αναγκαστική αφύπνιση

Βρισκόμουν στο αεροπλάνο που θα με μετέφερε στην Ελλάδα. Πριν την απογείωση όμως αποφάσισα ότι δε θα έπρεπε να βρισκόμουν μέσα σ' αυτό και το εγκατέλειψα. Αμέσως μετά το είδα να απογειώνεται και εντός ολίγου να συντρίβεται. Κανείς από όσους προορίζονταν για Ελλάδα δεν έμεινε ζωντανός μετά από αυτή τη τρομερή πρόσκρουση. Έβλεπα τα συντρίμμια να φλέγονται και καταλάβαινα πως όφειλα να βρισκόμουν και εγώ εκεί μέσα και αυτή η σκέψη γινόταν πεποίηθηση ολοένα και ακλόνητη. Δεν άξιζα τη παραμονή στη ζωή, έπρεπε να ήμουν και εγώ ανάμεσα στους νεκρούς, έπρεπε να είχα ακολουθήσει τη μοίρα όλων αυτών που προοριζόταν για την Ελλάδα. Και ο φόβος γινόταν ισχυρότερος όταν καταλάβαινα πως ο θάνατος θα χρειαζόταν να συνεχίζει τις παρτίδες του με μένα, ξέχωρα από τη συλλογική μοίρα των επιβατών ενός αεροπλάνου γι' αυτό και περισσότερο τρομακτικά.

έχει κανείς ονειροκρίτη;

εξακολουθεί στο δρόμο

Μπρος στην οθόνη κρυστάλλων, συνήθως με ένα τραγούδι των Arcade Fire να συνοδεύει χαμηλόφωνα, και μέσα από το σπίτι παρά το συνεχές κάλεσμα της θαυμάσιας λονδρέζικης άνοιξης για παραποτάμιες βόλτες ή τεμπέλιασμα στα πάρκα, κάνω τις τελευταίες μέρες κάτι πρωτόγνωρο. Παρακολουθώ σε απευθείας μετάδοση τις συνελεύσεις του συντάγματος, με τον λογαριασμό μου στο twitter (έβαλα και τέτοιο, τι να κάνω;) σε επιφυλακή για σχολιασμό, προσπαθώντας να θεωρώ εαυτό παρών στη όποια ζυμωτική διαδικασία δεν συμμετέχω με την απόφασή μου να αναζητήσω αξιοπρέπεια σε μια άλλη χώρα, επαναπροσδιορίζοντας ταυτόχρονα με αυτούς τους νέους καταπληκτικούς διαδικτυακούς όρους την έννοια της συμμετοχής. 

Μα οι σκέψεις τρέχουν πιο γρήγορα απ' τη πληκτρολόγηση, και σε αυτή τη κατάσταση υπομανίας ακόμα, είναι ξανά, ειλικρινά και λυτρωτικά σαφές πού μόνο μπορεί να βρίσκεται η ομορφιά...