το τελικό στάδιο μιας καθυστερημένης εκσπερμάτωσης

Καιρό είχα να δω πολιτικό οργασμό, και σχεδόν ποτέ δεν είχα τη χαρά της εμπειρίας μιας τόσο παρατεταμένης απέκκρισης κοινοβουλευτικού σπέρματος, όσο αυτής των τελευταίων ημερών με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Μα η ηδονή της άρχουσας τάξης για το σπουδαίο κατόρθωμα της συναινετικής κατατρόπωσης του πιο κρυφού της πόθου, μοιάζει μόνο με την αρρωστημένη αυτοικανοποίηση του επιδειξία στο απροστάτευτο θύμα του. Μόνο που στο γέρικο σαρκίο της δημοκρατίας μας η δυσλειτουργία επέμεινε με σθένος. Οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν φιλότιμα, δε λέω. Συντήρησαν επί μήνες την ανόρθωση, γλείφοντας και χαϊδολογώντας. Μα, όπως ιστορικά συμβαίνει στη δύσμοιρη χώρα μας, χρειάστηκε η τιμημένη χείρα της δεξιάς ώστε τελικά ο πολιτικός αυνανισμός της κυβέρνησης μαριονέτας και των ακροδεξιών της παρασίτων να φέρει επιτέλους τα ποθητά αποτελέσματα. Μερικές συνήθειες δε ξεχνιούνται ποτέ!

lost in the supermarket

Η απτή βία όσων επί τρεις μέρες έκαιγαν και λεηλατούσαν έχει προς το παρόν υποχωρήσει στις παραδοσιακές μορφές της της εσωστρέφειας και της ενδοβολής. Έχει επιστρέψει ξανά στα semi-detached σπίτια, στα μεμονωμένα περιστατικά των δρόμων, στο δίλημμα ένταξης σε συμμορία ή ρίσκου να μαχαιρωθείς, στην εμπορία ναρκωτικών και γυναικών, στους άνευ αιτίας ξυλοδαρμούς αγνώστων ή στην ώθησή τους στις ράγες των τρένων, στον επανεγκλεισμό στη φυλακή ή το ψυχιατρείο ...business as usual δηλαδή. 

Με μια διαφορά:

Πλέον, η υπερτονισμένη εγκληματική φύση των εξεγερθέντων έχει απογυμνωθεί και επίσημα από το πλαίσιο της εξαθλίωσής τους, των διακρίσεων, της έλλειψης μόρφωσης και προοπτικών από το οποίο πηγάζει στη πραγματικότητα με τη βία στην οποία έκθαμβοι γίναμε μάρτυρες. Όλα αυτά τα καθάρματα δε βρίσκονται πια στη μία άκρη του νήματος στο οποίο η άλλη άκρη είναι ο ακραίος πλούτος. Όλοι αυτά τα κατακάθια δεν είναι πλέον η μία κόψη της ψαλίδας που όλο ανοίγει.

Είναι και επίσημα ηττημένοι κατά κράτος μετά από μια αναλαμπή εξουσίας τριών νυχτών.

Αυτή τη στιγμή στη χώρα εξελίσσεται μια συντριπτική προέλαση της δεξιάς. Και σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως αυτή δε θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς: Η φωνή της αριστεράς παραμορφωμένη ήδη από τον καταστρεπτικό "τρίτο δρόμο" της δεκαετίας του 90 έχει στερήσει τον εαυτό της από το δικαίωμα να ακούγεται. Και οι προοδευτικοί λιμνάζουν παγιδευμένοι στην ερώτηση για το αν καταδικάζουν τη βία.

Με δραματικά εξώφυλλα οι λαϊκές φυλλάδες προτρέπουν εμμέσως σε δολοφονίες εξεγερθέντων και οι σοβαρές εφημερίδες επιζητούν εντατικοποίηση της καταστολής, η κοινωνία είναι βυθισμένη στο τρόμο και ανέχεται φωνές που καλούν το στρατό στο δρόμο, το αλύπητο χτύπημα των κατώτερων στρωμάτων ακόμα και την επαναφορά της θανατικής ποινής. Κυρίαρχο slogan στις φυλλάδες είναι το "name them and shame them". Και η ίδια η κυβέρνηση των συντηρητικών (που διατηρεί -υπενθυμίζω- τον συνασπισμό με τους φιλελεύθερους) αντεπιτίθεται με ολονύχτια δικαστήρια, άμεσες προφυλακίσεις, εγγυημένες ποινές, ποινικοποίηση της κουκούλας, άρση των επιδομάτων και όλα αυτά με ένα σύνθημα που θα έκανε ακόμα και τον αναρχικό κόσμο να διεκδικήσει πνευματικά δικαιώματα: 

