρη φωτεινότητα του Νίκου Καρούζου
Το βλέμμα του είναι από εκείνα τα βλέμματα που κοιτούν προς τα μέσα. Που αποκόβουν για λίγο την σχέση με τον έξω κόσμο, τον εκκωφαντικό, τον βίαιο, και στοχεύουν απρόσμενα στον εσωτερικό. Έναν εσωτερικό που ξαφνικά αποκτά διαστάσεις, διαστάσεις που κάνουν την μικρότητά του τρομακτική, που την απογυμνώνουν από την ισχύ του πυροβόλου που μέχρι τώρα τον προστάτευε από εκείνη. Τι να βλέπει άραγε, έτσι όπως κοιτάει μέσα του; το πρόσωπο της μάνας; την κοπέλα του που αποχαιρετούσε πριν φύγει για τη θητεία; όλους αυτούς που έχει αφήσει πίσω; Ίσως να βλέπει τον ίδιο του τον εαυτό στην αναβίωση μιας παιδικής ανάμνησης, ένα μικρό αγόρι που προσπαθεί να καταλάβει πώς διάολο έφτασε ως εδώ. Ίσως αυτά τα μάτια να βλέπουν μόνο τον ίδιο, όλα όσα δεν έκανε, τις αποφάσεις που ποτέ δεν πήρε. Τον φαντάζομαι να διαπιστώνει πόσο μόνος είναι στ' αλήθεια μέσα σε όλο αυτό. Και να συντρίβεται από τη μοναξιά, να συνθλίβεται μέσα στην ιστορία.
Γιατί, πέρα από μοναξιά και θλίψη, τι άλλο μπορείς να νιώσεις όταν γίνεσαι έρμαιο της ιστορίας; Όταν άθελά σου τη γράφεις, αλλά ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι θα μπορούσες κιόλας να κάνεις κάτι τέτοιο. Όταν μαθαίνεις ξαφνικά πως δεν είναι η Τύχη σου, ούτε το Κισμέτ, αυτό που σε φέρνει ως εδώ, παρά μόνο η συμμετοχή σου σε αυτή. Και πως μπροστά της είσαι τόσο μόνος όσο ακριβώς αυτή τη στιγμή αισθάνεσαι. Και που στην κίνηση της ιστορίας είσαι ανήμπορος, ανυπεράσπιστος, ένα μικρό αγόρι που θα χαθεί ξαφνικά στον εσωτερικό του κόσμο για να μάθει πως συνθλίβεται από αυτή ενώ πιστεύει πως κινάει τα γρανάζια της.
