Μπρος στην οθόνη κρυστάλλων, συνήθως με ένα τραγούδι των Arcade Fire να συνοδεύει χαμηλόφωνα, και μέσα από το σπίτι παρά το συνεχές κάλεσμα της θαυμάσιας λονδρέζικης άνοιξης για παραποτάμιες βόλτες ή τεμπέλιασμα στα πάρκα, κάνω τις τελευταίες μέρες κάτι πρωτόγνωρο. Παρακολουθώ σε απευθείας μετάδοση τις συνελεύσεις του συντάγματος, με τον λογαριασμό μου στο twitter (έβαλα και τέτοιο, τι να κάνω;) σε επιφυλακή για σχολιασμό, προσπαθώντας να θεωρώ εαυτό παρών στη όποια ζυμωτική διαδικασία δεν συμμετέχω με την απόφασή μου να αναζητήσω αξιοπρέπεια σε μια άλλη χώρα, επαναπροσδιορίζοντας ταυτόχρονα με αυτούς τους νέους καταπληκτικούς διαδικτυακούς όρους την έννοια της συμμετοχής.
Μα οι σκέψεις τρέχουν πιο γρήγορα απ' τη πληκτρολόγηση, και σε αυτή τη κατάσταση υπομανίας ακόμα, είναι ξανά, ειλικρινά και λυτρωτικά σαφές πού μόνο μπορεί να βρίσκεται η ομορφιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έχεις κάτι να προσθέσεις;