fightback has begun

...σοκ και δέος

panic οn the streets of London

Η περιοχή που ζω στο Λονδίνο έχει την ατυχία να βρίσκεται στο χάρτη με τις "πύρινες ζώνες". Περιμετρικά της νησίδας μεσοαστικής τάξης που κατοικώ, η οποία επιπλέει στο κέντρο μιας θάλασσας αστικών διαμερισμάτων φτώχειας και εξαθλίωσης, στρατιές λούμπεν ανθρώπων που τα πιο σημαντικά από όσα στερούνται είναι μέλλον και πολιτική συνείδηση, καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν. Ευτυχώς δεν ήταν εδώ όπου πυροβόλησαν εν ψυχρώ ή ξυλοκόπησαν εν θερμώ μερικούς άτυχους που πια δε ζουν για να μάθουν τις εξελίξεις. 

Δε μπορώ να το παίξω μάγκας και να πω ότι δεν αναστατώθηκα όταν το λεωφορείο επιστροφής στο σπίτι μετά από μια όμορφη βροχερή απογευματιάτικη βόλτα στο Camden μας άφησε -για λόγους ασφαλείας- λίγο πριν τα σύνορα των λεηλασιών και ότι έπρεπε να καλύψω εγώ και η εκλεκτή μου παρέα μερικά μίλια αβεβαιότητας με τα πόδια. Ούτε και να ισχυριστώ ότι δε συναισθάνθηκα τους παρανοϊκούς για λίγο όταν χρειάστηκε να κοιτώ συστηματικά πίσω από τη πλάτη μου και μέσα στα σκοτάδια για να ανακαλύπτω ποιος βρισκόταν από πίσω μου σε κάθε βήμα και αν ήθελε κάτι από μένα. Η πολιτική μου στάση και η κατανόηση αυτής τη κοινωνικής τάξης που εξεγείρεται μου επέτρεπε να αναγνωρίζω την αναγκαιότητα που τους έκανε εκείνη την ώρα να τα σπάνε και να τα καίνε, αλλά η καθημερινή μου ενασχόληση με τη ψυχολογία της με έκανε να τρομάζω για την άνευ λογικής βία, ψυχοπαθητικότητα, έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης, απόλυτη μη προβλεψιμότητα και αδυναμία αυτοσυγκράτησης που τη διακρίνει, κάτι που σήμαινε πως το  να βρισκόμουν ανάμεσα σε ένα τέτοιο πλήθος μια τέτοια μαύρη ώρα ήταν μόνο μια κακοπροαίρετη ιδέα. Είχε προηγηθεί μια άνευ προηγουμένου διατάραξη στη κίνηση των μέσων μεταφοράς, το πλήθος των οποίων είχε αντικατασταθεί από κλούβες, αστυνομικά λεωφορεία, περιπολικά, πυροσβεστικά και ασθενοφόρα που έκαναν τη συνήθη φασαρία στο πέρασμα των διασταυρώσεων μόνο πια και πέρα από αυτές. 

Πλησιάζοντας το σπίτι, είδα πως το tesco της γειτονιάς μου είχε προλάβει να λεηλατηθεί. Απ' έξω κόσμος το φωτογράφιζε με χαμόγελο καθώς έπινε τη λεία του. Κατά μήκος του δρόμου, καφάσια με μπύρες και κρασιά περίμεναν και αυτά τη σειρά τους στη γαστρεντερική τους πορεία στα σωθικά των εξεγερμένων. Λίγο πιο δίπλα λουλούδια, και αυτά απαλοτροιωθέντα από το σουπερμάρκετ, τσαλαπατημένα στο δρόμο, αναμφισβήτητα κακός οιωνός για τη πορεία της νύχτας. Στο δρόμο συναντώ μια κυρία. Ήταν όμορφη, καλοντυμένη και περιποιημένη. Περίμενε τον αγαπημένο της προφανώς να τη πάρει. "Τι έγινε;" τη ρωτάω, "ταραχές" μου απαντάει, "λεηλάτησαν το τέσκο;" της λέω, "χρειάστηκαν μερικά πράγματα για να περάσουν το βράδυ" συνεχίζει και με μια αλησμόνητη κομψότητα παίρνει στα χέρια της τρεις γεμάτες κλοπιμαία πλαστικές σακούλες τέσκο και καληνυχτίζει. "Καλή διασκέδαση απόψε" της ευχήθηκα και γρήγορα-γρήγορα κλείδωσα της εξώπορτα του σπιτιού μου. 

