Η απτή βία όσων επί τρεις μέρες έκαιγαν και λεηλατούσαν έχει προς το παρόν υποχωρήσει στις παραδοσιακές μορφές της της εσωστρέφειας και της ενδοβολής. Έχει επιστρέψει ξανά στα semi-detached σπίτια, στα μεμονωμένα περιστατικά των δρόμων, στο δίλημμα ένταξης σε συμμορία ή ρίσκου να μαχαιρωθείς, στην εμπορία ναρκωτικών και γυναικών, στους άνευ αιτίας ξυλοδαρμούς αγνώστων ή στην ώθησή τους στις ράγες των τρένων, στον επανεγκλεισμό στη φυλακή ή το ψυχιατρείο ...business as usual δηλαδή.
Με μια διαφορά:
Πλέον, η υπερτονισμένη εγκληματική φύση των εξεγερθέντων έχει απογυμνωθεί και επίσημα από το πλαίσιο της εξαθλίωσής τους, των διακρίσεων, της έλλειψης μόρφωσης και προοπτικών από το οποίο πηγάζει στη πραγματικότητα με τη βία στην οποία έκθαμβοι γίναμε μάρτυρες. Όλα αυτά τα καθάρματα δε βρίσκονται πια στη μία άκρη του νήματος στο οποίο η άλλη άκρη είναι ο ακραίος πλούτος. Όλοι αυτά τα κατακάθια δεν είναι πλέον η μία κόψη της ψαλίδας που όλο ανοίγει.
Είναι και επίσημα ηττημένοι κατά κράτος μετά από μια αναλαμπή εξουσίας τριών νυχτών.
Αυτή τη στιγμή στη χώρα εξελίσσεται μια συντριπτική προέλαση της δεξιάς. Και σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως αυτή δε θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς: Η φωνή της αριστεράς παραμορφωμένη ήδη από τον καταστρεπτικό "τρίτο δρόμο" της δεκαετίας του 90 έχει στερήσει τον εαυτό της από το δικαίωμα να ακούγεται. Και οι προοδευτικοί λιμνάζουν παγιδευμένοι στην ερώτηση για το αν καταδικάζουν τη βία.
Με δραματικά εξώφυλλα οι λαϊκές φυλλάδες προτρέπουν εμμέσως σε δολοφονίες εξεγερθέντων και οι σοβαρές εφημερίδες επιζητούν εντατικοποίηση της καταστολής, η κοινωνία είναι βυθισμένη στο τρόμο και ανέχεται φωνές που καλούν το στρατό στο δρόμο, το αλύπητο χτύπημα των κατώτερων στρωμάτων ακόμα και την επαναφορά της θανατικής ποινής. Κυρίαρχο slogan στις φυλλάδες είναι το "name them and shame them". Και η ίδια η κυβέρνηση των συντηρητικών (που διατηρεί -υπενθυμίζω- τον συνασπισμό με τους φιλελεύθερους) αντεπιτίθεται με ολονύχτια δικαστήρια, άμεσες προφυλακίσεις, εγγυημένες ποινές, ποινικοποίηση της κουκούλας, άρση των επιδομάτων και όλα αυτά με ένα σύνθημα που θα έκανε ακόμα και τον αναρχικό κόσμο να διεκδικήσει πνευματικά δικαιώματα: fightback has begun
...σοκ και δέος
you can no longer shop happily?
ΑπάντησηΔιαγραφήκρίμα, πραγματικά!
Με στεναχώρησε αυτό το κείμενο γιατί περιγράφει με χειρουργική ακρίβεια την κατάντια μιας χώρας που αγαπώ πολύ. Όταν το 2005 θαυμάζαμε τους Άγγλους για την ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζουν το πένθος από τους βομβαρδισμούς δεν καταλαβαίναμε ότι το κακό ρίζωνε μέσα τους ύπουλα και μεθοδικά. Μου είναι πια σχεδόν οδυνηρό να έρχομαι στη χώρα σας πια, έστω και για διακοπές, δεν αντέχω αυτή την εσωτερική ένταση που τους έχει αρρωστήσει όλους και ποτέ δεν ξεσπάει...
Έβλεπα προχθές κι ένα βίντεο με ένα εξαιρετικά καλοβαλμένο κύριο να λέει με έπαρση ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στη χώρα του γιατί η Αγγλία δεν είναι Ιράκ ή Αφγανιστάν. Δεν καταλάβαινε την ειρωνεία...
μία από τις παραπάνω φράσεις σου ξεκλείδωσε τη σκέψη μου για μια από τις επόμενες (μάλλον την επόμενη) αναρτήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήμένυ θενξ!!