Το πρωί στη δουλειά ήταν οι μισοί πανικοβλημένοι, οι άλλοι μισοί αμήχανοι και όλοι αναστατωμένοι, Το τραστ που δουλεύω μας έστειλε ημαιλ για να μας ευχαριστήσει που εμφανιστήκαμε σήμερα στη δουλειά παρά τις αντιξοότητες και για να μας συμβουλέψει πώς να αποφύγουμε δυσάρεστα συναπαντήματα. Διακριτικά μας επέτρεψε κιόλας να φύγουμε νωρίτερα αν θεωρούσαμε ότι μπορούσαμε να κινδυνεύουμε. Ουαλός συνάδελφός μου, που θεωρούσε επιβεβλημένη τη χρήση πλαστικών σφαιρών από την αστυνομία, έφυγε νωρίτερα και εγώ σκέφτηκα τότε πως οι Έλληνες χάσαμε το αποκλειστικό δικαίωμα στην κουτοπονηριά. 

Το απόγευμα πληροφορήθηκα πως μερικές τοπικές κοινότητες υγιών-αγανακτισμένων (με τη παραδοσιακή ελληνική έννοια της λέξης) ανθρώπων αποφάσισαν να ανακαταλάβουν τις γειτονιές τους και να τις καθαρίσουν. Την ιδέα την είχαν βέβαια σκεφτεί πρώτοι οι Τούρκοι μετανάστες στο Dalston που το προηγούμενο βράδυ περιφρουρούσαν τα μαγαζιά τους με ρόπαλα. Στο φως της ημέρας, η επανάκτηση από τους κατοίκους θύμισε ατενίστας στο πιο κατανοητό:

Στη περιοχή που μένω όλα τα καταστήματα αυτό το απόγευμα είχαν περιφράξει τις βιτρίνες τους ανταποκρινόμενα είτε σε ένα κακό προαίσθημα είτε στη πατροπαράδοτη βρετανική προνοητικότητα. Οι pub ήταν κλειστές, αυτό σημαίνει πως λιγότερες γυναίκες θα δαρθούν αυτό το βράδυ από τους αλκοολικούς συζύγους τους. Τα σούπερμαρκετ το ίδιο. Η απογευματινή ζωντάνια της μεσοαστικής μας νησίδας ήταν εξαφανισμένη. Είχε δώσει τη θέση της σε μια βαριά ησυχία, σε μια ανησυχητική τσιμουδιά. Και ο ασήκωτος απόηχός της με κάνει να αδιαφορώ μπρος στο ασυγχώρητο κλισέ της "ηρεμίας πριν τη μεγάλη μπόρα".

Αντί για φωτογραφίες καταστροφής προτιμώ να ανεβάσω μια δυο πιο αισιόδοξες: τους Claphamistas πιο πάνω και μια παρακάτω με ένα όμορφο διπλό ουράνιο τόξο, που για πρώτη φορά είδα στη ζωή μου και που διέγραψε για λίγο τη προηγούμενη μέρα τον ουρανό της πόλης πριν αυτή παραδοθεί στις φλόγες.

Για το τέλος σκέφτομαι πως αυτό δεν είναι εξέγερση και οπωσδήποτε δεν είναι Δεκέμβρης. Όμως άλλο τόσο, αυτό που εξελίσσεται, σκέφτομαι, είναι απόλυτα ταξικό και εντελώς μα εντελώς πολιτικό. Και χαίρομαι που μπορώ και αντιλαμβάνομαι αυτή τη σαφή διάκριση των τάξεων και τη δυναμική της πάλης τους στο βαθύ τους πυρήνα. Αλλά αυτές τις σκέψεις -πιο ανεπτυγμένες- σκέφτομαι να τις θέσω προς κρίση σε μια επόμενη ανάρτηση αφού αρχίσουν και σβήνουν κάπως οι φωτιές στα μπατζάκια μας.